กรี๊ด!!

"แกนั่งปีศาจร้าย"

ดวงตาสีดำขรึมเปิดโพรงขาวโพลน คลุกเคล้ากับน้ำอุ่นเม็ดใสๆ เต้นสั่นระริกรอบเปลือกตากลม คนไข้หญิงสาววัยกลางคนกรอกเสียงกรีดร้องออกมาอย่างตื่นตกใจสุดขีด มือเหี่ยวย่นรีบคว้าซ้อมที่วางอยู่ในถาดอาหาร พลางชี้ซ้อมเหล็กแหลมที่สั่นสะท้านตรงไปยังหน้าพยาบาลสาวร่างเล็กที่ยืนประจันหน้าอยู่ไม่ไกลนัก

เปรี้ยง!!

โครม!!

แรงเหวี่ยงจากนิ้วเหี่ยวกระชากถาดอาหาร ถ้วย จานช้อนปลิวไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก ตกกระทบโดนร่างบางในชุดพยาบาลแว่นหนาเตอะ แรงกระแทกผลักเธอล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นเสียงดังโครมครามทั่วทุกมุมห้อง

"ว๊าย คุณนิสาค่ะ!!"

"มิลล์ พยาบาลเองค่ะ"

ความตกใจและความตื่นกลัวแสดงออกมาบนสีหน้าและท่าทางของหญิงสาวจนล้นหลาม หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นเครือจนตัวสั่น เธอพยายามยกมือเล็กห้ามปราม กลิ้งตัวตะเกียกตะกายถอยหนีห่างจากสายตาคมกริบและร่างผอมของคนไข้ที่กำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอ

"ออกไปให้ไกลๆ ฉันยัยปีศาจ แกมันนั่งปีศาจร้ายเลวชั่วช้า"

"คุณนิสาใจเย็นๆ ก่อนนะคะ นี่มิลล์เอง จำมิลล์ได้ไหมค่ะ"

เสียงเอะอะโว้ยวายของคนไข้ และพยาบาลสาวดังลอดขอบประตูออกมาถึงหน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ฉุดให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหยุดชะงักนิ่งสงบเพื่อฟังเสียงของเหตุการณ์

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?"

เสียงทุ้มต่ำของหมอเทรย์เอ่ย หมอหนุ่มหน้าหล่อหัวหน้าภาควิชาหัวใจและหลอดเลือด ดีกรีหนุ่มจบนอกและพ่วงถึงลูกชายคนเล็กของผอ.โรงพยาบาล ดึงสติให้ทุกคนหันไปมองตามเสียงของเขา ในขณะที่ขายาวก้าวนำตรงดิ่งไปยังประตูห้องของคนไข้

เอี๊ยดด!!

กรี๊ด !!

"คุณนิสาอย่าค่ะ"

พรึ่บ!!

มือแกร่งของหมอหนุ่มตะคุบคว้าข้อมือเล็กของคนไข้เอาไว้แน่น ปลายซ้อมแหลมห่างจากซอกคอของพยาบาลสาว ไม่ถึงครึ่งของไม้บรรทัด ร่างผอมสูงถูกรวบกดลงบนเตียงอย่างรวดเร็วด้วยแรงของชายหนุ่มเพียงคนเดียว

"หมอเทรย์!!"

ดวงตากลมที่คลุมเครือด้วยเม็ดน้ำใสๆ เปิดกว้าง ภายใต้แว่นหนาเตอะ ก่อนที่หยดน้ำอุ่นๆ จะร่วงหล่นลงมาอาบแก้มที่มีแต่รอยจุดแดงจากสิว หญิงสาวรู้สึกดีใจจนเผลอยิ้มกว้างทั้งน้ำตาออกมาเมื่อเห็นใครบางคนเข้ามาช่วยไว้ทันเวลาพอดี

"ปล่อยฉัน พวกแกมันปีศาจร้าย"

"ออกไปก่อนมิลล์!!"

เสียงเข้มดุดัน กระแทกเสียงดังลั่นใส่หน้าเธอ ร่างเล็กรีบพยุงร่างลุกขึ้นจากพื้นเปิดประตูออกจากห้องไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอหนุ่มหน้าหล่อและพยาบาลผู้ช่วย

สอน : "น้องมิลล์เป็นไงบ้างลูก"

ข้าวฟ่าง : "เจ็บตรงไหนมั้ยมิลล์"

มิลล์ : "มิลล์ไม่เป็นไร แค่ตกใจค่ะ"

รอยยิ้มจางๆ ส่งให้ผู้เป็นพยาบาลรุ่นพี่และเพื่อนร่วมงาน ก้นงอนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ หัวใจดวงน้อยยังคงสั่นสะเทือน ขาทั้งสองขายังคงสั่นสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ดวงตาเปียกชื้นภายใต้แว่นกลมยังคงจับจ้องไปยังห้องของคนไข้ ความชลมุนวุ่นวายลอดผ่านออกมาเป็นเสียงอึกกะทึกครึกโครมอย่างต่อเนื่อง พยาบาลผู้ช่วยยังคงวิ่งกรูเข้าๆ ออกๆ มาช่วยกันฉีดยาระงับอาการคลุ้มคลั่งของคนไข้จนสงบลง

10 นาทีผ่านไป

ร่างใหญ่กำยำที่เป็นหนึ่งเดียวในใจของพยาบาลสาวเดินตรงดิ่งออกจากห้อง กวาดสายตาคมหรี่มองมายังเธอที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมสบตาอยู่ในเคาน์เตอร์พยาบาล

"มิลล์!!"

"คะ ค่ะ หมอเทรย์?"

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?"

เพียงแค่ประโยคเดียวที่หลุดออกมาจากเรียวปากหยัก ทำให้หัวใจดวงน้อยที่ห่อเหี่ยวจากเหตุการณ์เฉียดตายเต้นสั่นโครมๆ จนแทบจะกระเด็นออกมา เพราะเขาคือคนที่เธอแอบรักมานานกว่า 3 ปี สายตากดต่ำลงไม่สบตาคนถาม ส่ายใบหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนจะลอบมองคนตัวใหญ่ผ่านเลนส์แว่นตาหนา

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ทีหลังระวังตัวด้วย"

น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นดังเบาลงและห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของเสียงก้าวเท้ายาวเดินออกห่างจากเคาน์เตอร์พยาบาลเหลือไว้แค่แผ่นหลังหนากำยำที่กำลังจะลับสายตาของเธอ

"งื้อ ฉันรักเขา ขอบคุณนะคะหมอเทรย์"

"แหม่ พอหมอเทรย์อยู่ไม่เห็นจะพูดแบบนี้เลยนะยัย   มิลล์"

สายตาคู่สวยเปล่งประกายแวววาวออกมา ความจงรักภักดีต่อชายหนุ่มเพียงคนเดียวมาตลอด 3 ปี ก่อตัวขึ้นเต็มหัวใจใกล้ถึงเวลาที่จะปลดปล่อยมันเสียที

"ถึงเวลาแล้วยัยข้าวฟ่าง"

"ถึงเวลาอะไรยะ"

"ฉันจะจีบหมอเทรย์"

เช้าวันต่อมา

แสงอ่อนๆ ตกกระทบเปลือกตากระตุ้นให้ร่างเล็กสะดุ้งตื่นก่อนเวลาที่ตั้งไว้ในนาฬิกาปลุกด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นและพองโต เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนคว้าแว่นตาที่อยู่บนหัวโต๊ะขึ้นมาสวมใส่ เดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องครัวอย่างกระตือรือร้น

"เช้าๆ แบบนี้อากาศดีจัง"

เสียงบ่นพึมพำออกมาจากเรียวปากสวย ตั้งแต่ที่เธอทำงานมาหลายปีไม่เคยตื่นเช้ามารับอากาศดีๆ แบบนี้สักเท่าไหร่นะ วันนี้เป็นวันแรกในชีวิตที่ตื่นมาแล้วอยากไปทำงานเพราะใครบางคนฉุดกระชากหัวใจให้เบ่งบานอย่างมีความสุข

"เอาเมนูอะไรดีนะ"

"หมอเทรย์น่าจะกินแซลมอนได้ งั้นเอาเมนูนี้ละกัน"

ร่างเล็กคุยกับตัวเองก่อนจะรีบจัดแจงวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็น เรียงกันไว้บนเคาน์เตอร์ครัว ลงมือประกอบอาหารอย่างพิถีพิถัน

"อุ้ยร้อนๆ"

เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง อาหารเมนูเด็ดจากฝีมือเล็กถูกจัดเตรียมลงกล่องอาหารสุดน่ารัก ตากลมเหลือบไปมองหน้าจอมือถือที่บ่งบอกเวลาอีกไม่กี่นาทีจะถึงเวลาเริ่มงาน ก่อนที่ร่างเล็กจะรีบย้ายตัวเองวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างลนลาน

โรงพยาบาล YC

ร่างบางเดินตรงดิ่งเข้ามาที่แผนกด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า เธอมาทำงานก่อนเวลาเกือบ 20 นาที โดยไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่เริ่มทำงานมา

"ว้าย!! เป็นประวัติศาสตร์ยัยมิลล์มาทำงานแต่เช้า"

"แหม่ๆ ก็อยากเป็นคนดีกับเขาบ้างไม่ได้หรือไง"

"อยากเป็นคนดีหรืออยากมาเจอใครน๊า"

ข้าวฟ่างเอาแต่จ้องมองโครงหน้าสวยได้รูปที่เกือบเต็มไปด้วยแว่นขนาดใหญ่ ก่อนจะหรี่ตายิบยับเอ่ยแซวเพื่อนอย่างรู้ทัน

"รู้ทันจริงๆ เลย"

"คริคริ!!"

ปึก!!

"อะไรอะ?"

กล่องอาหารสุดน่ารักถูกปล่อยลงบนเคาน์เตอร์พยาบาลเสียงดังลั่น ก่อนคนตัวเล็กจะส่งยิ้มหน้าบานภายใต้แว่นตาสีใสให้เพื่อนสาว

"ฉันทำแซลมอนรมควันมาให้หมอเทรย์ แกว่าเขาจะชอบมั้ย"

"อ๊ายยย เขินนนน"

ร่างอวบของข้าวฟ่างบิดตัวไปมา แสดงออกอย่างเขินอายเมื่อเพื่อนสาวของตนตั้งใจทำอาหารมาให้คนที่แอบรักมานานกว่า 3 ปี

"ยัยข้าวฟ่าง ฉันถามแกจะบิดอะไร"

"ก็ฉันเขินอะ"

"เอาดีๆ"

"แกจะจีบหมอเทรย์แบบนี้หรอ?"

"ใช่!! แกเคยได้ยินทฤษฎี 21 วันม่ะ"

มือเล็กขยับแว่นหนาเตอะ พลางส่งยิ้มหวานให้กับข้าวฟ่าง ที่กำลังชักสีหน้ามึนงงกับคำพูดของเธออยู่ในเคาน์เตอร์พยาบาล

"ทฤษฎี 21 วันที่เขาใช้จีบกันอะนะ"

ร่างเล็กไม่ตอบ ได้แต่อมยิ้มแล้วพยักหน้างึกงัก ก่อนจะเดินถือกล่องข้าวตรงไปยังห้องพักพยาบาลอย่างอารมณ์ดี

11.20 นาที

"น้องมิลล์แฟ้มคนไข้ห้อง 809 อยู่กับหนูมั้ยลูก หมอเทรย์มาเยี่ยมคนไข้แล้ว"

เสียงนุ่มนวลของลูกสอนพยาบาลสาวรุ่นพี่เปล่งลอดผ่านหน้าเคาน์เตอร์เข้ามา สอดส่องสายตามองหาคนน้องที่นั่งเขียนเอกสารบันทึกทางการพยาบาลอยู่อีกฝั่ง

"คะ ค่ะ พี่ลูกสอน"

หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นโครมๆ เมื่อได้ยินชื่อของคนตัวสูง กับใบหน้าหล่อดูดีลอยมาแต่ไกล ต่อให้มองเท่าไหร่ความหล่อนั้นก็ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว กลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันอีกด้วย

"อยู่มั้ยลูก"

"อยู่กับมิลล์เองค่ะ"

"สวัสดีครับทุกคน"

ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล ส่งยิ้มจางๆ ให้กับพนักงานที่อยู่บริเวณนั้น สายตาคมคู่นั้นถูกเบี่ยงเบนจากรอบข้างกดลงที่แฟ้มเอกสารคนไข้

"ไปราวน์กันครับ" (ราวน์ \= ตรวจเยี่ยมคนไข้)

"ค่ะหมอเทรย์"

"เอ่อ...พี่ลูกสอนค่ะ เดี๋ยวมิลล์ไปเองค่ะ

คนตัวเล็กรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากเคาน์เตอร์ ส่งยิ้มหวานให้กับพยาบาลรุ่นพี่ เดินตามแผ่นหลังหนาของชายหนุ่มตรงไปยังห้องพักของคนไข้ทันที

หลังจากตรวจเยี่ยมคนไข้เสร็จ หมอหนุ่มไม่ได้พูดอะไรกับหญิงสาวมากนั้น เพียงแค่ทบทวนการรักษากับเธอแล้วตึงหน้านิ่งเงียบขรึมต่อไป

"เรียบร้อยนะมิลล์"

"ค่ะ"

"งั้นผมขอตัวก่อนนะ"

ประโยคบอกเล่านั้นจบลง ขายาวก้าวออกจากเคาน์เตอร์พยาบาลอย่างรวดเร็ว

"เอ่อ...หมอเทรย์ค่ะ"

เสียงร้องตามของสาวพยาบาลไม่ได้ทำให้เขาหยุดเลยแต่อย่างใด มิลล์ต้องวิ่งไปหยิบกล่องอาหารในห้องพักพยาบาลแล้ววิ่งตามหลังของคนตัวโตอย่างลุกลี้ลุกลน

"หมอค่ะ หมอเทรย์"

"?"

เมื่อคนตัวใหญ่หันกลับมาตามเสียงเรียก สายตาประสานพบเจอคนตัวเล็กที่วิ่งหน้าตั้งตามมาหาตนด้วยอาการหอบเหนื่อย ชายหนุ่มชักสีหน้าเป็นคำถามออกไปโดยยังคงนิ่งเงียบเหมือนเดิม

"คือ เรื่องเมื่อวานมิลล์ขอบคุณหมอเทรย์มากเลยนะคะ"

"ไม่เป็นไรมิลล์"

"เอ่อ คือ มิลล์ทำอาหารมาให้เพื่อเป็นการขอบคุณค่ะ"

มือเล็กยื่นกล้องอาหารให้กับคนตัวโต ด้วยท่าทางขัดเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากร่องรอยสิวแดงก่ำ ตากลมหรี่ต่ำลงพื้นไม่สบตาคนตัวสูงที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงหน้า

"ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้มิลล์"

"ไม่ๆ ไม่ลำบากเลยค่ะ มิลล์ตั้งใจ"

เขายังคงยืนนิ่ง ท่าทางอึดอัดเล็กน้อย แสดงออกเหมือนไม่อยากจะรับของจากเธอ

"ได้โปรดรับไว้ เป็นการรับคำขอบคุณจากมิลล์เถอะนะคะหมอเทรย์"

ใบหน้าหล่อดูดียังคงนิ่งเฉย ก่อนจะพยักหน้างึมงำ ยื่นมือหนาไปจับกล่องอาหารจากมือเล็กช้าๆ

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

"-"

ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากเรียวปากหยักนั้น ร่างสูงกำลังหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากหน้าทางเข้าแผนก แต่ต้องหยุดชะงัก

"เอ่อ หมอค่ะ เอ่อคือ มิลล์"

หัวใจดวงน้อยที่กำลังเบ่งบานเต้นสั่นรัว พาลฉุดให้มือและตัวของเธอสั่นเครือไปด้วย

"มีอะไรหรือเปล่ามิลล์"

เขารีบหันตัวกลับมาประจันหน้ากับเธออีกครั้ง เอ่ยถามออกไปด้วยความรู้สึกสงสัยกับท่าทางของเธอที่ดูเปลี่ยนไปหลังจากเรื่องของเมื่อวาน

"มิลล์ มิลล์รักหมอเทรย์คะ"

หลังจากที่อึกอักมานานเธอจึงตัดสินใจบอกออกไปตรงๆ

"-"

"มิลล์ แอบรักหมอมานานแล้ว จะเป็นอะไรมั้ยถ้ามิลล์จะขอจีบหมอเทรย์"

ตาคมคู่นั้นจ้องมองมายังโครงหน้าสวยได้รูปตาเขม็ง เขายังคงเงียบขรึม และยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ

ใบหน้าที่คาดเดาไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่มันทำให้หญิงสาวรู้สึกประหม่าเต็มอก เธอหรี่ตาหลบสายตาคมคู่นั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"อย่าเสียเวลาเลยมิลล์"

หัวใจดวงน้อยที่กำลังตื่นเต้น สั่นโครมๆ เจ็บแปลบดังโดนไฟซ๊อตแสนล้านโวลต์ห่อเหี่ยวรีบแบนลงในพริบตาเมื่อสิ้นเสียงทุ้มต่ำนั้น

"มะ หมอค่ะ"

ขายาวรีบก้าวเดินห่างออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แค่ความว่างเปล่าให้กับใครบางคนที่ยังคงยืนนิ่งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"หึ เจ็บดีนิ"

แว่นหนาถูกขยับด้วยมือเล็ก ตากลมยังคงจ้องมองตามทางเดินที่แผ่นหลังลับสายตาไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

เฮ้อ!!

"แค่นี้ไม่ทำให้ฉันยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ"

เธอยังคงให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเดินกลับไปทำงานที่ตนเองได้รับมอบหมายจากหมอเทรย์ต่อไป

@20.00 นาที

นิ้วเล็กถูกสแกนที่ตัวรับสัญญาณ เท้าเล็กเดินก้าวเข้าไปในลิฟต์กดขึ้นไปยังชั้นที่ 15 เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ปรากฏร่างบาง เดินไปหยุดที่หน้าห้องพักแพทย์ของหมวดวิชาหัวใจและหลอดเลือดด้วยหัวใจที่เต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ แทบไม่เป็นจังหวะ

"ไฟยังเปิดอยู่ แสดงว่ายังไม่กลับแน่ๆ"

บานประตูถูกแง้มออกเล็กน้อย เพื่อให้สามารถมองเห็นคนที่อยู่ภายในห้องได้ แต่เมื่อสายตาสอดส่องไปทั่วทุกมุมของห้องกลับไม่พบร่างใหญ่ของคนที่อยู่ภายในใจมานานกว่า 3 ปี

"กลับไปแล้วงั้นหรอ"

มิลล์จึงเลือกที่จะเปิดประตูกว้างออกมากขึ้น เธอถือวิสาสะย่างก้าวเดินเข้าไปภายในห้องเพื่อสำรวจสิ่งแวดล้อม รอบๆ โต๊ะทำงานของหมอเทรย์

"เอ๊ะ!!"

ดวงตากลมสอดส่องกวาดไปทั่วบริเวณ ก่อนจะไปสะดุดกับกล่องชมพูสุดน่ารักในถังขยะใต้โต๊ะทำงานของหมอเทรย์ โครงหน้าสวยเริ่มคิ้วขมวดด้วยความตกใจ กล่องอาหารของเธอเองถูกทิ้งลงในถังขยะอย่างไม่ไยดี หญิงสาวรีบหยิบมันขึ้นมาจากถังขยะ มือเล็กงัดแงะเปิดกล่องอาหารออกมากับพบว่าแซลมอนที่เธอตั้งใจทำมาเมื่อเช้ายังอยู่ครบทุกชิ้น ไม่มีร่องรอยของการทานเลยแม้แต่น้อย

"ใจร้ายจัง ทิ้งลงได้ไงกันนะ"

เธอรีบใช้มือปัดเศษกระดาษที่ติดอยู่รอบๆ กล่องอาหารออก กับหัวใจดวงน้อยที่เต้นสั่นระริกคลอเคลียกับน้ำเม็ดอุ่นๆ ที่ซึมออกมาหล่อเลี้ยงดวงตาภายในแว่นหนา ก่อนที่มันจะไหลลงมาเธอรีบถอดแว่นออกแล้วปัดมันทิ้งออกไป

"อ้าวคุณพยาบาล ยังไม่กลับหรอค่ะ"

ร่างบางหันตามเสียงกลับพบกับร่างอวบอ้วนของแม่บ้านที่ถือไม้ม็อบและถังน้ำอยู่หน้าห้อง เธอส่งยิ้มหวานมาให้มิลล์ด้วยท่าทางใจดี ก่อนจะเดินเข้ามาภายในห้อง

"มาหาหมอเทรย์หรือค่ะ"

โครงหน้าสวยภายใต้แว่นใสไม่ตอบคำถาม ได้แต่ส่งยิ้มจางๆ ให้กับแม่บ้านที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างอ่อนโยน

"หมอพึ่งออกไปเมื่อกี้ก่อนป้าจะเจอคุณอีกค่ะ"

"พึ่งออกไปหรอค่ะ?"

"ใช่ค่ะ"

"ขอบคุณมากๆ นะคะ"

รอยยิ้มหวานของเธอส่งให้ผู้ที่มีอายุเยอะกว่าอย่างอ่อนน้อม ก่อนจะเดินหลบออกมาเเละกดลิฟต์เพื่อลงไปยังลานจอดรถอย่างรวดเร็ว

@ลานจอดรถ

ร่างใหญ่เดินตรงไปยังลานจอดรถ VIP ของโรงพยาบาล มือหนาสอดจับประตูรถยนต์คันหรู แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาดันมองไปเห็นใครบางคนที่มาหยุดยืนอยู่ตรงข้ามอีกฝั่ง

"หมอเทรย์ค่ะ"

ใบหน้าหล่อหยุดนิ่ง จ้องมองดวงหน้าสวยใบนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ เขาปล่อยมือออกจากประตูรถยนต์ล้วงมือซุกในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมท่าทางมาดนิ่ง

ถึงแม้มิลล์จะยังคงยืนจ้องมองอยู่ แต่เขายังคงเงียบ และนิ่งเฉยรออีกฝ่ายเอ่ยความต้องการของตนเองออกมา

"มิลล์จริงจังนะคะ มิลล์จะจีบหมอจริงๆ"

"มิลล์!!"

"หมอเทรย์ค่ะ ถึงแม้ตอนนี้หมอจะยังไม่รู้สึกอะไรแต่..."

"มิลล์!!"

เสียงห้ามปรามดังขึ้นถึงสองครั้ง เขาจ้องหน้าเธอไม่ว่างตา ใบหน้าหล่อยังคงนิ่งขรึมไร้อารมณ์และเหนือการคาดเดา

"อย่าเสียเวลาเลยครับ มิลล์ไม่ใช่สเปคผม"

เรียวปากหยักเอ่ยเสียงทุ้มต่ำดังฟังชัดเจน ดึงให้หญิงสาวหยุดชะงัก มือหนาปล่อยออกจากกระเป๋ากางเกง รีบคว้าประตูรถเปิดออกแล้วหย่อนตัวเองลงไปบนเบาะหรูหรา กระชากมือปิดประตูเสียงดังใส่หน้าของหญิงสาวที่ยืนแข็งทื่อเป็นตออยู่ที่ลานจอดรถ

"อึก ฮือๆ"

น้ำตาที่พยายามอัดอดกลั้นมันเอาไว้ ถูกปล่อยมันออกมาเมื่อรถยนต์คนหรูสีดำสนิทขับออกไปด้วยความเร็ว เมื่อรถยนต์ลับสายตาที่เปียกชุ่ม ฝนเจ้ากรรมก็โหมกระหน่ำตกลงมาอย่างรุนแรงจนเจ้าตัวเปียกโชกไปหมด

@20:56 นาที

ห้องพักพนักงานโรงพยาบาล

เอี๊ยดด!!

เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างยากลำบากเผยให้เห็นหญิงสาวที่ตัวเปียกชื้นเสมือนลูกหมาตกน้ำเดินเข้ามาภายในห้องอย่างอ่อนแอ เธอทรุดตัวลงที่โซฟาก่อนจะจัดแจงถอดรองเท้าและเสื้อผ้าที่เปียกปอนออกจากร่างกาย เดินตัวปลิวเข้าไปในห้องน้ำ

"อย่าทำเป็นอ่อนแอไปหน่อยนักเลยน่า ยัยมิลล์"

ตากลมจ้องมองโครงหน้าสวยของตัวเองผ่านเงากระจกบานใหญ่ในห้องน้ำ

"จงเชื่อมั่นในตัวเองมิลล์ แค่ไม่ใช่สเปคหมอก็ไม่ได้แปลว่าหมอจะรักเราไม่ได้นิ จริงมั้ย?"

"วันนี้ก็แค่วันแรกเองที่เริ่มจีบหมอ เหลืออีกตั้ง 20 วันแนะ"

เธอยังคงบ่นพึมพำคุยกับตัวเองในกระจก ส่งยิ้มหวานเป็นกำลังใจ พร้อมฮึบสู้ใหม่อีกครั้ง เธอรีบจัดการอาบน้ำชะล้างร่างกายที่เปียกปอนไปด้วยคราบน้ำฝนเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอย่างใจเย็นก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นภายใน 1 ชั่วโมง แล้วเข้านอน