ครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง.

****************

ที่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวไม่ต่างจากเด็กปกติตายแล้วก็มีบางสิ่งบางอย่างทำให้ข้าต้องเปลี่ยนความคิดนั้นออกไป

ข้าเข้าไปในห้องของน้องสาวของข้าที่ข้าคิดว่าคนนั้นคือคนที่รักข้าที่สุดเมื่อข้าได้เข้าไปในห้องของน้องของข้าได้พบไดอารี่หนึ่งขึ้นมาเรื่องราวมันเขียนไว้ว่า

คนที่เข้ามาทำลายชีวิตมันสงบสุขของครอบครัวของพวกเขาคือตัวข้าเอง...

ตัวหนังสือที่เขียนลงในกระดาษทุกตัวเป็นลายมือของน้องสาวของข้า.

รอยน้ำตาที่หยดลงบนกระดาษทุกหน้าไม่เริ่มอ่านหน้าที่ 1

พี่สาวของฉันเธอชื่อว่า มายา ที่แปลว่าน้ำในภาษากรีก

เธอเป็นลูกบุญธรรมที่พ่อแม่ของฉันได้รับเลี้ยงไว้

พ่อแม่ของฉันบอกว่า มายา เป็นเด็กผู้หญิงที่

มีแววตาสีฟ้า ผมสีดำสนิท พ่อแม่ของฉันเจอเธอ

ที่ริมคลอง ที่นั้นเป็นที่ๆมีคนเล่าขานกัน

ว่า

ที่ตรงนี้เป็นที่แห่ง "ความตาย"

ทุกคนที่เอาเด็กมาไว้ตรงนี้

คนจะโดนซาตานหญิงผู้นั้นจะเอาเด็ก

"ทุกคนที่ถูกทิ้ง" ไปทำเป็น "น้ำยา"

ทำให้อายุของเธอ "ยืนยาว" และ "สวยสด"

อยู่ตลอดเวลา

พ่อกับแม่ของฉันได้ยินตำนานนี้รีบเอา มายา

กลับมาบ้านพร้อมแก้"คำสาป"เขาพูดต่อๆกัน

ว่า ถ้าเด็กหญิงผู้นั้นมี"แววตาสีฟ้า" และ "ผมสีดำ"

เด็กหญิงผู้นั้นจะพา "ความโชคร้าย" มา

ทำให้เธอเปลี่ยน "แววตา" ของเธอให้เป็น

"สีดำสนิท" หรือ "สีน้ำตาล"

เพื่อ "แก้คำสาป"นั้นไม่ว่าจะเป็นการทำให้

เธอ "ตาบอด" เอาเข็มทิ่ม หรือ

"ใส่ผ้าปิดตา"ตลอดเวลาการแก้เคล็ดได้เหมือนกัน

แล้วตอนนั้นข้าก็ได้เข้าใจว่าไม่พ่อกับแม่ถึงให้ข้าใส่ผ้าบางๆตลอดเวลาข้าก็ไม่เข้าใจว่าคำสาปนั้นจึงมีผู้คนเชื่อมากมายทั้งๆที่ไม่มี

หลักฐาน เลยด้วยซ้ำ

แต่ข้าก็เลยไปเห็นว่า น้องสาวของข้าเขียนไว้ว่า

พ่อแม่ของข้าจะมาเอาเข็มทิ่มตาข้า

เพื่อความตายนั้นมา เเละไม่ให้พ่อแม่มีความโชคร้าย

แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่าแต่ถ้าทำให้เธอยัง

ได้รับการมองเห็นอยู่ครอบครัวนั้นครอบครัวที่

"โชคดี" ที่สุดแต่ต้องเเลกกับความเสี่ยงตายของทั้ง"ครอบครัว"

และน้องสาวข้าเขียนไว้อีกว่าแต่หลังจากรับเลี้ยงมายามาไม่นานพวกเขาก็ได้

ตั้งครรภ์ฉันชื่อว่า

ลูซี่ ในภาษาลาตินแปลว่าแสงแห่งความหวัง.

ฉันแต่แล้วทุกคนก็ยังไปสนใจ "นางมายา"

ที่ไม่เห็นจะ

มีดีอะไรทั้ที่งๆที่ฉัน "สวยกว่าเธอ" ตั้งหลายเท่า

ทั้ง "ผมสีบลอนด์" ตา "สีส้ม" สดใส

ผิว"ขาวอมชมพ"ู ตา กลมโต รูปร่าง "น่ารัก" คล้ายตุ๊กตา.

แตกต่างจากนางนั่น

ที่รูปร่างสูงผิว "สีน้ำผึ้ง"

แววตาคมถึงฉันจะไม่เห็นตาเธออย่ามองผ่านผ้าบางๆก็เห็นสายตาเธอ.

และผมที่ยาวดำเงา.

แต่ทุกคนก็ยังเลือกมัน.

และเธอได้เขียนคำลงท้ายโน๊ตหน้าแรกว่า

ถ้าไม่มีเธอชีวิตของฉันก็คงจะดีกว่านี้.

อ่านโน๊ตหน้าแรกจบก็นั่งร้องไห้

แต่ไม่นานเดี๋ยวคนเดินมาทางห้องนี้

ฉันรีบหยิบผ้ามาปิดตาและเก็บโน้ตไว้ที่เดิม

กับทำท่าหาของอะไรสักอย่าง.

"พี่ ทำอะไรหรอ หาอะไรอยู่ ใช่ต่างหูไหม".

"พี่น่ะ ฉันเจอมันตกที่ห้องครัวเลยเอามาคืน".

"อ๋อโอเคจ้า"

ข้าตอบเธอด้วยถ้อยคำที่ไม่ประสบอารมณ์นัก.

ไปเราลงไปด้านล่างกันดีกว่า.

...----------------...

...****************...

หลังจากที่ฉันลงไปจากด้านล่าง

ก็ได้ขึ้นมาชั้นบนฉันก็ยังสงสัยว่า

โน๊ตนั้นมันจบแล้แต่ฉันอ่านได้แค่หน้าแรก

ทำไมมันถึงมีเรื่องระบายอะไรเยอะแยะขนาดนั้น

แต่ทุกคนก็ยังไม่รู้ว่าฉันมีพลังวิเศษ

ที่สามารถสั่งพวกหรือสัตว์ต่างๆได้

ฉันจึงไปสั่งพวกหนูให้โน๊ตมาให้

แต่ไม่นานหนูก็วิ่งกลับมาพูดว่า

"นายท่าน ข้าไม่สามารถหยิบมันมาได้

เพราะน้องสาวของ ท่านยังอยู่ในห้อง ขออภัยอย่างยิ่ง"

ฉันเข้าใจบอกกับมันว่า

"ทำดีที่สุดแล้ว"

แต่ถ้าไปเอาเอง... หนูตัวนั้นบอกว่า

"หญิงผู้นั้น ได้เก็บโน๊ตไว้ที่ ตู้เซฟ ซึ่งตู้เซฟนั้นถ้าจะปลดล็อคมันจะมีเสียงที่ ดังสนั่นทั่วห้องเปิดมันออกมาแล้วก็ฉน้องฉันจะได้ยินเสียงอย่างแน่นอน"

ฉันรู้ว่ามันเป็นอะไรที่เสี่ยงมากฉันจึงตอบไปว่ามันจะเสี่ยงมากมาย แค่ไหนฉันก็ต้องเอามาอ่านให้ได้อาจจะมีวิธีที่ทำให้ฉันออกจากบ้านหลังนี้โดยที่ผู้คนในบ้านยอมให้ฉันออกจากบ้านหลังนี้.

แต่หลังจากที่ฉันนอนคิดไปไม่นาน ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงได้พูดขึ้นมาว่า

"เจ้าลองไปขอตรงๆสิ"

เสียงของผู้หญิงคนนั้นเหมือนฉันจะได้ยินทุกๆในฝันของฉัน

ที่มักจะฝันถึงเรื่อง

ที่ดีและร้ายด้วย

เสียงของผู้หญิงคนนั้นคล้ายๆ

กับเสียงของคนในฝันของฉัน

ที่ได้ยินทุกคืนฉันคิดมาตลอดว่าผู้หญิงในฝันของฉันคนนั้นคือ"แม่"

ของฉันแต่

ทุกครั้งที่ฉันได้ยินเสียง

หัวใจของฉันจะ เจ็บจี๊ด จนทำให้ฉัน

ร้องไห้มาโดย ไม่รู้สาเหตุ

แต่ทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าเสียงของแม่ของฉันจริงๆหรือเปล่าหรือบางทีอาจจะเป็นเสียงของปีศาจที่ปลอมตัวมาเป็นแม่ของฉัน

แต่ว่าครั้งนี้ฉันจะยอมเชื่อคำพูดของเธอแล้วกันหลังจากฉันคิดในหาว่า ฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ" เสียงก็ได้ดังขึ้นก้องหัวของฉันว่า

"เจ้าคิดดีแล้วหรือที่จะทำตามคำพูดของ

ข้าที่เจ้า ไม่รู้ว่าข้าเป็น ใครด้วย ซ้ำ"

นั่นทำให้ฉันแน่ใจว่าคนที่อยู่ในฝันของฉันไม่ใช่แม่ของฉัน

แต่ไหนๆฉันก็ตัดสินใจที่จะออกจากบ้านหลังนี้แล้วฉันเลยพูดขึ้นมาว่า

"ถึงฉันจะไม่รู้ว่า เธอเป็นใครฉันขอคิดว่า

เธอเป็นปีศาจแล้วกันนะ แต่ไม่ต้องห่วงว่าฉัน

จะเกลียดเธอหรอก เพราะฉันก็ไม่ต่างอะไรจาก'ปีศาจ'ที่ทำให้ผู้อื่นกลัว แต่ถ้าเธอเป็นปีศาจจริงๆ หรืออาจจะเป็นมากกว่า นั้นฉันขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม ในฐานะที่เธอมาอยู่ในฝันของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต 5555"

ฉันได้พูดออกไปและหัวเราะเบาๆ

"ได้สิ" เสียงผู้หญิงคนนั้นได้ดังขึ้นมา

"โอเค งั้นเธอช่วยไปเอาโน๊ต ของผู้หญิงคนนั้น

แต่ ถ้าจะเป็นปีศาจจริงๆ เธอคงจะรู้นะว่า

ควรทำโน๊ตเล่มนั้นขึ้นมา จะเอาของจริง

หรือ ของปลอม ให้ฉันก็ได้นะ แต่

ฉันต้องได้อ่านมัน"

ฉันได้พูดออกมาถึงจะ ไม่ได้หวังว่าผู้หญิงคนนั้น

จะเอามาให้ฉันจริงๆ หรือเปล่าแต่ก็คงไม่เป็นไรหรอก

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะกระจกหน้าต่างพร้อมพูดขึ้นมาว่า

"นี่เธอจะเอาหรือไม่เอาถ้าไม่เอาฉันจะโยนทิ้งลงหน้าต่างแล้วนะ"

ฉันเลยเดินไปตรงที่หน้าต่าง ฉันพยายามมองหาตัวเธอแต่ ก็ไม่เจอเจอแต่ หนังสือที่ลอยได้ฉัน

จึงพูดขึ้นมาว่า

"ทำไม เธอถึงไม่มีตัวตนล่ะ

หรือเธอเป็นมารฝันหรอ"

ฉันถามด้วยความสงสัย

"555555"

เสียงหัวเราะของผู้หญิงคนนั้นได้ดังขึ้นพร้อมกับพูดว่า

"ถ้าฉันเป็นมารฝันเธอจะพูดกับฉันในขณะ

ที่เธอตื่นได้ยังไงล่ะ ยัยบ๊องเอ้ย!! "

"นี่เธอก็ดียังไงไม่เรียกฉันว่ายัยบ๊องยะ"

"นี่งั้นฉันขอเรียกเธอว่ายัยผีโรคจิต"

"ฉันโรคจิตตรงไหนเธอคิดเองเออเองไปหรือเปล่า"

"ก็โรคจิตตรงที่เธอเข้ามาใน ฝันของคนอื่นแล้วทำอะไรตามใจชอบยังไงล่ะ"

"โอเคงั้นฉันจะไม่รบกวนเวลาอ่านหนังสือของเธอนะ"

"ครั้งหน้าเราลองมาแนะนำตัวกันดูไหมเผื่อว่าทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น"

" ไว้เจอกันในฝันนะ ยัยบ๊อง!! "

ถึงจะเป็นอย่างนั้นทำไมฉันถึงรู้สึกผูกพัน

กับผู้หญิงคนนี้

แต่หลังจากที่ฉันจะคิดอะไรมากกว่านี้

ฉันก็ได้เริ่มเปิดโน๊ต

...****************...

ทุกคนอาจจะสับสนตัวละครหน่อยนะครับ

เพราะว่าพวกเขายังไม่ได้แนะนำตัวกัน

เพราะฉะนั้นหลังจาก

แนะนำตัวแล้วจะ

มีชื่อติดไว้ด้านหน้าประโยคที่เขาพูดทุกคำนะครับ

แล้วตอนนี้ก็ขออภัยก่อนนะครับ

><