นายหญิงที่รัก

\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_\_

โลกที่เต็มไปด้วยสิ่ง

มีชีวิตหลากหลายอย่างแต่ แวมไพร์นั่นเป็น

สิ่งที่พวกมนุษย์นั้นเกลียดเป็นอย่างมาก

พวกเขาคิดว่า พวกแวมไพร์นั่นเป็นลูกน้องของจอมมารเลยเกลียดเป็นอย่างมากใครที่เลี้ยงแวมไพร์จะโดนสั่งประหารชีวิต

" เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงไหมที่แวมไพร์นั้นเป็นลูกน้องของจอมมารอารีแอน "

" ไม่คะ "

เด็กสาวตอบไป โดยไม่รู้ว่าท่านแม่ของเธอนั้นโกรธคำตอบของเธอเป็นอย่างมาก ก่อนที่แม่ของเธอจะเดินออกจากห้องไปหญิงสาวที่อยากจะพบกับแวมไพร์ เธอตั้งตารอที่จะได้พบแวมไพร์ตัวเป็นๆอีกครั้ง

เมื่อ1ปีที่แล้ว

{ 1ปีที่แล้ว }

มีเสียงดังออกมาจากห้องครัวที่อยู่ข้างห้องของเธอ เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเธอสงสัยว่าเสียงที่เธอได้ยินนั้นคือเสียงของอะไร หญิงสาวไมได้ค่อยๆเปิดประตูเพื่อดูว่าสิ่งได้ยินนั่นคืออะไร เธอเห็นผมสีขาวที่กระทบกับแสงจันทร์นั้นสวยมากจนหญิงสาวเหม่อมองสักพักก่อนที่จะคิดขึ้นมาได้ ว่าพวกแวมไพร์นั่นมักจะมีผมสีขาว เธอตื่นเต้นมากที่จะได้พบแวมไพร์ตัวเป็นๆ เธอเดินเข้าไปในครัวโดยไม่รังเลเลยสักนิด

" นี้เธอ ทำอะไรอยู่หรอสนใจมาเป็นเพื่อนกับฉันไหม "

"มนุษย์... "

สิ้นเสียงของแวมไพร์ตัวนั้น เธอก็กระโดดเข้ามาหาหญิงสาวเพื่อจะดูดเลือดแทนที่หญิงสาวจะขัดขึ้นเธอดันยอมโดนดูดเลือดโดยไม่ดิ้นแต่อย่างน้อย แวมไพร์สาวตกใจกับการกระทำของหญิงสาวเป็นอย่างมาก

" เธอชื่ออะไรฉันอารีแอน คอร์ส เป็นลูกคนที่4ของตระกูล "

"ฉันอีฟ ไม่มีตระกูล "

หญิงตาเป็นประกาย แล้วเข้าไปกอดอีฟ ด้วยความดีใจ แต่เธอนั้นดีใจได้ไม่นาน แม่บ้านก็ดันเข้ามาในครัวเพื่อที่จะทำอาหารเธอตกใจที่แวมไพร์อยู่ที่คฤหาสน์ และกำลังจับแขนอารีแอนอยู่ด้วยความกลัวเธอได้รีบวิ่งไปบอกพ่อของเธอที่เป็นนักล่าแวมไพร์อย่างเร็ว ก่อนที่อีฟจะไปเธอได้ให้สัญลักษณ์ที่คอของอารีแอนเอาไว้

" ฉันไปก่อนนะอารีแอนหวังว่าฉันจะมีชีวิตรอดจนเธออายุครบ15ปีนะ "

ก่อนที่หญิงสาวจะตอบกลับเธอหัวเธอก็รู้สึกมึน ตาเริ่มเห็นไม่ชัด ก่อนที่ตาเธอจะปิดเธอได้เห็นพ่อเข้ามาเห็นเธอนอนกองกับพื้น และภาพก็ตัดไป ตื่นมาอีกทีหญิงสาวก็อยู่ในห้องของตัวเอง เธอหลับไปกี่นาทีหรือชั่วโมงเนี่ย หญิงสาวค่อยๆนั่งและพบกับหนังสือมากมายที่อยู่บนโต๊ะ

" หนังสือ อะไรเนี่ยฉันแค่หลับไปเองนะ "

หญิงสาวได้บ่นไปด้วยความงง ว่าทำไมหนังสือที่เกียวกับการรักษาสัญลักษณ์แวมไพร์ถึงมาอยู่ที่ห้องเธอได้ถึงแม้เธอจะชอบอ่านหนังสือแต่เธอไม่เคยอ่านวิธีการรักษาสัญลักษณ์แวมไพร์มาก่อน เธอเริ่มตรวจร่างกายของเธอและพบสัญลักษณ์แวมไพร์อยู่บนไหล่ด้านขวาของเธอ และในจังหวะนั้นเธอได้ยินเสียงของคนกำลังเดินทาที่ห้องของเธอ เธอเลือกที่จะแกล้งหลับ

" เธอยังไม่ตื่นเลยครับ สัญลักษณ์เริ่มที่จะใหญ่ขึ้นผมลองไปหาดูแล้วมันคือการทำสัญลักษณ์ของการเป็นคู่หมั้นกันครับ "

และหลังที่หมอของคฤหาสน์พูดจบทุกอย่างก็เงียบลงจนน่าสงสัย เธอเลยลืมตาขึ้นมาดูสถานการณ์ในตอนนี้ว่าทำไมถึงเงียบกัน พอเธอลืมตาขึ้นมาทุกสายตาก็หันมาที่เธออย่างรวดเร็วน้ำตาของท่านแม่ได้ไหล่ออกมา แล้วเข้าไปกอดหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงและรักของท่านแม่ หญิงสาวได้ถามไปตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้น

" เอ่อ นี้เกิดอะไรขี้นหรอคะ หนูหลับไปแค่1วันเองนะ ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะ หนูปลอดภัยแล้วคะท่านแม่เลิกร้องได้นะ "

" เธอไม่ได้หลับไป1วันแต่เป็น1ปี "

เธอตกใจในคำพูดของแม่เธอ 1ปีเลยหรอที่เธอนั้นหลับไป มันเป็นเวลาที่ยาวนานมากๆ จนคนในครอบครัวเริ่มไม่มีหวังว่าเธอจะตื่นขึ้นมาอีก และปาฏิหาริย์ก็มีจริง ทำให้เธอได้ตื่นขึ้นมาจากการกลับไหล เธอหลับไป1ปีแปลว่าตอนนี้เธออายุ 12ปีแล้ว พวกเขาจัดการฉลองที่หญิงสาวตื่นและงานวันเกิดพร้อมกัน เสียงของอีฟดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

" อายุ15ปีหรอ อีกนานเลยล่ะ "

" อะไร15ปีหรอจ้ะ? "

"ป่าวจ้ะ ลิเลียน เรามากินเค้กกันต่อดีกว่านะ"

" อื้ม "

หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปจนเธออายุครบ15ปี เธอจะได้เข้าเรียนในโรงเรียนขุนนางชื่อดัง เธอนั้นมีนิสัยที่คล้ายกับพ่อของเธอเป็นอย่างมาก เมื่อโตขึ้นมา เธอจำในสิ่งที่แวมไพร์สาวพูดได้ชัดเจนและพายามหาตัวอีฟ หลังจากที่อายุครบ15ปี ในขณะที่หญิงสาวนั่งอยู่บนรถม้าก็มีเรื่องเกิดขึ้น แวมไพร์โจมตีรถม้า

" แวมไพร์พวกนั่นหาเรื่องตายซะแล้ว อย่าหวังว่าจะรอดกลับไปนะ~ "

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย นิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน หญิงสาวได้กำจัดแวมไพร์ที่ละตัวๆ จนเหลือตัวสุดท้าย แวมไพร์ตัวนั้นมีผมสีขาวสว่างคล้ายกับอีฟ เธอเลยลองถามแวมไพร์ตัวนั้นดู

" เธอรู้จักอีฟ ไหม "

" ระ...รู้จักคะ! เธอเป็นสั่งให้พวกเรามารับคุณที่เมืองมนุษย์น่ะคะ "

" งั้นหรอ "

หญิงสาวปล่อยมือออก และให้เธอพาไปหาอีฟ ที่โรงเรียนเเวมไพร์ ชื่อดัง

{ โรงเรียน เดอะฟิฟท์ }

เป็นโรงเรียนที่มีแวมไพร์อยู่ถึง 12ล้านตัว ถ้าเทียบกับโรงเรียนของฉันแล้วที่นี้ใหญ่กว่าและเด็กนักเรียนเยอะกว่า

ในขณะที่กำลังเข้าโรงเรียนแวมไพร์ทุกตัวหันมามองอารีแอนด้วยความตกใจ หญิงสาวก่อนหน้านี้ได้พาเธอเดินชมรอบโรงเรียน และที่สุดท้ายก็คือการไปหาอีฟ

" นี้คือที่พักของแวมไพร์ชั้นสูง ถัดลงไปก็จะเป็นชนชั้นกลาง ส่วนชนชั้นต่ำหรือล่างอยู่ฝั่งทางนู้นน่ะคะ "

ที่นอนของคนชั้นต่ำอยู่ที่ป่ารกร้างและที่พักไม้ก็พุพังจนไม่น่าอยู่ เอาเสียเลยคนชั้นต่ำเขาอาศัยกันแบบนี้หรอ ถ้าพวกเขาเกิดอาการเป็นไข้หรือโรคได้ง่ายก็ไม่แปลกเลยสักนิดว่าทำไม

" ไม่ทราบว่าอยากจะดูห้องอะไรต่อหรอคะ?"

" ห้องครัวและสวนดอกไม้ "

" คะ "

ห้องครัวกของคนชั้นสูงนั้นสวยมาก อาหารของพวกเขานั่นมีแต่สิ่งดีๆ พวกคนชั้นกลางก็เหมือนกันถึงจะดูหรูแต่ก็ไม่เท่าของคนชั้นสูงเลยสักนิด ของคนชั้นต่ำโรงอาหารดูพุพัง ต้นหญ้าขึ้นแถมเหม็นอีก อาหารก็เป็นเลือดสกปรกหรือของเหลือคนชั่นสูง ขนาดก้างปลาเขายังเอามาทำข้าวต้มเลย ชั่งน่าสงสาร

" นี้คือสวนของคนชั้นกลางกับชนชั้นสูงพวกเขาจะอยู่รวทกันและจะมีแม่บ้านคอยมารดน้ำ,ทำความสะอาดให้24ชม.คะ "

" แล้วของคนชั้นต่ำล่ะ? "

" พวกเขาต้องปลูกกันเองส่วนดอกไม้ที่ปลูกก็เป็นดอกไม้ที่คุณภาพต่ำ "

หญิงสาวตกตะลึงกับการเป็นอยู่ของคนชั้นต่ำพ่อของเธอสอนตอนเธอเด็กๆว่าชนชั้นต่ำเป็นตัวนำเชือโรคมาให้แก่ชนชั้นสูง,กลางแบบพวกเรา ตอนนั้นฉันไม่เชื่อในสิ่งที่พ่อพูดจนพ่อพาดู มีแต่พวกคนชนชั้นต่ำที่เป็นโรค ที่ไม่เคยเห็นหรือรู้จักทั้งนั้นตอนนั้นฉันเลยเกลียดพวกคนชนชั้นต่ำเป็นอย่างมากและพอมารู้ความจริงเอาฉันเกลียดไม่ลงเลยที่พักอาศัยของพวกเขามันดูไม่ดีเลยสักนิด

" หลังจากนี้ฉันจะพาไปที่ห้องพักของคุณนะคะท่านอารีแอน "

" คะ "

ชนชั้นสูงหรอ? นี้ฉันได้อยู่ชนชั้นสูงได้ยังไง แล้วถ้าอยู่ชนชั้นสูงจะไปที่ๆของชนชั้นต่ำได้รึป่าวนะ

" นี้แล้ว ฉันสามารถไปที่พักของคนชนชั้นต่ำได้หรือไม? "

" ได้คะ "

ได้งั้นหรอ เขาคงจะไม่คิดว่าฉันจะไปทำร้ายเขานะ สาธุๆ ฉันเดินมาที่พักของคนชนชั้นต่ำและได้พบกับด่านตรวจอะไรสักอย่างก่อนเข้า

" ชนชั้นสูง พวกเราไม่ต้อนรับแวมไพร์ชนชั้นสูงอย่างเธอออกไป! "

" แวมไพร์หรอ ฉันใช่แวมไพร์ฉันเป็นมนุษย์ชื่ออารีแอน คอร์ส "

พวกเขาเงียบไปสักพักก่อนที่จะเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในจังหวะที่ฉันกำลังเดินชมห้องขอฃพวกเขา พวกเขานั้นทำตัวดีมาก และไปเจอกับห้องๆหนึ่งที่หรูมากๆ ฉันเลยลองเปิดเข้าไปดู สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ...อีฟ

" ไม่ได้เจอกันนานเลยนะอารีแอน "

- โปรดติดตามตอนต่อไป -