...กริ๊ง~ กริ๊ง~...
...ช่วงเวลานอนอันแสนสบายของคนตัวเล็กที่นอนขดอยู่บนเตียงกำลังจะจบลงเพราะมีเสียงนาฬิกาปลุกเจ้าปัญหาที่วางอยู่หัวเตียงดังขึ้น คนที่กำลังนอนอยู่งัวเงียเหมือนจะยังไม่อยากบอกลาที่นอนอันแสนนุ่มของตัวเอง มือเล็กควานหาสิ่งที่กำลังทำตนหงุดหงิด เพื่อปิดเสียงของมัน...
...แต่ก็ยังหนีไม่พ้นเสียงเคาะประตูของแม่บ้านที่ดังตามไล่หลังมา...
...ก๊อกๆ ก๊อกๆ...
..."คุณหนูตื่นรึยังคะ"...
..."......."...
..."ถ้าคุณหนูตื่นแล้วให้ลงไปทานข้าวนะคะ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงรออยู่ค่ะ"...
..."อืออออ เดี๋ยวตามไปนะครับ" น้ำเสียงลากยืดยาวเหมือนเด็กน้อยทำให้แม่บ้านอดไม่ได้ที่จะยิ้มเอ็นดูอยู่ที่หน้าประตูคนเดียว เพราะเห็นมาตั้งแต่ยังเด็กถึงได้รู้ว่าคุณหนูของเธอขี้เซาขนาดไหน...
...มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาเล็กน้อย นั่งกะพริบตาปริบปริบ เพื่อปรับสายตาในตอนเช้าแล้วลุกขึ้นตรงดิ่งไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวแทบจะทันที...
...ใช้เวลาไม่นานคนตัวเล็กก็มาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับกางเกงสแล็คสีดำที่เหมือนจะพร้อมเข้าไปทำงานวันแรกก็พาตัวเองเดินลงมาชั้นด้านล่างเพื่อทานอาหารเช้ากับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา...
..."อชิเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ ไข้ยังไม่ลดหรือเปล่าลูก" เสียงของหญิงผู้เป็นแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นลูกชายที่เดินทำหน้ามุ้ยไปนั่งที่โต๊ะอาหาร...
..."ก็ดีขึ้นมาบ้างแล้วแต่ชิไม่อยากไปทำงานเลยอ่ะม๊า" คนตัวเล็กทำเสียงอ้อนคุณแม่แล้วเดินไปหย่อนก้นลงนั่งที่ประจำของตัวเองที่มีคนเป็นพ่อมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว...
..."นี่ก็ป่วยมาเป็นอาทิตย์คงหายแล้วมั้ง ไปทำงานได้แล้ว" เสียงของพ่อผู้เป็นใหญ่ในบ้านที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้นมา...
..."โหห ป๊าอ่ะ ชิพึ่งจะเรียนจบเอง แล้วก็พึ่งหายป่วยด้วย ป๊าก็จะให้ชิทำงานเลยหรอ" แต่ก็ไม่ทันได้มองหน้าผู้เป็นลูกชายเลย ว่าตอนนี้อชิทำเหมือนแมวอ้อนขนาดไหน เพราะไม่อยากไปทำงานตามที่เคยสัญญาไว้กับผู้เป็นพ่อ...
..."ให้เวลามาปีกว่าแล้วหนิ ก็ตามที่สัญญากันไว้ไง"...
..."แต่...-" ยังไม่ได้หาข้ออ้างคนเป็นพ่อก็พูดขึ้นมาเสียก่อน...
..."หรือว่าสานต่อธุรกิจให้ป๊าให้ไม่ดีหรอ งั้นไม่ต้องทำก็ได้ ตามใจ "...
..."มันก็ดีอยู่ แต่ชิยังไม่พร้อมหนิป๊า" อชินึก...
...อยากจะตบปากตัวเองสักทีที่พูดอะไรไม่คิด หากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่สัญญาอะไรทั้งนั้น...
..."ถ้าชิไม่พร้อมตอนนี้ จะพร้อมตอนไหนละ"...
...คนตัวเล็กเงียบไปไม่นานก็พูดขึ้นต่อ...
..."...ชิกลัวว่าจะทำออกมาได้ไม่ดีเท่าป๊า"...
..."ยังไม่ลองทำเลยหนิ จะรู้ได้ยังไงว่าทำได้ไม่ดีเท่าป๊า ไม่แน่ชิอาจจะทำมันออกมาดีกว่าป๊าซ่ะอีก" ผู้เป็นพ่อกำลังพยายามพูดกล่อมลูกชายให้คล้ายตาม...
..."....ทำไมป๊าไม่ให้เฮียทำอ่ะ"...
..."เฮียเขาก็ทำอยู่ไง"...
..."ป๊าก็ให้เฮียทำทั้งสองบริษัทเลยสิ เฮียเก่งจะตาย"พูดเสร็จก็ยกนิ้วขึ้นมาเป็นท่าประกอบ...
..."กำลังหาเรื่องอะไรให้เฮียอีกละ" เสียงของคนมาใหม่ดังขึ้นดึงความสนใจของคนที่นั่งคุยกันอยู่หันไปมองตามเสียง...
..."เฮียยยยย" พอมองเห็นคนที่น่าจะช่วยตนได้ก็เรียกเสียงอ้อนไว้ก่อน...
..."เฮียรู้นะ ว่าจะชิจะพูดอะไร 'ไม่ครับ' " เขารู้ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะขอร้องให้พูดกับผู้เป็นพ่อว่าตนยังไม่พร้อมและกำลังจะโยนมันมาให้เขา...
...อชิยังไม่ทันจะเอ่ยพูดในสิ่งที่ตนต้องการเขาก็โดนปฏิเสธก่อนเสียแล้ว...
..."เฮียอ่ะ งอนละ" อชิทำกอด.อกพร้อมกับเบนหน้าหนีไม่สบตาผู้เป็นพี่ชาย...
..."หึ เด็กน้อยของเฮีย" ว่าพรางยื่นมือไปขยี้ผมอย่างเอ็นดู...
...คนที่อยู่ตรงนั้นก็พายิ้มเอ็นดูความน่ารักของพี่น้องคู่นี้ตามๆกันไป...
...—ยังไม่ตรวจคำผิด—...
ปล.เขียนบรรยายเรื่องแรกในชีวิต💐
...ทานข้าวกันเสร็จอชิก็เตรียมตัวให้พร้อมที่จะออกไปทำงานวันแรกโดยมีคุณแม่ยืนจัดชุดให้เรียบร้อย...
..."ตั้งใจทำงานนะลูก "ผู้เป็นแม่กล่าวให้กำลังก่อนยื่นมือไปลูบหัวมนแล้วมาจับแก้มน้อยๆอย่างมั่นเขี้ยว...
..."รับทราบครับ ชิโตแล้วน๊าา"...
..."แต่ก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาของม๊าเหมือนเดิม"...
..."ไปแล้วนะครับป๊า" ไม่ลืมที่จะบอกผู้เป็นพ่อก่อนไป...
..."อืม ทำงานไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามเฮียละกัน"...
..."ครับ"...
...หลังจากที่รถหรูเคลื่อนตัวออกมาได้ไม่นานคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างคนขับก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหมือนคนเบื่อหน่าย...
..."ไม่อยากทำขนาดนั้นเลย"...
..."เปล่า ชิแค่ตื่นเต้น ....กลัวด้วย"...
..."ไม่ต้องตื่นเต้น ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก" ร่างสูงเพียงพูดให้กำลังใจเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กคิดมาก...
..."....งั้นหรอ แล้ววันๆชิต้องทำไรบ้างอ่ะ"อชิเอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองต้องเจอในแต่ละวัน...
..."ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ถ้าวันไหนมีลูกค้าคนสำคัญ ต้องมาต้อนรับด้วยตัวเอง"...
...คนตัวเล็กทำหน้างุนงงกับคำพูดเมื่อสักครู่ แล้วแบบนี้มันไม่แปลกไปหน่อยหรอ สองมาตราฐานเห็นๆ...
..."มีแบบนี้ด้วยหรอ แล้วลูกค้าคนอื่นๆอ่ะ"...
..."ให้เป็นหน้าที่ของเลขา หรือแล้วแต่ชิเลยถ้าคิดว่าต้อนรับไหว"...
..."ขนาดนั้นเลยดิเฮีย"...
..."ล้อเล่นนน" แค่นหัวเราะน้อยๆออกมากับท่าทางที่ดูเหมือนจะตกใจพร้อมกับความอยากรู้ว่ามันขนาดนั้นเลย...
..."ค่อยโล่งหน่อย ไม่ชอบคนเยอะ"...
...ตอนนี้รถหรูแล่นมาจอดเทียบอยู่ที่หน้าบริษัทคนตัวสูงกันหันมามองคนที่เบาะข้างๆที่เหมือนจะลงแต่ก็ไม่ลงสักที...
..."พร้อมมั้ย" เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสบายๆเพื่อไม่ให้อีกคนกังวลใจ...
..."พร้อม!" ทำใจอยู่นานอชิก็สูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นใจสุดๆ...
..."ค่อยสมกับที่เป็นน้องเฮียหน่อย"...
..."ใช่ม้ะะ"...
..."ลงได้แล้ว"...
..."อ้าว เฮียไม่ลงไปด้วยกันอ่ะ"...
..."ก็ไป แต่จะให้จอดรถตรงนี้ก็ไม่ได้มั้ย"...
..."อ่อ จริงด้วยแฮะ"...
..."ไอ่เด็กเอ้ย"...
..."24แล้วเหอะ"...
..."อะไรนะๆ2ขวบอ่อๆ"...
..."เฮียโว้ยย รีบไปจอดรถเลยนะ"...
..."ครับๆไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"...
...หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้ามาในบริษัทพนักงานทั้งหมดก็มองตามกันเป็นตาเดียว จนคนตัวเล็กเริ่มเกร็งจึงยื่นมือน้อยๆไปดึงเสื้อของพี่ชายไว้ จนต้องยื่นมาจับมือเล็กไปกุมไว้...
..."สวัสดีค่ะคุณเจษ คุณอชิ" พนักงานสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายคนมาใหม่ทั้งสองด้วยท่าทางที่สุภาพ อ่อนน้อม...
..."ครับ นี่คุณนุ่มพี่จะให้มาเป็นเลขาของชิ"...
..."อ่อครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"...
..."เช่นกันค่ะ"...
..."ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามคุณนุ่มได้เลยนะ"...
..."ครับ" อชิเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเชิงขัดเขินคงเป็นเพราะคนเล็กอาจจะยังไม่ชินกับสถานการณ์แบบนี้...
..."เดี๋ยวนุ่มพาคุณอชิไปดูห้องทำงานนะคะ"...
..."ครับ" ว่าเสร็จอชิก็เดินตามหลังเลขาสาวที่เดินนำไปก่อนเพื่อที่จะพาคนตัวเล็กไปที่ห้องทำงานของตัวเองโดยมีพี่ชายเดินตามหลังมาด้วยเนื่องจากอชิคนขี้อายไม่ยอมปล่อยมือให้พี่ชายไปไหน...
..."ปล่อยได้ยัง เฮียไม่หนีไปไหนหรอก" ตอนแรกเป็นเขาที่กุมมือเล็กไว้ ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าคนตัวเล็กกุมมือเขาแทน...
..."งั้นหรอ" คนตัวเล็กหันมามองก่อนจะยอมปล่อยมือในออก...
...พอถึงที่หมายเลขาสาวก็ยื่นคีย์การ์ดให้คนตัวเล็กสองใบ...
..."ครับ?"...
..."คะ?"...
...ทั้งสองต่างทำหน้าไม่เข้าใจกันว่าอีกฝ่ายกำลังจะสื่ออะไรกับตัวเอง...
..."มีอะไรรึเปล่า" เป็นเจษที่พูดขึ้นมาก่อนเพราะทั้งสองมัวแต่มองหน้ากันสลับกับคีย์การ์ดไม่ยอมพูด...
..."อ่อ ชิหมายถึงทำไมให้คีย์การ์ดมาสองใบอ่ะครับ"คนตัวเล็กชูคีย์การ์ดขึ้นมาโชว์...
..."อ่อ...นุ่มให้คุณชิไว้สำรองหน่ะค่ะ เผื่อลืมหรือว่าทำหาย" นุ่มรีบตอบเพื่อคลายความสงสัยให้คนตรงหน้า...
..."แล้วคุณนุ่มจะเข้ามาหาชิยังไงอ่ะครับ"...
..."นุ่มก็จะเคาะประตูก่อน ถ้าคุณชิอนุญาตนุ่มก็จะแสกนบัตรพนักงานเข้าไปค่ะ" ว่าพลางยกบัตรที่ห้อยคออยู่ให้คนตัวเล็กดู...
..."หรอครับงั้นใบนี้ชิให้เฮียนะ เผื่อคิดถึงแล้วอยากมาหาชิ" คนตัวเล็กยื่นคีย์การ์ดให้พี่ชายก่อนจะเก็บของตัวเอง...
..."โอเคครับ ไว้เดี๋ยวจะแวะมาหาบ่อยๆ"...
..."ทำการทำงานเถอะครับ ชิอยู่ได้"...
..."งั้นเฮียไปนะ"...
..."ครับ"...
...นุ่มยืนยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่คนเดียวเพราะเขาไม่เคยเห็นคู่พี่น้องไหนน่ารักเท่านี้มาก่อน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกับอชิคนตัวเล็กก็หายเข้าไปในห้องก่อนแล้ว จนเธอต้องรีบตามเข้าไป...
...—ยังไม่ตรวจคำผิด—...
...คนตัวเล็กเริ่มเดินสำรวจภายในห้องที่ดูเรียบง่ายแต่ก็ดูหรูหราอยู่เหมือนกัน ซึ่งมันถูกใจคนอย่างอชิอยู่ไม่น้อย แค่นี้ก็พอสำหรับเขาแล้ว...
..."ถ้าคุณอชิขาดเหลืออะไร หรือต้องการอะไรเพิ่มบอกนุ่มได้เลยนะคะ เดี๋ยวนุ่มจะจัดหามาให้"...
..."รบกวนคุณนุ่มด้วยนะครับ" ถึงจะเอ่ยบอกอย่างนั้น แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่อยากได้อะไรเพิ่มเติม...
..."ยินดีค่ะ มันเป็นหน้าที่ของนุ่มอยู่แล้ว"...
..."ขอตัวนะคะ มีอะไรเรียกใช้นุ่มได้ตลอดเลยนะคะ"...
...คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรกลับไป...
..."...เดี๋ยวครับ"เพียงแต่ลังเลอยู่ว่าจะพูดดีเปล่า...
..."คุณอชิมีอะไรรึเปล่าคะ"...
..."..เรียกชิสั้นๆก็ได้นะครับ"...
..."ได้ค่ะคุณชิ งั้นนุ่มขอตัวนะคะ" นุ่มขอตัวออกจากห้องเพื่อให้เวลาส่วนตัวกับเจ้านายของเธอได้เดินสำรวจห้องอย่างสบายใจ...
...เวลานี้เหลือเพียงคนตัวเล็กคนที่อยู่ในห้อง คอยเปิดดูเอกสารต่างๆที่ให้นุ่มจัดหามาให้เพื่อจะได้ศึกษาและทำความเข้าใจกับงาน ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูที่ดึงความสนใจของคนตัวเล็กออกจากงานตรงหน้า...
...ก็อกๆ ก็อกๆ...
..."เชิญครับ"...
..."นุ่มเอาข้อมูลเกี่ยวกับลูกค้าที่นัดคุณชิไว้มาให้ค่ะ" ว่าพรางยื่นแฟ้มเอกสารให้คนตัวเล็กเพื่อเปิดอ่านข้อมูลดูคร่าวๆ...
..."ขอบคุณครับ แล้วเขาได้แจ้งรึเปล่าครับว่านัดไว้ที่ไหน เวลาเท่าไหร่"...
..."แจ้งค่ะ นัดที่××× 12:30 น. ค่ะ"...
..."ครับ แล้วคุณนุ่มจะไปกับชิรึเปล่า"...
..."อันนี้ก็แล้วแต่คุณชิเลยค่ะ"...
..."งั้นก็ไปด้วยกันนะครับ ชิไม่อยากไปคนเดียว"...
..."ค่ะ" นุ่มยิ้มตอบเพียงเท่านี้ก่อนจะขอตัวออกไปทำงานตัวเอง...
...เวลานี้ตะวันลับขอบฟ้าบ่งบอกว่าเป็นเวลา...
...เลิกงานของคนตัวเล็กแล้ว...
...Rrrrrrrrrr...
^^^"ว่าไงเฮีย" เสียงหวานเอ่ยทักทายคนปลายสายก่อน^^^
[ฮัลโหล ชิ] น้ำเสียงของคนปลายสายฟังดูรีบร้อนเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะกลับบ้านก่อน
^^^"เฮียมีไรรึเปล่า" เขาไม่เข้าใจว่าปลายสายจะรีบร้อนทำไมกัน^^^
[รอเฮียก่อนนะ กำลังไปรับ]
^^^"ครับ ชิลงมารอข้างล่างแล้วนะ"^^^
[ครับๆ เฮียจะถึงแล้ว แค่นี้นะ]
^^^"ครับ"^^^
...เวลาผ่านไปไม่นานที่อชิลงมานั่งรอพี่ชายที่ด้านล่างของตึกพร้อมกับนุ่มที่ไม่ยอมให้เขาอยู่คนเดียวเพราะกลัวว่าเขาจะเหงา ก็มีรถหรูมาจอดที่หน้าบริษัท พร้อมกับร่างสูงที่เปิดประตูลงจากรถขายาวรีบเดินมาหาคนตัวเล็กทันที...
..."รอนานมั้ย"...
..."ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ"...
..."เฮียกลัวว่าชิจะรอนาน ก็เลยรีบมา"...
..."ไม่ห็นต้องรีบเลย ชิอยู่กับคุณนุ่ม"...
..."ป่ะ..กลับบ้านกัน"...
..."..แล้วคุณนุ่มจะกลับยังไงครับ"อชิมองนุ่มสลับกับมองเจษว่าจะเอายังไงดี...
..."ไม่ต้องห่วงค่ะ วันนี้แฟนนุ่มจะมารับ"เธอรีบพูดก่อนกลัวว่าคนทั้งสองจะเป็นห่วง...
..."งั้นชิกลับก่อนนะครับ"...
..."ค่ะ" นุ่มเพียงยิ้มส่งให้คนทั้งสอง...
..."ไปเฮีย ชิคิดถึงป๊ากับม๊าแล้วว" ว่าแล้วคนตัวเล็กก็รีบเดินนำไปที่รถก่อน...
..."ไม่คิดถึงเฮียหรอ น้อยใจนะ" ร่างสูงที่เดินตามหลังทักท้วงขึ้นทันที...
..."คิดถึงสิครับ ได้ชานมสักแก้วจะคิดถึงที่สุดเลย"คนตัวเล็กหันมายิ้มให้พี่ชายจนตาหยี รับรองเลยว่าใครที่ได้เห็นต้องมั่นเขี้ยวแน่นอน...
...แน่นอนว่าชานมคือสิ่งที่อชิชอบที่สุดและสามารถใช้เป็นข้อต่อรองกับคนตัวเล็กได้ตลอด...
..."หึ ไอ่เด็กเอ้ยย" ขายาวรีบก้าวเท้าตามมาคว้าคนเล็กแล้วเดินกอดคอไปด้วยกัน...
...ไม่ว่าอชิจะโตแค่ไหนสำหรับคนในบ้านแล้วเขาก็ยังเป็นเด็กสำหรับทุกคนเสมอ...
...—ยังไม่ตรวจคำผิด—...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
