ชื่อ

คู่หลัก

นายเอก:คาโนเลียน

พระเอก:ฟลาน

คู่รอง

นางรอง:ยูซุ(เพื่อนพระเอก)

พระรอง:มัจฉะ(เพื่อนนายเอก)

กลุ่มเพื่อนพระเอก

ยูซุ(หญิง)

ชูครีม(หญิง)

โกโก้(ชาย)

บราว(ชาย)

กลุ่มเพื่อนนายเอก

มัจฉะ(ชาย)

โรล(ชาย)

ครู

ครูมีน(หญิง)\=วิทยาศาสตร์(ประจำห้อง)

ครูคม(ชาย)\=สังคมศึกษา ประวัติศาสตร์ หน้าที่พลเมือง

ครูรินนา(หญิง)\=พลศึกษา สุขศึกษา

ครูเจน(หญิง)\=ศิลปะ

ครูเกิน(ชาย)\=ภาษาอังกฤษ

ครูสาระ(ชาย)\=คณิตศาสตร์

เพื่อนร่วมห้อง

ดอกไม้(หญิง)

ลิน(หญิง)

อควา(ชาย)

รูม(ชาย)

ทิวา(หญิง)

ชโร(ชาย)

กาหลง(หญิง)

เทียน(ชาย)

คอเดีย(ชาย)

มาลา(หญิง)

พีช(ชาย)

อาโออิ(ชาย)

นาโฮะ(หญิง)

ตัวสำคัญ

พี่สาวนายเอก:คาโนล่า

พ่อนายเอก:คาโล

_____________________

พ่อพระเอก:ลูเบล

แม่พระเอก:ฟิร่า

_____________________

สาวน้อยไร้เดียงสาข้างทาง

ไอดอลสาว:โชกิ

สาวสวยปริศนา

ตัวประกอบ

ป้าข้างบ้าน

ตำรวจ

การ์ด

เด็กน้อยกลุ่มนึง

พี่สาวใจดี

พนักงานร้านอาหาร

พนักงานโรงแรม

พนักงานคาเฟ่

คุณลุงไร้บ้าน

สาวตาบอด

รุ่นน้อง(ระบุเป็นชื่อ)

รุ่นพี่(ระบุเป็นชื่อ)

เพื่อนห้องอื่น(ระบุเป็นชื่อ)

ด้วยปัญหาที่ว่าคำไม่พอจึงจำเป็นต้องใช้วิธีนี้

รักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านรักคนอ่านค่ะ

เด็กหนุ่มวัย 9 ปีคนหนึ่ง ยืนมองมองคุณแม่ที่อยู่เบื้องหน้าค่อยๆสิ้นลมหายใจลง ก่อนจะหมดลมหายใจคุณแม่ได้พูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นว่า

"แม่คงไม่ได้อยู่กับลูกแล้วนะ เพราะอย่างนั้น ลูกต้องช่วยเหลือพี่สาว ยามที่พี่สาวต้องการ ดูแลพ่อด้วยความจริงใจด้วยนะ ถึงพ่อจะใจร้าย ด่า ดุ ว่า ทำร้ายลูก แต่ลูกก็ต้อง ดูแลท่านด้วยน-"

เสียงที่เด็กหนุ่มรักอย่างที่สุดได้จบลง โดยที่ยังพูดได้ไม่จบประโยค เด็กหนุ่มร่ำไห้ให้กับร่างของแม่ของตน โดยพูดพึมพัมว่า

"เมื่อโตไป ผมจะไปเป็นตำรวจ และจับคนที่ช่วงชิงลมหายใจสุดท้ายของคุณแม่เองครับ"

"เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไมกัน ทำไมคุณแม่ถึงหลับลงแบบนั้นล่ะ คาโนเลียน ไม่ใช่แบบที่พี่คิดใช่มั้ย"

เสียงของสาวน้อยวัย 12 ปี ได้เอ่ยถามน้องชายของตนอย่างสิ้นหวัง พร้อมกับเอ่ยพูดปลอบใจตนเองว่า

"ไม่จริงน่า คาโนเลียน นายแกล้งพี่หรอ วันโกหกก็ผ่านไปแล้ว ทำไม พี่ไม่ตลกด้วยนะ ตอบพี่มาสิ"

สาวน้อยช็อกกับสิ่งที่ตรงหน้ามาก เด็กหนุ่มจึงเดินเข้าไปหาพี่สาวของตน และได้พูดขึ้นว่า

"คุณแม่เสียแล้วล่ะ แต่พี่ไม่ต้องเสียใจไปนะ คุณแม่ได้พักผ่อนแล้วล่ะ ต่อจากนี้ ผมจะพยามหาคนร้ายให้ได้ ไม่ว่าจะยังไง คนที่ฆ่/แม่ของพวกเรา มันจะต้องติดคุก และไม่มีวันได้ออกมาอีกเลย"

เด็กหนุ่มพูดกับพี่ของตน จึงทำให้สาวน้อยสงบสติอารมณ์ได้ และอยู่ๆ ก็ได้มีเสียงที่เข้ม ได้พูดอยู่ด้านหลังของเด็กทั้งสองว่า

"แม่อยู่ไหนหรอ ข้าวก็ไม่ทำให้กิน แม่พวกแกนี่ เป็นแม่ที่ไม่ดีเลย"

พ่อของเด็กทั้งสองดังขึ้น เมื่อพูดจบประโยค เด็กหนุ่มก็โกรธกับคำพูดของพ่อของตนมาก จึงทำให้เด็กหนุ่มพุ่งตัวไปกระชากคอเสื้อของพ่อและได้ตะคอกด้วยความโกรธกับพ่อว่า

"แม่น่ะ ต/ยแล้ว แล้วทำไมพ่อถึงพูดแบบนั้นกับแม่ แทนที่จะเสียใจ กลับโมโห และพูดกับแม่ว่า แม่เป็นคนไม่ดีอย่างงั้นหรอ พ่อพูดกับแม่แบบนั้นได้ไง หรือพ่อ ไม่รักแม่แล้ว ตอบมานะ ตอบผมมา!!"

ชายหนุ่มโมโห ที่ลูกกระชากคอเสื้อของตน จึงจับแขนของลูกและเขวี้ยงตัวของลูกอย่างกับเขวี้ยงลูกบอลไม่มีผิด จึงทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง สาวน้อยได้เห็นดังนั้นจึงตกใจมาก และได้รีบวิ่งไปดูน้องของตนด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับตะโกนว่า

"พ่อทำแบบนี้ทำไม พ่อว่าแม่ ทำร้ายคาโนเลียนทำไม"

สาวน้อยพูดขึ้นพร้อมน้ำตา แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่สน พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆสาวน้อยคนนั้น และตบหน้าเธอ ตบซ้ำไปมา และนำแจกันดอกไม้ทุบเข้าไปตรงกลางศรีษะของสาวน้อยคนนั้นทันที หลังจากผ่านไปไม่นาน หลังจากที่แจกันกระทบกับศรีษะของเธอแล้ว จึงแตก และสาวน้อยก็ได้หมดสติไป เด็กหนุ่มเห็นดันนั้นจึงเข้าไปปกป้องพี่ของตนในทันที แต่ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่รู้สึกผิดใดๆทั้งสิ้น จึงจับผมของสาวน้อยและลาก หวังจะข่มขืนเด็กที่อายุเพียง 12 ปีเท่านั้น เด็กหนุ่มก็พยามดึงขาพี่สาวของตน แต่ก็ไม่ส่งผลอะไร จึงทำให้พ่อของเด็กทั้งสองลากลูกของตนไปข่มขืนในห้อง

เวลาผ่านไปเพียงไม่นานนัก

พ่อของเด็กทั้งสองได้แต่งตัวและทิ้งร่างของสาวน้อยไว้บนเตียง หลังจากแต่งตัวเสร็จจึงเดินออกจากบ้านไปทำงาน สาวน้อยคนนั้นได้ตื่นขึ้น ก็เห็นตัวเองในสภาพเปลื่อยกายอยู่ก็ตกใจมาก เด็กหนุ่มที่เข้ามาพอดี และเห็นพี่ตัวเองฟื้นแล้ว จึงเดินเข้าไปหาพี่ของตนด้วยความดีใจ สาวน้อยเห็นน้องชายของตนจึงถามว่า

"คาโนเลียน เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ถึงไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ บอกพี่มาตรงๆนะ ไม่ต้องอ้อมค้อม"

เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้น จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้สาวน้อยฟัง พลางแต่งตัวให้พี่สาวของตนไปด้วย หลังจากที่สาวน้อยได้ฟังดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า

"ต่อจากนี้ไป ไม่มีใครที่น่าไว้ใจอีกแล้วล่ะ แม้แต่พ่อแท้ๆของเรา แต่เราต้องผ่านมันไปให้ได้ พี่จะปกป้องน้องเอง ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เราจะอยู่ด้วยกัน"

ปัจจุบัน

"เห้ย คาโนเลียน คาโนเลียน"

เสียงเรียกของเพื่อนคาโนเลียน เรียกอยู่หลายครา กว่าคาโนเลียนจะรู้สึกตัว

"อะไร เรียกกูอยู่นั้นแหละ"

"ก็กูเรียกมึงตั้งนานละ แต่มึงไม่ตอบกูสักที มึงเพ้อเรื่องเหี้ยไรอยู่วะ"

"ขอโทษทีๆ กูไม่ค่อยได้นอน เมื่อกี้ก็นึกถึงเรื่องในอดีตอยู่อ่ะ ขอโทษละกัน แล้วมึงเรียกกูมีอะไรล่ะ ไอ้มัจฉะ"

"ก็กูได้ข่าวว่าจะมีเด็กใหม่มาอ่ะดิ เขาลือกันว่าน่ารักมากเลยนะเว้ย"

"กูไม่สนหรอก เอาเวลาเสือกเรื่องชาวบ้านไปทำการเหอะมึงอ่ะ เอาแต่เสือกเรื่องคนอื่น เดี๋ยวก็โดนครูด่าหรอก มึงอยากโดนครูตีหรอวะ"

"แต่เขาบอกว่าน่ารักจริงๆนะ พอเขามาถึงมึงก็อย่าไปชอบเขาแล้วกัน เออ......มึงทำงานคู่ที่ครูสั่งเสร็จยังอ่ะ"

"ก็กูกำลังเดินไปถามคู่กูอยู่ไง แล้วมึงอ่ะ ทำเสร็จยัง"

"ยังเลยว่ะ เมื่อวานเอาแต่ดูหนังโป๊อยู่ โครตเด็ดเลย มึงอยากดูปะ เดี๋ยวกูให้"

"ไม่ละกัน กูไปละ อย่าลืมทำนะมึงอ่ะ"

"จ๊ะ คุณแม่"

หลังจากนั้นคาโนเลียนก็ได้เดินไปหาคู่งานของตน เมื่อเดินไปถึง จึงได้ถามคนตรงหน้าอย่างจริงจังว่า

"ส่วนของนายเสร็จยังอ่ะ ฟลาน ผมทำส่วนของผมเสร็จแล้วนะ"

"เสร็จแล้ว อ่ะนี่"

หลังจากนั้น"ฟลาน"คู่งานของคาโนเลียนจึงได้ยื่นงานส่วนของตนให้อีกฝ่าย และกลับไปวาดรูปต่ออย่างสบายใจ

"วาดรูปอะไรอยู่อ่ะ ขอดูหน่อยได้มั้ย"

"ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ"

"น่ากลัวจัง ข้อแลกเปลี่ยนคือไรล่ะ"

"มาเป็นแฟนผมไง"

ฟลานได้พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มล่อตีนอีกฝ่าย คาโนเลียนหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ฟลานพูดก็ตกใจมาก จึงปฏิเสธไป

"เชี่ย งั้นไม่ดูละ"

คาโนเลี่ยนพูดขึ้นพร้อมกับกำลังจะเดินจากไป แต่ฟลานก็จับมือคาโนเลียนไว้ และพูดพร้อมกับยิ้มและขำเบาๆว่า

"เห้ย จริงจังหรอ ล้อเล่นๆ ดูได้ ไม่มีข้อแลกปลี่ยนแล้ว"

ฟลานพูดขึ้นพร้อมกับยื่นกระดาษที่ตนยังวาดไม่เสร็จให้คาโนเลียน คาโนเลียนโมโห แต่ก็รับกระดาษนั้นมา หลังจากได้เห็นภาพที่ฟลานวาดจึงตะลึงไปครู่หนึ่งและชมฟลานว่า

"เห้ย สวยมากเลยว่ะ ลองวาดขายดูมั้ย น่าจะขายได้ราคาดีเลยล่ะ"

"คือผม....."

อยู่ๆเสียงของฟลานก็ดูเศร้าใจอะไรบางอย่าง คาโนเลียนจึงไปได้เอ่ยอะไรต่อไปอีกนอกจากคำว่า

"ผมไปก่อนนะ ตอนเที่ยงเจอกัน"

คาโนเลียนได้พูดพร้อมกับยิ้มและเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตนตามเดิม