นักฆ่าเกิดใหม่เป็นตัวประกอบในนิยาย
#1
เยว่ฟางซิน(อดีต)
ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ.
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"จับปืนผิดวิธีระวังพอลั่นไกกระดูกจะหักเอาได้นะคะ".
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"ให้หนูสอนให้เอามั้ยคะ?"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"นอกจากยิงปืนแล้ว...อยากให้หนูสอนอะไรให้เป็นพิเศษไหมคะ อย่างเช่น...ฆ่าคนยังไงให้ทรมานน้อยที่สุดหรือไม่ก็วิธีการทรมานคน"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"หนูคิดว่าพ่อกับแม่คงต้องชอบแน่ๆเพราะมันเป็นอาชีพที่ลูกทำเพื่อหาเงินไปให้พ่อแม่ใช้".
พ่อ(อดีต)
"ฉันไม่มีลูกเป็นฆาตกร!"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"หนูก็รู้นะ...ว่านักฆ่าคือคำเรียกฆาตกรให้ดูสวยหรูแต่ได้โปรดให้เกียรติอาชีพที่หนูใช้หาเงินมาให้พ่อกับแม่ใช้หน่อยเถอะค่ะ"
พ่อ(อดีต)
"แกไม่ใช่ลูกฉัน!!"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"จะไม่ใช่ได้ยังไงคะในใบตรวจ DNA ก็บอกว่าหนูเป็นลูกพ่อไม่ใช่ลูกหมาที่ไหน".
พ่อ(อดีต)
"หุบปากฉันไม่มีลูกอย่างแก!!"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"จริงสิ...หนูลืมไปว่าหนูมันคือลูกชัง ไม่ใช่ลูกรักอย่างพี่ชาย"
พ่อ(อดีต)
"ฮึ!..รู้ไว้ก็ดี"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"ค่ะ...หนูจะจำไว้ว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนหันปืนใส่ลูก"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
"ยิงเถอะค่ะ เงินค่าหัวหนูมันคงจะทำให้พ่อแม่กับพี่สบายไปอีกนาน"
เยว่ฟางซิน(อดีต)
///ชาตินี้ก็ให้เป็นชาติสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน
พ่อ(อดีต)
"งั้นก็ตายซะถือว่าแสดงความกตัญญูครั้งสุดท้าย"
พยาบาล
"คุณหมอคะชีพจรคนไข้กลับมาแล้วค่ะ"
อาจารย์
"นักเรียนเธอปลอดภัยแล้วนะ..."
ชั่งเถอะ ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะมาสนใจ*หลับ
"จะไม่ใช่ได้ยังไงคะในใบตรวจ DNA ก็บอกว่าหนูเป็นลูกพ่อไม่ใช่ลูกหมาที่ไหน".
#2
ตอนนั้นเธอมั่นใจว่าตัวเองได้ตายไปแล้วจริงๆแค่ถูกยิงที่หน้าอกก็ไม่มีทางที่จะรอดได้อยู่แล้วไม่ต้องพูดถึงหน้าผาที่เธอตกลงไปเลยจะมีคนสามารถลงไปหาศพของคนตายได้หรือเปล่าก็ไม่รู้.
เยว่ฟางซิน
///เธอฟื้นขึ้นมาในร่างของเยว่ฟางซิน อายุสิบหกปี!เน้นว่าสิบหกปี!
เยว่ฟางซิน
///ที่สำคัญเธอเพิ่งมารู้ว่าเธออยู่ในนิยายที่เคยอ่านรอฆ่าคน
เยว่ฟางซิน
///เธอเข้ามาอยู่ในร่างของตัวประกอบที่หน้าเหมือนเธอชื่อก็เหมือนเธอ แต่ว่าสิ่งที่ไม่เหมือนคือ พ่อแม่
เยว่ฟางซิน
///พ่อแม่ของเจ้าของร่างเดิมทำงานเป็นนักการทูตอยู่ในต่างประเทศ ทำให้เธอต้องอาศัยอยู่คนเดียวตามลำพังที่ประเทศA
เยว่ฟางซิน
///นอกจากเนื้อหาที่เคยอ่านแล้วเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ดังนั้นเธอจึงใช้ชีวิตต่ออย่างคนความจำเสื่อม เธอโชคดีมากที่หมอวินิจฉัยว่าเธอความจำเสื่อมจริงๆคนรอบข้างที่เธอไม่รู้จักจึงไม่ได้ส่งสัยอะไร
ไป๋ชิงเยว่
"ซินซินฉันมาแล้ว!"
เยว่ฟางซิน
"ชิงเยว่เลิกเรียนไวจัง..."
เยว่ฟางซิน
///ไปชิงเยว่ คือนางเอกในนิยายแล้วก็ยังเป็นเพื่อนข้างห้องผู้ให้ข้อมูลกับเธออีกด้วย
ไป๋ชิงเยว่
"เข้าไปกินแฮมเบอร์เกอร์กัน"
ไป๋ชิงเยว่
"ถึงเธอจะจำเรื่องในอดีตไม่ได้แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะยังชอบแฮมเบอร์เกอร์อยู่"
ไป๋ชิงเยว่
"เอาหน่า ขอแค่ซินซินของฉันชอบฉันก็พอใจแล้ว"
เยว่ฟางซิน
//บอกตามตรงเธอยังไม่ชินกับท่าทางเป็นมิตรกับผู้คน
เยว่ฟางซิน
"ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง"
ไป๋ชิงเยว่
"ก็ดี พอปรับตัวได้แล้ว..แต่มันเหงาที่ไม่มีซินซินไปโรงเรียนด้วย"
เธอลืมบอกไปว่าเธอยังไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะอยู่ในช่วงพักฟื้น
โรงเรียนเปิดมาได้เกือบ3อาทิตย์
นักฆ่าที่อยู่แต่ในมุมมืดจะออกมาอยู่ที่แสงสว่างได้อย่างโล่งใจได้ยังไงล่ะ?
ไป๋ชิงเยว่
"เสวี่ยฮวาไม่ต้องกังวลนะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนฉันจะคอยช่วยเธอเอง"
ไป๋ชิงเยว่
"ว่าแต่หมอนัดวันไหนหรอ"
เยว่ฟางซิน
"วันเสาร์นี้.."
ไป๋ชิงเยว่
"งั้นเดี๋ยวฉันไปกับเธอเอง!"
#3
เยว่ฟางซิน
"ทำไมรสนิยมของเธอถึงได้เหมือนป้าจังนะ"
เยว่ฟางซิน
"ได้โปรดบอกฉันทีว่ามันเหลือเพียงแค่นี้จริงๆ.."
เยว่ฟางซิน
//ชุดนี้ก็แล้วกันดูดีหน่อย
ไป๋ชิงเยว่
"ซินซินของฉันน่ารักจัง"
ไป๋ชิงเยว่
"ทำไมเธอถึงไม่แต่งตัวแบบนี้ตั้งแต่แรกนะ"
เยว่ฟางซิน
"ปกติฉันแต่งตัวแบบไหนหรอ"
ไป๋ชิงเยว่
"อืมมม..ก็กระโปรงยาวชั่งมันเถอะแต่งแบบนี้น่ารักเหมือนเจ้าหญิงเลย"
เยว่ฟางซิน
"ขอบคุณนะ งั้นเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ"
ไป๋ชิงเยว่
"ได้ฉันเรียกแท็กซี่ไว้แล้วไปกันเถอะ"
คนขับรถแท็กซี่
"พวกหนูจะไปโรงพยาบาลเจิ้นหนานจริงหรอ ลุงได้ข่าวว่ามันแพงมากเลยนะ"
ไป๋ชิงเยว่
"ค่ะ.."//เย็นชา
คนขับรถแท็กซี่
"เอ่อ..ลุงว่าถ้าไม่สบายนิดๆไปโรงพยาบาลอื่นดีกว่ามั้ย?ลุงมีที่ดีๆแนะนำ"
เยว่ฟางซิน
"ไม่ค่ะ พวกเราจะไปโรงพยาบาลเจิ้นหนานพอดีหมอนัดไว้ค่ะ//มองลุงคนขับด้วยแววตาเรียบนิ่ง"
เยว่ฟางซิน
"ถ้าหนูไม่ไปตามนัด หมอก็คงจะโทรหาพ่อกับแม่หนู"
คนขับรถแท็กซี่
"อ้อ..ถึงแล้วล่ะ"
ไป๋ชิงเยว่
"ซินซินลงมาได้แล้วล่ะ"
เยว่ฟางซิน
"แปปนึงนะฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณลุง"
คนขับรถแท็กซี่
"จะทำอะไรน่ะ"
คนขับรถแท็กซี่
//สั่นด้วยความหวาดกลัว
เยว่ฟางซิน
"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าลุงจะทำไรกับพวกเรา"
คนขับรถแท็กซี่
"ทะ..ทำอะไร! ฉันจะทำอะไร!!"
เยว่ฟางซิน
"สายตาแบบนั้นคิดว่าฉันไม่รู้หรอ"
คนขับรถแท็กซี่
"อะ...อะไร"
เยว่ฟางซิน
"ลุงรู้มั้ยว่าการฆ่าคนมันง่ายนิดเดียว
..แค่กรีด.." ///ไล่เล็บไปที่คอของลุงคนขับรถ
เยว่ฟางซิน
"ที่ตรงนี้แปปเดียวเดี๋ยวเลือดก็ไหลออกจนหมดตัวแล้ว.."
เยว่ฟางซิน
"ขอเตือนไว้ว่าอย่าไปทำชั่วกับใครอีก"//เย็นชา+นิ่ง
คนขับรถแท็กซี่
"เข้าใจแล้วๆ"//กลัว
ไป๋ชิงเยว่
"คุยอะไรกับลุงคนขับหรอ?"
เยว่ฟางซิน
"จริงๆก็ไม่อยากบอกหรอกนะ...แค่ถามลุงคนขับว่ามีสถานที่เที่ยวที่ไหนบ้างจะได้พาชิงเยว่ไปเที่ยว"
ไป๋ชิงเยว่
"งั้นเราเข้าไปกันเถอะ"
หมอ
"สวัสดีเลยว่ฟางซิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
หมอ
"เป็นไงบ้างมีอาการมึนหัวมั้ย"
หมอ
"งั้นหมอขออนุญาตนะ"///ตรวจ
หมอ
"ไม่มึนหัว ไม่อาเจียน ไม่หน้ามืด ไม่ท้องอืด ทานข้าวได้ปกติใช่มั้ย?"
หมอ
"ถ้าไม่มีอาการอะไรเพิ่มเติมแล้วหมอคิดว่าน่าจะไปโรงเรียนได้แล้วนะ"
เยว่ฟางซิน
"..."//ไม่อยากไป
หมอ
"หนูเพิ่งขึ้น ม.ปลายใช่มั้ย?"
หมอ
"ชีวิตในช่วงมัธยมเป็นช่วงที่ดีที่สุดแล้วโรงเรียนก็เพิ่งเปิดได้ไม่นานหมอคิดว่าหนูไม่น่าจะต้องกังวลอะไรเป็นพิเศษนะ หลังจากนี้ก็ใช้ชีวิตให้มีความสุข อย่าหักโหมล่ะ"
เยว่ฟางซิน
"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ"
ไป๋ชิงเยว่
"ซินซินไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ"
หมอ
"หมอไม่มีอะไรแล้ว นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วพวกหนูก็กลับกันได้แล้วจะได้ไปหามื้อเที่ยงทานกันด้วย"
ไป๋ชิงเยว่
"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
