"อิย๊าา! พ่อเเก้วเเม่เเก้วช่วยลูกด้วยค่า!"

ใช่เเล้วค่ะ นั่นคือฉันที่กำลังวิ่งหนีเผ่นป่าราบเนื่องจากเจ้าพวกซอมบี้นับร้อยที่กำลังวิ่งไล่ตามฉันเหมือนพวกคลั่งดารา ฉันว่าฉันก็ไม่ได้เนื้อหอมนะ ทำไมมันถึงได้ตามติดกันขนาดนี้

จริงด้วย ฉันลืมเเนะนำตัวไปเลยค่ะ! ฉันชื่อลี่เฟย เพื่อนเรียกว่าเฟยเฟย ไม่นานก่อนหน้านี้ฉันกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยพร้อมกับกินขนมไปด้วยอยู่ค่ะ ซึ่งนั่นน่าจะเป็นเหตุผลที่ฉันข้ามมายังที่บ้าๆเเบบนี้

-ขนมติดคอตาย-

กลับมายังปัจจุบัน

ตัวฉันที่วิ่งมาเรื่อยๆตามซากปรักหักพัง เมืองร้าง ป่าไม้ ดงหญ้า ใต้น้ำ บนฟ้า...เอาล่ะๆ หลังๆไม่เกี่ยวค่ะ ซึ่งฉันในตอนนี้ที่พลังกายเเทบจะร่อยหรอเเล้ว ถ้าวิ่งต่อไปก็หมดเเรงอยู่ดี...

'ถึงจะมาที่นี่ได้ไม่นาน เเต่ก็ขอตายเเบบสุดเท่ห์ละกันค่ะ!'

ฉันจึงตัดสินใจหันหลังกลับเเล้วก้มหยิบเศษอิฐข้างทางขึ้นมือ เผชิญหน้ากับเหล่าซอมบี้ที่น่ากลัวอย่างห้าวหาญ

"มาสิเจ้าพวกสมองไหล! คุณเเม่คนนี้จะลากพวกเเกลงนรกไปเอง"

คิย๊าาา!

ถ้ามองจากมุมมองบุคคลที่สามจะเห็นว่าลี่เฟยกับซอมบี้กำลังวิ่งเข้าใส่กันอย่างบ้างคลั่ง เธอใช้มือขวาที่ถือเศษอิฐง้างไปด้านหลังเตรียมจู่โจม เเล้วก็...

ตุ๊บ

..

..

ลี่เฟยนอนคว่ำหน้าในท่วงท่าที่เเปลกประหลาด ด้านหลังมีหินขนาด 5 เซนติเมตรผุดขึ้นมาได้เเบบไม่มีผู้ใดรู้

'น่าขายหน้าเกินไปเเล้วค่ะ! อุตส่าห์จะตายเเบบเท่ห์ๆเเต่กลับสะดุดก้อนหินล้มกลางทางซะงั้น...'

ฉันที่นอนก้มหน้าพยายามเก็กมาดขรึม ต่างกับเหล่าซอมบี้ที่พากันยืนงงกับเหยื่อที่นอนอยู่ด้านหน้า

"เเฮร่~"

"เเฮร๊?"

ซอมบี้ด้านหน้าสุดเอียงคอก้มลงมองเหยื่ออย่างงุนงง ก่อนที่จะเรียกพรรคพวกให้มารุมสะกำหญิงสาวประหลาดที่อยู่ตรงหน้ามัน

เเควก กร๊วบ กรุบ กรับ งั่มๆ

ซอมบี้มากมายเเย่งกันกระซวกหญิงสาวที่นอนชักดิ้นชักงอ พร้อมกับละเลงไปด้วยเลื้อดสีเเดงฉาน

'อ๊าก เจ็บ เจ็บชะมัด! ไอพวกซอมบี้บ้ากัดเบาๆหน่อยสิวะคะ!'

ฉันบ่นในใจพร้อมกับความเจ็บปวดที่มากมายมหาศาล ผ่านไปไม่นาน สติของฉันก็ค่อยๆเลือนลางลง

'ไอ้บ้าเอ้ย พึ่งจะมาไม่ถึงวันจะมาตายเเบบนี้มันก็ทุเรศเกินไปเเล้วค่ะ...'

ก่อนที่สติจะดับลงไปนั้น ดูเหมือนฉันจะได้ยินเสียงสังเคราะห์ดังขึ้นมาในสมองก่อนที่ฉันจะหมดสติ

'ติ๊ง ระบบสุดยอดทำความดีได้ถูกติดตั้งเเล้ว ขออภัยที่ให้รอคอย โฮสต์'

'โฮสต์....อ้าวเห้ย โฮสต์!!'

อาจจะสั้นๆหน่อยนะครับ เดี๋ยวหลังๆจะพยายามเพิ่มนะ????

  ท่ามกลางเเสงเเดดที่ตกกระทบร่างกายของมนุษย์ที่เเทบไม่เหลือเค้าโครง ด้านข้างมีเเผงหน้าต่างสีฟ้าอ่อนลอยค้างกลางอากาศ

'คุณโฮสต์คะ... ฉันมาช้าไป อุเเงงง'

หน้าต่าง...อ๊ะไม่สิ เรียกเเบบนั้นมันเชยไป ฉันคือหน้าต่างระบบสุดยอดทำความดี ที่ดีที่สุดของทุกจักรวาลเลยเเหละ ตอนนี้ฉันกำลังมองโฮสต์ที่เริ่มจะกลายเป็นซอมบี้อย่างเศร้าใจ

'เนื่องจากเป็นความผิดฉันส่วนนึงด้วยที่มาไม่ทัน ฉันขออนุญาติปรับเเต่งร่างกายของโฮสต์ตามอำเภอใจนะคะ! ถึงมันจะทำให้ฉันหลับไปหลายปีก็เถอะ'  

หลังจากที่ระบบน้อยพูด?จบเเล้วก็เริ่มมีเส้นเเสงสีนับไม่ถ้วนออกมาจากเเผงระบบสีฟ้าอ่านอย่างช้าๆ มันเริ่มคลุมไปทั่วร่างกายของมนุษย์ด้านหน้า

'หลังจากนี้ก็ขอให้คุณโฮสต์อยู่กับระบบอัตโนมัติไปก่อนนะคะ เอาไว้เจอกันใหม่เมื่อโฮสต์เเข็งเเกร่งพอสมควรเเล้วกันค่ะ!'

ผ่านไปชั่วครู่ เเผงระบบก็สีอ่อนจางลงบางส่วน ก่อนที่จะมุดเข้าไปในร่างกายของโฮสต์ตนที่นอนไร้สติอยู่ด้านหน้า

ตัดกลับมาทางด้านของลี่เฟย

  มืด ทุกอย่างมันมืดไปหมด ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง เเต่ฉันรู้ได้อย่างเดียวว่าฉันยังไม่ตาย เพราะอะไรน่ะเหรอ? 

'ฉันยังรับรู้ได้ถึงร่างกายของตัวเองอยู่'

  มันเเปลกมากใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้สึกถึงทุกส่วนของร่างกาย เเต่ก็ไม่อาจขยับได้ เเถมรู้สึกเหมือนว่ากล้ามเนื้อ ผิวหนัง เส้นเลือด อวัยวะภายใน ไปจนถึงระดับเซลล์มันถูกเปลี่ยนเเปลงอย่างพลิกฟ้าคว่ำดินเลยเเหละค่ะ

เวลาผ่านไปนานเเค่ไหนก็ไม่อาจรู้

การเปลี่ยนเเปลงมากมายที่ตอนนี้ได้หยุดลง มาพร้อมกับร่างกายที่กลับมาอยู่ในการควบคุมของตัวเธอ เธอยกเปลือกตาขึ้นก่อนที่จะกระพริบรัวๆ

เเขนถูกยกขึ้นมาในระดับสายตาเผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่องสะท้อนกับเเสงจันทร์ มีเลือดฝาดเผยให้เห็นถึงสุขภาพที่ดี

"เอ๊ะ ฉันจำได้ว่าถูกซอมบี้รุมกัดไม่ใช่รึไงคะ! เเล้วทำไมผิวฉันถึงได้สวยอย่างกับนางฟ้าเทพธิดาเเบบนี้?"

ลี่เฟยนั่งจ้องเเขนตัวเองอย่างอึ้งๆก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นจากพื้น  สายตาสอดส่องซ้ายขวาก่อนที่จะเห็นหน้าต่างสีฟ้าอ่อนที่ลอยค้างอยู่ข้างร่างกาย

'นี่มัน!...หรือว่ามันคือนิ้วทองคำของเฟยเฟยคนนี้กัน'

เธอยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น เเก้มสองข้างปรากฏรอยสีเเดงจางๆขึ้นมา ถ้าลี่เฟยเห็นใบหน้าตัวเองตอนนี้ต้องตะลึงจนล้มลงไปเเน่ๆ

-ระบบสุดยอดทำความดี

โฮสต์:ลี่เฟย

สถานะ:ซอมบี้ไก่อ่อน เลเวล 1

ค่าพลังกาย: 3

ค่าพลังจิต: 1

ค่าความดี: 0

คำเเนะนำ: ทำความดีบ่อยๆเพื่อเป็นสุดยอดสิ่งมีชีวิตเเห่งจักรวาลให้ได้ คุณซอมบี้ไก่อ่อนเลเวล1

'..... ถ้าเเกพูดดีๆกว่านี้ก็คงจะดีนะ คุณระบบ'

ฉันบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ดูจากชื่อระบบฉันก็รู้เเล้วว่าจะต้องทำยังไง นี่มันเเบบฝึกเพื่อเป็นสุดยอดคนดีชัดๆ 

เอาเถอะ เพื่อการอยู่รอดในวันโลกาวินาศเเบบนี้เเหละนะ 

หลังจากที่เธอบ่นกับตัวเองเสร็จก็เดินอย่างสง่าผ่าเผยกลางเมืองร้างที่เต็มไปด้วยซอมบี้ ถ้าอยากถามว่าทำไมไม่กลัวซอมบี้น่ะหรอ....เพราะฉันกลายเป็นซอมบี้สาวเเล้วยังไงล่ะ! เเถมสวยด้วยนถ้าดูจากผิวพรรณเเล้ว ถึงจะยังไม่รู้หน้าตาตัวเองก็เถอะ

"โย่ว~ สวัสดีค่ะคุณซอมบี้"

"แฮร่~"

ฉันโบกมือทักทายเหล่าซอมบี้ที่เดินเซไปเซมาตามท้องถนน ซึ่งพวกมันก็ทักทายกลับด้วยล่ะ พอเห็นเเบบนี้ค่อยรู้สึกว่าพวกมันน่ารักขึ้นมาเลยเเฮะ

"เอาล่ะ หาบ้านก่อนดีกว่า เพื่อชีวิตที่ดีค่ะ!"

ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง พร้อมกับร้องเพลงที่จำได้จากโลกก่อนไปพลางๆ

ในมุมมองของบุคคลหนึ่ง???

ผม คาร์ล เด็กน้อยวัย13ปีที่พยายามเเอบซอมบี้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ ซึ่งถ้าถามว่าทำไมไม่ไปหาวิธีฆ่าซอมบี้น่ะหรอ...จะบ้ารึไง ผมก็เป็นเด็กที่ยังมีความกลัวนะ ไม่ใช่พระเอกซักหน่อย

ซึ่งตอนนี้ผมก็ติดอยู่ท่ามกลางเมืองร้างที่ไร้ผู้คน เนื่องจากพ่อเเม่ผมเสียชีวิตจากอุบัติเหตุด้านนอกเมือง ซึ่งพวกผมเป็นกลุ่มสุดท้ายที่รอดชีวิต ตอนนี้เหลือผมเเค่คนเดียว

ยามนี้เป็นเวลากลางดึก ซึ่งปกติเเล้วผมจะเข้านอนไปเเล้ว เเต่ด้วยความเหงาของเด็ก ผสมกับความกลัวซอมบี้ ผมจึงออกมานั่งดูดวงจันทร์กลมโตที่ค้างอยู่บนท้องฟ้า มันคงจะไม่เเปลกถ้ามันไม่มีเสียงร้องเพลงของหญิงสาวดังขึ้นมา

"เสียงอะไรน่ะ"

ผมเริ่มใช้วิชาเอาตัวรอด เเอบย่องเข้าไปทางต้นเสียง ก่อนที่จะพบฉากที่ผมไม่มีวันลืม...นอกจากจะตายน่ะนะ เป็นหญิงสาวผมสีขาวเงินบริสุทธิ์ ดวงตาสีม่วงออกเเดง โครงหน้าที่เกินคำว่าเทพสรรค์สร้างไปเเล้ว รูปร่างก็...อะเเฮ่ม เป็นรูปร่างที่น่าข่มขืนจริงๆเลยครับ 

'บ้าจริง นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย'

ตัดมาทางด้านของลี่เฟย

 ฉันที่เดินมาได้ไม่นานก็รู้สึกว่าจะถูกจับตามองอยู่ ถึงจะรู้สึกเเปลกๆเเต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร...มั้ง? ฉันเลยสำรวจรอบๆก่อนที่จะพบหนุ่มน้อยโชตะที่กำลังยืนจ้องฉันด้วยความตะลึงอยู่

'ซวยละค่ะ! ไม่คิดว่าจะมีคน เขาคงเห็นเราเป็นซอมบี้เเล้วกำลังจะฆ่าเราเเน่เลย'

ลี่เฟยคิดได้อย่างนั้นก็เริ่มก้าวถอยหลังออกมา เหงื่อด้านหลังเริ่มออกมาเรื่อยๆเเสดงให้เห็นถึงความกังวล

ทางด้านคาร์ลที่เห็นดังนั้นก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเเบบไม่ให้ตั้งตัว

"ขอโทษค่า!!~ หนูไม่ใช่ซอมบี้ไม่ดีนะ หนูไม่เคยกัดคน ไม่เคยทำร้ายใครเลยนะคะ อย่าฆ่าหนู!!!"

เฟยเฟยน้อยหลับตาปี๋พร้อมกับใช้มือบังหน้าเเล้วพูดออกมารัวๆจนเเทบไม่เป็นภาษา

"อุฟ! แฮะแฮะ พี่สาวนี่สวยไม่พอ ยังเป็นคนตลกอีกด้วยนะครับ"

'เอ๊ะ?'

 เอ๋~ ฉันนี่นะสวย จะว่าไปก็สวยจริงนะ เเต่ว่าฉันเป็นซอมบี้ไม่ใช่หรอ ทำไมเจ้าเด็กโชตะนี่ไม่กลัว

เลยล่ะ

"นี่ เจ้าหนู ทำไมไม่กลัวพี่ล่ะ พี่สาวเป็นซอมบี้นะ"

ลี่เฟยเอ่ยถามออกมาพร้อมกับเอียงคออย่างน่ารักตามประสาหญิงสาววัยรุ่นที่ไม่ค่อยเจนโลก

'น...น่ารักเกินไปเเล้ว'

หนุ่มน้อยคาร์ลคิดในใจพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสี ด้วยความงดงามขนาดนี้ เเถมยังทำท่าทางน่ารักเเบบนี้อีก ไม่ให้หวั่นไหวสิแปลก 

"ฮ่าฮ่า พี่สาวครับ พี่สาวพูดอะไรแปลกๆ ซอมบี้น่ะมันต้องมีรูปร่างน่าเกลียด ร่างกายมีเเผลเหวอะหวะเต็มตัวไปหมดครับ เเต่พี่สาวนี่งดงามขนาดนี้ผมนึกว่าเป็นนางฟ้าลงมาเดินดินนะครับ"

คาร์ลพูดหยอดหญิงสาวด้านหน้าตน ด้วยความที่พึ่งเข้าสู่วัยรุ่น เเละยังเป็นเด็กหนุ่มที่ชอบสาวงามเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว 

'เเบบนี้เเย่เเน่ๆค่ะ นึกว่าจะเป็นหนุ่มน้อยเเสนซื่อ ที่ไหนได้เป็นหนุ่มกะล่อน เอาเถอะ สร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรูล่ะนะ'

"นะ...นี่ เจ้าหนู คือว่าช่วยพี่สาวหาที่พักพิงสักที่ได้ไหมคะ คือว่าพี่เดินหลงทางมาน่ะ เเหะๆ"

"เอ่อ พี่สาวครับ ผมชื่อคาร์ลครับไม่ใช่เจ้าหนู ส่วนเรื่องที่พักพิงเดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดหาให้ครับ ตามผมมาได้เลย"

หลังจากคาร์ลพูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ ลี่เฟยที่เห็นดังนั้นจึงเดินตามเข้าไปอย่างระมัดระวัง

"ตรงนี้ครับ บ้านของเเม่ผมซึ่งอยู่ติดกับที่พักของผมเลย เวลาเกิดเหตุฉุกเฉินก็เรียกผมได้เลยนะครับ"

ข้างหน้าของเธอเป็นบ้านไม้ขนาดเล็ก ไม่สิ เรียกว่าบ้านคงจะไม่ถูก คงต้องเรียกว่าเป็นห้องมากกว่า

ด้วยขนาด8×8ตารางเมตร พอเข้าไปด้านในจะมีเเค่เตียงนอนกับโต๊ะที่มีกระจกวางอยู่เเค่นั้น

'อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นจุดเเวะพักได้เเหละค่ะ!'

"งั้นผมขอไปเตรียมตัวเข้านอนก่อนนะครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับพี่สาว ราตรีสวัสดิ์"

"อื้ม ราตรีส- เดี๋ยวก่อนคาร์ล"

"หืม ครับ มีอะไรหรอครับพี่สาว"

 คาร์ลหันหน้ามาถามเธอที่กำลังล้วงเสื้อผ้าตามตัวเพื่อหาอะไรบางอย่าง

"อะนี่ พี่สาวให้คาร์ลนะ ถือว่าเป็นค่าที่พัก"

ลี่เฟยถืออาหารกระป๋องที่เก็บได้ตามทางยื่นให้คาร์ล ยังไงซอมบี้ก็ไม่หิวอยู่เเล้วนี่นะ เเถมจะได้ลองความสามารถของระบบซักหน่อย

"เอ๋ พี่สาวครับ ไม่ต้องก็ได้ ผมให้ที่พักฟรีๆเลยครับ"

หนุ่มน้อยส่ายหน้าไปมาไม่ยอมรับของที่เธอให้ เเต่ด้วยความดื้อดึงของลี่เฟยที่จะทำความดีให้ได้คาร์ลจึงยอมรับของไป

'ติ๊ง ท่านได้รับเเต้มความดี 3 เเต้ม'

'เอ๊ะ สามเเต้มหรอ เอาไปทำอะไรได้บ้างวะคะเนี่ย?'

หลังจากที่คาร์ลเอาอาหารกระป๋องเข้าที่พักไปเเล้ว ฝั่งลี่เฟยก็ได้เข้าไปในห้องของตัวเอง

"ระบบ อธิบายความสามารถของเเต้มความดีที"

'ติ๊ง โฮสต์สามารถใช้เเต้มความดีเเลกเป็นพลังกายภาพหรือพลังจิตได้ โดยที่อัตราการเเลกเปลี่ยนอยู่ที่ เเต้มความดี 1 เเต้ม \= เเต้มพลังกาย หรือ พลังจิต 5 เเต้ม เเละสามารถสะสมให้ครบ 50 เเต้มเพื่อปลดล็อคฟังก์ชั่นถัดไปของระบบได้'

'อืม...ถ้าสันนิษฐานตามความสามารถของฉันตอนนี้ควรเทไปที่พลังกายดีกว่าเเฮะ จะได้เอาตัวรอดได้ในหลากหลายสถานการณ์'

"ระบบ เเลกเเต้มพลังกายทั้งหมดค่ะ"

'ติ๊ง พลังกายเพิ่มขึ้น 15 หน่วย'

"ระบบ เเล้วฉันจะเพิ่มเลเวลยังไง ฉันไม่อยากเป็นเจ้าซอมบี้สุดกากเเบบนี้ต่อไปหรอกนะคะ!"

'ติ๊ง โฮสต์สามารถสะสมเเต้มความดีไปถึงระดับนึงจะสามารถอัปเลเวลได้ 

 แผนผังระดับ

Lv.1 ซอมบี้ไก่อน 

Lv.2 ซอมบี้กลายพันธ์ (ต้องการเเต้มสะสม 30 )

Lv.3 ยอดซอมบี้ (ต้องการเเต้มสะสม 100)

Lv.4 ซอมบี้ลอร์ด (ต้องการเเต้มสะสม 500)

Lv.5 ซอมบี้คิง (ต้องการเเต้มสะสม 1,000)

โดยระดับหลังจากนี้จะสามารถเปลี่ยนเผ่าพันธ์หรือสามารถวิวัฒนาการได้'

'นี่มันเเบบฝึกฝนเป็นสุดยอดคนดีอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ! หลังจากนี้เราต้องเป็นซอมบี้ที่เเสนดีให้ได้เลย!'

ลี่เฟยกำมือพร้อมกับปฏิญาณกับตนเองในใจ

"งั้นก่อนจะนอนขอดูเเผงระบบให้ชื่นใจหน่อยละกันค่ะ ระบบ"

-ระบบสุดยอดความดี

โฮสต์: ลี่เฟย

สถานะ: ซอมบี้ไก่อ่อน

พลังกาย: 18

พลังจิต: 1

ค่าความดี: 0 (ความดีสะสม 3)

คำเเนะนำ: เป็นซอมบี้ไก่อ่อนที่พึ่งเริ่มทำความดี

"เห็นคำเเนะนำกี่ทีก็หงุดหงิดทุกที นอนดีกว่า"

หลังจากที่เธอปิดระบบลงก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมปรับตัวกับเช้าวันถัดไปของวันโลกาวินาศ