"ไปก่อนนะครับพี่อากิ"เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกจากบ้านบอกลาลูกพี่ลูกน้องของตัวเองก่อนจะเดินไปเล่นกับหมา

"ไปก่อนนะซาสึเกะ"พอเล่นกับหมาจนพอใจแล้วก็ไปโรงเรียนทันทีโดยไม่รู้เลยว่าบ้านของตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว

สวัสดีครับผม มัตสึคาเสะ เทนมะ ครับตอนนี้ได้เข้าชมรมฟุตบอลและชนะฟุตบอลฟอร์นเทียร์อิเตอร์เนเชเนลแล้วล่ะครับเป็นการแข่งขันระดับโลกเลยนะครับมีแต่คนเก่งๆทั้งนั้นเลยล่ะครับแต่ไม่ต้องห่วงนะครับพวกเราก็ผ่านมันมาได้แล้วด้วยฟุตบอลของเราและทุกคน

ตอนนี้ผมกำลังไปโรงเรียนอยู่ครับเป็นโรงเรียนที่ผมได้เริ่มต้นความฝันโรงเรียนไรมงนั้นเองครับตั้งแต่ปิดเทมอไปโรงเรียนจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนกันนะ

ผมเดินมาถึงโรงเรียนไรมงแล้วล่ะครับ"เอะ"ว้าวสุดยอดไปเลยนะเนี้ยโรงเรียนเปลี่ยนไปมากเลยแฮะ

"เทนมะ"ผมหันไปตามเสียงเรียกของรุ่นพี่ชินโดรุ่นพี่ชินโดโบกมือทักทายผมอย่างเป็นพิธีตามด้วยรุ่นพี่คิริโนะที่เดินตามหลังรุ่นพี่ชินโดมาติดๆยิ้มทักทายผมตามปกติ

"กัปตัน!!?"คงอยากรู้ใช่มั้ยล่ะครับว่าทำไมผมถึงเรียกรุ่นพี่ชินโดว่ากัปตันก็พอจบศึกกาแลตซี่ผมก็คิดว่าผมสั่งการไม่ดีพอเลยยกตำแหน่งกัปตันคืนให้รุ่นพี่ชินโดไปครับ

"มาดูนี่สิครับโรงเรียนเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ"ผมพูดพร้อมชี้โรงเรียนให้พวกรุ่นพี่ดู

"จะว่าไปก็แปลกนะผู้อำนวยการเปลี่ยนสไตล์โรงเรียนยกโรงเรียนเลยหรอยังกับสร้างใหม่ยังงั้นแถมยังเปลี่ยนไปเป็นแบบเก่ากว่าเดิมด้วย"รุ่นพี่ชินโดพูดออกมา

"จะว่าไปก็จริงล่ะนะ"คราวนี้รุ่นพี่คิริโนะช่วยเสริมอีกแรงถึงความเปลี่ยนไปของโรงเรียนในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"เอาเถอะครับเรามาซ้อมฟุตบอลกันดีกว่านะครับ"ผมพูดพร้อมกับยิ้มร่าวิ่งไปทางสนามฟุตบอลของโรงเรียนและผมก็เห็นใครไม่รู้กำลังใช้สนามฟุตบอลของเรา

"เทนมะ"ผมได้ยินเสียงชินสุเกะผมจึงหันไปมองเห็นขินสุเกะกับทุกคนในทีมไรมงกำลังแอบกันตามต้นไม้อยู่และมองพวกเขาซ้อมกันอยู่

"เกิดอะไรข้นนะชินสุเกะ"ผมถามชินสุเกะด้วยความสงสัยก่อนจะได้รับคำตอบที่ทำให้สงสัยยิ่งกว่าเก่าอีก

"ฉันไม่รู้พอมาถึงก็เป็นแบบนี้แล้วและพวกเขาก็เข้าใช้สนามโดยพละการล่ะ"ชินสุเกะตอบก่อนจะหันไปทางสนาม

"นั้น.."ผมเพ่งมองคนที่อยู่ในสนามดีๆก่อนจะเห็นใครหน้าตาคุ้นๆ

"โค๊ชคิโดกับโค๊ชเอนโดนี้"ผมตลึงไปเลยเมื่อเห็นโค๊ชทั้งสอง

"ไม่ใช่แค่นั้นนะพวกเขาดูเด็กลงกว่าเดิมมากเป็นเท่าตัว"สึรุงิพูดขึ้นซึ่งทำให้ผมหันไปมองอีกที

"จริงด้วย!!?"ผมตกใจมากไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมโค๊ชเอ็นโดกับโค๊ชคิโดดูเด็กกันจังเลย

และก็มีคนเดินมาหาโค๊ชเอนโดผมขาวๆราวกับหิมะสวมผ้าพันคอทั้งๆที่อากาศร้อนจะตายไป

"นั้น.."ยูคิมูระพูดแค่นั้นก่อนจะเพ่งสมาธิมองไปที่ชายผมขาวที่พูดคุยกับโค๊ชเอนโดอย่างสนุก

"คุณฟุบุคิไม่ใช่หรอ"ยูคิมูระพูดแค่นั้นก่อนที่จะเกิดเดธแอร์ขึ้นในกลุ่มของพวกเราต่างคนต่างเงียบกันไม่มีใครปริปากพูดออกมา

"ส่วนนั้นคงเป็นคุณคาเซมารุสินะ"คิริโนะเป็นคนเปิดปากพูดและเพ่งมองไปที่คนผมฟ้าอมเขียว

"นั้นอาจารย์โซเมโอกะนี้"นิชิกิพูดขึ้นทำให้ทุกคนเริ่มเงียบไปเลย

"นี้มัรเกิดอะไรขึ้นเนี้ย"แล้วทุกครก็ตะโกนออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

ไอ้เวรเอ้ยเหี้ยจริงๆสัสสถุนชิบหายโทรศัพท์เวรถ้าถามว่าทำไมโลลิถึงพูดคำหยาบคายแบบนี้ล่ะก็นะคะคือโลลิแต่งนิยายของโลลิดีๆอยู่ดีๆแม่งโทรศัพท์แบตหมดแล้วเหี้ยเอ้ยนิยายอันนี้มีตั้ง 5000 คำและยังแต่งไม่เสร็จพอเปิดเครื่องได้แอดเลยเข้ามาดูนิยายแอดเป็นอับดับแรกปรากฏว่าหาย..ใช่แล้วทุกคนฟังไม่ผิดหรอกหายหมดเลยที่แต่งมาทั้งหมดหายไปในพริบตาโอ้โหแบบนี้ไม่ให้ด่าคงไม่ได้แล้วป่ะ..ไอ้เหี้ยไอ้เวรเอ้ยสถุนจริงๆไอ้ห่าไอ้กร๊วกไอ้สัสชิบหายวายวอดบ้านเมืองไหม้ไอ้ห่าเวรเลวระยำเลวชั่วช้ามึงตายแน่ไอ้หาโทรศัพท์เวรแต่งอยู่ดีๆหายไปหมดเลยอ่ะอยากร้องไห้นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่แอดตั้งใจทำมากเลยนะลำบากมากกว่าจะทำใจทำนิยายเรื่องนี้ได้แล้วทันมาหายแบบนี้คือมันไม่ได้ป่ะมันไม่ได้ไอ้เวรเอ้ยยยเหี้ยกว่าจะแต่งออกมาแต่ละตอนใช้สมองส่วนมากในการคิดเลยนะโว้ยยยยและมาหายแบบนี้คือไม่ได้ไม่ได้ป่ะไอ้ห่าเอ้ยไม่แต่งแม่งแล้วไอ้ชิบหายลำบากก็ลำบากคิดเนื้อเรื่องแต่ละทีกูไม่ได้ใช้อะไรคิดนะใช้สมองล้วนๆแล้วแบบมาหายแบบหน้าตาเฉยเลยแล้วกูจะคิดเนื้อเรื่องเดิมได้มั้ยก็ยังไม่รู้เลยมาดวลกันสักหน่อยมั้ยไอ้โทรศัพท์เวรระยำแม่งเอ้ยเนื้อเรื่องเดิมคิดก็ลำบากแล้วปวดหัวโว้ยยยยยยยยยยยยยวันนี้กูเป็นไข้อยู่ก็ยังอุศาแต่งมาได้ตั้ง 5000 คำแล้วแม่งมาหายแบบหน้าด้านๆหายแบบหน้าตาเฉยใครไม่โกรธไม่รู้นะแต่กูโกรธคะอนิเมะเรื่องนี้โลลิดูมาตั้งแต่เด็กๆแล้วแบบกว่าจะมาแต่งได้ลำบากชิบหายแล้วแบบกว่าจะทำให้เนื้อเรื่องมันเค้าโครงเรื่องในอนิเมะมากที่สุดก็ใช้สมองล้วนๆแล้วแบบแม่งไอ้เหี้ยแม่งมาหายไปแม่งทั้งพล็อตเรื่องหายไปแบบหน้าด้านชิบหายกูโกรธมากไอ้เหี้ยโกรธมากกว่าใครเลยด้วยกว่าจะแต่งได้แต่ละทีลำบากชิบหายแล้ววันนี้กูเป็นไข้ไม่สบายอยู่อยากด่าก็ด่าแม่งไปเลยไม่ต้องไปกลัวใครแล้วจังหวะนี้ไอเหี้ยกูบอกไว้ก่อนกูเก็บกดมานานมากแล้วตั้งแน่นิยายทีากูชอบเรื่องรีบอร์นแม่งแล้วนะไอ้ห่า

"อ้าว..ทุกคน"เด็กชายผมเขียวอ่อนเดินมาทักพวกเขาที่กำลังแอบดูคนที่อยู่ในสนามฟุตบอลอยู่

ทุกคนที่กำลังแอบดูอยู่สดุ้งตกใจและค่อยๆหันไปมองผู้มาใหม่และได้ตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันเลยทีเดียว

"เฟย์!!?"ทุกคนตะโกนชื่อของเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นสดุ้งขึ้นมา

และทุกคนก็ได้มารุมล้อมเฟย์กันหมดเลยและถามนู้นถามนี้นั้นเยอะแยะไปหมดจนเฟย์ตอบแทบไม่ทันก็ได้ทำการบอกทุกคนว่า

"หยุด!!!"ทุกคนที่เห็นเฟย์เป็นแบบนั้นก็ได้เงียบลงทันทีเพราะไม่อยากให้เฟย์ปวดหัว

"เฟย์มาทำอะไรที่นี้หรอ..นึกว่ากลับอนาคตไปแล้วซะอีก"เป็นเทนมะที่ถามเฟย์ออกไปแล้วก็ทำให้เฟย์หน้าหงอยลงไปทันที

"ขอโทษนะทุกคน"เฟย์ได้ขอโทษพวกเขาจึงทำให้พวกเขาตกใจกันมาก

"ขอโทษเรื่องอะไรหรอเฟย์"ชินสุเกะถามไปด้วยความสงสับ

"คือว่า.."เฟย์ทำหน้าลำบากใจมากที่จะตอบแต่ก็ต้องตอบเพราะด้วยสายตาคาดคั้นจากพวกผม

"คือว่า..ทุกคนฟังดีๆนะ.."เฟย์ที่ปฏิเสธไม่ได้จึงหันมาถามให้พวกผมฟังเขาดีๆ

"อื้ม"ทุดคนตอบออกมาอย่างพร้อมเพรียงและคำตอบนั้นจึงทำให้เฟย์เล่าออกมา

"คือว่าเครื่องข้ามมิติกาลเวลาเกิดเสียหายทำให้ผมและทุกคนในชมรมฟุตบอลไรมงที่นี้ย้อนอดีตกลับมาตอนที่เริ่มจะก่อตั้งชมรมฟุตบอลไรมงตอนกลางๆนะ"เฟย์เล่าออกมาอย่างอยากลำบากจึงทำให้หน้าของทุกคนซีดเผือก

"แปลว่าเราย้อนอดีตมาสินะ"สึรุงิที่ประมวลผลคำพูดของเฟย์ได้แล้วส่วนพวกผมนะหรอยังประมวลผลคำพูดของเฟย์ไงล่ะสึรุงิได้หันไปหาเฟย์

"ใช่แล้ว"เฟย์ตอบด้วยความหนักแน่นเป็นอย่างมาก

"ถ้างั้นเมื่อไหร่เราจะได้กลับล่ะ"ชินโดที่ประมวลผลเสร็จแล้วได้ถามเฟย์ขึ้น

"ไม่รู้สิ..น่าจะสักประมาณ1ปีไม่ก็2ปีจนกว่าเครื่องข้ามมิติเวลาจะซ่อมเสร็จล่ะนะ"เฟย์ตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียดที่ตำถามนี้เป็นคำถามที่เขาไม่อยากจะตอบมากที่สุดเลยเพราะว่ามันต้องรอนานนะสิ

"แล้วนี้พวกเราหายตัวไปจากปัจจุบันหรอ"คิริโนะที่ประมวลผลคำพูดของเฟย์เสร็จก็ได้ถามขึ้น

"ใช่"เฟย์ตอบด้วยใบหน้าเคร่งเครียดมากกว่าเก่าอีกจนทุกคนตอนนี้มีใบหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน

"อดีตของที่นี้กว่าจะซ่อมเครื่องข้ามมิติเวลาเสร็จปัจจุบันเราหายไปนานเท่าไหร่หรอ"ชินสุเกะถามด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

"อืม"เฟย์ทำหน้าคิดหนักมากจนทุกคนอดคิดตามไม่ได้ว่าถ้าพวกเขาหายตัวไปนานเป็นปีล่ะแต่ก่อนที่ทุกคนจะคิดหนักมากไปกว่านี้เฟย์ก็ดึงสติทุกคนกลับมาด้วยคำพูด

"น่าจะสักประมาณ1ถึง2เดือนได้ล่ะมั้งนะ"เฟย์ทำหน้าคิดหนักและเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก

"ไม่เอาน่า..ทุกคน"เทนมะพูดด้วยรอยยิ้มร่าเริงฉบับตัวเอง

"อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ..มาเล่นฟุตบอลกันเถอะถ้าทำหน้าเครียดอย่างนั้นฟุตบอลจะไม่มีความสุขนะ"เทนมะพูดและหยิบลูกฟุตบอลจากกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะเดาะมันด้วยเข่าแล้วส่งไปให้สึรุงิ

"เหอะ"สึรุงิเค่นยิ้มก่อนจะรับลูกฟุตบอลจากเทนมะแล้วเดาะลูกฟุตบอลด้วยเข่าเหมือนเทนมะ

"นั้นสินะนั่งหน้าเครียดก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก"รุ่นพี่ชินโดเค่นยิ้มก่อนจะออกไปเล่นฟุตบอลกับพวกเทนมะ

"เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย"คิริโนะเอ่ยเตือนเมื่อเห็นลูกฟุตบอลลอยสูงขึ้นฟ้าไป

"เราต้องหาที่ซ้อมฟุตบอลกันก่อนนะถึงจะเล่นได้นะจะขอรบกวนพวกโค๊ชก็ไม่ได้ด้วยสิ"คิริโนะพูดแค่นั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นเทนมะยังไม่หยุดเล่น

เทนมะเดาะลูกฟุตบอลด้วยเข่าและเดาะลูกฟุตบอลสูงขึ้นฟ้าไปและรับมันด้วยมือ

"งั้นเราไปหาสถานที่ซ้อมฟุตบอลกัน"เทนมะพูดด้วยใบหน้าร่าเริงและเริ่มวิ่งออกไปรอบเมืองเพื่อหาสถานที่ซ้อมฟุตบอล

"รอด้วยสิเทนมะ"ชินสุเกะวิ่งตามเทนมะไปหาสถานที่ซ้อมฟุตบอลด้วยเช่นกัน

"เอาอีกแล้วโรคบ้าฟุตบอลกำเริบอีกแล้ว"ไทโยพูดก่อนจะวิ่งตามเทนมะไปด้วยอีกคน

"เดี่ยวก่อนสิ..เฮ้พวกนาย"คุรามะตะโกนรียกพวกเทนมะกลับมาแต่ก็ไม่ทันแล้ว

"ให้ตายสิ..ไอ้พวกบ้าฟุตบอลนั้น"คุรามะถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย