เหมาะสำหรับผู้ที่มีรสนิยมทางเพศแบบSM ผู้ที่มีอายุน้อยกว่า21ปีไม่ควรอ่าน และโปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน

"คุณหนูหยุดเถอะครับ" เสียงเเสบแห้งของชายตัวโตที่นอนอยู่บนพื้นร้องดังขึ้น ร่างกายดิ้นทุรนทุรายจนเนื้อตัวเสียดสีกับเชือกที่มัดไว้เผยให้เห็นรอยเชือกแดงระเรื่อทั้งตัว แค่เห็นก็รู้สึกแสบไปหมดทั้งร่างกาย แต่ชายอีกคนที่ถูกเรียกว่าคุณหนูกลับไม่คิดอย่างนั้นทั้งยังยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

"ชอบไม่ใช่หรอครับ"คุณหนูเอ่ยขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่มองแล้วขนลุกไปทั้งตัว พร้อมสายตาที่ยั่วยวนใครเห็นเป็นต้องหลงใหลจนแถบยกบ้านยกรถให้หมดทั้งตัว

"ผมไม่ได้ชอบ..อึก"ชายที่นอนอยู่บนพื้นเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งร่างกายกำลังร้อนลุ่ม พร้อมแท่งนั้นที่ชี้โด่ขึ้นมา อย่างไม่เชื่อฟังเขาเลย

"ปากไม่ตรงกับใจจริงๆเลยนะครับ อย่าฝืนดีกว่า ให้ผมช่วยจัดการให้นะครับ" ชายที่ถูกเรียกว่าคุณหนูไม่รอช้าเดินไปใกล้ๆแล้วใช้เท้าของตัวเองเขี่ยตรงแท่งนั้นกลางหว่างขาของชายที่นอนอยู่บนพื้น แล้วเดินตรงไปข้างหลังห้องเพื่อหยิบอุปกรณ์sextoyออกมา ครอบเจ้าแท่งนั้นไว้แล้วเอ่ยขึ้นอย่างชอบใจด้วยน้ำเสียงsexy "นี่คือบทลงโทษ..ของคนที่ไม่เชื่อฟัง.. ผมจะปล่อยพี่ไว้แบบนี้นะครับ รอผมทำงานเสร็จเดี๋ยวผมจะมาช่วยปลดปล่อยเองรอผมก่อนนะครับ คุณบอดี้การ์ดของผม"

.

.

ก่อนหน้านี้2เดือน

ผมชื่อ"คาร์เทีย" เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหนึ่งในหกมาเฟียตระกูลใหญ่ที่รวมตัวกันสร้างอิทธิพลทางด้านมืดในกลุ่มที่มีชื่อว่า คลื่นหมาป่า โดยกลุ่มนี้แบ่งออกเป็น5ลูกสมุน1เจ้านาย โดยมีทำเนียมการสืบทอดว่า

ถ้าเจ้านายของกลุ่มเสียชีวิต ลูกชายของเจ้านายและลูกสมุนรวม6คนต้องแย่งกันเป็นเจ้านายคนใหม่ โดยคนที่จะเป็นเจ้านายได้ต้องสามารถควบคุมกลุ่มที่เหลือทั้งหมดโดยวิธีใดก็ได้ ใช่ครับ วิธีใดก็ได้ยกเว้นการทำให้อีกฝ่ายถึงตายล้วนสามารถทำได้หมด เพื่อเป็นการป้องกันการลดจำนวนลงของสมาชิกกลุ่มทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม ผม ผู้ซึ่งเป็นลูกชายของหนึ่งในลูกสมุนของคลื่นมาป่า ย่อมต้องโดนกดดันจากทางตระกูลและป๊าของผมอย่างหนักขึ้นทุกวัน จนมันทำให้ผมแทบบ้า แต่ก็ยังดีที่ผมสามารถระบายสิ่งพวกนี้ออกมาได้จากการมีเซ็กส์

"อ๊าา..ช้าๆหน่อยค่ะพี่คาร์เทีย หนูจะไม่ไหวแล้ว อ้าา" //สลบ

'หึ..ผู้หญิงนะผู้หญิงแค่นี้ก็ทนไม่ไหว ชั่งบอบบางน่าทะนุถนอมเสียจริง ราวกลับกลีบดอกไม้ที่แค่สัมผัสก็ช้ำแล้ว แต่อย่างนี้ยิ่งดี ยิ่งเหมาะจะเป็นของเล่นของฉันจริงๆ'

คาเทียร์ผู้ที่กำลังเร่าร้อนกับการมีเพศสัมพันธ์ของเขาอยู่ตอนนี้สามารถเปลี่ยนผู้หญิงได้วันละคนอย่างไม่ซ้ำหน้า ทั้งดารา หรือหญิงใดที่เขาถูกตาต้องใจ ล้วนต้องมาเป็นของเขาทั้งนั้นเพราะด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาแถมขี้เล่นของเขานั้นมีเสน่ห์จนใครเห็นเป็นต้องหลงใหลบวกกับอิทธิพลของการเป็นลูกชายมาเฟีย มันทำให้เขาสามารถได้มาซึ่งทุกอย่างที่เขาปราถนา ราวกับเป็นเรื่องง่ายดายที่แค่พูดก็ได้มันมา ยกเว้นสิ่งๆหนึ่ง ก็คือ ความรัก

"พี่แคนครับ ให้คนพาน้องน้ำใสไปส่งให้ผมหน่อยครับ"

"ครับ คุณหนู"

'แคน' บอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณหนูคาเทียร์ หล่อเข้ม จมูกเป็นสัน คิ้วเรียวยาวหนา กล้ามเป็นมัดๆ แข็งแกร่ง ดุดัน สามารถปกป้องคุณหนูได้ทุกครั้งทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็น ตอนนอน ตอนกินข้าว ตอนเล่นเกม แม้กระทั่งตอนมีเพศสัมพันธ์อยู่ เขาจะคอยดูแลคุณหนูของเขาอย่างไม่ให้คลาดสายตาแม้แต่นิดเดียว ทำให้เขาเป็นเพียงบอดี้การ์ดคนเดียวที่คุณหนูคาเทียร์ไว้วางใจมากที่สุดในทุกๆเรื่องและให้เกียรติเขามากกว่าคนอื่นๆโดยใช้คำสุภาพและเรียกเขาว่าพี่เสมอ

"วันนี้เป็นยังไงบ้างครับคุณหนู"

"ผมยังไม่สุดเหมือนเดิม ผู้หญิงคนนั้นสลบไปก่อนอีกแล้วครับ"

"พรุ่งนี้ผมจะหาคนใหม่มาให้ครับ"

"ไม่ต้องหรอกครับ" ถึงจะหาคนใหม่มาก็ไม่มีใครสามารถทนจนเราสุดได้สักคน สลบกันหมด จะมีสักกี่คนที่รอดยันตอนจบ ทุกครั้งเราต้องมานั่งช่วยตัวเองแต่มันก็ไม่ออก หรือเราเป็นคนแตกยากกันนะ

"คุณหนูคิดอะไรอยู่ครับ"

"พี่แคนครับ ตลอดเวลาที่ผมมีอะไรกันกับพวกผู้หญิงมันรู้สึกอยากจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆยิ่งเธอเจ็บยิ่งเธอทรมานผมยิ่งรู้สึกชอบ มันทำให้ผมมีอารมณ์ แต่พวกผู้หญิงพวกนั้นมักจะสลบไปก่อนที่อารมณ์ผมจะถึงจุดสูงสุด แบบนี้เรียกว่าผมเป็นคนแตกยากรึเปล่าครับ"

"รองปรึกษากับคุณเดือนเพื่อนคุณหนูที่เป็นหมอดูไหมครับเผื่อจะช่วยได้"

"งั้นหรอครับ ก็ได้ครับผมจะรองปรึกษาเดือนดู" อย่างน้อยเดือนคงจะช่วยคลายความสงสัยข้อนี้ได้แล้วเราจะได้มีความสุขสุดยอดกับการมีเซ็กส์ซักที

วันรุ่งขึ้นหลังจากเรื่องเมื่อคืน คาเทียร์ก็บอกให้พี่แคนมาส่งที่โรงพยาบาลของเพื่อน ทันทีที่มาถึงก็เดินงงๆอยู่สักพัก เพราะนอกจากจะเป็นตึกสูง6ชั้นแล้ว แทบไม่มีคนเลยสักคน

"เดือน" เสียงคาเทียร์เอ่ยขึ้นอย่างสนิทสนม เจ้าของชื่อก็หันมาอย่างเร็วและวิ่งเข้าไปสวมกอดคาเทียร์อย่างเพื่อนที่ไม่ได้พบปะกันมานาน ถึงแม้เดือนจะตัวเล็กไปหน่อย เพราะสูงเพียง168 ต่างจากคาเทียร์ที่สูง180ไกลพอสมควร ทำให้เวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันเหมือนพี่กับน้องจริงๆ

"เป็นไงมาไงถึงได้มาถึงโรงพยาบาลกูเนี่ย" เสียงเล็กของเดือนเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะหลังจากเรียนจบทั้งสองแทบไม่ค่อยได้เจอกัน ต่างคนต่างมีหน้าที่การงานของตน

"คือ..กูมีเรื่องจะปรึกษาวะ" คาเทียร์พูดออกมาด้วยความเก้ๆกังๆ เดือนมองเพื่อนสักพักอย่างแปลกใจก่อนจะเอ่ยขึ้น

"งั้นมาที่ห้องพักกูก่อน ช่วงนี้พักเที่ยงไม่มีคนไข้"

"ว่าแล้วทำไมกูเดินมาไม่เจอคนเลย"

คาเทียร์เดินตามเพื่อนเข้าห้องพักไปด้วยสีหน้าดีใจเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างหน้าโต๊ะตัวยาวสีขาวที่มีแลปท็อปวางอยู่และเอกสารทางการแพทย์ต่างๆมากมาย ส่วนเจ้าของห้องพักก็ไปหยิบน้ำเย็นมาตั้งไว้ข้างๆก็จะนั่งลงที่โต๊ะตัวโปรดของเขา

"ไหน มีเรื่องอะไรจะปรึกษา เล่ามา"

"คือ...กูคิดว่ากูเป็นคนแตกช้าวะ เวลาที่กูมีอะไรกับผู้หญิงกู.." ยังไม่ทันพูดจบเดือนก็ยกมือขึ้นมาห้ามเพื่อนทันทีก่อนเอ่ยขึ้น"เดี๋ยวก่อน"

"เดี๋ยวทำไมอะ กูแค่จะปรึกษามึงเฉยๆ มึงเป็นหมอนะเว้ยย มึงต้องรู้เรื่องนี้ปะ กูเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยด้วย มึงต้องช่วยกูน๊าา" คาเทียร์จับมือเดือนพร้อมขอร้องอ้อนวอน ส่วนเดือนรีบเอามือกุมขมับก่อนจะถอนหายใจออกมาหนึ่งที

"เฮ้ออ"

"มึงถอนหายใจทำไมอะ"

"กูอยากจะช่วยมึงอยู่นะเว้ยย แต่กูเป็นจิตแพทย์!! มึงจะให้กูแนะนำอะไรมึงเกี่ยวกับจิตวิทยาหรือปรึกษาความเครียดกูทำได้แต่กูไม่สามารถช่วยมึงเรื่องที่มึงแตกช้าได้เพื่อน กูเรียนเรื่องนั้นมานานแล้ว อาชีพกูก็ไม่ได้ใช้ด้วย กูเลยไม่ค่อยได้จำไว้"

"มึงเป็นจิตแพทย์ตอนไหนวะ" คาเทียร์เอ่ยมาด้วยน้ำเสียงมึนงงแต่กับโดนเดือน เพื่อนสนิทของตนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้จะพูดยังไงดี

"กูอยู่หอพักเดียวกับมึงนี่มึงไม่เคยสังเกตุกูเลยใช่มั้ยเนี่ยย"

"แล้วกูควรทำไงอะ"

"มึงเครียดรึเปล่า"

"ตอนทำกูโคตรผ่อนคลายกูจะเครียดได้ยังไงวะ"

"อืม...งั้นกูไม่รู้ละ"

"เอ้า!!" คาเทียร์เอ่ยมาด้วยน้ำเสียงเศร้าปนผิดหวังเล็กน้อย

"แต่กูมีคนที่ช่วยมึงได้ มึงรอแป๊บเดี๋ยวกูโทรหาให้"

"ขอบใจมึงมาเลยเพื่อน กูว่าแล้วกูมาหามึงเป็นทางเลือกที่ถูกจริงๆ"

คาเทียร์ยิ้มร่าด้วยอาการดีใจ ก่อนจะเดินออกไปหาบอดี้การ์ดที่หน้าห้อง พยายามมองหาพี่แทน แต่กลับเห็นภาพบอดี้การ์ดคนอื่นทุกคนนั่งหลับทั้งหมด อารมณ์ดีและรอยยิ้มเมื่อกี้ก็เเปลเปลี่ยนเป็นเสียงที่ดูหน้ากลัวทันที

"ตื่น!! " บอดี้การ์ดทุกคนรีบลุกขึ้นมายืนตรงทันทีทันที

นี่ป๊ากูจ้างพวกมึงมาเป็นบอดี้การ์ดให้กู แต่พวกมึงกลับมานั่งหลับนี่นะ ถ้าหมาป่าตนอื่นมาเจอกูแล้วรอบทำร้ายกูคงนอนโรงบาลแล้วมั้ง แล้วนี่พี่แทนไปไหน"

"ไม่ทราบครับคุณหนู"

"ไอ้พวกไม่ได้เรื่องเอ้ยยย มึงรีบไปตามหาพี่แทนให้มาพบกูเดี๋ยวนี้เลย ไป!!"

"ครับคุณหนู" ทุกคนพูดพร้อมกันก่อนจะแยกย้าย แต่ไม่ทันไรพี่แทนก็เดินออกมาจากหลังกำแพงด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

"ที่นี่เกิดอะไรขึ้นครับคุณหนู"

"พี่ไปไหนมา ผมออกมาจะมาบอกข่าวดีกับพี่แต่พี่ดันหายไป"

"ผมไปเข้าห้องน้ำมาครับ มีข่าวดีอะไรหรอครับ"

"ก่อนอื่นเลย..พี่รู้มาก่อนไหมว่าเดือนเป็นจิตแพทย์"

"ผมไม่ทราบครับ"

"อย่าให้ผมรู้นะครับว่าพี่จงใจให้ผมขายหน้า"

"ผมไม่เคยทำแบบนั้นกับคุณหนูนะครับ"

"ใช่แล้ว เพราะพี่แทนไม่เหมือนไอ้พวกไม่ได้เรื่องพวกนั้นที่พอพี่แทนไม่อยู่ก็นอนหลับกันหมด"คาเทียร์พูดพลางมองไปทางบอดี้การ์ดคนอื่นๆทำให้ทั้งหมดรีบคุกเข่าทันทีแล้วพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

"ผมผิดไปแล้วครับคุณหนู" เสียงบอดี้การ์ดออดอ้อนอย่างสุดความสามารถเพื่อเอาชีวิตรอดจากสถานการ์ณที่เป็นอยู่ปัจจุบัน

แต่ตอนนี้คาเทียร์ไม่สนใจอะไรก่อนจะดึงมือพี่แทนเข้าห้องไปหาเพื่อนของตนทันที บอดี้การ์คคนอื่นพอนายของตนเข้าห้องไปก็นั่งท่าสบายๆทันที ก่อนจะมีบอดี้การ์ดคนนึงเอ่ยขึ้นมา

"พี่แคนสมกับเป็นคนที่คุณหนูไว้ใจที่สุดจริงๆ ขนาดแกล้งพูดว่าไม่รู้คุณหนูก็เชื่อ"

บอดี้การ์ดอีกคนไม่รอช้าเสริมขึ้นทันที

"ใครมันจะไม่รู้อะ ป้ายหน้าโรงพยาบาลก็เขียนติดอยู่ตัวโตๆขนาดนั้น สงสัยจะมีแค่คุณหนูคนเดียวมั้ง"

"คุณหนูนี่เชื่อคนง่ายจริงๆ โดนพี่แคนแกล้งตลอด แล้วก็เชื่อคำแก้ตัวพี่แคนตลอดด้วย"

"ก็นะ ใครมันจะไปแทนพี่แคนได้กัน"

ภายในห้อง

"พี่รู้ไหมว่าเดือนมีคนที่ช่วยเราได้ ก่อนหน้านี้พอเดือนบอกว่าเดือนเป็นจิตแพทย์ผมตกใจมากแต่พอเดือนบอกมีคนที่ช่วยได้ผมดีใจมากในที่สุดผมจะได้ถึงจุดสุดยอดสักทีครับ"

"ครับคุณหนู ดีมากๆครับ"

"อื้มม" คาเทียร์เริ่มกลับมายิ้มอีกครั้งเมื่อได้เล่าเรื่องนี้ให้พี่แทนฟัง

ไม่ทันไร เดือนที่เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่หน้าระเบียงก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

"กูเสียใจด้วยวะ เค้าไม่ว่างมาพบ" สีหน้าคาเทียร์เริ่มเศร้าสลดลงอีกครั้งหลังจากได้ยินคำพูดนั้นของเดือน แต่อยู่ดีๆเดือนก็ยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้น

"แต่เค้าให้คุยทางวิดีโอคอลแทนเพราะติดนัดลูกค้าคงมาที่นี่แล้วกลับไปไม่ทัน"

"จริงป้ะ..เย้ๆๆๆๆๆๆๆ" คาเทียร์ดีใจใหญ่จนแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้ ดีที่คาเทียร์พาพี่แคนเข้ามาจับไว้ได้ทันเวลา ไม่งั้นคงจะได้ไปโรงบาลอื่นเพราะสาเหตุหัวฟาดพื้นแน่ๆ

"ระวังหน่อยสิครับคุณหนู"พี่แคนพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

"พร้อมยัง"

"พร้อมเสมอ รีบๆเลย"

เดือนไม่รอช้ารีบกดโทรหารุ่นพี่ของตนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเพศศึกษาทันที

"รับแล้วรับแล้ว" เสียงคาเทียร์ดีใจอย่างต่อเนื่อง ในหน้าจอแล็ปท็อปปรากฎชายใส่ชุดแพทย์ที่นั่งอยู่ในห้องที่รอบๆถูกตกแต่งด้วยโปสเตอร์ความรู้เกี่ยวกับเรื่องเพศ

"สวัสดีครับน้องเดือน"เสียงหล่อออกมาจากในสายกล่าวทักทายรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง

"ครับพี่เนส พอดีเพื่อนผมมีเรื่องเกี่ยวกับเพศอยากปรึกษาพี่นะครับ "

"ได้เลยครับ" ได้ยินเสียงตอบรับ เดือนก็หันแล็ปท็อปไปทางเพื่อนของตนทันที

"สวัสดีครับคุณหมอ"คาเทียพูดอย่างเกร็งๆ

"เรียกว่าพี่เนสก็ได้ครับ"

"ครับพี่เนส"

"ไหนลองเล่าเรื่องที่จะปรึกษาให้ฟังหน่อยครับ"

"คือ ผมคิดว่าผมเป็นคนแตกยากนะครับ ผมยังไม่ทันสุดแต่คู่นอนทุกคนของผมสลบไปก่อนทั้งหมดเลยครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงดี"

"น้องไม่มีอารมณ์รึเปล่าครับ"

"มีนะครับ โดยเฉพาะตอนที่พวกผู้หญิงทรมาณหรือเจ็บต่อหน้าผม ผมยิ่งมีอารมณ์เลยครับ"

"อืม..พี่พอจะรู้แล้ว"

"จริงหรอครับ" คาเทียร์ได้ยินอย่างงั้นก็รู้สึกดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก เขาคิดว่า ในที่สุดเค้าก็จะได้ถึงจุดสุดยอดแล้วสักที

"จากที่น้องพูดมา อาการที่มีอารมณ์ตอนที่เห็นคนอื่นเจ็บปวดหรือทรมาน เป็นรสนิยมทางเพศแบบหนึ่งคือ ซาดิสม์ หมายถึงความสุขหรือความพึงพอใจในความเจ็บปวดและความทุกข์ของผู้อื่น หรือเรียกสั้นๆว่าSน้องต้องหาคู่นอนที่เป็นMหรือมาโซคิสม์คือคนที่พึงพอใจกับการที่น้องทำให้เขาเจ็บปวดทรมานต่างๆได้ครับ คนที่เป็นMจะทำให้น้องสามารถไปจนถึงจุดสุดยอดได้เองครับ เพราะคนธรรมดาไม่สามารถรับอารมณ์ของน้องหรือทนเจ็บปวดได้ตลอดจนถึงจุดสุดยอดครับ ดังนั้นน้องไม่ใช่คนแตกยาก แค่ยังไม่แตกเท่านั้นเอง"

"ขอบคุณครับพี่เนส" คาเทียร์ได้ยินแบบนั้นถึงจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่เขาก็ตอบขอบคุณไว้ก่อนตามมารยาท

"ดูเหมือนจะถึงเวลาที่นัดกับคนไข้ของพี่แล้ว พี่ไปก่อนนะ ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็มาปรึกษากับพี่ได้ตลอดครับ"

"ครับ ขอบคุณครับ"

หลังจากจบสายสนนนาเนสถึงจะมึนงงอยู่บ้างเพราะเขาไม่เคยทราบถึงเรื่องรสนิยมทางเพศอะไรเลย แต่เขาก็ดีใจทีมีทางแก้ไขได้สักที

"ขอบคุณมากๆเลยนะเว้ยเพื่อน.ในทีสุดกูก็ตาสว่างสักที ขอบคุฯจริงๆ ถ้าวันข้างหน้ามีอะไรให้กูช่วยบอกได้เสมอ"

"กูแค่ช่วยโทรหา ไว้มึงหายแล้วค่อยไปตอบแทนพี่เนสเถอะ"

"เค ขอบใจมากเพื่อน งั้นกูลาละ"

"อืม โชคดี" //โบกมือลา

.

.

.

จบตอน

หลังจากได้คำตอบเรื่องที่สงสัยคาเทียร์ก็รีบเดินออกไปทันทีรีบขึ้นรถและตรงดิ่งกลับไปคฤหาสน์

คฤหาสน์ของมาเฟียหัวหน้าแก๊งค์คลื่นหมาป่ากว้างใหญ่มหาศาลมากทางเข้าถูกประดับด้วยรูปปั้นหมาป่าตัวใหญ่สองตัวโตๆที่คาบธงของสมาคมคลื่นหมาป่าไว้ บนธงสมาคมมีลวดลายเป็นรูปหัวหมาป่าตัวใหญ่ และหัวหมาป่าตัวเล็กอีก5ตัว ข้างหลังเป็นรูปคลื่นยักษ์ และมีอัญมณีทั้งห้าอยู่บนหัวหมาป่าตัวเล็กทั้ง5ตัว ได้แก่ ไพลิน(สีน้ำเงิน) มรกต(สีเขียว) บุศราคัม(สีเหลือง) ทับทิม(สีแดง)และเพชร(สีขาว) อัญมณีทั้ง5นี้แทนชื่อเรียกหมาป่านั้นๆที่เป็นลูกสมุน โดยจะมีการเปลี่ยนแปลงก็ต่อเมื่อเปลี่ยนแปลงผู้นำ ส่วนหมาป่าผู้นำจะมีมงกุฎลายหัวกระโหลกสวมอยู่ แสดงถึงความมีอำนาจเหนือความตายของมวลมนุษย์(จะฆ่าใครก็ได้)

วันนี้ดันเป็นวันที่หัวหน้าคลื่นหมาป่าหรือก็คือพ่อของคาเทียร์กำลังเรียกประชุมประจำเดือนเพื่อรายงานความคืบหน้าของการปฏิบัติงานอยู่ ด้วยความที่ไม่รู้คาเทียร์ที่เพิ่งกลับมาก็เดินร้องเพลงเสียงดังอย่างอารมณ์ดีผ่านหน้าห้องประชุม จนทำให้พ่อโกรธเลือดขึ้นหน้า "คาเทียร์" เขาตะโกนออกมาเสียงดังนอกห้องประชุม จนคาเทียร์ที่กำลังอารมณ์ดีอยู่ได้ยินอย่างงั้นก็รีบหยุดชะงักทันที พร้อมสบถในใจว่า เชี่ยยยละ

"ครับป๊า" คาเทียร์ตอบรับทันที

"เดี๋ยวประชุมเสร็จแกมาหาฉันที่ห้องด้วย"

"ครับ"

คาเทียร์ได้ยินอย่างงั้นก็รีบวิ่งขึ้นห้องด้วยความเร็วทันทีจนบอดีการ์ดที่ตามมาอยู่ห่างๆเกือบวิ่งตามไม่ทัน

'ทำไมไม่มีใครบอกเราเลยนะว่าวันนี้ป๊ามีนัดประชุมกลุ่มคลื่นหมาป่า' คาเทียร์ได้แต่นึกอยู่ในใจก่อนเขาจะเพิ่งคิดได้ว่า จะวิ่งขึ้นบันได5ชั้นทำไมให้เหนื่อยนะทั้งๆที่ลิฟท์ก็มีให้ใช้"แฮ็ก แฮ็ก"

"คุณหนูครับ เป็นอะไรไหมครับ ทำไมไม่ขึ้นลิฟท์ครับ "

คาเทียร์ไม่รู้จะเเก้เขินยังไงที่ตัวเองทำแบบนั้นจึงได้ตอบสั้นๆเพียงคำว่า "ลืม"

หลังจากที่ทุกคนกำลังพักเหนื่อย พี่แคนที่เพิ่งเก็บรถเสร็จก็เดินขึ้นบันไดมาอย่างหน้านิ่งๆเข้มๆขึมๆตามเดิม

"ผมมาแล้วครับ คุณหนู"

พอได้ยินเสียงบอดี้การ์ดคนสนิทดังขึ้น คาเทียร์หายเหนื่อยทันทีแล้วรีบวิ่งไปอ้อนวอนพี่แคนเพื่อขอความช่วยเหลือที่ตนโดนป๊าเรียกพบ

"พี่แคนครับ ผมโดนป๊าเรียก ผมควรทำยังไงดี" พี่แคนเห็นดังนั้นไม่รอช้า ถามกลับทันที "เรียกเรื่องอะไรครับ"

"ผมไม่รู้ว่าวันนี้คือวันนัดประชุมคลื่นหมาป่า ผมเลยเผลอร้องเพลงเสียงดังตอนเดินผ่านห้องประชุมเมื่อกี้ครับ"พี่แคนยิ้มแห้งหนึ่งทีก่อนทำสีหน้าเจื่อนๆแล้วพูดออกมาว่า

"ผมคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วครับ ผมรายงานคุณหนูไปตั้งแต่ออกจากคฤหาสน์เมื่อเช้าแล้วนะครับว่าวันนี้มีประชุม แถมเป็นประชุมสำคัญด้วย"

"เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมจะไปรับโทษกับป๊าเอง ว่าแต่.."

"พร้อม คิว"

บอดี้การ์ดส่วนตัวของคาเทียร์ ลูกน้องของพี่แคนก่อนหน้านี้ถูกคุณหนูให้อยู่บ้านแล้วหนีตามพี่แคนไปกับบอดี้การ์ดภายนิดคนอื่น

"ครับ/ครับ"

"ไปสืบหาคนที่ชื่อเอ็มให้หน่อย ถ้าหาไม่ได้หาคนที่ชื่อมาโซอะไรซักอย่างนี่แหละ" พ่อคงห้ามให้ออกไปไหนแน่ๆ เตรียมไว้แบบนี้เลยดีกว่าจะได้ถึงจุดสุดยอดเร็วๆ แม้จะถูกลงโทษอยู่ คาเทียร์คิดในใจ

"คุณหนูจะหาคนที่ชื่อแบบนั้นมาทำไมครับ" คิวเอ่ยด้วยความสงสัย

"หามาเถอะไม่ต้องพูดมาก"

"ครับ/ครับ"

พอทั้งสองคนเดินออกไปพี่แคนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องคำสั่งเมื่อกี้และสิ่งที่ได้ยินมาวันนี้ได้เขาก็นึกปวดหัวขึ้นมาทันที ไอ้ที่พูดครับอย่างตั้งใจฟังเรื่องตอนนั้นไม่เข้าใจนี่เอง ทำไมเขาน่าจะคิดได้ก่อนหน้านี้เร็วสักนิดนะ

"คุณหนูครับ"เขาเอ่ยขึ้นพร้อมส่งสัญญานให้บอดี้การ์ดคนอื่นๆออกไปก่อน

"ครับ"

"ผมว่าคุณหนูไม่เข้าใจเรื่องที่หมอเนสพูดวันนี้นะครับ"

"ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะครับ พี่แคนเข้าใจหรอครับ"

ทางฝั่งพี่แคนเข้าใจทุกอย่างแต่ไม่สามารถหาคำอธิบายให้คุณหนูเข้าใจได้ เพราะคุณหนูเอาแต่ใจที่สุด ถึงแม้จะฟังเขาบ้างแต่ก็ไม่เสมอไปโดยเฉพาะตอนที่คิดว่าตนเองถูกแล้ว จึงได้ตอบไปว่า

"ไม่เข้าใจครับ..แต่ว่า.." พี่แคนยังไม่ทันพูดจบ เนสก็พูดขัดขึ้น

"งั้นทำไมถึงคิดว่าผมเข้าใจผิดล่ะครับ"

"ผมว่ามันแปลกๆนะครับที่ให้หาคนที่ชื่อเอ็มกับมาโซคิสม์"

"ผมอาจเข้าใจถูกก็ได้นะครับ เอาน่าพี่ต้องยินดีกับผมถึงจะถูกผมจะได้ปลดปล่อยให้สุดสักที"

ถ้าพี่แคนพูดออกมาได้คงจะตะโกนออกมาว่า มันไม่ใช่แบบนั้น!! ตอนนี้เขาทำได้แต่ภาวนาว่าให้สองคนนั้นหาไม่เจอแล้วกัน

"คุณหนูครับ คุณท่านเรียกพบ" เสียงบอดี้การ์ดเเละเลขาของหัวหน้ากลุ่มคลื่นหมาป่าเอ่ยขึ้น ทำเอาคาเทียร์ขนหัวลุกไปทั้งตัว ด้วยน้ำเสียงเย็นชาอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของเลขากลุ่มคลื่นหมาป่า ไม่ใช่แค่คาเทียร์ที่กลัวเสียงนี้ แต่ทุกคน ทุกคนยกเว้นพ่อของคาเทียร์เท่านั้นที่ไม่กลัว

"ผมขอไปชดใช้เวรใช้กรรมก่อนนะครับ เดี๋ยวมา" คาเทียร์ทำหน้าทำตาอาลัยอาวอนอย่างกับไปแล้วจะไม่ได้กลับมา ส่วนพี่เเคนผู้หน้านิ่งเรียบเฉยดังภูเขาน้ำเเข็งไม่สะทกสะท้านกับสีน้านั้นเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่เอ่ยเหมือนทุกครั้ง

"โชคดีนะครับคุณหนู"

ที่ห้องผู้นำกลุ่มคลื่นหมาป่าเป็นห้องที่เรียบหรูดูแพงสุดๆ เพราะถูกตกแต่งไปด้วยสีดำกับที่ทองเท่านั้น แสดงถึงความมีอำนาจของกลุ่มมาเฟียกลุ่มนี้ แต่กลับซ่อนความน่ากลัวไว้ในห้องนี้ มากมาย ทั้งเก้าอี้ของผู้นำเป็นหมาป่าตัวใหญ่ที่นอนขดตัวอยู่จนกลายมาเป็นเก้าอี้ บนหัวหมาป่าประดับด้วยมงกุฎรูปหัวกระโหลก และคนที่นั่งบนนั้น ก็น่ากลัวไม่แพ้กัน เพราะเขาคือผู้นำของกลุ่มคลื่นหมาป่า หรือก็คือพ่อของคาเทียร์นั่นเอง

"เข้ามา" เสียงเย็นชาไร้อารมณ์ของชายที่นั่งอยู่ในห้อง ทำเอาเสียวสันหลังวาบไปหมด คาเทียร์เดินเข้าไปอย่างไม่รีรอ สายตาจับจ้องไปที่คนผู้เป็นพ่อที่นั่งหันหลังให้ตนอยู่อย่างไม่ลดละ และในที่สุดคนผู้เป็นพ่อก็หันหลังมาพร้อมกับสีหน้าดุ คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน สายตาที่ส่งมาซื่อถึงความร้ายกาจเหมือนหมาป่าที่จ้องจะเล่นงานเยื่อ แต่คาเทียร์กลับไม่เกรงกลัวอะไร ยังคงทำหน้าตาไม่สำนึก

"วันนี้แกทำอะไรลงไป" น้ำเสียงเย็นชาเริ่มเอ่ยขึ้น คาเทียร์ตอบหลับอย่างไม่เกรงกลัว"ผมแค่ร้องเพลงเล่นเองป๊า"

"แล้วแกรู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร" น้ำเสียงของพ่อเริ่มไม่พอใจ พร้อมกับความโกรธที่ออกมาจากสีหน้า แต่คาเทียร์ไม่สะทกสะท้านยังตอบกลับด้วยสีหน้าที่ไม่สำนึก

"ผมไม่รู้" พ่อของคาเทียร์เริ่มไม่พอใจตบโต๊ะเสียงดังปั้ง ก่อนจะพูดออกมาว่า

"ไอ้แคนไม่บอก หรือมึงไม่ตั้งใจฟังที่มันพูด"

"พี่แคนบอกแล้วครับ"

"ฉันนี่ไม่รู้จะทำอะไรกับแกดีจริงๆ วันๆเอาแต่หาผู้หญิงมานอนด้วย สร้างปัญหาไปวันๆ เมื่อไหร่จะโตเป็นสักทีแล้วหันมาสนใจเรื่องคลื่นหมาป่าบ้าง"

คาเทียร์เถียงกับ"ทำไมผมต้องสนใจครับ"

"ก็แกเป็นลูกฉั้น วันนึงถ้าฉั้นไม่อยู่แล้วแกแย่งตำแหน่งผู้นำไม่ได้ แกรู้ไหมมันจะเกิดอะไรขึ้น" ผู้นำคลื่นหมาป่าทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้าคาเทียร์ แต่คาเทียร์ก็ไม่สะทกสะท้าน

"ผมไม่รู้ ผมไม่ได้อยากเป็นตำแหน่งบ้าๆนี่หรอก" คาเทียร์นอกจากจะทำหน้าตาไม่ทุกข์ร้อนอะไรแล้วยังยิ้มออกมาหน้าตาเฉย

"ถ้าแกไม่เป็น ตำแหน่งนี้ตกไปอยู่ที่ตระกลูอื่น ตระกูลเราจะย่อยยับ จะถูกพวกมันกดขี่ข่มเหง แกรู้ไหมตั้งแต่ก่อตั้งคลื่นหมาป่ามาตระกูลเราไม่เคยเป็นลูกสมุน เป็นแต่ผู้นำตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน ถ้าแกไม่เป็นแกจะเอาหน้าที่ไหนไปพบหน้าบรรพบุรุษห้ะ" พ่อของคาเทียร์เริ่มทนไม่ไหว ทำสีหน้าท่าทางโกรธจัดจนอยากเข้าไปฆ่าคนตรงหน้านี้จริงๆ แต่ทำไมได้

คราวนี้คาเทียร์ไม่ตอบกลับอะไร เพียงแค่ทำหน้าตาเรียบเฉยมองพ่อของตัวเองโมโห

พ่อของคาเทียร์ชี้นิ้วชี้ตรงไปที่คาเทียร์ก่อนพูดออกมาเสียงดังว่า

"ฉันไม่เคยมีลูกที่ไร้ความรับผิดชอบแบบแก" แต่คาเทียร์ไม่ได้ตอบโต้อะไร

"รอฉั้น รอฉั้นอีกนิด รอให้ผู้อาวุโสในตระกลูและผู้อาวุโสของสมาคมคลื่นหมาป่าเห็นชอบเรื่องเปลี่ยนผู้ลงแข่งขันได้ ถึงตอนนั้นแกก็ไม่สำคัญกับฉั้นอีกแล้ว"

"ผมไม่เคยสำคัญกับป๊าอยู่แล้วไม่ใช่หรอครับ" คาเทียร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงน้อยใจ และผิดหวังกับคนผู้เป็นพ่อที่เห็นตนเป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้แย่งอำนาจมาให้ตระกูลเท่านั้น พอหมดประโยชน์ก็คงฆ่าทิ้ง ไม่สนความเป็นพ่อลูกเลยด้วยซ้ำ

พ่อคาเทียร์เงียบไปสักพักก่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติ

"ต่อไปนี้แกอยู่ในห้องห้ามออกมาจนกว่าจะสำนึก"

คาเทียร์มองหน้าพ่อก่อนตอบออกมา "ครับ" พอพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที

คนผู้เป็นพ่อนั่งลงเบาเก้าอี้อย่างแรง เลขาของหัวหน้าคลื่นหมาป่าเดินเข้ามาทันที

"เป็นอะไรไหมครับนายท่าน" เขาเอ่ยขึ้น

"ฉันไม่เป็นไร แกไปจับตาดูไอ้คาเทียร์ดีๆ อย่าให้คลาดสายตา ห้ามมันออกจากห้องจนกว่าฉันจะสั่ง"

"ได้ครับ"

"ออกไปพักเถอะ"

"ครับ

.

.

.

"พี่แคน ผมกลับมาแล้ว" คาเทียร์รีบวิ่งไปหาบอดี้การ์ดของตนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มราวกับเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

"เป็นอย่างไรบ้างครับคุณหนู" พี่แคนส่งสายตาเป็นห่วงออกมา

"แค่โดนห้ามออกไปไหนเหมือนเดิมครับ"

"เหมือนเดิมอีกแล้วหรอครับ"

คาเทียร์เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กไม่เคยเปลี่ยน ทุกครั้งที่เขาทำให้ป๊าโกรธ เค้ามักจะไม่สำนึก และยังคงดื้อเหมือนเดิมทุกครั้ง พอ

โทษะของป๊าเขาเบาลงเขาจะแกล้งทำเป็นสำนึกและไปขอโทษ สักพักเค้าก็จะสร้างเรื่องอีก เป็นแบบนี้เรื่อยๆตั้งแต่เด็ก จนคนที่นี่เห็นเป็นเรื่องปกติ

คาเทียร์เดินมานั่งโซฟาสีแดงตัวโปรด ก่อนจะหันไปหยิบบุหรี่ แล้วเอ่ยขึ้น"แล้วสองคนนั้นหาเจอหรือยังครับ"

"ยังครับคุณหนู" พี่แคนพูดพลางยื่นที่จุดไฟไปให้

คาเทียร์สูบบุหรี่อย่างสะบายใจช้าๆก่อนจะหันมามองหน้าพี่แคนแล้วพูดว่า"คืนนี้ผมอยากปลดปล่อยจัง"

พี่แคนหลบสายตามองลงพื้นทันทีก่อนเอ่ยขึ้น

"เดี๋ยวผมจะโทรเรียกคนมาครับ" พูดจบพี่แคนกำลังจะเดินออก ทันใดนั้น เหมือนคาเทียร์จะคิดอะไรออกก่อนจับมือพี่แคนไว้แล้วพูดขึ้นว่า

"ไม่ต้องแล้วครับ"

"ทำไมล่ะครับ"

"ผมไม่อยากแล้วครับ" คาเทียร์ยิ้มบางๆก่อนจะเอาก้นบุหรี่ไปทิ้งลงถังทิ้งก้นบุหรี่ที่มีสีท้องเป็นลวดลายของหมาป่า ซึ่งสื่อถึงสมาคมคลื่นหมาป่าได้อย่างดี ก่อนจะหันหลังกลับมาเอ่ยขึ้น

" คืนนี้พี่อยู่เล่นเกมเป็นเพื่อนกับผมแทนได้ไหมครับ เหมือนตอนที่ผมโดนทำโทษทุกครั้ง นะครับ" คาเทียร์ส่งสายตาอ้อดอ้อนขั้นสูงสุดจนใครเห็นเป็นต้องใจอ่อน แต่วิธีนี้กลับใช้ไม่ได้ผลกลับพี่แคน ชายผู้เย็นชาดุจผู้เข้าน้ำแข็ง

"คืนนี้ผมมีภารกิจลับจากคุณท่านจะไม่อยู่ที่คฤหาสน์ครับ ขอโทษด้วยครับ ขอตัวก่อนครับ" พูดจบพี่แคนก็เดินออกไปปล่อยให้คาเทียร์นั่งผิดหวังอยู่ในห้องกับบอดี้การ์ดคนอื่นๆ

บอดี้การ์ดคนอื่นๆพอเห็นพี่แคนออกไปแล้วก็เดินมาหาคุณหนูคาเทียร์ทันที ชวนเล่นเกมส์ด้วยเพื่อปลอบใจที่เล่นกับพี่แคนไม่ได้ แต่คุณหนูคาเทียร์กลับไม่สนใจพวกเขาแล้วไล่ออกไปทั้งหมด ก่อนจะนั่งอยู่คนเดียวรำพัง

เสียงบอดี้การ์ดคนหนึ่งเอ่ยขึ้น "พวกเราเหมือนไม่สำคัญกับคุณหนูเลย ทำอะไรเสนออะไรถ้าพี่แคนไม่เห็นด้วยหรือไม่อนุญาติก็ไม่ฟังเราเลย"

เสียงอีกคนเสริมทันที"นั่นสิ ทำไมคุณท่านต้องให้มาคุ้นกันคนแบบนี้ด้วย"

เสียงอีกคนเอ่ยขึ้นต่อ"เราแค่คุ้มกันในบ้าน ไม่เท่าพวกที่ต้องออกไปกับคุณหนูทุกๆวันหรอก แกเห็นไหม วันนี้วิ่งตามคุณหนูขึ้นบันได้กันเหนื่อยเเทบตายกันทั้งหมด เราโชคดีแล้วล่ะที่ได้ดูแลคุณหนูที่บ้าน"

เสียงอีกสองคนที่เหลือเอ่ยตอบ"ก็จริง ดีแล้วๆ"

ในใจคาเทียร์ตอนนี้ เมื่อได้ยินเสียงบอดี้การ์ดนินทาตนก็ยิ้มเยาะชอบใจ "หึ ไอ้พวกสวะ แค่แกล้งก็ดูไม่ออก"

จบตอนงับ

คำอธิบายเพิ่มเติม

บอดี้การ์ดของหัวหน้าคลื่นหมาป่าเเบ่งเป็น3กลุ่มใหญ่ๆคือ

1.กลุ่มคุ้มกันภายใน คือกลุ่มที่คอยดูแลและปกป้องคนในคฤหาสน์ ตรวจตา ตรวจดูตอนที่ทุกคนหลับ สามารถป้องกันและปกป้องในพื้นที่ที่จำกัดได้ดี ไม่มีประสบการ์ณนอกคฤหาสน์

2.กลุ่มคุ้มกันภานนอก คือกลุ่มที่เชี่ยวชาญการคุ้มกันสถานที่อื่นๆที่ไม่คุ้นชิน พื้นที่กว้างขวาง มีหน้าที่คุ้มกับเจ้านายเมื่อออกนอกคฤหาสน์ หรือไปปฎิบัติงานที่อื่น หรือเรียกเป็นกำลังเสริมได้ทุกเมื่อ

3.กลุ่มเฉพาะเจาะจง คือกลุ่มบอดี้การ์ดส่วนตัวมี2กลุ่มย่อยคือ บอดี้การ์ดส่วนตัวของหัวหน้าคลื่นหมาป่าและบอดี้การ์ดส่วนตัวคาเทียร์ กลุ่มนี้มีอำนาจเหนือสองกลุ่มข้างบน และหัวหน้าบอดี้การ์ดสามารถสั่งการกลุ่มที่1หรือ2ได้ตามความเหมาะสม

กลุ่มบอดี้การ์ดของหัวหน้าคลื่นหมาป่า

หัวหน้าบอดี้การ์ด : เลขาของหัวหน้า บอดี้การ์ดส่วนตัว ชื่อ:ชัย

ลูกน้องคนที่1 : แดง

ลูกน้องคนที่2 : ดำ

กลุ่มบอดี้การ์ดของคาเทียร์

หัวหน้าบอดี้การ์:พี่แคน(ดี้)candy

ลูกน้องคนที่1 : พร้อม

ลูกน้องคนที่2 : คิว

ขออภัยในเรื่องคำผิดด้วยงับ

ภาพธงของคลื่นหมาป่าเราออกแบบเองงับแต่รูปประกอบมาจากพินเอามาตัดเเปะกัน ขอบคุณที่อ่านงับ

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

ฝนตกโปรยปรายลงบนใบไม้ น้ำใสไหลรินที่ตกลงมาจากที่สูงทำให้บรรยากาศโดยรอบเกิดความชุ่มชื่นและเย็นสบาย คาเทียร์ยืนสูบบุหรี่ของตนอย่างสบายใจที่ริมระเบียงท่ามกลางสายฝนตรงหน้า

"คุณหนูคิดอะไรอยู่ครับ" พี่แคนเอ่ยออกมา

"เปล่า ผมแค่รู้สึกเหงา"

"รู้สึกเหงางั้นหรอครับ"

"อืม เหงามากๆ"

"มีผมอยู่นี่ไงครับ" พี่แคนพูดแล้วเดินไปกอดคาเทียร์จากด้านหลัง ทำให้คาเทียร์ยิ้มออกมา ความรู้สึกเหงาเริ่มจางหายไป แต่สิ่งนี้ก็เป็นเพียงแค่ฝัน

คาเทียร์สะดุ้งตื่นนอนมาพบกับห้องที่ว่างเปล่า ในห้องมีเพียงเสียงฝนตกเบาๆ เงียบเหงา ไม่มีใครอยู่เคียงข้างเหมือนทุกวัน เพราะในทุกวันก่อนเขาจะนอนหลับและหลังจากที่เขาตื่นมาเขาจะพบกับใบหน้าที่เย็นชาของพี่แทนคอยยืนจ้องมองเขาอยู่ สายตานั้นถึงจะดูเย็นชากลับแฝงไปด้วยความอบอุ่น มันทำให้เขารู้สึกถึงความปลอดภัยเสมอ

เขาตื่นมาด้วยชุดนอนแล้วเหลือบไปมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาตีหนึ่งกว่าๆ คาเทียร์พยายามนอนต่ออีกหน่อยแต่ก็นอนไม่หลับ จึงแอบย่องออกไปจากหน้าประตูห้องนอน ชะเง้อมองดูว่ามีคนอยู่รึเปล่า ปรากฎว่าบอดี้การ์ดที่ยืนนินทาเขาก่อนหน้านี้นอนหลับสนิท หลังพิงกำแพงห้องอยู่อย่างสบายใจ เขาจึงคิดในใจว่า'ไอ้พวกนี้มันผ่านการคัดเลือกบอดี้การ์ดมาได้ยังไงกันนะ เสียเงินจ้างเปล่าจริงๆ' ไม่ทันไรเขาก็เดินออกนอกประตูได้สำเร็จ เขาเริ่มรู้สึกดีใจมากที่หนีออกมาได้อีกครั้ง

เขาจึงเดินไปที่ระเบียงบันไดแล้วมองลงไปด้านล่าง ด้วยความที่บันไดของเขาพิเศษมากๆ เพราะเป็นบันไดกระจกใสวงกลมที่วนขึ้นไปเรื่อยๆและมีทางเเยกเข้าแต่ละชั้น เขาจึงสังเกตุเห็นพร้อมกับคิวที่เดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์พอดี จึงรีบวิ่งลงไปจากชั้นห้าด้วยความเร็ว พอมาถึงชั้นสองใกล้จะถึงบันได้ของชั้นแรกเขากลับสะดุดล้มกลิ้งตามบันไดมา ทำให้บอดี้การ์ดสองคนนั้นของเขาเดิมจะเดินไปทางอื่นกลับหันมาสนใจที่เขาแล้วรีบวิ่งไปรับเจ้านายของตนทันที

พร้อมวิ่งไปจับตัวเจ้านายเขาให้ลุกขึ้นพร้อมยิงคำถามเข้าทันที

"คุณหนู!!เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

คิวก็ไม่รอช้าสำรวจร่างกายเจ้านายของเขาว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า

"เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับคุณหนู"

คาเทียร์ไม่รู้จะพูดอะไรตอบกลับแก้เขินจึงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"ไม่ต้องมาสนใจ เรื่องที่สืบเป็นไงบ้าง"

พร้อมเอ่ยขึ้น "เดี๋ยวค่อยคุยกันดีกว่าครับ เรากลับไปห้องกันเถอะ เดี๋ยวนายท่านกลับมาจะเป็นเรื่องเอานะครับ"

คิวเสริมทันที"ใช่ครับ เรากลับขึ้นไปกันก่อนดีกว่า"

"เอ๊ะ..ทำอะไร"

คาเทียร์ไม่ทันว่าอะไรก็ถูกบอดี้การ์ดทั้งสองคนแบกขึ้นห้องทันที

พอถึงหน้าห้องพร้อมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าโมโห "ไอ้พวกนี้ก็หลับเป็นตายจริงๆ ขนาดคุณหนูผู้ไม่เชี่ยวชาญการหนีที่สุดยังออกมาได้ มันผ่านเข้ามาเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไงกัน"

คิวเสริม "คงไม่ใช่ใช้เส้นเขามาเพราะได้เงินดีหรอกนะ"

"ปล่อยฉั้นลงก่อน" คาเทียร์ดิ้นสุดแรง บอดี้การ์ดส่วนตัวเขาก็รีบปล่อยลงทันที "โอ้ย!!" จนทำให้คาเทียร์ล่วงไปทับบอดี้การ์ดที่นอนอยู่หน้าห้องจนตื่นขึ้น

พอตื่นขึ้นสามคนที่เฝ้าอยู่ก็พูดออกมาพร้อมกันเสียงดังว่า

"คะ..คุณหนู!!" คาเทียร์ไม่สนใจรีบเดินเข้าห้องทันที สามคนหน้าห้องที่ถูกจับได้ว่าแอบนอนหลับ ตัวสั่นกลัว สีหน้าเริ่มซีดเผือก จนมีบอดี้การ์ดคนนึงเอ่ยขอโทษขึ้น

"ผะ..ผมขอโทษครับ" พร้อมที่จ้องมองอยู่ยิ้มเยาะหนึ่งทีก่อนจะตามคุณหนูเข้าห้องไป ส่วนคิวก็กดรายงานพร้อมหลักฐานส่งให้ทางฝั่งหัวหน้าใหญ่บอดี้การ์ด(เลขาของพ่อคาเทียร์) เพื่อจัดการ ก่อนส่ายหน้าหนึ่งทีแล้วเดินเข้าห้องไปเช่นกัน พวกเขานั้นรู้อยู่แก่ใจว่าการจัดการที่ว่า คือการฆ่าทิ้ง แต่การฆ่าทิ้งมีหลายระดับแตกต่างกันไปตามความผิด โดยโทษที่เบาที่สุดของการละเลยหน้าที่ของบอดี้การ์ดที่นี่คือให้ดื่มยาพิษตาย แล้วส่งศพกับไปบ้านเพื่อประกอบพิธีกรรมทางศาสนาต่อไป ซึ่งเป็นการเมตตาปราณีที่สุดแล้ว

พอเดินเข้าห้องมาคาเทียร์ก็รีบวิ่งมานั่งที่เตียงสุดโปรดของตนพร้อมรับฟังสิ่งที่ทั้งสองจะพูดถึงอย่างตั้งใจ

"ว่ามาได้ละ"

"ผมเจอคนที่ชื่อเอ็มแล้วครับ" พร้อมตอบก่อน

"จริงใช่ไหม" คาเทียร์เริ่มยิ้มออกมาด้วยสีหน้ายินดี

"แต่...เค้าเป็นผู้ชายนะครับ คุณหนู" คิวตอบเสริม

พอได้ยินแบบนั้นสีหน้าคาเทียร์จากที่ยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวทันที เพราะเรื่องตอนเด็กแม่เค้าชอบพาเค้าไปให้ผู้ชายแก่ๆหรือคนมีเงินมาทำมิดีมิร้ายกับเขาจนเขาจำฝังใจ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เกลียดการมีsexกับผู้ชายที่สุด แต่พอเขานึกได้ว่า ตอนนั้นเขาเป็นฝ่ายโดนเอง แต่คราวนี้เขาเป็นฝ่ายทำ มันคงจะต่างกัน พอเขาคิดได้ประกอบกับเป้าหมายตอนนี้ของเขาคือการอยากถึงจุดสุดยอดนั้นจริงๆสักที ก็เลยตัดสินใจได้

"ขอดูประวัติส่วนตัวหน่อย"

"นี่ครับ" พร้อมยื่นซองสีน้ำตาที่ข้างในเป็นประวัติส่วนตัวของชายคนนี้ให้ คาเทียร์รับมาเปิดออกมองผ่านๆสองสามทีก่อนจะเอ่ยขึ้น

"รองไปถามเขาว่าพร้อมจะมาไหม ถ้าพร้อมพรุ่งนี้ค่ำก็มาได้เลย"

"ได้ครับคุณหนู"

"ออกไปเถอะ"

คาเทียร์คิดในใจ 'เมื่อไหร่พี่แคนจะมานะ วันนี้ป๊าให้พี่แคนไปทำอะไรกันแน่ แล้วทำไมสองคนนั้นที่ทำงานให้เราไม่โดนเรียกไปด้วย' คาเทียร์พยายามคิดแล้วคิดอีกแต่ก็สงสัย บางสิ่งที่เขาหาคำตอบไม่ได้เริ่มเข้ามาในสมองทีละเรื่อง จนเขาล้มตัวลงนอนแล้วปล่อยตัวให้สบาย

"คนที่ชื่อเอ็ม เป็นลูกหนี้งั้นหรอ หึ น่าลองจริงๆ"

คาเทียร์ยิ้มอย่างชอบใจก่อนเอ่ยขึ้นมาอีกว่า

"แต่การรองกับผู้ชายครั้งแรกหลังจากตอนนั้น มันก็ยังไงๆอยู่ดีนั่นแหละ เอาเถอะ นอน"

หลังจากคาเทียร์ผล็อยหลับไปอย่างมีความสุขพร้อมกับสายฝนยามค่ำคืน พี่แคนและคุณพ่อก็กลับมาพร้อมกับเลือดสีแดงที่เลอะไปทั้งตัว แค่ดูก็รู้ว่าไปฆ่าคนกันมาแน่ๆ

หลังจากคาเทียร์ตื่นขึ้นก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยที่กำลังยืนจ้องมองเขาอยู่

"พี่แคน" เขาไม่รอช้ากอดผู้ชายคนนั้นทันที

"ทำไมคุณหนูถึงกลับมาอ้อนผมเหมือนตอนเด็กๆแบบนั้นอีกแล้วละครับ"

"ไม่มีอะไรครับผมแค่เหงาเฉยๆ"

"ครับ"

"พี่แคนครับวันนี้ผมจะได้ปลดปล่อยแล้วนะครับ พร้อมกับคิวหาคนที่ชื่อเอ็มเจอแล้ว แต่เป็นผู้ชาย" พอถึงคำว่าแต่เป็นผู้ชายคาเทียร์เริ่มลดเสียงเบาลง

พี่แทนเป็นคนเดียวที่รู้ว่าคาเทียร์กลัวผู้ชายจากเรื่องตอนเด็กจึงรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่คาเทียร์ปล่อยออกมาจากสายตาหลังจากคำพูดว่า แต่เป็นผู้ชาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เพียงพูดว่า

"ถ้าเกิดอะไรผมอยู่ข้างนอกห้องนะครับ"

คาเทียร์ยิ้มหนึ่งทีก่อนพูดตอบกลับว่า

"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่เป็นไรหรอก ผมไหว"

และแล้วก็ถึงเวลาค่ำ

"คุณหนูครับ ผมพาคนที่คุณหนูต้องการเจอมาแล้วครับ"

เสียงพร้อมตะโกนเข้าไปในห้อง คาเทียร์ที่กำลังนั่งเล่นอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มก็เปลี่ยนกลายเป็นคนเจ้าเลห์ยิ่งกว่าจิ้งจอกร้ายทันที

"เข้ามา"

สิ้นสุดเสียงคาเทียร์ชายตัวเล็กที่ชื่อเอ็ม ร่างบางผิวขาวใส ใบหน้าเนียนบริสุทธิ์ ก็เดินกล้ากล้ากลัวกลัวเข้ามาในห้อง ภายในห้องวันนี้หอมอบอวนด้วยกลิ่นกุหลาบ ชายร่างบางที่เพิ่งเข้ามาใหม่รู้สึกแปลกใจกับเหตุการตรงหน้า เขาสังเกตุเห็นกลั

คาเทียร์นอนแช่น้ำด้วยร่างที่เปือยเปล่าอยู่ในอางน้ำที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบอย่างสบายใจ พอคาเทียร์สัมผัสได้ถึงคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ก็ใช้มือที่เรียวยาวเรียก เอ็ม เข้ามาใกล้ๆ

เอ็มก็เดินเข้าไป ทันทีที่เข้าไปถึง คาเทียร์ไม่รอช้า ดึงเอ็มลงมาแช่อ่างน้ำด้วยกัน ทำให้เอ็มล้มลงมาในอ่างอาบน้ำในท่านั่งหันหลังทับตัวคาเทียร์อยู่ คาเทียร์พยายามใช้มือของตนถอดเสื้อผ้าเอ็มออกที่ละชิ้น คนที่ชื่อเอ็มกลับไม่ขัดขืนอะไร เหมือนรู้อยู่แล้วว่าตนนั้นต้องมาทำอะไรวันนี้

คาเทียร์ถอดเสื้อผ้าเสร็จก็พยายามนำมือตัวเองลูบไล้บริเวณร่างกายของคนตรงหน้า เหมือนกำลังทำความสะอาดเบื้องต้น จนคนตรงหน้ามีเสียงคางออกมา

"อื้อ~"

คาเทียร์เห็นแบบนั้นก็กระซิบไปข้างๆหูของคนข้างหน้าว่า

"รู้สึกดีไหมครับ"

คนตรงหน้าไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าหนึ่งทีก่อนเอามือมาปิดหน้าของตัวเอง

คาเทียร์เห็นแบบนั้นก็จับคนข้างหน้าพลิกตัวหันหน้าเข้าหาเขา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปบนปากสีชมพูอวบอิ่มที่กำลังสั่นระริกระรี้อย่างเบา ก่อนจะกัดเข้าเต็มแรงจนคนข้างหน้าร้องออกมาแล้วถีบเขาทีนึง จนเขาจุก มันทำให้อารมณ์ที่สงบนิ่งของเขาเริ่มตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตาที่อ่อนโยนปรากฎกลายเป็นดวงตาที่ร้อนแรงจับจ้องคนตรงหน้าด้วยความต้องการเหมือนคนบ้าที่ขาดสติ

"อยากลองดีหรอ" คาเทียร์พูดออกมาเสียงดังจนคนข้างหน้าสั่นกลัวไปหมด เขาทำแค่เพียงกล้มหน้าลงมองข้างล่างอย่างรู้สึกผิด พร้อมเอ่ยออกมา"มะ..ไม่ครับ"

คาเทียร์คิดในใจ 'ทีแรกว่าจะทะนุถนอมสักหน่อยสงสัยคงต้องเอาจริงซะแล้วล่ะ' ขณะคิดคาเทียร์คาเทียร์ยิ้มออกมาเหมือนคนลุ้มหลงในราคะ

ก่อนเขาจะไม่รอชากระชากข้อมือชายที่ชื่อเอ็มแล้วโยนลงบนเตียงอย่างแรงก่อนจะขึ้นคร่อมร่างนั้นแล้วถามออกไปว่า

"เคยนอนกับผู้ชายมาก่อนหรือยัง"

เอ็มส่ายหัวตอบเบาๆ

คาเทียร์ยิงคำถามเข้าไปอีก

"แล้วกับผู้หญิงล่ะ"

"ยะ..ยังครับ"

คาเทียร์คิดในใจ แปลว่ายังสดใหม่ทั้งหน้าและหลัง แปลกดีที่ผู้ชายหน้าตาดีน่ารักแบบนี้กับไม่เคยโดนใครทำมาก่อน หึ น่ารักจริงๆ

"อายุเท่าไหร่" คาเทียร์ถามไปอย่างงั้นเพราะมันไม่สำคัญแล้ว เขาไม่รอคำตอบ แล้วจับของตัวเองที่ไม่รู้สวมถุงยางตอนไหนยัดเข้าไปในรูจีบสีชมพูทันที รูที่ไม่เคยเปิดนี้ยัดเท่าไหร่ก็ยัดไม่เข้าจนคนตรงหน้าร้องออกมาเสียงดัง

"อ๊าา"

"เข้ายากจริงๆ" เขาพูดจบก็พยายามยัดเข้าไปอย่างแรง แต่เข้าไปได้เพียงส่วนหัวเท่านั้น รูจีบชีสมพูนี้ก็มีเลือดสีแดงๆค่อยๆไหลลออกมาทีละนิดลงบนที่นอน ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวดเเละทรมาน

"อ๊ากกก"

แต่ยิ่งร่างเล็กนี้ทรมานมากขึ้นเท่าไหร่ คาเทียร์ยิ่งรู้สึกดี ภายในร่างกายร้อนลุ่มดั่งไฟที่พร้อมจะแผดเผาไปทั่วร่างกาย คาเทียร์มองเลือดนั้นแล้วก็ทิ้มของตัวเองเข้าไปอีกรอบ คราวนี้เข้าได้เพียงครึ่งคนตรงหน้าก็ทนไม่ไหวร้องออกมาและดิ้นทุรนทุรายจนมือที่ก่อนหน้ากำหมอนไว้จิกหมอนจนขาดเห็นเส้นใยสีขาวที่อยู่ข้างใน

"ทนไว้อีกนิดนะครับ ใกล้จะเข้าหมดแล้ว พอเข้าหมด มันจะไม่เจ็บแล้วนะครับ" คาเทียร์พยายามพูดปลอบใจให้เอ็มไม่เกร็งจะได้เข้าไปง่าย แต่คำพูดของคาเทียร์กลับทำให้เห็นผมตรงกันข้าม คนข้างหน้าจากที่รู้สึกเกร็งอยู่แล้วกลับเกร็งยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยสีหน้าที่หน้ากลัวผสมกับโรคจิตที่จ้องมองเขาอยู่ตอนนี้ มันทำให้หายเกร็งไม่ได้เลย

คาเทียร์เห็นว่าวิธีการพูดไม่ได้ผล คนตรงหน้ายิ่งเกร็งขึ้น เขาเลยก้มลงประกบริมฝีปากอย่างเบาและนุ่มนวลลงบนปากแดงระเรื่อ และแลกลิ้นด้วยความชำนาญ จนทำให้คนตรงหน้าผ่อนคลายลงในที่สุดก็จะยัดของตัวเองเข้าไปอีกครั้งอย่างสุดแรง คราวนี้ ทำให้เขารู้สึกดีกว่าแต่ก่อนที่ทำกับผู้หญิงมาก เขารู้สึกเริ่มติดใจกับการทำแบบนี้และยิ่งรู้สึกดีเมื่อทุกๆครั้งที่เขาเข้าไปแล้วเลือดสีแดงไหลสวนทางออกมา แต่คนตรงหน้ากับทนไม่ไหวร้องออกมาจนสุดเสียง

"อ๊ากกกกกกกกกก"

เขาทำได้เพียงแค่ร้องแต่ไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เพราะรู้สึกเจ็บปวดไปหมด

คาเทียร์มองหน้าเอ็มที่แสดงออกมาด้วยความเจ็บปวดที่เขาต้องการ อารมณ์เขายิ่งพลุ่งพล่านระเบิดออกมา เขาต้องการมากกว่านี้ ความต้องการของเขายังไม่จบ เขาจึงจิกหัวเอ็มอย่างแรงก่อนขยับแท่งนั้นเข้าๆออกๆจากรูแรงๆ เรียกได้ว่าเข้าสุดออกสุดทุกครั้ง เขารู้สึกดีมาก แน่มันก็ยังไม่ใช่ที่เขาต้องการอยู่ดี เขาจึงจับร่างคนตรงหน้าพลิกคว่ำลง ก่อนจับเเขนหักเข้าตัวเขาแล้วซอยรัวๆ

"อะ..อ๊าอ๊ากกก ผมเจ็บ อ๊ากก อึก..."

สักพักเสียงที่เขาได้ยินที่ช่วยเพิ่มอารมณ์ของเขานี้ก็หายไปแปลเปลี่ยนเป็นเสียงสะอึกสะอื้อร้องออกมาอย่างทรมานก่อนจะเงียบลงในที่สุด

เขารู้สึกได้ว่าสิ่งที่เขาคลาดหวังวันนี้พังทลายลงไปอีกแล้ว เด็กคนนี้คงสลบไปแล้วอีกคน เขาจึงรู้สึกหมดอารมณ์แล้วเอาแท่งนั้นออกมาทันที ถุงยางที่เขาสวมก่อนเข้าไปบัดนี้เป็นเลือดสีแดงที่ปนออกมาจนจะกลายเป็นสีแดงทั้งอัน เขาถอดมันทิ้งแล้วโยนลงถังขยะทันทีก่อนจะลุกไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าด้วยร่างกายอันห่อเหียวไร้เรี่ยวแรง

'ทำไม ทำไม ทำไม เหมือนโดนคำสาปให้ไม่สามารถถึงจุดสูงสุดแบบใครๆเขาได้ ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคยเลย!!" เขานั่งทรุดตัวลงอยู่ในห้องน้ำแบบนั้น ก่อนหยิบกำไลข้อมือสื่อสารที่ถอดทิ้งไว้ขึ้นมา

"พร้อม คิว จัดการให้ที อย่าลืมลดหนี้สัก2,000,000แล้วหนี้ที่เหลืออีก200,000ไม่เก็บดอกเบี้ยเพิ่ม1ปี"

ที่เขาทำแบบนี้ถือว่าช่วยสุดๆแล้วถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าที่ตนทำไปมันโหดร้ายกับเด็กคนนั้นมากเหมือนที่เขาเคยโดนมา แต่การที่ไม่สามารถปลดหนี้จนหมดนั่นเพราะว่าเงินส่วนตัวรายเดือนนี้เขาเหลือแค่2,000,000และถ้าให้ไปมากกว่านี้คนทำบัญชีจะนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อเขาแน่ๆ นี่ถือเป็นการช่วยมากที่สุดที่เขาจะทำได้ แม้การช่วยครั้งนี้เขาจะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรเลย จนเขาเริ่มรู้สึกท้อแท้สุดๆ

พี่แคนที่คอยดูแลอยู่นอกห้องเห็นพร้อมกับคิวพาตัวเอ็มออกมาแล้วก็ทิ้งให้สองคนนี้จัดการไปก่อนแล้วรีบเข้ามาดูคุณหนูของตน เพราะรู้อยู่แล้วว่าการที่เด็กคนเมื่อกี้สลบไปแปลว่าเขาไม่บรรลุเป้าหมายและรู้สึกท้อแท้หมดหวังแน่ๆ

พี่แทนเข้าห้องมาก็พบกับห้องที่เละเทะไปหมดแต่กลิ่นหอมดอกกุหลาบที่ยังคงอยู่ เขาพยายามมองหาคุณหนูคาเทียร์แต่ก็ไม่พบ ขณะนั้นได้ยินเสียงน้ำออกมาจากห้องน้ำ เขาจึงนึกว่าคุณหนูคงกำลังอาบน้ำอยู่จึงเรียกให้แม่บ้านมาเก็บกวาดห้องคุณหนูให้สะอาด

จบตอนงับ

คำอธิบายเพิ่มเติม

เกี่ยวกับบทลงโทษของบอดี้การ์ดผู้ทำผิดของกลุ่มคลื่นหมาป่า

1.ระดับเบา

จะเป็นการทำผิดเล็กๆน้อยๆที่เป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจต่างๆ

บทลงโทษ

คือการถูกไฟซ็อต ไล่ระดับจนหมดสติ

2.ระกับกลาง

เป็นการกระทำผิดที่จงใจ หรือไม่ได้ตั้งใจที่ทำให้ผู้เป็นนายเสี่ยงต่อการถูกทำร้าย

บทลงโทษ มีหลากหลายไล่จากมากไปน้อยตามความผิด แต่ทุกบทลงโทษจะมีจุดจบเหมือนกันคือความตาย อยู่ที่ว่าจะตายโดยวิธีไหน

3.ระดับสูงสุด

เป็นการกระทำที่คิดทรยศหักหลัง หรือคิดฆ่าผู้เป็นนายโดยเจตนา

บทลงโทษ คือ การทรมาณร่างกายจนตายโดยการพิจารณาระดับความรุนแรงจากน้อยไปจนถึงทรมาณมากจนสิ้นใจในที่สุด

ในสัญญาที่จะเข้ามาทำงานในกลุ่มคลื่นหมาป่าระบุไว้ชัดเจนแล้วว่า การตาย ถือเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าญาติไม่ยอมรับ หรือ หากผู้ที่มาเป็นบอดี้การ์ดเสียชีวิตแล้วเรียกร้องหาผลประโยชน์อื่นๆใดๆ ครอบครัวนั้นจะมิได้มีผู้เสียชีวิตแค่เพียงคนเดียว

จบแล้ว