ในคืนหนึ่งเมทินีได้ออกมาจากห้องนอนของเธอเเล้วออกมา

พนักงานหายไปอีกเเล้ว เมย์พูดด้วยเสียงอันสงสัย

คือว่าพนักงานเขาลาหยุดอ่ะคะคุณเมย์ นัทธมนตอนด้วยหน้าตาที่ร้อนรน

เเล้วทำไมเธอเพื่งบอกฉันละ

คือว่าพวกเขาเพื่งลาเมื่อกี้นะอ่ะคะ

โอเคเอาเป็นว่าถ้ามีเเขกมาก็ไปทำหน้าที่ซะนะ

ค่ะ

พี่วันๆ มิวค์ว่าพี่ไปทำความสะอาดตรงนู้นก่อนดีกว่า

ทำไมละ

ก็คือว่าเดื่ยวเเขกมาเเล้วเดื่ยวก็ขวางไง

โอเคๆ

หลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาทีก็ได้มีเเขกเดินเข้ามา

คุณได้จองหรือยังค่ะ

ออพอดีผมจองเเล้วอ่ะครับ

คุณปกรณ์ นะคะ

ครับ

งั้นเชิญคุณที่ห้อง 405 นะคะ

ครับๆ

ลูกค้าก็มาเลื่อยๆจริงๆ เมย์มองลงมาเเละก็เดินกลับไปยังห้อง

เมย์ พี่ว่าเมย์ไปดาดฟ้าก่อนไหม

ทำไมละพี่มาย

คือพี่เพื่งทำอาหารอ่ะ ลองไปกินดูก่อนไหม

ได้ซิๆ

ในคืนนั้นเอง

เหนื่อยจริงๆ กับการมาเที่ยวเนี่ยต้องพักซักหน่อยละ ปกรณ์พูดด้วยความง่วง

ครืด ครืด!

นั้นใครนะ

อยู่เสียงเพลงนางคอยก็ดังขึ้น

เห้ย ใครนะคุณมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ

จากนั้นก็มีเสียงร้องไห้ขึ้น ฮึกๆ

เห้ยคุณอยากเเกล้งผมเล่นนะ ดูเเล้วไม่น่าเเกล้งละ วิ่งดีกว่า

ฮิๆ ลูกค้านี้กลับกันเก่งจริงๆ เลย นุศรินทร์พนักงานโรงเเรมขำเเละเยาะเย้ย

ฉันเดินออกดีกว่าไม่มีไรเลย

เเต่ทันใดนั้นมีเงาบางอย่างตามติดกับเธอ

ในตอนเช้า

พี่มายตื่นเร็วๆ

มีอะไรหรอ

มีตำรวจมาเต็มเลย

รีบอาบน้ำเเล้วลงไปด่วนเลย

อืมๆ

คุณตำรวจค่ะ มีอะไรหรอ มายพูดอย่างสงสัยมากๆ

พบศพนางสาวนุศรินทร์ นอนเสียชีวิต ณ จุดนี้ คุณคือเจ้าของโรงเเรมใช่ไหมครับ

ฉันคือรองเจ้าของโรงเเรมค่ะ ส่วนน้องฉันคือเข้าของโรงเเรม

มีอะไรหรอพี่

คุณคือเจ้าของโรงเเรมใช่ไหม ผม พ.ต.ท.กวินทร์ ขอสอบปากคำคุณ

ณ โรงพัก

เมื่อคืนคุณได้เห็นใครหรือมีเเขกคนใดออกจากห้องไหมครับ

คือว่าเมื่อก็เห็นมี ปกรณ์ที่เขาออกจากคุกเนี่ยเเหละ เเต่เหมือนเขาจะตกใจกับอะไร เเต่ก็ไม่เจอใครน่าสงสัยนะคะ

โอเคครับ

คุณพอจะสงสัยกับใครไหมครับ

ไม่มีค่ะ ทุกคนอยู่ในห้องหมดเลยนะ

ครับ

ในโรงเเรม

ไม่น่าจะเกิดตดีฆาตกรรมเลยนะ อัญมองหน้ามาย

มีอะไรหรือเปล่า

เปล่าค่ะๆ ว่าเเต่พี่เมย์ไปไหนเเล้ว

เมย์นะหรอไปให้ปากคำอยู่จ๊ะ

ออ โอเคค่ะ

โรงเเรมมันวุ้นวายซะจริง ไอยรามองฟูงชนที่อยู่รอบโรงเเรม

ในระหว่างนั้นเมย์ได้เข้ามาในโรงเเรมเเละนักข่าวได้ถามเมย์ จึงให้สัมภาษณ์ไปว่า

การตายของเนยเป็นอุบัติจากการพลัดจกตึกเพราะกินสารเสพตินมากไป

เเต่ฉันคิดว่าสภาพศพไม่เป็นอุบัติเหตุนะ

หนูก็คิดเหมือนพี่นะ

อืมมันเเปลกๆ

เป็นไปได้ว่าจะเกิดจากผีอะ

ไร้สาระนะปกรณ์ วิทยาศาสตรก็บอกอยู่

อ่ะๆ ช่างเถอะน่า

เเต่มันเเปลกๆซะจริง มายคิดในใจ

ในวันต่อมา

คงไม่น่าเกิดไรขึ้นจริงๆ เเล้วละ

อืมพี่ก็ว่างั้นนะเมย์

เเปปนะมีคนโทรมา

โอเคๆ

ฮัลโหล

ฮัลโหล เเกมีคนตั้งกระทู้สงสัยว่าโรงเเรมเเกมันเชื่อมกับยมโลกอ่ะ

โห ไม่จริงหรอก..ริน หรือว่าเเกเชื่อ

เพราะฉันไม่เชื่อหรอกเรื่องโกหกทั้งเพลทั้งนั้น

อืมๆ เเล้วเจอกัน ว่าเเต่ตอนนี้เเกอยู่ไหนอ่ะ

ฉันก็ยังอยู่ที่บ้านฉันไง ถ้ามีโอกาสจะเเวะไปหา

โอเคๆ  เมย์ได้วางสายลง

ที่เมย์คุยกับรินว่ามีคนตั้งกระทู้สงสัยต้องดูหน่อยล่ะ

มีจริงด้วยใครเนี่ย NipanUsaran101

เเปลกๆ นะเดื่ยวนะนี่มันโรงเเรมคู่เเข่งนี่ มันคือการตลาดที่เเยกลูกค้าเเหงๆ ต้องเอาไปบอกเมย์ละ

เมย์! อ้าวไม่อยู่หายไปไหนของเขานะ เอ๊ะเดี่ยวนะมีโทรศัพท์เข้านิ

ฮัลโหลใช่ เมย์หรือเปล่า

เกือบจะใช่เเล้วละเเต่เจ้าตัวหายไปไหนเเล้วไม่รู้นะ

อ้าวมายหรอ

ใช่ๆ มีไรหรอดา

คือจะคุยกับเมย์อ่ะว่าจะของจองห้องพักไว้เพราะเดี่บวจะพาคนในบริษัทไปเเถวนั้นพอเดียวเเล้วนึกโรงเเรมเมย์ออกอ่ะ

ได้ซิๆ พักเเบบไหนดีละ

เเบบพูลวิลล่าเเละวิลล่าละกัน

อืมๆ ได้ๆ เเล้วเจอกันนะ

บาย ดาได้วางสายลง

เมย์หายไปอีกพอมีเรื่องจะบอกก็หายเบื่อจริงๆ

พี่เมย์หายไปไหน

พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะวีอยู่ๆ มาคุยโทรศัพท์กับรินเเละก็หายไปเลย

โอเคเดื่ยวผมช่วยตามหาให้

ขอบคุณมาก

หรือว่าเมย์ไปโรงพยาบาลเนี่ยเพราะฉันมาอยู่นี้เเล้วนางจะสลับกัน คลาดสายตาเเค่เเปปเดียวจริงๆ

ฮัลโหล อิงค์เห็นเมย์ในโรงพยาบาลไหม

เห็นซิน่าจะเข้าไปห้องพี่นะเเต่ไม่รู้เข้าไปทำไม

โอเคๆ เดื่ยวพี่จะรีบไป

อิงค์ไปเเอบมองไหมละว่าคุณเมย์เข้าไปทำไรอ่ะ

อย่าเลยฟ้าอย่าทำตัวเป็นป้าข้างบ้านเลยที่ไปยุ่งเรื่องคนอื่นเนี่ย

อ่ะๆ

ในห้องของมาย

เอกสารอะไรเนี่ย ลายนิ้วมือบนตัวศพไม่มีเลยน่าจะเพราะคนร้ายใส่ชุดบังตัวไว้ เเปลกๆจริง เมย์มองด้วยความสงสัย

นิติเวชก็บอกเเล้วนิ เเล้วเข้ามาทำไรห้องพี่ มายมอง

อ้าวพี่เเค่จะมาดูหลักฐานเฉยๆ มิวบอกมาว่าหลักฐานอยู่ที่พี่

โอเคๆ ถ้างั้นกลับโรงเเรมกันเถอะ

ไม่อะพี่เพราะเดื่ยวเราต้องไปหาทิน ลูกค้าเราอีก

เออใช่งั้นเตรียมตัวไปเลยนะที่ตึกกุหลาบอ่ะ

โอเคๆ

งั้นเรารีบไปกันเถอะ

ติดตาม บทที่ 2 ได้เร็วๆ นี้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านน้า

หลังจากนั้นเมทินีได้เดินทางไปยังตึกกุหลาบพร้อมกับเมธาชา

"คุณคือคุณเมทินีใช่ไหม" ฐิติภูมิกล่าว

"ใช่ค่ะ"

"ถ้างั้นผมขอติดต่องานกับคุณนะ"

เเต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

"ถ้าเจ้าของหายไปก็เเปลกดีนะ" นัทธมนมองไปวรรณ

"เขาคงไปเเค่ทำไรธุระอ่ะค่ะ"

"คงงั้นเเหละ"

"พี่เขาก็ไปคุยกับคนที่ลงทุนด้วยไง" อัญมองมา

"อืมๆ"

ณ ห้องพัก

"บางทีโรงเเรมนี้ก็เเปลกซะจริง"

"ทำไมล่ะ" อลิสามองมา

"ตั้งเเต่มันมีคดีฆาตกรรมทุกอย่างก็เเปลกขึ้นเยอะ"

"มันก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิงก็ได้บางทีที่พนักงานเขาตกก็เพราะเมาไง"

"เเต่ฉันไม่คิดเเบบนั้นอะซิเหมือนมันคือคดีฆาตกรรมมากกว่า"

"ชั่งเถอะอย่าไปสนใจเลย"

"อืม"

ในตอนเย็นวันนั้นเอง

"โรงเเรมนี้ใช่ไหมที่จองอ่ะ" ชัชมองรอบๆอย่างสงสัย

"ใช่ๆ" ดาได้พูดไป

"เเล้วเมื่อไหรพนักงานจะมากันซะทีนะ"

"คงจะอีกต้องรออ่ะ"

"อ้าวคุณดามาเเล่วหรอ"

"อ้าวเมย์ไม่เจอกันนานเลย"

"จองห้องไว้ใช่ไหมตามมาเลย...ห้องจะอยู่ตรงนั้นนะ"

"โอเคๆ"

"ถ้ามีปัญหาไรเรียกได้นะ"

"โอเคๆ"

"เเล้วถ้าหิวเรียกได้เสมอนะ"

"อืมๆ"

หลังจากนั้นเมย์ก็เดินกลับห้องทำงานไป เเต่ระหว่างทางเมย์กลับพบเงาบอกอย่างเดินอยู่ข้างหลังเธอ

"ใครนะ" เมย์มองด้วยสีหน้าอันสงสัยก่อนเงาจะค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้

เมย์จึงรีบวิ่งเข้าโซนพนักงานก่อนรีบเข้าห้องเเละล็อคประตู

"เมย์เธอทำไรเนี่ย"

"เมื่อกี้หนูเห็นเป็นเงาอ่ะ ตามหนูมา"

"หืม? ใช่หรอ"

"ใช่ๆ เเต่ตอนนี้น่าจะไม่เจอเเล้วมั้ง"

"อืมๆ" มายมองเมย์เเละคิดในใจว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก

"เเปปนะพี่มีคนโทรมา"

"โอเค"

"ฮัลโหล"

"คิดไปคิดมาเดื่ยวำปหานะเมย์ จองห้องไว้หนึ่งห้องนะ"

"ได้ซิ รินเจอกัน"

"เออเเละอีกอย่างเดี่นวฉันพาเพื่อนไปด้วยนะ"

"อืม"

"เเล้วเจอกันนะ" รินก็วางสายไป

เช้าวันต่อมา

"จะว่าไป พี่ไม่ไปโรงพยาบาลเลยหรอ"

"เดื่ยวพี่ค่อยไป มีธนาเพื่อนพี่มี่เป็นหุ้นส่วนดูอยู่เเล้ว"

"โอเคพี่งั้นพี่รีบไปเถอะเดื่ยวดูโรงเเรมเอง"

"โอเคๆ"

คุณเมย์!

"มีอะไรหรอมิวค์"

"คือว่ามีคนถามหาคุณอ่ะค่ะ"

"โอเคเดื่ยวลงไปดู"

"คุณ?"

"พอดีว่าพี่ดาบอกว่าถ้ามีปัญหาให้หาคุณ" ริวมองมา

"ออ ใช่พนักงานพี่ดานี้เอง มีปัญหาหรอค่ะ"

"คือว่ามอเตอร์มันไหบอ่านมากเลยอ่ะครับ"

"เดื่ยวจะเรียกช่างไปดูนะคะ"

"โอเคครับ"

เมย์เดินกลับมาเพื่อจะเรียกช่างไปซ่อมอเตอร์

"ช่างไม่อยู่อีก ออใช่วันนี้วันหยุดนิตั้งโทรอีกเเล้วซินะ"

ในเวลาเดียวกันนั้นที่โรงพยาบาล

"สัญญา มีเคสไรที่เร่งด่วนหรือมีใครเรียกฉันบ้างไหม"

"ไม่มีนะ ตอนนี้"

"คุณมาย! ตอนนี้มีเเคสที่ต้องการคุณไปด่วนเลย"

"สัญญา ฟ้าเรียกฉันไปล่ะเดื่ยวค่อยคุยกันนะ"

"อ้าว โอเค"

หลังจากนั้นมมยได้เข้าไปในห้องผ่าตัด

"เเคสด่วนขนาดนั้นเลยหรอ"

"ใช่ค่ะ เขาคือนายสงกานต์ ถูกยิงมาค่ะ"

"อืม งั้นเตรียมผ่าตัดกระสุนออก"

หลังจากนั้น

"คนไข้พ้นขีดอันตรายล่ะ ว่าเเต่ธนาหายไปไหนเเล้ว"

"คุณธนาหรอค่ะ"

"ใช่"

"คุณธนาเขากลับไปนานเเล้วนะคะ"

"อิงค์ งั้นถ้าเขามาโทรเรียกนะ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ค่ะ"

"งั้นเดี่ยวฉันกลับก่อนนะ"

จากนั้นมายได้ขับรถกลับไปยังโรงเเรม เเต่ระหว่างทางนั้นเอง

"มีรถชนงั้นหรอทำไมมันติดจังเลย"

"นั้นซิค่ะคุณมาย"

"นี เธอลองเป็น gogle map ดูว่ามันเเดงทั้ลเเทบเลบหรอ"

"เดื่ยวนะคะ มันติดทั้งเเทบอ่ะค่ะ เเต่มันชึ้นทางลัดอยู่"

"ลองใช้ทางลัดดู"

"ค่ะ"

จากนั้นมายก็ได้นั่งโดยใช้ทางลัดเเต่มันพามาในป่าช้า"

"Gogle map เพื้ยนอีกหรือไง ตลอดจริงๆ เลยนะ"

"นั้นซิค่ะ เดื่ยวนะนี่มันป่าช้านิ อ้าวเดื่ยวโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ"

"เอาล่ะ เดื่ยวลองเปิดโทรศัพท์ดู เดื่ยวนะก็ไม่มีสัญญาณเหมือนกันต้องลงไปหน่อยล่ะ"

"อย่าลงไป"

"ทำไมล่ะดิว"

"ฉันรู้สึกว่าเหมือนจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในนี้อ่ะ"

"ไร้สาระน่า"

"เชื่อผมเถอะ"

"อ่ะๆ"

"เดื่ยวนะพี่นั้นเงาอะไรนะ"

"ไหน...จริงด้วย"

"มันเเปลกๆ เเล้วนะ"

"นีเธอขับรถออกไปด่วนเลย"

"เเต่มันเป็นทางตันนะคะ เเล้วก็ไม่รู้ทางออกด้วย"

"ออกไปก่อน"

"คะๆ"

หลังจากนันช่วงบ่ายเเก่ๆ

"รินน่าจะมาเเล้วล่ะ"

"คงงั้นอ่ะ"

"นั้นไงมาเเล้ว"

"ไม่เจอกันนานเลยนะเมย์"

"อืม เข้ามาก่อนเลย"

"ว่าเเต่ห้องอยู่ไหนอ่ะ"

"ตามมาซิ"

"โอเคๆ"

"นั้นไงถึงล่ะ"

"โอเคจ้า ขอบคุณที่มาส่ง"

"ไม่เป็นไรๆ" จากนั้นรินล็อคประตูเเละเมย์เดินออกไป

"วิ เเกจะนอนห้องไหนล่ะ"

"เเล้วเเต่เเกเลย"

"โอเคงั้นฉันน้องห้องนี้เเล้วเเกนอนห้องนู้นก็ได้"

"โอเค"

เมย์ได้เดินไปยังห้องทำงานตัวเอง

"ว่าเเต่วันหายไปไหนนะ นี่ก็เกือบหกเย็นโมงล่ะ"

"เมย์มีคนจะมาเจอน้องอ่ะ"

"ใครอีก"

"น้องลองลงไปดูก่อนซิ"

"อืมๆ"

"อ้าวไม่เจอกันนานเลยนะ มิน"

"ไงเมย์ เราไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ว่าเเต่มาได้ไงอ่ะ"

"ก็ไปโรงพยาบาลของพี่มายไงเเล้วเห็นพี่มายก็นึกถึงโรงเเรมเลย"

"ว่าเเต่บริษัทเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีนะ"

"อืมตระกูลพัฒนกุลในเเต่ล่ะธุรกิจน่าจะดีขึ้นล่ะ"

"ใช่ธุรกิจครอบครัวก็ดีขึ้นเยอะเลยเเต่เสียดายพ่อเเม่เนอะที่ไม่มาเห็นความเจริญของตระกูลเขาอ่ะ"

"อืมน่าเสียดายที่พวกเขาเสียไปซะก่อนเหลือเเต่เรา 5 คนเนี่ยเเหละ"

"เเต่โมเเละยัยตาก็หายไปเลย"

"โม นี่น่าจะอยู่สนามบินเรานะ ส่วนตาไปทำธุรกิจร้านอาหารครอบครัวเรา"

"เพราะพินัยกรรมนั้นจริงๆ เราจึงต้องไปทำธุรกิจต่างๆ ทั้งพี่มายต้องไปทำโรงพยาบาลของตระกูลเราที่ตาเปิด เมย์ที่ต้องมาทำโรงเเรมต่อจากเเม่ เราที่ต้องไปทำบริษัทต่อจากพ่อ โมที่ไปทำธุรกิจสนามบินจากปู่ เเละก็ตาอีกที่ไปธุรกิจร้านอาหารของย่า เเต่อย่างน้อยพวกเราก็ได้รายได้เดือนล่ะ สิบล้านล่ะกัน"

"อืมมันเป็นทั้งข้อดีเเละเสีย"

"จะว่าไปตอนเราเข้ามาในโรงเเรมรู้สึกเเปลกๆ อ่ะ"

"คิดเหมือนกันเลยเพราะก่อนหน้านี้ มีพนักงานที่ชื่อเนยพลัดตกตึกอ่ะซิ"

"ฉันก็รู้สึกตรงดาดฟ้านี่เเหละเหมือนมีเงาอยู่อ่ะ"

"จริงๆ ฉันก็เห็นเเต่พยายามจะไม่เชื่อ" มายพูดออกมา

"บางทีวิญญาณต้องการจะสื่อไรหรือเปล่า เพราะยามอาทิตย์อัสดรวิญญาณจะติดต่อกับเราได้ เป็นความเชื่อตระกูลเรานิ"

"เออจริงด้วย"

"ลองไปดูไหมล่ะ"

"ก็ดีนะ"

"ฉันไปด้วยได้ไหมล่ะ" วินเดินมา

"เอาจริงหรอ"

"ใช่ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีอะไรกันเเน่"

"อืม"

จบ บทที่ 2 เงาเเล้ว ขอบคุณที่อ่านกันจนจบติดตาม บทที่ 3 ได้พรุ่งนี้

"ถ้างั้นพวกเราคงต้องไปสำรวเเล้วเเหละ"

"คงงั้นนะพี่มาย"

"เมย์ มันมีอะไรอีกหรือเปล่า"

"ไม่มีนะมิน"

"อืมๆ"

หลังจากนั้นพวกเขาทั้ง 4 เขาก็ขึ้นไปบันไดไปยันบริเวณนั้น

"ฉันไม่ได้ขึ้นมาตั้งเเต่มันมีคดีฆาตกรรมล่ะ"

"มันคงไม่น่ามีเงาไรเเล้วล่ะ ป่ะลงเถอะ"

"ก็ดีนะ"

จากนั้นพวกเขามั้ง 4 ก็ได้กำลังจะลงไป

"เมย์ฉันเห็นเงาอ่ะ"

"ตรงไหนหรอพี่มาย"

"ตรงห้องเเม่บ้าน...เอ้าหายไปเเล้ว"

"ลองไปดูไหม เเละอีกอย่างคือโทรหาวันไม่ติดอาจจะลืมโทรศัพท์ไว้ก็ได้นะ"

"อืมๆ"

จากนั้นพวกเขาก็เปิดประตูไปเเต่

"เห้ย! วันนน"

"วรรณิศา เสียชีวิตเเล้วเเละน่าจะเสียไม่เกิน 5 ชั่วโมงนะ"

"มันมีคดีฆาตกรรมอีกเเล้วหรอ"

"ใช่วิน"

"มันเป็นไรหนักนาเเน่เเล่วเรื่อเงาอีก"

"บางทีคนตายต้องการจะสือสารไรหรือเปล่า" เมย์มองมา

"มันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะมีอะไรเเบบนั้ได้เพราะความบังเอิงอ่ะ"

"ก็จริงนะ"

"อ้าวพวกคุณมาเเล้วหรอ ช่วยเกือบศพไปด้วยเเละก็เดื่ยวจะสอบปากคำคนในโรงเเรมเอง"

"หรือมันมีอะไรกันเเน่ที่นี่นะ" มินคิดในใจ

"เเกมันเกิดไรขึ้นหรอ" รินมองอย่างสงสัย

"คดีฆาตกรรมอ่ะ ว่าเเต่เเกเห็นเเม่บ้านครั้งสุดท้ายตอนไหน"

"ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ ก็อยู่ในห้องนี้ทั้งวัน"

"อืมๆ"

หลังจากนั้นเมย์ได้ลงมายังล็อบบี้

"เมย์ มีเกิดไรขึ้นอ่ะ"

"คดีฆาตกรรมอ่ะพี่ดา เดื่ยวตำรวจก็สอบปากคำอีก"

"เมื่อช่วงบ่ายๆ พี่เห็นมีคนเดินเเล้วคุมฮู้ดเดินอยู่ที่ดาดฟ้าอ่ะ"

"หรอ"

"ใช่"

"ไม่น่ามีคนปกติทีไหนทำกันนะ"

"ฆาตกรรมไม่หยุดจริงๆ" มิลค์คิดอย่างรู้สึกเเปลก

หลังจากที่ตำรวจได้สอบปากคำเสร็จเมย์ได้เดินออกมา

"หรือฆาตกรคือใครกันเเน่"

"มีไรหรือเปล่าเมย์"

"กำลังคำว่าใครฆาตกรเเต่คิดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกันนะ"

"เเต่เอาเป็นว่าเดื่ยวเรารอเเขก VIP มาล่ะกัน"

"อืมๆ"

"นั้นไงมาเเล้ว"

"ใช่คุณรามิล คุณรวิวรรณ เเละ รชานนท์หรือเปล่าค่ะ"

"ใช่ครับ"

"ห้องของคุณจะอยู่ชั้น 4 นะคะ"

"โอเคครับ"

"อืมว่าเเต่มีเเขกที่จองเเต่ยังไม่มาไหม"

"ไม่มีนะคะ"

"โอเคๆ"

"มีห้องว่างเหลือไหมครับ"

"มีนะคะ คุณ?"

"ผมทัศนัยครับของจองห้องปกติ 1"

"ได้ค่ะ"

"งั้นเดี่ยวกลับห้องนะ"

"โอเคค่ะ บอส"

"ได้พักซะที เอ๊ะเดี่ยวใครโทรมาเนี่ย"

"ฮัลโหล เมย์ใช่ป่ะ"

"ใช่ซิ"

"จำฉันได้ป่ะ"

"ได้ซิ เพลงไม่เจอกันนานเลยนะ"

"คิดอยากจะไปเเถวนั้นพอดีอ่ะขอจองห้องพักได้ไหมล่ะ"

"ได้ซิ เเล้วเจอกันนะ"

"อืม" เพลงได้วางสายไป

"ห้องพักใกล้เต็มเเล้วซินะ"

"ก็ดีนะถ้าห้องพักใกล้เต็มอ่ะ"

"ใช่"

"จะว่าไปก็จะสองทุ่มลงไปหาไรกินเถอะ"

"ก็กำลังจะทักเลย"

"รามมีอาหารไรเหลือบ้างไหม"

"มีอยู่นะบอสเอาไหมล่ะ ล็อบสเอตร์เเละก็ซูชิ"

"โอเคได้ๆ"

"ป่ะเราว่าเดื่ยวไปโรงหนังไหมล่ะ เเล้วค่อยกลับไปนอน"

"ได้ซิ เเต่เเม่เราสร้างโรงเเรมในชั้นใต้ดินซะสับส้อนเลย"

"อืม"

เช้าวันต่อมา

"เมย์เดื่ยววันนี้พี่ต้องรีบนะ นัดคนไว้อ่ะ"

"ได้ซิเเล้วเจอกันนะพี่"

"อืม"

"คุณเมย์ค่ะ วันนี้หุ้นส่วนโรงเเรมมา"

"คุณภาสกรหุ้นส่วนคุณเเม่อ่ะนะ"

"ใช่ค่ะ"

"อ้าวคุณภาสไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ครับคุณเมย์ใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะ"

"เดื่ยวผมดูเเลเองคุณไปพักก่อนก็ได้นะครับคุณดูเหนื่อยมากนะตั้งเเต่มีคดีไรต่างในโรงเเรมเนี่ย"

"โอเคค่ะ"

"เดื่ยวต้องเข้าเมืองหน่อยล่ะ"

จากนั้นเมย์ก็ขับรถเข้าเมืองไป

"จะว่าไป..ไปหาโมดีไหมล่ะ"

"เเล้วเเต่พี่เลย"

"อัญงั้นป่ะไปสนามบินโมล่ะกัน"

ณ สนามบินของโม

"โมอยู่ไหม"

"บอส อ่ะหรอครับ"

"ใช่ค่ะ"

"รอซักครู่นะครับว่าเเต่คุณคือใครครับถึงจะมาพบบอส"

"ฉัน เมทินี พัฒนกุลค่ะ"

"อ้าวคุณเมย์นี้เอง รอเดื่ยวนะครับ" จากนั้นยามก็ได้วิ่งไปหาโม

"อ้าวพี่ไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ไงโมว่าเเต่ธุรกิจสนามบินเป็นไงบ้าง"

"ก็ดีนะ ว่าเเต่ธุรกิจโรงเเรมพี่ล่ะ เเต่เดื่ยวนะพี่มายกับพี่ตาไปไหนล่ะ"

"มายไปคุยสัญญาที่โรงบาล ส่วนตาก็ว่าจะไปหาอยู่ ส่วนธุรกิจโรงเเรมช่วงนี้เเปลกๆอ่ะมีเเต่คดีฆาตกรรมเกิดขึ้น"

"งั้นเดื่ยวผมไปด้วยล่ะกันไม่เจอพี่ตากับพี่มายนานล่ะ"

"ได้ซิ"

จากนั้นพวกเขาก็ไปหาตา

"ตา อยู่ไหมอ่ะ"

"คุณตายหรอค่ะ?"

"ใช่ค่ะ"

"ซักครู่นะคะ"

"อ่ะนั้นไง"

"อ้าวพี่ไม่เจอกันตั้งนานเลย"

"ไงตา"

"ว่าเเต่มาหานี่มีอะไรหรอ"

"คือพี่อยากให้พวกเธอช่วยมาอยู่กันในโรงเเรมพี่เเล้วจับผิดดูว่สใครคือฆาตกร ส่วนธุรกิจเดื่ยวพี่ส่งคยดูเเลให้"

"งั้นก็ได้ค่ะ"

"โอเคๆ ต้องไปหามายเเล้วบอกด้วยล่ะ"

จากนั้นที่โรงพยาบาลของมาย

"คุณสัญญาจะเสนออะไรมาล่ะ"

"คือ..ผมจะเอาร้านนี้มาเป็นในโรงพยาบาลของคุณได้ไหมล่ะ"

"ได้ซิ งั้นก็เซ็นสัญญาเเล้วก็มาเป็นได้นะ"

"โอเค"

จากนั้นเมย์เเละคนอื่นๆ ก็เดิยทางมาถึงพอดี

"พี่มาย ตอนนี้มีไรจะบอก"

"ว่า"

"คือเราจะให้ทุกคนในครอบครัวมารงมกันที่โรงเเรม เพื่อสืบคดีเรื่องเงาปริศนาเเละคดีการฆาตกรรมอ่ะ"

"ถ้างั้นก็ดีนะเพราะความเชื่อของตระกูลเรานี้เเหละมี่สำคัญ"

"ป่ะ งั้นกลับโรงเเรมกัน"

"อืม คุยกับลูกค้าเสร็จพอดี"

"เเต่จะว่าไปโรงเเรมเต็มพอดีเลย 2 ห้องสุดท้ายจบล่ะ"

"ถ้างั้นตอนนี้โรลเเรมกองมีจองไว้ หลายคนเเต่ที่มาพรุ่งนีคือ เพลงเพื่อนเรา เเละก็อีก 2 คนที่ชื่อว่า ภัณฑิราเเละก็อีกคนที่ชื่อรชตะ"

"อืมเราต้องเช้าไปดูโรงเเรมเเล้วล่ะ"

ในเย็นวันนั้นเอง

"จะว่าไปเราต้องเจอกันเงาในห้องเเม่บ้านเเน่ๆ"

"งั้นมินเราจะลองไปดูไหมล่ะ"

"ก็ดีนะ"

"เเต่ฉันว่าไม่ใช่เเค่เงาหล่ะซิ"

"ทำไมล่ะเมย์"

"ลองหันไปดูซิ"

"เชิ้ย"

ติดตามบทที่ 4 ได้พรุ่งนี้ขอบคุณที่อ่านจนจบนะ