ตึกตัก! ตึกตัก เสียงหัวใจวันนี้เต้นไม่ค่อยเป็นจังหว่ะไม่รู้ว่าเป็นลางสังหรณ์อะไรหรือเปล่า ตาขวาก็เอาเเต่กระตุกไม่หยุด

ครืด~ครืด 📳🎶🎵🎶

ฉันกำลังอาบน้ำในอ่างสบายๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสันหลังก็ยังเสียววาบเเปลกๆ

ติ้ด! ฉันกดรับปลายสายเบอร์ที่ไม่รู้จักด้วยท่าทางระมัดระวัง มิจฉาชีพจากไหนหรือเปล่าเนี่ย

"hollow who are you ?"ฉันถามปลายสาย

"เฮ้ พี่! พี่พายอาร์ใช่ไม๊"ปลายสายเป็นเสียงผู้ชายที่อายุน่าจะไม่เยอะ

"พี่ ? พี่ใครยะ ฉันไม่มีพี่น้อง ถ้าเป็นมิจฉาชีพก็เชิญป้ายหน้า"

"ปลายหน้าพี่ดิ ผมเเท็กซัส นี่พี่ลืมหรือเเกล้งลืมกันเเน่ฟร่ะ"

"เเท็กกี้?! เอ่อ.. เดี๋ยวนะไม่ติดต่อกันมา5-6ปี ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนยะ"

"เออ เอามาได้เเล้วกันน่า"

"เเล้วติดต่อมาเพื่อ? ไม่มีตังให้ยืมหรอนะ เเล้วก็ไม่คิดจะกลับบ้านห่วยๆนั่นด้วย"

"พี่ไม่กลับก็ต้องกลับเเล้วตอนนี้ที่บ้านมีเรื่องด่วน"

"ด่วนอะไร"

"ผมขอต่อสายวีดีคลอหาพี่หน่อย"

"ฉันอาบน้ำอยู่"

"อาบเสร็จก่อนก็ได้ ขอไอดี"

"ไม่ให้! ไม่ติดต่อ เเละจะเดือดร้อนอะไรก็ไม่ช่วยด้วย ทุกเรื่อง"

"พี่~ ผมน้องพี่นะ"

"ไม่สน ตอนถีบหัวฉันส่งไม่เห็นจะมาสนใจ อยู่ๆจะมาขอให้ช่วยไม่มีทาง"

"โอ้ย! พี่อย่าใจร้ายดิ ยังไม่ได้ฟังเลย"

"no no no Understand?"

"เดี๋ยวตอนค่ำๆของฝั่งยุโรปผมโทรไป ไม่ให้ไอดีผมก็มีปัญญาหาเว้ย"

ติ้ด!

เอ้า! ไอ่เเท็กกี้ ไอ้เด็กเวร อะไรของมันเนี่ย

มีเรื่องอะไรนักหนาต่อให้บ้านล้มละลายฉันก็ไม่เกี่ยวนะ คนในบ้านตัดหางฉันปล่อยวัดนานเเล้ว ฉันจะเล่าให้ฟัง

ฉันชื่อพายอาร์ มีพี่น้อง 2 คน น้องชายฉันอายุห่างกับฉันไม่กี่ปี ก็คือไอ้เจ้า เเท็กซัส ที่มันโทรหาฉันเมื่อกี้นั่นแหละ ส่วนอีกคนเป็นน้องสาวฝาแฝดของฉัน จะเรียกว่าแฝดคนละฝาหรือยังไงดีนะ เพราะน้องฉันอายุห่างกับฉันตั้ง8ปี แต่หน้าตากับเหมือนกันยังกับแกะ เหมือนจนบางคนก็แยกไม่ออกกันเลยทีเดียว ถึงแบบนั้นพ่อกับแม่ก็รักลูกไม่ได้เท่ากันหรอกนะ เพราะตอนฉันเกิดมาธุรกิจที่บ้านก็มีแต่เจ๊งกับเจ๊งหุ้นตก รถเสีย เกียร์กระตุก ลุกไม่ขึ้น ทำให้ทางบ้านคิดว่าฉันเป็นตัวซวย เลยไม่สนใจฉันมาตั้งแต่เด็กๆไม่ว่าฉันจะเรียนให้เก่งหรือจะเป็นคนดีแค่ไหนมันก็ไม่เคยมีค่าเลยสำหรับพวกเขา เเท็กซัสเกิดมา นั่นก็ไม่ต่างกันเพราะธุรกิจครอบครัวก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยเเถมยิ่งโตยิ่งขยันสร้างเรื่อง พ่อกับเเม่ก็ยังคงโทษฉันที่เป็นตัวซวย มันเหนื่อยนะที่ต้องแบกรับคำว่าตัวซวยของบ้านไว้ตลอดเวลา เวลาผ่านไปจนฉันอายุ 8 ขวบ น้องสาวฝาแฝดฉันลีอาร์ ก็เกิดขึ้นมาเธอมีแววตาสดใสเป็นประกาย และหน้าตาเหมือนฉันไม่มีผิดเพี้ยน พอเธอเกิดมาธุรกิจที่บ้านก็เจริญขึ้นเจริญขึ้น ทำให้ทุกคนในบ้านรักแต่น้องสาวของฉันไม่สนใจฉันกับน้องชาย พวกเขาดูแลประคบประหงมเธอ ตัวฉันใช่ว่าจะรู้สึกดีฉัน ไม่เคยได้สิ่งที่อยากได้เลยสักครั้งแตกต่างกับน้องสาวฉันไม่ว่าจะร้องขออะไรก็ได้ทุกอย่าง

มีอยู่วันหนึ่งฉันพาน้องไปเล่นที่สนามเด็กเล่น น้องของฉันเกิดตกเครื่องเล่นจนหัวฟาดพื้น พ่อของฉันทั้งตีทั้งดุด่าฉัน ขังฉันไว้ในห้องมืดๆไม่ได้กินข้าว1วันเต็มๆทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของฉันเลย แม้จะมีน้องชายคอยปกป้องแต่การต่อต้านของน้องชายมันยิ่งทำให้พ่อระเบิดลง เเถมยังประกาศลั่นว่าถ้าไม่มีเเก2คนบ้านนี้คงไม่มีเรื่องซวยๆ ฉันหมดความอดทน จึงย้ายออกจากบ้านไปอยู่เมืองนอกด้วยเงินเก็บน้อยนิดทำงานส่งตัวเองเรียน ตอนนั้นฉันถามน้องชายแล้วว่าจะไปด้วยกันหรือเปล่าแต่น้องชายฉันมีเพื่อนอยู่ที่นี่จึงไม่ได้เลือกจะตามฉันมา

ฉันส่งตัวเองเรียนจนจบตอนนี้ก็อยู่ตัวแล้ว อนาคตสดใส ทุกวันนี้ก็เปิดแบรนด์สินค้าเป็นของตัวเองมีทั้งกระเป๋าเสื้อผ้าและอื่นๆ ชื่อแบรนด์ princess ต้องกลับไปพึ่งพาครอบครัวอีกต่อไป เเบรนด์ฉันสร้างที่ยุโรปนะ ไม่ใช่ของกากๆนะบอกก่อน ทีมงานก็คุณภาพ ฉันรักที่นี้เเละไม่คิดจะกลับบ้านเเล้ว

อ่า การอาบน้ำอุ่นมันช่างผ่อนคลายอะไรเเบบนี้นะ เห้อ ..เเล้วนี้เจ้าเเท็กกี้จะโทรมาอีกไม๊นะ คงไม่มั้งไอดีติดต่อก็ไม่ได้ให้ไป คงไม่ฉลาดขนาดหาได้จริงๆหรอก

ครืดๆ ครืดๆ📳🎶

หืม ไม่มั้ง ไม่ใช่ม้าง ไม่น่าาา

ตู้ด! ฉันกดปิดสายปลายสายที่ขอvideo call ทันที

ครืดๆ ครืดๆ📳🎶

ตู๊ด!

ครืนๆ ครืดๆ

ว้ากกก!!! นี่เเกจะป่วนฉันใช่ไม๊ฮ่ะ จะปิดโทรศัพท์ก็ห่วงจะมีออเดอร์ โอ้ย~ ลำคาญโว้ย!!

ติ้ด! ฉันตัดสินใจกดรับวีดีโอ ก่อนจะเห็นหน้าน้องชายที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่มโครตหล่อไปเเล้ว

"ว่าไง! นายเป็นบ้าหรอห๊า!!"

"เชี้ย! เหมือนจริงด้วย เหมือนไม่มีผิด"

"อะไรของเเก?"

"พี่เหมือนยัยลีอาร์เลย คิดว่านานเเล้วจะเเก่จนดูเเตกต่างเเล้ว หรืออ้วนเพราะอยู่นอกนานซะอีก"

"นี่กำลังชมว่าฉันดูเด็กหรือไงฮะ"

"ก็นะ เอาเป็นว่าพี่สาวผมเนี่ยสาวเเละสวยไม่เปลี่ยนเลย"

"ชมเเบบนี้ต้องการอะไรไม่ทราบ"

"โหพี่~ ใจร้ายจัง ตอนจะไปยังชวนผมไปอยู่ด้วยอยู่เลย"

"คนไม่ตามมาไม่มีสิทธิ์พูด"

"เอ้าพี่ อย่าน้อยใจดิ คือ ที่บ้านมีปัญหา.."

"เเค่นี้นะ.."

"เฮ้ยพี่!ยังพูดไม่จบเลย"

"เเกก็ไม่ควรเอาปัญหาทางบ้านมาใส่หัวสมองฉันไม๊"

"พี่ช่วยฟังก่อนนะ"

"ไม่ฟัง ไม่รู้ไม่ชี้ไม่ช่วย"

"ยัยลีอาร์มันท้อง ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพ่อ"

"เหอะ! หรอ~ เเล้วฉันต้องรับรู้ต้องตกใจงั้นสิ? เลี้ยงกันมาอย่างดีก็ดูเเลกันเองสิ"

"พี่ผมเข้าใจนะ เเต่.."

"เเล้วไงจะให้ฉันรับผิดชอบเป็นพ่อเด็กหรอ หรือไงให้ตามหาพ่อมันให้ไม๊"

"ป่าว ให้พี่ไปเรียนเเทนยัยลีอาร์หน่อย พวกพี่เหมือนกันอย่างกับพิมพ์เดียวกัน"

"555 นี่เอาสมองควายสมิงที่ไหนมาคิดกันเนี่ย ให้ปลอมตัวไปเรียนเเทนเนี่ยนะ มันใช่การเเก้ปัญหาหรอ นี่บ้ากันทั้งบ้านเเล้ว"

"เเค่1ปีเองพี่ พอคลอดเสร็จให้นมครบเดือนก็เปลี่ยนคืน"

"มันได้หรอ อีกอย่างมันไม่ใช่ปัญหาฉันเลยนะ"

"อย่าเย็นชาสิพี่"

"นายนั่นเเหละรักน้องเกินกว่าเหตุ ทำไมต้องให้พี่สาวอย่างฉันมารับผิดชอบด้วย"

"พี่ ผมก็รักพี่นะ"

"รักกันเเล้วมาสร้างความลำบากให้ฉันเพื่อลีอาร์ทำไม"

"...."

"เเท็กซัสเเกเป็นน้องที่ฉันรักมากนะ เเต่เเกดันรักลีอาร์เเล้วทิ้งฉันเหมือนพ่อเเม่"

"ผมไม่ได้ทิ้งพี่นะ ผมก็ออกจากบ้านมาเหมือนกันไม่ได้สนใจพ่อเเม่ เเต่ยังไงลีอาร์ก็น้องผมนะ "

"ฉันก็พี่เเกนะ"ให้ตายเถอะพอแท็กซัสพูดคำนี้ออกมามันทำฉันน้อยใจนะ ถ้าคนที่มีปัญหาคือฉันจะมีใครคิดช่วยไม๊

"ไม่ได้จริงๆหรอ"

"ฉันมีงานต้องทำนะไม่ได้มีเวลาขนาดนั้น"

อย่างว่าฉันเลยนะฉันอิจฉาน้องจริงๆนั่นเเหละเลยไม่คิดอยากจะช่วยอะไรเลย

มีปัญญาท้องก็ต้องมีปัญญาเเก้ปัญหาเองไม๊ เเบบนี้เมื่อไหร่จะโตกัน

"พี่~ขอร้อง"

"เลิกอ้อนเเล้วไปนอนซะ ไม่คือไม่ เเค่นี้"

ตู้ด!

ฉันกดตัดสายทิ้ง ใช่ฉันน้อยใจ ทำไมทุกคนเอาเเต่รักลีอาร์เเล้วฉันหล่ะตลอด6ปีที่ฉันจากมามีใครสนใจฉันบ้าง ฉันต้องตะเกียดตะกายเเค่ไหนกว่าจะมายืนอยู่จุดนี้

2วันต่อมา

หลังกดวางสายเเท็กซัสวันนี้ เขาก็เงียบหายไปคงไม่ตื้อเเล้วสินะ

วันนี้ฉันมีงานต้องทำ เเม้เเบร์นฉันจะมีชื่อเสียงในหมู่วัยรุ่น เพราะขายทางออนไลน์ เเต่งบประมานก็ไม่พอจะเช่าพื้นที่วางขายตามห้างหรือเปิดร้าน ฉันเลยต้องพยายามอย่างมากให้เเบร์นฉันเป็นที่รู้จัก

19.00น.ยุโรป

ฉันเดินกลับคอนโดด้วยความเหนื่อยล้า หืมหน้าคอนโดมีเรื่องอะไรหรือเปล่านะ คนมุงบานเลย เเถมใส่ชุดดำเหมือนกันเลย หรือจะมีงานคอนเสิร์ตอะไรตรีมสีดำ

"เฮ้ยนั่น!!"

หนึ่งในคนกลุ่มนั่นชี้มาที่ฉันก่อนจะวิ่งกรูกันมา

เอ้ยไรอ่ะ มันตามฉันนี่

ฟริ้วว

"กริ้ด!! พวกเเกเป็นใครวิ่งตามฉันมาทำไมออกไปนะ"

ฉันพูดในขณะวิ่งก็ปาข้าวของในกระเป๋าใส่พวกมัน(อร้ายยย นี่ฉันจะปาที่ช็อตไฟฟ้า กับเสปย์พริกขี้หนูสวนไปทำไมเนี่ย T-T) ฉันวิ่งหนี้เเละปาทุกอย่างอิกจากกระเป๋า เหลือกระเป๋าอย่างเดียว อ้ายไม่ปานะใบนี้ออกเเบบนานอ่ะ กระเป๋าลูกรักฉัน ฮือออ มันจะตามฉันทำไมเนี่ย ฉันไปขโมยลูกอัณฑะพวกเเกมาหรอ

"ว้าย ฮืออ มาอยู่ข้างหน้าตอนไหนอ่า"

"ไปกับเราดีๆเถอะครับคุณหนูพาย"

"คุณหนูอะร้ายยย ฉันตัวคนเดียว ใช่คุณหนูที่ไหน งื้อ ออกไปเลยน้า"

"ถ้าคุณไม่ไปกับเราดีๆพวกผมคงต้องใช้กำลัง"พวกมันคนนึงพูด

"ช ใช่กำลังเลยหรอ จะทำอะไรช้านน ปล่อยฉันไปเถอะนะ ถ้าปล่อยจะออกเเบบเสื้อผ้ากระเป๋าให้คนละเซตเลย ฮือT-T"

"เชิญครับ" มันชี้ไปที่รถตู้ นี่ฉันจะโดนจับไปเรียกค่าไถ่หรอ ไม่เอาน้า

ฟรุบ ฉันเเอบใช้จังหว่ะที่พวกมันเผลอวิ่งหนีขอความช่วยเหลือ

" help me !!"

ฉันวิ่งไปตามทางเป็นจังหว่ะเดียวกับที่รถสีดำวิ่งผ่านมาก่อนจะจอด

"รับขึ้นมาเลยครับ"

"ค่ะ" เขาพูดภาษาบ้านเกิดฉันด้วย

ฉันขึ้นมาบนรถหรู ด้วยอาการหอบเหนื่อย

"คุณโอเครไม๊"ชายหนุ่มหน้าตาดีที่ขับรถถามฉัน

"ค่ะ ค่อนข้างนะ"

"ว่าเเต่เกิดอะไรขึ้นครับ"

"ก็ไม่รู้ไอ่บ้าที่ไหนมาวิ่งไล่ตามฉันน่ะสิ เเฮ่กๆ"

"เหนื่อยหรอครับ กินน้ำก่อนครับค่อยคุย"

"อ่าขอบคุณค่ะ อึกๆ"

"เอ่อคุณชื่ออะไรหรอครับ"

"ฉันพายอาร์ค่ะ"

"อ่อผมโชนะครับ:)"

"@-@(ฟรุ่บ)"นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนทุกอย่างจะดับลง

"งึ้มๆ -_- (-_- )( -_-)0_0"

"ตื่นเเล้วหรอ"ชายหนุ่มหล่อมาดนิ่งพูดขึ้น

"ใครอ่ะ?" ฉันโผลงถามออกไปด้วยความงงงวย

"พ่อเธอ.."

"พ่อ?พ่อจริงดิ พ่อศัลยกรรมมาหรอ โครตหล่อเลย*0*พ่อทำหมอไหนมาเนี่ย~"

"ไม่ใช่-_-"

"ไม่ใช่หมายถึงไม่ใช่พ่อหรือไม่ใช่ศัลยกรรมเเต่หน้าเปลี่ยนธรรมชาติที่บังเอิญกลายพันธ์เองอ่ะ"

"..."อ้าว เงียบเฉย

"เฮ้อ!คุณไวน์ครับ คุณก็อธิบายให้คุณพายเข้าใจสิครับ บอกเเค่ 'พ่อเธอ'ใครจะไปรู้เรื่องครับ"ชายหนุ่มร่างกำยำหน้าหม่ำ สไตล์เอเชียเดินมาเเตะบ่าเเละพูดกับคนที่ตอบฉันเมื่อกี้

"เฮ้อ.."สุดหล่อมาดนิ่งของฉัน ถอนหายใจออกมาเเบบเหนื่อยหน่าย ขนาดเหนื่อยยังหล่อเลย พวกนี้ดีกว่าหนุ่มยุโรปอีก

"อ่ะๆ ผมอธิบายเลยละกัน"

"เดี๋ยวนะก่อนอธิบายฉันควรรู้ชื่อพวกนายก่อนไม๊ "

"ไวน์" เขาตอบสั้นๆ ถึงจะพูดน้อยเเต่ดูเท่เป็นบ้า(คนนี้ฉันจอง)

"ผมเเซม ยินดีที่ได้รู้จัก:)"นายเเซมนี่ดูกันเองดีเเฮะ (คนนี้ก็จอง ใจฉันควบ2ไปเรียบร้อยเเล้ว)

"เครว่าต่อ"ฉันพูดหลังพวกเขาเเนะนำชื่อ

"พ่อกับน้องชายคุณให้พวกผมมาลักพาตัวคุณมาช่วยน้องสาวคุณ"เเซมพูดด้วยความเร็วเเสงจนจับใจความไม่ได้

"หะ?ไรนะ เร็วไปฟังไม่ทัน"

"พ่อกับน้องชายคุณให้พวกผมมาช่วยลักพาตัวคุณมาเพื่อช่วยน้องสาวคุณ"

"อ๋อ~ 0-0ฮ๊ะ!"ล ลักพาตัว ลักพาตัวเลยหรอ นี่มันผิดกฏหมายนะ

พรวด!!(อยู่ๆประตูก็เปิดออกพร้องเสียงที่ฉันคุ้นเคย)

"พี่คร้าบ~"

"เดี๋ยววว ว้าย!"ไอ่น้องชายตัวดีโผลเขามากอดฉันเเน่นอย่างเอาเป็นเอาตาย มันคงลืมเเล้วใช่ไม่ว่ามันโตเป็นควายธนูยักษ์เเล้วอ่ะ-_-

"ออกไปเลยนะเท็กกี้ ฉันหายใจไม่ออก"

เท็กซัสรู้ตัวก็ปล่อยฉันเป็นอิสระ

"พี่~"

"ไม่ต้องมาพี่ คิดยังไงมาลักพาตัวฉันห๊ะ"ฉันทำตาเขียวปั๊ดใส่เท็กซัส

"ก็พี่ไม่ยอมช่วยผมนี่ ผมก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว"

"นายรู้ไหมว่าการลักพาตัวฉันมาแบบนี้ฉันสูญเสียอะไรบ้าง"

"ผมชดเชยได้ไม๊"

"จะชดเชยยังไง"

"แบรนด์ princess ของพี่ จะได้เข้าร่วมกับห้างsurทั่วประเทศ"

(*0*) ห้างsur เป็นห้างดังอันดับ1ของประเทศนี้เลยนะ เเต่u-u เชื่อก็โง่เเล้ว ฉันเคยเจรจากับคุณเรย์เลขาคุณยูราที่เป็นเจ้าของห้างเเล้ว ถ้าไม่มีเงินมัดจำก็จบ

"พี่ไม่เชื่อผม?"

"ฉันกินหญ้าเป็นอาหารหรอ~"

"จริงนะเเค่ผมโทรบอกก็ได้เลย"

"ทำยังกับตัวเองเป็นเจ้าของ ต่อให้รู้จักผู้จัดการที่ไหนก็ไม่ได้ทั่วประเทศหรอกย่ะ "

"ผมทำไม่ได้หรอก เเต่ เมียผมทำได้"

"ฮ่ะ!"

เดี๋ยวนะนี่เเท็กซัสมีแบล็คดีขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เมีย? หมอนี่คบใครเป็นตัวเป็นตัวด้วยหรอ เจ้าชู้ยังกับห..อ๊ะไม่ได้ไม่ได้ ว่าน้องไม่ได้ ตัวฉันก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน งั้นเเสดงว่าเมียที่เจ้าน้องชายจอมกระล่อนพูดถึงก็คือคุณยูรา ที่รวยอภิมหึมา รวยเเบบไม่เกรงใจใคร รวยเเบบใช้สมบัติมาซื้อประเทศก็ยังได้*0*น้องชายฉันตกถังทองคำชัดๆ

"หน้าเเบบนี้สรุปเชื่อเเล้ว?"

"อ่า เชื่อ เรื่องเเบบนี้นายไม่โม้หรอก" จริงนะเเท็กซัสไม่ใช่ผู้ชายขี้โกหก มีอะไรก็พูดตรงๆ ถ้าโดนโกรธมันก็จะตีมึน

"เเล้วจะช่วยไม๊"

"ช่วย..เอ๊ะ ไม่สิ ที่เอาแบรนด์ฉันขึ้นห้างมันเป็นค่าชดเชยของการลักพาตัวฉันนะ"(เกือบเคลิ้มเเล้ว ฉันยังรู้สึกไม่คุ้มเลย)

"โหพี่ งกไปเเล้ว-0-"

"เเล้วไง บอกเเล้วว่าให้จัดการกันเองเเละส่งฉันกลับด้วย"

"เฮ้อ คงทำเเบบนั้นไม่ได้หรอก ผมพาบินข้ามประเทศมาเเบบผิดกฏหมาย เพราะงั้น ไม่มีพาสปอทคร้าบ"

(อะ ห๊ะ! หาาา~0

"แท็กซัส!!!"

"ถ้าพี่อยากกลับก็ทำภาระกิจให้สำเร็จก่อน"

"นี่จะเอาเเบบนี้เลยหรอ"

"คับ:)"

"จะเอาเเบบนี้เลยใช่ไม๊"

"ครับผม"

"เเกตายได้น้องไม่รักดี" ฉันกระโดดบีบคอเเท็กซัสอย่างบ้าคลั่ง โดยมีเเซมพยายามดึงมือฉันออกจากคอของเขา เเรงฉันมหาสารนะยะคิดหรอว่าเเค่นี้จะห้ามได้

ฟรึ่บ !ไวน์ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เข้ามาเเตะมือฉันเบาๆ

"ปล่อยเถอะครับ" อึก เขากระซิบข้างหูเบาๆจนลมหายใจเขารดต้นคอฉัน คำพูดของเขาทำมือฉันชะงักปล่อยเเท็กซัสเป็นอิสระในทันที(เขาหล่อ เขาดี เขาเท่ เขาละมุนอ่าาา)

"พี่หยุดมองมันด้วยสายตาเเบบนั้นเลยนะ มึงก็อย่าอ่อยพี่กูได้ปร่ะ"

ไวน์ไม่ตอบ เเต่เดินออกไปยืนที่เดิมเเทน ฉันมองเขาตาไม่กระพริบ นี่สินะรักเเรก พ..

"มันมีเมียเเล้ว"เเท็กซัสพูดเหมือนมีเสียงดังเอี๊ยดดดอยู่ในสมองฉัน

"-0-"

"มึงก็อ่อยพี่กูไม่เข้าเรื่อง กูฟ้องเมียมึงเเน่"

"หึ หึ" ไวน์ขำเบาๆ ไอ่ที่เขาคำคือหน้าเหร๋อหราเหมือนปลากระป๋องเเช่เเฟ้บใช่ปร่ะ

"ไม่เอาไม่ช่วย ถ้าจะให้ช่วยก็เอาไวน์มาเเลก"

"เฮ้ย พี่พูดไรเนี่ย มันมีเจ้าของเเล้ว"

"อาทิตย์ละคืนขาดตัว"

"พี่บ้าเเล้วหรอ-0-"เเท็กซัสอ้าปากค้างกับคำพูดฉัน (ก็เขาเท่อ่ะ จะเอาๆ ขอดมวันสองวันก็หวงด้วยหรอ)

"ฉันไม่ยุ่งกับผู้ชายเเต่งงานเเล้ว นายเเต่งหรือยังหล่ะ"ฉันถามไวน์

"ยัง"ไวน์ตอบ

"ไวน์มึงจะโกหกก็ได้ปร่ะวะ"เเท็กซัสโวยวาย

"งั้นดีลนะ"

"ไม่ดีลเว้ย มึงก็พูดไรบ้างดิวะพี่กูจะเเทะมึงพรุนเเล้วเนี่ย"

"หึ หึ"ไวน์หัวเราะอีกเเล้ว หัวเราะเเบบนี้คือไรอ่อ่ะ คิดว่าฉันเล่นๆหรอ ป่าวนะนี่เอาจริง

"งั้นผมเเทนไม่ได้หรอ ยังไงคุณไวน์ก็มีเจ้าของเเล้ว"เเซมเสนอตัว เเถมเสนอหน้าด้วย(อืม น่าสน เขาก็ดูเก่งกาจช่ำชอง )

"นายโสดหรอ"

"ครับ"

"นี่ต้องเชื่อใช่ไม๊?"

"ผมไม่มีใครจริงๆนะ:)"เเซมยืนยัน

"เเล้วทำอะไรเป็นบ้าง"

"ทำได้ทุกอย่างที่คุณพายต้องการ:)"เขาตอบ(พระเจ้า.. คำตอบเลิศมาก)

"งั้นเอาหมอนี่"

"เฮ้ยพี่ นี่มั่วเเล้วนะ "เเท็กซัสร้อนรน

"ฉันขอมาเป็นบอดี้การ์ดกับขอความช่วยเหลือนิดๆหน่อยๆไม่ได้หรอ*0*"

"อ่อ นึกว่าพี่จะขอค้างคืนกับมัน"

"บอกหรอว่าจะไม่ค้าง"ฉันตอบ

"-0-"น้องฉันอ้าปากค้างจนเเมลงวันจะเข้าไปสร้างคฤหาสน์ได้เเล้วมั้ง

"เก็บปากซะ ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน หมอนี่เสนอตัวเองนะ"ฉันชี้โบ้ยไปที่เเซม

"เเล้วมึงทำหน้าดีใจอะไรขนาดนั้นวะเเซม"เเท็กซัสหันหน้าไปถามเเซมถาม

"เปล่าครับ"เเซมตอบเเต่ก็เเอบยิ้มเบาๆ

"ฟังนะถ้าคิดจะให้ฉันช่วยนายต้องมีค่าตอบเเทนอย่าสมน้ำสมเนื้อ"

"แล้วพี่จะเอาอะไรอีก-_-!"

"1.เเบร์นขึ้นห้าง

2.เอาเเซมมาเป็นคนของฉัน เท่าระยะเวลาที่ฉันอยู่

3.ช่วยหาวิธีติดต่อMr.จอร์ Mr.win Mr.ไบอัน Mr.สตีฟ ให้ด้วย"

"stop ข้อ3.ใครวะพี่ เพื่อนร่วมงาน?"

"boy friend ย่ะ"

"-0- ไมเยอะงี้อ่ะ "

"น้อยกว่าเเกตอนมัธยมละกัน"

"ช่วงล่างใช้การได้อยู่หรอเนี่ย กวงละมั้ง"

"อีเท็กกี้!หยาบคายมาก"

"พี่เป็นผู้หญิงนะ มั่วงี้ได้หรอ ไม่กลัวติดโรคหรอ"

"ถ้าติดโรคเเกคงติดก่อนละปร่ะ ฉันบอกboy friend ไม่ใช่คู่นอน เเกจะช่วยเข้าใจคนเหงาหน่อยไม่ได้หรอ"

"ผมจะบ้าตาย ดีละที่เอาพี่กลับมา"

"ชิ คนเเบบนายไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น"

ฉันยังซิงอยู่เลยนะ ฉันคบไว้เป็นเพื่อนคุยเพื่อนเล่น พวกเขาก็เต็มใจด้วย มีสิทธิ์ไรว่าฉันมั่วอ่ะ