*คำเตือนนิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้าง

รุนแรงและมีคำหยาบและเป็น BLชายรักชายสำหรับคนที่เซนส์สิถีปและอ่อนไหวง่ายหรือไม่ชอบชายรักชายสามารถกดออกได้*

"อึก...อืม..." ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในที่ที่หนึ่ง สิ่งแรกที่ผมมองเห็นคือ

เพดานสีขาวเรียบๆ ธรรมดาๆ หน้าม่านเปิดอยู่เเละมีแสงแดดส่องเข้ามาในห้อง ห้องๆนี้มีขนาดไม่ใหญ่มาก

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ ห้องนี้มีสีที่สบายตา

การตกแต่งภายในห้องไม่ได้หรูหราสดุดตาอะไรมาก

ในห้องนี้มีเพียงเตียง โต๊ะ ตู้เสื้อผ้าและกระจก

ตัวผมเองก็ไม่จะพูดคำนี้หรอกนะ แต่...

"ท. .ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ยยย" ผมพูดด้วยเสียงค่อนข้างดังนั่นอาจเป็นสาเหตุ

ที่คนรับใช้ที่นอนอยู่ข้างเตียงตื่นขึ้นมาก็ได้

"น..นายน้อยฟื้นเเล้ว!" เด็กชายผมสีฟ้าที่นั่งอยู่ข้างเตียงของผมพูดขึ้น

ด้วยตาที่เป็นประกาย

ราวกับว่าดีใจที่ผมนั้นตื่นขึ้นมา

ขอบตาบวมแดงราวกับร้องให้มาทั้งคืน

"ผมจะไปบอกนายท่านนะครับ!"

เด็กชายผมสีฟ้าขึ้นและกำลังจะลุกเดินออกไป

"ด..เดี๋ยว!" ผมรั้งเด็กชายคนนั้น เขาหันมาหาผม

ด้วยสีหน้าสดใส ถึงแม้ว่าตา ของเขายังคงแดงอยู่

"อ..เอ่อ...ทำถึงเรียกผมว่านายน้อยล่ะ" พอผมพูดจบ

เด็กชายคนนั้น ก็เดินมาผมแล้วกล่าวขึ้น

"นายน้อยลืมความจำเสื่อมไปแล้วหรือขอรับ?!"

เด็กชายถามผมด้วยสีหน้ากังวล

ราวกับเป็นห่วงผม

"อ..อื้ม..ค..คงงั้น" ผมยิ้มแห้งและตอบตามน้ำเขาไป

"งั้นผมจะเเนะนำตัวให้ฟังนะครับ"

พอพูดจบเขาก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นต่อ

"นายน้อยเป็นลูกชายคนที่สาม เป็นลูกชายคนเล็กของดยุกค์ เฟอร์เรียส

ชื่อว่า ลูซี เฟอร์เนียส ส่วนผมคือคนรับใช้ส่วนตัวของท่านครับ ชื่อเวเนล "

ผมฟังเขาพูดจบก็พยักหน้าหงิกๆ

พอจะถามต่อเขาก็ดันพูดขัดซะได้ "แล้-" "ไว้ถามทีหลังก็ได้ครับยังไม่ต้องรีบ" เวเนลพูดจบก็เดินไปหยิบ

กระจกมาให้ เหมือนรู้ว่าผมต้องการมัน จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องผมไป ผมคิดอะไร

เรื่อยเปื่อยไปสักพัก จากนั้นผมจึงหยิบกระจกขึ้นมาส่อง ภาพภายในกระจกทรงกลมขนาดกลาง

ไม่ได้บานใหญ่มาก สะท้อนให้เห็นเด็กหนุ่มผมสีขาวตาสีแดง หน้าน่ารักๆ คนหนึ่ง

ผมของเขายาวประมาณกลางหลัง

เส้นผมนุ่มลื่นดั่งแพรไหม สลวยสบัดพริ้วไหวไปมาเมื่อผมส่ายหัว

แต่ในตาสีแดง ราวกับเลือดสดๆ นี่สิ

ทำให้ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้

แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี ทันใดนั้นขณะที่ผม กำลังผมความน่ารักของตัวเองอยู่ในใจอยู่ ก็มีขายหนุ่งวัยกลางคนผมสีขาวตาสีน้ำเงิน คนหนึ่ง

เปิดประตูพุ่งเข้ามาในห้องของผมอย่างรวดเร็ว

แล้วก็มีหญิงสาววัยกลางคน

ผมสีดำตาสีแดงเดินเข้ามาทีหลังพร้อมกับชายหนุ่มอีกสองคน ที่ผมดำทั้งคู่

และตาสีแดงกับน้ำเงิน ที่ผมผมคาดว่า

น่าจะผมพี่ชายของเจ้าของร่างนี้ แต่ในตอนนี้ก็คือพี่ชายของผม

"เอ่อ...ท่านพ่อกับท่านแม่...แล้วก็ท่านพี่?.." ผมพูดออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

จากนั้นเวเนลก็พูดต่อจากผม

"พอดีว่านายน้อยพึ่งฟื้นจากอาการเจ็บป่วย

เลยความจำเสื่อมชั่วขณะครับ"

เวเนลพูดด้วยท่าทีเรียบร้อยนอบน้อม

ราวกับคนละคน

ที่นอนอยู่ข้างเตียงของผมตอนที่พึ่งฟื้น

"แหะๆ..ใช่ครับ แต่ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้ว" ผมพูดพร้อมกับพยายามยิ้มให้สดใสสุดๆ

พอมองอีกที ทุกคนต่างสตั้นให้กับท่าทีของผม

"อ่า...ลูกคงยังพักผ่อนได้ไม่เต็มที่สินะ

" พ่อและแม่ของผมพูดขึ้น

"งั้นลูกนอนพักผ่อนก่อนแล้วกัน"

จากนั้นทุกคนก็ออกไปจากห้องของผม

*คำเตือนนิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้าง

รุนแรงและมีคำหยาบและเป็น BLชายรักชายสำหรับคนที่เซนส์สิถีปและอ่อนไหวง่ายหรือไม่ชอบชายรักชายสามารถกดออกได้*

จากวันนั้นผมก็มาอยู่ในโลกแห่งนี้ได้สัปดาห์นึงแล้ว ผมได้พบว่า

เวลาผมรู้ใครสักคนชื่อของคนๆ นั้น

จะปรากฏขึ้นบนหัว ผมลองทดสอบโดนการลองถามชื่อคนรับใช้ในคฤหาสน์(?)

ปรากฏว่ามันขึ้นจริงๆ อย่างกับเกมยังไงอย่างงั้น แต่ผมว่าผมรู้สึกคุ้นชื่อของเวเนลมากๆ เหมือนกับว่า

รู้จักเป็นอย่างดี

เหมือนเป็นนิยายที่เคยเเต่งสมัยก่อนๆ

แต่ก็ยังไม่ฟันธงหรอก

เพราะผมแต่งและอ่านนิยายตั้งหลายเรื่อง แต่ในขณะที่ผม

กำลังนอนคิดเรื่องของเวเนลและเรื่องต่างๆ ที่เกิด

จู่ๆ ก็มีเเสงสว่างจ้า

ผมสว่างมากจนผมมองต้องหลับตา

พอตาของผมปรับสภาพกับแสงได้แล้ว ผมจึงค่อยๆ

ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ปรากฏว่าแสงสว่างนั้นกลับหายไป

กลายเป็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเซฟไฟล์

เขาตัวเล็กประมาณ ใบหน้าของผม

แถมยังลอยได้อีก ราวกับภูตตัวจิ๋ว

"คุณ...เป็นใครหรอ?"

ผมถามเขาไปอย่างนั้น เพราะตอนนี้ผมกำลัง งงกับเหตุการที่กำลังเกิดขึ้น

"ผ..ผมคือระบบอัจฉริยะ ชื่อเสี่ยวป๋าย ผมเป็นผู้ช่วยของคุณ"

เขาตอบกลับผมมาแค่นั้น

ถึงจะยังอึ้งและงงอยู่แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่า

เค้าเป็นระบบอัจฉริยะที่จะมาเป็นผู้ช่วยของผม

"ว่าแต่ช่วยเรื่องอะไรล่ะ?"

ผมถามเสี่ยวป๋าย "ช่วยให้นายท่าน

รอดจากชะตา ที่จะต้องตาย"

เขาตอบผมมาเพียงแค่นั้น ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรกับเสี่ยวป๋ายต่อ

เวเนลก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของผมด้วยท่าทางที่ร้อนรน

เขาหน้าแดงเหงื่อท่วมและหายใจเร็ว ราวกับวิ่งหนีบางอย่างมาสุดขีวิต

เวเนลหายใจรับอากาศเข้าปอด

อยู่สักพักใหญ่ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น มาพูดกับผมด้วยสีหน้ากังวล

"น..นายน้อย...น...นายท่าน...แฮ่ก..อยากให้ท่านไปเรียนที่โรงเรียนเวทย์มนต์"

ผมเองก็แอบตกใจอยู่หรอกนะที่โลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเวทย์มนต์อยู่ด้วย

แต่แค่กับการไปที่โรงเรียนเวทย์มนต์ ทำไมถึงทำให้เวเนล

กังวลขนาดนั้นกันนะ "ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ น่าสนุกดีออก"

ผมทำใจดีสู้เสือตอบกลับเขาไปพร้อมกับรอยยิ้ม

แต่เวเนลกับขมวดคิ้ว และทำหน้าเครียดนิ่งกว่าเดิม

"นี่นายน้อยป่วยจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วหรือล้อเล่นกันแน่ครับ"

เวเนลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะกังวลยิ่งกว่าเดิมซะอีก

ผมยังไม่ทันทีจะได้เอ่ยปากพูดอะไร เขาก็ตัดหน้าผมซะก่อน

"นายน้อยน่ะร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กๆ เวลาจะไปไหนที่มีคนเยอะๆ ก็ชอบเป็นลมอยู่บ่อยๆ"

เวเนลหยุดหายใจสักพักเเล้วพูดต่อ

"นายน้อยต้องดื่มเลือดที่ทำจากผลไม้หายากถึงจะสุขภาพเหมือนคนอื่นๆ แต่..

มันก็ทำได้แค่ชั่วคราว"

ผมเข้าใจเวเนลที่เป็นห่วงผมนะ แต่ในตอนนี้ คนที่อยู่ในร่างนี้ก็คือผม

ไม่ใช่ 'ลูซี เฟอร์เรียส' อีกต่อไป

"เวเนล จงฟังเราผู้เป็นนาย! นี่คือคำสั่ง

ต่อไปนี้ เราจะ ไม่ดื่มเลือดอะไรนั่นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แล้วมาดูกัน ถ้าหากว่าเรายังแข็งแรงดี เราจะไปโรงเรียนเวทย์มนต์"

ผมพูดจบใบหน้าก็เริ่มร้อนฉ่า นี่ผมพูดอะไรออกไปกันเนี่ย!

ถึงมันจะน่าอายและดูเบียวมากก็เถอะ

แต่มันก็ดูเหมือนจะได้ผลล่ะนะ

เวเนลชะงักไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำสั่งของผม

และทำหน้าตาปลื้มปริ่ม และเสี่ยวป๋าที่หัวเพราะอยู่ข้างผม

หลังจากที่เวเนลได้ออกไปจากห้องของผมแล้ว พอจะหันกลับไปคุยกับเสี่ยวป๋าอีกที

เขาก็หายไปไหลแล้วก็ไม่รู้ เห้อวันนี้มีเรื่องวุ่นวายเยอะยัง ง่วงแล้วสิ...นอนพักสักงีบก็แล้วกัน