เช้าลืมตาขึ้นมามองผ้าที่ยังไม่ซัก โอ้ยมันช่างเยอะนักเมื่อไหร่จะเสร็จสักที🎶... ฉันลืมตาขึ้นมาท่ามกลางหมู่ดอกไม้มากมาย เอ่อออ หมายถึงดอกไม้ที่ตายแล้วบนกระถางอันแห้งเหี่ยวไร้ซึ่งความสวยอ่ะนะ แหมเห็นแล้วอยากจะโยนทิ้งให้หมด เหอะๆ ว่าไปนั่นนนนน

สวัสดีค่ะ ฉันคือ **เพลงขวัญ** หรือที่เพื่อนชอบเรียกว่า ขวัญ ฉันอาศัยอยู่กับคุณพ่อคุณแม่อันเป็นที่รักพร้อมกับน้องขนปุย\( หมาตัวน้อยของฉันเอง\) เราเป็นครอบครัวที่อบอุ่น เพราะฉันเป็นลูกสาวคนเดียวเลยได้รับการเอาใจใส่เป็นอย่างดี ในทุกเช้าฉันจะตื่นมาชมดอกไม้ที่แม่ปลูกไว้ เราสามคนทานข้าวด้วยกันทุกวัน มันช่างเป็นความสุขที่ฉันชื่นชอบ แม้ไม่ได้ร่ำรวยมากแต่ก็สบายใจ

ฉันอายุ 20 และปีนี้กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ฉันวาดฝันเอาไว้ด้วยจินตนาการที่ว่ามันจะต้องเป็นไปได้ด้วยดี มีเพื่อนใหม่ มีสังคมแปลกใหม่ มีเรื่องราวใหม่ๆ โดยที่ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าสิ่งที่ฉันคิดไว้นั้นมันกำลังจะหายไปในอีกไม่นาน

“พ่อคะ แม่คะ หนูไปหาเพื่อนก่อนนะ”

“อย่ากลับดึกนักนะ ระวังตัวด้วย”

ฉันเอ่ยลาพ่อแม่อย่างเช่นทุกครั้งเมื่อออกไปข้างนอก และกลับมาพบเจอกลับเรื่องน่าปวดหัว

“กลับมาแล้วค่ะ”

“ขวัญลูก ลูกก็เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ พ่อแม่คิดว่าอยากจะบอกเรื่องนี้กับลูกสักที”

“เรื่องอะไรหรอคะ”

“อย่างที่ลูกรู้ ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีเลย รายได้จากที่บ้านก็ลดลงอยู่ในจุดที่ฟื้นตัวยาก งานที่คุณพ่อทำก็มีปัญหา แล้วมหาวิทยาลัยที่ลูกจะเข้าเรียนนั้นมันแพงมาก แม่เกรงว่าเงินที่เราพอมีอาจจะไม่สามารถพอที่จะส่งลูกเรียนให้จบได้”

จิตใจฉันตกถึงตาตุ่ม ฝันที่ฉันวาดไว้แตกเป็นเสี่ยงๆ จะทำยังไงดี ฉันอยากจะเรียนต่อแต่ไม่อยากทำให้ท่านลำบาก

“แม่รู้ว่าลูกพยายามอ่านหนังสือสอบเข้าอย่างหนักและคงวาดฝันอะไรไว้หลายอย่าง แต่ตอนนี้บ้านเรากำลังโดนยึดและแม่ได้พยายามหาทางออกให้ลูก แม่กับพ่อจะกลับไปหางานทำที่ต่างจังหวัดกับคุณยาย แล้วหาเงินมาเอาบ้านของเราคืนให้ได้”

“หนูจะไปกับแม่ค่ะ หนูเสียดายก็จริงแต่หนูค่อยมาเรียนทีหลังตอนเราเก็บเงินได้ก็ได้นะคะ”

รุ่งเช้าวันต่อมาฉันเก็บของเก็บทุกสิ่งอย่างที่พอจะเอาไปได้เพื่อย้ายไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่ฉันไม่ค่อยสนิท ด้วยจิตใจอันห่อเหี่ยวเต็มที่เพราะต่องแยกจากบ้านอันอบอุ่นและพ่อแม่สุดที่รัก

3 ชั่วโมงต่อมา

เห้อออ ในที่สุดก็ถึงสักที... แม่เจ้านี่มันอะไรใครก็ได้ตบหน้าฉันที มันช่างเป็นบ้าน ไม่สิ!! น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ได้ละมั้งเนี่ย มันช่างใหญ่โตมโหฬารยิ่งหนัก อยู่กันแค่ไม่กี่คนเองพวกนี้สิ้นเปลืองจริงไม่เหงาบ้างหรือไงนะ

เมื่อฉันลงจากรถก็มีแม่บ้านที่อายุประมานคุณป้าของฉันพร้อมกับคุณผู้หญิงคนนึงที่สวยมากออกมารับด้วยหน้าตายิ้มแย้มเสมือนว่าพึ่งเคยมีแขกมาครั้งแรกยังไงยังงั้น เราทักทายกันนึดนึงแล้วก็ต้องลา

“แม่กับพ่อคงต้องไปแล้วนะลูก ฝากลูกสาวฉันด้วยนะอร ขอบใจมากๆนะที่ช่วยเหลือฉัน”

“ไม่เป็นไรหรอกยังไงเราก็เพื่อนกัน เธอก็เคยช่วยฉันไว้ด้วยเมื่อก่อนหนะ อีกอย่างนะฉันอยากมีลูกสาวด้วย ที่บ้านมีแต่ลูกชายหัวดื้ออยู่ฉันล่ะเบื่อ555 ” น้าอรกล่าว

“แล้วหนูจะหาโอกาสไปเยี่ยมแม่นะคะ จะโทรหาด้วย”

ฉันโบกมือลาแม่แล้วจากนั้นก็ขนข้าวของขึ้นบ้านไปพร้อมน้าอร แล้วก็ไปพบกับชายคนนึงที่น่าจะโตกว่าฉันนอนขาพาดโซฟาดูทีวีพร้อมกับจกห่อขนมในมือเข้าปากอย่างเมามัน อี๋....หล่อเฉยๆแต่ไม่ได้เรื่องเล๊ยยยย!!! เขาหันมามองหน้าฉันแล้วพูดประโยคทักทายที่น่ารักว่า:

“ยันนี่หรอที่จะมาอยู่กับเรา เหอะ นึกว่าจะสวยอึม แล้วก็ทำไมต้องมาอยู่บ้านฉันด้วย น่ารำคาญ”

โอ้วโหว ไอ้บ้านี่ ปากนี่เลี้ยงหมาไว้กี่ตัว

“ใช่ ฉันเองที่มาอยู่ นายมีปัญหาอะไร”

“เหอะ ฉันไม่ชอบเด็กอย่างเธอ มันน่ารำคาญ อย่ามาแตะต้องสิ่งของสำคัญในบ้านด้วยหละไม่งั้นฉันไม่เอาเธอไว้แน่”

ก่อนที่ฉันจะตอกกลับก็โดนคุณน้าห้ามไว้

“เอาน่าา น้องเขาจะมาอยู่กับเรา แกเองก็ทำตัวดีๆหน่อยนะทิม แกต้องดูแลน้องด้วย”

“ฝันไปเถอะ ให้ดูเด็กนี่ผมขอตาย”

หนอยยยย ไอ้หมอนี่มันจะมากไปละนะ หลังจากนั้นเขาก็เดินไปไหนไม่รู้พร้อมกลับสายตาที่ดูเกลียดแค้นอะไรฉัน ให้ตายเถอะ ฉันจะอยู่รอดในบ้านหลังนี้ได้ไหมเนี่ย!!!!

บ้าๆๆไอ้บ้านั่นช่างเป็นผู้ชายนิสัยเสีย คนไม่เคยคุยกันมาพูดแบบนี้ได้ไง !!! ฉันบ่นกับตัวเองหลังจากที่จัดข้าวของทุกอย่างเข้าทีเข้าทางแล้ว

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึน

“นี่เธอ เปิดประตู” ก๊อกๆ “ฉันบอกให้เปิดประตู!!”

“มีอะไรของนาย เรียกอยู่ได้”

“ นี่ฉันโตกว่าเธอตั้งหลายปี อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ”

“แล้วจะทำไมหละ ก็แค่โตกว่าแต่นิสัยไม่โตตาม”

“หน๋อยยย เก่งนักนะยัยนี้”

ตุ๊บ! “โอ้ยยย”

เขาผลักฉันเข้ามาในห้องแล้วบีบที่คางฉันอย่างแรง

“เธอต้องเรียกฉันว่าพี่”

“ไม่มีทาง”

“เรียก เดี๋ยว นี้” โอ้ยเจ็บนะ น้ำตาฉันคลอเบ้าเลยต้องจำใจพูดออกมา

“พะ พะ พี่”

“หึ ดี!! อย่ามาทำเก่งกับฉันนะ ฉันไม่เอาเธอไว้แน่เด็กน้อย จำใส่หัวเอาไว้”

“แล้วเข้ามาทำไมมิทราบ”

“แค่จะมาบอกเธอว่าต่อไปนี้เธอต้องตื่นให้ทันเพื่อไปเรียนพร้อมฉัน ถ้าเธอตื่นสายฉันจะไม่รอเธอเพราะฉันต้องรีบไปทำงาน ฉะนั้นอย่ามาทำให้ฉันรำคาญ”

“รู้แล้วหน่าาา เออ แล้ว...”

ฟึบ!!

อ๊ะ อ้าววว อะ ไอ้หมอนี่คนยังพูดไม่เสร็จก็หนีแล้ว ช่างไม่มีมารยาท เหอะ คิดจะมาขู่ฉันง่ายๆงั้นหรอ รู้จักเพลงขวัญน้อยไปซะแล้วววว

16:30

ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก

โอ้ยยยย น่าเบื่อๆไม่มีอะไรทำเลย เป็นแบบนี้ตายแน่ๆ จัดของก็แล้ว เล่นมือถือก็เบื่อ

“อ๊ะ!! ชวนหมอนั่นไปเที่ยวดีกว่า” จากนั้นฉันก็เดินไปหาหมอนั่นที่หน้าห้อง กำลังจะเคาะประตูแต่ประตูก็เปิดออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ฉันเกลียด

“เธอมาทำอะไร *_*”

“นาย เอ่ออ พี่พาฉันไปเที่ยวหน่อย”

“ไร้สาระ หลีกไป ฉันจะเดิน”

เขาพยายามจะเดินแต่ฉันขวางไว้ ไม่ได้นะฉันเบื่อมากเลยถึงฉันจะไม่ชอบหน้าเขาแต่ฉันก็ต้องพึ่งเขา

“ไม่ได้นะ เอ่ออ พาฉันไปหน่อยฉันอยากเปิดหูเปิดตาหนะ นะๆแค่วันเดียว”

“เพื่ออะไร ทำไมฉันต้องทำให้เธอ อีกอย่างนะฉันมีงานต้องทำ หลีกไป!”

หื้มม โอ้ยยย จะบ้าตายไอ้คนไม่มีน้ำใจเอ้ยย😤

ไม่ยอมใช่ไหม ได้ เจอฉันแน่!!!

20นาทีต่อมา

“ทิม ตาทิม พาน้องไปข้างนอกเดียวนี้”

“ไม่อ่ะแม่ ผมไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็ก แถมเป็นยัยนี้ยิ่งแล้วใหญ่ จะไปก็ไปเอง”

“งั้นฉันจะตัดเงินเดือนแก ตายละ คุณชายคนหล่อพึ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงปีต้องโดนหักเงินเดือน โฮ่ๆ แล้วแก๊งมาเฟียใหญ่ที่เเกรับผิดชอบฉันก็จะบอกพ่อแกปลดแกออก”

“อะไรอ่ะแม่ ทำไมต้องทำเพื่อยัยนี่ด้วย มาอาศัยคนอื่นแท้ๆยังมาสร้างความวุ่นวายในครอบครัวคนอื่น”

หน๋อยยยยย เจ็บใจจริงง ฉันก็ไม่ได้อยากมาอาศัยหรอกนะกับบ้านที่มีนายเนี่ยไอ้คุณชายหน้าเต้าหู้ ยุบหนอ พองหนอออ ฉันแกล้งทำหน้าเศร้าใส่คุณน้าจนท่านต้องสงสาร

“ไม่ได้ จะอะไรก็แล้วแต่ มันก็แค่ครั้งเดียวแกจะอะไรนักหนา ทีกับยัยลูกปลาละไม่เคยจะขัดใจนะ รีบพาน้องไปซะ อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

โอ้วโหว คุณน้าที่ใจดีเป็นคนเด็ดขาดเเบบนี้เลยหรอเนี่ยยย ว่าแต่ลูกปลานี่ใครอ่ะ

“คร้าบๆ ส่วนเธอ!! เร็วเข้า ฉันไม่มีเวลามาก!”

“เย่ ได้เลย ไปเตรียมตัวละ”