คุณพ่อสุดที่รัก

ตอนที่1

ณ ป่าเเห่งหนึ่ง

ป้า:ไว้ชีวิตพวกเราเถอะค่ะ

ลุง:ไว้ชีวิตพวกเราเถอะครับ

เจ้าหนี้:เเกยังไม่ได้จ่ายหนี้เลยนะ..กี่เดือนเเล้วห้ะ!!

ป้า:อีกไม่เกินสามวันค่ะ

เจ้าหนี้:ได้//เดินไป

ลุง:จะไปเอาเงินมาจากไหน

ป้า:เอาไอเด็กเปรตนั่นไปขาดสิ

ลุง:ดีเหมือนกัน...เบื่อขี้หน้าเต็มทีเเล้ว

คืนวันนั้น

ป้า:ชั้นจะเอาเเกไปขาย

อั๊กกี้:ไม่ครับ..//กลัวนิดๆ

ลุง:เเต่เเกต้องไป

ป้า:ถ้าเเกไม่ไปชั้นจะเอาเเกไปเป็นขอทาน//ตะคอก

อั๊กกี้:ทำไม...ผมต้องไปด้วย//น้ำตาคลอ

ป้า:เพราะการเกิดมาของเเกไง..ทำให้ชั้นเป็นหนี้อย่างนี้//ตะคอก

ลุง:ค่าอาหาร ค่ายาตอนเเกป่วย สำนึกซะบ้าง//ผลัก

อั๊กกี้:โอ้ย!!//ล้ม

ป้า:เเกต้องไป

อั๊กกี้:เเต่ผมอายุเเค่10ขวบเองนะ//ถอย

ลุง:ยังไงก็ต้องไป

อั๊กกี้:ไม่ครับ..

ลุง:ได้//จับมัด

อั๊กกี้:ปล่อยผมครับ//ดิ้น

ลุง://ต่อยท้อง

อั๊กกี้:อึก..//สลบ

ที่บ้านเศรษฐีคนหนึ่ง

กริ้ง กริ้ง

ยาม:มาหาใครครับ

ลุง:มาพบคุณจอร์แดน

ยาม:เข้าไปได้//เปิดประตู

ลุง:เดินเข้าไป

ป้า:เดินเข้าไป

ที่ห้องทำงานของจอร์แดน

ก๊อกๆๆ

จอร์แดน:เชิญ

ลุง:ขออนุญาติครับ

จอร์แดน:มีอะไร

ลุง:พอดีเรามีเด็กมาขายครับ

จอร์แดน:ไหนขอดูหน่อย

ลุง://อุ้มลงมา

จอร์แดน:จะเอาเท่าไหร่//เห็นหน้า

ป้า:10ล้านค่ะ

(หนี้5ล้านเเต่ป้าจะเอาเงินที่เหลือไปใช้)

จอร์แดน:ได้//เซ็นเช็ค

จอร์แดน://ยื่นให้

ลุง:ขอบคุณครับ//รับเเล้วเดินจากไป

จอร์แดน:หึ..เด็กน้อย//ลูบหัว

จอร์แดน:อุ้มไปไว้ในห้องของตน

เช้าวันต่อมา

อั๊กกี้:อื้อ~~//ลืมตาขึ้นเรื่อยๆ

จอร์แดน:ตื่นเเล้วหรอเด็กน้อย

อั๊กกี้:คะ....ครับ//ตกใจนิดๆ

จอร์แดน:ไม่ตกใจหรอ//เดินเข้ามาใกล้

อั๊กกี้:รู้ตั้งนานเเล้วว่าต้องโดนเอามาขาย...จริงๆเเล้วหนี้เเค่5ล้านนะไม่ใช่10ล้าน//เย็นชา

จอร์แดน:ตอนนั้นไม่ได้สลบอยู่หรอกหรอ

อั๊กกี้:ตื่นตั้งเเต่ครึ่งทางเเล้ว//เย็นชา

จอร์แดน:อ้อ...เรียกชั้นว่า'เเด๊ด'นะ

อั๊กกี้:อา//เย็นชา

อั๊กกี้:เเด๊ด..ขอยืมโทรศัพท์หน่อย//เย็นชา

จอร์แดน:อะนี่//ยื่นให้

อั๊กกี้:ขอบคุณ//รับมาเเละกดเบอร์

??:สวัสดีครับ

อั๊กกี้:คาร์ลมาหาชั้นหน่อย

คาร์ล:นายท่าน...ครับ

อั๊กกี้:ที่1**/**

คาร์ล:ครับ

ติ้ด

อั๊กกี้:เสร็จเเล้ว//ยื่นให้

จอร์แดน://รับ

10นาทีผ่านไป

ยาม:คุณจอร์แดนครับมีคนมาครับ

จอร์แดน:ใครกัน//กำลังเดินไป

อั๊กกี้:ผมไปเอง//วิ่ง

จอร์แดน://เดินตาม

หน้าบ้าน

อั๊กกี้://เปิดประตู

คาร์ล:นายท่าน//กอด

อั๊กกี้:อึดอัด//ดิ้น

คาร์ล:ผมนึกว่าจะหานายท่านไม่เจอเเล้ว

อั๊กกี้:ปล่อย

คาร์ล:ผมขอโทษครับผมดีใจไปหน่อย

ไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งปีท่านไม่เปลี่ยนไปเลยนะครับ//ปล่อย

จอร์แดน:นี่...ใครมาหรอ//เดินมา

อั๊กกี้:เพื่อน

จอร์แดน:หรอ

อั๊กกี้:อืม

จอร์แดน:ชั้นจะไปบริษัทไปกับชั้นมั้ย

อั๊กกี้:ไป...ให้คาร์ลไปด้วย

จอร์แดน:ได้

อั๊กกี้:ซื้อโทรศัพท์ให้ที

จอร์แดน:โอเค...

อั๊กกี้:ไปกันเถอะคาร์ล

คาร์ล:จะดีหรอครับ

อั๊กกี้:ขัดคำสั่งชั้นหรอ//มอง

คาร์ล:ป่าวครับ

อั๊กกี้:งั้นก็ไป

คาร์ล:ครับ

บนรถ

จอร์แดน:ไอซื้อโทรศัพท์ก่อนละกัน

อั๊กกี้:อืม

ที่ร้าน

คนขาย:อยากได้รุ่นไหนคะ

อั๊กกี้://มองหน้าจอร์แดน

จอร์แดน:เอารุ่นเดียวกับผมก็ได้ครับ

//ยื่นโทรศัพท์ให้ดู

คนขาย:ได้ค่ะ

ที่บริษัท

จอร์แดน:ถึงเเล้ว//จอดรถ

อั๊กกี้:ไปกันเถอะคาร์ล//สกิด

คาร์ล:ครับท่าน//ลงจากรถ

จอร์แดน:ให้อุ้มมั้ย//เดินมาหา

อั๊กกี้:ให้คาร์ลอุ้มดีกว่า

จอร์แดน:ได้//เดินเข้าบริษัท

คาร์ล://อุ้มอั๊กกี้+เดินตามจอร์แดน

ในห้องทำงานของบระธานบริษัท

จอร์แดน:นั่งตรงนั้นนะ//ชี้ไปที่โซฟา

อั๊กกี้://พยักหน้า

คาร์ล:ให้โทรบอกคุณเรนให้มาที่นี่มั้ยครับ//นั่งข้างๆ

อั๊กกี้://พยักหน้า

.

.

.

.

...

พอ

ไม่มีเวลา

                  คุณพ่อสุดที่รัก

ตอนที่2

ที่บริษัท

คาร์ล://โทรหาเรน

อั๊กกี้://รอเรน

10นาทีผ่านไป

เรน:พี่คะ//วิ่งเข้าไปกอด

อั๊กกี้:คิดถึงพี่มั้ย//กอดตอบ

เรน:คิดถึงมากเลย..ฮือออออ//ร้องไห้

จอร์แดน:นี่ใครหรอ//ชี้ไปทางเรน

คาร์ล:อย่าพึ่งถามเลยครับดูสิ

อั๊กกี้:เธอยังร้องไห้เก่งเหมือนเดิมเลยนะ//ลูบหัว

เรน:ใครล่ะที่ทำหนูร้องไห้...ฮึก..ก็พี่ไม่ใช่หรอ//สะอื้น

อั๊กกี้:พี่ผิดอะไรล่ะ//เช็ดน้ำตาเรน

เรน:หายไปตั้งหลายปี....เเล้วยังตัวเล็กเเบบนี้อีก...เสียชื่อเทพโลหิตมั้ย..เค้าตามหากันให้ทั่ว...สุดท้ายก็ไปอยู่บ้านคนที่เคยคิดจะฆ่าพี่อ่ะ//ทุบอกอั๊กกี้

จอร์แดน://จะไปห้ามเพราะคิดว่าเรนทำร้ายอั๊กกี้

คาร์ล:ให้เค้าคุยกันตามประสาพี่น้องเถอะครับ

จอร์แดน://พยักหน้า

อั๊กกี้:แม่เป็นไงบ้าง

เรน:เเม่เสียเเล้ว//กอด+ร้องไห้

อั๊กกี้:พ่อล่ะ//เย็นชา

เรน:เหมือนกัน...ฮึก..ฮือออออ//ร้องไห้

อั๊กกี้:ตอนไหน//เย็นชา

เรน:ตอนที่พี่ไม่อยู่อ่ะ...อึก...พวกมันเลยมาจับไปฆ่า

อั๊กกี้:พวกมันเป็นใคร!!//โกรธจัด

เรน:พี่!!//ตกใจ

อั๊กกี้:ใครกันที่กล้าทำแบบนี้!!//ยืนขึ้น

คาร์ล:นะ....นายท่าน..ตั้งสติครับ//ลูบหลัง

จอร์แดน:นี่มันเรื่องอะไรกัน?//งงเป็นไก่ตาเเตก

อั๊กกี้:ชั้นจะออกไปข้างนอก//เย็นชา

อั๊กกี้://เดินออกไป

เรน://เดินตาม

คาร์ล:เดี๋ยวผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง//นั่งบนโซฟา

จอร์แดน:อืม

อั๊กกี้:ไม่ต้องชั้นกับเค้ายังไม่รู้จักกันดี//เย็นชา

อั๊กกี้:ชั้นเดินกลับมาเอาโทรศัพท์//หยิบโทรศัพท์+เดินออกไป

คาร์ล:ครับ//เดินตามไป

จอร์แดน:หึ....เอาเเต่ใจชะมัด//มองตาม

จอร์แดน:ชั้นเกลียดเด็กเเบบนายสุดๆเลย//หันหลังกลับมา

อีกด้านหนึ่ง

อั๊กกี้:คาร์ล...เรน..ชั้นจะกลับบ้าน//เย็นชา

คาร์ล:ครับ//เดินไปเอารถ

เรน:พี่พ่อจะให้พี่รับตำแหน่งประธานบริษัท

อั๊กกี้:ได้//เย็นชา

เรน:ในสภาพนี้น่ะหรอ//สำรวจร่างกาย

อั๊กกี้:ใช่//เย็นชา

เรน:เดี๋ยวหนูจะหาชุดสูตให้

อั๊กกี้:ไม่ต้อง.....ก่อนวันรับตำแหน่งชั้นจะใส่ชุดธรรมดาไป..อยากรู้นิสัยของเเต่ละคนก่อน..//เย็นชา

เรน:ไปป่วนหรอ

อั๊กกี้:ใช่

ตัวอักษรไม่พออ่ะ

.......

พอก่อนนนนนนน

รอตอนหน้านะ

😁😁

                คุณพ่อสุดที่รัก

ตอนที่3

ที่บ้านของเมล(อั๊กกี้นั่นเเหละเขียนชื่อจริงเค้าไปเลยละกัน)

เมล:กลับมาเเล้วครับ//เดินเข้าบ้าน

เมด:ฮึก...คุณหนู//กอด

เมล:ป้าครับ...ผมหิวเเล้วครับ..

เมด:ค่ะ..เดี๋ยวป้าทำกับข้าวให้นะคะ

10นาทีผ่านไป

เมด:เสร็จเเล้วค่ะ//วางอาหารบนโต๊ะ

เมล:ขอบคุณครับ

5นาทีผ่านไป

เมล:อิ่มเเล้วครับ

เรน:พี่ไปซื้อของกัน

เมล:ไปทำไม

เรน:เเล้วพี่มีชุดใส่มั้ยละ

เมล://ส่ายหน้า

เรน:งั้นไปกัน

เมล://พยักหน้า

บนรถ

เรน:พี่จะไปหาคนที่ซื้อพี่มั้ย

เมล:ไม่รู้สิ

เรน:ไปหาเค้าหน่อยมั้ยล่ะ

เมล:ก็ได้...

เรน:งั้นไปกัน//ขับรถออกไป

เมล:เเล้วชุดล่ะ

เรน:ค่อยซื้อ

ที่บ้านของจอร์แดน

ก๊อกๆๆ

พ่อบ้าน:ใครครับ//เปิดประตู

จอร์แดน:ให้เค้าเข้ามา

พ่อบ้าน:ครับ

พ่อบ้าน:เชิญครับ

เมล:...ครับ//เย็นชา

เรน:หนูไม่เข้าไปนะ...พี่เข้าไปเถอะ

เมล:ทำไม//เย็นชา

เรน:หนูไม่ค่อยชอบเข้าบ้านคนที่ไม่รู้จัก

เมล:ถ้าชั้นรู้จักก็หมายถึงเธอรู้จักด้วย//เย็นชา

เรน:หนูเเพ้อีกแล้ว....ไปกันเถอะ//เดินไป

จอร์แดน:มาทำไม//มองหน้า.

เมล:อยากเห็นหน้าคนที่ซื้อชั้นมาเป็นครั้งสุดท้าย//เย็นชา

???:เมล

เมล:!!!//ตกใจ

เควิน:มึงจริงๆด้วย//กอด

เควิน:มึงยังปากหมาไม่เปลี่ยนเลยนะ...ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี

เมล:ปากหมาพ่องดิ...เค้าเรียกว่าปากปีจอ..พูดให้สุภาพด้วย...เเล้วเนี่ยปล่อยกูได้ละ//ดิ้น

เควิน:โทษที..คิดถึงว่ะเพื่อน//ปล่อย

เมล:กูก็คิดถึงมึง

จอร์แดน:ทำไมพูดกับผู้ใหญ่เเบบนั้นล่ะ

เมล:ยุ่ง!!..มึงมานี่เลย//เดินออกมาข้างนอก

เควิน:มึงมีไร//เดินตาม

เมล:มึงรู้จักไอวิปริตนั่นได้ไง

เควิน:นั่นพี่ชายกู

เมล: •Δ• ...อะ...อะไรนะ!!

เควิน:นั่น-พี่-ชาย-ของ-กู..//เน้นคำ

เมล:เหอะ..ไปกันเถอะ..ขี่หลังหน่อย

เควิน:นิสัยชอบขี้หลังคนอื่นของมึง..เมื่อไหร่จะเปลี่ยนสักทีวะ//ให้ขี่หลัง+เดินเข้าบ้าน

เมล:เสือก...ขี้บ่นจริงๆเลยมึงอ่ะ

เควิน:เออๆ....เเล้วนี่มึงจะไปไหนต่อปะ

เมล:เรนจะพาไปซื้อชุด

เควิน:ห้ะ..เรน//วิ่ง4x100

ในบ้าน

เควิน:เรนจัง~~~~

เรน:คะ?

เควิน:ให้พี่ไปด้วยมั้ย//เดินไปนั่งใกล้ๆ

เรน:เอ่อ....//มองหน้าเมล

เมล:ปล่อย

เควิน://ปล่อย

เมล:จะไปก็ได้นะไม่ว่า...เเต่..ห้ามอยู่ใกล้น้องสาวกู...เเค่นี้เเหละ//ส่งสายตาอมหิต

เหมือนจะบอกว่า"ถ้ามึงจีบน้องสาวกู..มึงตาย" ทำท่าเชือดคอ

เควิน:ตัวมึงเล็กขนาดนี้จะฆ่ากูได้หรอวะ..55555

เมล:เรน//เเบมือ

เรน:นี่ค่ะ//ยื่นปืนให้

เมล:แต่ว่านะ..อืม..เเบบนี้คงฆ่าได้เนอะเรน//รับมา+ควงปืนเล่น

เรน:ค่ะ

จอร์แดน:หึ..ก็เเค่ปืนของเล่น//นั่งมอง

เมล:ปืนของเล่นหรอ...ลองกับใครดี...นายหรือเควินดีนะ//มองหน้า

เควิน:อย่าลองกับผมเลยครับ...ลองกับพี่ชายผมนู่น

เมล:ได้//เล็งปืนไปทางจอร์แดน

เมล:ปัง!!//ยิง

จอร์แดน:โอ้ย!!..//โดนยิงที่เเขน

เมล:ยังดีนะที่ชั้นใจดีไม่ยิงไปที่หัวใจ

จอร์แดน:!!!..//เลือดไหลไม่หยุด

เมล:ไปกันเถอะเรน...เควิน..//เดินออกไปแบบชิว