ชีวิตนี้ฉันขอใช้ให้คุ้มเถอะ
ไม่จริง...
หลิน
ฉันนอนโทรมอยู่ที่นี่มา 2ปีเเล้วนะ..
หลิน
เมื่อไหร่โรคบ้านี่จะหายสักที
หลิน
ตอนนี้ก็มีเเค่การมองเเละการได้ยินที่สามารถใช้ได้ปกติ
หลิน
ก่อนหน้านี้ฉันได้เสียประสาทสัมผัสไปหมดเเล้ว
หลิน
ทำไมเรื่องบ้านี่มันต้องเกิดกับฉัน..
หลิน
ทั้งพ่อทั้งเเม่ ก็ทิ้งฉันไป
หลิน
ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครเลย
หลิน
ฉันพยายามด้วยตัวคนเดียวตั้งเเต่เด็ก
หลิน
จนฉันประสบความสำเร็จในชีวิต
หลิน
เเต่ไม่รู้ทำไม ฉันพึ่งจะประสบความสำเร็จได้ไม่นานก็ดันมาป่วย เเล้วไม่มีทางรักษาได้..
ระหว่างที่หลินกำลังตัดพ้อก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
หมอได้ทำการตรวจอาการของหลิน
หมอ
ผมว่าผมจะบอกคุณไว้ก็ดี
หมอ
คือคุณสามารถอยู่ได้อีกเพียง1เดือน
หมอ
ผมช่วยได้เเค่นี้จริงๆขอโทษนะครับ
หลิน
อ่าา..555 ไม่เป็นไรค่ะ
หลิน
ฉันทำใจเอาไว้เเล้วหล่ะค่ะ
หมอ
คุณเข้มเเข็งจังเลยนะครับคุณหลิน
หมอ
ถ้ามีคนอย่างคุณในโลกใบนี้เยอะๆคงจะดีไม่น้อย
หลิน
คุณหมอชมเกินไปเเล้ว ขอบคุณนะคะ
หมอ
ไม่หรอกครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้ตลอดเลยนะครับ
หลังจากหมอเดินออกจากห้องไปสักพัก
หลิน
ฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย
หลิน
ฉันพึ่งอายุ22เองนะย๊ะ!!
หลิน
เเต่ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้สินะ
หลิน
//หยิบอัลบั้มครอบครัวขึ้นมาดู
หลินดูอัลบั้มครอบครัวเเละร้องไห้โฮรออกมา
เสียงในห้อง ดังไปด้วยเสียงร้องไห้ด้วยความสิ้นหวังเเละเจ็บปวด
หลิน
ทำไมตอนเด็กมันดูมีความสุขจังเลย..
หลิน
ทำไมพ่อกับเเม่ถึงทิ้งฉัน
หลิน
ฉันเป็นลูกที่ไม่ดีหรือยังไง
หลิน
ฉันตั้งใจอ่านหนังสือเเละสอบได้คะเเนนดีมาโดยตลอด
หลิน
ได้รับเกียรตินักเรียนดีเด่น
หลิน
ตอนที่ฉันได้รับรางวัลทุกครั้ง ฉันมองมาไม่เห็นพ่อเเม่ฉันมาเเสดงความยินดีเลยสักครั้ง..
หลิน
ฉันมีเเค่คุณตาที่ดูเเลฉันมาตั้งเเต่เด็ก
หลิน
เเต่คุณตาก็จากฉันไปเเล้ว..
หลิน
คุณตาคะ ขอบคุณที่สอนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับหนู
หลิน
อีก1เดือนหนูจะได้ไปอยู่กับคุณตาเเล้วนะคะ
หลิน
มองอะไรไม่เห็นเลยละ!?
หลินกระวนกระวายเเละจับไปที่ตาของเธอ
ฉ..ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
เธอจับไปที่หูเเละตาของเธอ
หลิน
อีก..1เดือนไม่ใช่หรือไง..
นี่มัน...ที่ไหน?
เธอค่อยๆรู้สึกตัวเมื่อมีเเสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างมายังห้องที่เธอนอนอยู่
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละน้อย
หลิน
//ลืมตาขึ้นมาเเต่ยังง่วงๆอยู่
หลิน
อาา นอนต่ออีกนิดดีกว่า....
เเล้วเธอก็ล้มตัวนอนต่อทันที
หลิน
เอ..เเต่เมื่อกี๊ห้องมันเเปลกๆเเหะ
หลิน
กลิ่นก็หอมๆเหมือนกลิ่นกุหลาบเลย
หลิน
ฉันเสียการได้กลิ่นไปเเล้วนี่!?
หลิน
เเล้ว..ฉันตายไปเเล้วไม่ใช่หรือ!?
หลิน
เเล้วห้องนี้มันอะไรกัน?
หลิน
ชมพูซะจนฉันขนลุกเเปลกๆเเหะ
เเละเธอก็หันไปเห็นหน้าเธอในกระจก
หลิน
ใช่ฉันจริงๆใช่มั้ยเนี่ยยย
หลังจากเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก็มีเสียงผู้หญิงวัยประมาณ20ต้นๆ พูดว่า"ขออนุญาตค่ะ"เเละเปิดประตูเข้ามา
เเม่บ้าน ปินปิน
อ..อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนูหลิน
ท่าทีของหญิงสาวที่เข้ามานั้น มีท่าทีกังวลเเละเหงื่อตกอย่างเห็นได้ชัด
เเม่บ้าน ปินปิน
วันนี้คุณหนูตื่นเร็วจังเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
ฉันคงไม่โดนอะไรอีกใช่ไหมนะ
หลิน
เอ่ออ..มีอะไรหรือเปล่าคะ?
เเม่บ้าน ปินปิน
อะ..ขออภัยค่ะคุณหนู ไม่มีอะไรค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
ดิฉันมาเตรียมห้องอาบน้ำให้คุณหนูค่ะ
หญิงสาวคนนั้นพูดตอบกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
เเม่บ้าน ปินปิน
รอฉันสักครู่นะคะ ไม่นานเลยค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
ฉันจะรีบทำให้เลยค่ะ
หญิงสาวคนนั้นกำลังจะรีบไปเตรียมห้องอาบน้ำให้กับหลิน
หลิน
อ..ขอโทษค่ะ ไม่ได้จะทำให้ตกใจ
หลิน
คือคุณชื่อว่าอะไรหรอคะ?
เเม่บ้าน ปินปิน
เอ๋?? คุณหนูจำชื่อฉันไม่ได้งั้นหรอคะ?
เเม่บ้าน ปินปิน
เเฮะ ก็คงไม่เเปลกฉันคงไม่มีค่าให้คุณหนูจำหรอกค่ะ
หลิน
ม..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ
หลิน
คืออยู่ๆตื่นมาก็จำอะไรไม่ค่อยจะได้หน่ะค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
อาางั้นหรอคะ ค่อยยังชั่วหน่อย
เเม่บ้าน ปินปิน
วันนี้คุณหนูก็ดูเเปลกๆไปนะคะ
เเม่บ้าน ปินปิน
ฉันพูดอะไรไปเนี่ย
เเม่บ้าน ปินปิน
ถ้าโดนโกรธขึ้นมาจะทำยังไง...
หลิน
เเล้วปกติฉันเป็นยังไงหรอคะ?
หลิน
ตอนนี้ฉันต้องหาข้อมูลก่อน..
เเม่บ้าน ปินปิน
อ่าาปกติคุณหนูจะวีนใส่ฉันบ่อยๆหน่ะค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
อืม...เเล้วก็ค่อนข้างเอาเเต่ใจเเละเรื่องมากมากเลยค่ะ!
หญิงสาวหลับตาปี๋เเละกำกระโปรงเเน่น
หลิน
เธอดูกังวลไม่น้อยเลยเเหะ
หลิน
เเล้วเธอชื่ออะไรหรอ? ยังไม่บอกเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
ขออภัยค่ะคุณหนู ฉันลืมไปเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
ดิฉันชื่อ ปินปินค่ะ!
หลิน
ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นด้วย
หลิน
ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอสักหน่อย
เเม่บ้าน ปินปิน
อะ..ขอบคุณค่ะ!//ก้มหัว
เเม่บ้าน ปินปิน
คุณหนูไม่เคยพูดเเบบนี้กับฉันเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
เอ่อ คุณหนูคะ..
เเม่บ้าน ปินปิน
คุณหนูไม่ได้ไม่สบายตรงไหนใช่ไหมคะ?
หลิน
ท.ทำไมหรออ ฉันสบายดี~
เเม่บ้าน ปินปิน
อืม..//สงสัยนิดหน่อย
เเม่บ้าน ปินปิน
โอเคค่ะ งั้นฉันก็สบายใจ
เเม่บ้าน ปินปิน
งั้นฉัรไปเตรียมห้องอาบน้ำให้คุณหนูก่อนนะคะ
หลิน
ยิ้มเเบบนี้ก็ดูน่ารักดีนี่
หลิน
อย่าทำหน้าตากังวลเเบบนั้นอีกเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
//จับหน้าตัวเอง
เเม่บ้าน ปินปิน
ไม่คิดเลยว่าคุณหนูจะชมฉัน
เเม่บ้าน ปินปิน
รู้สึกดีจัง☺️
เเม่บ้าน ปินปิน
คุณหนูคะ ห้องอาบน้ำเรียบร้อยเเล้วนะคะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เชิญได้เลยค่ะ
ปินปินได้เตรียมทุกอย่างไว้หมดเเล้ว
หลิน
วาวว เตรียมซะฉันไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเลยจริงๆ..
หลิน
นี่มันกลิ่น มินต์กับกุหลาบนี่
หลิน
ไม่คิดเลยว่ามาอยู่รวมกันเเละจะทำให้รู้สึกผ่อนคลายเเละอ่อนโยนเเบบนี้
หลินได้ลงไปเเช่น้ำอุ่นๆที่เตรียมไว้เเละทำการอาบน้ำล้างตัวของเธอ
หลิน
ไม่รู้สึกสงบเเบบนี้มานานเเล้วนะเนี่ยย
หลิน
ตั้งเเต่ป่วยก็ไม่เคยได้กลิ่นอะไรเเบบนี้อีกเลย
ผู้ไร้นาม
ช่วงของตอนนี้ก็จะเป็นเวลาอาบน้ำของนางเอกของเรานะฮ่ะ
ผู้ไร้นาม
ปล่อยให้เธออาบน้ำไปนะฮ่ะ ไว้เจอกันตอนหน้า บัยฮ่ะ
ซึน
เธอหลับตาเเละดื่มด่ำไปกับบรรยากาศ
จู่ๆภาพในหัวของเธอก็ปรากฏเป็นภาพของสวนดอกกุหลาบ พร้อมทั้งมีกลิ่นที่เหมือนกับกลิ่นน้ำที่เธอกำลังอาบอยู่
หลิน
คงเป็นเพราะกลิ่นมันหอมจนฉันจินตนาการไปเองละมั้ง..
เธออาบน้ำจนเสร็จเเละออกจากห้องน้ำเพื่อไปเเต่งตัว
เเต่เธอก็ต้องตกใจเพราะ...??
หลิน
หรือฉันมาอยู่ในร่างของคนอื่นงั้นหรอ
หลิน
ไม่หน่าา ฉันคงไม่ปัญหาอ่อนใช่มั้ยเนี่ย
หลิน
555 อยู่ในร่างคนอื่นเนี่ยนะ!?
หลิน
ฉันเชื่อได้มั้ยเนี่ย..
หลิน
เเต่ฉันคิดอย่างอื่นไม่ได้เเล้วว
เสียงของหลินดังออกมาจากห้องเเต่งตัว
เเม่บ้าน ปินปิน
คุณหนูไม่ได้เป็นไรใช่ไหมนะ..เเหะๆ
หลิน
ฉันจะลองเชื่อสักครั้งเเล้วกัน
หลิน
ไหนๆฉันฉันก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อีกครั้ง
หลิน
ฉันจะตัองเเต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเเบบนี้จริงๆใช่มั้ยเนี่ยย มันก็ดูหรูดูเเพงอยู่หรอก
หลิน
ลองถามปินปินดูก่อนเเล้วกันว่ามีชุดอื่นอีกไหม
หลิน
เอ่อ ปินปิน..มีชุดที่เป็นสีอื่นไหมคะ?ที่ใส่สบายๆกว่านี้ด้วย
หลิน
เธอสงสัยฉันเเน่ๆเลย ฉันต้องชิงหาข้ออ้างก่อนก็เเล้วกัน
หลิน
เอ่อ คือว่าฉันอยากเปลี่ยนลุคขึ้นมาหน่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เดี๋ยวดิฉันลองหาให้นะคะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เอ่อ คุณหนูคะ มีเเต่ชุดนี้หน่ะค่ะ พอได้ไหมคะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เป็นชุดของเเม่คุณหนูหน่ะค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
//กังวลนิดหน่อย
เเม่บ้าน ปินปิน
จริงหรอคะ ปกติคุณหนูไม่ชอบเห็นชุดเเม่ตัวเองเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
คุณหนูชอบบอกว่ามันเชยเกินไป
หลิน
ฉันว่ามันดูดีมากเลย ดูเรียบๆด้วย
หลังจากนั้นหลินก็สวมใส่ชุดที่ปินปินนำมาให้
เเม่บ้าน ปินปิน
ว้าว คุณหนูคะ สวยมากเลยค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เหมาะกับคุณหนูมากๆเลย
เเม่บ้าน ปินปิน
//มองนาฬิกา
เเม่บ้าน ปินปิน
อ่าา ได้เวลาทานอาหารเช้าเเล้วหล่ะค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เดี๋ยวฉันพาคุณหนูไปทานอาหารนะคะ
ปินปินก็นำพาหลินไปห้องทานอาหาร
ที่ห้องทานอาหารก็มีชายคนหนึ่งอยู่ที่นั่นด้วย
เเม่บ้าน ปินปิน
เชิญค่ะ คุณหนู
เเม่บ้าน ปินปิน
ไม่เลยค่ะๆ มันเป็นหน้าที่ของดิฉัน
หลิน
เอ่อ..เเล้วนั่นใครหรอ..//มองไปที่ชายคนนั้น
เเม่บ้าน ปินปิน
เอ๊!!?คุณหนู
เเม่บ้าน ปินปิน
จำพ่อตัวเองไม่ได้หรอคะ?!!//กระซิบ
หลิน
อ่าาา ช่วงนี้เบลอๆหน่ะ เเหะๆ
หลิน
พ่อหรอกหรอ..ฉันนี้เหมือนคนไม่ปกติเลยเเหะ
เเม่บ้าน ปินปิน
//ตักข้าวให้ทั้ง2คน
ระหว่างที่ปินปินกำลังตักข้าวนั้น ชายคนนั้น(พ่อของหลิน)ก็พูดขึ้น
เฉินอี้
วันนี้ตื่นเร็วดีนี่//ไม่สบตา
เฉินอี้
เเล้วคิดไงวันนี้ถึงใส่ชุดเเม่หล่ะ
เฉินอี้
ปกติเห็นเเต่เลี่ยงนักไม่ใช่หรอ อะไรที่เกี่ยวกับเเม่หน่ะ//ไม่มองหน้า
หลิน
ทำไมเขาดูไม่ชอบฉันเลยนะ//คิด
เฉินอี้
วันนี้คงโวยวายเรื่องอาหารอีกเช่นเคยสินะ//พูดเบาๆเเต่พอได้ยิน
หลิน
หึ เขาเป็นพ่อจริงๆใช่มั้ยเนี่ยย//คิด
หลังจากนั้นทั้ง2ก็เริ่มทานอาหาร
หลิน
ว้าวดูดีจัง น่ากินทั้งนั้นเลย//คิด
หลิน
ลองกินผักดูก่อนเเล้วกัน
ระหว่างที่หลินกำลังกินพ่อของเธอก็เเอบมองเธออยู่
หลิน
อื้มม สดชื่นดีจัง อร่อยมากเลย
หลิน
ฉันไม่ได้รับรสชาติมานานได้มากินอาหารอีกครั้งรู้สึกดีจังง
พ่อของหลินได้เห็นหลินกินก็รู้สึกสบายใจ
เเต่ก็เเปลกใจที่หลินไม่โวยวาย
หลิน
ลองกินเนื้อนี่ดูเเล้วกัน
เฉินอี้
//วิ่งไปดูหลินทันที
หลิน
ค คุณพ่อคะ หลินไม่เป็นไร
หลิน
เเค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยหน่ะค่ะ
หลิน
อาหารไม่ได้มีปัญหาเลย
เฉินอี้
//มองหลินด้วยความเป็นห่วง
เฉินอี้
ไม่ได้เป็นไรก็ดีเเล้ว คิดว่าจะตายเเล้วซะอีก
เฉินอี้
//เมินเเล้วไปที่ของตัวเองทันที
หลิน
เอ๋..เมื่อกี๊ยังดีอยู่เลย..
เฉินอี้
ไปพักก่อนเถอะ ฉันไม่อยากมาเห็นคนป่วยอยู่ต่อหน้าฉัน
เฉินอี้
เดี๋ยวให้ปินปินเอาอาหารไปให้ทีหลัง//ไม่มองหน้า
หลิน
หึ ฉันก็ไม่ได้ป่วยอะไรสักหน่อย//คิด
เฉินอี้
วันนี้เธอดูเเปลกๆไป หรือฉันคิดไปเอง
เฉินอี้
ดูเชื่อฟังเเละเรียบร้อยขึ้น ไม่เอาเเต่ใจ..
เเม่บ้าน ปินปิน
คะ คุณท่าน
เเม่บ้าน ปินปิน
จะถามเรื่องคุณหนูใช่ไหมคะ
เฉินอี้
เอ่อ..อันที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะ
เฉินอี้
เเต่เมื่อเธอพูดมาเเล้วก็พูดมาเลยเเล้วกัน
เเม่บ้าน ปินปิน
คุณท่านนี่ซึนสะจิงเลย//พูดในใจ
เเม่บ้าน ปินปิน
เห็นว่าคุณหนูตื่นมาก็ทีท่าทางเเปลกๆเเล้วหล่ะค่ะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เห็นบอกว่าเบลอๆ
เเม่บ้าน ปินปิน
ฉันคิดว่าคุณหนูเป็นเเบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เเถม บอกให้ฉัน..ยิ้มบ่อยๆอีกด้วย😳
เฉินอี้
เเปลกจริงด้วยเเหะ//คิด
เฉินอี้
ถ้าไม่มีอะไรเเล้วก็เตรียมอาหารไปให้คุณหนูของเธอเถอะ
เเม่บ้าน ปินปิน
เเหมม คุณท่าน
เเม่บ้าน ปินปิน
ชอบทำท่าทีไม่สนใจเเต่ก็เป็นห่วงคุณหนูไม่น้อยเลยนะคะ
เฉินอี้
ฉันไม่อยากเห็นใครป่วยตายในบ้านฉัน
เเม่บ้าน ปินปิน
เอ่อ..ค่ะๆ
ผู้ไร้นาม
ซึนสะจริงเลยนะฮ่ะ
ผู้ไร้นาม
เป็นห่วงกะบอกกมาา
ผู้ไร้นาม
เเต่นางเอกของเราเป็นอะไรไปนะ?
ผู้ไร้นาม
อยากรู้ ไปอ่านต่อเลย~
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
