หลิงหลิง​ทายาท​ตระกูล​ผู้ร่ำรวยระดับต้นๆของโลก​ เป็นคนที่เอาแต่ใจ​ อยากได้อะไรก็ต้องได้​ ซึ่งไม่มีใครกล้าขัดใจ

ซือจุย​ เด็กกำพร้า​ ที่ขยัน​ ส่งตัวเองเรียน​ มีใครจ้างทำอะไรก็ทำ​ นิสัยเป็นคนใจเย็น​มาก​ เรียนเก่ง​ เก่งทุกด้าน​ 

…………………………………………………………………………………………

ซือจุย:(ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในมหาลัย​ ก็มีสายตาหลายสิบคู่ที่จ้องมอง​ผมมา​ บางคน​ก็​มองผมตั้งแต่หัวจรด​เท้า​ บางคนก็หันไปซุบซิบ​กับเพื่อน​ แต่ผมรู้สาเหตุ​ที่ทุกคนมองผม​ อาจเป็นเพราะผม​ อยู่ผิดที่ละมั้ง...... ผมเป็นนักเรียนทุนคนแรกในมหาวิทยาลัย​ค่าเทอมแสนจะแพงแห่งนี้​ ชั่งเถอะ​ ในระหว่างที่ผมเดินอยู่นั้น​ จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึ่งเดินมาชนผม​ แล้วเขาก็ล้มลงไป)​

หลิงหลิง:นี่​ เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง​ กล้าดียังไงมาเดินชนผม

ซือจุย:(ทั้งๆที่เขาเป็นคนเดินมาชนผมเองแต่เขาด่าผม​ ก่อนที่เขาจะเงยหน้ามาสบตาผม​ เชี้ยย​ ผู้ชายอะไรหน้าโคตร​หวาน​ น่ารักมากๆ​ ไม่สิ​ ต้องขอโทษสักหน่อย)​

ซือจุย:ขอโทษครับ

หลิงหลิง:คราวหน้าคราวหลังเดินให้มันดีๆหน่อย​ วันนี้ผมอารมณ์​ดี​เลยไม่อยากมีปัญหา​ รู้ไหมว่าผมเป็นใคร

ซือจุย:ไม่รู้ครับ

หลิงหลิง:ห้ะ

ซือจุย​:ขอโทษนะครับ​ ได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้ว​ ผมไปเรียนก่อนนะครับ

หลิงหลิง:เชิญ

หลิงหลิง:หึ​ หน้าตาดีหนิ​ 

หลังจากนั้น​ หลิงหลิงก็ได้เดินเข้าห้องเรียน​ แล้วก็ได้รู้ว่า​ คนที่เขาเดินชนเมื่อกี้ก็เรียนอยู่คลาส​เดียวกัน​ 

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:หลิง​ นี่อย่าบอกนะว่าแกสนใจคนนั้น​ 

หลิงหลิง:นิดนึ่ง​ เห็นว่าแตกต่างดี

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:ฉันเตือนแกนะ​ ว่าแกอย่าไปยุ่งกับเขาเลย​ 

หลิงหลิง:ทำไม

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:แกกับเขามันคนละชั้นกัน​ ได้ข่าวว่า​ เขาเป็นเด็กทุนคนแรกของมหาวิทยาลั​ย​ และรู้สึกว่าจะเป็นเด็กกำพร้าด้วย

หลิงหลิง:แล้วไง​ ถ้าผมอยากได้​ ก็ต้องได้

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:ฉันเตือนแกแล้วนะ

หลิงหลิงยกยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี​ นั้นทำให้แสนดีถึงกับถอนหายใจกับความเอาแต่ใจของเพื่อนของตน

…………………………………………………………………………………………

ณ​ โรงอาหาร​ ของมหาวิทยาลั​ย

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:แกฉันรู้ละเด็กทุนนั้นชื่ออะไร​ 

หลิงหลิง:ชื่อไร​ 

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:ซือจุย

หลิงหลิง:ความหมายดี​ นู่น​ แสนดีเราไปนั่งข้างซือจุยกัน

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:เห้ย​ หลิง​ 

หลิงหลิงไม่ฟังเสียงเพื่อน​ รีบก้าวเท้าเดินไปนั่งโต๊ะที่ซือจุยนั่งอยู่​ (ขอนั่งด้วย)​

ซือจุย:ครับ

ซือจุยมีความแปลกใจอย่างมาก​ ที่อยู่ดีๆๆ​ ก็มีคนมาขอนั่งด้วย​ เพราะ​ปกติจะไม่มีใครเข้ามายุ่งหรือแม้แต่จะพูดคุยกับตนเลย​ มหาวิทยาลัย​แห่งนี้​ เป็นมหาวิทยาลัย​ชั้นนำ​ ทำให้มีแต่คนที่มีฐานะเท่านั่น​ ที่มาเรียน​ คนมีฐานะส่วนใหญ่จะชอบคบค้าสมาคม​กับคนที่มีฐานะเดียวกัน​ เลยทำให้ตนไม่มีใครคบด้วย

หลิงหลิง:ผมชื่อหลิงหลิงนะครับ​ ส่วนนี้​ แสนดี​ ​เพื่อนผม

แสนดี(เพื่อนหลิงหลิง)​:หวัดดี

ซือจุย:ครับ​ ผมชื่อซือจุยครับ

หลิงหลิง:นั่นนายกินอะไร​ นายเอาข้าวห่อมาเองหรอ

ซือจุย:ออ​ ใช่ๆ​ แกงจืดกับไข่เจียว​ ผมทำเอง

หลิงหลิง:หน้ากินมาก​ ขอชิมหน่อย

หลิงหลิงได้เอาช้อนของตนนั้นลองตักชิม​ แกงจืดกับไข่เจียวที่ซือจุยทำ

ซือจุย​:ครับ

หลิงหลิง:อร่อยมากก​ แสนดีลองชิมดู

แสนดี:ไม่ละ​ ไม่อยากแย่งซือจุยทาน

ซือจุย:ไม่เป็นไร​ ลองทานดู

หลังจากที่ทั้ง3ทานอาหารกันเรียบร้อย

หลิงหลิง:ซือจุย​ จะไปไหนต่อหรอ

ซือจุย:ผมจะไปห้องสมุด​ 

หลิงหลิง:ไปด้วยดิ​ แสนดีจะไปด้วยไหม

แสนดี:ไม่ละ​ แกไปเถอะ

หลิงหลิง:งั้น​ เราไปกันเถอะ​ ซือจุย​

ซือจุย:ครับ

หลังจากวันนั้น​ วันเวลาก็ผ่านไป2เดือน​ ซือจุยกับหลิงหลิง​ ก็ได้สนิท​สนมกันมากขึ้น​ 

…………………………………………………………………………………………

ณ​ ห้างสรรพสินค้า​แห่งหนึ่ง

แสนดี:หลิง​ แกชอบซือจุยจริงหรอ

หลิงหลิง:อืม​ ซือจุยเป็นคนดีมาก​ สุภาพ​ เรียบร้อย​ ขยันและเรียนเก่งด้วย

แสนดี:แต่ฐานะแกกับซือจุยต่างกันมากนะ​ พ่อแม่แกจะยอมหรอหลิง

หลิงหลิง:ไม่ยอมก็ต้องยอม​ ผมชอบเขาไปละ​ค่อยดู​จะขอซือจุยเป็นแฟนให้ดู

แสนดี:แล้วแต่แกเลย

หลังจากนั้นทั้ง2ก็ได้เดินช้อปปิ้ง​กันต่อ​........…................................................................

วันต่อมา​ ณ​ ห้องสมุด

หลิงหลิง:ซือจุย​ หลิงมีอะไรจะคุยด้วย

ซือจุย:มีไรหรอครับ

หลิงหลิง:คือ​ หลิงชอบซือจุย​ เป็นแฟนกันนะ

(ซือจุยเหมือนจะอึ้งไปเลย​ ก่อนที่จะตัดสิ้นใจพูด)​

ซือจุย:มันเป็นไปไม่ได้​ หลิงก็รู้  เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า

หลิงหลิง:หลิงรู้ว่าซือจุยกังวล​เรื่องฐานะทางบ้านของหลิง​ แต่หลิงไม่แคร์​ ไม่สนอะไรทั้งสิ้น​ หลิงรักซือจุย​ 

ซือจุย​:หลิงอย่าเอาแต่ใจสิ​ หลิงยังมีคนรอบข้าง​ ยังมีสังคม​ของหลิงอีก​ 

หลิงหลิง:แล้วซือจุยไม่ชอบไม่รักหลิงหรอ

ซือจุย:ชอบแล้วไงล่ะ​ รักแล้วไง​ มันกินไม่ได้หรอกนะหลิง​ ผมไม่อยากให้ใครมาว่าหลิง​ เลี้ยงผม​ หลิงก็รู้​ พ่อแม่หลิงอีก

หลิงหลิง:พ่อแม่หลิงไม่ว่าหรอก​ เขารักหลิงจะตาย  

หลังจากที่ทั้ง2ได้ทะเลาะ​กัน​ ซือจุยตัดสินใจเดินออกจากห้องสมุด​ 

ซือจุย:(ผมขอโทษหลิง​ เราแตกต่างกันเกินไป​ มันเป็นไปไม่ได้หรอก​ ความรักครั้งนี้​ ผมไม่อยากเห็นแก่ตัว​ ทำให้หลิงต้องมาเดือนร้อนเพราะผมได้หรอก)​

ซือจุยได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ดีพอ​ แล้วก็ตัดสิ้นใจที่จะไม่คุยกับหลิงอีก​                                              ...........................................................................

หลังจากวันนั้น​ ซือจุยก็ได้แต่หลบหน้าของหลิง​หลิง​ ทำให้หลิงหลิงไม่ได้เจอหน้าซือจุยเลย​ จนเวลาล่วงเลยมา​ 5ปี.....                                      ...........................................................................

ในงานประกาศ​รางวัล​ นักธุรกิจ​หนุ่มไฟแรงแห่งปี​ ได้แก่................................... 

บนเวที​ พิธีกรได้ประกาศมอบรางวัล​ต่างๆให้แก่ผู้คน​มากมาย​ จนถึงรางวัลนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง​

ทำให้หลิงหลิงที่นั่งอยู่ล่างเวที ถึงกับมองไม่ละสายตา 

แสนดี:หลิง​ เห้ย​นั้นซือจุยป่ะ

หลิงหลิง:คงใช่

แสนดี:แกโอเครไหม

หลิงหลิง:คนใจร้าย​ หายไปตั้ง5ปี

แสนดี:ทำใจเถอะ​ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง5ปีละ

ระหว่างที่แสนดีกับหลิงหลิงกำลังคุยอยู่นั้น​ อยู่ๆแสง​ สปอร์ต​ไลท์ส่องลงมาที่หลิงหลิง​  ตามด้วยซือจุยที่ถือช่อดอกไม้​เดินมาคุกเข่า​ต่อหน้าหลิงหลิง​ ทำให้หลิงหลิงถึงกับ​ งง​ และสับสนไปหมด

ซือจุย:แต่งงานกับผมนะครับหลิง​ ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว​ ผมสามารถ​ดูแลหลิงได้แล้ว​ ขอโทษ​ที่หายไป​ ผมแค่อยากพิสูจน์​ตัวเอง​ให้พ่อแม่ของหลิงรู้​ ว่า​ผมสามารถ​ดูแลหลิงได้​ หลิงให้โอกาสซือจุยนะหลิง

น้ำตาของหลิงหลิงที่พยายาม​เก็บมันไว้​ ไม่สามารถ​เก็บมันได้อีกต่อไป​ 

หลิงหลิง:อื้อออ...... นายมันบ้าซือจุย​ หายไปตั้งนาน​ หลิงคิดถึงมากนะรู้ไหม​ 

ซือจุย:ขอโทษ​นะ​

หลิงหลิง:หลิงจะ...แต่ง...แต่งงานกับซือจุย

สิ้นเสียงการตอบรับการแต่งงานของหลิง​ เสียงตบมือ​ แสดงความยินดีก็ดังก้อง

ซือจุย:ผมสัญญาจะไม่ทิ้งหลิงอีกแล้ว

หลิงหลิง:อืม.. 

หลังจากนั้นทั้ง2ก็ได้กอดกันอย่างมีความสุข...........

                จบบริบูรณ์​

……………………………………………….

จริงๆๆนิยายเรื่องสั้นเรื่องนี้ ไรท์แต่งไว้นานแล้ว แต่ไม่ได้ลงในแอป ถ้าเนื้อหาไม่โอเคยังไงสามารถติชมกันได้เลย ไรท์จะนำคำติชมไปปรับปรุงและแก้ไขแน่นอนค่า

​​ 

​​​

​