ในโลกใบนี้สิ่งที่เหล่าผู้คนโหยหามากที่สุดก็คือสื่อบันเทิง รองลงมาก็คือเงินและการใช้ชีวิตในแต่ล่ะวัน

บางคนอาจจะเรียงลำดับไม่เหมือนกันแต่ก็นั้นแหละ เราจะไม่กล่าวถึงมันเนื่องจากมันเป็นสิทธิ์ของแต่ละคนที่จะเลือกจัดลำดับการของใครของมันว่าชีวิตนี่อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขา

เทคโนโลยีคือการก้าวหน้าที่สุดของมนุษย์ที่พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ามันก้าวไกลเพียงใด ไม่เพียงแต่มันจะอำนวยความสะดวกในรูปแบบสิ่งของต่างๆแล้ว มันยังช่วยแบ่งเบาภาระในชีวิตประจำวันให้กับมนุษย์ได้มากมายมหาศาลอีกด้วย

และแน่นอนเทคโนโลยีเองก็สามารถนำมาปรับใช้ได้กับหลากหลายอย่างได้เช่นกัน เช่น ทางการทหาร อาวุธ สื่อบันเทิง การเดินทาง และอื่นๆ ที่อาจจะยังกล่าวออกมาไม่หมด

ซึ่ง! ในตอนนี้สื่อบันเทิงที่พวกเขาเหล่านั้นพัฒนามาอย่างเนิ่นนานจนมาถึงยุคทองที่สุดอย่าง 'เกม'

ผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นวัยรุ่น ผู้ใหญ่บางส่วนและกลุ่มคนบางคนต่างก็เล่นเกมและแสวงหาสิ่งเร้าที่ทำให้พวกเขาตื่นเต้นในแต่ละวันอยู่เสมอ

และสิ่งที่ฮิตกันไปทั่วโลกที่เป็นที่กล่าวถึงเลยก็คือเกมๆ หนึ่งที่พลิกชีวิตของคนหนึ่งให้สามารถร่ำรวยได้ด้วยการขายไอเทมในเกมภายในไม่กี่วัน

ชื่อของมันก็คือ 'Space Star Fantasy Online' เป็นเกมแนว MMORPG ที่ตอบโจทย์กลุ่มแฟนเกมส์หลากหลายแนวเอาไว้ในเกมๆ เดียว

ถือเป็นเกมแห่งยุคที่ผู้คนต่างก็เล่นกันอย่างไม่มีวันเบื่อเลยก็ว่าได้

ผู้เล่นจะได้รับบทเป็นกาเดี้ยนที่อยู่บนยานอวกาศขนาดยักษ์ที่สามารถเดินทางข้ามดวงดาวได้ พวกเขาจะได้รับภารกิจให้ปกป้องดาวต่างๆ จากการรุกรานของพวกเอเลี่ยนชั่วร้ายที่มีองกรค์ชื่อว่า Seeker ค่อยรุกรานดาวต่างๆ อยู่

พวกเขาสามารถรับภารกิจย่อยอื่นๆ ได้อีกมากมาย อีกอย่างภายในเกมเองก็มีคลาสให้เลือกเล่นมากมายที่สามารถผสมผสานไปกับเวทมนตร์และเทคโนโลยีวิทยาศาตร์เข้าด้วยกันอย่างลงตัว

ผู้เล่นสามารถทำอะไรก็ได้ภายในเกมส์เนื่องจากว่ามันไม่ได้จำกัดอะไร ตัวละครแต่ละตัวผู้เล่นสามารถปรับแต่งได้ตามแต่ใจนึก

นับว่าเป็นเกมส์ที่ให้อิสระผู้เล่นมากเลยทีเดียว

แม้ว่าเกมนี้จะโด่งดังมากแต่มันก็ลึกลับมากเช่นเดียวกัน เนื่องจากจู่ๆ มันก็โผล่ขึ้นมาโดยไม่มีชื่อบริษิทไม่มีชื่อผู้สร้าง

เป็นปริศนาที่ผู้เล่นทั้งหลายอยากที่จะหาคำตอบให้เจอ

และเด็กหนุ่มคนหนึ่ง.....ก็คือผู้เล่นเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถใช้พลังจากเกมๆ นี้ได้!

เด็กหนุ่มใส่แว่นตานั้งอ่านหนังสืออยู่ในห้องเรียนด้วยความเบื่อหน่าย แม้ว่าจะน่าเบื่อสักแค่ไหนแต่ก็ต้องทำไม่งั้นเขาจะไม่สามารถผ่านการสอบที่จะเริ่มขึ้นในเร็วๆ นี้ได้เลย

เขาอาศัยอยู่ในประเทศ T ซึ่งเป็นโซนแถบเอเชียและเรียนอยู่ในโรงเรียนชื่อดังของโซนในเมืองหลวง

เขาล่ะสายตาจากหนังสือและหันไปมองเพื่อนที่กำลังนั้งเล่นเกมอยู่อย่างเมามัน เขาจึงวางหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลงและมองดูเพื่อนคนนั้นด้วยความสนใจว่าอะไรมันจะสนุกขนาดนั้น

"เฮ้ บอยเกมนั้นสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ?" วีกล่าวกล่าวถามออกมาด้วยความสงสัยเขาเห็นเพื่อนเขาเล่นเกมนี้มาตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันแล้ว

บอยที่กำลังเล่นเกมอยู่ก็ล่ะความสนใจมาที่วีชั่วคร่าวก่อนที่จะตอบด้วยความตื่นเต้นไม่เสื่อมคลายเมื่อพูดถึงเกมๆ นี้

"สนุกสิ! นี้วีไม่รู้เหรอว่าเกมนี้มันดังมากแค่ไหนคนเขาเล่นกันทั่วโลกเลยนะ"

"เกม SSFO หรือ Space Star Fantasy Online นะทุกคน....." บอยเริ่มฝอยถึงเรื่องเกี่ยวกับเกมๆ นี้ขึ้นมาไม่หยุด

วีที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึงไม่คิดว่าเกมที่บอยเล่นอยู่นั้นจะโด่งดังถึงเพียงนี้ เนื่องจากเขาจนมากจึงต้องตั้งใจเรียนเพื่อให้ได้ทุนในการศึกษาการจะหาเวลาไปสนใจอย่างอื่นจึงไม่สามารถทำได้เลยแม้แต่น้อย

อีกอย่างจะให้เอาเงินที่ไหนไปซื้อเครื่องเล่นเกมแสนแพงนั้นมาได้กัน เขาไม่สามารถทำแบบนั้นได้ จึงได้แต่อิจฉาคนอื่นๆ เท่านั้นที่สามารถมีกำลังทรัพย์ในการซื้อได้

ถึงแม้จะอยากได้แต่เขาก็ไม่อยากจะให้มันกระทบถึงแม่ของเขาที่ทำงานหาเงินอยู่คนเดียว แค่คิดว่าแม่ของเขาต้องทำงานหนักแล้วก็ปวดใจขึ้นมาตุบๆ

"อ้าก! ภารกิจล้มเหลวสะงั้น" บอยร้องขึ้นมาเมื่อหันกลับไปเล่นเกมต่อก็เห็นว่าตัวละครของเขาโดนฆ่าตายไปแล้ว ทำให้ภารกิจที่เขากำลังทำอยู่ล้มเหลวไม่เป็นท่า

เมื่อเห็นว่าไปต่อไม่ได้บอยจึงวางเกมพกพาลงกับโต๊ะก่อนที่จะถอนหายใจออกมา ถึงเขาจะชอบเกมนี้มากแต่ถ้าหากเล่นจนไม่แบ่งเวลาทำอย่างอื่นก็แย่กันพอดี

เพราะงั้นเขาจึงเล่นแค่พอประมาณ เวลากลับมาเล้นต่อมันจึงยังทำให้เขาตื่นเต้นอยู่ทุกครั้งเหมือนกับตอนที่เริ่มเล่นใหม่ๆ

"เฮ้อ ไม่อยากทำการบ้านเลยอ่ะ" บอยเอาคางเกยไปกับโต๊ะเรียนของเขา ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นบิดงอด้วยความรำคาญกับการบ้านมหาศาลที่อาจารย์สั่งให้ทำ

ไม่รู้ว่าอาจารย์แค้นอะไรนักเรียนนัก แต่ละวิชานี้เหมือนกับจะไม่ให้พวกเขามีเวลาว่างเลยแม้แต่น้อย

บอยนิ่งไปสักพักก่อนที่เขาจะคิดอะไรดีๆ ออกก็หันไปมองวีที่กลับไปอ่านหนังสือแล้ว

เขาพูดเกริ่นขึ้นมาทันทีเพื่อดึงความสนใจจากเพื่อนซี้ของเขา

"นี้วีเพื่อนรัก นายช่วยทำการบ้านให้เราหน่อยได้ไหม?" บอยส่งสายตาวิ้งๆ เพื่อขอคะแนนสงสารและเห็นใจ

วีมองบอยด้วยความระอาเนื่องจากอีกฝ่ายเองก็เรียนเก่งมากอยู่แล้วแต่กลับขี้เกียจทำการบ้านเฉยๆ แค่นั้นเอง

"ทำไมฉันต้องทำให้นายด้วยเล่า แค่ของฉันเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว" เด็กหนุ่มกระดกแว่นแล้วกล่าวออกมาอย่างหน่ายใจ

การบ้านของทั้งสองก็พอๆ กันจะให้มาทำของอีกคนก็ตายกันพอดี น่าแช่งอาจารย์ผู้สอนที่สั่งการบ้านให้โสดไปจนตายจริงๆ เลยเชียว!

บอยยิ้มออกมาราวกับคาดเอาไว้แล้ว เขาเริ่มเสนอของรางวัลหลอกล้อทันที

"แหม่อย่าว่าอย่างนั้นสิ เดียวเราให้เครื่องเกมส์เครื่องหนึ่งไปเลยเอ้า!" บอยพนมมือและขอร้อง "น่า น่า น้าาา!~"

วีเริ่มสนใจทันทีเขาเองก็อยากเล่นเกมนั้นเช่นกันเพราะเห็นบอยเล่นบ่อยมากดูท่าทางแล้วสนุกสนานน่าดูเชียว

เขาเริ่มคิดทันทีว่าจะเอายังไงแต่บอยก็พูดขัดขึ้นมาก่อนเพื่อดักทางปฏิเสธของเขา

"เออจริงด้วย! SSFO (Space Star Fantasy Online) มันทำเงินได้ด้วยนะวี" บอยบอกเพราะเขาเข้าใจดีว่าสถานะทางการเงินของเพื่อนเป็นยังไง เขาอยากจะช่วยแต่ไม่อยากจะให้เงินไปเฉยๆ

หากทำแบบนั้นมันก็เหมือนกับการทำให้เพื่อนของเขาเป็นขอทานนะสิ เพราะงั้นเขาจะให้เครื่องมือทำเงินง่ายๆ ให้เพื่อนไปหาเงินแทน!

วีตาโตและเริ่มถามด้วยความสนใจที่เพิ่มขึ้นมาเป็นเท่าตัว

"มันทำยังไง!?"

บอยยิ้มขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าเพื่อนของตนเองติดกับแล้ว เขาจึงรีบบอกกลัวจะเสียโอกาศดีๆ แบบนี้ไป

"ก็ถ้าวีสามารถหาไอเท็ม อุปกรณ์หรือของหายากในเกมแล้วไปเสนอขายในเว็บไซน์ที่เขารับซื้อกันได้ วีก็สามารถรับเงินได้ง่ายๆเลยนะ"

"อีกอย่างถ้าของหายากมากเท่าไหร่วีก็สามารถทำเงินได้มากตามด้วย! เป็นไงน่าสนใจใช่ไหมล่า~" บอยยิ้มออกมาอย่างหล่อเหลาแต่ทำไมไม่รู้วีถึงรูเสึกเหมือนกำลังถูกล่อลวง

"......" วีคิดหนักทันที มันมีวิธีทำเงินได้ง่ายขนาดนั้นอยู่ด้วยเหรอเนี้ย?

บอยรอคำตอบอย่างใจจดใจจอ เขาคาดหวังกับคำตอบของวีมาก ถ้าหากวีตอบรับเขาก็จะสบาย! แค่กๆ ไม่ใช่สิ เขาก็จะสามารถเล่นเกมกับเพื่อนของเขาได้แล้ว!

อีกอย่างก็สามารถช่วยเพื่อนของเขาทางอ้อมได้อีกด้วยถือว่าวินวินทั้งสองฝ่าย แถมยังช่วยวีหาเงินได้อีกด้วย! ยิงปืนนัดเดียสได้นกทั้งฝูง!

"เฮ้อ....เอาสิฉันตกลงก็ได้" วีถอนหายใจออกมาและตกลงไปในที่สุดเนื่องจากเรื่องที่บอยบอกมันเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน

หากสามารถทำเงินได้จริงเขาจะได้ไม่รบกวนแม่ของเขาในเรื่องเงินอีก สถานะทางการเงินของครอบครัวเขาก็จะมั้นคงขึ้นมากด้วย

"เยี่ยมเลย!" บอยดีใจมากก่อนที่จะเอากล่องเครื่องเกมพกพาเครื่องใหม่ออกมาแล้วยื่นให้กับวี

เด็กหนุ่มตกใจจนแว่นเกือบหลุด นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าเพื่อนคนนี้จะเตรียมการไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

เฮ้อ...เขาตกหลุมพลางของเจ้าหมอนี้ไปเต็มๆ เลย

วียื่นมือไปรับของแล้วเก็บเข้ากระเป๋า เนื่องจากว่าเวลาพักไกล้หมดแล้วจะให้แกะออกมาลองก็คงไม่เหมาะเอาไว้หลังเลิกเรียนก็ยังไม่สาย

ในเวลาต่อมาหลังเลิกเรียน

บอยพาวีไปที่ร้านอาหารฟาดฟู้ดแห่งหนึ่งเพื่อสอนเขาเกี่ยวกับเครื่องเล่นเกมเนื่องจากว่าเขาเล่นมันไม่เป็น ก็คนมันไม่เคยจับมาก่อนให้ทำไงได้เล่า

"เอออย่างนั้นแหละ ใช่แล้ว" บอยชี้และบอกว่าอะไรเป็นอะไรในขณะที่วีกำลังงุ้นง้านอยู่กับการใช้งาน

"ควบคุมง่ายดีนะ" วีบอกด้วยความทึ้ง เจ้าเครื่องเกมเครื่องนี้นอกจากจะเล่นเกมได้แล้วมันยังสามารถกลายเป็นเครื่องคอมพกพาได้ด้วย

เครื่องเกมพกพานี้มีขนาดที่พอดีมือ เวลาเล่นเกมแล้วรู้สึกไม่หนักเลยแม้แต่น้อยแถมอีกอย่างที่สุดยอดเลยก็คือโหมด คอมพิวเตอร์โฮโลแกรม มันทำให้เขาค้นหาข้อมูลและเรียนรู้ถึงสิ่งต่างๆ ได้มากกว่าการอ่านหนังสือเสียอีก!

เครื่องเกมนี้มีชื่อว่า PSP G (PlayStation Portable Galaxy)

เป็นเครื่องเกมจากค่ายชื่อดังของโลกที่ผลิตออกมาแล้วหลายรุ่น เขาเคยเห็นผ่านๆ ตาจากทีวีอยู่เหมือนกันว่ามันแพงมาก

ประมาณสัก 100,000 G เห็นจะได้ (ค่าเงิน 1 G เท่ากับ 1 บาท)

มิน่า! เขาถึงเห็นคนรุ่นเดียวกันหลายคนพกไปไหนมาไหนบ่อยมากเลย แถบจะไม่แตะต้องมือถือกันเลยทีเดียวก็เพราะว่ามันไฮเทคมากนี้เอง!

บอยช่วยเขาสร้างแอคเค้าท์และโหลดเกมที่บอยมักจะเล่นบ่อยๆ มาให้ด้วยซึ่งก็คือ SSFO ที่เป็นชื่อย่อหรือ Space Star Fantasy Online ที่เป็นชื่อเต็มๆ

มันเป็นเกมแห่งยุคของปี 2030 ที่ฮิตที่สุดแล้วจากที่เขาลองค้นหาข้อมูลมาเมื่อกี้ คนทั่วทั้งโลกไม่ว่าจะเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่ต่างก็เล่นกันทั้งนั้น!

มันถึงขั้นที่ว่ามีการจัดแข่งขันครั้งยิ่งใหญ่ขึ้นมาอีกด้วยทำให้ได้รับความนิยมมากมายเลยทีเดียว

หลังจากที่สร้างแอคเค้าท์และโหลดเกมเสร็จแล้ว บอยก็เลี้ยงอาหารเขาทันที

แม้จะเกรงใจแต่เจ้าหนุ่มหล่อคนนี้ก็บังคับให้เขารับไว้จนได้

เขาซึ้งใจมากจริงๆ ที่มีเพื่อนแบบนี้แม้อีกฝ่ายจะรวยมากแต่ก็ไม่ถือตัวเลยสักนิดเดียว

"งั้นอย่าลืมข้อตกลงของพวกเราล่ะ" บอยที่กำลังเคี้ยวแฮมเบอเกอร์อยู่พูดออกมา

"เข้าใจแล้วเดียวฉันจัดการส่วนของนายเอง" วีพยักหน้า ในเมื่อได้รับค่าตอบแทนมาแล้วเขาก็จะต้องทำมัน

หลังจากทานเสร็จพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับบ้าน บอยบอกเขาว่าจะออนคืนนี้เเละจะสอนเกี่ยวกับการเล่นให้กับเขา เพราะงั้นเขาจะต้องออนด้วยเช่นกัน

ในระหว่างที่เดินกลับวีก็มองดูเครื่องเกมที่บอยให้มา เขายิ้มเล็กน้อยและเร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงบ้านไวๆ

เขาอยากลองเล่นมันจะแย่แล้ว!

วีเปิดประตูบ้านเข้าไปก็ตรงเข้าไปในครัว บ้านของเขามันดูโทรมมากแต่ก็สามารถอยู่ได้สองคนสบายไม่อึดอัดและสะอาดสะอ้านไม่เหมือนกับสภาพที่ทรุดโทรมภายนอก

ครอบครัวของเขาตอนนี้เหลือกันเพียงแค่สองคนซึ่งก็คือแม่และเขาไม่มีญาติคนอื่นอีก ส่วนพ่อนั้นเขาได้ยินมาว่าตายไปตั้งแต่ตอนที่เขาเป็นเด็กแล้วเลยไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก

บ้านของเขาเป็นบ้านสองชั้นผสมไม้กับปูน ข้างล่างจะเป็นครัวและห้องนั้งเล่นมีโต๊ะกินข้าวอยู่บริเวณเดียวกัน ถัดจากห้องครัวไปก็จะเป็นห้องน้ำและห้องอาบน้ำที่อยู่ติดกัน

ส่วนชั้นสองจะเป็นห้องนอนแยกของเขากับแม่และห้องเก็บของอีกหนึ่งห้องถือว่าดีเยี่ยมไปเลย แม้ว่าจะบ้านจะเก่าไปหน่อยก็เถอะ

"ผมกลับมาแล้วครับ" วีทักแม่ของเขาที่กำลังล้างจานอยู่

เธอหันกลับมามองก็ปรากฏเป็นหญิงวัยกลางคนที่มีรอยย่นตามวัยแต่เค้าโคร่งใบหน้าก็สามารถคาดเดาได้ไม่ยากว่าเมื่อตอนยังสาวๆ เธอน่าจะเป็นสาวงามประจำห้องเรียนแน่ๆ

"อ้าวมาแล้วเหรอลูกขอโทษนะแม่ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูนะ" นภาบอก เธอยิ้มให้กับลูกชายคนนี้ของเธอ

วียิ้มตอบกลับและกะว่าจะเข้าไปช่วยนภาล้างจานแต่เธอก็เอาตัวขว้างเอาไว้ก่อนที่เขาจะไปถึง

"เดียวแม่ล้างเองอีกนิดก็เสร็จแล้ว ลูกกลับมาเหนื่อยๆ ก็ไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะนะ"

วีเห็นสายตาของแม่แล้วก็ได้แต่ยินยอม เธอไม่ให้เขาช่วยแน่ๆ ถ้าทำสายตาแบบนั้น

เด็กหนุ่มได้แต่จำใจขึ้นไปบนชั้นสองเข้าไปในห้องของตัวเองและเอากระเป๋านักเรียนวางใว้บนที่นอน

เขาขว้าเอาผ้าขนหนูพร้อมกับเสื้อผ้าเอาไว้เปลี่ยนก่อนที่จะเดินลงมาข้างล่างอีกครั้งเพื่ออาบน้ำ

เขาวางชุดเอาไว้ในพื้นที่ๆ น้ำกระเซ็นมาไม่ถึงพร้อมกับผ้าขนหนูก่อนที่จะเริ่มถอดชุดนักเรียนออกเผยให้เห็นร่างกายที่เล็กมากกว่ามาตราฐานของประเทศT

ลำตัวของเขาผอมแห้งมากเนื่องจากว่าขาดสารอาหารมาเลี้ยงดู

วีถอดแว่นและวางมันเอาไว้บนเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนและเริ่มอาบน้ำทันที ในระหว่างการอาบน้ำเขาก็ร้องเพลงไปด้วยอย่างอดไม่ได้

นภาที่อยู่ข้างนอกแล้วได้ยินก็หัวเราะออกมาเบาๆ ลูกของเธอร้องเพลงเพราะมากเลย แต่นั้นก็เป็นแค่ความคิดไปเองของเธอเพียงเท่านั้นเพราะว่าเสียงร้องของวีนั้นมันแหบและผิดคีย์สุดๆ!

วีออกมาหลังจากที่อาบน้ำเสร็จด้วยชุดใหม่ เขาเอาเสื้อผ้านักเรียนที่ใส่แล้วโยนลงตระกร้าผ้าที่อยู่ข้างๆ ห้องน้ำเพื่อเอาไว้ไปซักทันที

"แหม่ร้องเพลงเก่งเชียวนะลูกคนนี้" นภากล่าวหยอกล้อ

วีกระอักกระอวน เขาลืมตัวไปเลยว่าแม่ของเขายังอยู่ไกล้ๆ การร้องเพลงในห้องน้ำมันเป็นอะไรที่ขาดไม่ได้เลยจริงๆ

พอเข้าไปแล้วถ้าไม่ได้ร้องก็เหมือนกับจะขาดอะไรไปสักอย่าง

"เอ้านี้จ้ะข้าวเย็น" แม่ของวียื่นจานที่ใส่ข้าวโป้ะด้วยไข่เจียวร้อนๆ มาให้

เด็กหนุ่มรับมาด้วยความขอบคุณก่อนที่จะเอาไปนั้งกินที่โต๊ะกินข้าว แม้ว่าเขาจะกินฟาดฟู้ดกับบอยมาแล้วแต่ก็ยังหิวอยู่ดี

"แม่วันนี้เป็นไงบ้างขายอาหารตามสั่งที่ตลาดได้ไหม?" วีถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้

"ได้กำไรดีอยู่ลูก" นภาตอบ เธอทำงานเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่งที่ตลาดสดไกล้ๆ บ้าน วันนี้ถือเป็นอีกวันที่ขายดีเลยทีเดียว

ได้ยินแบบนั้นวีก็ยิ้มดีใจ เขากินข้าวเสร็จแล้วก็เอาจานไปล้างก่อนที่จะขึ้นไปบนห้อง

เขาอ่านทบทวนหนังสือในห้องเพื่อย้ำความรู้ที่ได้เรียนมาในวันนี้อีกครั้ง แม้ว่าเขาจะมีความสามารถพิเศษที่พอเห็นอะไรครั้งหนึ่งแล้วจะจำได้ทันที แต่ว่าเขาก็ต้องหมั่นทบทวนมันอยู่เป็นประจำเช่นกันเพื่อให้มันจำฝั่งรากลึกเข้าไปในโค่นสมองไม่ให้ลืมง่ายๆ และนึกขึ้นมาได้ทันทีที่เรียกใช้

วีอ่านหนังสือที่เรียนมาวันนี้จนจบก็อ่านหนังสือเรียนของม.ห้าต่อทันที

การทำแบบนี้จะทำให้เขาเรียนรู้เรื่องมากกว่าเดิมเวลาครูถามหรือพูดอะไรที่ไม่เข้าใจออกมา

ติ๊ดๆ!

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นมาซึ่งมันส่งเสียงมาจากกระเป๋านักเรียนของเขา

วีสะดุ้งเล็กน้อยและมองไปที่กระเป๋า สงสัยว่ามันเป็นเสียงอะไรกันแน่ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเขาจะต้องเข้าเกมเพื่อให้บอยสอนการเล่นให้ อีกฝ่ายน่าจะทักมาถามเขาแน่ๆ

เขาจึงรีบอ่านหนังสือให้เสร็จเพื่อที่จะไปเล่นเกมกับบอย

"มาแล้วๆ!" วีนำเครื่องเกมออกมาและเปิดเครื่องก็เห็นถึงข้อความที่บอยส่งมา

[เฮ้วี! ว่างหรือยัง?]

[ถ้าว่างแล้วก็เข้ามาได้เลยนะ เราจะเข้าเกมก่อนหลังจากเข้ามาแล้วก็ทักมาด้วยล่ะ!]

"ดูเหมือนจะเข้าเกมไปก่อนแล้วสินะ....เอาเถอะเดียวเราลองดำน้ำเล่นเองดูก่อนก็แล้วกัน" วีพูดเบาๆ และเข้าเกมทันทีอย่างไม่รอช้า

เนื่องจากว่ามันเป็นเกมออนไลน์จึงต้องใช้อินเตอร์เน็ตซึ่งก็ไม่ต้องห่วงแต่อย่างใดเพราะอินเตอร์เน็ตสมัยนี้ไม่ต้องเสียเงินก็เล่นได้

แต่ก็เล่นได้เฉพาะในพื้นที่ๆ ให้บริการเท่านั้นโชคดีที่บ้านของเขาไกล้พื้นที่ให้บริการพอดีจึงไม่มีปัญหาแต่อย่างใดหากจะเล่นเน็ต

ฟริ้ง!

[ยินดีต้อนรับเข้าสู้ Space Star Fantasy Online]

เสียงเพลงและข้อความปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอของเขา

หลังจากรอไม่นานหน้าจอหลักมันก็เด้งขึ้นมา มีเมนูให้เลือกอยู่สามอย่างก็คือ load, new game, กับ setting และภาพพื้นหลังที่เป็นกาเเลคซี่อันกว้างใหญ่และยานอวกาศที่ดูน่าเกรงขาม

เนื่องจากว่าเขาเป็นผู้เล่นใหม่จึงต้องเลือก new game อย่างช่วยไม่ได้

เขาได้กรอกแอคเค้าท์ที่สร้างไว้พร้อมกับพาสเวิร์ดตัวเกมมันก็พาเขาไปที่หน้าถัดไปที่เป็นการสร้างตัวละครทันที

"เอ...ดูเหมือนว่าจะให้เราปรับแต่งตัวละตรเอาเองสินะ ว่าแต่จะเริ่มจากตรงไหนดีนะ?" วีครุ่นคิดเนื่องจากว่าการตั้งค่าการปรับแต่งตัวละครมันเยอะมาก

อีกอย่างตัวละครที่กำลังแสดงอยู่ในขณะนี่เองก็ไม่ใช่ภาพตัวละครสามมิติใดๆ แต่เป็นใบหน้าที่สมจริงราวกับมนุษย์จนทำเอาอดแปลกใจไม่ได้

บริษัทไหนกันนะที่สร้างเกมนี้ขึ้นมา จะต้องลงทุนขนาดไหนถึงสามารถทำรายละเอียดได้ขนาดนี้

'บอยเองก็บอกว่าบริษัทที่สร้างเกมนี่ขึ้นมาเองก็เป็นปริศนาสินะ' วีคิดในใจเงียบๆ เเละเริ่มต้นปรับแต่งตัวละครของเขา

เวลาผ่านไปสามสิบนาที

เขาเลือกตัวละครเพศชายที่ปรับใบหน้าให้คล้ายกับหน้าของเขาที่สุดแต่กลับหล่อเหลาและตัวสูง รูปร่างแข็งแรงมีกล้ามเนื้อได้รูป

บอกตรงๆ ว่าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรเลยด้วยซ้ำ เขาเลือกเอาผมสีดำแต่มีสีทองตรงด้านหน้าที่เป็นหน้าม้าทำให้ดูเท่ไม่หยอก

แทบจะแตกต่างกับตัวจริงของเขาเลยด้วยซ้ำ ก็น่แหละน่า...ความฝันเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตจริงไม่ได้เป็นอย่างนั้นอย่างน้อยก็ขอให้ในเกมมันดูเกินจริงสักหน่อยใครจะว่าอะไร

เสื้อผ้าที่ตัวละครสวมใส่เองก็ดูเท่ดีเนื่องจากว่าเป็นผู้เล่นใหม่จึงเลือกได้แค่เสื้อผ้าเท่านั้นสำหรับเผ่าพันธุ์มนุษย์

ลืมบอกไปอีกอย่าง ในเกมนี้มีหลากหลายเผ่าพันธุ์ให้เลือกนอกจากมนุษย์ นั้นจึงทำให้มันมีอิสระมากกว่าเกมอื่นๆ เยอะเลย

[ท่านต้องการเลือกคลาสใด?]

หลังจากที่สร้างตัวละครเสร็จเขาก็ต้องเลือกคลาส มันมีมากมายไม่ต่างจากเผ่าพันธุ์เพราะงั้นเขาจึงใช้ระบบสุ่มเอา มันเป็นระบบสำหรับผู้เล่นที่ไม่รู้ว่าจะเลือกคลาสอะไรดี

ติ่ง!

[ท่านได้รับคลาส 'เบอร์เซิร์กเกอร์' ต้องการติดตั้งเลยหรือไม่?]

ข้อความมันถาม เขาที่สงสัยว่าคลาสนี้มันทำอะไรได้บ้างก็กดคำอธิบายทันที

[คลาสเบอร์เซิร์กเกอร์จะทำให้พลังโจมตีของตัวละครเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หากถูกโจมตีจนเลือดลด หากเลือดไกล้หมดหลอดจนทำการเข้าสู่สถานะบ้าคลั่งทันที]

"เจ๋งเลย! เอาอันนี้แหละ" พอเห็นว่ามันทำให้โจมตีเเรงขึ้นวีก็เลือกมันโดยไม่คิดอะไรทันที

เมื่อทำการเลือกอะไรเสร็จเขาก็กดยืนยันทันทีแต่เพราะเขาลืมเลือกอาวุธมันจึงเด้งกลับมาอีกครั้งที่หน้าอาวุธที่เขาเผลอข้ามไป

คร่าวนี้แหละที่คิดหนัก อาวุธมันมีให้เลือกหลากหลายมากทำให้เขาตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกอะไรดีเพราะมันให้เลือกแค่ชิ้นเดียว

ส่วนหากเขามีระดับที่เพิ่มขึ้นสูงมากกว่านี้เขาจะสามารถปลดล็อค secondary weapon ได้ซึ่งจะทำให้เขาสามารถพกอาวุธได้มากกว่าหนึ่งชิ้น

"เอาอะไรดีนะ?" วีมองดูอาวุธก่อนที่จะไปสะดุดเข้ากับดาบรูปทรงแปลกๆ

พออ่านคำบรรยายและชื่อดูก็ถึงกับบางอ้อ เขาตัดสินใจเลือกเจ้าอาวุธที่เตะตานี้ทันที

[Gun Blade: ระดับ 1 ]

[คำอธิบาย: เป็นอาวุธสองรูปแบบในหนึ่งเดียว สามารถใช้เป็นดาบฟาดฟันและเป็นปืนที่ยิ่งได้ในระยะกลาง]

วีกดยืนยันอีกครั้ง ทำให้ครั้งนี้มันพาเขามาหน้าใหม่ที่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

"ให้ตั้งชื่อ?" วีพูดออกมาเบาๆ และกรอกตาไปมาเพื่อคิดหาชื่อเจ๋งๆ ก่อนที่จะคิดออก

เขาดีดนิ้วเสียงดังเพราะได้ไอเดียดีๆ สำหรับชื่อของตัวละครแล้ว

ชื่อจริงของเขาคือ วีรบุรุษ เพราะงั้นหากเปลี่ยนเป็นภาษาต่างประเทศก็จะเป็น ฮีโร่ และฮีโร่มันก็มาพร้อมกับความกล้าหาญ!

เพราะงั้นเอาเป็น Brave นี้แหละเท่ดี

วีตั้งชื่อทันทีและกดยืนยันเป็นครั้งสุดท้าย หน้าจอถามย้ำและเขาก็กดยื่นยันก่อนที่หน้าจอจะกลายเป็นสีดำสักพักจนเขาหวั่นใจกลัวว่าเครื่องอาจจะมีปัญหา

แสงสว่างวาบขึ้นมาที่หน้าจอก่อนที่ภาพตรงหน้าจะทำให้เขารู้สึกขนลุกเนื่องจากความสวยและสมจริงของมัน

"..ว้าว....นี้คือเกมจริงดิ" เขาอดที่จะถามออกมาไม่ได้แม้ว่าจะไม่มีใครให้ถามก็ตาม

ในที่สุดวีก็จะได้เริ่มเล่นเกมเสียที!