ข้าอยากตาย
บทนำและสายลม
โลกที่แสนโหดร้ายและน่าเบื่อหน่าย
แล้ว...นอกจากสายลมอันแผ่วเบามันจะมีอะไรที่ปลอบประโลมจิตใจของเราได้อีกไหมนะ?
เพราะการที่ต้องทนทุกข์ทรมารมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่าย...
มันเคยเริ่มจากการกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
จนในตอนนี้มันกลับกลายเป็นความด้านชาเสียแล้ว..
เราคงเริ่มที่จะชินชาไปทีละนิด
จนละเลยและไม่สนใจมันอีกต่อไป
ความสุข? มันเป็นสิ่งที่เราจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เราเรียกได้เต็มปากว่าเรามีความสุขมันคือเมื่อไหร่
ความสุขที่เราได้พูดออกมามันเป็นยังไงนะ?
ความรู้สึกมันเป็นยังไงกันนะ
มันคงเป็นเรื่องที่เราไม่ควรรู้ละมั้งนะ?
งั้นเราก็คงไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเพราะว่ายังไงเราก็ กำลังจะตายแล้วนิ ใช่ไหม?กำมี่
(เราได้ก้มลงไปดูตุ๊กตาหมีตัวน้อยพร้อมกับวิวทิวทัศน์ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเราด่านล่าง)
เอาล่ะ ได้เวลาฝันดีแล้วนะกำมี่
(หลังจากตอนนั้นเราก็จำได้แค่ว่าเรานั้นกำลังเล่นอยู่กับสายลมที่แผ่วเบาและพัดผ่านเข้ามาแค่นั้นเอง)
ความคิดที่ดข้ามาแม้เพียงชั่วครู่แต่เราก็แอบคิดนะ
ว่าชีวิตหลังความตายมันจะเป็นยังไงกัน
เป็นไปได้เราไม่อยากที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาเลย...
เราได้ยินเสียงกรีดร้องและเสียงไซเรนของรถพยาบาลที่ดังก้องกังวารภายในหัวของเราก่อนที่มันจะดำมืดไปหมด
และแล้วสติของเรามันก็มอดดับไป ..
เด็กน้อยผู้น่ารัก
น้ำเสียงที่ดูน่ารักของเด็กคนนึงดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด
เราลืมตาขึ้นมาในที่แห่งหนึ่ง
ที่นั้นเป็นมันช่างขาวสะอาดบริสุทธิ์
ทุกๆอย่างดูงดงามราวกับหลุดเข้ามาในโลกนิยาย
เราอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ?
เราจำได้เพียงว่าได้ยินเสียงผู้คนกรีดร้อง
และความรู้สึกที่ยังคงติดค้างตอนที่เราเล่นกับสายลมเท่านั้นเอง...
พระเจ้า
พี่สาวลืมตาแล้วล่ะ
...
เรียกเราว่าพี่นี่เกินไปรึปล่าว..
พระเจ้า
ถึงผมจะดูเหมือนคนที่อายุ10ปีขึ้นไป
พระเจ้า
แต่ผมอายุแค่8ขวบเองนะ
พระเจ้า
พี่สาวชื่ออะไรหรอครับ
พระเจ้า
ทำไมต้องขอโทษล่ะครับ
พระเจ้า
พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ?
...
มันปวดหัวแล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย...
พระเจ้า
อย่างงี้พี่สาวก็จำชื่อตัวเองไม่ได้นะสิ
พระเจ้า
น่าเสียดายจังผมอยากจะรู้จักกับพี่สาวแท้ๆ//หงอย
สีหน้าของคนตรงหน้ามันทำให้เราอดไม่ได้ที่จะเอ็นดูเลยจริงๆถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะเด็กกว่าเราเพียงปีเดียวก็เถอะ
...
จะลองตั้งชื่อให้พี่ได้ไหมล่ะ?
...
มันคงจะดีถ้ามีเด็กที่น่ารักมาตั้งชื่อให้น่ะ
มิริยะ ไค
ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ?
มิริยะ ไค
น่าเสียดายจังนะทั้งๆที่อยากรู้ชื่อแท้ๆ
ความรู้สึกที่เรามีต่อเด็กคนนี้คือความเอ็นดูจริงๆ
เด็กคนนี้ช่างดูน่ารักเพราะแบบนั้นมันเลยทำให้เราเป็นมิตรกับเด็กคนนี้รึปล่าวนะ
มิริยะ ไค
ที่นี่ที่ไหนหรอ?
พระเจ้า
หรือที่พวกพี่เรียกว่า สวรรค์ นั้นแหล่ะครับ
พระเจ้า
เป็นผู้มอบพรให้กับผู้ที่เสียชีวิตไปแล้ว
พระเจ้า
ตามจริงพี่สาวจะต้องไปยังยมโลกเพื่อที่จะเช็คค่าบาปบุญก่อนมาที่นี่
พระเจ้า
ผมไม่แน่ใจว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นทำไมพี่สาวถึงไม่ได้เดินทางมาจากยมโลกเหมือนคนอื่นๆ
พระเจ้า
แต่ว่าช่างมันเถอะ มันคงเป็นข้อผิดพลาดของเทพีละมั้ง?
พระเจ้า
พี่สาวอยากได้พรเป็นอะไรหรอครับ?
พร
พระเจ้า
มันคือสิ่ที่สามารถขออะไรก็ได้น่ะครับ
พระเจ้า
ไม่ว่าจะเป็นร่ำรวย
พระเจ้า
หรือใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
พระเจ้า
ทุกอย่างสามารถเป็นไปได้ ตามความปรารถนา1ข้อ
พระเจ้า
พี่สาวอยากขออะไรล่ะครับ?
มิริยะ ไค
พี่อยากจะอยู่ที่นี่นะ
มิริยะ ไค
พี่ไม่อยากไปเกิดแล้วต้องทนทุกข์ทรมาร
มิริยะ ไค
ไม่อยากอีกแล้ว...
น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลรินลงมาอย่างช้าๆ
ความรู้สึกที่เก็บกลั้นมานาน
ในตอนนี้ ... เราไม่สามารถเก็บความรู้สึกได้อีกแล้ว..
เราไม่รู้ว่าจะระบายมันออกมายังไง เราจึงทำได้แค่หัวเราจะออกมา
น้ำเสียงของเราที่สะอื้นออกมา
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยที่จะร้องไห้ออกมาต่อหน้าใครเลยแท้ๆ
แต่หลังจากตายไปเรากลับต้องมาร้องไห้คร่ำครวญแบบนี้กันนะ
เราคงร้องไห้หนักเกินไประมั้ง ?
คัตเตอร์ของเราอยู่ไหนนะ...
ถ้ามันหายไปง่ายๆก็คงจะดีนะสิ
มิริยะ ไค
พี่ขอไปนอนก่อนนะ
มิริยะ ไค
ว่าแต่พี่ยังไม่รู้เลยว่าพี่นอนที่ไหนได้บ้าง
พระเจ้า
ผมเตรียมห้องให้พี่แล้วครับ
พระเจ้า
ไม่เป็นไรหรอกครับมันเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว
มิริยะ ไค
//เดินไปที่ห้องที่พระเจ้าเตรียมไว้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
