ปลายทางคือบันไดอีกหลายขั้นแต่ตอนนี้ผมเริ่มจะเหนื่อยแล้วทันใดนั้นเด็กชายที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ข้างหน้าผมพูดขึ้น

‘นี่เร็วหน่อย อย่าทำตัวอืดหน่อยเลยน่า รีบขึ้นมาเร็วๆ เอาแต่นั่งอยู่เฉยๆก็งี้ไม่มีเรียวแรง ไปห้องนายกี่ครั้งก็เป็นผักติดเตียง เอาแต่อ่านมังงะไม่ก็นิยาย มีแนวติดเรทบ้างรึป่าวก็ไม่รู้’

‘รุ่นพี่กับอาจารย์รอจนเปื่อยแล้วมั้ง’

จะเรียกว่าพูดก็ไม่ได้ แหะๆ เรียกบ่นผมซะดีกว่า

อึก…แต่….ทุกคำที่พูดเข้าผมเต็มๆ โดนผมตั้งหลายดอกแหนะ….ฮ่ะๆ…..

‘รู้น่าๆ’

‘ก็รีบอยู่นี่ไง’ผมพูดพร้อมกับทำหน้าแบบขอไปที

จริงๆก็รู้สึกผิดอยู่หรอกแต่…ก็คนมันขี้เกียจโว้ยย\~\~

เห็นแบบนี้ส่วนใหญ่คงเดาได้เเล้วว่าที่นี่คือโรงเรียนและตอนนี้ผมกำลังอยู่กับเพื่อนของผมหรือจะเรียกว่าคณะกรรมการวินัยผู้แสนกระตือรือร้น มากเสียจนบางทีผมเคยคิดว่าคิดถูกรึคิดผิดที่มาเป็นเพื่อนกับเจ้าบ้านี่

‘เห้ออ—’ผมถอนหายใจได้เพียงไม่กี่วิเพื่อนของผมก็บ่นผมต่ออีกแล้ว….

‘นายน่ะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีเถอะน่าา’คุณเพื่อนคนนี้พูดพร้อมกับชี้หน้าผม….

‘เสียชื่อเพื่อนสนิทคุณสภานักเรียนผู้ใจดีหม๊ด\~\~’

ผมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนของผมพูด

‘นายมโนเองรึเปล่าเหอะ’

‘เปล่าน่า\~\~’

‘ฉันอุตส่าห์ไปสืบมาจากหน่วยข่าวกรองเลยนา\~\~’

หน่วยข่าวกรองที่เจ้าหมอนี่พูดถึงคงจะหมายถึงพวกผู้หญิงที่ตามติดเจ้าหมอนี่น่ะสิ

‘เห้อ\~\~’

‘นายเนี่ยฮอตเป็นบ้าเลย’

.

.

.

หลังจากที่เดินไปสักพักความหวังของผม\~\~ ผมเห็นประตูห้องของคณะกรรมการวินัยแล้วล่ะ\~

‘โค\~

ยา\~

มะ\~

คุง\~\~’

เสียงเด็กชายคนนึงลอยมาแต่ไกล ดูอายุมากกว่าผม นั่นคือ รุ่นพี่นากามูระ โทรุ หรือประธานคณะกรรมการวินัยคนปัจจุบันนั่นเอง

อ้อ ผมลืมบอกไป โคยามะ มาโคโตะ คือชื่อของเจ้าเพื่อนบ้านี่

‘อ๊ะ’

‘รุ่นพี่โทรุ!’

‘แล้วอาจารย์ล่ะ’

ที่จริงหมอนี่ไม่ได้ดีดขนาดนี้หรอก มีไม่กี่อย่างหรอกที่ทำให้เจ้าบ้านี่ที่ดี๊ด๊าอยู่แล้วดีดมากขึ้นไปอีก….หนึ่งในนั้นคือรุ่นพี่นากามูระนี่แหละ

‘อาจารย์ฝากงานไว้กับฉันน่ะ\~’

‘อ้าว’

‘โซระคุงก็มาด้วยหรอเนี่ย’

‘น่าเสียดายจัง’

น้ำเสียงของรุ่นพี่เหมือนเสียดายอะไรบางอย่าง อ่า\~\~และนั่นคือชื่อของผม โซระซากิ โซระ

และสาเหตุที่เรียกผมแบบสนิทสนมนั่นก็เพราะ อืม\~ ถ้าดูตามความสัมพันธ์แบบปกติผมก็คงจะสนิทกว่านั่นแหละนา\~ก็ไม่แปลกหรอกก็ห้องอยู่ข้างผมซะขนาดนี้เนี่ย\~

ผมก็ไม่รู้ว่ารุ่นพี่เสียดายอะไรแต่ใครสนล่ะแบบนี้กลับเข้าทางผมซะอีก

‘เอ\~\~’

‘ผมก็ไม่ได้อยากมาหรอกเหนื่อยก็เหนื่อย’

‘แต่โดนใครบางคนแถวนี้ลากมาน่ะสิ้\~’

ผมพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนผมด้วยสีหน้าของผู้ชนะ หึๆ รู้สึกดีจริงๆความรู้สึกของผู้ชนะเนี่ย\~

‘ผมลากโซระมาเอง ก็เจ้าบ้านี่กลับห้องไปก็คงไปหมกตัวอ่านนิยายอีกน่ะสิ้’

‘ก็เลยลากมาออกกำลังซะหน่อย’

ผมขอถอนคำพูดตอนบอกว่าเป็นผู้ชนะนะ

‘แฮ่ก—’

อยู่ๆเจ้าบ้ามาโคโตะก็ล็อคผมไว้ซึ่งผมสู้แรงเจ้านักกีฬานี่ไม่ไหวแน่นอน เหตุผลที่หมอนี่ฮอตไม่ใช่แค่เพราะเป็นคณะกรรมการวินัยผู้แสนใจดี แต่ยังเป็นนักบาสของโรงเรียนอีกด้วย

พอมีผู้หญิงมาจีบหมอนี่ผมก็ต้องหนีไปห้องสมุดไม่ก็ดาดฟ้าโรงเรียนทุกที เห้อ\~\~

‘ว่าแต่เรียกผมมาทำไมครับ รุ่นพี่’

‘อยากเจอต้องมีเหตุผลด้วยหรอ’

‘เอ๊ะ—‘

‘อุ๊บ ฮ่าฮ่า\~’

‘ดูหน้านายสิน่าร—’

‘เอ้ย ตลกเป็นบ้า พูดเล่นน่ะๆ ฮ่าๆ’

เพื่อนผมทำหน้าเหวอไปชั่วขณะนึงซึ่งผมก็กลั้นขำแทบไม่ไหว

‘ฮ่าๆ งานที่สั่งวันนี้คือไปเดินตรวจแถวๆอาคารสี่น่ะได้ยินว่าทะเลาะวิวาทกันแถวนั้นบ่อยน่ะ’

‘รุ่นพี่เลิกหัวเราะผมได้แล้วน่ามันค่อนข้างหน้าอายนะ’

มาโคโตะพูดพร้อมกับลูบโทรศัพท์ไปด้วย ผมที่ตัวติดกับหมอนี่แทบตลอดเวลาเลยรู้ว่านี่คือท่าทางเขินอายของหมอนี่

‘ฮ่าๆโทษทีๆ’

‘อ่ะ เอ๊ะ รุ่นพี่!’

‘มาลูบหัวผมทำไมเนี่ย ผมไม่ใช่เด็กน้อยนะ!’

ผมว่า…..ผมดูพวกนี้หวานกันจนเลี่ยนแล้วเนี่ย\~\~

ใครก็ได้ช่วยผมที\~\~ ฮึกก— ตาผม\~

‘นี่ๆ’

‘เรา!’

‘มา!’

‘ทำ!’

‘งาน!!’

‘ถ้าจะหวานกันผมกลับละนะ—‘

ทั้งสองหันมามองผมที่….ดูเหมือนผมจะไปขัดจังหวะ สวีทกันของพวกเขาแล้วแหละ…

‘อา เอ นั่นสินะ’

‘แหะๆ’

‘โทษทีๆ’

‘อืม\~\~\~’

รุ่นพี่ทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง พร้อมกับเพื่อนผมที่จ้องรุ่นพี่ไม่เลิกราวกับคาดหวังอะไรบางอย่างจากคำตอบอยู่ ผมเลยรีบฉวยโอกาสหันหลัง และรีบสับเท้าเดินไปเปิดประตู อีกนิดเดียว\~\~ผมจะ—

‘อืม….ที่จริงงานวันนี้ให้ฉันกับโคยามะทำกันสองคนก็ได้นะ’

ผมกับเพื่อนผมตาเป็นประกายเมื่อได้ยินรุ่นพี่พูดแบบนั้นผมรู้ว่าเจ้าหมอนี่อยากอยู่กับรุ่นพี่มากแค่ไหนที่ลากผมมาด้วยคงเพราะกลัวว่าถ้าอยู่กับรุ่นพี่สองคนคงทำตัวไม่ถูก มั้งนะ แต่รุ่นพี่เสนอเองแบบนี้ใครจะปฏิเสธล่ะ!!แต่ผมไม่สนหรอกสิ่งที่ผมสนก็คือ!! ผมน่าจะได้กลับห้องแล้วล่ะ\~\~\~

‘โอเคครับ รุ่นพี่!’

ผมกับมาโคโตะพูดเป็นเสียงเดียวกัน ผมเลยรีบออกจากห้องโดยไม่รอคำตอบอื่นอีก

‘เห้อ\~\~’

‘เยส!’

‘รอดแล้วโว้ย\~\~’

ผมเดินมาเรื่อยๆและตอนนี้ผมก็….เห็นนรกของผมอีกแล้ว….

‘โว้ยยย บันไดนี่มันจะอะไรกันนักกันหนา\~\~’

‘เห้อ เหนื่อยชะมัด’

.

.

.

‘อีก….นิด….เดียว…..’

‘เห้อ\~\~ในที่สุด….ถึงแล้ว\~\~’

ผมเดินไปเปลี่ยนรองเท้า และเดินออกจากโรงเรียนตามปกติ

‘……วันนี้ไปซื้อนิยายเพิ่มดีมั้ยนะ……’ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง

‘ยัยนั่นต้องใจมากแน่ๆ หึหึ’

พอผมคิดได้ก็รีบเดินไปร้านหนังสือทันที พอผมเดินเข้าไปในร้านหนังสือพนักงานต่างมองผมกันเป็นตาเดียว แหะๆ ผมคงมาบ่อยไป มั้ง นะ

‘อ้าว โซระคุง วันนี้อยากได้อะไรมั้ย’

น้ำเสียงที่เหมือนเคยได้ยิน ทักทายดังมาจากด้านหลัง อ่า\~ที่แท้ก็แค่พี่พนักงานนี่เอง

‘…..วันนี้เอาแค่ที่ออกใหม่ละกัน’

ซื้อเสร็จแล้วผมรีบเดินออกทันที ทำไมวันนี้ผมรู้สึกว่าอารมณ์ดีจังแหะ ปกติต้องอยากคลานขึ้นเตียงไม่ก็นั่งแช่ที่เก้าอี้ใจจะขาดแล้วสิ

อืม…..ช่างเถอะ รีบไปซื้อชานมดีกว่า\~

.

.

.

‘เห้อ\~\~’

‘ทำไมมันไกลกันขนาดนี้นะ\~\~’

‘เริ่มมืดแล้วแหะ’

‘เอ\~’

‘ไม่ซื้อให้คงไม่โกรธหรอกเนอะ’

‘กลับบ้านดีกว่า’

.

.

.

‘กลับมาแล้วครับ\~’

ผมเปิดประตูเดินเข้าห้อง สภาพผมตอนนี้ใครดูก็รู้ว่าเหนื่อย

‘คุโระ\~’

‘พี่ไม่ได้ซื้อชานมมาให้นา\~’

ตึกตึกตึก

เสียงวิ่งดังมาแต่ไกล

‘ ! ’

‘แฮ่ก—’

มีร่างเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุดูน้อยกว่าผมเยอะแต่ร่างเด็กสาวคนนั้นตอนนี้กำลังนั่งทับตัวผมอยู่……

‘พี่ขอโทษ\~\~\~’

‘พี่รู้ว่าคุโระโกรธแต่ฟังพี่ก่อนนะ’

‘คือเพื่อนพี่มันลากไปช่วยงานน่ะ..อ่า…เอ่อ….’

‘แล้วก็ นี่! พี่ซื้อภาคต่อมาด้วย!’

ผมพยายามอธิบายอย่างสุดความสามารถของผม

‘พี่’

‘ไปที่นี่กัน’

เด็กสาวพูดเพียงไม่กี่คำแล้วยื่นแทบเลตให้ผมดู

‘ได้มั้ย’

‘เอ๊ะ—’

‘ไม่ได้โกรธพี่หรอ’

‘ได้มั้ย…พี่’

เด็กสาวพูดทวนสิ่งที่ตัวเองต้องการอีกรอบ

.

.

.

.