..."ไฮ~ไฮ~โตเตโมโยโรชิเดก๊ะ~ซากูระ~ แดนเกริกไกร~ อยากเป็นแฟนญี่ปุ่นเหลือหลาย อยากเดินฉาย อยากใช้เงินเยน เหย่เยเยเหย่เย๊เย๊เยเยเหย่เย ~" ...

    เสียงฮัมเพลงดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงสาวร่างบางคนหนึ่ง ที่กำลังถือกระเป๋าเดินทางออกจากสนามบินที่ญี่ปุ่นอย่างอารมณ์ดี พร้อมเหล่าเพื่อนๆ ของเธออีก3-4คน 

"มึงอย่ามัวแต่ร้องเพลงดิ! หาป้ามึงก่อน เดี๋ยวก็ได้นอนกลางถนนหรอก"

น้ำเสียงอันกวนทีนที่เป็นเอกลักษณ์ของไอ้ 'ทีม' เพื่อนชายเพียงคนเดียวของฉันพูดขึ้น พร้อมกับเดินเลื่อนกระเป๋าเดินทางเข้ามาใกล้ๆ  

"เออ..รู้แล้วอีนี่นิ! รอก่อนได้มะ กูแชทหาป้าแล้ว อีก5นาทีป้ากูใกล้จะถึงแล้ว" ฉันหันไปตอบมันอย่างหงุดหงิดพร้อมกับตีไปที่แขนมันเบาๆ 

"เออ ดีๆ งั้นกูไปบอกคนอื่นก่อนนะ" มันบอกก่อนที่จะเดินไปหาเพื่อนๆกลุ่มอื่น ฉันหันกลับมามองบรรยากาศข้างนอกก็พลันในอกก็รู้สึกดีใจ

ในที่สุดก็มาถึงประเทศญี่ปุ่นแล้ว ไม่ได้มานานเท่าไรแล้วนะตั้งแต่เด็กๆเลยมั้งเนี่ย คิดถูกแล้วที่เลือกมาเรียนเเลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น1เทอม

โอ๊ะ! ลืมแนะนำตัวเลย ฉัน'เนตร'เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น พ่อเป็นคนไทยส่วนแม่เป็นคนญี่ปุ่น เรามีกันอยู่สามคนพ่อเเม่ลูก บางทีเราก็ไปเยี่ยม'คุณป้ามิกิ'ที่ญี่ปุ่นบ้างเป็นบางครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่งคุณแม่เกิดป่วยกะทันหันและเสียตอนที่ฉันอายุ9ขวบ ฉันบอกตามตรงว่าฉันเศร้ามากเกือบเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็ผ่านมาได้เพราะมียาดีนั้นก็คือ... เหล่ามังงะBL ยังไงล่ะ!!! ถึงพ่อฉันจะบอกว่ามันแปลกๆก็เถอะ

แต่ก็ต้องขอบคุณมันนะ ที่ทำให้ฉันผ่านความเจ็บปวดมาได้ และที่สำคัญเป้าหมายที่ฉันมาญี่ปุ่น ไม่ได้มาเรียนอย่างเดียวนะ  มาหาผู้ชะ-แฮ่กๆมาตามรอยมังงะBL ยังไงล่ะ!! เห็นว่าบางเรื่องในฉากมาจากสถานที่จริงๆด้วยนะ ฉันก็เลยอยากมาเดินตามรอยบ้าง เนี่ยๆๆฉันหาข้อมูลมาเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่หาเวลาว่างมาเท่านั้น 

หลังจากรอคุณป้ามิกิมารับ พวกเราไปทัวร์โรงเรียนที่ฉันเรียน อ้อ!ลืมบอกไปว่าโรงเรียนนี้ที่ฉันมาเเลกเปลี่ยนก็มีแค่ฉันกับไอ้ทีมนะ ส่วนคนอื่นอยู่คนละโรงเรียนกัน น่าเสียดายจังเลยนึกว่าจะมีเพื่อนนอกจากหมอนั่นบ้าง แต่ไม่เป็นไรไว้หาที่นี่ก็ได้ จะได้มีเพื่อนที่ญี่ปุ่นบ้าง ดีไม่ดีถ้าฉันตีสนิทได้ฉันอาจจะได้ไปนัดบอดก็ได้นะคริคริ~

"มึงยิ้มอะไรวะ? เหมือนคนบ้าเลย น่ากลัว"

"เสือกค่ะ.."

หลังจากทัวร์โรงเรียนกันเรียบร้อยแล้วก็แยกกันกลับบ้าน ไอ้ทีมจะอยู่หอพักที่ทางอาจารย์เขาจัดไว้ให้ ส่วนฉันก็พักกับคุณป้าที่บ้าน คุณป้าฉันเป็นคนทำเรื่องขอเป็น*โฮสท์แฟมิลี่*ให้โดยเฉพาะ ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกสะดวกสบายมาก เพราะมันไม่มีเวลาในการจำกัดเข้าออกยังไงล่ะ 

"เนตร หนูขึ้นไปเก็บของบนห้องนะแล้วก็รีบไปพักซะนะพรุ่งนี้มีเรียนวันแรก จำห้องหนูได้ใช่ไหม? เดี๋ยวป้าไปเก็บร้านก่อนนะ"

พอป้าพูดเสร็จเธอก็เดินเข้าไปในหลังร้านทันที บ้านของป้ามิกิเป็นตึกแถวสีขาว2คูหา 3ชั้น สไตล์มูจิ มีกลิ่นอายมินิมอล ข้างล่างเป็นคาเฟ่ขนม

ฉันชอบร้านขนมป้ามิกิมากเวลามาญี่ปุ่นทีไรก็จะแวะมาที่ร้านเสมอ แถมเวลาว่างๆก็เคยมาช่วยเธอด้วย สนุกมากๆฉันเลยได้สกิลการทำขนมมา1MP อาจจะเพราะฉันชอบเรื่องพวกเรื่องนี้ด้วยมั้งเลยรู้สึกสนุก

เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ.. รีบไปจัดของก่อนดีกว่าจะได้มีเวลาว่างอ่านมังงะBLต่อ อิอิ...

30 นาทีผ่านไป

"เฮ้อ..เสร็จแล้วจ้า เหนื่อยใช่เล่นเลยนะ" ฉันปาดเหงื่อที่หัวก่อนจะทิ้งดิ่งลงไปที่เตียงนอน "ยังนุ่มเหมือนเดิมเลยนะ" ฉันมองรอบๆห้อง มันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ป้ามิกิคงทำความสะอาดรอสินะ

ขอบคุณนะคะป้ามิกิ... เอาล่ะถึงเวลาแล้ว!!

มือเรียววานหาหนังสือมังงะBLเล่มโปรดที่พกมา หน้าปกมันเขียนชื่อเรื่องไว้ว่า "โอเมก้าหน้าหวานกับนายอัลฟ่าหน้าขรึม"

มังงะBL เเนวโอเมก้าเวิร์ส เล่มโปรดของฉัน ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับ 'อายาโนะ ริคุ' นายเอกของเรื่อง เขาเป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนอิบาริ ซึ่งเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของญี่ปุ่น และก็ยังเป็นลูกชายของประธานบริษัทเครือข่ายใหญ่

ด้วยความที่เขาเรียนได้ท๊อปมาตลอด เขามั่นใจเลยว่าตัวเองจะต้องเป็นอัลฟ่าแน่ๆ แต่มันไม่ใช่...เขาเป็นโอเมก้า! มันทำให้เขาช็อกมากหลังจากที่ได้รับผลตรวจ เขาเลยเลือกที่ปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ให้ใครรู้ แม้แต่ 'เซนโด อายาโตะ' พระรองและเพื่อนสมัยเด็กเพียงคนเดียวของเขาก็ตาม

จนวันหนึ่งในงานเลี้ยงของ 'คานาโอกิ เคย์โตะ' พระเอกของเรื่อง เขาพึ่งจะได้รับตำแหน่งประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ต่อจากพ่อมาสดๆร้อนๆ และนี่ก็เป็นงานเลี้ยงเปิดตัวของเขาด้วย

ส่วนด้านนายเอกที่เริ่มเบื่อจากงานเลี้ยงก็เลยเดินปลิกตัวออกมาจากงานคนเดียว เขามานั่งคิดมากเรื่องเพศรองตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่าร่างกายของเขานั้นเกิดฮีตขึ้นมา พระเอกที่ได้กลิ่นก็รีบเดินออกมาจากงาน และนั้นก็เป็นการพบกันครั้งแรกของพระเอกและนายเอก

โอย..ซีนนี้เนี่ยแหละ จังหวะตกหลุมรักของ2พระนาย และทำให้ทั้งสองคนรู้ทันทีเลยว่าเป็นคู่โชคชะตากัน

หลังจากนั้นพระเอกก็ได้อุ้มนายเอกไปที่ห้องแล้วก็...คริคริ...กัน ฉาก18+ตรงนี้แซ่บนัวพริก10เม็ดไปเลยค่ะ พอหลังจากเสร็จกิจ พระเอกก็พานายเอกอยู่กับเขาที่บ้านพักในฐานะภรรยา

นายเอกที่ได้ยินก็ไม่ยอมแล้วบอกว่าตนเป็นอัลฟ่าและพยายามจะกลับบ้าน ก็เลยกลายเป็นฉากตบจูบๆซะอย่างนั้น ละครไทยไปอีกกก พระเอกที่เห็นความดื้อของนายเอกก็เกิดสนใจขึ้นมา เพราะว่าไม่มีใครเคยปฏิเสธเขามาก่อน

พระเอกตกลงแล้วจะพาเขากลับบ้าน แต่เขาจะไปที่บ้านของนายเอกด้วย และจะไปขอนายเอกแต่งงาน นายเอกที่ได้ยินก็ร้อนร้นใหญ่ และขอให้เขาปิดเรื่องที่เขาเป็นโอเมก้าเป็นความลับ

พระเอกที่ได้ยินก็ได้ยื่นข้อเสนอมาว่า ต้องให้นายเอกย้ายมาอยู่กับเขา โดยให้นายเอกอ้างว่ามาเก็บตัวสอบเข้ามหาลัย แล้วเขาจะปิดเป็นความลับให้ นายเอกที่ไม่มีทางเลือกเลยตกลง พออยู่ไปอยู่มาก็เกิดเป็นความรักขึ้นมา

แต่ก็มีอุปสรรค์ตัวร้ายอย่าง 'คานากิ อิริยะ' ที่เป็นเด็กสมัยเด็กของพระเอกอยู่นิดหน่อย เขาอิจฉานายเอกที่ได้รักกับพระเอกเลยพยายามรังแกแต่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่โดนพระเอกตอกกลับไปครั้งนึ่ง ตัวร้ายถึงกับซึมแล้วหนีกลับต่างประเทศไปเลย พล๊อตเรื่องก็ประมาณนี้แหละ เนื้อหาเรื่องปานกลางไม่ได้หนักมาก แต่ลายเส้นคือดือมาก

มือเรียวค่อยๆเปิดพลิกหนังสือด้วยความอ่อนโยน นัยน์ตาสีดำมองไปยังตัวละครทั้ง4 ที่ยืนเรียงอยู่หน้าแนะนำตัวละคร อยู่ในอกก็พลันเต้นรัวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ให้ตายสิ..ฉันรักพวกเขาจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว อยากจะ..เข้าไปสัมผัสพวกเขาจังเลย

เปลือกตาของหญิงสาวค่อยๆปิดลงเรื่อยๆ ก่อนที่สติจะค่อยๆลอยหายไป ภายในอกที่เต้นรัวนั้นก็ได้ขอให้คำอธิษฐานเมื่อกี้ของตนนั้นกลายเป็นจริงขึ้นบางสักครั้ง แค่ฝันก็ยังดี...

.

.

.

.

.

.

.

.

กริี๊ง!...กรี๊ง!...กะ-ตุบ!!

"อ่อย..เช้าแล้วเหรอ..หาว.." 

ร่างของหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ สภาพหัวกระเซอะกระเซิงอย่างซอบบี้ ร่างเล็กพรางบิดขีเกียจซ้ายขวาก่อนที่ลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำชั้น2อย่างขี้เกียจ พอจะอาบน้ำก็นึกขึ้นได้ว่าลืมเอาเสื้อนักเรียนมาเปลี่ยนด้วย ก็เลยรีบเดินขึ้นไปเอาชุดนักเรียนที่ตนนั้นเเขวนไว้ตรงตู้เสื้อเมื่อคืน

แต่พอเข้าไปในห้องแล้ว ชุดที่ควรจะเป็นชุดกะลาสีน้ำเงินดันกลายเป็นชุดนักเรียนยูนิฟอร์มสีกรมเหมือนกับของโรงเรียนอื่น

"หืม..เดี๋ยวๆ นี่ชุดนักเรียนกูเหรอ? ไม่ดิไม่ใช่..ใครเอาชุดนักเรียนกูไปเนี่ย!!" พอชุดนักเรียนของตัวเองเปลี่ยนไป เปลือกที่ปิดอยู่นั้นก็พลันเปิดสว่างขึ้นมาทันที

"เนตร ลงมากินข้าวได้แล้วจ้า เดี๋ยวไปสายเอานะ..." เสียงของป้ามิกิดังมาจากชั้นสอง

"ป้ามิกิคะ..คือเห็นชุดนักเรียนหนูไหมคะ?" ฉันเดินไปชั้นสองเพื่อลงไปถามป้ามิกิ เผื่อเธออาจจะเหลอหยิบไปก็ได้เลยไม่ลืมที่จะยิบชุดนั้นไปด้วย

"ชุดหนูก็ถูกแล้วไง เมื่อวานยังเอามาอวดป้าอยู่เลยนิจ๊ะ”

"หะ?..."

จากนั้นฉันก็ยืนอึ้งกิมจิอยู่อย่างนั้นอยู่เป็นชั่วโมง พอรู้สึกตัวอีกทีก็กลายมายืนอยู่หน้าโรงเรียนซะแล้ว ฉันมองใบหน้าของคุณป้ามิกิที่กำลังยิ้มมาให้ฉัน

"โชคดีกับการเรียนวันแรกนะจ๊ะหนูเนตร ป้าไปก่อนนะเดี๋ยวต้องไปเปิดร้านอีก บายจ๊ะ!" ป้ามิกิโบกมือลาก่อนที่จะขับรถออกไป ทิ้งให้ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย..ทำไมชุดนักเรียนฉันถึงเปลี่ยนไป? แถมเส้นทางโรงเรียนก็คนละทาง..อะไรวะงงวะ

อ๊ะ!หรือว่านี่จะเป็นการแกล้งแบบใหม่ของชาวญี่ปุ่น? 

แต่พอฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองโรงเรียนแบบชัดๆเท่านั้นแหละ มันทำให้ฉันถึงกับอึ้งคูณ2กันเลยที่เดียว

เชี้ยยย!! นี่มัน..โรงเรียนอิบาริ จากเรื่อง"โอเมก้าหน้าหวานกับนายอัลฟ่าหน้าขรึม"นิ!? อย่าบอกนะว่าเข้ามาอยู่ในโลกBLอ่ะ เหี้ยแล้วไงทีนี่...

..........................................................

ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วนะงับบบ..

หลังจากฉันมาถึงที่โรงเรียนอิบาริแล้ว ฉันก็ยังไม่กล้าใจดีสู้เสือเดินเข้าไปเลยเลือกที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้าร้านแฟมิลี่มาร์ทข้างๆโรงเรียนแทน

เอาไงดีวะ!?...สับสนวะใครก็ได้มาช่วยกูที นี่จำได้นะว่าโรงเรียนอิบาริเป็นฉากที่อาจารย์เขาวาดขึ้นมาเอง ไม่ได้อ้างอิงจากไหนเลย (ศึกษาข้อมูลมาอย่างถี่ถ้วนแล้วจ้าา)

นี่กูมาเข้ามาในเรื่องจริงๆเหรอ? ปกติในมังงะอย่างน้อยก็ต้องโดนเหี้ยอะไรชนหรืออะไรทับตายห่าก่อนไม่ใช่เหรอวะถึงได้ไปต่างโลก

แต่นี่กูแค่หลับ...แค่หลับเองนะโว้ยยยย!!!

หรือว่าระหว่างนอน มีอะไรหล่นใส่หัวหรือฟะ? บ้า!!ไม่น่าจะใช่ล่ะ

จำได้ว่ารอบ ๆตัวบนที่นอนคือโล่ง..คือโล่งแบบโล่งตะโกนอ่ะ แบบไม่เหี้ยอะไรเลยที่จะสามารถหล่นลงมาทับใส่หัวกูได้

ถ้ามีจริงๆก็คงต้องเป็นผีอย่างเดียวเท่านั้นที่โยนมาใส่หัวกูอ่ะ

ฮื่อ~หาแกงกูมากอีพระเจ้าขอให้ฟ้าทำโทษมึงอย่างหนัก แง~

"เฮ้ย!ยัยเนตรมานั่งเหม่ออะไรแถวนี้ ผู้ทิ้งมาหรือไงหะ?"

ฉันรีบหันไปหาทันทีเหมือนกับมีพระโพธิสัตว์ลงมาโปรด เสียงเหี้ยๆแบบนี้มีอยู่คนเดียว นี่มันไอ้ทีมมม!! สวรรค์กูไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ววว

"ไอ้ทีมกรี๊ดดดด!!! กูดีใจที่มึงมาด้วยนะเว้ย ดีใจวะกูไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ววว!?"

"!?..กรี๊ดทำเตี๊ยมึงอ่ออ มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ยลืมกินยาเขย่าขวดเหรอ รีบไปเร็ว เดี๋ยวก็อาจารย์ก็ขยุ่มหัวเอาหรอก"

"เดี๋ยวมึง! นี่ใช่โรงเรียนที่เรามาแลกเปลี่ยนเหรอจริงๆเหรอวะ?"

"ก็เออน่ะสิ อย่าบอกนะว่ามึงลืมอ่ะ ไหนว่ามึงตั้งหน้าตั้งตามาเรียนที่นี่เลยไง"

"หะ!?"

เท่านั้นแหละฉันก็ถึงอึ้งรอบที่3 ก่อนที่มันจะลากร่างอันไร้วิญญาณของฉันไปที่หน้าโรงเรียนที่มีเหล่าอาจารย์ยืนรออยู่

ใช่กูตั้งหน้าอยากมาจริง แต่ไม่ใช่ที่นี่โว้ยยย เรื่องจริงเหรอเนี่ย...ร้องจริงนะ (T_T)

หลังจากนั้นฉันกับทีมเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วก็มีอาจารย์2คนยืนรอพวกฉันอยู่ เราเดินไปยังทางเดินของโรงเรียน

พอถึงทางแยกตรงบันได พวกอาจารย์ก็จับฉันกับทีมแยกไปคนละตึก ตอนแรกฉันตกใจมากว่าทำไมต้องแยกห้อง เพราะจำได้ว่าเราได้เรียนห้องเดียวกัน

แต่ทีมมันปฏิเสธแล้วยังบอกอีกว่า ตัวมันอยู่ตึกชาย ส่วนฉันอยู่ตึกหญิงแล้วก็โดนมันด่ากลับมาอีกว่าอีสมองปลาทอง เอ้า!ก็กูไม่รู้ไงอีเหี้ยนิ..

แต่ว่า มะ..เหมือนกับเรื่องเลย!? จริงๆแล้วในเรื่องโรงเรียนนี้มันเป็นโรงเรียนสหศึกษานะ แต่แยกเป็น2แผนก คือแผนกชายและแผนกหญิง

ไม่รู้ว่ามันแยกทำส้นทีนอะไร เพราะยังไงแต่ละแผนกก็มีเหล่า โอเมก้า เบต้า และ อัลฟ่า ปะปนกันอยู่ดี

ด้วยความจำใจฉันเลยต้องเดินแยกจากแม่งมาตามตูดอาจารย์เขาแทน อาจารย์เขาได้แนะนำตัวเองว่าเขาชื่อ 'ซานาดะ มาคิโตะ' เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของฉัน

โดยรวมๆแล้วภายนอกคือหล่อ! คือ ดีจย์! แด๊ดดี้ที่ไม่ใช่พ่อมันเป็นแบบนี้นี่เอง เดินแยกไปหาอาจารย์เขาก็ได้ ไม่กงไม่กลัวล่ะอิอิ ให้อีทีมไปไกลๆเลยค่ะ

แต่ในเรื่องฉันไม่เคยเห็นเขาในหนังสือมาก่อนเลย (หรือเพราะกูไม่โฟกัสตัวประกอบวะ?) แต่ดูจากนิสัยเขาแล้วก็ดูเป็นคนขรึมๆ เงียบๆ แต่พอฉันลองเสนอหน้าด้านเข้าไปคุย ก็ดูคุยเพลินมันปากดีนะ ดูใจดีแต่ก็แอบสับๆ

ฉันว่าชอบ(รัก)เขานะ หรืออาจเป็นเพาระคนหน้าด้านเฟรนลี่โดยสันดานวะ เลยรับมือกับอาจารย์นิสัยแบบนี้ได้

"นี่บัตรนักเรียนของเธอนะ...เอาล่ะนี่คือห้องเรียนประจำของเธอนะคุณสิริ(ชื่อจริง) ขอให้เธอรักษากฏเอาไว้ให้ดีๆ เพราะโรงเรียนของเรานั้นมีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน หวังว่าการรับนักเรียนแลกเปลี่ยนเข้ามาครั้งนี้ จะไม่มีอะไรทำให้เสียชื่อเสียงของโรงเรียนเราหรอกนะครับ?"

"รับทราบค่ะ มาคิโตะเซ็นเซ!!"

ฉันพยักหน้าแล้วส่งวิ้งๆให้อาจารย์เขา ก่อนจะรับบัตรนักเรียนมาจากเขา ฉันมองที่บัตรนักเรียนตัวเองนิ่งๆ ทั้งชื่อ..รูป..และประวัติส่วนตัวต่างๆก็ยังเหมือนเดิม

คราวกับ..ยกตัวตนในโลกก่อนของฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยเลย

ฉันถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปห้องเรียนพร้อมกับครูมาคิโตะ เสียงที่คุยกันในห้องตอนเเรกก็เงียบลงทันที ฉันเดินไปหน้าชั้นเรียนแล้วแอบเหล่ๆสำรวจเพื่อนในห้อง

มีแต่คนญี่ปุ่นรัวๆเลยวะ ไม่มีต่างชาติอื่นๆปนมาเลยเหรอ? เซ๊งเลยยย~ อยากจะสปิกอิงริชกับผู้ฝรั่งบ้างซักหน่อย อ้อ!ลืมไปนี่มันแผนกหญิงนิหว่า ไม่มีผู้ชาย55+ อ่อยย~อิจฉาไอ้ทีมอ่าา อยากวาร์ปไปแผนกชายโว้ยย

"สวัสดีทุกคน...ฉันชื่อเนตร เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทย ยินดีที่รู้จักเพื่อนๆทุกคนด้วยนะคะ!!😁"

หลังจากฉันแนะนำตัวหาที่นั่งเสร็จ เหล่าสาวๆญี่ปุ่นในห้องก็เริ่มเข้ามารุมเพื่อจะพูดคุยกับฉันทันที ดูท่าทางแต่ละคน ดูเป็นลูกคุณหนูทั้งนั้นเลย บางก็ถามว่าทำไมพูดญี่ปุ่นชัดจัง บางก็ถามว่าที่ไทยใช้ช้างเดินทางจริงๆหรือเหรอ?

บอกตามตรงนะ ตอนที่ฉันได้ยินคำถามแต่ละคำถามฉันแทบจะสำลักอากาศออกมาเลย ฉันเลยอธิบายแก้ต่างเกี่ยวกับหลายๆอย่างที่ประเทศตัวเองให้เพื่อนสาวฟัง และก็ได้รับผลตอบรับดีไร้คำดูถูกใดๆแถมยังได้เพื่อนใหม่มากอีกด้วย

โอย~เนี่ยแหละเหตุการณ์โมเม้นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ใฝ่ฝัน แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ติดที่ฉันเข้ามาอยู่ในมังงะBLอ่ะ เฮ้อ~กูจะบ้าตายชัก

แต่ถ้าคิดในแง่ดี..ก็ถือว่าได้มาตามรอยก็แล้วกัน เพราะเป้าหมายหลักฉันก็คือมาตามรอยแล้ว ก็ถือสำเร็จตามเป้าหมายที่ว่าไว้ ช่วงเวลานี้เนี่ยแหละ ที่ฉันเสพความสุขของนายเอกกับพระรองให้ฟินจนตัวบิดเลย

รอก่อนนะริคุง...อายาโตะคุง..มัมมีจะไปหาแล้วววว

ฉันพูดคุยกับเพื่อนๆจนคุณครูวิชาแรกเข้ามาสอน กระทั่งเวลาพักเที่ยงได้มาถึง ฉันได้ไปถามเพื่อนๆมาแล้วว่าตอนพักเที่ยงสามารถเดินไปแผนกชายได้

ฉันเลยไม่รอช้ารีบเดินสำรวจไปทั่วโรงเรียนเลยทันทีจ้า พยายามเดินหานายเอกกับพระรองว่าจะไปแอบส่องดูโมเม้นหวานๆซะหน่อย

ผลก็คือไม่เจอเลยค่าาา ทั้งดาดฟ้า โรงอาหาร สหกร ห้องเรียนประจำ โรงยิม เหลือแค่ห้องน้ำชายเนี่ยแหละที่ยังไม่ได้ไป

ขนาดเดินสถานที่ที่พวกเขาชอบกันก็ยังไม่พบตัวเลย จนตอนนี้เวลาผ่านไปตอนเย็นนักเรียนทุกคนในห้องค่อยๆทยอยกันกับบ้าน เหลือแค่ฉันคนเดียวที่นั่งแช่ก้นอยู่ในห้องคนเดียว

นายเอกกับพระรองหายไปไหน?...

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย สองมือกุมขมับขยับไม่หยุดเลย หรือยังมีที่ลับที่อื่นอีก? สงสัยต้องไปนั่งเขียนทบทวนเนื้อหาใหม่อีกรอบแล้วล่ะ

พอนั่งเหม่อสักพักป้ามิกิก็โทรมาหาฉัน ให้ลงมาจากอาคารเรียนเพื่อกลับบ้าน

"เป็นอะไรล่ะหืม? หน้าบึ้งเลย เรียนไม่สนุกเหรอ?"

พอร่างบางเข้ามานั่งบนรถ คนเป็นป้าก็สังเกตได้ถึงอารมณ์ของหลานสาวที่ไม่ค่อยดีนัก เลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"เปล่าค่ะ..แค่รู้สึกว่าหนูยังปรับตัวไม่ทันเฉยๆ"

เธอเอ่ยตอบป้าด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ก็พยายามฝืนยิ้มให้ผู้เป็นป้าสบายใจ แต่ภายในอกคือกรี๊ดร้องเหมือนกับตัวร้ายในละครแล้วค่ะ

ใช่!! อยู่ดีๆก็วาร์ปมาที่โลกBLเฉยเลย ถ้าถามว่าชอบไหม? เอาตามตรงก็ชอบนะ แต่ก็ไม่ได้อยากจะเข้ามาแบบนี้ ฉันแค่อยากจะเฝ้ามองความรักของตัวละครผ่านในหนังสือมากว่า

"อ้อ..ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวอยู่ไปก็ชินเองแหละ"

"ค่าาา~"

"เนตรจ๊ะ..."

"คะ?"

"ป้าเห็นหนูเบื่อๆ อยากลองมาช่วยงานที่ร้านป้าไหม? เห็นเมื่อก่อนหนูชอบทำขนมนิ"

ทำขนมเหรอ? อุ๊ย!ดีเลย...งานแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้น้องเนตรถนัดเลยค่าา อยากมีผัวแดนปลาดิบต้องเก่งเรื่องงานบ้านงานเรือน

"ก็ได้ค่ะ..หนูอยากจะลองเรียนทำขนมด้วย ป้าสอนหนูด้วยได้ไหมคะ?"

"ได้จ๊ะ งั้นเราไปชื้อของเตรียมไว้เลยไหม? พรุ่งนี้จะได้เริ่มทำกันเลย (^_^) b"

"โอเคเลยค่าาา!~"

ฉันตอบเธอ ก่อนที่ป้ามิกิจะหักพวงมาลัยเพราะกลับรถ ไปซูเปอร์มาเก็ตเพื่อไปซื้อของกัน

ระหว่างทางแยกตรงไฟแดง ที่รถป้าฉันจอดอยู่ ฉันที่กำลังเบื่อก็หยิบโทรศัพท์เสียบหูฟังแล้วเท้าคางมองบรรยากาศข้างนอกหน้าต่างรถด้วยความอารมณ์ดี

อยู่ๆสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นสนามเด็กเล่น ตรงนั้นมีเด็กชายสองคนกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันอยู่ น้องทางด้านซ้ายมีผมสีดำสนิทและมีใบหน้าที่ออกหวานดูน่ารักน่าเอ็นดู นัยน์ตาสีดำกลมโต ส่วนอีกคนมีผมสีน้ำตาลมีใบหน้าน่ารักแต่ไม่มากเท่าคนผมดำ

ตอนที่ฉันเห็นเด็กๆทำให้ฉันนึกถึงนายเอกกับพระรอง ตอนเด็กๆพวกเขาทั้งสองคนมักจะมาเจอกันที่สนามเด็กเล่นแบบนี้ทุกวัน

พระรองที่เห็นถึงความร่าเริงของนายเอกเข้าก็ได้ตกหลุมรักนายเอกไปเต็มเปา และพยายามที่จะมาตีสนิทนายเอกและแน่นอนว่าได้สนิทกันตามสเต็ปพระรอง และทั้งสองก็ได้สนิทกันเรื่อยมา พระรองค่อยมาดูเเลเอาใจใส่ทุกวันไม่เปลี่ยน เอาจริงๆนะอิจฉานายเอกวะ...

เฮ้อ..อยากเจอนายเอกกับพระรองตอนเด็กๆจังเลยนะ คงจะน่ารักน่าดู

ร่างบางค่อยๆโน้มตัวลงมาพิงตรงกระจกรถ นัยน์ตาสีดำที่กำลังมองไปตรงร่างของเด็กชายทั้งสองนั้น เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนที่สติจะหลุดลอยไปนั้นอยู่ๆก็มีคำๆนึ่งแวบเข้ามาในหัว

คุ้นๆแฮะ..เด็กสองคนนั้น เหมือนกับนายเอกกับพระรองเลยแฮะ..

เดี๋ยวก่อนนะ!?..

เนตรลืมตาโตเด้งตัวกลับมามองกระจกรถใหม่อีกรอบแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ไฟจราจรจากสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียวรถของป้ามิกิค่อยๆเคลื่อนออกไป ภาพของเด็กทั้งสองที่นั่งเล่นกันค่อยๆเลื่อนหายไป โดยที่เนตรนั่งมองภาพนั้นอย่างน่าเสียดาย

เมื่อกี้เด็กสองคนนั้น นายเอกกับพระรองตอนเด็กๆ!! 

ม่ายยยย ทำไมกูไม่สังเกตให้เร็วกว่านี้นะเนตร อีโง่แง~ กูพลาดของดีอ่าาา

แต่เดี๋ยวนะถ้างั้นก็แสดงว่าฉันเข้ามาก่อนเนื้อเรื่องในหนังสือน่ะสิ แถมเข้ามาก่อนนานมากด้วย

แล้วพระเอกฉันอยู่ในช่วงไหนเนี่ย?

ฉันนั่งน้ำตาซึมเหม่อตลอดทางตั้งแต่ซื้อของจากซูเปอร์มาเก็ตจนกลับถึงบ้าน พอถึงบ้านฉันรีบช่วยป้ามิกิยกของเอาเข้าบ้าน แล้วรีบขึ้นห้องล๊อกประตูไว้ทันที สายตากวาดมองหาหนังมังงะเรื่อง "โอเมก้าหน้าหวานกับนายอัลฟ่าหน้าขรึม"ทันทีเพื่อจะทบทวนเนื้อหาในหนังสือ

แต่ฉันพอหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ฉันจำได้ว่าฉันวางใว้บนเตียงนิ หรือเป็นเพราะฉันเข้ามาในนี้?

ช่วยไม่ได้แฮะ...

ร่างบางเดินมานั่งบนโต๊ะแล้วหยิบสมุดออกมากาง แล้วเขียนเพื่อทบทวนเนื้อหาที่พอจำได้

...'อายาโนะ ริคุ [นายเอก] ในเรื่องอายุ 18ปี  เรียนอยู่ที่อิบาริ เป็นประธานนักเรียน ...

...คานาโอกิ เคย์โตะ [พระเอก] ในเรื่องอายุ 29ปี เป็น CEOบริษัทยักษ์ใหญ่'...

ทั้งสองคนอายุห่างกัน11ปี!? ริคุหนูได้แด๊ดดี้ที่แท้ทรูเลยนะเนี่ย!!

ดูจากที่ฉันเจอนายเอกกับพระรองตอนกลับบ้าน อายุก็น่าจะประมาณ 6-7 ขวบนะ ถ้างั้นพระเอกก็อายุประมาณ.....อืม 17-18 ปี? เท่าฉันเลยนิ? ถ้าเอาให้ชัวร์ก็ต้องไปหานายเอกกับพระรองแล้วถามดู

งั้นไว้พรุ่งนี้ลองไปตรงสนามเด็กเล่นดีกว่า จะได้ลองเนียนๆไปทำความรู้จักกันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ 

แง~ตื่นเต้นอ่าาา อยากวาร์ปไปตอนเย็นของพรุ่งนี้เร็วๆจัง

ในขณะที่กำลังจะเดินไปอาบน้ำนั้น ฉันเห็นป้ามิกิกำลังหาอะไรบ้างดูร้อนรนแปลกๆ

"ป้ามิกิคะหาอะไรเหรอคะ?" ฉันเดินเข้าไปหาป้ามิกิ ในมือก็เอื้อมไปหยิบผ้าคุณหนูตากไว้เพื่อจะไปอาบน้ำ

"เนตรป้าลืมซื้อถุงขยะน่ะ มันจะหมดแล้ว โธ่..ไม่น่าลืมเลย"

ป้ามิกิพูดพร้อมกับทรุดลงไปนั่ง ในมือถือถุงขยะสีดำเหลือแค่2ใบสุดท้ายสำหรับของพรุ่งนี้

เธอคิดว่าคงไม่พอเพราะช่วงนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ ถุงขยะแค่สองใบคงจะไม่พอแน่ๆ จะออกไปซื้อตอนนี้ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเธอต้องไปทำเค้กให้ลูกค้าที่โทรมาสั่งเมื่อตอนกลางวัน

"งั้นให้หนูไปซื้อไหมคะ? หนูว่าจะไปซื้อขนมเพิ่มซะหน่อย"

เนตรเสนอตัวเพราะตอนที่อยู่ซุปเปอร์มาเก็ตเธอมัวแต่เหม่อถึง2คนนั้น เลยลืมไปว่าตัวเองซื้ออะไรมาบ้าง

ตอนนี้แหละเธอจะไปซื้อขนมมาตุ๋นเก็บไว้ให้เต็มตู้เลย ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินนะ พ่อเธอโอนเงินมาให้แล้วววว หึ!มีพ่อสายเปย์ก็ดีแบบเนี่ยแหละ

"โอเคจ๊ะ งั้นระวังตัวด้วยนะ อ๊ะนี่ โบฮังบัซเวอร์ (สัญญาณกันโจร) เอาไปด้วยนะ" 

 "โธ่!..ป้ามิกิก็หนูโตแล้วนะคะดูแลตัวเองได้แล้ว เห็นแบบนี้หนูก็เคยเรียนมวยไทยมาแล้วน้าาา"

ฉันพูดขิงป้ามิกิไป1ยก แต่ถึงอย่างนั้นก็รับเจ้าโบฮังบัซเวอร์มา ลักษณะของมันเหมือนกับพวงกุญแจสีเหลืองแต่มีปุ่มกดตรงกลาง ดูแล้วน่ารักตะมุตะมิมาก

"จ้าา~แม่คนเก่งของป้า แต่เก็บไว้เถอะเพื่อความสบายใจของป้า แล้วรีบกลับมานะอย่างมัวไปเถลไถลที่ไหนล่ะ"

"ค่าาา ไปแล้วนะคะ"

ฉันเดินมาหยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์ และเสื้อคลุมแขนยาวมาสวม ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป โดยมีป้ามิกิยืนมองอยู่ตรงหน้าต่างด้วยความเป็นห่วง

2 ชั่วโมงผ่านไป

"ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ!" ฉันออกมาจากร้านสะดวกซื้อด้วยใบหน้าที่มีความสุข ในมือนั้นเต็มไปด้วยถุงหลายใบ ซึ่งในถุงนั้นเต็มไปด้วยขนมและเครื่องดื่มที่น่ากินมากมาย 

ไม่นะ..เผลอหลวมตัวซื้อเยอะมาซะแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้นิ ของสะดวกซื้อที่ญี่ปุ่นมันน่าซื้อนิหน่า จะมากี่ครั้งก็ยังน่าประทับใจอยู่เสมอเลย แล้วใครจะอดใจได้ล่ะโดยเฉพาะคนไทยอย่างฉันด้วย

แต่อย่าเข้าใจผิดนะว่าฉันซื้อแต่ขนมอย่างเดียวน่ะ นี้ไงถุงขยะ! ฉันซื้อมา3แพ็คใหญ่ๆเลย จะได้ไม่ต้องไปซื้อหลายๆรอบ

ในระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้านฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด เพื่อดูว่าตัวตนของฉันในตอนนี้เปลี่ยนไปยังไงบ้าง นิ้วเรียวเลื่อนมากดทั้งแกลอรี่รูปภาพ ไลน์ เบอร์โทร เฟส และอย่างอื่น ซึ่งมันยังเป็นเหมือนเดิมก่อนฉันจะมาโลกนี้ 

ครืน!~ 

เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเลื่อนดูอะไรอย่างอื่นในโทรศัพท์อยู่ พอเห็นชื่อคนที่ทักมาก็อดแปลกใจไม่ได้ 

'ทีม เพื่อนเหี้ยม'

ทักมามีอะไรวะ? ฉันเห็นไอ้ทีมส่งข้อความมาเลยกดเข้าไปอ่าน

ทีม เพื่อนเหี้ยม : มึงผลตรวจได้แล้วนะ ของมึงอยู่กับกูเนี่ย

เนตร : ผลตรวจอะไรวะ?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ผลตรวจพ่อมึงมั้ง

เนตร : ตลกอีสัส..พูดมา

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ก็ผลตรวจเพศรองของเราไง ที่เราตรวจก่อนไปญี่ปุ่นอ่ะ มึงลืมอ่อ?

เนตร : อ้าวเหรอ?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ฮ่วยย!! งั้นเดี๋ยวกูส่งลิงค์ไปให้นะ มึงก็ไปตรวจซะ แล้วมาบอกกูด้วยว่ามึงได้อะไร

เนตร : แล้วมึงได้อะไรวะ?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : หึ! มึงคิดว่าคนอย่างไอ้ทีมสุดหล่อจะได้อะไรล่ะ?

เนตร :โอเมก้า?

ทีม เพื่อนเหี้ยม : พ่อง! กูได้อัลฟ่าเว้ยยย

เนตร : โห้..นึกว่าได้ โอเมก้า จะจับมึงเป็นเมียซะหน่อย55+

ทีม เพื่อนเหี้ยม : ตลกละอีปลาทอง! มึงรีบไปตรวจในเว๊ปที่กูส่งซะ แล้วมาบอกกู

เนตร : เออๆ รอกูก่อน กูอยู่ข้างนอกมาซื้อของให้ป้าเนี่ย จะกลับบ้านแล้ว

ทีม เพื่อนเหี้ยม : เคร เดี๋ยวรอ-

โครม!...

ในขณะที่ฉันกำลังพิมพ์คุยกับสหายรักอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงอะไรไม่รู้ดังขึ้นตรงตรอกมืดๆ ด้วยความที่เราเป็นคนขี้เสือกอยากรู้อยากเห็นก็เลยเดินย่องๆแอบเข้าไปดู

ปรากฏว่ามีกลุ่มนักเรียนจากโรงเรียนอื่น ประมาณ3 คน กำลังรุมทำร้ายนักเรียนชายคนหนึ่งอยู่  ซึ่งพอดูดีๆแล้วเสื้อผ้าของชายที่โดนรุมนั้นเหมือนกับโรงเรียนอิบาริเลย

เหี้ย..ไถ่เงินเหรอ? เย็ดแม่มไอ้ชาติเปรต บังอาจนักก!!! พวกมึงจะต้องเจอกับ เพกาซัล หมัดดาวตก ของกู!!

ย๊ากก!!~

ฉันรีบพุ่งเข้าไปประเคนหมัดให้ทันที จนไอ้กุ๊ยผมดำคนที่1ล้มสลบไปเลย ชิบ..สงสัยเหวี่ยงหมัดแรงไปหน่อยกระเด็นไปโน่นเลย ตายยังวะเนี่ย

"นี่พวกนาย..ปล่อยเเฟนฉันเดี๋ยวนี้นะ"ฉันรีบตะโกนทันที พร้อมกับใส่บทบาทเเฟนของคนที่โดนรุม โดยที่ไม่ลืมที่จะเก๊กหน้าดุไปด้วย

รอก่อนนะไอ้ชาย..พี่สาวมาช่วยนายแล้ว

"เฮ้ย!..ทานากะ!? แกเป็นใครวะ!?" ชายตัวใหญ่ผมสีเขียวตกใจ เมื่ออยู่ๆก็มีผู้หญิงจากไหนไม่รู้โผล่มาต่อยเพื่อนเขาจนสลบไป ความโกรธค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้เมื่อมีคนเข้ามาสอด เขามองมาทางเธอพร้อมมองอย่างหาเรื่อง 

"แล้วนายเป็นใครยยะ? มายุ่งอะไรกับเเฟนของฉันไม่ทราบ?" ฉันเดินกอดอกมามองไอ้พวกกุ๊ยอย่างท้าทาย 

หึ!..อย่าว่าฉันจะกลัวนะอีพวกกุ๊ย ที่ฉันบอกว่าเคยเรียนมวยอ่ะ ฉันเรียนจริงนะบอกให้ 

"เห..แฟนของไอ้ลูกคุณหนูนี่งั้นเหรอ? สวยดีนิ ฉันจะไม่ยุ่งกับหมอนั้นก็ได้นะ ถ้าเธอไปกับพวกเรา"

ชายผมดำหน้าเหี้ยอีกคนที่2เดินมาหาฉัน มือหยาบค่อยๆยกขึ้นมาลูบหน้าฉันเบาๆ

เพียะ!~

"อย่ามือสกปรกมาโดนหน้าฉัน เดี๋ยวเสนียดติด"

"หนอย..ยัยนี่นิ! อยากตายเหรอวะ!?"

ไอ้ผู้ชายหน้าเหี้ยคนเดิม รีบพุ่งมาหาหมายจะต่อยฉัน แต่ฉันหลบได้ก่อนจะหมุนตัวยกขาขึ้นเตะ ท่าจระเข้ฟาดหางไปเลยสิคะ แล้วต่อด้วยทีบยอดอกไอ้ผมเขียวอีกคนเพื่อจบเกม

"แอ๊บ!!.."

KO.!!

หึ! เป็นไงล่ะ เจอตีนหลวงพ่อเค็มเข้าไปช็อกเลยอ่ะดิ!!

"ไง..อยากโดนอีกหรือไง ถ้าไม่อยากตายก็รีบไปซะ!"

"คะ..ครับ!" 

ไอ้หัวเขียวที่เห็นว่าสู้ฉันไม่ได้ ก็รีบไปพยุงเพื่อนทั้งสองคนที่นอนสลบอยู่ ก่อนจะรีบวิ่งหายไปทันที

เฮ้อ~จบซะที 

"อึก!..." 

"นาย..เป็นอะไรหรือเปล่า? " ฉันที่เห็นชายคนที่ฉันอ้างเป็นแฟนค่อยๆรู้สึกตัว ก็รีบเดินเข้าไปพยุงเขาทันที 

อา..ใบหน้าของเขาดูสะบักสะบอมมาก เป็นอะไรมากหรือเปล่านะ?

แย่ละ..ต้องทำแผลนะเดี๋ยวหล่อๆพังหมด

"ไหวไหม?..จับฉันแล้วค่อยๆลุกนะ 1..2..3.." ฉันเข้าไปประคองเขาให้ลุกขึ้นแล้วพาไปที่สนามเด็กเล่น

"เอานี่ไปประคบหน้าก่อนนะ แล้วนี่ยากับปลาสเตอร์นะเอาไปแผลซะ" ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าที่มีน้ำแข็งและถุงยาให้เขา ดีนะซื้อมาด้วยอ่ะ

"ขอบคุณ…"เขามองนิ่งๆ แล้วรับไปอย่างเงียบๆ แล้วเอาผ้าไปประคบหน้าตัวเอง

"ไม่เป็นไรหรอก..คนกันเอง แล้วนี่นายกกลับบ้านไหวปะ? ให้ฉันโทรเรียกใครมารับไหม? " ฉันถามแล้วเดินมานั่งใกล้ๆเขา ฉันเคลือบมองเขาอยู่หลายรอบ 

"อืม..ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม? ของฉันมันพัง" เขาพูดแล้วยื่นโทรศัพท์ที่พังให้ฉันดู 

"อืมได้สิ…" ฉันยื่นโทรศัทพ์ให้เขา พอเขารับโทรศัพท์จากฉันไปก็จิ้มๆแล้วคุยอะไรบางอย่าง

โดยที่ฉันเดินออกมานั่งชิงช้าข้างๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเขา เห็นอย่างนี้ฉันก็มีมารยาทนะยะ

ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็น2ทุ่มครึ่งแล้ว แย่ล่ะ..ต้องรีบกลับแล้วสินะ เดี๋ยวป้ามิกิจะเป็นห่วง

"เธอ.."

"จ๋า?..." ฉันหันไปมองทางเสียงเรียก เห็นชายคนนั้นเดินมาทางฉัน

"โทรศัพท์น่ะ" เขายื่นโทรศัทพ์มาทางฉัน 

"ขอบคุณ..งั้น-" ฉันรับโทรศัพท์จากมือเขาแล้วกำลังจะลุกขึ้นเดินถือถุงขนมกลับบ้าน แต่อยู่ๆดีก็มีเสียงอะไรดังขึ้น ทำให้ฉันนั้นหยุดชะงักไป

จ๊อก!~

“....”

“....”

“พรืด~!”

ฉันเอามือปิดหน้าเพื่อกลั้นขำ ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าเพื่อกลั้นใจไม่ให้ขำ มือเรียวเปิดถุงในมือแล้วเอาขนมปังและนมรสสตอเบอรี่ยื่นให้เขา 

อยู่ที่นี่อีกนิดหน่อยละกัน..

“อ่ะนี่…เอาไปกินรองท้องเถอะ เดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะหรอกนะ”

“อะ..อืม ขอบใจมาก (-//-) ” อีกฝ่ายรับขนมจากมือฉันด้วยสีหน้าเขินอาย ฉันที่เห็นก็อดยิ้มไม่ได้เลยเดินกลับมานั่งตรงชิงช้าข้างๆเขาต่อ โดยที่มองร่างสูงที่กำลังกินขนมที่ฉันให้อย่างตาไม่กระกริบ

"นาย..เสียงท้องร้องน่ารักดีนะ"

"อึก..นี่เธออย่าพูดสิ!!"

ร่างบางที่เห็นชายหนุ่มข้างๆก็อดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ ก็เลยยื่นขนมกับนมไปให้เขาอีก แต่โดนปฏิเสธมาแล้วบอกว่าอิ่มแล้ว ฉันก็โอเค..แล้วก็เก็บขนมกลับไปที่เดิม

อยากสนิทด้วยจังเลย..ไม่สิ!อยากได้เลยตัวประกอบคนนี้ ดูๆไปเขาก็หล่อเหมือนกันนะถ้านับเรื่องแผลบนหน้าเขา โตมาคงจะหล่อสู้พระเอกได้เลยนะเนี่ย แต่ก็นะฉันไม่เคยเห็นพระเอกตอนเรียนมัธยมนิ เลยบอกไม่ได้ว่าเขาหล่อกว่าพระเอกตอนนี้ไหม สงสัยตอนนี้คงไปเรียนอยู่ต่างประเทศชัวร์ปาบ!

"นี่นาย..ชื่ออะไรอ่ะ? ฉันชื่อเนตรนะ" ฉันเปิดประโยคคำถามกับคนข้างๆ พร้อมกับหันไปมองเขา 

เปิดก่อนได้เปรียบเว้ยยยยย!! กูจะจีบมึงนะพ่อหนุ่มตัวประกอบ หึ! บอกเลยนะว่าถ้าฉันเล็งใครไว้ ฉันตามจีบคนๆนั้นไม่ปล่อยแน่คอยดูนะ..

"ก็..เคย์โตะ" ร่างสูงที่กลืนขนมปังแล้วพูดตอบกับเธอไป นัยน์ตาเข้มหันไปมองจ้องตาเธอไว้ เหมือนกับคาดหวังอะไรบางอย่าง

อ้อ..เคย์โตะ ชื่อเหมือนพระเอกเ-หะ! เดี๋ยวนะ

"เอ่อ..ใช่ คานาโอกิ เคย์โตะ หรือป่าว?" ฉันกลั้นใจหันไปถาม เหงื่อในมือค่อยๆพุดออกมาเรื่อยๆ ในใจหวังว่าเขาจะปฏิเสธ

"ใช่..ทำไมเหรอ?"

"..."