อรุณรุ่งตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาบ่งบอกได้ว่าเช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

คนตัวเล็กนามว่า"**ธันย์**"ที่วันนี้ตื่นเช้าเป็นพิเศษแต่ในตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับแจกันดอกไม้สุดโปรดของเขทที่ไม่ว่าจะวางตรงไหนก็ดูขัดตาไปซะหมด ไม่เจอมุมที่ถูกใจตัวเองสักทีจนเจ้าตัวนึกหงุดหงิด

"เป็นอะไรรึเปล่า"คนตัวสูงกว่าที่เดินลงมาจากชั้นบนของร้านเห็นคนตัวเล็กเดินไปเดินมากับแจกันดอกไม้ก็อดสงสัยไม่ได้พร้อมกับทำหน้าเหมือนไม่พอใจใครสักคน

"**พี่ธีร์**ช่วยธันย์หน่อยสิครับว่าเราจะเอาเจ้าแจกันดอกไม้นี้ตั้งตรงไหนดี"

ว่าเพียงเท่านั้นคนตัวเล็กก็ยื่นแจกันดอกไม้ให้ผู้เป็นพี่ชาย เขาทำเพียงรับมันมาและเดินไปตั้งไว้ที่ริมขวาของโต๊ะที่สามารถมองวิวตึกด้านนอกได้อย่างสวยงาม และมีแสงแดดรำไร

"โอเครึเปล่า" ธีร์ยืนมองแจกันดอกไม้ก่อนจะเอ่ยถามผู้ดป็นน้องชาย

"........." คนตัวเล็กใช้ความคิดพิจารณาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

"ธันย์...ยังอยู่รึเปล่า" จนธีร์ต้องหันมามองเมื่อไม่เสียงตอบกลับจากธันย์

"สุดยอดเลยพี่ธีร์" ไม่พูดเปล่าก็ยกนิ้วให้เป็นท่าประกอบ

"ก็แค่เนี้ยย" คนตัวสูงไหวไหล่ให้ผู้เป็นน้องชายเชิงว่าเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ

"มุมนี้เหมาะมากๆ"

"แล้วเรื่องรับสมัครพนักงานล่ะ" แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

"เดี๋ยวเรื่องนั้นธันย์จัดการเองพี่ธีร์ไม่ต้องห่วง"

"แน่ใจ?" คนตัวสูงถามย้ำเพื่อความแน่ใจเพราะกลัวจะไม่มีปัญหาอะไร

"ครับ เดี๋ยวธันย์จะแปะใบรับสมัครไว้ที่หน้าร้าน"

"งั้นพี่ไปนะ"

"กอดหน่อยย"

คนตัวสูงกว่าเดินมาใกล้ๆก่อนดึงคนตัวเล็กเข้าไปกอดไม่นานก่อนจะผละออกเพราะคิดว่าน่าจะสายเอามากๆแล้ว

"เดินทางปลอดภัยนะ"

"ไว้ถึงแล้วพี่จะโทรหานะ"

"จะรอนะครับ"

วันนี้เป็นวันที่ธีร์จะเดินทางกลับต่างจังหวัดเพื่อกลับไปทำงานของเขาที่สละมาหาน้องชายเพราะเดือนนี้ทั้งเดือนเขามัวแต่มาช่วยคนตัวเล็กเรื่องการเปิดคาเฟ่สาขาใหม่ และวันนี้ก็เป็นวันที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย

เขาไม่มีอะไรต้องห่วงเพราะเขาจัดการให้เรียบร้อยแล้วจะเหลือก็แค่รับสมัครพนักงานเพื่อเบาแรงของคนตัวเล็ก

"แปะตรงนี้ละกัน น่าจะเป็นจุดที่มองเห็นง่าย"

\[*รับสมัครพนักงาน ชาย-หญิง ไม่จำกัดอายุ สนใจติดต่อที่ด้านในร้าน ขอบคุณครับ~~🙏*\]

—ยังไม่ตรวจคำผิด—

ผู้คนเดินผ่านไปมามากมาย บ้างก็แวะเข้ามาในเพื่อลิ้มลองขนมในร้านของธันย์ที่วันนี้เพิ่งเปิดวันแรก

เด็กผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่หน้าร้านได้นานสองนานก็ตัดสินใจเดินกุมมือกันเข้ามาในร้านเพราะลูกค้าเริ่มลดน้อยลงบ้างแล้ว

ติ๊ง ติ๊ง

เสียงที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้ามา คนตัวเล็กก็รีบผละงานตรงหน้าออกก่อนจะเอ่ยทักทายคนมาใหม่

"รับอะไรดีครับ"

"ปะ..เปล่าค่ะ" น้ำเสียงที่ฟังดูประหม่าเล็กน้อย

"ครับ?" ธันย์คิ้วขมวดเข้าหากันได้ยินคำตอบ

"เราเห็นพี่ติดป้ายครับสมัครพนักงาน ก็เลยจะมาลองสมัครหน่ะค่ะ" เด็กหญิงคนนึงหันกลับไปชี้ที่ทางด้านหน้าของร้านที่มีกระดาษแผ่นนึงแปะอยู่

"จริงด้วยครับ พี่ลืมไปเลย" มือเล็กยกขึ้นมาเกาท้ายทอยเล็กน้อยกับความขี้ลืมของตัวเอง

"แล้วนี่มีใครมาสมัครยังค่ะ"

"ยังเลยครับ พึ่งมีน้องสองคนนี้แหละ"

"งั้นเราต้องส่งเอกสารอะไรรึเปล่าคะ"

"..เหมือนน้องสองคนยังเป็นนักเรียนอยู่หรือเปล่า ครับ"

"ใช่ค่ะ"

"จะมาทำเป็นงานพาร์ทไทม์หรอครับ"

"เปล่าค่ะ จะมาเป็นพนักงานประจำเลย"

เป็นเพราะอีกคนชอบงานบริการอีกคนชอบทำขนมทั้งสองเลยมีความฝันร่วมกันว่าอยากจะเปิดร้านขนมเล็กๆด้วยกัน แต่ด้วยฐานะทางบ้านของทั้งสองที่ไม่ค่อยแน่นอน เลยตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อและหางานทำไปก่อน

"งั้นหรอครับ สะดวกเริ่มงานกันวันไหนดี"

"วันนี้เลยได้มั้ยค่ะ"

"เอางั้นหรอครับ งั้นไม่ต้องส่งเอกสารอะไรหรอกครับพี่รับเลย"

"ขอบคุณพี่มากๆเลยนะคะ" ทั้งสองรีบกล่าวขอบคุณที่คนตัวเล็กรับเขาทั้งสองเข้าทำงาน

"แล้วชื่ออะไรกันครับ พี่จะได้เรียกถูก"

"หนูชื่อแพรค่ะ" เอ่ยแนะนำตัวเองก่อนจะสกิดใก้เพื่อนแนะนำตัวบ้าง

"หนูชื่อพลอยค่ะ"

"เป็นพี่น้องกันหรือเปล่าครับ" คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะทั้งสองมีหน้าตาคล้ายคลึงกันอย่างกับแฝด

"ไม่ใช่หรอกค่ะ เราสองคนเป็นเพื่อนกัน" ทั้งสองยิ้มเขินเล็กน้อยแล้วมองหน้ากันก่อนจะเอ่ยตอบออกมา

"หรอครับ งั้นพี่จะให้เงินเดือนเดือนแรกอยู่ที่ 8,××× นะครับ แล้วก็อาจจะมีเบี้ยขยันให้นิดหน่อย" ธันย์ยิ้มเขินเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย

ค่ะ//ค่ะ

"อ่อ ลืมแนะนำตัวเองไปเลย พี่ชื่อธันย์นะครับ"

ค่ะ//ค่ะ

"ผ้ากันเปื้อนห้อยอยู่ตรงนั้นนะครับ" คนตัวเล็กชี้มือไปทางด้านข้างเคาน์เตอร์

คนทั้งรีบไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ทันทีเพราะจะได้เริ่มทำงาน

19:30 น.

"ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะคะ"

"ทานให้อร่อยนะคะ"

ทั้งสองขอบคุณลูกค้าคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ในร้านก่อนที่หันมาคุยกับธันย์

"ขนมหมดเกลี้ยงเลยค่ะพี่ธันย์"

"งั้นเราก็ปิดร้านเลยละกัน"

ค่ะ//ค่ะ

"แล้วแพรกับพลอยพักอยู่ที่ไหนกันครับ"

"จริงด้วย เราลืมเรื่องที่พักไปเลย ทำไงดีพลอย"

พลอยได้แต่ส่ายหน้าไปมาเพราะตัวเองก็ลืมเรื่องนี้เช่นกัน

คนตัวเล็กครุ่นคิดว่าจะทำจะยังไงดี ขืนปล่อยให้เด็กหญิงสองคนออกไปหาที่พักคงไม่ดีสักเท่าไหร่เลยนึกได้ว่า ตัวเองมีห้องว่างอยู่หนึ่งห้องเลยจะให้ทั้งสองพักอยู่ที่นี่ไปก่อน

"มีพี่ห้องว่างหนึ่งห้องแต่มันไม่ได้ใหญ่มาก อยู่ได้รึเปล่า"

"ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา"

"ไว้เดี๋ยวแพรจะรีบหาที่พักให้ไวที่สุดเลยค่ะ"

"ครับ"

—ยังไม่ตรวจคำผิด—

... เช้ามืดของวันนี้มีคนตัวตัวเล็กกำลังวุ่นอยู่กับการทำขนมในครัวก็ได้มีมือลูกมือทั้งสองมาคอยช่วยทำ ยังดีที่แพรกับพลอยมีประสบการณ์ทำขนมอยู่บ้างเล็กน้อยทำให้คนทั้งสองเรียนรู้จากธันย์ได้เร็ว...

เมื่อเตรียมขนมไว้เรียบร้อยแล้วคนตัวเล็กก็เดินมาเตรียมพร้อมเปิดร้าน

"ไปก่อนนะคะ แล้วจะรีบกลับมา" เธอเตรียมพร้อมที่จะออกไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงหวานเอ่ยเรียก

"แพร เดี๋ยวพี่ฝากเราซื้อดอกไม้มาใส่แจกันหน่อยสิ" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ยื่นธนบัตรสีเทาให้เธอจำนวนหลายใบ

"พี่ธันย์จะเอาดอกอะไรคะ" แพรรับเงินมาและไม่ลืมที่จะเอ่ยถามว่าคนตัวเล็กต้องการดอกอะไร

"ทิวลิปหน่ะ"

"พี่ธันย์ชอบดอกทิวลิปหรอคะ แล้วอยากสีไหนละคะ"

"ครับ สีไหนก็ได้แล้วแต่เราเลย"

"ค่ะ"

เมื่อแพรหาที่พักได้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านของธันย์มากนักและราคาดี และหิ้วดอกไม้มาเต็มมือก็รีบกลับมาหาธันย์และพลอย

*ติ๊ง ติ๊ง*

"กลับมาแล้วค่ะ"

"นี่ค่ะพี่ธันย์ ดอกไม้"

ธันย์และพลอยรีบเดินเข้ามาช่วยแพรที่หิ้วดอกทิวลิปมามากมายหลายสีจนเต็มมื้อไปหมด

"เลือดที่มือไม่ไหลแล้วมั้งแพร ทำไมซื้อมาเยอะขนาดนี้" เป็นพลอยที่ทักขึ้นก่อนจะช่วยถือ

"....คือแพรเลือกไม่ได้ มันสวยไปหมดแพรก็เลยเอามาทุกสีเลยอ่ะค่ะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เอาไปแช่ไว้" ทั้งสามช่วยกันหิ้วดอกไม้ไปเก็บไว้ในตู้ที่สำหรับแช่ดอกไม้เฉพาะ ดูท่าแล้วคนตัวเล็กคงชอบทิวลิปอยู่ไม่น้อยถึงยอมซื้อตู้มาไว้แช่ดอกไม้ต่างหาก

อีกด้าน

.

...[CNr'Jewery]...

"ยินดีด้วยนะครับ//ยินดีด้วยนะคะ"

ผู้คนมากหน้าหลายตาในวงการธุรกิจต่างเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับหนุ่มหล่อพ่อรวยอย่าง**ชานนท์**กับการทำที่ยอดขายของเขาทะลุเป้าหมายไปมากมายมหาศาลทั้งยังเป็นสาขาที่เปิดใหม่ได้ไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ เขาเลยถือโอกาสนี้เลี้ยงฉลอง

"ขอบคุณทุกๆคนมากเลยนะครับ ที่เข้าร่วมแสดงความยินดีกับผม"

พูดกล่าวขอบคุณผู้ใหญ่ที่มาในงานเสร็จก่อนจะขอตัวออกมาปล่อยให้ผู้เป็นพ่อรับหน้าแทน

"นายจะไปไหนต่อรึเปล่าครับ"

"กลับบ้าน"

"ครับ"

ทันที่รถหรูเคลื่อนตัวออกมาจากที่บริษัทร่างสูงก็มองออกไปยังวิวถนนในขณะที่รถก็เคลื่อนที่ไปเรื่อยๆจนเกือบจะถึงทางเลี้ยวกลับบ้านร่างสูงก็สะดุดตากับร้านคาเฟ่เล็กๆที่ไม่คุ้นตา

"..ร้านขนมนั้นมีนานยังว่ะไอ้แบงค์"

"ไหนครับ อ่อ พึ่งเปิดใหม่หน่ะครับได้ข่าวว่าเจ้าของร้านก็น่ารักด้วยนะครับ"

"มึงรู้ได้ไง?" ชานนท์หรี่ตามองเหมือนกำลังจ้องจะจับผิดลูกน้องยังไงยังงั้น

"ก็...ขับผ่านบ่อยหน่ะครับ"

นี่เขาไม่ได้กลับบ้านนานขนาดที่ว่ามีคาเฟ่มาเปิดแถมเจ้าของร้านน่ารักงั้นหรอ ก็เพราะมัวแต่วุ่นกับงานเขาจึงไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่ นานๆจะกลับที

ไฟจราจรสีแดงที่เป็นสัญญาณว่าต้องหยุดรถทำให้ร่างสูงครุ่นคิดว่าควรลงไปให้เห็นด้วยตาตัวเองจะดีรึเปล่าไวกว่าความคิดร่างสูงก็เอ่ยปากบอกลูกน้องทันที

"งั้นลองแวะไปหน่อยดิ" คนอย่างชานนท์จะเชื่อใครง่ายๆถ้าไม่เห็นกับตาตัวเอง

"ได้ครับ"

สื้นสุดสัญญาณไฟรถหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าร้านของคนตัวเล็ก

—ยังไม่ตรวจคำผิด—