เรื่องนี้ไม่ได้สร้างจากเรื่องจริงเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นมาเท่านั้น โปรดใช้

จักรยานในการอ่าน

ในปี1984 ในสหรัฐอเมริกา

" นี่ แก! ไม่ได้ยินที่ฝ่าบาทพูดรึไง "

พอสิ้นคำพูดนั้น ฝ่ามือหนักๆ ก็ฝากฝากลงไปบนแก้ม ของหญิงสาว อย่างรวดเร็ว โดนที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวและล้มลงกับพื้น

การที่เพศเดียวกันมีความสัมพันธ์กันมันเป็นอะไรที่ผิดปรกติ เป็นอย่างมาก ในปีๆนั้น

หญิงสาวได้แต่ก้มหน้ารับ ในสิ่งที่หญิงสาวเป็นอยู่ในตอนนี้

" บทลงโทษนั้นก็คือ ประหารชีวิต ขอจบลงเท่านี้เถอะนะ อิซาเบล ลาก่อน "

ก่อนสิ้นเสียงนั้น ทหารก็พากันมาจับตัวเธอเพื่อจะรอประหารในวันพรุ่งนี้ หญิงสาวได้แต่โทษตัวเองไปมา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ค่อยๆไหล่ลงบนแก้มของเธอ อย่างกับสายน้ำ เธอหยุดร้องไม่ได้

2ปีที่แล้ว ก่อนเกิดเหตุการณ์

" นี้อิซาเบล พอเจ้าโตเมื่อไหร่ค่อยมาแต่งงานกับข้านะ ข้าน่ะจะรอจนกว่าที่เจ้าจะโต เมื่อถึงวันที่เจ้าโตเมื่อไหร่อย่าตายเชียวล่ะ

" คะท่านพี่มาเรีย "

อิซาเบลในตอนนั้นเธอมีอายุ12-13ปี ในตอนที่เธอนั้นเดินเล่นในส่วนเธอได้พบกับหญิงสาวที่มีหูยาว ตอนนั้นเธอยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว นั้นคือ " เอลฟ์ " ผมของเธอนั้นสวยมาก สีขาวทอง ที่ศธทบกับแสงดวงอาทิตย์มันช่างสวยจริงๆ

" เมื่อข้าโตจะแต่งงานกับข้าหรอ ไหนล่ะโกหกกันชัดๆ ไม่เห็นมารับข้าไปอยู่ด้วยเลยนิมาเรีย! ไอ้คนตอแหล!!! "

ด้วยความโกรธแค้น เธอจึงมักจะหาทางไปหามาเรียเพื่อล้างเเค้น แต่เธอก็ได้พบความจริงที่มาเรียไม่เคยคิดจะบอกเธอเลย ในบ้านของเธอนั้นมีลูกสาวและลูกชาย เธอนั่นไม่ได้เป็นเอลฟ์ เธอก็แค่มนุษย์ที่หูยาวเท่านั้น เธอไม่คิดมาก่อนว่ามาเรียจะมีลูกละสามีอยู่แล้ว ในตอนดึก เธอ

ย่องเข้าไปในห้องมาเรีย ด้วยความคิดถึงเธอเลยจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ ปากที่อมชมพูของมาเรีย มันทำให้อิซาเบลนึกถึงวันเก่าๆ และเริ่มทำมากกว่าจูบ ในจังหวะที่เธอนั้นกำลังสนุกกับร่างกายของมาเรีย สามีของเธอก็กลับบ้านมาพอดี

" มาเรีย! หลบไปแล้วล่ะมั้ง เฮ้อเธอนี่จริงๆเลยหลับไปแล้วแถมดันล็อคห้องอีกนี้งอนกันจริงจังเลยนะเนี่ย "

โล่งอกที่สามีของมาเรียนั้นกลับมาโดยสภาพมึนเมา เธอนั้นเริ่มทำมันอีกครั้งแต่ในครั้งนี้มาเรียดันตื่น

" อิซาเบล เจ้าคนโรคจิตนี้เจ้ารอข้าไม่ได้จริงๆสิน "

อิซาเบลพยักหน้าตอบไปแทนด้วยสีที่แดงฉาน เวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆ จนเธอสองคนนั้นคนบนกันแบบลับๆ ในเรื่องดีก็มีเรื่องร้ายสามีของมาเรียดันมาเห็นตอนที่เธอกำลังมีอะไรกับมาเรียเข้า

" อิซาเบล! บังอาจมากนักที่มาแย่งเมียข้า สิ่งเจ้าบอกในงานเลี้ยงคงเป็นเรื่องจริงสินะที่เจ้าชอบผู้หญิงน่ะ ข้าจะไปฟ้องโบสถ์ "

สิ้นคไปพูดนั้นสามีของมาเรียก็รีบวิ่งไปที่โบสถ์เมื่อโบสถ์รู้เรื่องนี้ ฝ่าบาทหรือคู่หมั้นของอิซาเบลก็ดูท่าทางชอบใจและรู้อยู่แล้วว่าเธอนั้นชอบเพศเดียวกัน แทนที่เขาจะปกป้องข้า เขากับในโทษข้า ไม่ฟังในสิ่งที่ข้าพูดเลยแม้แต่น้อย

ปัจจุบัน

" ข้าไม่ควรไปชอบเจ้าเลยมาเรีย ข้ากลับโดนลงโทษแต่ฝ่ายเดียวเจ้าเอาตัวรอดเก่งจริงๆเลยนะมาเรีย "

" แน่นอน "

มาเรียหรอ มาหาข้าทำไม ทำไมนางถึงไม่โดนอะไรเลย รึว่า นางเป็นชู้กับคู่หมั้นข้าหรอ? ทำไมกันนางถึงมาอยู่ที่นี้ มาเหยียบกันรึป่าว เธอจ้องเขม็งไปทางมาเรียน ด้วยความสงสัยและความโกรธ

" อุ๊บ ดูทำหน้าเข้าสิ ที่ข้าต้องทำอะไรน่า...เกลียดกับเจ้ามันน่าขนลุกนะรู้ไหม ที่บอกว่าจะแต่งงานด้วยฉันก็พูดไปงั้นๆแหละไม่คิดว่าเจ้าจะจริงจังขนาดนั้นเลย "

เธอค่อยๆหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง คำพูดของเธอมันยังดังอยู่ในหัวของเธอไปมา น้ำตาเริ่มที่จะไหลออกมา ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น และความเศร้า มันทำให้หญิงสาวน้ำตาไหล่ออกมา มาเรียที่เห็นท่าทางของอิซาเบลก็ยิ้มอย่างมีความสุขในความทุกข์ทรมารของอิซาเบล

" ลาก่อนเจ้าคนไม่สมประกอบ "

สิ้นเสียงนั้นลง ความเงียบก็ได้เกิดขึ้น มือที่กำหมัดแน่น เลือดเริ่มไหล่ลงจากฝ่ามือสู่พื้น สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น สิ่งเลวร้ายที่สุดมันก็จะมีสิ่งดีที่สุดตามมา เสียงกระซิบเบาๆข้างๆหู อิซาเบลลองหันไปกฌไม่พบใคร เสียงนั้นก็คงกระซิบข้างๆหูเธอเช่นเคยมันทำให้เธอกลัวเป็นอย่างมาก ในที่ไม่มีใครอยู่แต่กลับมีเสียงกระซิบแปลกๆ เสียงกระซิบเริ่มเปลี่ยนไป

" เจ้าอยากได้อะไรข้าให้ได้ทั้งหมด "

" เอ๊ะ! เดียวนี้มันคืออะไร!? "

ด้วยความตกใจเธอรีบถอยออกจากตรงที่ๆเธออยู่ด้วยความกลัว

" ขอพรในสิ่งที่อยากได้สิ "

"ขอพรในสิ่งที่อยากได้หรอ อืมข้าอยากรอดจากการประหารชีวิต "

เธอคิดในใจว่า อาจจะเป็นไปไม่ได้ ในคุกนี้ก็น่าจะมีผีมาคอยแกล้งกันแน่ๆ

" แลกกับ "

" แลกกับอะไร? หมายถึงของที่จะเอาไว้แลกกับสิ่งที่ข้าขอหรอ เอ่อ ความทรงจำ! "

ความทรงจำน่าจะดีสุดแล้วล่ะมั้ง ถ้ามันหายไปมันก็น่าจะดีพอสมควรเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องมาเห็นความทรงจำที่น่าเกลียดที่ทีต่อมาเรีย 01:00น. ได้เวลานอนแล้วสินะ

เช้าวันถัดมา

" รีบๆเดินฝ่าบาทมีเรื่องที่จะคุยด้วย! "

" คะ... "

เรียกหาข้าหรอ ตั้งแต่เป็นคู่หมั้นกันไม่เห็นเคยสนใจหรือเลี้ยงข้าเลย แต่คงเป็นเรื่องการประหารชีวิตมั้ง

" อิซาเบล เจ้าได้พ้นโทษในครั้งนี้ คนที่มาขอคือท่านแม่ เห็นแก่ท่านแม่ข้าจะยอมให้เจ้าแต่ครั้งเดียวไปได้! "

เรื่องมันเหมือนกับเมื่อคืนที่ข้าขอเลย แต่ว่าเเลกกับความทรงจำ ความทรงจำจะหายตอนที่ออกจากโบสถ์เท่านั้นหรอ? รีบไปดีกว่าเดียวจะโดนฆ่าเอา

เมื่อก้าวขาออกจากโบสถ์ความทรงจำก็เริ่มหายไปที่ล่ะนิดๆ

" นี้ฉันมาทำอะไรที่โบสถ์นะ ชั่งเถอะกลับบ้านไปดีกว่า "

ล " จบเด่วมาต่อแต่ขก. "