ในฤดูหวาน ที่เมือง หนิงอัน

หิมะตกล่วงลนมาไม่ขาดสาย ภาคใต้ความหนาวเหน็บ ในวังหลวงกำลังยุ่งที่ พระมเหสี จะคลอดลูก

พระราชาที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวรอลุ้นว่า ลูกคนี่สองของตนนั้นจะเป็นเพศอะไร ลูกชายคนโตที่อายุได้เพียง สามขวบ ยืนจับมือพ่อที่ยืนรออยู่หน้าห้องพระมเหสี เสียงด้านในดูวุ่นวายมาก

" ท่าน พ่อ ท่านแม่เจ็บหนัก ถึงร้องกเสียงดังเช่นนี้ "

" ใช่ท่านแม่เจ็บและกำลังจะ คลอดน้องลูกออกมาไงเจียวซิ่น หากเจ้ามีน้อง เจ้าต้องรักน้องมากๆนะ "

" แน่นอนท่านพ่อ ข้าจะรักท่านพ่อ ท่านแม่ และน้อง "

" ดีมาก "

วังหลวงหนิงอัน

ในวังตอนนี้วุ่นวายที่จะเตรียมจัดงานเมื่อสหาย องค์ราชา จะมาเยี่ยมเยือนจากแดนไกล เรียกว่าข้ามทะเลภูเขามาเลยละ จำจัดงานให้ยิ่งใหญ่ไม่ให้เสียชื่อ เมืองหนิงอัน

" ป๋อเหนิงใยทำหน้าเช่นนั้น "

" ช่วงนี้หน้าร้อน แล้วข้าต้องมาแต่ตัวเต็มยศแบบนี้ ข้าร้อน ไหนจะมานั้งในห้องโถงนี้อีก "

" โถ้ว อดทนอีกหน่อย "

" ข้าไม่ใช่ท่านพี่นะที่จะมีความอดทนสูงน่ะ "

เจ้าเมืองอันฉี เสด็จแล้ว

อากาศอันแสนร้อนนไร้รม กลับมีรมพัดอ่อนๆเข้ามา เจียวซิ่นมมองไปกลับสดุดตากับชายหนุ่มผิวขาว จมูกโด่ง หน้าเรียวงาม

" ยินดีต้อนรับสู่เมืองของข้าสหาย "

" เมื่องของเจ้ารุ่งเรืองเป็นอย่างมาก ชาวบ้านไม่อดหยาก ดูจากชาวบ้านที่ข้าผ่านมา "

" ขอบคุณ "

" เชิญด้านนู้น "

พระราชาหรือ จางหมิ่นนำทางสหายตนและลูกเมียไปที่แม่น้ำเพื่อรับประทานอาหารกัน

" เป็นไงบ้าง เหลียน ข้าไม่ได้เจอเจ้านาน จนตอนนี้ลูกเจ้าโตมากแล้ว "

" ข้าสบายดี เจ้าเองก็มีลูกตั้ง สองคนเลยนิรูปงามท้งองพระองค์เลย "

" ขอบพระคุณขอรับ" ป๋อเหวิน และเจียวซิ่นได้เอ่ยขอบพระคุณ

" ว่าแต่ลูกเจ้าชื่ออะไร " ท่านเหลียนเอ่ยถาม

"ลูกของข้าคนโต ชื่อ เจียวซิ่น อายุจะหยี่สามแล้ว ส่วนคนเล็ก ชื่อ ป๋อเหวิน "

" ชื่อเพราะยิ่งนัก เสียดายตอนพระมเหสีคลอดไม่ได้มา "

"ไม่เป็นไร บบ้านเมืองเราอยู่ห่างไกลกัน ยากที่จะไปมาหาสู่กันบ่อย "

" ท่านเข่อซิง รูปงามยิ่งนัก ลูกเจ้าปีนี้" ยังไม่ทันได้พูดเสร็จท่านเหลียนพูดเเทรกขึ้นมาทันที

" ยี่สิบหกแล้วละ "

ใบหน้าท่สวยงามทำเอาทหารไม่เว้นแม้แต่ สองพี่น้องเมือง หนิงอัน มองตาไม่กระพิบเลย

" ท่านพ่อพระเจ้าพะยะคะ ท่านแม่ไปไหน " เข่อซิงได้เอ่ยถามผู้เป็นบิดา

" น่าจะไปกับพระมเหสี ลี่ปี้ "

" พระชายาข้าพาพระชายาเจ้าเที่ยวแล้วละ " จางหมิ่นเอ่ยพร้อมขำในคอเบาๆ

"เจ้าอยากไปเที่ยวรึไหม เข่อซิง ข้าจะให้ลูกข้าพาไปดูรอบๆ "

" เดี่ยวข้าพาไปเอง " ยังไม่ทันที่เข่อซิงจะเอ่ยตอบ จางหมิ่น ก็ถูกลูกชายคนเล็ก ป๋อเหวิน พูดแทรกและ จับแขนเข่อซิงลุกทันที เพราะตนนั้นถึงออกด้านนอกแล้ว แต่ก็ยังร้อนกับชุดอยู่เลยอาศัยจังหวะนี้ ออกไป

" ป๋อเหวิน เจ้าดึงท่านพี่แรงอะไรขนาดนั้น "

ท่านจางเหมิ่นเอ่ยตะโกนตามลูกที่ดึกแขน ลูกของงสหายตนแรงขนาดนั้น

" เดี่ยวข้าตามไปดูน้องเองขอรับ "

" ดีเหมือนนกัน อย่าให้ ป๋อเหวินไปเล่นทั่วจนเป็นอันตรายละ "

" ขอรับ "

เมืองหนิงอัน

" พอเถอะข้าเหนื่อยแล้ว "

" ข้าขขอโทษที่ดึงท่านออกมาแบบนั้น แต่ข้าร้อน "

" ไม่เป็นไร เมื่องของท่าน เพียงแต่ มีเข้า มีแม่น้ำ แต่กลับไม่ค่อยมีตตนไม้เท่าไหร่ มีแต่บ้านเมือง ต่างจากเมื่องของขข้าที่มีตต้นไม้แม้น้ำ เต็มไปหมด "

" ข้าอยากไปเมืองของท่านบ้าง "

" เจ้าขอท่านพ่อเจ้าสิ "

" ท่านคงไม่ให้ไปหรอก เพราะเมืองของท่านห่างไกลออกไปมาก หากข้าเดินทางออกไปคงจะไม่ปลอดภัย "

" ใช่ มันห่างไกลกันมาก "

" อ่าวท่านพี่ " ป๋อเหวิน เอ่ยถามท่านพี่เมืองเห็นเดินมาทางนี้

" เดินเร็วจังนะ ข้าขออภัยโทษแทนน้องข้าด้วย "

" ท่าน เข่อซิงไม่ได้โกรธเคืองอะไร ข้า "

"เป็นเช่นนั้นก็ดีแล้ว "

" ไปเล่นน้ำกันไหมท่านเข่อซิง "

"ที่ ไหนละ "

"ตามข้ามา " ป๋อเจียวจับแขนของเข่อซิง พร้อมเดิน กันไป เจียวซิ่น ได้แต่เดินตาม ว่าน้องของตนนั้นจะไม่พา ท่านเข่อซิงไปเล่นอะไรที่ไม่ปลอดภัย

แม่น้ำฟาฟา

"นี้คือแม่น้ำฟาฟา แม่น้ำสายเดียวในวัง สายเดียวกับที่เรานั่งที่ศาลา "

" สีสวยมากเลยนะ ต้นไม้รมเย็น "

"ใช่ไหมเหมาะกับอากศร้อนๆแบบนี้เลย "

"แล้วท่านพี่ตามพวกข้ามาทำไม " ป๋อเหวินเอ่ยถามด้วยความส่งสัย

" ไม่ได้อยากจะตามมาหรอกแต่ท่านพ่อกลัวเจ้า พาท่าน เข่อซิงเป็นอันราย เลยให้ข้ามาคอยดู "

" เช่นนั้นนี้เอง แต่ข้าโตแล้ว ท่านเข่อซิงก็โตแล้ว ไม่ดื้ออะไรหรอก ท่านพี่กลับไปเถอะ "

" ข้าจะรออยู่แถวๆนี้ "

ว่าจบเจียวซิ่งก็เดินลับไป

" ท่านพี่ข้าช่างหัวดื้อ "

" ท่านเจียวซิ่ง ท่านแค่เป็นห่วง "

" ท่านดูเกร่งๆ ตอนอยู่ตต่อหน้าพี่ข้า "

" ท่านเจียวซิ่ง ดูนิ่งใบ้หน้า ไร้ความรู้สึก "

" อย่าไปกลัวเลยท่านเข่อซิง ท่านพี่มีหน้าเดียว แบบนี้ตลอดแหละ "

" เรีกข้าพี่ซิงจะดีกว่านนะ ไม่ยากด้วย "

" งั้นพี่ซิงเรียกน้องเหวินนะพะยะคะ "

" น้องเหวิน ชื่อน่ารักดี "

" ท่านชมข้า ข้าเขิลเป็นนะพี่ซิง "

ทั้งสองคนเล่นน้ำกันเสียงดัง เเละผู้ติดตามทั้งสองฝ่ายก็เล่นน้ำเช่นกัน

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ

"ขึ้นมากันได้แล้ว " เสียงเข้มทุ้มได้เอ่ยขึ้น ปลายเสียงนั้นคือ เจียวซิ่น

" ท่านพี่กำลังสนุกเลย ลงมาเล่นด้วยกันก่อนท่าน "

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ย คำใดน้องของเค้านั้นลุกขึ้นมาจากน้ำ พร้อมดึกแขนเข้าลงมา ทำให้เค้านั้นตกลงมาในแม่น้ำ ตกลงไปใส่ เข่อซิงที่กำลังมอง ป่อเหวินอยู่

เจียวซิ่นตกลงมา รำตัวของเจียวซิ่นทับลงที่ตัวของ เข่อซิง มือเจียวซิ่นเกี่ยไปที่เอวของเข่อซินเอาไว้

" เจ้าเล่นอะไร รู้รึไหมมันอันตราย "

" ข้าเพียงอยากให้ท่านเล่น "

" อย่าดุน้องเหวินเลย ท่านเจียวซิ่น " เข่อซินรีบเอ่ยห้ามเมื่อใบหน้าของ เจียวซิ่นเริ่มหงุดหงิดและโกรธ

" ทุกคนขึ้นจากน้ำเดียวนี้!!!!! " เสียงตะโกนเจียวซิ่นทำเอาทุกคนสดุ้ง และก้มตัวเล็กน้อย และค่อยๆขึ้นจากน้ำ

เจียวซิ่นยังคงจับเอวและประคอง เข่อซินขึ้นจากน้ำ

แต่ใบหน้าของเข่อซินนตอนนี้นั้นมองไปที่น้องเหวิน ที่ใบหน้าเศร้าที่โดนดุท่าทีเหมือนจะร้องไห้

วังหลวง หนิงอัน

ค่ำคืนพระจันทร์ เต็มดวง รมพัดเย็นอ่อนๆ ใบหน้าคมสวยสูดอากาศ ความสดชื่น ที่สพาน พิง

"ท่าน เข่อซิง กลับเข้าตำหนักเถอะ ดึกแล้วนะพะยะค่ะ มันอันตราย "

" เป็นชายใยต้องกลัว อีกอย่างเจ้าก็ดูแลข้าได้อยู่แล้ว "

" จริงอยู่ที่เป็นชายไม่ควรเกร่งกลัวอันใด แต่ท่านนี้ไม่ใช่บ้านเมืองเรา ระวังตัวไว้ก็ดีนะพะยะค่ะ "

เข่อซินไม่ได้ตอบอะไร ยืนนิ่ง มองไปแม่น้ำ ใต้สพานที่กำลังใหล

" ท่านกลับกันเถอะ "

" เจ้าคิดว่าท่าน เจียวซิ่น เป็นคนยังไง "

" ใยท่านถึงถาม "

" ข้าเพียงคิดเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้น ที่แม่น้ำฟาฟา "

" เรื่องที่ท่าน ป๋อเหวิน ถูกลงโทษห้ามออกจากตำหนัก หนึ่งวัน ใช่รึไหม "

" ใช่หากข้าไม่ขอเอาไว้คง ได้อยู่ในตำหนักเป็นเดือน "

" ท่านเจียวซิ่นเพียงแค่ทำหน้าที่ว่าไม่ ว่าใครทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ ทำเป็นตัวอย่างให้ทาสรับใช้ดู เพราะพระองค์คงต้องขึ้นครองบัลลังก์ในอนาคต "

" น่าเกรงขามยิ่งนัก "

"กลับกันเถอะ ท่าน เข่อซิน "

เข่อซินเดินทางกลับตำหนัก แต่กลับเจอองค์ชายเจียวซิ่น เดินส่วนทาง ยามดึกเช่นนี้กลับยังไม่นอน ไร้ประโยคคำทักทายใดๆ

ตำหนักเข่อซิน

" ใยท่านเจียวซิ่นนยังไม่นอน "

" ทางนั้นเป็นทางไปหานางบำเรอที่มีคนมาถวายพะยะค่ะ "

" เจ้ารู้ได้เช่นใด เจ้าเคยไป? "

ไร้ประโยคตอบกลับมา องครักษ์ก้มหน้าได้แต่เงียบ

" อย่ามาเงียบใส่ข้านะ เจ้าพูดมา "

" ข้าเพียงรู้เท่านั้น นางๆทั้งหลายที่อยู่ที่นั้น เป็นเพียงของท่านเจียวซิ่นเพียงผู้เดยวเท่านั้น "

" ไม่น่าเชื่อเลย "

" ชายใดก็เป็นเช่นนี้ "

"ยกเว้นข้า ไว้คนนึง "

" พรุ่งนี้ ช่างอีจะมาถึงแล้ว "

ใบหน้า เข่อซินยิ้มอ่อนๆ เมื่อได้ยินว่าชื่อองครักษ์ของตนกำลังจะมาถึง เรื่องอีกลำที่ขนข้าวของเครื่องใช้

" เช่นนั้น ข้านอนละ พรุ้งนี้ข้าจะตื่นแต่เช้าไปรอที่ท่าเรือ "

" เช่นนั้นข้าขอตัวพะยะค่ะ "

โรงครัววังหลวง

"ยามดึกเช่นนี้ องครักษ์ องค์ชาย เข่อซินมาทำอะไรที่นี้ขอรับบ "

" ข้าเพียงหิวมาหาอะไรกินเท่านั้น "

" แล้วท่านละมาทำอะไรที่นี่ "

" ข้ามาของข้าทุกวัน มาหาเหล้ากิน "

องครักษ์ เจียวซิ่น นั่งลงข้างๆ

"ท่านชื่ออะไรท่านผู้ติดตาม องค์ชายเข่อซิน "

" ข้าชื่อ เฟยฉี แล้วเจ้าละชื่ออะไร "

"ข้าชื่อหยิ่น "

" ที่นี้ครึ่กครื่นเมื่อยามดึก เมืองแห่งยามค่ำคืน ดึกเพียงนี้ยังมีผู้คนเดินไปมา "

" ที่นี้ เค้าเปิดร้านค้าขาย ยามดึกมาเนิ่นนานแล้ว ผู้คนจากเมืองอื่นจึงมาซื้อของที่นี้ เรียกว่า เป็นเมืองเเห่งการค้าขาย"

" นี้ท่านออกไปเดินด้านมารึ " หยิ่น ถามด้วยความ งง ว่าทำไมคนตรงหน้านั้นรู้ดีนัก

" ใช่ข้าออกไปเดินด้านนอกมา ข้าอยากรู้ว่าที่เค้าพูดกันปากต่อปากว่ามันจริงรึไหม "

" แล้ว ท่านเห็นเป็นเช่นไร "

" เมืองหนิงอันมันงามยิ่งนัก "