รินทิรา จันทร์อินทร์ทรา คือชื่อของฉัน ส่วน ริน คือชื่อเล่นของฉันในโลกปัจจุบัน ในโลกนี้ฉันเป็นมะเร็ง ถึงจะไม่ใช่ระยะสุดท้ายแต่ฉันก็ไม่สามารถที่จะรักษาได้เพราะไม่มีเงินมากพอ และก่อนที่จะจากโลกนี้ไปฉันก็ได้อ่านนิยายที่ตัวเองชอบมากที่สุด

พอรู้สึกตัวตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองได้เข้ามาอยู่ในนิยายที่เคยอ่านไป แถมยังได้เข้ามาอยู่ในร่างของ "พริริสา พิพัฒนพงษ์" ชื่อเรียก "ริสา"  ตามเนื้อเรื่องในนิยายเธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะมีฐานะ ส่วนเรื่องในด้านอารมณ์มักจะแปรปรวนง่าย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เธอชอบ"กิตติพัฒน์"พระเอกในเรื่องมาก จนยอมทำทุกทางไม่ว่าจะเป็นการกลั่นแกล้งนางเอกทางอ้อม อ่อยพระเอก และต่างๆนาๆ แต่แล้วในที่สุดเธอเริ่มทนไม่ไหวจึงคิดที่จะวางยานางเอกของเรื่อง แล้วสุดท้ายเธอก็โดนจับได้โดยพระเอก ส่วนทางตำรวจเองก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้เพราะครอบครัวได้ยัดใต้โต๊ะให้กับตำรวจ แต่เธอกลับโดนประนามทั้งจากคนในวงของธุรกิจและคนทั่วไป  เธอรับไม่ได้จนกินยาพิษฆ่าตัวตายในกลางเรื่อง

 แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลยว่ายังมีเพื่อนชายคนสนิทเพียงคนเดียวของเธอที่ยังรอเธออยู่ตรงนี้"อัฑฒ์ ลัคณาวุฒิ" ชื่อเรียก"อัฑฒ์" มีความหมายว่า "ชายผู้ร่ำรวย"เขาเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของพริริสา ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอชอบ"กิตติพัฒน์"มากขนาดไหน แต่เขาก็ยังจะชอบเธออยู่ดี เขารู้ตัวเองดีว่าไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย มีเพียงพริริสาคนเดียวที่เขาจะตามใจและใจดีด้วย และก่อนที่เธอจะจากไป เขาทั้งพยายามที่จะกีดกันกิตติพัฒน์กับพริริสาในทางอ้อม เช่นการทำให้กิตติพัฒน์เข้าใจพริริสาผิด และทำให้พริริสาเลิกรักกิตติพัฒน์ให้ได้ซักที แต่มันกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ พริริสาไม่ยอมที่จะเลิกรักกิตติพัฒน์ แล้วยังตามจีบต่อไปไม่เลิก จนในที่สุดเธอก็ต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าสงสาร

...แนะนำตัวละครหลัก...

รินทิรา จันทร์อินทร์ทรา (ริน) 

"นี้ฉันกลายมาเป็น พริริสา จริงๆงั้นหรอ"

อัฑฒ์ ลัคณาวุฒิ (อัฑฒ์)

"ไอ้พัฒน์แกมันเป็นมารขวางทั้งธุรกิจและทั้งทางรักกูจริงๆ"

พริริสา พิพัฒนพงษ์ (ริสา)

คนก่อน"กรี๊ด!! นังฟ้าฤดี แกจะมาแยกพัฒน์ไปจากฉันไม่ได้"

คนปัจจุบัน"คุณฟ้าอยากได้คุณพัฒน์หรอคะ"

คำเตือน:สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พุทธศักราช ๒๕๓๗ ห้ามไม่ให้ทำการคัดลอก ดัดแปลง หรือแก้ไขบทความเพื่อนำไปใช้ก่อนได้รับการอนุญาต หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมาย

เนื้อหา:ในเรื่องนี้อาจมีคำพูดที่ไม่สุภาพบ้างนะคะ ไม่ดราม่าหนักหน่วงทุกคนสามารถอ่านได้สบายๆ

รินทิรา จันทร์อินทร์ทรา คือชื่อของฉัน ส่วน ริน คือชื่อเล่นของฉัน ฉันอยู่ในโลกนี้เพียงตัวคนเดียวไม่มีญาติไม่มีครอบครัวที่ไหน เพราะฉันเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าที่เกิดในสลัมแห่งหนึ่ง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าการที่ตัวเองไม่มีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆเป็นสิ่งที่เเย่อะไรขนาดนั้น ถึงจะไม่มีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆแต่ฉันก็ใช้ชีวิตได้อย่างอิสระและไม่ต้องกลัวว่าจะทำให้ใครเดือดร้อน 

พอฉันอายุครบได้ สิบแปดปี ฉันก็ออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วออกมาใช้ชีวิตตัวคนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็กลับไปเยี่ยมเยียนสถานเด็กกำพร้าอยู่ทุกสัปดาห์ สัปดาห์ละสองถึงสามครั้ง

ฉันใช้ชีวิตแบบนั้นไปเรื่อยๆจนกระทั่งอนู่มาวันหนึ่งฉันก็มีไข้ ตัวหนาวสั่น เบื่ออาหาร น้ำหนักลดเร็ว อ่อนเพลียโดยไม่ทราบสาเหตุ และที่สำคัญฉันพบก้อนต่างๆที่เกิดขึ้นมาตามบริเวณต่างๆของร่างกาย 

ในตอนนั้นฉันเป็นกังวลมาก จึงตัดสินใจไปพบแพทย์  

แต่พอแพทย์วินิจฉัยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันกลับพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองชนิดที่รุนแรง แต่โชคดีที่ฉันเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองในระยะแรกเพียงเท่านั้น ซึ่งแพทย์เองก็แนะนำว่าฉันสามารถที่จะหายได้ โดยสามารถทำได้โดยการตัดชิ้นเนื้อออกไป แต่หากตัดสินใจที่จะไม่รักษาผู้ป่วยอาจจะเสียชีวิตภายในหกเดือนถึงสิบสองปี

แต่แพทย์กลับไม่รู้เลยว่าฉันไม่มีเงินเพียงพอที่จะสามารถรักษาชีวิตของตัวเองได้ต่อไป ฉันบอกกับแพทย์ว่าขอเอาไปคิดดูก่อน แต่จริงๆแล้วฉันคิดเอาไว้แล้วว่าจะไม่ทำการรักษา เพราะถึงยังไงฉันก็ไม่ได้มีครอบครัวไม่มีใครที่ต้องให้ห่วงฉัน เพราะฉะนั้นถึงฉันจะไม่ได้รักษาอาการมะเร็งแต่ฉันก็ไม่ได้เสียชีวิตโดยทันทีเลยหนิ ถึงแม้ว่าชีวิตฉันจะมีอายุที่สั้นลงก็ตาม

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ขอใช้ชีวิตให้มีความสุขและคุ้มค่าที่สุดก็แล้วกัน

เวลาผ่านไปจนล่วงเลยมาเป็นเวลาถึงหกเดือน ซึ่งหลังจากนี้ก็ไม่รู้ว่าฉันจะได้จากไปจากโลกนี้ในเวลาไหน แต่สิ่งที่ฉันได้ทำลงไปในเวลาหกเดือนที่ผ่านมาฉันรู้สึกมีความสุขมาก หากฉันต้องเสียชีวิตหลังจากนี้ก็คงไม่รู้สึกเสียดายอีกแล้ว

"เฮ้อ ยัยริน ชีวิตนี้เเกคุ้มมากแล้ว"ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับเอ่ยบอกตัวเอง ฉันวางหนังสือนิยายเล่มโปรด เรื่อง'เรื่องรักของหญิงผู้ยากไร้'เอาไว้ที่ข้างเตียง แล้วล้มตัวลงนอนบนที่นอนขนาดสามจุดห้าฟุต 

ทำการผ่อนคลายตัวเองแล้วปล่อยเวลาให้ล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งตัวเองหลับไปในที่สุด

"นี่ฉันตายแล้ว…จริงหรอ"ฉันพูดออกมาเมื่อสังเกตไปยังบริเวณรอบๆตัว มันเป็นสถานที่คล้ายกับบนสวรรค์ที่ฉันเคยอ่านมาขากหนังสือเลย แสงสว่างอยู่ทั่วทุกทิศรอบๆตัวของฉันเปล่งประกายอย่างสวยงามฉันไม่สามารถที่จะละสายตาออกจากมันได้

'ต่อไปนี้ เจ้าจงชีวิตอย่างเต็มที่'แต่อยู่ๆกลับมีเสียงๆดังขึ้นมา ทำให้ฉันละสายตาจากแสงอันสวยงามพวกนั้นอย่างตกใจ

'ไม่ต้องกลัว ข้าเพียงเเค่มาบอกเจ้า ว่าต่อไปนี้จงใช่ชีวิตอย่างอิสระ ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใดอีก โลกที่เจ้าจะไปอยู่เจ้าจะได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย เกิด แก่ เจ็บ ตาย เหมือนคนทั่วไปจะไม่จากไปเร็วเหมือนดั่งชาตินี้อีก'

"คุณเป็นใครหรอคะ"ฉันถามออกไปเพราะรู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาด ทั้งคำพูดที่ดูแปลกๆแถมยังมีแค่เสียงไม่มีตัวตนอีกด้วย

แต่คำพูดฉันกลับต้องกลืนลงไปในลำคอเมื่ออยู่ๆก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้ฝันไป

ฉันสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่กลับต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมากลับพบว่าตัวเองได้มาอยู่ในที่ไม่คุ้นเคย 

ฉันมองไปรอบๆก็จะเห็นว่าเป็นห้องขนาดใหญ่ เตียงที่ฉันกำลังนอนอยู่ก็มีขนาดที่ใหญ่และนุ่มกว่าของที่ฉันเคยนอนเช่นกัน ภายในห้องถูกตกแต่งไปด้วยสิ่งของที่ดูหรูหราและราคาเเพง 

"หรือว่า…อย่าบอกนะว่า นี่ฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆ"