ฉันอยากได้ใครสักคนที่ถูกชะตามาเป็นคู่ครอง ใครสักคน คนๆนั้นจะมีจริงไหมน่ะ ฉันเบื่อกับทุกวันแล้ว

หลังจากมาเลสเนียเทียร์ ได้ครุ่นคิดกับ

เรื่องของตัวเองหลังจากนั้น ก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

ใช่แล้วเขาคือท่านพ่อ!!

"ท่านพ่อมาทำอะไรที่ห้องม่อมชั้นเพคะ" ชั้นถามด้วยสีหน้าค่อนข้างตกใจ

"ไม่มีอะไรหรอกลูก พ่อก็แค่เป็นห่วงลูกเฉยอีกอย่างหายากนะที่ลูกจะใช้คำราชาศัพท์"

"งั้นหรอ555"

จากนั้น ฉันก็แอบไปเที่ยวนอกพระราชวัง

แบบทุกวันที่เคยทำ และชาวบ้านก็ต้อนรับเป็นอย่างดี

ในนามของเซเรียอ่ะน่ะ การไปที่นั่นทำให้ฉันมีความสุขมาก และเป็นการเยี่ยมประชาชนด้วย

ในระหว่างทางกลับ ฉันไปเจอพ่อกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง นางมีผมสีม่วง ตาสีม่วง ใส่ชุดคนรับใช้สีดำ นางถูกชะตาฉันเป็นอย่างมาก นางมีผิวที่ขาว น่าดึงดูด ดูเหมือนฉันจะชอบรูปร่างของนางเป็นอย่างสูง แต่พ่อฉันคุยอะไรกับนางกัน? หลังจากนั้นฉันก็กลับพระราชวังต่อไป ฉันกลับไปที่ห้องของฉันก่อนที่จะไปจะกินข้าวที่ห้องอาหาร มื้อนี้ก็งั้นๆสู้ฝีมือชาวบ้านก็ไม่ได้

วันต่อมา

ฉันลุกขึ้นลืมตาตื่นแล้วมองไปรอบๆห้องแล้วมีผู้หญิงปริศนายืนอยู่ข้างๆฉัน ฉันแสดงสีหน้าที่ค่อนข้างตกใจเพราะเธอคือผู้หญิงที่พ่อคุยด้วยเมื่อวาน!!

"ขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ"เธอพูดอย่างตะกุกตะกัก

สีหน้าของเธอแสดงออกถึงความกลัวที่เอ่อล้นออกมา

"ดิฉันเป็นคนรับใช้ขององค์หญิงเวทิเลีย มาเลสเนียเทียร์เจ้าค่ะ"

"แล้วเจ้าชื่ออะไรหล่ะ?"

"ม่อมชั้นชื่อ โรรัญเมเทียร์ เชลเรียเจ้าค่ะองค์หญิง เวทิเลีย มาเลสเนียเทียร์"

"ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์โง่ๆนั่นก็ได้ อีกอย่าง เรียกฉันว่าเนียเทียสเฉยๆก็ได้"

"โอเคค่ะท่านเนียเทียส"

เธอส่งยิ้มให้ฉัน มันดูน่ารักมากเลยไม่เหมือนกับคนก่อนๆ ที่ดูเสแสร้งน่ารังเกียจจริงๆ ฉันได้ทำการลูบหัวเชลเบาๆ ก่อนที่จ่ะจุ๊บหน้าผากนาง

"เอ๊ะท่านเนียเทียสทำแบบนี้กับหม่อมชั้นได้ไงเพคะ///?"

"ฉันอยากทำหน่ะ อีกอย่างฉันไม่ให้ใช้คำราชาศัพท์ไม่ใช่รึ"

"ขอโทษค่าาาาาา~"

"ไม่ต้องรู้สึกผิดขนาดนั้นหรอก เราไปทานอาหารกันดีกว่า"

"โอเคค่ะ"

เรื่องนี้จ่ะอัพวันเสาร์,อาทิตย์เวลา00:03แต่ถ้าขยันอาจจ่ะอัพวันอื่นๆ

!!ไรท์แต่งเรื่องนี้ที่แอพนี้และread a write เท่านั้นไม่มีการอัพแอปอื่นนอกจากแอปที่กล่าว!! โปรดเข้าใจด้วย

ฉันตื่นขึ้นมาเหม่อนทุกวัน ตลอด1เดือนที่ผ่านมาเชลดูแลฉันเป็นอย่างดีมาโดยตลอด แต่แล้ว...

ปั่ง!!

เสียงคนยิงปืนดังสนั่น ฉันมองลงไปที่หน้าต่างของ

ห้องนอน สิ่งที่ฉันเห็นคือ... พวกกบฏที่เกิดจากการบริหารของนาย ก รัฐมนตรีของอาณาจักรเราที่ประชาชนไม่ได้เป็นคนเลือก แล้วเขาก็โทษเราที่เอางูเห่าเข้ามา ซึ่ง อาณาจักรของเรา ทหารกับกษัตริย์ อยู่คนละส่วนกัน เอาจริงฉันอยากจะเชดหัวเขาออกจากอาณาจักรมากตั้งแต่ที่เขาเข้ามา แต่เพราะฉันไม่อยากทำหน้าที่เป็นราชินีเลยทำไม่ได้

เดี๋ยวน่ะ?!

ฉันเห็นเชลกำลังต่อสู้กับฝูงกบฏ ฉันจึงตัดสินใจรีบวิ่งลงไปช่วยเชล พ่อก็ไม่อยู่ด้วยสิ

ปั่ง!!

ฉันเอาตัวไปขวางกระสุนทันทีหลังจากที่กบฏใช้ปืน

"เชล...ปลอดภัยมั้ย"

"อืม...ฉันว่าองค์หญิงควรที่จะไปรักษาตัวก่อนเดี๋ยวฉันกันไว้ให้"

"ไม่เป็นไรหรอก...ฉันมีวิธีหยุดที่ดีกว่า"

"แต่"

"ไม่ต้องแต่"ฉันพูดขัด

"ถ้าท่านอยากจ่ะทำแบบนี้ก็เชิญค่ะ"เชลส่งยิ้มให้

จากนั้นฉันก็ขึ้นไปที่บนหลังคาวัง โดยที่เชลแบกฉันอยู่

เชลใช้เวทย์มนต์ที่ทำให้เสียงพูดของฉันดังขึ้น

"เอาหละทุกคน ฉันองค์หญิงมาเลสเนียเทียร์ มีสิ่งที่จะบอกกับทุกคน"ฉันพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง และเลือดที่กกปาก

"เราเข้าใจทุกคนน่ะว่าทุกคนต้องการแสดงสิทธิและเสรีภาพ เราก็อยากให้เขาออก แต่เราทำไม่ได้ก็เพราะยังไม่ใช่ราชินี แต่ท่านก็ไม่สมควรทำร้ายเราเช่นนี้"

พอฉันกล่าวเสร็จฉันก็สลบทันที จากนั้นเชลก็รีบนำฉันไปรักษา ฉันสลบไป จากนั้นเชลก็รีบพาไปรักษา ฉันรู้ว่าไม่ได้โดนยิงที่จุดเสี่ยงตายเลยพอเจรจาได้ จากนั้น2-3เดือนฉันถึงฟื้น ตอนที่ฉันฟื้นความจำยังไม่กลับมา100%แต่ก็มีเชลอยู่ข้างๆ

"องค์หญิงเป็นไงบ้างคะ?"

"ก็ดีน่ะ"

"งั้นหรอคะ~"เธอได้เอามือของเธอมาสัมผัสที่คางของฉัน

"นี่เธอทำอะไรเนี่ย"ฉันพูดในท่าทางที่เขินอายเป็นอย่างมาก

"เปล่าค่ะ"เธอเอามือออกจากคางของฉัน

หลังจากนั้นเราก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆ แบบเริ่มไม่ใช่คนรับใช้กับเจ้านาย อีกต่อไป...