ภายในห้องโถงใหญ่อันประดับประดาด้วยรูปปั้นอันวิจิตรงดงาม โคมไฟระย้าจากคริสตัลอันส่องแสงประกายระยิบ ระยับ แจกันดอกไม้รายรอบทางเดินทอดยาวไปถึงทางเดินอันมืดสลัว ปรากฎเสียงฝีเท้าเคลื่อนไหวเป็นจังหวะที่หนักแน่น กำลังตรงมายังห้องโถง และหยุดตรงเงามืด ปรากฎเป็นร่างอันสูงใหญ่สวมผ้าคลุมกำบังกาย และเปล่งน้ำเสียงอันไพเราะ ยิ้มที่มุมปากแล้ว เอ่ยขึ้นว่า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เทพีแห่งสายลม "ไอริน" พันได้ยินเสียงนั้นเทพีไอริน ได้ทำความเคารพเจ้าของเสียงผู้นั้นอย่างอ่อนโยน และส่งยิ้มด้วยท่าทางอันดีใจ เอ่ยขึ้นว่า "ท่านวิส" ทั้งสองได้สวมกอดกันอย่างดีใจที่ไม่ได้เจอกันนาน วิสได้กล่าวขึ้นว่า เรามีภารกิจให้ท่านทำและท่านก็จงทำมันให้สำเร็จ หาไม่แล้วอาณาจักรลมแห่งนี้ต้องถึงกาลอวสานเป็นแน่ โชคชะตาจะพลิกพันหรือไม่อยู่ในมือของท่านแล้วไอริน หญิงสาวที่มีรูปโฉมใบหน้าอันงดงามผมยาวสลวยสีเงินเหมือนเส้นไหมและมีดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งประกาย ริมฝีปากเรียวเล็กนั้น ตอบกับมาด้วยน้ำเสียงอันไพเราะนั้นว่า "เราจะทำภารกิจครั้งนี้ให้สำเร็จอย่างแน่นอน ถึงแม้เราต้องสละชีวิตในครั้งนี้ก็ตาม เราก็จะทำมันให้สำเร็จจงได้ ท่านวิสได้โปรดวางใจ ต่อแต่นี้ไปเราจะเป็นคนรับภาระอันยิ่งใหญ่นี้เอง แล้วไอรินก็คุกเข่าทำความเคารพส่งท่านวิส วิสเดินกลับไปในทางเดินอันมืดสลัวหยุดฝีเท้านั้นแล้วครุ่นคิดในใจแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก คิดไปว่าเอาแล้วสิจะเป็นยังไงต่อไปละ ภารกิจอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ในมือของสาวน้อยไอรินเทพแห่งสายลม แล้วก็หันกับไปมองด้วยหางตาพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างเบาๆอย่างพอใจร่างนั้นก็ค่อยๆเรือนหายไปในความมืด ไอรินมองไปทาง ท่านวิสจนลับสายตา และเดินตรงไปยังกลางห้องโถงที่มีน้ำพุตั้งอยู่แล้วร่ายเวทมนต์นั้นไปกลางบ่อปรากฎภาพเบื้องหน้าเป็นเด็กหนุ่มสองคน ที่มีใบหน้าที่คล้ายกันแตกต่างแค่สีผมและสีตา ปรากฎเบื้องหน้าไอรินยิ้มที่มุมปากและเอ่ยขึ้นว่า"ถึงเวลาแล้วสินะ"แล้วภาพนั้นก็เลือนหายไป

เสียงเรียกของหญิงสาววัยกลางคนที่มีใบหน้าอันงดงามเปล่งเสียงเรียก ชายหนุ่มผิวขาว ใบหน้าคมสัน ดวงตาเปล่งประกายดั่งอัญมณี รูปร่างหน้าตาสง่างาม ขานรับเสียงเรียกอย่างโอนโยน"ท่านแม่"เธอคือองค์ราชินีนั่นเอง เธอเปล่งเสียงเรียกอีกครั้ง"ไคอา" "คีย์" ชายหนุ่มขานรับและรีบเดินไปตามเสียงนั้น"ไคอา"องค์ชายลำดับที่1 ชายหนุ่มผมสีเงิน ท่าทางสุขุมเยือกเย็นดูลึกลับ "คีย์"องค์ชายลำดับที่2 ชายหนุ่มผมสีทอง ท่าทางร่าเริง สนุกสนาน ทั้งสองเป็นฝาแฝดกันต่างกันแค่สีผมและสีดวงตา ทั้งสองเดินผ่านห้องโถงใหญ่ตรงมายังประตูชั้นนอก บรรดาคนรับใช้สาวๆทั้งหลาย พันได้เห็นใบหน้าชายหนุ่มทั้งสองถึงกับเขินอายไปตามๆกัน กับใบหน้าอันงดงามของเขาทั้งสอง เบื้องหน้าของเขาทั้งสองนั้นเป็นสวนดอกไม้หลากหลายชนิด รายล้อมอยู่เต็มไปหมด สองพี่น้องทอดสายตาไปยังโต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่มุมสวน ทั้งสองเดินตรงไปแล้วหยุดต่อหน้าหญิงสาววัยกลางคนผู้นั่น กล่าววาจาพร้อมกัน"ท่านแม่"พร้อมแสดงความเคารพ องค์ราชินีนั้นพยักหน้ารับ พร้อมกล่าวว่ามานั่งใกล้ๆแม่นี่สิลูกทั้งสองของแม่ พร้อมกับพยักหน้าให้คนรับใช้รินน้ำชายามบ่ายให้ทั้งสอง "ไคอา"เอ่ยถามผู้เป็นแม่"ท่านแม่"เรียกเรามีอะไรให้ลูกทั้งสองรับใช้หรือไม่ องค์ราชินียิ้มและกล่าวว่ามีสิ ย่อมมีอยู่แล้ว ถึงเวลาแล้วที่ลูกทั้งสองต้องออกไปพบปะราษฎรของลูกพร้อมทั้งรับฟังปัญหาของประชาชน เพราะต่อไปลูกต้องเป็นกษัตริย์ของอาณาจักรนี้ต่อไป"ไคอา"เพราะลูกเป็นรัชทายาทลำดับที่1 กำหนดการได้เริ่มขึ้นในอีกหนึ่งสัปดาห์ ลูกทั้งสองจงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทางในครั้งนี้ ทั้งสองพยักหน้ารับแล้วเดินตรงออกมา"คีย์"ผู้ที่ตื่นเต้นดีใจสุดๆ ที่จะได้เดินทางออกจากวังเป็นครั้งแรกชายหนุ่มผมทอง ใบหน้าอันงดงามยิ้มและคิดในใจ การออกเดินทางในครั้งนี้ต้องมีเรื่องสนุกแน่ๆคิดแล้วก็หัวเราะคิกๆออกมาดูมีความสุขเหลือเกิน"ไคอา"ได้ยินเสียงหัวเราะของน้องชายนั้นแล้ว หันมองน้องชายของเขาพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเขาดูร่าเริงกว่าปกติเหลือเกิน ทันไดนั้นได้มีลมเย็นเยือกพัดมาปะทะที่ใบหน้าของ"ไคอา"ชายหนุ่มรู้สึกรับรู้ได้ว่าการเดินทางในครั้งนี้คงไม่ธรรมดาเป็นแน่ ชายหนุ่มทั้งสองเดินออกไปจนสุดทางเดิน เอาแล้วสิการเดินทางของเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร โชคชะตาจะให้เขาได้เจออะไรบ้าง วงล้อแห่งโชคชะตากำลังเริ่มขึ้นแล้ว..

เกิดปรากฎการณ์บนท้องฟ้าเมฆสีดำเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วทั้งลมฝนและพายุกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสายเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังกึกก้อง สัตว์เวทย์ตัวหนึ่งได้พุ่งตกลงมาจากฟากฟ้าลงมาใจกลางป่าแห่งความตาย สัตว์เวทย์ตัวนี้มีสีดำ ดวงตาประกายแดงสีแดงเหมือนสีเลือดค่อยๆคืบคลานออกมาจากหลุมนั้น บรรดาสัตว์เวทย์ทั้งหลายที่ได้เห็นปรากฎการณ์ในครั้งนี้ ต่างพากันถอยห่างและวิ่งหนี แตกตื่นกันออกไป แค่มันคำรามก็ทำให้เกิดสายฟ้าฟาด มันสามารถเรียกลม และพายุระดับทำลายล้างแล้วร่าง สีดำนั้นก็เรือนหายไปในพายุนั้น 16 ปี ผ่านไป ไวเหมือนโกหก ตัดภาพมาที่ต้นไม้สูงใหญ่อายุ 100 กว่าปี สูงตะหง่าน กิ่งก้านสาขามากมาย ใต้ต้นไม้นั้นปรากฎร่างสัตว์ตัวเล็กน่ารัก ชื่อของมันคือ"ซิลลา" มันมีสีดำดวงตากลมโต หางยาว นอนกลิ้งบนต้นหญ้าที่นุ่มหนาอย่างสนุกสนาน มันวิ่งไล่จับผีเสื้อตัวน้อยอย่าเพลิดเพลินใจ มันวิ่งไปเรื่อยๆจนไปชนกับอะไรบางอย่าง น้ำเสียงนั้นเอ่ยขึ้นอย่าเอ็นดู"ซิลลา" ข้าตามหาเจ้าตั้งนานเจ้าแอบลงมาเกิดที่ป่าแห่งนี้สินะ"ซิลลา"มองไปในตาคู่นั้นพันนึกย้อนเหตุการณ์ในอดีตที่ภายในดวงตาของชายผู้นั้น เลือดในกายก็เกิดร้อนระอุ ร่างที่เล็กนั้นเปลี่ยนเป็นร่างใหญ่มหึมา ดวงตาเบิกกว้างเป็นสีแดงฉาน เขี้ยวและกรงเล็บงอกยาวออกมา มันมองตรงมายังชายที่อยู่ต่อหน้า บัดนี้มีความสง่างามกว่าแต่ก่อน มันเอ่ยถามขึ้นว่าหรือว่าท่านจะกลายเป็น..เป็น"มหาเทพไปเสียแล้ว" ใช่ "ซิลลา" เราคือ "มหาเทพวิส"นั้นเอง "ซิลลา" นึกภาพใบหน้าของผู้เป็นนายตัวเองขึ้นมาทันที สีหน้านั้นปนเศร้าของมันทำให้ มหาเทพวิส อดคิดถึงความหลังไม่ได้ นั้นคือเทพสงคราม เพื่อนรักของเขานั้นเอง ชายหนุ่มผู้ที่มีความองอาจสง่างาม ใบหน้าคมสัน รูปร่างสูงใหญ่เขามีศาสตราวุธวิเศษที่มีอนุภาพร้ายแรงทรงพลัง ไม่ว่าทำการรบในที่แห่งไหนเขาไม่เคยพ่ายแพ้เลยสักครั้ง จัดเป็นชายหนุ่มที่หล่อหาตัวจับยากในบรรดาเทพทั้งปวงทำให้เป็นที่หมายปองของเทพต่างๆ เช่นกัน เมื่อมีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดไม่น้อยเหมือนกัน อีกใบหน้าชายคนหนึ่งก็ได้ปรากฎขึ้นในความทรงจำเมื่ออดีต 100 ปีที่ผ่านมาของเขา ด้วยเช่นกัน เขาคือคนที่เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์เศร้าในครั้งนั้น "มหาเทพ" นิ่งงันหรี่สายตาลงเล็กน้อย วิสคิดแล้วพันหันหน้ามองไปบนท้องฟ้าแล้วภาพในอดีตนั้นก็พุดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาคนนั้นคือใครผู้ที่สร้างบาดแผลให้"มหาเทพ"ได้เช่นนี้ แม้แต่"ซิลลา"ก็เลือดขึ้นหน้า เอาแล้วสิต้นเรื่องมาละจะเป็นยังไงละทีนี้