" แงงง แงง"

เด็กน้อยที่ร้องดังลั่นไปทั่วบ้านจนแทบไม่เป็นอันหลับอันนอน

" โอ๋ๆน่ะลูก โอ๋ๆ จุๆ ไม่ร้อง"

ไม่นานก็เสียงของผู้หญิงท่าทางใจดี ก็พูดขึ้นและปลอมเด็กคนนั้น

เสียงร้องของเด็กค่อยๆเงียบลงหลังจากผู้เป็นแม่มาปลอม

"เห้อ เด็กคนนี้ ฮ่าๆ แทบไม่เป็นอันนอนเลย"

เป็นของผู้ชายพูดขึ้น พร้อมเดินมาหาผู้เป็นแม่

"ก็เขายังเด็ก ปล่อยไปเถอะคุณ"

ผู้เป็นแม่ตอบกลับไป มือก็ยังคงอุ่มเด็กอยู่

"จ้า คุณภรรยา"

ผู้เป็นพ่อตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆดูเป็นครอบครัวทั่วๆไป ที่ดูมีความสุขมีทุกอย่างพร้อมและทุกคนก็รักกันมาก

...แล้วเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ ผ่านไปและก็ผ่านไป...

เจ้าเด็กก็ได้เติมโตขึ้น พ่อและแม่ก็แก่ขึ้นเช่นกัน

ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกัน ทุกเวลาดูมีความสุข

^^^ช่างเป็นครอบครัวในฝัน^^^

...จนกระทัง...

(ซ่า~ ☔☔)

เสียงฝนตกลงมาอย่างหนัก แต่ทว่าเสียงฝนนั้นก็ดูเบาไปเลย เมื่อเสียงของผู้คนที่วิ่งกันให้วุ่น เสียงวิทยุสื่อสารและเสียงรถพยาบาล

"ช่วยเด็กออกมาก่อน! ดึงเด็กออกมา" เสียงกู้ภัยตะโกนดังขึ้นมา และเสียงของคนอื่นๆก็ดังขึ้นมา ตามด้วยเสียงของเลื่อน ที่กำลังตัดเหล็กดังลั่นขึ้นมา

"บี มองย่านะลูก! อย่ามองไปข้างหลัง มองย่าไว้!" เสียงของคุณย่าที่ตะโกนบอกให้เด็กน้อยหันมามองที่ตน

"อย่ามองไปข้างหลังนะลูก!"

"เมื่อไม่นานมานี่ เกิดอุบัติเหตุรถชนที่ทางหลวง...."

เสียงผู้ประกาศข่าวที่กำลังเล่าข่าว อยู่ในทีวีที่โรงพยาบาล

เด็กน้อยยังคงนั่งมองที่ทีวี ต่างจากย่าของเขาที่อยู่ไม่เป็นสุข และยังคงเดินไปเดินมาที่หน้าประตูห้อง ICU

(แก๊ะ 🚪)

เสียงประตูดังขึ้นมา พร้อมคุณที่เดินมาหา คุณย่าและคุณหมอเดินไปคุยกัน. พวกเขาคุยกันได้ไม่นาน คุณย่าเดินกลับมาด้วยท่าทางที่เปลี่ยนไป

"บีลูก คุณพ่อคุณแม่ไปแล้วนะ.." คุณย่าบอกเจ้าเด็กน้อยพร้อมลูบหัวเขา

"ไปไหนหรอคับ?"

เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย

"..............."

"ไป...... ไป..... อยู่ที่ๆดีกว่า...น่ะลูก"คุณย่ายิ้มและบอกเจ้าเด็กน้อย.......

...นั้น....เป็นสิ่งที่จะต้องเกิด กับตระกูลผมทุกคน.ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ไม่สำคัญว่าคุณจะทำอะไร ...

...แต่สิ่งที่ทุกคนในตระกูลต้องเจอ คือ...

...ความตาย...

...คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมเคยบอกว่า คนในตระกูลผมทุกคนจะต้องตาย...

...ใช่ผมเคยพูด...

ทว่า มันก็มีเงื่อนไข คือทุกที่ตาย จะมีอายุครบ 50 ปี พ่อแม่ผมทั้งคู่ ก็อายุ 50 ปีพอดีและท่านก็ได้ตายในวันเดียวกัน

ตระกูลผมเป็นตระกูลเก่าแก่ พูดว่าเป็นตระกูลเก่าแก่ฟังดูเหมือนยิ่งใหญ่นะ

...แต่ไม่...

ตระกูลผม คือ ทาคุไน(タクナイ) เป็นตระกูลเก่าแก่ ย้อนหลังไปนานมากๆ คุณพ่อเคยเล่าประวัติของตระกูลให้ฟัง

...นานมากแล้ว...

...ก่อนที่ยุดสมัยใหม่จะมาถึง ผู้คนยังคงใช้ชีวิตกันอย่างอดๆอยากๆ ผู้คนในสมัยนั้นยังคง ใช้ความเชื่อเป็นสิ่งที่นำชีวิตของพวกเขา...

ตระกูลผมเป็นตระกูลที่ จะพูดไงดี คงต้องเล่าว่าเป็นนึ่งในตระกูลที่สร้างคำสาปที่อันตรายที่สุดในโลก ที่ทำให้ทั้งสวรรค์และนรก ต้องกลัว น่าภูมิใจเนอะ แต่สิ้งที่ได้กลับมา มันดันเป็นสิ่งที่มาทำลายตระกูลเราและตระกูลอื่นๆ ที่ร่วมสร้าง

"มันเป็นวันที่พระจันทร์ไม่มีแสง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยความมืด

สิ่งที่พวกเขาจะทำ คือสร้างสิ่งที่คุ้มครองหมู่บ้าน และทว่าสิ่งที่ได้กลับเป็นความแค้นและโทษะ

พวกเขานำเด็กที่พึ่งเกิดใหม่และแมลงที่มีพิษไปไว้ในห้องเล็กๆนึ่งห้องและปิดล็อกปล่อยทิ้งไว้ 1 คืน ในนั้นก็มีเด็กประหลาดอยู่นึ่งคน เด็กคนนี้มีหน้าอยู่ 2 หน้า และมีแขนเล็กๆงอกออกมาจากเอว ทั้งสองข้างผู้คนในหมู่บ้านเชื่อว่าเด็กคนนี้ คือปีศาจแต่อีกฝั่งก็เชื่อว่า คือผู้คุ้มครองหมู่บ้าน และนี่คืออีกนึ่งวิธีพิสูจษ์ เวลาผ่านไป 1 คืนอย่างรวดเร็ว

พวกเขาก็เปิดประตูออก สิ่งที่พวกเห็นทำให้พวกพูดไม่ออก

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ เด็กประหลาดคนนั้นนั่งอยู่มุมห้อง และคนอื่นๆตายเพราะพิษของแมลงและเด็กคนนี้ก็กินแมลงพวกนั้นเข้าไป เด็กคนนั้นหันมามองพวกเขาหลังจากนั้น....

ทั้งหมู่บ้านก็โดนทำลาย ผู้คนโดนฆ่าและก็มีแมลงมากัดกินศพของพวกเขา ต้นตระกูลผมหนีออกมาได้แต่ก็ตืดคำสาปมา

เขาเล่าต่อๆกันมาว่า วิญญาณยักษ์ 2 หน้า 4 แขน จะมาฆ่าทุกคนที่มีสายเลือดของตระกูลนี้และทุกคนที่สืบต่อชื่อของตระกูลนี้"

มันเป็นเรื่องเล่า ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก จนกระทังเกิดกับพ่อแม่ ผมมาอยู่กับย่าซึ่งแก่เป็นเพื่อนของแม่ แต่ผมติดปากแกว่าย่า ฮ่าๆ ผมอยู่มาจนถึงอายุ 23

...ผ่านมาหลายปีแล้ว ผมมีงาน มีเงิน และผมกำลังจะมีบ้าน...

"กลี้งงงง(📞📞)"

เสียงโทรศัพท์ดังลั่นไปทั่วห้องผม ผมอยู่ที่ห้องเช่าใกล้ที่ทำงาน มันเดินทางสะดวกแถมราคาก็ถูก ช่างเถอะๆ มันไม่สำคัญๆ

"เอ่อ... บีพูดครับมีอะไรครับ?"

ผมรับสายโทรศัพท์และพูดออกไป

ปลายสายก็เงียบไปสักพักก่อนจะตอนกลับมา

"เอ่อ.. คุณบีสินะครับ ต่อนี่คุณน้า ไม่ใช่สิ คุณย่าของคุณแกเสียแล้วนะครับ"

คนในสายตอบกลับมา ฟังดูจากเสียงแล้วน่าจะเป็นทนายที่ทำหน้าแบ่งมรดก

ผมไม่ได้หวังมรดกหรอก เพราะแกก็มีลูกแกควรให้ลูกแท้ๆแกมากกว่า ผมไม่ได้ถูกกับลูกแกเท่าไรหรอก คงเป็นเพราะมันมองว่าผมไปแย่งข้าวมัน ผมเลยย้ายออกมาอยู่คนเดียว

"อ่าว ผมไม่น่าจะไปงานศพได้นะครับ แล้วเรื่องมรดกผมไม่ได้อยากได้ครับ.. ไม่เป็นไรครับๆ"

ผมตอบกลับไป

"เรื่องงานศพถ้ามาไม่ได้ก็ไม่ต้องครับ แต่เรื่องมรดก ลูกของคุณย่าให้บ้านกับคุณครับ..."

ปลายสายตอบกลับมา

ผมตกใจนิดหน่อย มันนี่นะจะให้บ้านของคุณย่ากับผม ฟังแล้วก็ดูแลๆ แต่ผมพยายามไม่คิด

"อ่าวหรอครับ บ้านที่ไหน?"

"บ้านที่เขตอากาโนะน่ะครับ เป็นบ้าน2ชั้นเพราะที่บ้านไม่ได้อยู่แถว เขาเลยให้คุณ เรื่องทะเบียนอะไรผมทำให้เรียบร้อยแล้วครับ"

ปลายสายตอบมา

ผมรู้สึกว่ามันก็สมเหตุสมผล ก็ดีผมจะได้มีบ้านอยู่ ที่เหลือก็คงไปเซ็นรับ

ผมคุณรายละเอียดกับเขาประมาณ 5 นาทีแล้วก็วางสายไป

ผมรู้สึกดีนะที่จะได้บ้าน ตื่นเต้นเลยละ วันพรุ่งนี้ผมจะเดินเข้าไป และผมก็เริ่มเก็บของเพื่อที่จะย้ายไปอยู่เลย

...ผมตื่นเต้นนะ ที่จะบ้านอยู่...

...รอแทบไม่ไหวเลยละ...

...คำแนะนำ...

แนะนำให้เปลี่ยนวิธีการผลิกหน้าเป็น"เลื่อน"จะทำให้อ่านง่ายขึ้น นิดนึ่ง

...วันนี้จะเรียกว่าเป็นวันดีก็ได้เหมือนกัน ผมพูดไว้แล้วว่าคุณย่าให้บ้านกับผม ...

...ผมทำเอกสารทุกอย่างเรียบร้อย ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้อยากรู้รายละเอียดอะไรมากนักหรอก มันน่าเบื่อ ...

(🕒 🕒 )

เสียงเข็มนาฬิกา ที่กำลังขยับไปเรื่อยๆ ผ่านที่ละวินาที

เสียงคีย์บอร์ดที่ดังจากโต๊ะอื่นๆ โต๊ะผมก็มีเสียงบ้างนะ แต่ว่า

ผมขี้เกียจทำอะ รอจะไปอยู่บ้านไม่ไหว ผมให้พีผมไปคุมการขนย้ายของเพราะผมหยุดงานไม่ได้

ปางนี้ก็น่าจะเสร็จแล้วมั้ง

เห้อ ผมเหนื่อยมากเลย ทั้งโลกมนุษย์ที่ก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเลย ยังคงทำตัวเป็นหุ่นยนต์

...อ่อ ผมลืมเล่าอะไรให้ฟัง...

มันสำคัญมาก คือว่าโลกที่ผมอยู่มันไม่ใช่โลกที่มีแต่มนุษย์

...มันมีทั้ง ผี วิญญาณ คำสาป ไสยศาสตร์มีจริง คุณอาจะคิดว่าที่ไหนก็มีจริง. ...

มันไม่เหมือนกัน โลกของผมนรกและสวรรค์มีอยู่จริง คือมีแบบจริงจัง ทั้งทูตสวรรค์ ยมบาต หรือ มนุษย์ต่างก็มีทางที่ของตน พวกเราทั้งสามโลกอยู่ในภายใต้ สนธิสัญญา 3 World เป็นสนธิสัญญาที่ว่าด้วยความสงบของโลกมนุษย์

...และใช่ สนธิสัญญานี้เกิดขึ้นเพราะมนุษย์ไปยุ่งเกี่ยวกับทั้งสามโลก...

...สันดานของมนุษย์ที่มักจะทำให้ตัวอยู่เหนือทุกอย่าง ...

...แม้กระทัง ความตาย ...

...แน่นอนมันเกิดประทวนขึ้นอยู่แล้ว มนุษย์หลายคนไม่ได้เห็นด้วยกับสนธิสัญญานี้ และหลายคนต้องการให้ควบคุมสวรรค์และนรกรายละเอียดผมไม่รู้แน่ชัด ผมไม่ใช่นักการเมือง...

...แต่ที่แน่ๆ โลกของผม ความมันก็แค่การเริ่มใหม่...

17:00 น.

"อ่าาาา ในที่สุด"

ผมถอนหายใจและบิดขี้เกียจ ทิ้งตัวลงไปบนเก้าอี้

งานวันนี้จบแล้ว ดีใจเป็นบ้า

ผมรีบเก็บของใส่กระเป๋าและวิ่งลงมา กระโดดขึ้นรถมอไซคู่และบิดไปที่บ้านใหม่ทันที

ผมใช้เวลาไม่นานในการขับรถ หมู่บ้านนี่มันก็ไม่ได้ไกลก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

"โห้ เยี่ยม น่าอยู่กว่าที่คิด"

ผมจอดรถมอไซและยืนดูบ้านใหม่ มันเป็นบ้าน 2 ชั้นให้นึกถึงบ้านโนบิตะ แบบนั้นเลย

ผมไม่รอช้าผมไปเปิดประตูและเดินไปทันที

ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านและเปิดไฟ สภาพบ้านก็ค่อยค่างดูดี รุ่นพี่คงจัดให้ผมแล้ว รู้ใจจริงๆ

(กรี้งงงง 📲📞)

เสียงโทรศัพท์ผมอยู่ๆก็ดังขึ้น ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหยิบมารับ

" เอ่อ บีพูดครับ. อ่าว รุ่นพี่หรอ"

ผมรับสายและพูด

"พี่เองๆ เป็นไงบ้าง บ้านโอเคไหม?"

เสียงของรุ่นพี่ตอบกลับมา

"โอ้ เยี่ยมเลยพี่ พี่จัดบ้านได้ถูกใจผมมาก"

ผมตอบกลับไป

"ดีเลย มีปัญหาอะไรบอกพี เคนะ?"

รุ่นพี่บอกกับผม

"ครับๆ เดี่ยวผมโทรไปครับ"

ผมเอามือลูบหัวตัวเองและตอบกลับไป

"ดี แค่นี้ละๆเจอกันๆ"

(กึ...)

หลังพูดเสร็จรุ่นพี่ก็ตัดสายไป

ผมยังไม่ทันตอบแกเลย ช่างมันๆแกคงรีบ

ผมเก็บโทรศัพท์และเดินเข้าไปนอนที่โซฟา

"คงไม่ต้องอาบน้ำแล้วละ ฮ่าๆ ขอนอน 5 นาที 💤 "

ผมทิ้งลงนอนที่โซฟา ยังไม่ทันทำอะไรเลยผมก็หลับไป

...ฮ่าๆ พรุ่งนี้ก็แค่อีกวัน...

ี