วันนี้ก็เป็นอีกวันที่สดใส เเล้วเธอก็พูดขึ้นว่า"เอ๊ะเหมือนลืมอะไรไป"เเล้วเธอก็มองไปที่นาฬิกา

"อ๊ะ!เราลืมเลยวันนี้ต้องไปทำงานนี่นา ทำงไดีเนี่ย

กี่โมงเเล้วเนี่ย ห๊ะ9โมง ว้ายสายเเล้วเดี๋ยวค่อยไปกินข้าวที่บริษัทละกัน" เเล้วหลังจากนั้นเธอก็ขึ้นรถ

บัสที่ไปทำงานทำงานประจำ เเต่วันนี้มันเเปลกไป

รถบัสคันที่เธอนั่งกลับไม่มีผู้คน มีเเต่คนขับซึ่ง

ขับรถบัสไปเรื่อยเเละจอดตามป้ายต่างๆ ในขณะ

ที่นั่งเธอก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่ไหนไม่รู้

เเละเธอรู้สึกเหมือนนอนบนอะไรเย็นๆ เธอลอง

ใช้มือสัมผัสผิวพื้น เเล้วเธอก็พูดอย่างตกใจว่า "อ๊ะ!!!!!!!นี่มันหิมะนี่" หลังจากนั้นเธอก็นิ่งไปสักพัก

พึงคิดในใจว่า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราลองสำรวจดูว่ามีอะไรที่พอจะเป็นสัญญานขอความช่วยเหลือได้ไหม"หลังจากนั้นเธอก็เดินสำรวจไปเรื่อยๆจนพบ

กับบ้านหลังหนึ่งที่ข้างในมีเตียงนอน ชั้นหนังสือ

วัตถุดิบ อาหาร ตู้้เสื้อผ้า เสื้อผ้า เธอมองไปก็อด

สงสัยไม่ได้เธอเลยลองสำรวจไปเรื่อยไป

ก็พบบ้านอยู่หลายหลังระหว่างทางเดินเเต่ละหลัง

ตกเเต่งเหมือนกับหลังเเรกไม่มีผิด พอตกกลางดึก

เธอก็ได้ยินเสียงหมาหอน เธอเลยเผลอคิดไปว่า

"ที่นี่ก็คงมีเเต่ ธรรมชาติ สัตว์ป่า เเละบ้าน" เธอครุ่น

คิดอยู่นานจนเผลอหลับไป

เช้าต่อมา วันที่ 2 เธอตื่นขึ้น

เเละคิดว่าทั้งหมดที่เห็นเป็นเพียงความฝัน เเต่พอเธอลืมตาขึ้นมาเธอกลับพบว่านี่ไม่ใช่ฝัน มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดที่เธอเห็นเป็นของจริงไม่ใช่ฝัน

เเละทุกสิ่งทุกอย่างเป็นจริง เธอก็ลองเดินเข้าไปในป่าเเละพบกับสัตว์นานาชนิดที่ เธอไม่เคยเห็นเเละพันธุ์ไม้เเปลกตาที่โลกของเธอไม่มี เธอเดินไปเรื่อยไปจนพบกับต้นไม้ที่มีผลสีเเดงคล้ายเเอปเปิ้ล

เธอลองเด็ดเเละกัดชิมดู พบว่าเป็นต้นเเอปเปิ้ล

เธอสงสัยว่า "ที่นี่มีทุกอย่างคล้ายโลกของเธอเลย

เเต่บางอย่างในโลกของเธอก็ไม่มี" เธอเดินเล่นในป่าเพลินจนตกเย็น เธอออกจากป่าเเล้วกลับมาที่

บ้าน ทำอาหาร กินอาหารเเละเก็บอะไรให้เรียบร้อย

ก่อนนอน เธอก็ไปอาบน้ำ เเล้วก็นอนครุ่นคิด เ

ตั้งเเต่ตอนที่เธอเข้ามาจนวันที่สองคิดไปคิดมาเธอ

ก็เผลอหลับไป

วันที่ 3 เธอตื่นขึ้นมาเเละทำอะไรเสร็จ เธอก็เดินกลับไปที่ป่าอีกครั้ง ทางเข้ายังคงเหมือนเดิมไม่มี

เปลี่ยนเเต่มีบางอย่างเปลี่ยนเเปลงไป เธอเดินเข้า

ไปในป่าไปเรื่อยๆ เเต่มันเหมือนกับเธอวนมาที่เดิม

ซํ้าเเล้วซํ้าอีก เธอจึงทำเครื่องหมายไว้กับต้นไม้

เเละเธอลองเดินเข้าไปในป่าอีกครั้งเเล้วเธอก็

สังเกตเห็นเครื่องหมายที่เธอทำไว้กับต้นไม้

นั่นทำให้เธอรู้ว่าเธอเดอนวนไปซํ้าเเล้วซํ้าอีก

เธอคิดในใจว่า"ถ้าเราไม่เอะใจเราคงเดินวนในป่า

จนเย็นเเน่เลย" ต่อมาเธอลองเดินไปอีกทางปรากฏ

ว่าเธอก็เดินวนกลับมาที่เดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลง

เเต่เเปลกที่ว่าสัญลักษณ์ของต้นไม้ที่เธอทำไว้มัน

คนละอย่างเเต่ก็มีลักษณะใกล้เคียงกันไม่มากนัก

เธอก็สงสัยว่าต้องมีคนเคยมาอยู่ก่อนเราเเน่เลย

เธอเลยลองไปทุกทางเพื่อสำรวจป่าเเต่มีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นทางสุดท้ายที่เธอเข้าไปนั่นคือ

ทางเข้าป่าที่เเท้จริงทำให้เธอเห็นสิ่งที่เธอไม่คิดว่า

จะมีกลับมีที่โลกเเห่งนี้ทำให้เธอเเปลกใจว่าป่าตอนเเรกที่เธอเห็นอาจเป็นเเค่เบื้องหน้าเท่านั้นเเต่นี่คง

เป็นป่าที่เเท้จริงที่มีเเต่ต้นไม้ที่สวยงาม อีกทั้งยัง

มีสัตว์ในตำนานที่สวยเเละไม่สวยปะปนกันไปเธอ

เห็นสัตว์ตัวนึงที่ทำให้เธอเเปลกใจ สัตว์ตัวนี้มีลักษณะ สีขาว ขายาว ลำตัวใหญ่เหมือนช้าง

เเมมมอท อีกทั้งกินได้ทั้งพืชเเละสัตว์เล็กไป

เธอลองไปใกล้ๆตัวมันทำให้รู้ว่าสัตว์ตัวนี้เป็นมิตร

กับเธอเเละไม่คิดจะกินเธอเป็นอาหาเธอลองลูบ

ขนสัตว์ตัวนี้มันนุ่มมากๆเธอเลยถอยห่างจาก ตัวของมัน เเล้วเดินสำรวจต่อไปเรื่อยๆจนเย็นนั่นทำให้เธอรู้ว่าดินเเดนเเห่งนี้นั้นสวยงามเธอเดิน

ต่อไปจนเย็น เธอทั้งตื่นเต้น เหนื่อย เเละหิว

เธอลองเดินจนกว่าจะหมดเเรงเเต่ก่อนจะหมด

เเรงนั้นเธอได้เห็นต้นไม้ที่เเปลกเเต่

มันมีผลไม้คล้ายลูกก็เเอปเปิ้ล เเต่สีของมันเป็นสีรุ้ง

เธอพยามจะกินมัน เธอจึงใช้เเรงเฮือกสุดท้ายปีน

ขึ้นไปเก็บ ตอนนี้เธอไม่มีเเรงเหลือที่จะเดินไปเเล้ว

เธอนั้นกินมันเข้าไปอย่างไม่ลังเล รสชาติของมัน

นั้นเหมือนพายเเอปเปิ้ล ตัดมาหลังจากที่เธอกินเสร็จ ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก เธอจึงเผลอหลับไป