ชายหนุ่มผมสีทองสั้นกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอันหรูหราขนาดใหญ่ ใบหน้าของเจ้าตัวในขณะที่หลับตานั้นเกลี้ยงเกลาและหล่อเหลา
ทว่าในขณะนี้เขากำลังนิ้วหน้าด้วยความอึดอัด เหงื่ออาบไหลทั้วทั้งร่างกายท่อนบนที่เปลื่อยเปล่าของเขา
ออกัส ดิ เอ็มเบอร์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของดยุกเอ็มเบอร์ผู้มีอำนาจที่สุดในอาณาจักรเชนทัวรี่
นอกจากมีอำนาจมากแล้วดยุกเอ็มเบอร์เองก็ร่ำรวยมากที่สุดด้วยเช่นกัน ว่ากันว่าเจ้าตัวนั้นมีเงินทองมากกว่าท้องพระคลังค์ของพระราชาในประเทศเสียอีก
ตัวของออกัสนั้นได้รับความหยิ่งยโสและความร้ายกาจมาจากพ่อแม่เต็มๆจากการเลี้ยงดูของพวกเขาที่ผิดแปลกไป ดยุกและภรรยานั้นรักลูกมากและเลี้ยงดูราวกับเขาเป็นไข่ในหิน
เรียกได้ว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมกันเลยทีเดียว
แต่การสอนลูกของพวกเขานั้นเข้าขั้นเลวร้ายมาก ทั้งตามใจ สอนสั่งว่าสามัญชนนั้นเป็นทาสที่รอให้พวกเขาทำอะไรก็ได้
สามัญชนไม่มีสิทธิ์มีปากมีเสียงกับขุนนางชั้นสูงอย่างพวกเขา
ออกัสเลยเป็นที่รู้จักในด้านของความโหดร้ายมาตั้งแต่เด็กๆและมันก็ยิ่งหนักข้อเข้าไปอีกเมื่อเริ่มโตขึ้น
จนเพื่อนสนิททั้งสองของเขาอย่างมาคัสและไอริสนั้นแยกตัวออกมาและยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของกันและกัน
เพื่อนและหญิงสาวที่รักทิ้งเขาไป นิสัยที่เสียอยู่แล้วของเขาก็ยิ่งเหลวแหลกเข้าไปใหญ่การใช้กำลังและอำนาจเริ่มหนักขึ้นทุกวัน
จนกระทั้งตอนนี้....
ออกัส ดิ เอ็มเบอร์ได้ขืนใจเพื่อนร่วมชั้นในห้องเรียนของเขาเองเพราะความเสียใจและเครียดแค้นมาคัสเสียแล้ว!
ซึ่งเธอคนนี้เองก็คือคนที่สนิทกับมาคัสและไอริส เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของทั้งสองคนเลยก็ว่าได้
"เฮือก!" ร่างของชายหนุ่มนามว่าออกัสสะดุ้งขึ้นมาจากที่นอนของตัวเองอย่างเเรง
ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นมา ตาสีแดงสั่นไหวและหน้าอกของเขาก็ขยับขึ้นลงจากการหายใจที่รุนแรง
เจ้าตัวดูสับสน เหงื่อกาฬไหลโทรมกายแต่มันกลับทำให้เขาดูมีเสน่ห์เพราะมันช่วยขับเน้นกล้ามเนื้อบนร่างได้เป็นอย่างดี
"เมื่อกี้...ฝันงั้นเหรอ?" ออกัสบ่นพึมพัมออกมาก่อนที่เขาจะสังเกตุรอบห้องและที่จะมาบรรจบอยู่ที่ร่างกายของตัวเอง
"......" เขานิ่งไป
จู่ๆ ความทรงจำและประสบการณ์ต่างๆก็ไหลเข้ามาในหัว จิตวิญญาณของชายหนุ่มธรรมดาๆในโลกอีกใบกับจิตวิญญาณของออกัสกำลังผสานกัน
ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นมากุมหัวเขากัดริมฝีปากของตัวเองจนเลือดออกทว่าไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าศักดิ์ศรีที่มีอยู่จะไม่ยอมให้เขาร้องออกมาแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
หลังจากการผสานวิญญานทั้งสองดวงเสร็จแล้ว "ออกัส" ก็แทบจะฝุบลงไปบนผ้าห่มที่ปกคลุมร่างของเขาอยู่
ใบหน้าของเขานิ่วอย่างเจ็บปวดโดยที่เตียงของเขาเปียกเพราะเหงื่อที่ไหลออกมาจากร่าง
ตอนนี้จะบอกว่าชายหนุ่มที่กำลังนั้งหอบอยู่ก็คือ "ออกัส" คนใหม่ก็ได้
ความรู้สึกต่างๆ ก็แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเช่นเรื่องในอดีตที่ผ่านมาตอนที่ยังคงหยิ่งยโสและไม่เห็นหัวใคร ตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกอายและรู้สึกผิดกับคนที่โดนเขาเล่นงาน
แม้ตอนนี้จะรู้สึกอย่างนั้นแต่จะให้ทำไงได้ล่ะเพราะเรื่องราวตอนนั้นมันผ่านมาแล้ว เขากลับไปแก้ไขมันไม่ได้หรอก
"..ตอนนี้ไปอาบน้ำก่อนก็ดี" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเอาผ้าห่มที่ปกอยู่บนตัวออก
ทันทีที่ไม่มีอะไรมาปิดบังร่างกายตัวเองความรู้สึกแรกเลยที่ได้สัมพัสก็คือ..เย็นวาบ
ออกัสจึงนึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเปลื่อยอยู่
"เอ๋ ทำไมเราถึงเปลื่อย?-" ออกัสเริ่มหน้าซีดเมื่อนึกถึงเรื่องบางอย่างออก
เขาเริ่มจำได้แล้วว่าเมื่อคืนนี้ตัวของเขาทำอะไรลงไปและทำไมเขาถึงได้แก้ผ้าแบบนี้ได้
'ชิบ...หาย' ออกัสคิดในใจก่อนที่จะเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรขยับอยู่ข้างๆเขายุกยิกๆ
ออกัสค่อยๆหันหน้าไปมองก็เห็นว่ามีคนนอนหันหลังให้เขาอยู่ เส้นผมยาวสลวยสีขาวแผ่สยายพร้อมกับผิวขาวใสที่ดูน่าลูบไล้ เจ้าตัวเหมือนจะรู้สึกตัว
เธอพลิกตัวหันมาทางออกัสที่กำลังมองเธออยู่ ตัวของเขาในตอนนี้นั้นกำลังตกใจถึงขีดสุด
เปลือกตาของเธอเริ่มขยับเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าใสของเธอ มันราวกับท้องฟ้าในตอนเช้าที่สดใส..งดงามจนออกัสเผลอจ้องมองมันอย่างลืมตัว
ริออน เมเปิ้ล เริ่มรู้สึกตัวเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยของออกัส ดวงตาใสของเธอเริ่มเจิ้งนองไปด้วยน้ำตาแต่ก็กลั้นมันเอาไว้
ในดวงตานั้นแม้จะเกรงกลัวแต่ก็แฝงความโกรธแค้นเอาไว้อยู่
ริออนดึงผ้าห่มขึ้นมาบดบังร่างกายของตัวเองก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นมานั้งโดยที่หัวยังคงก้มลงมองไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าของตนเอง
"......."
"......."
ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม ออกัสได้สติด้วยความที่ยังมีความทรงจำครบถ้วนอยู่เขาก็จำเธอได้
เธอคือ 'ริออน เมเปิ้ล' เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนมาคัสและไอริส เธอคือสามัญชนแต่กลับได้ทุนและสามารถเข้าเรียนเหมือนขุนนางได้
ด้วยความไม่ชอบใจเขาได้ใช้กำลังสั่งให้ลูกน้องของพ่อไปลักพาตัวเธอมาก่อนที่จะลงมือทำร้ายและข่มขืนเธอไปในบ้านที่พ่อแม่ของเขาซื้อแยกไว้ให้
ออกัสมองดูร่างกายของเธอก็เห็นรอยช้ำและรอยแดงที่โผล่ออกมา เขาเริ่มรู้สึกผิดหน้าอกของเขามันแน่นขึ้นจนเจ็บไปหมด
ด้วยความที่ทนไม่ไหวกับสถานการณ์ในตอนนี้เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์
ริออนสะดุ้งเธอหวาดกลัวว่าเขาจะอารมณ์เสียและลงมือทำร้ายเธออีก ยิ่งออกัสเห็นอาการของเธอใบหน้าของเขาก็เศร้าและเจ็บปวดเขารีบเดินจากไป
เพียะ!
เสียงตบดังขึ้น ออกัสใช้มือทั้งสองข้างตบแก้มของตัวเองเสียงดังจนเป็นรอยแดงแสดงชัดเจนบนนั้น
เขามองดูตัวเองในกระจกก่อนที่จะเปิดน้ำจากก๊อกและเอามือรองขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเองเพื่อให้ตื่นตัวบวกกับสงบสติอารมณ์ที่ไม่คงที่ของตัวเองในตอนนี้
'เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว...เราจะเอายังไงต่อดี?' ออกัสถามกับตัวเอง 'ไม่สิ! มันมีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เราทำได้ในตอนนี้!'
สายตาของเขาจากที่กำลังสบสนอยู่ก็สงบลงก่อนที่จะเปลี่ยนไปกลายเป็นมุ่งมั้นขึ้นมา
เขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไรต่อไป จากความทรงจำและความรู้ที่ได้รับมาจากตัวเขาใน "อีกโลก" นั้นได้บอกอะไรหลายๆอย่างให้กับเขา
ออกัสรีบเอาชุดสำรองที่อยู่ในห้องน้ำมาใส่ก่อนที่จะเดินออกไปหาริออนที่ยังคงก้มหน้าอยู่บนเตียง ดูเหมือนเธอจะไม่ขยับไปไหนเลยตั้งแต่เขาเข้าห้องน้ำมา
ชาหนุ่มยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ยิ่งนิสัยของเธอที่ไม่กล้าสู้คนแล้วด้วย....
ออกัสถอนหายใจเบาๆแต่เพราะในห้องนี้มันเงียบมากตัวของหญิงสาวเลยได้ยิน ตัวของเธอยิ่งสั้นอย่างไม่หยุด ไม่รู้ว่าเพราะกลัวหรือว่าอย่างอื่นกันแน่
"นี้! ฉันไม่กัดเธอหรอกลุกขึ้นแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว!" ออกัสพูดเสียงดัง น้ำเสียงของเขาเหมือนกับกำลังรำคาญ
'เดียว! ทำไมเราต้องตะคอกเสียงใส่เธอด้วยเนี้ย!?' ออกัสตกใจ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับเธอแบบนั้นสักหน่อย แต่ดูเหมือนร่างกายของเขามันจะขยับปากไปเอง
พยายามจะพูดอีกอย่างแต่มันก็พูดอีกอย่างออกมาเองราวกับสวนทางกัน
"ขะ เข้าใจแล้วค่ะ" ริออนตอบเสียงสั่นออกมาก่อนที่จะรีบลุกขึ้นเผยให้เห็นร่างเปลื่อยเปล่าของเธอ
ตัวของเธอสูงถึงเพียงแค่หัวไหล่ของเขาเท่านั้น หญิงสาวใช้มือปิดส่วนสำคัญของตัวเองก่อนที่จะก้มหน้าและวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว
ราวกับว่าตัวเธอได้รับอิสระ
"..เฮ้อ!"
....*....
ตัวของริออนนั้นเป็นเพียงแค่หญิงสาวสามัญชนที่ขยันหมั่นเพียรคนหนึ่งจนสามารถถีบตนเองให้ได้รับทุนจากพระราชาเพื่อเข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุดของอาณาจักรเชนทัวรี่ได้
เป็นโชคดีของเธอที่เพื่อนสมัยเมื่อตอนเด็กเองก็เรียนอยู่ที่นั้นด้วยและพวกเขาก็รับเธอเข้ากลุ่มมาอย่างอบอุ่นแม้ว่าเธอจะเป็นสามัญชนและพวกเขาจะเป็นขุนนางชั้นสูงก็ตาม
ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้เธอรู้สึกดีและมีความสุขมากที่ได้เป็นเพื่อนกับพวกเขามาตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั้งมีคนมาพูดใส่ร้ายหาเรื่องเพื่อนของเธอ
"เจ้ามาคัสนั้นมันก็ไม่ต่างจากขุนนางคนอื่นนั้นแหละใช้ความใจดีนั้นสยบคนอื่นให้อยู่แทบเท้าของตัวเอง"
เมื่อได้ยินแบบนั้นริออนก็รู้สึกโกรธเป็นครั้งแรกและมันก็เป็นครั้งที่เธอเสียใจที่สุดที่ตัดสินใจทำอะไรแบบนั้นลงไป
"ถอนทำพูดเดียวนี้นะ!"
เธอมีปากเสียงกับขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ เขาคนนั้นคือ ออกัส ดิ เอ็มเบอร์ ลูกชายของดยุกที่มีอำนาจที่สุดในอาณาจักรนี้
ออกัสไม่พอใจเธอและเริ่มใช้กำลังและข่มขู่สารพัดแต่โชคดีที่กลุ่มเพื่อนของเธอเข้ามาช่วยไว้ได้พอดี
ออกัสจึงล่าถอยไปเพราะตัวคนเดียว เขาใช้ดวงตาสีแดงก่ำนั้นจ้องมาที่เธอด้วยความโกรธ เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาแต่เพราะมีเพื่อนๆ อยู่เคียงข้างจึงใจเย็นลง
"ริออนไม่ต้องห่วงนะ! ถ้าหมอนั้นมันกล้ามาทำอะไรเธอละก็ฉันจะจัดการให้เองไว้ใจได้เลย!" อันวา โครทัสคือเด็กหนุ่มผมสีฟ้าดวงตาสีดำกล่าวขึ้นมาอย่างร่าเริง เขาทำท่าทางตลกเพื่อให้เธอสบายใจและแน่นอนว่ามันได้ผล
"ใช่ถ้ามีเรื่องอะไรก็บอกพวกเราได้ไม่ต้องห่วง" มาคัสยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนขณะบอก
ไอริสพยักหน้าและเพื่อนสาวอีกคนอย่างซิลวี่เองก็พงกหัวยืนยันเช่นกัน
นั้นทำให้เธอดีใจมากที่มีเพื่อนที่แสนดีขนาดนี้
หลังจากเลิกเรียนและเดินทางกลับบ้าน โดยที่ไม่ได้ระวังตัวเธอก็โดนกลุ่มคนฉุดขึ้นรถม้าไปเสียแล้ว แม้จะดิ้นรนขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์ เธอถูกจับมัดมือมัดขาพร้อมกับใช้ผ้าปิดตาและปากไว้เพื่อไม่ให้เธอส่งเสียง
เธอรู้สึกเสียใจที่ใช้ทางลัดกลับบ้านเพราะทางลัดนี้มันไม่มีผู้คนอยู่เลย
ออกัสเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้กับริออนระหว่างที่กำลังรอเธอเข้าห้องน้ำอยู่
ของที่เตรียมไว้ให้เธอก็เป็นเสื้อเชิร์ตกับกางเกงของเขาเองเพราะว่าเขาไม่มีชุดผู้หญิงอยู่เลย
ยังไงก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนมีชุดผู้หญิงไว้ติดตู้เสื้อผ้าของตัวเองหรอกมั้ง ใช่ไหม?
ในระหว่างที่กำลังรออีกฝ่ายอยู่ออกัสก็ใช่เวลานี้ในการครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ตอนนี้เขารู้สึกผิดกับทุกสิ่งอย่างที่ทำมามากและอยากจะหาทางทำอะไรสักอย่างกับความรู้สึกผิดนี้
เพราะงั้น...อย่างน้อยก็ควรจะเริ่มจากเรื่องของริออนก่อน
รออีกสักพักเธอก็ออกมาในสภาพที่กำลังนุ้งผ้าขนหนูตัวเล็กจิ้ว หยาดน้ำที่ไหลตามปอยผมสีขาวนวลของเธอยิ่งทำให้น่าดึงดูดเข้าไปอีก
ออกัสถึงกับตาค้างภายในใจส่วนข้างนอกนั้นเขาก็มองนิ่งๆ จนเห็นอีกฝ่ายสั่นเขาก็รู้สึกตัวและโยนเสื้อผ้าไปให้กับอีกฝ่าย
ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาจะยังคงขยับไปเองเนื่องด้วยนิสัยเก่ามันฝั่งรากลึกลงไปยันแก่นกายของร่างแล้ว
"รีบใส่และไปกินข้าวกันได้แล้ว"
"...อะ..เอ่อ" ริออนทำปากพะงาบๆเหมือนกับพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
ออกัสเองก็รอฟังอยู่แต่สายตาที่ตวัดมองของเขาก็ทำให้อีกฝ่ายกลัว เธอรีบก้มลงไปเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วและเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ
"......." ออกัสเริ่มรู้สึกปวดหัวกับร่างกายของตัวเองที่มันไม่เป็นดังใจคิด
ริออนออกมาในสภาพที่ดูรุงรังเพราะเสื้อที่ตัวใหญ่เกินไป ออกัสรู้สึกว่ามันเคืองตาจึงบอกให้เธอมานั้งที่เตียง
หญิงสาวร่างเล็กน้ำตาคลอและเดินไปนั้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ชายหนุ่มฝืนทนบังคับร่างกายให้ทำตามคำสั่งของสมองอย่างสุดกำลัง
เขาค่อยๆ คุกเข่าลงให้อยู่ในระดับเดียวกับขาของหญิงสาวก่อนที่จะค่อยๆพับขากางเกงขึ้นมาให้ดูเหมาะสม
ก่อนที่จะจับแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายมาและทำเหมือนกัน
"......"
"......"
ความเงียบเข้าปกคลุม ริออนผ่อนคลายตัวลงเมื่อเห็นว่าเขาเพียงแค่จะจัดระดับของเสื้อผ้าให้เท่านั้น
ทว่ามันก็กลายเป็นความแปลกประหลาดอีกอย่างหนึ่งของออกัสที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เธอยังคงตั้งการ์ดอยู่เสมอและระแวดระวังกลัวว่าเขาจะทำร้ายเธออีก
"ลุกขึ้นได้แล้ว"
"...." ริออนลุกขึ้นอย่างว่าง่ายและเดินตามเขาออกไปจากห้องนอน ในระหว่างที่เดินไปตามระเบียงเธอก็เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นเพราะไม่กล้าเงยขึ้นมา
ในขณะที่เดินนั้นริออนก็รู้สึกเจ็บมาก ออกัสที่สังเกตุเห็นก็ค่อยๆก้าวเดินไปเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายก้าวขายาวๆ
เขาสั่งให้ร่างกายมันทำได้แค่นี้แหละ
มาถึงห้องครัวออกัสก็บอกให้เธอนั้งรอที่โต๊ะและเขาก็เข้าไปในครัว เนื่องจากว่าเขาต้องการความเป็นส่วนตัวที่บ้านหลังนี้เลยไม่มีคนรับใช้อยู่ พวกนั้นจะมาทำความสะอาดทุกๆวันอาทิตย์เท่านั้น
และจะมีเตรียมอาหารเช้า อาหารเที่ยง และเย็น นอกนั้นหากอยากกินอีกเขาก็ต้องหากินเองหรือไม่ก็สั่งจากบ้านใหญ่เอา
เพราะความทรงจำที่มีทำให้ออกัสทำอาหารอ่อนๆอย่างข้าวต้มออกมาได้น่ารับประทานมาก กลิ่นของมันลอยอบอวนไปกับอากาศ
ริออนที่ได้กลิ่นก็ลูบท้องของตัวเองเบาๆและแอบกลืนน้ำลายด้วยความอยากอาหาร
ชายหนุ่มยกอาหารมาสองที่เขาวางลงตรงหน้าของเธอและไปนั้งฝั่งตรงข้ามพร้อมกับส่วนของตัวเอง ในขณะที่กำลังจะลงมือรับประทานเขาก็เห็นว่าเธอนั้งนิ่งจ้องมองอาหารตรงหน้าเท่านั้น
"...เฮ้อ...กินสิไม่มีอะไรแปลกๆใส่ลงไปในนั้นหรอก"
"....." ริออนเงยหน้ามองออกัสด้วยความแปลกใจแต่หลังจากเห็นตาขวางของเขาเธอจึงรีบหยิบช้อนขึ้นมาและลงมือรับประทาน
แม้ว่าจะเสียมารยารทไปหน่อยแต่เพราะอยู่กันแค่สองคนเขาเลยไม่ว่าอะไร ออกัสเองก็เริ่มกินอาหารตรงหน้าเช่นกัน
เมื่อได้ข้าวต้มร้อนๆ จากอาการที่เจ็บแปรบๆที่รู้สึกอยู่ของริออนก็ลดลงไปมาก
เธอไม่คิดเลยว่าข้าวต้มตรงหน้าจะอร่อยขนาดนี้เลยเผลอกินไปจนหมดอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อทั้งสองคนทานเสร็จแล้ว ออกัสก็ดึงเอาถ้วยตรงหน้าของริออนไปเก็บไว้ในครัวก่อนที่จะกลับมานั้งเหมือนเดิม
ความเงียบเข้าปกคลุม
"......"
"......"
ออกัสพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ปากของเขามันไม่ขยับเลยสักนิด
'เราตัดสินใจไปแล้ว! ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นเราก็ต้องรับผิดชอบ!'
ออกัสขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมจนไม่ได้สังเกตุรอบข้างหรือริออนที่อยู่ตรงหน้าของตนเองเลย
'เราต้องรับผิดชอบโดยการให้เธอมาเป็นภรรยา...'
'ใช่แล้ว! พูดออกไปสิออกัส! บอกเธอไปว่าจะรับเธอมาเป็นภรรยา!'
เมื่อมีความคิดแนวแน่ ออกัสก็สามารถบังคับปากขอวตนเองให้เปล่งคำพูดออกมาได้ ทว่า....
"เธอน่ะ....จงมาเป็นนางบำเรอของฉันสะ!"
"...เอ๋ะ..."
'ฮะ?'
""..........""
ริออนอยากจะร้องไห้เมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกมา เขาทำกับเธอไปแล้วและอยากจะทรมาณเธอต่อรึเปล่า?
หญิงสาวร่างเล็กไม่สามารถทำอะไรได้เธอเป็นเพียงแค่สามัญชนและพ่อแม่ของเธอเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ด้วย
จะให้บากหน้าไปให้เพื่อนช่วยก็กลัวว่าพวกเขาจะโดนเล่นงานไปด้วยเพราะถึงแม้เพื่อนของพวกเธอจะเป็นขุนนางเหมือนกันแต่ว่าอำนาจครอบครัวของออกัสนั้นเหนือกว่า
"โทษที ฉันพูดผิดไปหน่อย" ออกัสพูดเขายกมือขึ้นมาลูบหน้าของตัวเองด้วยความเซ็ง เจ้าร่างกายเอ๋ย....อย่าทำให้เจ้าของขายหน้านักจะได้ไหม?
ชายหนุ่มใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันผิดเพี้ยนไปจากเดิม
ริออนเองเมื่อเห็นท่าทางของออกัสที่ดูเหมือนจะหมดแรงก็เริ่มสงสัย เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมานั้นแน่นอนว่าเธอไม่มีทางยกโทษให้อยู่แล้ว
สำหรับเธอการที่โดนอะไรแบบนี้มันทรมาณมาก
'เขาอยากจะทำอะไรกันแน่' เธอแอบกำหมัดเล็กๆ ของตัวเองเอาไว้อย่างแน่นๆ ด้วยความข่มขื่นหากเธอระเบิดลงตรงนี้มันก็คงจะจบลงเหมือนเดิม
เมื่อออกัสจัดการความคิดของตัวเองได้แล้วเขาก็ปรับลมหายใจ และเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง
"เธอ....มาเป็นภรรยาฉัน...ไหม?"
เหมือนตอนนี้สมองของริออนจะตอบสนองช้าไปหน่อย แต่เมื่อมันประมวลผลทันแล้วเธอก็ช็อคกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา
'เขา...ทำไมเขาถึงอยากจะได้เรามาเป็นภรรยากัน?' ในหัวของเธอเริ่มคิดไปถึงแง่ร้ายไปต่างๆ นาๆ ความไว้ใจที่มีต่อออกัสของเธอนั้นเป็นศูนร์
เธอไม่มีวัน ไม่มีวันอภัยให้กับสิ่งที่เขาทำกับเธอ เขาพรากสิ่งสำคัญของเธอไปด้วยกำลัง
อารมณ์ของริออนตอนนี้คือมาถึงที่สุดแล้วจริงๆ มันเป็นครั้งแรกเลยที่เธอแสดงใบหน้าที่โกรธแค้นออกมา
สติของเธอหลุดราวกับด้ายที่ขาดผึ่ง
"...ภรรยา....ภรรยางั้นเหรอ!?" ตาของริออนแดงก่ำ แม้ว่าบริเวณท้องน้อยของเธอจะเจ็บขาของเธอจะไม่ค่อยมีแรง
แต่ความโกรธและเกลียดมันก็มากพอที่จะทำให้เธอยื่นขึ้นและลงมือทุบตีอีกฝ่ายด้วยแรงทั้งหมดที่มี
ตอนแรกออกัสตกใจแต่ก็สงบลงและปล่อยให้เธอทำร้ายร่างกายของเขาแม้ว่าร่างกายของเขาจะต่อต้านและประท้วงแค่ไหนก็ตาม
ตอนนี้เขาเดินเกมผิด เขาไม่ควรที่จะถามแบบนั้นออกไป
เขาไม่มีสิทธิ์อะไรด้วยซ้ำที่จะให้เธอมาเป็นภรรยายของเขาจากเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งหมดทั้งมวลมันก็ผิดจุดเริ่มต้นของทุกอย่างมันก็เริ่มมาจากตัวของเขาทั้งนั้นไม่ใช่ใครอื่นใด
"........."
"ฮา....ฮา.......ฮา!" ริออนหอบหายใจออกมาตอนนี้หัวของเธอโล่งไปหมดเมื่อได้ปลดปล่อยทุกอย่างที่อยู่ในใจ
และตอนนี้เธอก็รู้ตัวแล้วว่าทำอะไรลงไป ใบหน้าของเธอกลายเป็นขาวซีดภายในใจของเธอหวาดกลัวว่าอีกฝ่ายจะใช้อำนาจที่มีทำอะไรเลวๆ อีก
แต่ทว่า....นั้นกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิดเพราะเมื่อเธอเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสแล้ว ความคิดในเเง่ลบต่างๆ ของเธอมันก็หายไป
ใบหน้าที่เธอกำลังเห็นอยู่ในขณะนี้คือใบหน้าของคนที่รู้สึกผิด ใบหน้าที่เหงาหง่อยราวกับว่าภายในโลกใบนี้มีเพียงแค่ตัวเขาเท่านั้น
'...อะไรกัน..ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงกัน' ริออนสับสนกับความรู้สึกของตัวเองทันที
"..ขอโทษทีนะ ช่วยลืมๆ ที่พูดเมื่อกี้ไปเถอะ" ออกัสพูดเสียงค่อย "คนอย่างฉัน....คงอยู่กับใครไม่ได้จริงๆ"
"........" ริออนเงียบ เธอมองเขาลุกขึ้นและเดินกลับไปยังห้องของตัวเองเงียบๆ
หญิงสาวร่างเล็กตกอยู่ในภวังค์ เกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเธอเห็นด้านที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนของอีกฝ่ายความรู้สึกอคติก็เริ่มสับส่าย
ตั้งแต่ที่เธอจำเกี่ยวกับตัวของออกัสได้นั้นก็คือเขาคือบุตรชายเพียงคนเดียวของดยุกที่มีอำนาจที่สุดในอาณาจักร มีทรัพย์สินเงินทองมากมายจนใช้ยังไงก็ใช้ไม่หมด
ชีวิตของอีกฝ่ายสมบูรณ์แบบมาก แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาคาดเหลือไปก็คือพวกพ้อง
เขาไม่มีเพื่อนแท้ที่จริงใจสักคนเดียว หรือแม้จะมีแต่ก็โดนตีตัวออกห่างไปอย่างมาคัสและไอริส
ริออนเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
'ถ้าเขามีคนค่อยนำทางให้สักหน่อย นิสัยของเขาก็คงจะไม่เลวร้ายขนาดนี้...ใช่ไหม?' เธอหลับตาลงราวกับกำลังจะตัดสินใจในอะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ ในชีวิต
เธอยังคงรู้สึกไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้...แต่ตอนนี้ อย่างน้อยเธออยากจะลองเสี่ยงกับมันดู
ในเมื่อเขาอยากจะแสดงความรับผิดชอบอย่างนี้เอง ยังไงในตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว
ริออนค่อยๆ ลุกขึ้นยื่นก่อนที่จะเดินกลับห้องที่เธอโดนแย่งครั้งแรกไป
เคาะประตูอยู่สามครั้งเธอก็พูดขึ้น
"นี้ฉัน...ริออนเองคะ"
เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวร่างเล็กที่น่าถนุถนอมเข้าออกัสที่กำลังนั้งจับเข่าอยู่ก็ถึงกับหูตั้งและรีบวิ่งมาเปิดประตูอย่างไว
"มะ มีอะไร" เสียงของออกัสสั่นแต่สีหน้าของเขากลับสวนทางกันไปหมด
ริออนเองก็รู้สึกว่าตอนนี้ชายหนุ่มตรงหน้านั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกเท่านั้น เพราะเอาจริงๆแล้วความโกรธความแค้นและความเกลียดในตัวอีกฝ่ายมันยังไม่หายไปไหน
ถึงในอนาคตเธอจะสามารถให้อภัยอีกฝ่ายได้ไหมก็คงต้องรอดูต่อไปก่อน
"เรื่องที่พูดก่อนหน้านี้...ฉัน..ตกลงคะ"
"จริงเหรอ!"
เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางตกใจของอีกฝ่ายก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ เนื่องจากไม่คุ้นเคยกับท่าทางแบบนี้ของเขา
เธอยกมือขึ้นมาก่อนที่จะชูสามนิ้วให้เห็น
"แต่ฉันมีขอแม้ ถ้าคุณทำตามนี้ได้ฉันก็ตกลงคะ"
"ว่ามาสิ"
"ข้อหนึ่ง. คุณจะไม่ทำร้ายและข่มขืนฉัน
ข้อสอง. คุณจะไม่บังคับให้ฉันทำอะไรที่ฉันไม่อยากทำ
และข้อสุดท้าย...อย่าทำร้ายเพื่อนของฉันอีก"
"......" ออกัสที่ได้ยินเงื่อนไขของริออนก็เงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด
เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเขายังไม่ตกลงในทันทีก็กะเอาไว้คร่าวๆ แล้วว่าอีกฝ่ายคงวางแผนอะไรเอาไว้สักอย่าง
แต่ก่อนที่จะพูดอะไรต่อออกัสก็เอ่ยขึ้นมา ซึ่งมันเป็นคำตอบที่เธอนั้นไม่ได้คาดคิดเอาไว้เลยสักนิดเดียว
"ก็ได้ฉันตกลง"
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะคะ...?"
"ฉันบอกว่าตกลงไง เดียวหลังจากนี้ไปหาพ่อกับแม่ของฉันกันพวกเราจะไปพูดคุยกันถึงเรื่องนี้ อ่อ..เดียวต้องไปเชิญพ่อกับแม่ของเธอมาด้วยสินะ อีกอย่างงานแต่งเองจะเอาแบบใหญ่ๆ อลังการไหม? หรือว่าอยากจะให้จัดกันแบบคนในครอบครัวเล็กๆ ดีจะได้ไม่ยุ่งยาก?"
"เอ๋ เดียวๆ เดียวก่อนคะ!"
"มีอะไรอีก หรือว่าเธอเปลี่ยนใจแล้ว"
เมื่อริออนเห็นใบหน้าที่ยุ่งยากของอีกฝ่ายเพราะกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจจริงๆก็หุบปากฉับไม่กล้าพูดอะไรต่อ
เธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน อีกอย่างจู่ๆ มาพูดเรื่องจัดงานแต่งงานแบบนี้เธอเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน ไม่คิดว่าเขาจะจริงจังแบบนี้เลยสักนิด
"ดีล่ะ งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปหาพ่อแม่ของฉันกันเร็วเข้า!"
ออกัสลากริออนเข้าไปในห้องก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เนื่องจากว่าชุดเก่าของเธอนั้นฉีกขาดหมดแล้วเขาเลยออกไปเอาของใหม่มาให้โดยการไหว้วานสาวรับใช้ไปหามาให้
เมื่อได้มาแล้วเขาก็กะจะเข้าไปช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แต่โดนไล่ออกมา
"อะไรกันเนี้ย..เห็นของกันและกันไปแล้วจะมาทำตัวอายอะไรกันอีก.."
"ใครจะเป็นเหมือนคุณกันคะ! ฉันไม่ได้ยินยอมสักหน่อย!" เสียงริออนตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
ออกัสหน้าจ๋อยไปเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอกล่าวออกมา ตอนนี้ร่างกายและจิตวิญญานของเขาเริ่มปรับจูนเข้าที่เข้าทางแล้วจึงสามารถขยับและบังคับมันได้ดั่งใจมากขึ้น
ถึงจะยังติดขัดเพราะยังมีศักดิ์ศรีบ้าบอนั้นอยู่ก็ตามนั้นจึงทำให้บางอย่างหากทำอะไรขัดกับการทำลายมัน ร่างกายก็จะไม่ยอมขยับหากไม่ตั้งใจฝืนมันจริงๆ
ในระหว่างที่หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ออกัสเองก็เริ่มเปลี่ยนด้วยเช่นกัน
เมื่อพวกเขาทั้งสองคนเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วก็พากันไปเรือนใหญ่ที่พ่อกับแม่ของชายหนุ่มอาศัยอยู่ทันที
พอริออนได้มาแต่งชุดหรูๆแล้วเธอก็ดูราวกับเจ้าหญิงที่น่าถนุถนอมไม่แพ้ขุนนางคนไหนเลยสักนิดเดียว
ในระหว่างการเดินไปออกัสต้องคอยประคองร่างของเธอไปด้วยเพราะร่างกายยังไม่ค่อยมีเเรงเท่าไหร่บวกกับเจ็บช่วงล่างด้วย
ในใจของริออนตอนนี้คือวิตกกังวลมากเพราะไม่คิดว่าออกัสจะพามาเจอพ่อกับแม่เพื่อพูดคุยเรื่องที่จะรับเธอมาเป็นภรรยาจริงๆ
'เขาจริงจังจริงๆ ใช่ไหม?' หญิงสาวเริ่มคิดหนักและกังวลกับเรื่องที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ
***
"ลูกเอาจริงใช่ไหม?" แม่ของออกัสถามเมื่อได้ยินในสิ่งที่ลูกชายของตนเองพูดในขณะที่มองริออนที่ยืนข้างๆ
หญิงสาวที่โดนจ้องก็ก้มหน้าลงแต่ตัวของออกัสก็เข้ามาบังเอาไว้
"ผมเอาจริงครับ"
ดยุกเอ็มเบอร์และภรรยามองหน้ากันและกันก่อนที่จะถอนหายใจออกมา ตั้งแต่ไหนแต่ไรพวกเขาก็ตามใจลูกมาตั้งนานแล้วเวลาที่อีกฝ่ายอยากทำอะไรพวกเขาก็ปล่อยให้ทำไป
แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นพาหญิงที่เป็นเพียงสามัญชนมาเพื่อคุยเรื่องแต่งงานกันเสียได้
ถึงแม้จะไม่เหมาะสมแต่พวกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแม้จะไม่ค่อยพอใจริออนหน่อยๆ เพราะคิดว่าเธอคงมาอ่อยและหว่านเสน่ห์ให้ลูกชายของพวกเขาหลง
"ตามใจลูกก็แล้วกัน"
ออกัสยิ้มกว้างก่อนที่จะกล่าวขอบคุณเเละเข้าไปกอดพวกท่านทั้งสอง
"......"
"......"
สองสามีภรรยาอึ้งไปเมื่อได้รับอ้อมกอกจากลูกชายเพียงคนเดียวของพวกเขาอีกทั้งรอยยิ้มที่สดใสนั้นอีก มันกี่ปีกันแล้วนะที่พวกเขาไม่ได้เห็นลูกชายดีใจและมีความสุขขนาดนี้
ดูเหมือนว่า...การแต่งงานนี้อาจจะดีกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้ก็ได้ ถึงฝ่ายหญิงจะเป็นเพียงสามัญชนแต่ถ้าหากลูกของพวกเขามีความสุขแล้วจะเป็นไรไป
เงินทองพวกเขาไม่ได้ขาดอยู่แล้ว อำนาจเหรอ? เหอะนั้นนะยิ่งเป็นสิ่งที่ตระกูลเอ็มเบอร์มีเหลือเฝือเลยล่ะ
ออกัสกับริออนออกมาจากเรือนใหญ่ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวขึ้นรถม้าตรงไปหาพ่อแม่ของฝ่ายหญิงต่อทันที
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
