ฉันชื่อลิเดีย อายุ 20 ปี ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาล เพราะฉันเกิดอุบัติเหตุรถชนทำให้ความจำเสื่อม ที่จำได้ก็มีแค่พี่สาวเท่านั้น ยามว่างๆฉันจะอ่านนิยายที่พี่สาวของฉันเขียน พี่สาวของฉันเป็นนักเขียน พี่สาวให้ฉันลองอ่านนิยายต้นฉบับที่กำลังจะส่งให้ บก.ดู นิยายเรื่องมีชื่อว่า ‘’โชคชะตาพาเธอมาให้เจอ’’ นางเอกของเรื่องชื่อ "ลิเดีย" พี่สาวตั้งชื่อนางเอกตามชื่อฉัน และนิสัยนางเอกก็เหมือนฉัน ในนิยายเล่มนี้เนื้อหาก็จะประมาณว่า "ลิเดีย"กับ "นอร์ท"(พระเอกของนิยาย)ทั้งสองเป็นเพื่อนกันสมัยอนุบาล พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายสนิทกันมาก แต่ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้นอร์ทต้องย้ายโรงเรียนทำให้ทั้งคู่ไม่ได้เจอกัน และมาเจอกันช่วงมัธยม เหมือนพรหมลิขิต ในนิยายแนวโรแมนติกเมื่อมีพระเอก นางเอก ก็จะมีพระรองและตัวร้าย "อาเชอร์ "(พระรองในนิยาย)เขามีคาแรคเตอร์เป็นหัวหน้าห้อง เป็นคนดี คอยช่วยเหลือเพื่อนๆ เป็นสุภาพบุรุษ เรียนเก่งอันดับ 1 ของโรงเรียน และที่สำคัญ คือคอยดูแลซับพอร์ต ลิเดีย(นางเอกในนิยาย) อีกคาแรคเตอร์นึงคือคาแรคเตอร์ตัวร้าย "คอปเตอร์"(ตัวร้ายในนิยาย) เขาคอยรังแกกลั่นแกล้งนอร์ท (พระเอกในนิยาย) เพราะเขาก็ชอบลิเดียเหมือนกัน และคอยแกล้งและ "อาเชอร์"(พระรองในนิยาย)เพราะเขาอิจฉา ด้วยอดีตของคอปเตอร์ที่คอยถูกเพื่อนดูถูก เหยียดหยาม ว่าเป็นคนไม่เก่ง นิสัยไม่ดี เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในเรื่องการเรียน และการเข้าสังคม จนตอนนี้ การเรียนของเขาสามารถเก่งเทียบเท่าอาเชอร์ได้

ในนิยายเรื่องนี้คาแรคเตอร์ที่ฉันชอบมากสุดคือ "อาเชอร์" เพราะเขาเป็นคนดี เรียนเก่ง สุภาพบุรุษ ฉันอยากให้น้องของฉันเปลี่ยนพระเอกมากก

คาแรคเตอร์ที่น่าสงสารที่สุดก็คงเป็น "คอปเตอร์"เพราะใช้ความพยายามอย่างมาก

สวนคาแรคเตอร์ของพระเอกในนิยายดูจะไม่ค่อยน่าสนใจสักเท่าไหร่เลย ฉันว่าต้องบอกพี่สาวให้ปรับแก้ตัวละครใหม่หน่อยแล้วหล่ะ เมื่อฉันกำลังจะโทรบอกพี่สาว นิยายที่ฉันกำลังอ่านอยู่ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา แล้วฉันก็มาอยู่บนเตียงนอนแสนนุ่ม อยู่ในห้องที่เรียบหรูสวยงาม โคมไฟระยิบระยับ\~ ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

สาวใช้ : "คุณหนูลิเดียดิฉันขอเข้าไปนะคะ"

ลิเดีย : "เชิญค่ะ"

ลิเดีย : "เอ่อคือคุณคือใครหรอคะ"

สาวใช้ : "555 มุกใหม่ของคุณหนูตลกมากเลยค่ะ"

ลิเดีย : ……(ไม่ใช่มุกซะหน่อย) >\~<

สาวใช้ : "พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก คุณหนูคงจะตื่นเต้นสินะคะ จะได้เจอเพื่อนๆแล้วด้วย"

ลิเดีย : (เปิดเทอมหรอ)

จี๊ดดดด โอ๊ย (ความสงจำของลิเดียเริ่มผุดขึ้นมาบางส่วนแต่ยังไม่หมด)

สาวใช้ : "คุณหนูเป็นอะไรคะ เจ็บตรงไหนกันน เดี๋ยวดิฉันเรียกหมอมานะคะ"

ลิเดีย : "ไม่ต้องเรียกหมอหรอกค่ะ หนูหายแล้วค่ะ"

สาวใช้ : "ได้ค่ะ ถ้ามีอะไรก็เรียกดิฉันนะคะ"สายตาเป็นห่วง

ลิเดีย : "Ok ค่า"

หลังจากที่สาวใช้ออกจากห้องไป ฉันก็เริ่มใช้ความคิดว่าตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อมองกระจกหน้า ฉันดูเด็กลงอย่างมากน่าจะราวๆอายุ 16 พอหยิกตัวเองก็รู้สึกเจ็บ นี่ไม่ใช่ฝันถ้างั้นตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน สักพักเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น รายชื่อของคุณแม่ปรากฎขึ้นมา มันเป็นไปได้ยังไงกันในเมื่อพี่สาวของฉันเล่าว่าคุณแม่เสียชีวิตไปแล้วเนื่องจากอุบัติเหตุรถยนต์และฉันก็อยู่ในรถคันนั้นด้วย ฉับรับโทรศัพท์ขึ้น

ลิเดีย : "ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"

แม่ : "ลิเดียจ๊ะ ตอนนี้คุณแม่อยู่ห้าง ลิเดียอยากฝากซื้ออะไรมั้ยจ๊ะ"

จีดด\~\~\~(ความสงจำของฉันเริ่มผุดขึ้นมาทีละนิด)ฉันจำเสียงของคุณแม่ได้ ฉันจำได้ว่านี้คือแม่ของฉันหรือว่าหรือตอนนี้ฉันย้อนอดีตกลับมา

แม่ : "ลิเดียเป็นอะไรไปจ๊ะ"แม่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

ลิเดีย : "ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร หนูไม่อยากได้อะไรค่ะ" ฉันพูดด้วยเสียงสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้

แม่ : "ลูกร้องไห้งั้นหรอ เกิดอะไรขึ้น"

ลิเดีย : "หนูแค่คิดถึงแม่มากๆนะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก หนูขอวางสายก่อนนะคะ"

เมื่อวางสายโทรศัพท์ ฉันก็เริ่มเช็คมือถือทั้งเบอร์โทรศัพท์ก็ยังเป็นรายชื่อเหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มขึ้นก็คือ มีรายชื่อ นอร์ท และ อาเชอร์ เพิ่มมา หรือว่านี่จะเป็นโลกในนิยายที่พี่สาวฉันแต่งเพราะพี่สาวบอกว่าแต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อให้ฉันจำอดีตได้ เรื่องจึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับฉัน ฉันเข้ามาอยู่ในนิยายที่พี่แต่งและตอนนี้ ฉันพึ่งอายุ 17 ปี ตามในนิยาย เล่าถึงแค่ช่วงอายุที่ ลิเดีย อายุ 18 ปี เท่านั้น ทำให้ไม่รู้เลยว่า อีก 3 ปีข้างหน้า เมื่อลิเดียถึงอายุ 20 จะเกิดอะไรขึ้น คุณแม่จะตายรึป่าวด้วยอุบัติเหตุรถชนแล้วฉันจะความจำเสื่อมอีกครั้งรึป่าว

ถ้านี่เป็นโลกคู่นานแล้วร่างจริงๆที่อยู่อีกโลกนึงหล่ะ ตอนนี้จะเป็นอย่างไร จะนอนสลบอยู่รึป่าว หรือไม่ได้นอนสลบแต่เราสลับร่างกันถ้านอนแล้วตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะกลับร่างเดิมรึป่าว ฉันนั่งใช้ความคิดทั้งวันจนฟ้าเริ่มมืดแล้ว ฉันคิดว่านั่งอยู่ในห้องคงไม่ได้อะไรเมื่อคิดอะไรไม่ออกก็ออกไปเดินเล่นจนถึงสวนดอกไม้ ผีเสื้อบินมาเกาะที่นิ้วของฉัน มันน่ารักมากๆ เมื่อฉันกำลังชมผีเสื้ออยู่ ก็มีชายราวๆอายุ 17 ปีมาอยู่ตรงหน้าฉัน ดวงตาสีน้ำเงินลุ่มลึก ผมสีดำคลับสลวย งดงามมาก เหมือนที่พรรณนาไว้ในนิยายอย่างไม่ต้องสงสัย ชายคนนี้คือ นอร์ทพระเอกของนิยาย หรือว่าวันนี้จะเป็นวันที่พบกับ นอร์ท ตามในนิยาย แต่ไม่รู้ทำไมร่างกายของฉันถึงรู้สึกขนลุกขนาดนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกัน

ลิเดีย : "คุณคะ"

นอร์ท : "ครับ"

ลิเดีย : "สวนนี้เป็นสวนส่วนตัวคุณเข้ามาได้ยังไงคะ"

นอร์ท : "เอิ่มคือ คุณพ่อของคุณเชิญผมมานะครับ"

ลิเดีย : (อ่า วันนี้แล้วสินะ ตามในนิยายวันนี้เป็นวันที่คุณพ่อจะเริ่มพูดถึงการหมั้นหมาย เราจะทำอย่างไรดี)

นอร์ท : "คุณหนูลิเดียจำผมไม่ได้หรอครับ ผมชื่อนอร์ท เราเจอกันตอนเด็กๆ"

ลิเดีย : "เราเคยรู้จักกันด้วยหรอคะ จำไม่ได้เลยค่ะ" ฉันพูดด้วยท่าทางทำเป็นว่าไม่รู้จริงๆ ถ้าตามในนิยายลิเดียจะพูดขึ้นมาว่า จำได้อยู่แล้วคิดถึงมากๆเลย แล้วทั้งสองก็กอดกัน แต่ ฉันกับไม่รู้สึกถึงความคิดถึงเลยแม้แต่น้อยแต่รู้สึกกลัวมากกว่า

นอร์ท : "อ่าา ไม่เป็นไรครับ" นอร์ทยิ้มเจื่อนๆ

ลิเดีย : "ตามเรามาสิคะ จะพาไปที่ห้องรับแขก"

นอร์ท : "ครับ"

ระหว่างทางไปห้องรับแขกพวกเราไม่ได้คุยอะไรกันเลย ฉันรู้สึกขนลุกตลอดเวลา ทำไมร่างกายนี้ถึงกลัวนอร์ทตลอดเวลากัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น

นอร์ท : "คุณเป็นอะไรรึป่าวครับ"

นอร์ทเอามือมาแตะไหล่ของฉัน ฉันรู้สึกไม่ดีมากๆจวนจะอ้วก และปัดมือเขาออกไป

ลิเดีย : "อ่า ขอโทษนะคะ พอดีเราตกใจนิดหน่อยนะค่ะ"

นอร์ท : "……ไม่เป็นไรครับ" เขายิ้มเจื่อนๆอีกครั้ง

เมื่อถึงห้องรับแขก พวกเรานั่งคุยกันนิดหน่อย ไม่นานคุณพ่อ คุณแม่ของฉันก็กลับมา หลังจากนั้นพวกเรานั่งรับประทานอาหารค่ำด้วยกัน เมื่อคุณพ่อของฉันเริ่มรับประทานอาหาร ทุกคนบนโต๊ะจึงรับประทานอาหารตาม บนโต๊ะอาหารมีอาหารมากมายหลายอย่าง แต่ฉันกลับทานอาหารไม่ลง สักพักคุณพ่อก็เริ่มพูดเรื่องการหมั้นหมายระหว่างฉันกับนอร์ท บรรยากาศเริ่มกระอักกระอ่วน คุณแม่ของฉันสีหน้าเริ่มไม่ดี และหันขวับไปหาทางคุณพ่อฉัน ด้วยสายตาจิกกัด แล้วพูดขึ้นว่า

คุณแม่ : "คุณคะ เราจะต้องให้ลูกของเราหมั้นหมายตอนนี้เลยหรอคะ นี่มันยุคสมัยไหนแล้วคะ"

คุณพ่อ : "อะแฮ่ม ผมได้ทำสัญญาทางธุระกิจไว้กับท่านประธานบริษัทเบต้า คุณพ่อของนอร์ทไว้แล้วว่าเราจะให้ลูกของพวกเราหมั้นหมายกัน ผมไม่สามารถเปลี่ยนสัญญาได้หรอกนะ"

นาเดีย : "คุณพ่อคะลูกไม่อยากหมั้นตอนนี้ ไว้รอลูกโตกว่านี้อีกนิดไม่ได้หรอคะ"

ลูกอยากมีชีวิตที่เป็นอิสระ มีช่วงที่เป็นวัยรุ่นมีประสบการณ์หลายๆอย่าง และที่สำคัญถ้าคุณนอร์ทรักหนู หนูเชื่อว่าคุณนอร์ทจะต้องเคารพในการตัดสินใจของหนูแน่นอนค่ะ"

คุณพ่อ : "นอร์ทหล่ะคิดว่ายังไง"

นอร์ท : "ผมไม่เห็นด้วยครับ ผมรักลิเดียมาตลอด ผมหน่ะอยากให้คนอื่นๆรู้ว่าผมหมั้นกับลิเดีย อีกอย่างผู้ชายคนอื่นเมื่อรู้ว่าเธอมีคู่หมั้นแล้วจะได้ไม่มาตอม มาเกาะแกะเธอ ทำให้เสียการเรียนด้วยครับ ผมว่ามันมีข้อดีหลายอย่างเลย"

คุณพ่อ : "ลูกสาวของฉันไม่ใช่คนที่จะทิ้งการเรียนหรอกนะ แล้วเธอก็วางตัวดีมาตลอด เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน"

สีหน้านอร์ทจิกมาทางฉันแบบไม่สบอารมณ์

คุณพ่อ : "งั้นเอาตามที่นาเดียว่า พ่อก็คิดว่า ถ้ามีข่าวหลุดที่ไม่ดีอาจเสียหายต่อทั้งสองบริษัทได้"