...— ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันทนมาถึงวันนี้ได้ยังไง —...

เอาล่ะ หวังว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันต้องทนกลับเรื่องนี้ : หญิงสาวคนนึงเอ่ยคำพูดพร้อมเดินเข้าไปในภัตตาคารหรูแห่งนึง :หญิงคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมมองดูบรรยากาศโดยรอบของภัตตาคารที่ประดับประดาด้วยดวงไฟสีอุ่นมากมาย : หญิงสาวพูดขึ้นกับพนักงานคนนึง

— จองไว้แล้วชื่อ ลี่เหมย —

:พนักงานคนนั้นพยักหน้าพร้อมนำทางมายังห้องอาหารที่ลี่เหมยจองเอาไว้ : ลี่เหมยเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งวางกระเป๋าแล้วรอคนๆนึงคนที่ตนต้องพบ : — หลายปีก่อน — : ลี่เหมยในวัย 18 ปี เด็กสาววัยมัธยมปลายได้วิ่งแจ้นมาด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มพร้อมกับเรียกชื่อคนผู้หนึ่ง อู๋เหยา

อู๋เหยา..อู๋เหยาๆ — ลี่เหมย

: ชายหนุ่มที่กำลังตัดไม้ได้ยินเสียงของลี่เหมยแล้วกล่าวถาม

ลี่เหมย , มีอะไรทำไมถึงดูดีใจปนตกใจอย่างนั้นล่ะ.? — อู๋เหยา

มีจดหมายส่งมาจากในเมืองน่ะ — ลี่เหมย

( จดหมาย.? ส่งมาจากในเมืองงั้นหรอ) : อู๋เหยาคิดในใจแล้วจึงเอ่ยถามต่อ

แล้วระบุไว้มั้ยว่าให้ใครเปิดอ่าน — อู๋เหยา

ให้พี่นั่นแหละ , พี่อู๋เหยา — ลี่เหมย

:ลี่เหมยตะโกนตอบพร้อมกับวิ่งถือจดหมายในมือมาส่งให้อู๋เหยา : อู๋เหยาได้ยินอย่างนั้นเลยรีบรับจดหมายจากมือลี่เหมยเพื่อมาเปิดอ่าน

[ จดหมายรับเข้าทำงาน ] : ในจดหมายระบุใจความไว้ว่าอู่เหยามีคุณสมบัติที่จะได้รับตำแหน่งและเข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง

:ทั้งอู๋เหยาและลี่เหมยที่ได้เห็นใจความในจดหมายนั้นก็ต่างพากันดีใจ : เวลาผ่านไปไม่นานอู๋เหยาก็ต้องบอกลาบ้านเดิมบอกลาลี่เหมยเพื่อที่จะเดินทางเข้าไปทำงานในเมือง :

ถ้าพี่ได้ตำแหน่งดีๆมีเงินเมื่อไหร่พี่จะมาสู่ขอลี่เหมยนะ — อู๋เหยา

:ใช่แล้วล่ะลี่เหมยกับอู๋เหยาเรียกว่า...เป็นคนรักกันล่ะ : คนรักรู้ใจแล้วยังไงล่ะสุดท้ายเธอก็โดนหลอกลวงด้วยคำว่า " คนรัก "

...— ปีถัดมา —...

ลี่เหมยคอยส่งจดหมายให้อู๋เหยาตลอดแล้วอู๋เหยาก็เขียนจดหมายตอบกลับความรักของทั้งคู่ดูหวานชื่นสุดๆ : อู๋เหยาได้ทำตามสัญญาเมื่ออู๋เหยามีหน้าที่การงานที่ดีมีเงินพอก็ได้กลับมาสู่ขอลี่เหมย : หลังจากทั้งคู่แต่งงานกันชีวิตคู่ก็ดูราบรื่น : แต่นั่นก็แค่ช่วงแรกที่ทั้งคู่ได้แต่งงานกัน :

...— 2ปี หลังจากแต่งงาน —...

หลังจากแต่งงานฉันก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่บ้านใหม่เมืองใหม่ที่แตกต่างจากชนบท : ใช่แล้วแค่เพียง2ปีชีวิตคู่เราก็ไม่ได้ราบรื่นเหมือนอย่างเคย : อู๋เหยาได้เลื่อนตำแหน่งเธอควรจะดีใจสิ...แต่ทำไมเธอถึงเศร้ากว่าเดิมล่ะ : อู๋เหยาเริ่มทำงานหนักไม่ค่อยจะมีเวลาให้ฉันมากเท่าไหร่ : อู๋เหยาเริ่มไม่กลับบ้านบางครั้งก็ 2วัน บางครั้งก็เป็นอาทิตย์ : จะให้ทำไงได้ล่ะเมื่อตำแหน่งใหญ่ขึ้นงานก็ต้องหนักขึ้นสินะฉันก็ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น

...— ปีที่3ของการแต่งงาน —...

:ก็...ไม่ได้แตกต่างอะไรจากปีที่แล้วจะต่างก็ตรงที่อู๋เหนาเริ่มทำงานหนักจากไม่ได้กลับบ้านเป็นอาทิตย์ก็เริ่มเป็นเดือนจาก1เดือนก็เพิ่มเป็น2เดือน : ก็เรื่องงานนี่เนอะห้ามไม่ให้ไปได้ที่ไหนส่วนฉันก็เป็นแม่บ้านอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนคอยดูแลอู๋เหยาเวลาที่เหนื่อยคอยอยู่เคียงข้างเค้า : หากย้อนคิดดูฉันก็เป็นคนที่อยู่กับเค้ามาตั้งแต่ยังอยู่ชนบท

...— ปีที่5ของการแต่งงาน —...

:เอาล่ะจะมีอะไรแตกต่างกับปีก่อนๆ : นี่น่ะหรอฉันในวัย 24 ปี ฉันมองดูตัวเองในกระจกที่มีสภาพเยี่ยงคนอายุ 40ปลาย

...— ปีที่ 6 ของการแต่งงาน —...

:พอเข้าปีที่6ฉันอยากให้มันเป็นเหมือนปีก่อนๆที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงถึงเทื่อปีก่อนฉันอยากให้มีอะไรเปลี่ยนไปมากกว่านี้ก็เถอะ : ปีนี้มีสิ่งที่เปลี่ยนไปจริงๆแต่เป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้หวังเอาไว้ :

ลี่หลิน วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเราคุณรีบแต่งตัวนะผมจะพาคุณออกไปทานข้าว — อู๋เหยา

ลี่หลิน ? (ลี่หลินอย่างนั้นหรอขนาดชื่อฉันคุณยังเรียกผิดเลยก็ขอให้แค่จำผิดละกันนะอย่าเอาขื่อใครมาแทนชื่อฉันก็พอ) เมื่อลี่เหมยได้ยินชื่อที่ไม่ใช่ชื่อของตนออกมาจากปากของผู้เป็นสามีก็สงสัยว่าสามีของตนนั้นจำผิดหรือนั่นเป็นชื่อของคนอื่นกันแน่

...— ไม่กี่เดือนถัดมา —...

:สุดท้ายสิ่งที่ฉันไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้นจนได้ : วันนั้นฉันได้นำของที่อู๋เหยาลืมไว้ที่บ้านไปให้ยังที่ทำงาน : พอถึงที่ทำงานของอู๋เหยาฉันก็ได้รู้ว่าเค้าไม่ได้อยู่ในที่ทำงานแล้วเค้าไปไหนล่ะ.?ฉันเอ่ยถามพนักงานคนนึงไป : พนักงานคนนั้นได้ให้ที่อยู่ที่ๆหนึ่งมาให้กับฉัน : ฉันได้เดินทางไปตามที่อยู่นั้นจนพบสามีฉัน...กับผู้หญิงคนหนึ่ง : หากแค่เดินด้วยกันฉันยังพอเข้าใจได้แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือทั้งคู่กำลังกอดกันกลมฉันได้แต่แอบซ่อนตัวในหลังตึกแอบดูพวกเค้ากอดกันจับมือกันและเดินลับตาจากฉันไป

...— ณ ปัจจุบัน —...

:ลี่เหมยถูกเสียงของคนๆนึงทำให้หบุดจากห้วงภวังค์ : คนๆนั้นคือคนที่บี่เหมยกำลังรอคอยอยู่ " อู๋เหยา "

พอนึกถึงก็มาเลยนะ — ลี่เหมย

:ลี่เหมยเป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้น

คุณนึกถึงผม.? — อู๋เหยา

เอาล่ะฉันคิดว่าเราควรเข้าเรื่องกันได้แล้ว — ลี่เหมย

ฉันมีคำถามไม่กี่คำที่อยากจะถาม —ลี่เหมย

ว่ามาสิ — อู๋เหยา

คุณมีคนอื่น — ลี่เหมย

:อู๋เหยาทำหน้านิ่งก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ

คุณลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องของเรา — ลี่เหมย

แม้แต่ชื่อฉันคุณก็ยังจำไม่ได้ — ลี่เหมย

:อู๋เหยาได้แต่มองแล้วทำหน้านิ่งไม่พูดแต่พยักหน้ากับทุกคำถามของลี่เหมย

ทั้งหมดพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า , คุณนั้นไม่เคยมีฉันอยู่ในใจของคุณ — ลี่เหมย

ถ้าเป็นอย่างที่ฉันพูดคุณก็เซ็นใบหย่านี่เถอะ — ลี่เหมย

:ลี่เหมยกล่าวพลางหยิบซองเอกสารการหย่าขึ้นมาวางต่อหน้าอู๋เหยา : ยังไม่ทันที่อู๋เหยาจะได้อ่านเอกสารนั่นจบลี่เหมยก็ลุกออกจากเก้าอี้แล้วพูดขึ้นว่า :

เซ็นเถอะเรื่องของเรามันควรจบได้แล้วพอคุณเซ็นเสร็จเรื่องของเราถ้าคุณอยากลืมยังไงนั่นก็เรื่องของคุณแล้วล่ะ — ลี่เหมย

:ลี่เหมยหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปแต่ก่อนจะออกไปนั้นลี่เหมยได้ทิ้งท้ายไว้ว่า

...—สิ่งที่ฉันจะขอคืนไม่ใช่ความรักของฉัน—...

...—แต่เป็น"อิสระ"ของฉันที่ฉันต้องการจะขอคืน—✾...

หวังว่าทุกคนจะอ่านจนจบนะคะ

และก็ขอบคุณที่อ่านจนจบด้วยค่ะ ❖