"ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะยัยโง่!!"เสียงเด็กสาววัยรุ่นได้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "เปิดให้ประตูให้ฉันที!!" น้ำเสียงเด็กสาวที่ส่งเสียงออกมาพร้อมกับอาการหวาดกลัวแต่ทุกคนในห้องนั้นแม้แต่คนเดี๋ยวก็ไม่อยากจะเปิดประตูให้เธอได้แต่มองดูเด็กสาวที่น่าสงสารที่กำลังจะโดนฆ่าตาย..."ชึก..."เสียงมีดได้ทำลายความเงียบพร้อมกับความกลัวของทั้งหญิงและชายหลังจากนั้นสักพักผ้าม่านฝังตรงข้ามได้เปิดขึ้น..."เซอร์ไพรส์!!" ...เสียงของเด็กสาววัยรุ่นที่แสนโรคจิตพูดพร้อมรอยยิ้มที่แสนน่ากลัว...ทุกคนในห้องก็ตกใจและจิตตกบางคนก็แทบเสียสติบางคนแทบกรีดร้องเพราะความทนดูไม่ได้..."ทุกคนปิดตาเด็กๆเดี๋ยวนี้"...เสียงครูใหญ่ที่สั่งให้ครูในห้องทุกคนปิกตาเด็ก..."ฮ่าๆๆๆๆ"...เสียงหัวเราะโรคจิตของเด็กสาวฝั่งตรงข้าม..."ทนหน่อยนะ ทนหน่อยนะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป"...พูดไปพร้อมยิ้มที่น่ากลัว..."ฮ่าๆๆๆๆ"...หลังจากเด็กสาวโรคจิตหัวเราะเสร็จก็ได้เดินจากไป..."ฮือๆๆๆ น่ากลัวๆ"...เสียงที่แสนหวานน่ารักของหนูน้อยที่น่าฟังแต่กลับน่ากลัวในคราวเดียวกัน......(อะไรกันน่ะที่ทุกคนกลัวกัน ก็แค่หัวมนุษย์ที่พวกเด็กโรคจิตจับมาแขวนไว้...น่ากลัวตรงไหนกัน?...)..."กลัวเหรอเด็กน้อย"...เสียงหวานของเด็กชายข้างนอกห้องได้พูด..."กินขนมไหนละ? [จับลูกอมขึ้นมา]"...หนูน้อยตัวสั่นระริกไปด้วยความกลัว..."อ่อนแอกันจังนะ พี่น่ากลัวตรงไหนกัน? [เอาลูกอมเคาะกระจกพรางยิ้มไป]"..."หือออ? [เคาะแรงขึ้น]"..."ฮือๆๆๆๆๆ"..."ไม่เอาลูกอมงั้นหรอ? เด็กสมัยนี้เอาใจยากจังนะ"...เสียงของเด็กสาวโรคจิตได้ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมหัวครูใหญ่ที่อยู่ในมือและเชือกที่เตรียมจะแขวนโชว์เหมือนงานศิลปะที่น่าหลงไหล..."นั้น นั้นครูใหญ่เขาหายไปตั้งแต่เมื่อไร!!"..เสียงของเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้องพูด พร้อมเสียงของเด็กสาวของอีกคนได้ดังขึ้น..."ถ้า ถ้าเป็นแบบนี้ทุกคนก็สามารถตายได้สิมันอาจจะมีทางเข้ามากกว่าประตู [น้ำเสียงที่หวาดกลัวและตัวสั่น]"...(นั้นสิน่าาาาา นักอ่านรู้ไหมว่าในห้องนั้นเต็มไปด้วยทางลับมากมาย หัวหน้าห้องตรงนั้นหน้าสนใจไม่เบานิ?)...เด็กสาวผมบลอนด์ลูกครึ่งตาสีฟ้านั่งเงียบคนเดียวไร้ชึ่งความกลัวที่กำลังครุ่นคิดอยู่...(ทำไมน่าสนใจอย่างนี่นะ?)เด็กสาวที่ดูมีความเป็นผู้นำได้คิดได้..."ทางลับงั้นเหรอ [พูดเบาๆ]"...ดูเหมือนเด็กหญิงที่อยากทำตัวเป็นนางเอกได้ฉุดคิดความคิดที่แสนจะเป็นเด็กดี...(มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ)...

..................

เช้าอันสดใสที่ผู้คนในเมืองต้องการ เวลาผ่านไปสักพักเด็กสาวโรคจิตได้กลับมาพร้อมจานอาหารที่น่าสะอิดสะเอียนที่วางในจานที่สวยหรูแต่อาหารข้างในจานแม้แต่มองก็ยังไม่อยากมองทั้งแขนขาอวัยวะภายในที่ใส่ในจานมาอย่างน่ากลัวเธอได้วางกับพื้นแล้วเอามือยื่นจานอาหารเข้าไปในห้อง..."นี้!? แกคิดจะทำอะไรนะ!!"...เสียงท้าทายของเด็กสาวที่หวาดกลัวได้พูดด้วยความสงสัย..."ตึกตึกตึก....."เสียงฝีเท้าที่อ่อนนุ่มได้ปรากฏขึ้นพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง..."อาหารไง มากินกันสิ [นั่งลงข้างๆไรเดีย]"...ในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจสิ่งของที่อยู่ต่อหน้าสาวผมบลอนด์ตาฟ้าก็ได้คำหาทางลัดที่อยู่ในห้อง.....ทางลับที่ทุกคนคิดไม่ถึงมันทั้งเข้าง่ายและเป็นจุดสังเกตที่โดดเด่นชะด้วยช้ำตรงจุดที่เธอนั่งนั้นก็เป็นอีกหนึ่งทางที่นำไปสู่ความอิสระและปลอดภัย หัวหน้าห้องได้เคาะตรงพื้นที่ใกล้ๆตัวเธอนั่ง...และเธอก็ได้รู้แล้วว่าหนทางแห่งความอิสระของเธออยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม .