...“อย่าใกล้ไอดอลที่ทุกคนชอบ”...

เรื่องมันเกิดขึ้นในโรงเรียนของฉันเอง ฉันเข้าไปเรียนในโรงเรียนนี้มาเกือบ 4 ปีแล้ว วันแรกๆก็ดีนะ ทุกคนต้อนรับฉัน และจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ฉันด้วย ทุกคนดูเป็นเพื่อนที่ดีมาก

ต่อมา 3 เดือน แม่ก็โทรมาบอกฉันว่าพี่ชายฉันจะมาเรียนไปโรงเรียนเดียวกันกับฉัน

“ฉันจะส่งพี่แกไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับแกนะ จะได้ดูแลแกด้วย”

ใช่แล้ว พี่ชายของฉันจะมาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉัน ตอนนั้นฉันรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ฉันอยากจะบอกกับแม่ว่า "แม่คะ หนูอยู่ที่นี่สบายดี ไม่ต้องส่งพี่ชายมาหรอก เรื่องมันจะวุ่นไปกว่าเดิม"

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันรู้ดีว่า ฉันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว ฉันจึงต้องทำใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น

วันต่อมาพี่ชายของฉันมาถึงแล้ว

ไม่โทรบอกฉันด้วย ฉันล่ะอยากจะฉีกหัวพี่ชายฉันจริงๆเลย ทำไมไม่มาที่บ้าน จะไปรออยู่ที่โรงเรียนทำไม!

เล่ามาถึงตอนนี้ ทุกคนคงจะรู้แล้วว่าชีวิตของฉันมันช่างตลกจริงๆ

โรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่มีชื่อว่า

"กุลโซฮันมีเนโซจอน"

เอาล่ะ ทุกคนคงอยากรู้แล้วว่าชีวิตของฉันต่อจากนี้จะเป็นยังไง พวกเราไปดูชีวิตของฉันกันเถอะ

...|พี่ชายฉันโดนคนในโรงเรียนบอกรัก|...

ในเช้าวันนี้ ฉันตื่นเร็วกว่าปกติเพราะว่าพี่ชายของฉันหิวข้าวจึงร้องให้ฉันทำข้าวให้กินที ใช่แล้ว ทุกคนคงคิดว่าทำไมฉันถึงไม่ปฏิเสธ นั่นเป็นเพราะว่าเขาเป็นพี่ชายฉันไงล่ะ

“พี่จะกินอะไรล่ะ ฉันจะได้ทำได้ถูก”

“อะไรก็ได้”

พอฉันได้ยินคำนี้นี่ฉันเกือบจะโยนมีดทิ้งไปแล้ว อะไรก็ได้ คำนี้มันช่างเหมือนกับว่าไม่อยากจะกินอะไร เรื่องนี้ฉันจะไม่สนใจแล้ว ฉันขี้เกียจทำ ฉันจะออกไปซื้อข้างนอกแทน

“พี่ ฉันจะออกไปซื้อข้าวข้างนอกนะ เดี๋ยวจะรีบกลับมาให้ทันไปโรงเรียน”

หลังจากที่ฉันพูดจบ พี่ชายก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ฉันจึงออกไปซื้อข้าวโดยไม่รอว่าพี่ชายจะพูดอะไร

หลังจากฉันออกไปซื้อข้าวแล้ว พี่ชายก็ออกจากห้องมายืนรอและจับเวลาว่าฉันจะไปกี่นาที

ฉันเดินไปซื้อข้าว ระหว่างที่เดินนั้นฉันเจอข้าวต้ม พอดีว่าตอนที่ฉันออกจากบ้าน ฉันพกเงินมาไม่ดี่บาท ดังนั้นฉันจึงเรียกที่จะซื้อข้าวต้มแทน (5 นาที)

แล้วฉันก็ซื้อชานมไข่มุกระหว่างทางสองแก้ว (7 นาที)

แล้วหลังจากนั้นฉันก็เดินกลับบ้านโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่าพี่ชายของฉันยืนรอฉันอยู่แถบยังจับเวลาอีก!

“วันนี้ได้ข้าวต้มกับชาไข่มุกนะ”

และแล้วฉันก็ต้องหยุดลงเมื่อพบว่าพี่ชายของฉันยืนต้อนรับฉันเข้าบ้านด้วยสายตาที่แบบว่า...

“พี่ชอบหนูหรอคะ”

ใช่แล้ว พี่ชายฉันมองฉันด้วยสายตาที่แบบว่าเหมือนเป็นแฟนกันเลย ถึงฉันจะยังไม่มีความรักก็เถอะ แต่สัญชาตญาณของฉันมันบอกมาแบบนั้น

“12 นาที เกือบสาย”

“จะไปเรียนไหม”

“ไปสิคะ”

“งั้นก็เอาข้าวที่ซื้อมาเข้าบ้านสิ”

หลังจากพี่ชายของฉันพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ใจของฉันตอนนั้น ฉันจะไม่เข้าบ้าน แต่แล้วฉันก็เข้าบ้านเพราะว่านี่คือบ้านฉันนะ ไม่ใช่บ้านพี่ชาย ฉันจะไม่เข้าได้อย่างไร

หลังจากที่ฉันเข้าบ้านมาแล้วพี่ชายก็เอาจานมาให้ฉันเทข้าวต้มลงในจาน ระหว่างที่ฉันเทข้าวต้มอยู่นั้น พี่ชายของฉันก็ตะโกนขึ้น

“เป็นอะไรคะพี่!”

“แมลงสาบตัวดำ!!”

ฉันรู้สึกอยากจะบ้าตายจริงๆเมื่อฉันคิดว่า พี่ชายของฉันโตขนาดนี้แล้วทำไมถึงกลัวแมลงสาบล่ะ แถบยังบอกว่าเป็นสีดำอีกด้วย พี่ฉันนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ

ฉันเดินเข้าไปจับแมลงสาบแล้วโยนออกไปนอกบ้าน พี่ชายฉันหนิถึงกับจ้องหน้าฉันเลย

“พี่จ้องหนูทำไมคะ”

“น้องไม่กลัวแมลงสาบหรอ!?”

ฉันโตขนาดนี้แบ้ว แมลงสาบเป็นเพียงแค่ขนมที่กินแล้วกลืนเท่านั้น

มัวแต่มองพี่ชายและคิดไปเรื่อยเปื่อยก็ได้เวลากินข้าวแล้ว ฉันนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับกำลังจะตักข้าวเข้าปาก

แต่แล้วฉันก็ต้องหยุด เพราะรู้สึกได้ถึงดวงตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมาที่ฉันทำให้ฉันกินข้าวไม่ลง

“ทำไมใช่ทัพพีกินข้าวล่ะ”

พี่ชายฉันเอง คำว่าทำไมใช่"ทัพพี" ฉันคงจะคิดเรื่องอาการกลัวแมลงสาบของพี่ชายจนเลอะเลือนไป อยู่ๆพี่ชายก็หัวเราะฉัน

“พี่จะหัวเราะทำไมคะ”

“ก็น้องน่ารักดีหนิ”

ทันใดนั้นหน้าของฉันก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัวเลย อะไรนะ ฉันน่ารักหรอ ตรงไหนที่บอกว่าน่ารัก ฉันอยากจะอ้วกออกมาแต่ฉันทำไม่ได้ เพราะว่าพี่ชายของฉันกำลังกินข้าวอยู่ ถ้าเกิดฉันอ้วกออกมาพี่ชายฉันต้องสำลักข้าวจนไปเรียนไม่ได้เป็นแน่ และแม่คงจะด่าฉันที่ทำร้ายพี่ตัวเอง

ผ่านไปประมาณ 5 นาที ฉันกับพี่ชายกินข้าวเสร็จแล้วและกำลังช่วยกันเก็บจาน

หลังจากที่เก็บจานเสร็จแล้ว ฉันก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน

ระหว่างที่ฉันกำลังอาบน้ำอยู่ อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงบางอยากกำลังเข้ามาที่หน้าประตูห้องที่ฉันกำลังอาบน้ำ นั่นก็คือพี่ชายฉันอีกแล้ว

“หนูอาบน้ำอยู่นะพี่”

“น้องไม่ต้องห่วง พี่แค่จะมาบอกว่า พี่จะไปรออยู่ข้างนอกบ้านนะ”

“คะ”

ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่ชสยกับฉันถึงสนิทกันไดเขนาดนี้ ทั้งที่ฉันกับพี่ชายแทบจะไม่เคยเจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำไป

แต่ก็ดีนะ ฉันจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดที่

จะต้องอยู่กับคนที่ไม่คุยอะไรกันเลย

หลังจากนั้นฉันก็อาบน้ำเสร็จ ฉันแต่งตัวและแต่งหน้าพอที่จะดูมีชีวิตชีวา

“ไปกันคะ”

ฉันกับพี่ชายขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน

ทำไมไม่ขึ้นรถตัวเองไปล่ะ นั่นเป็นเพราะว่าฉันกับพี่ชายขับรถไม่เป็นน่ะสิ รถที่อยาูที่บ้านของฉัน เป็นของท่านปู่ที่ทิ้งไว้ให้ฉันขับ หวังว่าสักวันฉันจะได้ใช้ จนตอนนี้ฉันไม่เคยที่จะใช้มันเลย ฉันทำเพียงแค่ทำความสะอาดมันเท่านั้น

ไม่เคยที่จะขับมันเลย

หลังจากผ่านสถานที่ต่างๆในที่มุดฉันก็มาถึงโรงเรียนแล้ว

...|โรงเรียนกุลโซฮันมีเนโซจอน|...

ในตอนนี้ฉันกับพี่ลงจากรถและเดินเข้าไปในโรงเรียน สิ่งแรกที่ทำให้ฉันต้องกระเด็นออกจากตรงนั้นเลย ก็คือ...

ผู้หญิงทุกคนที่อยู่แถวนั้นในโรงเรียนวิ่งเข้ามารุมพี่ชายของฉัน และผลักฉันออกจากตรงนั้นด้วย ไม่นะ สิ่งที่ฉันคิดไว้ในที่สุดก็มาแล้ว...

..."อย่าใกล้ไอดอลที่ทุกคนชอบ"...

ในวันแรกที่ฉันเข้ามาในโรงเรียนโดยที่มีพี่ชายสุดหล่อมาด้วย ตามที่ทุกคนทราบ "ฉัน" ถูกผลักออกจากตรงนั้นโดยที่ไม่มีใครสนใจฉันเลยว่าฉันจะบาดเจ็บไหม

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ฉันจึงเลือกที่จะไม่อยู่ตรงนั้นต่อและเดินเข้าไปในอาคารโดยที่ทิ้งพี่ชายสุดหล่อของฉันไว้ตรงนั้น

ฉันเดินเข้ามาในอาคารเรียน แล้วพบกับผู้คนกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ ฉันจึงเข้าไปดูว่าคืออะไร (!) ทุกคนกำลังดูพี่ชายฉัน อดทนไว้ อย่าได้กรี๊ดออกมาเด็ดขาด นั่นแหละ ฉันอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ เฮ่อ ฉันเลือกที่จะไม่สนใจความเป็นตายของพี่ชายกับทุกคนที่มุงอยู่ตรงนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องเรียนของตัวเอง

ทางฝั่งพี่ชายฉัน...กำลังวุ่นอยู่กับเหล่านักศึกษาที่มุงอยู่ทำให้เดินไปไหนไม่ได้ และใช่แล้วพี่ชายของฉันยังยิ้มให้คนพวกนั้นอีก

คนพวกนั้นก็ไม่สนใจว่าพี่ชายฉันจะเดินได้ไหม สนใจแค่ว่าพี่ชายของฉันนั้นหล่อมาก จะให้ออกจากสายตาไปได้อย่างไร

หลังจากนั้นไม่นานออดก็ดังขึ้น อาจารย์ที่เห็นนักศึกษากำลังมุงอยู่กับคนคนหนึ่งโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ควรที่จะแยกย้ายกัน คนเรียนก็ไปเรียน คนไม่ได้เรียนในตอนเช้าก็ควรไปหาที่นั่งหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ไปยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าโรงเรียน

★แยกย้ายๆ ไปๆ ไปที่ใครที่มัน ออกไปให้หมด★

เหล่านักศึกษาที่ได้ยินดังนั้นใจก็สลายเพราะไม่อยากจากพี่ชายของฉันไป ฉันที่นั่งข้างหน้าต่าง มองเห็นเหตุการณ์แบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ก็แค่คนหน้าตาดีคนหนึ่งจะไปสนใจอะไรขนาดนั้น

ในตอนที่ฉันมองหน้าต่างอยู่อาจารย์ก็เข้ามาสอน ฉันจึงหันไปตั้งใจเรียนมากกว่าที่จะมองคนพวกนั้น

★นักศึกษาใหม่สินะ ตามผมมาเลยครับ★

“ครับ”

พี่ชายฉันเดินตามอาจารย์ไปส่งใบสมัครให้กับทางโรงเรียนเพื่อเข้าเรียนในโรงเรียนนี้

ในห้องพักครู อาจารย์พาพี่ชายฉันไปยื่นใบสมัคร เหล่าอาจารย์ผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้น เมื่อพบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของพี่ชายฉันก็แทบจะหมดสติกับใบหน้านั้น

หลังจากที่พี่ชายฉันยื่นใบสมัครเสร็จแล้ว พี่ชายฉันก็ยืนรออยู่สักพัก และแล้วพี่ชายของฉันก็ได้เรียนในโรงเรียนนี้

†ต่อห้องไหนครับ†

“ห้อง 4 ครับ”

†อือ เดี๋ยวผมจะให้อาจารย์จินดาคุณไปนะครับ†

“ครับ”

หลังจากนั้นพี่ชายของฉันก็เดินออกจากห้องพักครูและเดินตามอาจารย์จิสไปที่ห้อง 4

ระหว่างที่เดินนั้น ก็พบกับนักศึกษาอีกหลายคน พอพี่ชายเดินผ่านใคร ก็ต้องต่างเป็นลม อาจารย์จินที่เดินนำทางก็เกือบจะเป็นลมเหมือนกัน

:ใคร ทำไมหล่อขนาดนี้

:นั่นน่ะสิ หล่อมาก