เธอลืมตามาก็เจอเจ้าชายองค์หนึ่ง. ที่พยายามจะกินเลือดเธอ. นางจึงร่ายมนต์เรียกไม้วิเศษ"โอมมาการิซาจงมา"ทันใดนันไม้วิเศษก็ปรากฎขึ้น. เธอจึงพูว่า"เจ้าชายชั่วอย่ากินฉันนะไม่งันฉันร่ายมนต์ใส่นายแน่". แต่เจ้าชายหัวเราะและพูดว่า"กล้าอวดดีกะข้าหลอเจ้าจะเสียใจภายหลังเพราะตั้งแต่ข้าเกิดมาไม่เคยมีไครกล้ารองดีกลับข้าเลยอยากหลอกข้าไปเลยข้าไม่กลัวเจ้าหลอกยัยแม่มดตัวน้อย และอีกอย่างข้าเป็นเจ้าชายแวมไพร์พลังของเจ้าจะสู้ข้าได้หลอมาเป็นอาหารไห้ข้าเสียดีดีอย่าไห้ข้าต้องใช้กำลัง"เธอจึงร่ายมนต์และพูดว่า"ถ้าท่านอยากรองสู้กับข้า ข้าจะจัดให้"เมื่อนางร่ายมนต์ตัวนางก็ลอยสูงขึ้นเเละนางก็ใสชุดแม่มดสีข่าวทองทองตอนนางลอยขี้นโดยมีพลังสีฟ้ามาล้อมรอบจนเกิดเป็นชุด. เจ้าชายก็เริ่มมีปีกออกมาท่างด้านหลังหูเจ้าชายเริ่มยาว. เจ้าชายก็มีเขี้ยวยาวกว่าปกติแล้วจะชายก็เริ่มกางปีกแล้วบิน. ทันใดนั้นก็เกิดการต่อสู้ขึ้น แต่เนื่อจากนางตกหน้าผานางจึงหมดสติไปเพราะการจะร่ายมนต์ต้องใช้พลังในร่างกายมาก. และนางก็อ่อนล้ามากเช่นกัน. นางจึงร่วงลงมา. เจ้าชายเห็นว่านางจะร่วงลงมา. ด้วยความที่เจ้าชายเป็นแวมไพร์ซึ้งเจ้าชายแวมไพร์มีความว่องไวมากจึงบินไปรับนาง. เจ้าชายจึงพานางกลับวัง. เจ้าชายเอยว่า"ยัยอวดเก่งเอ้ยเมื่อกี้ยังบอกจะสู้กับเรา. รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่ไหวก็ยังฟืน. ข้าไม่กินเจ้าแล้วก็ได้แต่ข้าจะหาเรื่องสนุกสนุกทำกับเจ้าดีกว่าหน้าเจ้าก็งามแต่ปากร้ายชมัดยังงีชักจะสนุกแล้วละสิ"เจ้าชายเดินไปหารถม้าบ่าวรับใช้และองค์รักษ์ต่างตกตะลึงว่าท่านนำแม่มดมาทำไม. และแม่มดมาโลกของแวมไพร์ได้อย่างไรเหตุไดจึงอยู่กับเจ้าชายมุกคนตะลึงไปชั่วครู่ เจ้าชายจึงเอยว่า"ตะลึงกันพอยัง. ไปกับวัง"บ่าวรับใช้ตอบว่าขอรับนายท่าน. ถึงยังไงบ่าวไพก็ยังตะลึง. เมื่อขึ้นรถม้านางก็ละเมอถึงตอนที่ถูกรอบฆ่า"หลิงเปยทำไมเจ้าถึงใส่ร้ายข้า. เสียแรงนักที่ข้าเชื่อว่าเจ้ารักข้าแต่เจ้ากับทรยศข้าสังวันนึงข้าจะกลับมาล้างแค้นด้วยสัจจะของเจ้าหญิงแห่งเวทมนต์"แล้งนางก็หายละเมอ
เจ้าชายสังองค์รักษ์ว่า"เมื่อไกลถึงวังไห้เจ้าเตรียมพี่เลี้ยงเตรียมชุด. และเตรียมองค์รักษ์มาเฟ้านางคนนึงและจัดห้องไห้นางด้วย. ขอรับองค์ชาย. ณ. ราชวังค์แวมไพร์ ถวายบังคมฟ่าบาทกระหม่อมฉันหลุงเออเจ้าคะ. กระผมหวังเชียงพญาคะ. เราทั้งสองได้รับมอบหมายไห้มาเป็นพี่เลี้ยงและองค์รักษ์เจ้าคะ. เชิญฟ่าบาทท่างนี้พญะคะ. นี้คือห้องขอบนาง. เจ้าชายพูดว่า"หลุงเออเจ้าเปลี่ยนชุดไห้นาง หวังเชียงเฟ้านางไว้ห้ามไห้นางออกไปได้เด็กขาด. เมื่อนางฟื้นแล้วมาตามข้าด้วย. และพวกเจ้าห้ามรังแกนางเด็กขาดข้ารังแกนางได้แต่เพียงพูเดียวเข้าใจไม". เจ้าคะ/ขอรับ
ผ่านไป2วัน. นางลืมตาขึ้น"ข้าอยู่ที่ไหนปวดหัวชมัด. ข้ามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไรข้าจำได้ว่าข้าต่อสู่กับองค์ชายอยู่แล้วข้าก็สลบไป. ง้ันข้าก็ตายแล้วสิ". หลุงเออเดินเข้ามาพอดี"อ้าวนายหญิงตื่นแล้วหลอเจ้าคะ"นางตกใจมากจึงพูดว่า"เจ้าเป็นไครอย่าเข้ามานะไม่งั้นฉันร่ายมนต์ใส่จริงจริงด้วย"
องค์รักษ์ของนางได้ยินก็ดีใจที่นางฟื้นแล้ว. จึงรีบไปบอกเจ้าชาย. "องค์ชายองค์ชาย. นายหญิงฟื้นแล้ว"องค์ชายจึงถามว่า"แล้วนางเป็นอะไร"องค์รักษ์จึงตอบว่า"นางโวยวายใหญ่เลย. นางบอกว่านางจะใช้เวทมนต์กล่าวกละหม่อมกลัวว่านางจะทำร้ายหลุงเออ"องชายหัวเราะแล้วพูดว่า"ข้าว่าแล้วนางต้องโวยวาย. แต่เจ้าไม่ต้องกังวนนางใช้พลังยังไม่ได้ เพราะนางยังไม่ได้ทานอะไรไม่มีแรงพ่อร่ายมนต์หลอกเจ้าวางใจได้ เดี่ยวข้าจะไปดูเสียก่อน.". องชายเดินมาถึงหน้าห้อง"นายหญิงจะไปงัไหน" นางตอบ"ไปให้ไกลจากที่นี้ไงเดี่ยวก็โดนตาผีบ้าดูดเลือดเอาหลอก"งั้นเจ้าไปปิดประตูปิดหน้าต่างเดี่ยวนี้ไม่งั้นข้าจะหนี้ออกไปจริงๆๆ"พี่เลี้ยงตอบ"ก็ได้เจ้าคะ"องค์รักษ์จึงถามองค์ชายว่า"เขาไปตอนนี้เลยดีไหมพระเจ้าคะ"องค์ชายตอบไว้ก่อนดูดินางจะทำอะไร"นางร่ายมนต์ไส่พี่เลี้ยงแล้วผ่าม้านก็พันพี่เลี้ยงแล้วนากก็ร่ายมนต์"อากานิกาประตูจงเปิด"ทันไดนั้นก็มีประตูมิติเกิดขึ้น. นางเอ่ยว่า"ข้าไประพี่เลี้ยง"
โปรดติดตามตอนต่อไป
นางพูดว่า"ข้าไปละพี่เลี้ยง"ทันไดนั้นปั้ง. องชายทีบประตูเข้ามา. ถีบที่เดียวประตูพัง. นางจึงเอยถามพี่เลี้ยงว่า"ไหนล็อกแล้วไง". พี่เลี้ยงตอบว่า"ข้าล็อกแล้ว"นางจึงถามต่อไปว่าแล้วเข้ามาได้ไง"องค์ชายเลยตอบว่า"ก็ถีบประตูเข้ามาไง"นางจะกระโดดเข้าไปในมิติแต่เจ้าชายจับไว้นาง นางจึงพูดว่า. "ปลอยข้านะเจ้าผีบ้า. ไม่งันข้าร่ายมนต์ใส่เจ้าแน่"
องชายจึงพูดว่า"อยากร่ายก็ร่ายไปเลยข้าไม่สน
เพราะยังไงเจ้าก็ไม่มีพลังเหลือพอจะร่ายมนต์อยู่แล้วนิ"นางตกตะลึงแล้วถามองค์ชายว่า"เจ้ารู้ได้อย่างไร"องค์ชายตอบ"ข้าไม่บอกจนกว่าเจ้าจะทำไห้ข้าพอใจ"นางโกรธมากจึงด่าเจ้าชายว่า"ไอผีทะลึง ไอผีลามกและอะไรอักหลายอย่าง#฿%&฿&&&฿":+&-%"องค์ชายถามนางว่า"เจ้าด่าข้าพอหรือยัง"นางจึงตอบว่า"ยังแต่ข้าเหนื่อย"แล้วประตูมิติก็หายไปนางจึงโมโหมาก"ท่านเห็นรึไม่ ข่าไม่ได้กับไปโลกของตัวเองเลย. ท่านรู้ไหมมันหมายความว่าท่านพ่อของข้าท่านแม่ของข้าและท่านพี่ของข้าตกอยู่ในอันตรายท่านรู้ไหม"ท่านชายพูว่า"ข้ารู้แต่เจ้าไปแบบนี้ ก็คงช่วยอะไรมิได้หากไม่มีผู้ใดรอดก็เป็นเรื่องของสัจจะธรรมเพราะเราไม่สามารถกำหนดมันได้"นางเริ่มลำ่ให้เเละพูดว่า"หากข้าไม่ไวใจเข้าครอบครัวข้าคงไม่แตกสลายเช่นนี้ ต่อจากนี้ไปข้าจะตั้งใจฝึกวิชาให้ชำนาญข้าจะกลับไปล้างแค้นไอคนชั่ว"แล้วนางก็วิ่งออกไปจากห้องโดยไม่รู้ว่าจะไปไหน. กราวกระหม่อมจะไปตาม. องค์ชายเอ่ยว่า"ไม่ต้องข้าไปเอง. เจ้าจัดห้องไหมเถิดแล้วก็แก่มัดหลุงเออด้วย"ขอรับองค์ชาย
นางวิ่งมาถึงสวนดอกไม้นานาพันธ์ซึ่งอยู่ท้ายวัง
นางนั้งลงไต่ต้นซากุระแล้วนากก็ร้องไห้เเล้วนางก็เอ่ยขึ้นว่า"ไม่จริงท่านพ่อท่านพี่ท่านแม่ยังไม่ตาย
ข้าต้องฝึกวิชาไห้ได้แล้วข้าจะไปช่วยท่านรอก่อนนะท่านพ่อท่านแม่ท่านพี่ข้าจะไปช่วยพวกท่าน"นางตั้งใจอย่างหนักฟึกส้อมแต่วิชาหลักก็คือความรักเเละความหวงใย. นางพยายามกี่ทีก็ไม่สำเร็จนางเริ่มท้อแต่ก็ท้อไม่ได้
โปรดติดตามตอนต่อไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
