สวัสดีครับ ผมชื่อ วิน วันนี้จะมาเรียนห้องนี้ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ

ครู: วันนี้ใครจะอาสาพาวินไปดูรอบโรงเรียน

เพื่อน: ผมครับ

ครู: งั้นก็ให้จินเป็นคนดูเเลก็เเล้วกัน

เพื่อน: ไง ฉัน ชื่อ จิน ยินดีที่ได้รู้จัก

วิน: ยินดีที่ได้รู้จัก

จิน: ถึงเวลาพักเที่ยงเเล้วเราไปหาอะไรกินกัน

วิน: ...อืม

จิน: นี้ว่าเเต่นายพึ่งย้ายมาเรียน..นายอย่ากดเข้าชมรมไหนรึป่าว..

วิน: ......ยังไม่ทันได้คิดนะ

จิน: นายตองรีบเข้าชมรมนะเพราะมันเป็นกฎของโรงเรียนนะ

วิน: งั้นนายอยู่ชมรมไหน

จิน: ฉันนะอยู่ชมรมวาดรูป....ถ้านายยังไม่อยากเข้าชมรมอื่น นายก็มาอยู่ชมรมวาดรูปซิ

วิน: ฉันว่าก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องคิดให้ปวดหัว

จิน: งั้นวันพรุ่งนี้ก็ไปยื่นใบสมัครนะเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน

วิน: อืม

วันต่อมา

วิน: ไง...บ้านนายอยู่เเถวนี้

จิน: ไง ใช้

จิน: งั้นวันนี้เราเดินไปโรงเรียนด้วยกันนะ

วิน: อืม ได้สิ

เวลาพักเที่ยง

จิน: นี้นายส่งใบสมัครยัง

วิน: ยังเลย ฉันว่าจะไปส่งตอนพักเที่ยง

จิน: งั้นก็ไปส่งเดียวไปเป็นเพื่อน

เพื่อน: จิน อาจารย์เรียก

จิน: ขอโทษนะเเต่ฉันต้องไปหาอาจารย์นายไปห้องศิลปะเองได้ไหม

วิน: อืมเดี๋ยวฉันไปเองก็ได้

นะห้องศิลปะ

วิน: ขออนุญาตครับ

รุ่นพี่: มีอะไรงั้นเหรอ

วิน: ผมมาสมัครเข้าชมรมนะครับ

รุ่นพี่: งั้นเหรอ..นายอยู่ปี1เหรอ

วิน: ครับ

วิน: เเล้วคุณอยู่ชมรมนี้เหรอครับ

รุ่นพี่: ใช้ งั้นถ้าจะส่งใบสมัครก็เอาไปว่าไว้ที่โต๊ะชมรมนะ

จิน: วินส่งใบสมัครยัง

วิน: อืม

จิน: ....รุ่นพี่มาวาดรูปเหรอครับ

รุ่นพี่: ใช้

วิน: งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับรุ่นพี่

รุ่นพี่: อืม งันกลับดีๆนะ

พอจินดับวินกลับบ้านเเล้วเเยกทางกัน

วิน ก็เดินเล่นตามปกติเเต่มีบางอย่างผิดปกติไปอยู่ดีๆก็มีคนปรากฏตัวขึ้น เเล้วมาบอกกับวินว่าอีกไม่นานข้าจะมารับเจ้าสาวข้อข้า วิน

ช้าววันต่อมา

วินก็ได้ไปโรงเรียนตามปกติ

เเต่มีบางคนมาบอกว่า

คนเเปลกหน้า: ยินดีที่ได้รู้จักผมมารับเจ้าสาวของนายทัน

วินน:? เเต่ฉันเป็นผู้ชายนะ

วิน: เเล้วผมไปเป็นเจ้าสาวของนายทันของคุณตั้งเเต่เมื่อไหร่

คนเเปลกหน้า: เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้นายทันเป็นคนตัดสินเอง

คนเเปลกหน้า: เเล้วตอนนี้ได้เวลาเเล้วขอให้ท่านวินไปกับผมด้วยนะครับ

วิน: เเต่พวกเราต้องไปโรงเรียน

คนเเปลกหน้า: ไม่เป็นไรหลอกครับ ขอให้ท่านวินไปกับผมด้วยนะครับ

วิน: ??..

คนเเปลกหน้า: เชิญครับ..

เเล้ววิน กันจินก็ไปกันคนไปนั้น เเล้วพอไปถึงก็ได้พบกับเจสัน

วิน:!?.......

ยินดีต้อนรับเจ้าสาวของข้า ข้าชื่อ เจสัน ยินดีที่ได้รู้จัก

วิน: เเล้วผมไปเป็นเจ้าสาวของคุณตั้งเเต่เมื่อไหร่

เจสัน: เจ้าคงไม่รู้ว่ารอเจ้ามานานเเสนนาน

วิน: เเต่ผมข้อ ประติเศษ

เจสัน: คงเป็นไปไม่ได้หลอกเพราะสวรรค์ได้กำหนดใว้เเล้ว

วิน: เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม

เจสัน: ก็..เพราะถ้าเจ้าไม่อยากเป็นเจ้าสาวของข้าง...งั้นเจ้าก็ต้องตาย

เเล้วเพื่อนของผมเเล้วทุกคนจะไม่เป็นห่วงผมเเล้วจามหาเหรอ

เจสันไม่ต้องห่วงเพราะข้อลงความสูงจำที่เกี่ยวกับเจ้าเเล้วทุตคนยะจำเจ้าไม่ได้อีกต่อไป

เเล้วเวลาผ่านไป 6 เดือน เเล้วจิน.....

ก็จำวินได้บางส่วน เเต่จินก็ไม่เเน่ใจว่ามันเป็นเเค่ความฟันหรือเขามีตัวตนอยู่จริง

7 วันผ่านไป.......

วิน:.......อยู่ที่นี้หน้าเบื่อจริง...............

เจสัน: ถ้านายเบื่อเดียวจันภาออกไปนอกวังดีไหม

วิน: จริงหรอ.......

เจสัน: จริงสิ เพื่อเจเาสาวของฉันจะได้ไมเบื่อ ที่นี้ .....เเล้วก็ฉัน

วิน: ......คือ ......ฉะ..ฉัน ไปเตรียมตัวก่อน

เจสัน: ? ฮึ หน้ารัก......

ในเวลาต่อมา

เจสัน: ฮึ....เตรียมตัวเสร็จรึยัง.........

วิน เส..เส....เสร็จ.เเล้ว

เจสัน: งั้นเราไปกัน.........

ในเวลาต่อมา.........

วิน: ........ไม่ได้มาที่นี่สนาน เปลี่ยนไปเยอะเลย.....วาว...หน้ากินจัง

เจสัน: ถ้านายอย่ากได้เดียวฉันซื้อให้......เลือกได้เลย

วิน: มันจะดีหรอ.....

เจสัน: ทำไม...เราอยู่ด้วยกัน..เเล้วเจ้าก็เป็นเจ้าสาวของข้าด้วยเรื่องเเค่นี้มันเป็นเรื่องเล็ก.

ในเวลาต่อมาจินได้เดินทางกับบ้านอย่างปกติเเต่เเล้ววิน เเละจินก็ได้เดินสวนทางกันทำให้จินจำวินได้เเต่มันก็สายเกินไป......

สุดท้ายจินได้หันกับไปเเต่มันก็สายเกินไป

ทำให้จินอยากตามหาเเต่จินไม่รู้ว่าวินอยู่ที่ไหน........จินตามหาวินมา 3ปี เเต่ก็ไม่พบอะไรเลย.....มันทำให้จินนึกทอดใจ

เเต่เเล้ววันที่จินนึกเสียใจ....วินก็เดินมาสวนทางกับจิน เเล้วจินก็......จับมือใวได้มันทำให้วินเเล้วจินได้คุยกันเเล้วปรับความเขาใจกันเเต่ จินไม่ได้คิดกับวินเป็นเเค่เพื่อนเพราะลึกๆเเล้ว จินรักวิน....เเต่มันก็สายเกินไปนะเวลาต่อมาเจสันได้เดินมาหาวิน เเต่ได้พบว่าวินยืนคุยกับจินอยู่มันทำให้เจสันหึงเเล้วก็หงุดหงิดอย่างมากเจสันก็เลยเดินเข้าไปหาวินเเล้วทามว่าคุยอะไรกันเเล้วเขาเป็นใครวิน: เขาเป็นเพื่อนฉันเอง

จิน: เเล้วคุณเป็นใคร

เจสัน: ข้าเป็นคนรักของวิน.....ข้าจำได้ว่าข้าลบความจำของทุกคนที่เกี่ยวกับวินหมดเเล้วทำไมเจ้าถึงจำเขาได้

จิน: ...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน..ตอนเเลกมันก็เเค่ฝันเเล้วฉันก็ได้เดินสวนกับวินมันทำให้ฉันรู้ได้ว่านี้ไม่ใช่ฝัน

เเละเเล้ววินก็ได้ชวนจินไปที่วัง เเล้วก็กินข้าวด้วยกัน เเล้ววินก็ได้นึกคิดว่าที่ฉันรักวินฉันจะทำให้วินมีความสุขมากว่าเจสันไม่เเล้ววินรักฉันไม ฉันคิดทบทวอยู่นาน เเล้วก็ได้คัดสินใจว่า ถ้าวินมีความสุขที่ได้อยู่กับเจสันฉันก็ขอเป็นฝ่ายรักข้างเดียวเอง เเล้วทังึสามคนก็อยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุก เเล้วก็เจ็บปวด

:**จบ เเต่อาจจะมีต่อ😁**