เย็นวันนี้ฉันกำลังเก็บผักเตรียมทำกับข้าววันนี้อยู่ ส่วนลูกๆ ไปละเล่นกับเพื่อนๆ ที่ข้างเรือนของเศรษฐีเอี่ยม กับคุณนายนงลักษณ์

"**คำขาว ดูนี่สิข้าหาปลามาได้เยอะเลย**"

"**เอ็งเอามาเลี้ยงหรือยังไงกันไอ่แช่ม หามาตัวสองตัวก็ได้ไม่เห็นต้องเอามามากมาย**" มันน่าโมโหจริงๆนะ ฉันให้ไปจับปลามาทำอาหาร แต่มันจับมาอย่างกะจะเอาไปขาย

"**โธ่ นังคำขาว ข้าหามาเลี้ยงไว้มื้ออื่นจะได้เอามาทำอาหารได้**"

ฉันนั่งฟังมันแถไปเรื่อย และทำหน้าทำตาละลื่น ก็เลยหันไปเก็บผักต่อ ไอ่แช่มก็เดินมาช่วย

"**ไหนวันนี้เอ็งทำอะไรกิน ข้าจะช่วยเจ้าอีก**แรง" ก่อนที่ฉันจะนึกได้ว่าลูกๆ ไปเล่นกับพวกเพื่อนๆยังไม่กลับบ้าน

"**ไอ้แช่ม เอ็งไม่ไปรับลูกๆรึ**?"

"**ไม่ต้องห่วงหรอก มีชบาอยู่ทั้งคน เดี๋ยวชบาก็พา มะลิ ช่วง กับ ปีบ กลับบ้านแล้ว**" ดูไอ่แช่มพูดเข้า ถึงจะเชื่อใจชบา แต่ยังไงก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

ผ่านไปไม่กี่นาทีฉันก็ได้ยินเสียงเรียกจากข้างล่างกระท่อม

"**แม่จ๋าชบาพาน้องๆกลับมาแล้วจ้า**" ชบาตะโกนบอกฉันที่จัดจานอยู่ ฉันรีบวางมือ ลงไปดูเด็กข้างล่างด้วยความเป็นห่วง ก็เห็นเด็กๆ เหงื่อชุ่มตัวไปหมด

"**ไปทำอะไรมาลูก ใครทำอะไรพวกเอ็ง**"

"**พี่ชบา!!! วิ่งไล่พวกหนูมา** " มะลิ ช่วง ปีบ พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

"วิ่งไล่กันสนุกมั้ยลูก" ไอ่แช่ม ฉันละอยากจะด่ามันเหลือเกิน

"**พ่อจ๋าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปรับช่วงแล้วนะ**" ฉันช็อคกับที่ช่วงพูดหน่อยๆ

"**งั้นก็อย่ากลับบ้านดึกนะ ช่วงนี้ผีโพงมันออกอาละวาด**" ฉันเตือนด้วยความหวังดี

"**แม่จ๋า มะลิหิวข้าวแล้ว**"

"**ปีบด้วย**"

"**เดี๋ยวชบาไปช่วยเตรียมอาหารนะแม่**"

"**ได้จ้า**"

สักพักพวกเรากินข้าวเสร็จแล้ว ฉันก็รีบไล่ลูกๆให้ไปอาบน้ำกัน

"**ทำไมเราต้องมาอาบน้ำดึกๆดื่นๆด้วยนะ**"

"**ไม่ต้องบ่นเลยแม่นั่งเฝ้าลูกๆอยู่ตรงนี้นะ**" ฉันละปวดหัวกับคำพูดของชบาจริงๆ ที่มานั่งเฝ้าก็เพราะเป็นห่วง ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว

"**ว๊ายย แม่มีคนมาแอบดูมะลิอาบน้ำ**" แม่มะลิตัวดีตะโกนขึ้น ฉันจึงรีบวิ่งเตร่ไปดูมะลิ

"**ไหนลูก**" มะลิชี้ไปที่ทุ่งนา

"**มันเป็นแสงสีแดงกับสีเขียวค่ะ**" ฉันรีบปัดมือมะลิที่ชี้ลงเพราะฉันรู้แล้วว่ามันคืออะไร

"**ชบา มะลิ ช่วง ปีบ รีบเข้าไปในกระท่อมเร็วเข้า**"

-

เมื่อคืนเป็นเรื่องที่น่าตกใจมาก เช้ามาฉันเลยต้องรีบจัดเตรียมของไปทำบุญที่วัดแต่เช้า รีบปลุกทุกคนให้ตื่นเพื่อที่จะไปทำบุญด้วยกัน พอมาถึงวัดแม่ชบาก็บ่นใหญ่เลย

"เห็นมั้ยมะลิไปทักไปชี้อะไรไม่เข้าเรื่อง ซวยพวกเราจะต้องมาทำบุญล้างเคราะห์อีก" ฟังแม่คนนี้พูดเข้า ใช้หูไหนฟังก็ฟังไม่ขึ้นเลย

"โธ่ พี่ชบา พี่มะลิมันขวัญเสียจะแย่อยู่แล้วนะ ยังจะมาเย้ยกันอีก" ฉันละถูกใจกับคำพูดของปีบจริงๆ พูดได้ดีมากถึงเมื่อก่อนจะเอาแต่คอยปกป้องมะลิเข้าข้างมะลิมาตลอดก็เถอะ

"คราวหน้าคราวหลังดูดีๆก่อนนะ" ฉันพยายามจะไม่ดุใครและพูดดีๆกับลูกๆ

หลังจากกลับมาจากวัด เด็กๆ ก็พากันไปเล่นที่บ้านของเศรษฐีเอี่ยมกับคุณนายนงลักษณ์ และทุกคนต้องทำตัวให้ปกติที่สุด เพราะฉันเริ่มสงสัยคนนึงๆเข้ามาแล้วสิ หลังจากนั้นฉันนั่งคราวน์คิดสักพัก ก่อนที่จะไปหาอะไรทำกลบความคิด ก็นึกได้ว่าข้าวเที่ยงของไอ้แช่ม ฉันไม่ได้ห่อให้มันไป เลยรีบเข้าครัวไปทำอาหารให้มัน และรีบไปที่นาเศรษฐีเอี่ยม

"ไอ้แช่ม เอ็งหิวข้าวหรือยัง"

"เหวย เหวย เหวย เอ็งสองคนจะมาพลอดรักกันรึ" ฟังไอ้สินพูดเข้า ข้าละอยากจะด่ามันเหลือเกิน

"ข้าลืมห่อข้าวให้เอ็งเลยเอาข้าวมาให้" ไอ้แช่มรีบเดินมาหาฉัน พร้อมกับหยิบข้าวไป

"กลับบ้านได้แล้ว อย่าอยู่ที่นี่นานเลย" ฉันพอจะรู้แล้วว่ามันหมายความว่ายังไง ก็เลยฟังคำมันและรีบกลับบ้าน

ตกเย็นมาไอ้แช่มกลับมาบ้านมันรีบตรงดิ่งเข้ามาหาฉัน

"เอ็งยังไม่ทำอาหารอีกรึ"

"เอ็งอยากช่วยข้าทำอาหารมิใช่ฤๅ ข้าเตรียมไว้แล้ว" มันเดินมาใกล้กว่าเดิมแล้วกอดฉันไว้ เป็นอะไรเนี่ยหรือมันเป็นอะไรจะตายแล้วหรอ

"ข้ารู้สึกว่าข้าโชคดีมากที่ได้ออกเรือนกับเอ็ง เอ็งอย่าทิ้งข้าไปนะ" โธ่ นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็ยังหวงฉันกับไอ่สิน ฉันละเหนื่อยใจจริงๆเลย

"ได้สิ เราไปทำอาหารเตรียมให้ลูกๆกัน" ฉันเปลี่ยนเรื่องโชคดีที่มันก็คล้อยตามด้วย

"ไปเลย"

-ชบา-

ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วฉันเลยชวนน้องๆกลับบ้าน พวกเราก็เลยสวัสดีลุงเอี่ยมกับน้านงลักษณ์ และขอตัวลาเพื่อนๆ แต่แล้วระหว่างทางกลับบ้าน ช่วงก็นึกอะไรบางอย่างออก

"พี่ชบาเราลองไปทางอ้อมกันมั้ย" ฉันครุ่นคิดสักพักแต่ฉันว่าเปลี่ยนทางก็ดีเหมือนกันบวกกับ มะลิกับปีบเห็นด้วย เลยตัดสินใจไปทางนั้น พอเดินได้สักพักพวกเราก็อยากเล่นกันตามประสาเด็กๆเพราะถ้าเดินไปเฉยๆ มันรู้สึกเบื่อหน่ายมากๆ

"เรามาวิ่งเล่นกันมั้ย" ฉันเห็นด้วยกับมะลิมากก กับแม่ปีบที่เข้าข้างมะลิทุกเรื่องอยู่แล้ว ไอ่ช่วงก็ไม่อยากเล่นแต่มันจะขัดอะไรได้ล่ะ วิ่งเล่นไปสักพักแม่มะลิตัวดีก็ตะโกนบอกว่า

"ใครเอากับข้าวมาทิ้งไว้ตรงนี้ เลอะหมดเลย" ฉันเลยรีบเดินไปหามะลิ ฉันช็อคมากกับภาพที่เห็น มะลิเหยียบของเส้นเข้าอย่างจังแถมยังไปตั้งใจเตะซ้ำอีกรอบอีก ฉันเลยต้องพยายามให้มันหยุด

"มะลิ!!!"

-ชบา-

"บ้าเอ้ยนังมะลิเหยียบไม่เกรงใจใครเลย ฉันตกใจอยู่สักพัก ก่อนที่จะบอกให้ น้องๆ หยุดโวยวาย แต่สังเกตดูไอ่ช่วงไม่พูดอะไรสักคำยืนนิ่งอยู่นั่น

"หยุด!!! ห้ามใครพูดถึงเรื่องนี้อีก แล้วพรุ่งนี้เราไปหาหลวงปู่กัน" ทุกคนเงียบหันมามองหน้ากันสักพักก่อนที่เจ้าตัวต้นเรื่องจะเอ่ยขึ้น

"ใช่ พี่ชบาพูดถูก พรุ่งนี้เราไปถามหลวงปู่กัน" จบประโยคคนที่เข้าข้างกันมาตลอดก็ออกมาช่วยด้วย

"นั่นสิ หลวงปู่อาจจะช่วยเราได้ก็ได้นะ เนาะพี่มะลิ" คนที่ไม่ได้พูดอะไรเลยก็คือช่วง ฉันหันหลังกลับไป ไอ้ช่วงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเลยสะกอดมันแล้วบอกให้กลับบ้าน หลังจากนั้นพวกเราก็กลับไปที่บ้าน

"วันนี้กลับดึกนะ ไปเล่นไหนมา" เสียงแม่พูดขึ้น พวกเราทั้งหมดทำตัวไม่ถูกมีแต่ไอ้ช่วงที่ ตอบแม่ได้ทุกอย่าง

"วันนี้พวกเราเล่นอย่างอื่นจ่ะแม่ ไม่ได้วิ่งเล่นกันแบบเมื่อวาน"

"มากินข้าวเร็วเข้าทุกคน" เสียงพ่อดังขึ้น ฉันรู้สึกโล่งขึ้นมาที่เบี่ยงเบนความสนใจของคุณแม่ได้ กินข้าวเสร็จพวกเราก็พากันไปอาบน้ำ แต่วันนี้มันไม่เหมือนกันน่ะสิ ฉัน มะลิ ปีบ ขอคุณแม่ว่าพวกเราจะมาอาบด้วยกัน

"แม่จ๋า มะลิกับปีบขออาบน้ำกับพี่ชบานะจ๊ะ" แม่นิ่งไปสักพักก่อนจะถามขึ้น

"ทำไมล่ะ พวกเอ็งก็โตกันแล้วนะ" แม่ปีบแถเก่งทุกเรื่องแต่ยังคงความลนลานไว้ตอบขึ้นมาอย่างไว

"โธ่ พวกเราไม่อยากให้แม่มาเฝ้าหนิจ้ะ พวกเราโตกันแล้วดูแลตัวเองได้ค่ะ ไม่มีผ-" มะลิรีบปิดปากปีบอย่างไวก่อนที่คำคำนั้นจะออกมาจากปากของปีบ

"อย่าพูดมันจะมานะ" แม่ถอนหายใจ

"พวกเอ็งโตแล้ว ช่างเถอะ อย่าให้มีเรื่องแบบเมื่อวานนะ" ฉันคิดดูแล้วควรจะบอกแม่ไหมนะเรื่องของเส้น ใจมันแอบกลัวๆ อยู่นะแต่เพราะเป็นพี่ต้องทำให้น้องๆ อุ่นใจให้ได้

"แม่ไปนอนล่ะ รีบๆ อาบน้ำละกัน"

"ได้จ้า" ตอบพร้อมกันเลยนะเอ็งสองคน พอแม่ขึ้นบ้านไป พวกเราก็รีบมาคุยกัน แต่แล้วสมองมันก็นึกถึงไอ้ช่วงขึ้นมา

"ไอ้ช่วงอยู่คนเดียวหรอ" มะลิกับปีบอึ้งไปสักพักก่อนที่ปีบจะพูดขึ้น

"ไอ้ช่วงบอกพ่อว่ามันจะไปอาบที่คลองเปลี่ยนบรรยากาศ"

"แล้วจะเปลี่ยนทำไมวันนี้ เรารีบไปตามมันเถอะ" มะลิบอกอย่างใจร้อน ฉันเลยหยิบตะเกียงไปหาไอ้ช่วง พอไปถึงก็ไม่เห็นมีใคร

"ช่วง ช่วง เอ็งอยู่ไหน ตอบข้าหน่อย" พวกเราร้องเรียกอยู่นานก่อนที่จะมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา เกิดลมกระโชกแรง อากาศหนาวเย็นจับใจ ฉันรีบจับมือมะลิกับปีบเอาไว้เพราะแม่สองคนนี้กลัวเสียงฟ้าร้อง ฟ้าแลบ ฟ้าผ่า และจู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น มันไม่ใช่เสียงฟ้าร้อง ฟ้าฝ่าอะไร