ในย่านชนบทแห่งหนึ่ง

วันที่ฟ้ามืดดวงดาวเต็มท้องฟ้า หญิงวัยกลางที่กำลังตั้งท้อง หนีออกจากหมู่บ้าน เธอวิ่งสุดชีวิตเหมือนหนีความตายบางอย่าง

เธอวิ่งเข้าไปในป่าอันมืดมิด นั่งบนหินก้อนใหญ่ คล้ายๆกับเก้าอี้ ไม่ทันพักหายเหนื่อยก็เริ่มเจ็บท้องคลอดบุตร เธอกลั้นความเจ็บไว้ เบ่งลูกออกมาอย่างทรมาน ผ่านไปสักพัก..... ก็มีเสียงเด็กทารกหญิงร้องไห้ ดังขึ้นมา หญิงสาวสิ้นลมหายใจหลังจากคลอดลูก กอดลูกตนเองก่อนจะจากโลกใบนี้ไปอย่างสมบูรณ์ ต้นไม้รอบๆเริ่มเคลื่อนไหว ห่อหุ้มเด็กทารกอย่างอ่อนโยน ติดผลึกปกป้องเด็กทารกจากอันตรายต่างๆ หาน้ำหวานจากเกสรดอกไม้มาป้อนแทนน้ำนมของแม่ เด็กน้อยกินน้ำเกสรอิ่มก็หลับ

เกิดปรากฏการณ์ดาวตกใกล้ๆป่านั้น ผู้หญิงเรือนร่างผอมบาง ผิวขาวดั่งก้อนเมฆ เดินออกมาจากดาวตกเข้าไปอุ้มเด็กน้อยพร้อมกล่อม พาไปบ้านหลังหนึ่งซึ่งห่างจากหมู่บ้านเป็นบ้านเดี่ยวๆ มีผู้ชายวัย27ปีอาศัยอยู่กับหญิงชราวัย57ปี หญิงสาวอุ้มเด็กทารกไปไว้ที่หน้าประตูบ้าน พร้อมใส่กำไลข้อมือ ก่อนจะเคาะประตูแล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

หญิงชราเปิดประตูออกมาก็เห็นเด็กทารกที่กำลังหลับ มองซ้าย-ขวา ไม่มีใครเลยนอกบ้าน ด้วยความเอ็นดูทารกน้อยจึงอุ้มเข้าบ้านแล้วเลี้ยงเหมือนลูกสาวคนหนึ่งของแก

.......ผ่านมา17ปี ณ ที่ท่าน้ำทารกหญิงโตเป็นสาวสวย มีใบหน้าอันงดงาม

มีนามว่า'ฟีโอดอร์' เธอมักชอบมองท้องฟ้ายามตะวันตก เฝ้ามองความงามของธรรมชาติ สายลมเย็นพัดผ่านฟีโอดอร์ เธอหลับตายิ้มอ่อนๆ กางแขนขึ้น ทันใดนั้นก็เห็นภาพ เรือนรางผู้หญิงสีขาวเดินเข้ามาแล้วเรียกชื่อเธอ"ฟีโอดอร์" เธอลืมตาขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงของชายวัยกลางคนเรียก

"ฟีโอดอร์ อยู่ไหนลูกเข้าบ้านได้แล้ว มืดค่ำมันอันตราย"

ฟีโอดอร์ตอบ-"ค่ะ จะไปแล้วค่ะ" เธอมองไปที่เงาสะท้อนในน้ำก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน ในอาหารมื้อค่ำฟีโอดอร์ถามหญิงชราอย่างสงสัย"คุณย่าคะ ทำไมกำไลข้อมือของหนูถึงมีชื่อ เทียร์น่า หล่ะคะ?" หญิงชราก็ไม่รู้ จึงตอบไปว่า "เป็นชื่อของแม่หนูที่เสียไปแล้วจ่ะ"

หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จฟีโอดอร์เดินขึ้นห้องนอน ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนคิดไปมาพร้อมกับความสงสัยอยู่ มองกำไลข้อมือ เธอเอื้อมมืออีกข้างจะแกะกำไลออก ก็มีเสียงดังขึ้นในหูอีกครั้ง

"อย่าแกะมันออกนะ!!!"

"สิ่งนั้นช่วยคุ้มครองเธอจากสิ่งชั่วร้ายทั้งปวงที่ต้องการตัวเธอ"

"เธอคือคนสำคัญของโลกใบนี้!!!"

ฟีโอดอร์ตกใจ พรางยิ่งสงสัยว่าเสียงนั้นมาจากไหน ทำไมถึงต้องเป็นเธอ ยิ่งคิดมากก็ยิ่งปวดหัวจึงรีบนอนให้ถึงวันพรุ่งนี้...........

ณ เช้าวันรุ่งขึ้น ฟีโอดอร์ตื่นเช้าเพื่อไปเก็บผลเบอร์รี่ต่างๆ ถือตะกร้าใบเล็กๆเดินเข้าไปในป่า เดินไปได้ประมาณสักครู่นึงก็เผลอสดุดก้อนหินล้ม มือข้างขวาที่ใส่กำไลไปเกี่ยวกับหนามจนขาด กำไลที่คอยคุ้มกันฟีโอดอร์จากสิ่งชั่วร้ายถูกทำลาย ทำให้สิ่งชั่วร้ายต่างๆจากรอบโลกรู้สึกถึงการมีอยู่ของเธอ พลุ่งพล่านด้วยความเร็วแสงมาหาตัวเธอ

ท้องฟ้าเปลี่ยนสีกลายเป็นสีม่วง ไม่มีเสียงลม ต้นไม้หยุดนิ่ง ผ่านไปไม่กี่วิต้นไม้ก็เริ่มโค้งล้อมตัวของฟีโอดอร์เอาไว้เพื่อปกป้องเธอถึงแม้จะรู้ว่าไม่สามารถปกป้องเธอได้100% ถึงอย่างงั้นก็พยายามจนถึงที่สุด เจ้าหญิงของข้า--

ฟีโอดอร์ตื่นตกใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ร้อนรนเป็นห่วงคนที่บ้านที่นับถือดั่งครอบครัว พยายามจะออกไป แต่ทำไม่ได้ ต้นไม้ปล่อยสารที่ทำให้ฟีโอดอร์หลับไหล ไม่ช้าไม่นานหลังจากนั้น ปีศาจที่แฝงตัวเป็นคนบนโลก(เป็นชายหนุ่มไม่มีนาม)ก็มาถึงตัวเธอ สามารถทำลายต้นไม้ที่คุ้มกันได้ไม่ยากด้วยพลังที่ไร้ขีดจำกัด เดินเข้าไปใกล้ๆมองใบหน้าของฟีโอดอร์ถึงกับตะลึงในความงาม อุ้มพาตัวเธอไปที่ต่างแดนรอคอยเธอฝื้นขึ้นมา........

|ตอนต่อไป|