...ไหนเเกลองบอกมาสิว่าเเกทําสิ่งเหล่านี้ได้ไงกันไอ้เลวรู้ไหมว่าคนเรามีสิ่งที่ชอบเเละไม่ชอบ ที่ผมทําลงไปเพราะ...

5ปีก่อน

ดูสิไอ้คนจน รีบไปเถอะทุกคนเดียวเราติดเชื้อจน

555555

ทุกคนต่างหัวเราะใส่ผม ก็สิเรามันเด็กบ้านจนนี้ ต่อให้ผมจะพยายามที่จะทำให้เขา ยอมรับได้ว่าผมเป็น เพื่อนหรอ ไม่สิ ผมถูกมองว่าเป็นเหมือนว่า เศษขยะของสังคม รู้ไมในเมืองที่ผมอยู่ชื่อว่า สหพันธ์รัฐอิสระ

ไม่มีอะไรที่อิสระเลย มีแต่คนรวยเท่านั้นที่ได้ใช้ชีวิตหรูหราอย่างเป็นอิสระและอยู่อีกฟากหนึ่งของเมืองที่สุขสบาย แค่เคาระนิ้วไม่กี่ทีก็มีคนเอาของมาให้

แต่นี่ฟาดหนึ่งของเมือง คนจนอย่างพวกผมต้องใช้ชีวิต

หลบซ่อน จากตำรวจ คนจนหรือคนไม่มีตังค์ขอทานถ้าเกิดอยู่ในเมืองนี้แล้วนะ ตั้งแต่คลอดออกมาก็จะถูกไมค์หัวไว้เพราะว่ารัฐมนตรีของเมืองนี้นะ เป็นคนที่เห็นแก่ได้ ทั้งที่คนจนบางคนเก่งกว่าคนรวยพยายามเข้าไปสมัครงานทีไรก็โดนกีดกันออกมาเพราะชนชั้นแค่กว่าจะไปชนชั้นแรงงานได้มันยากลำบากมากเลยนะอย่างน้อยนายก็ต้องมีเงินสัก 5 รีคอย รู้ไหมว่ามันหายากลำบาก ว่าจะหาตังค์ที่เยอะสำหรับพวกผมแต่เป็นแค่เศษเงินสำหรับพวกนั้น บางครั้งนี่ผมก็อยากจะฆ่าพวกนั้น จนกระทั่งพ่อและแม่ผมทำงานหนักเพื่อส่งผมเรียน

ผมเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวที่ได้เข้าไปในโรงเรียนที่ ดีที่สุดสำหรับพวกเราแต่แย่ที่สุดสำหรับพวกนั้น

หลังจากที่ผมได้ก้าวไปในครั้งแรกในโรงเรียนนั้นผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่จ้องมาทำผม ต่างคนต่างมองมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาดและใช่ผมตกเป็นคนที่ถูกรังแก ไปที่ไหนก็มีแต่คนรังเกียจแต่บางครั้งชีวิตมันก็ต้องเดินต่อไปแม้จะลำบากแค่ไหนพ่อผมได้กล่าวไว้

จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันขึ้น ผมพ่อและแม่ได้มาส่งผมที่โรงเรียนแต่กับเกิดอุบัติเหตุเกิดขึ้นเหมือนทำให้ผมต้องเสียพ่อแม่ไป ศพของพ่อแม่ผมทุกเพิกเฉย เดี๋ยวกลับไปดูที่คนที่ขับรถ ทุกคนได้หันมามองที่พวกผมแล้วบอกว่าเป็นความผิดของ 2 คนนั้น ผมทนไม่ไหวแล้วได้ตะโกนขึ้นมาว่า ทำไมทุกคนต้องโกรธด้วยล่ะเวลาที่คนพวกนั้นตาย ทำไมคุณไม่สนใจคนที่เจ็บกว่า ทั้งที่พ่อแม่ผมน่ะนอนสาหัสอยู่ตรงนี้แท้ๆทำไมพวกคุณถึงได้ไปช่วยไอ้คนแก่นั้นวะพวกผมก็เป็นคนนะเว้ย หลังผมพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงปืน เสียงปืนนั้นไม่โดนตัวผมแต่ไปฝังอยู่ในหัวพ่อและแม่ของผม

น้ำตาที่กั้นไว้ไม่อยู่ของผมนั้นก็ได้ไหลออกมาเพราะผมได้สูญเสียคนที่สำคัญมากๆสำหรับผมไป ทุกสิ่งทุกอย่างของผมนั้นดับสลายลงไป ผมเห็นพ่อแม่ของตัวเองตายต่อหน้าต่อตา ผมกับได้ยินเสียงในหัวผมกระซิบขึ้นมาว่า ก้าวต่อไปและจงฆ่า ผมไม่ได้สนใจเสียงนั้นแล้วผมก็ได้รีบวิ่งไปที่โรงเรียนเพื่อทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดและไม่ถูกตำรวจมองเห็นผมเหมือนกับอากาศที่มองไม่เห็น ผมได้ไปนั่งเศร้าอยู่ที่อาคารที่ 2 ชั้นที่ 3 เพราะในเวลานั้นทุกคนนั้นไม่ได้เรียนเยอะในอาคารนี้แต่จู่ๆก็มีผู้หญิงที่น่าจะอายุพอๆผมได้เดินเข้ามา เลยถามว่าแกหรือเปล่าวะที่เป็นคนจนน่ะเหม็นว่ะไปไกลๆหน่อยไปฉันจะเข้าห้องน้ำ และหลังจากที่เธอพูดจบผมก็ได้ยินเสียงนั้นอีก ฆ่าเธอฆ่าเธอฆ่าเธอฆ่าเธอเดี๋ยวนี้ฆ่าเธอสิฆ่าเธอ เสียงนั้นพูดซ้ำวนไปวนมาจนกระทั่งผมลุกขึ้นและบีบคอเธอ เธอตกใจกับสิ่งที่ผมทำเธอพยายามทำให้คุณช่วยแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะตอนนั้นไม่มีใครอยู่ในอาคาร เเละจุดๆสิ่งนั้นก็พูดออกมาอีก พูดตามนะ

ได้ตัดสินใจทำตามเสียงนั่นดู เสียงกรีดร้องของเธอเวลาร้องขอชีวิตมันเพราะจัง เราอยากได้ยินบ่อยๆ

และไม่นานผมก็เริ่มสังเกตในการฆ่าชำแหละแยกส่วนออกมา ผมได้บีบคอเธอจนเธอชีวิตดับลง ดึงเธอเข้าไปในห้องน้ำและได้ล็อคประตู ผมหยิบคัตเตอร์ออกมาจากในกระเป๋าเพื่อเป็นการป้องกันตัวจากคนอื่นที่ชอบของเราเเกล้ง ผมได้หยิบหนังสือร่างกายของมนุษย์มา

ที่ผมไปเอามาจากห้องสมุด และเสียงนั้นได้พูดออกมาอีกว่า ให้ฉันออกไปนะคันซากิ ฉันกับนายก็คือคนรุ่นเดียวกันฉันคืออีกบุคลิกหนึ่งของนายที่นายสูญเสียคนที่รักไป นายได้สร้างฉันขึ้นมาเพื่อที่อยากจะฆ่าคนเหล่านี้ ยินดีด้วยนะนี่คือประสบการณ์แรกของเราและก็นะให้ฉันผ่าศพด้วยละกันนะ คันซากิ

วันนี้ก็เป็นวันที่ดีวันหนึ่ง ได้รึป่าวนะ เป็นสิ่งที่ผมชอบกับตัวเองทุกเช้า ในบางครั้งก็ ถามเพื่อให้ดีกับวันที่เเย่

ทุกวัน ผมได้ลุกขึ้นมาจากเตียงนอน ที่มีผมคนเดียวหลังจากสูญเสียพ่อเเม่ผมก็อยู่กับตัวเอง ข้าวเช้าวันนี้เป็นข้าวผัดที่รถชาติ จืดเหมือนเดิมทุกครั้งที่กินเข้าไป ในเวลาประมาณ

8:47 น.

ผมได้ไปนั่งคิดกับตัวเองหรืออีกบุคลิก หนึ่งผม

ผมสองคนเถียงกันว่าจะเอายังไงกับชีวิตที่ไร้ค่าเเบบนี้มันเป็นอะไรที่น่าเศร้ามาก เมืองนี้ที่มี่ ประชาชนในนี้ประมาณ 1,500,000 กว่าคน เเละครึ่งหนึ่งคือคนที่ไม่มีใครต้องการเเบบผม ผมก็อยู่ไปวันๆโดยไม่มีเพื่อน มีเเต่หนังสือในห้องสมุดเป็นเพื่อนถึงจะบรรณารักษ์มองด้วยสายตาที่เหยียดหยามก็เถอะ เมื่อถ้าจะถามว่าเเล้วคนที่จะเข้ามาเป็นเพื่อนล่ะ

ผมขอพูดเเบบตรงๆเลยนะ

มาดูตอนนี้มันน่าตลกนะ ผมที่ต้องโดนเเกล้งเพราะไม่มีเพื่อน เเต่ก็อดทนจนความคิดรอบที่สองได้เริ่มขึ้น

มันเป็นสิ่งที่ผมมักจะคิดฆาตกรรมคนนั้นคนนี้ พอนึกเเล้วมันก็หน้าขันดีนะ เเละผมก็ได้ยินความคิดผมอีกครั้ง ฆ่าเลยก็ได้ ฆ่าเหมือนกับเด็กคนนั้นเลย คนที่ชอบเเกล้งนาย ฆ่ามันทิ้งให้หมด อย่าให้เหลือใครรอด

หลังจากเสียงในหัวผมจบลง ผมก็ได้คิดวางแผนว่าจะฆ่าใครเป็นลำดับแรกจำนวนคนที่ต้องการนั้นก็คือ 15 คน ด้วยเหยื่อรายแรกของผมก็คือ นํ้าขิง ถึงเธอจะเป็นเด็กสาวที่น่ารักและดูสดใสก็นะ แต่เธอมองมาที่ผมเธอกลับมีท่าทางที่ดูรังเกียจ เธอได้ส่งคนมากระทืบผม หลังจากกระทืบผมเสร็จเธอก็ได้ออกมา ผมยิมเหมือนว่าจะมีคนมาช่วยผม แต่ที่ไหนได้เธอสั่งให้พวกนายกระทืบผมต่อ ความฝันผมดับลงรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่ที่บ้านผมในสภาพที่มีผ้าพันแผลพันเต็มตัว ผมได้สังเกตดูรอบข้างและสิ่งที่ผมเห็น เหมือนมีคนมาช่วยผมไว้

คงเป็นภารโรงสินะ ผมได้ลุกขึ้นและได้เดินไปที่เตียงตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่ในห้องรับเเขก ผมได้คิดวิธีการฆ่าเธอไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วผมก็จะฆ่าเธอในวันพรุ่งนี้ด้วยมีดสั้นไงล่ะ ผมได้ตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวัน ผมได้ดูวิธีการใช้ชีวิตในโรงเรียนของเธอแล้วเธอมักจะเดินไปในสถานีที่เธอคุ้นเคยกับเพื่อน แต่ในเวลาเที่ยงเธอไม่อยากออกไปที่ไหนสักทีตามลำพังเวลานั้นผมจะฆ่าเธอได้ วันนั้นผมได้ติดตามตลอดทั้งวันโดยไม่ให้เธอรู้ตัว และสถานที่เที่ยวไปตลอดนั้นก็คือแปลงดอกไม้ของโรงเรียนที่อยู่หลังโรงเรียนเพื่อวิชาเกษตรกร

จนวันต่อมาผมก็ได้ไปซ่อนตัวที่แปลงดอกไม้ เธอได้เดินมาตามเวลาที่คิดไว้อยู่ด้วย ผมได้แอบย่องไปข้างหลังเธอและและได้พูดว่า รู้ไหมดวงตาของเธอน่ะสวยนะน้ำขิง ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดว่าสูญเสียตาไปจะตายไปเลยก็คงไม่ได้ดีนะก่อนที่ผมจะค่อยๆฆ่าเธออย่างใจเย็น แต่การคิดไปที่คอและตัดหลอดลมตัวอย่างช้าๆ

หวังว่าเธอคงจะได้ไปที่ที่ดีๆนะ ผมหัวเราะก่อนที่จะนำศพของเธอที่ตายฝังไว้ที่แปลงดอกไม้ ไม่กี่วันต่อมาก็ได้มีคนพบศพเธอแต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือของผมทำ

และดวงตาของเธอนะผมได้เก็บไว้ด้วยล่ะ

ดวงตาที่ไร้แววของเธอฉันได้มันมาครอบครองแล้วล่ะ

การที่จะฆ่าเธอได้นี่ไม่ใช่เธอง่ายเลยนะ. ถึงไหนจะตายไปแล้วก็เธอ กลิ่นเลือดของเธอนี่มันหอมเย้ายวนใจ. บางครั้งฉันก็อยากจะเก็บมันไว้นานๆแหละแต่สุดท้ายมันก็น่าเสียไป ฉันอยากจะเก็บไว้จริงๆเลย. หลังจากที่ผมพูดจบไม่ได้รีบทำลายหลักฐานและเก็บทุกสิ่งเกิดขึ้น. ฉันได้ลงมือฆ่าคนไปกี่คนแล้วนะ. ผมถามขึ้นกับตัวเอง. และสิ่งที่ควรจะตอบกลับมามันก็ได้เงียบหายไปราวกับว่าผมได้ยอมรับเขาให้มันเป็นส่วนหนึ่งกับผม. มันไม่ตลกนะที่ไหนที่เงียบไปแบบนี้นะ. ผมได้พูดขึ้นอีกครั้งแต่สิ่งที่ผมได้ยินก็คือความเงียบ. คนในจิตใจฉันได้อยู่หรือเปล่าได้ยินใช่ไหม. ทำไมนายถึงเงียบล่ะตอบฉันทีเถอะฉันขอร้อง. ผมพูดและอะไรออกมาและผมก็ได้พูดขึ้นมาว่านายคือครูคนแรกของฉัน. ที่เต็มใจสอน. ก่อนที่ผมจะหัวเราะขึ้นก่อนที่จะเอาดวงตาของเธอกลับไปกับผม.

หลายวันต่อมา.

ข่าวของเหยื่อที่ผมฆ่าไปหลายที่ 2แต่แม่กระจายไปทั่วทุกสารอาทิตย์กิจกรรมของผมนั้นจะมีเอกลักษณ์ก็คือการแต่ชิ้นส่วนอวัยวะออกไป. เเละสิ้นส่วนของอวัยวะ. ที่ผมเอาไปผมอาจจะเก็บไว้ในตู้เย็น. หรือไม่ก็เอาไปแช่ในน้ำกรดที่จะเอากระดูกมาไว้เป็นสิ่งของประดับนี่แหละสิ่งที่ผมต้องการมาตลอดคือการเก็บซากของพวกมันไว้. ผมได้เลือกครอบครัวเหยื่อเป็นไรที่ 3ต้องบอกว่าฆ่ายกครัวสิต้องบอกว่าไหนดีนะผมก็ได้ตามดูครอบครัวนี้มานานแล้วล่ะ . ถึงแม้บอกว่าจะเปิดคลินิกจะรักษาพวกอย่างผมด้วยแต่กลับเก็บค่ารักษาแพงหูฉีกจะยิ่งกว่าค่าคุ้มครองสิทั้งที่พวกระดับเดียวกันก็เก็บกี่บาท. ให้ตายเถอะ. ผมได้ใช้เวลา 5 วันในการวางแผน. และผมก็ได้เริ่มต้นแผนการ. เวลาประมาณ5 ทุ่ม. ผมก็ได้เริ่มเข้าไปในบ้านของพวกนั้นและได้เริ่มไปที่ห้องนอนของพวกเด็กๆก่อน. ครอบครัวนี้ประกอบไปด้วยลูกชายทั้ง 3 . และพ่อกับแม่. รวมกันเป็น 5 คน. ผมได้เริ่มเข้าไปจัดการจับพวกเด็กๆมัดไว้ก่อน. ก่อนที่จะแม่มัดพ่อกับแม่ของพวกนั้นตามแล้วผมก็มัดพวกเขาสองคนบนเตียง. ก่อนที่จะจับพวกเด็กๆมาทรมานให้พวกท่านดูต่อหน้าทีละคน. จนกระทั่งแม่เขาสิ้นใจไปต่อหน้าเลยแหละมันช่างน่าสนุกจริงๆนะจะรู้ไหมสีหน้าของคนที่กําลังหวาดกลัวนี่มันน่าสนุกจริงๆ. แต่ว่าพวกท่านก็เดี๋ยวนะแม่และสินใจไปก่อนตอนนี้ผมจะควักปืนออกมาละลั่นไกไปที่ลูกคนสุดท้องของพวกเขา. จนกระทั่งพ่อของเขาน้ำตาไหลออกมาและได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด. คุณรู้อะไรไหมคนที่พวกคุณน่ะขับรถชนไปก่อนหน้านั้นไม่ซักประมาณ 3-4 เดือนที่แล้วนะคุณรู้ไมว่าเขาคือใคร. แล้วมึงรู้ได้ไงว่าฉันขับรถชนใครไป. พูดจาไม่สุภาพเลยนะครับคุณหมอ. ผมได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น. พวกท่านคือพ่อแม่ของผมครับ. และอีกอย่างนึงนะนั่นแหละคือความรู้สึกเวลาที่ต้องสูญเสียอะไรไปก่อนที่ผมจะน้ำใส่ตัวเด็กคนที่เป็นคนรอง. ก่อนที่จะใช้มีดที่เอามาด้วยตัดสายไฟที่อยู่แถวนั้นและน้ำที่นอนอยู่ตรงพื้นนั้นอยู่ใกล้กับที่พอดีผมก็เลยโยนปลั๊กที่กำลังเสียบไฟ. แล้วไปก็ได้เกิดช็อตเด็กคนนั้นจะให้ผมไปนั่งดูข้างๆเขาจะได้หัวเราะออกมานี่แหละเวลาที่พี่ต้องสูญเสียคนที่สำคัญไปนะมันรู้สึกแบบนี้ล่ะครับคุณหมอ. ผมพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะขึ้นมา. อ้อใช่นะคุณหมอลูกชายคนโตของคุณน่ะเสียสติไปแล้วล่ะดูจากอาการช็อคก็น่าจะรู้แล้วแหละตอนนี้ผมจะควักปืนออกมาแล้วยิงไปที่ศีรษะของคุณผู้ชายเขา. และนี่สำหรับที่คุณชนพ่อแม่ผมนะคุณหมอ. ผมได้เดินเข้าไปหาเด็กชายคนนั้นแล้วให้ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า. เด็กคนนั้นได้สั่นด้วยความหวาดกลัวและใช่เขาเสียสติไปแล้วจริงๆเขาพูดแต่มันซ้ำไปซ้ำมาว่า. The Comedian ว้าวขอบใจสำหรับชื่อนะก่อนที่ผมจะยกศพทั้ง 4 คนไปแขวนไว้ตรงราวบันได. และได้เขียนชื่อผมว่า. The Comedianจับลูกคนโตของตระกูลนี้มัดไว้และได้ติดระเบิดไว้ที่ตัวเขาถ้าเกิดว่าใครเข้าใกล้เขาเกินก็จะเกิดระเบิดขึ้น. ตำรวจเขาทำอะไรที่เกิดเหตุหลังจากนั้น 5 วัน. และทำให้ตำรวจถึงกับเพราะพบเด็กชายผู้รอดชีวิตเฉพาะตำรวจเข้าไปใกล้ได้ 2 เมตรไม่ได้เกิดระเบิดขึ้นกับเด็กชายคนนั้น. และตำรวจก็ได้เหลือบไปเห็นชื่อผมที่เขียนไว้ตรงกำแพง. แล้วทำไมตำรวจรู้ด้วยว่าผมคือ. The Comedian

โปรดติดตามตอนต่อไป.

เอาล่ะสวัสดีทุกคนเป็นไงบ้างก็สวัสดีวันสงกรานต์หรือวันปีใหม่ไทยด้วยนะย้อนหลังนะต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบนะแล้วก็ฝากติดตามตอนที่ 4 ด้วยนะจะมาเร็วๆนี้แหละ.