TW:นิยายเรื่องนี้ถูกสร้างขึ้นมาจากจินตนาการของผู้เขียนเองทั้งหมด ทั้งสถานที่และตัวละครทุกตัวล้วนแล้วแต่เป็นจินตนาการของผู้เขียนเองทั้งสิ้น ผลงานเรื่องนี้ไม่ได้เขียนขึ้นมาเพื่อบิดเบือนความเป็นจริงแต่อย่างใด ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้องค์กรหรือบุคคลใดเสื่อมเสียชื่อเสียง ทั้งนี้ทั้งนั้น ผู้เขียนเองไม่ได้เคยมีประสบการณ์ในการเป็นเทรนนี่มาก่อน ผู้เขียนเพียงแค่ชื่นชอบ จึงได้หาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตมาอ้างอิงเพื่อเขียนนิยายเรื่องนี้ก็เพียงแค่นั้น
.
.
.
นี่ก็เป็นอีกเช้าวันหนึ่งที่ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับคำว่า 'ปวดหลัง' ไม่มีคำจำกัดความคำไหนที่จะเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว การเป็นไอดอลนั้นไม่ง่าย ผมรู้ คนรอบตัวผมต่างบอกกันแบบนั้น แต่สิ่งที่ผมไม่รู้ก็คือผมจะได้มาเจอกับไอ่เด็กเวรนี่ 'จอร์แดน แมกซ์เวลล์'
"จินนี่ตื่นได้แล้ว"
แรงกระชากผ้าห่มของอีกคนนั้นทำให้ 'จอน จินอู' กระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนด้วยความตกใจ จากที่กำลังสะลึมสะลือเพราะความง่วง ตอนนี้เขากลับตาสว่างขึ้นมาทันที อารมณ์ง่วงงุนนั้นหายไปเป็นปลิดทิ้ง สิ่งที่เข้ามาแทนคือความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก ยิ่งพอได้ยินเสียงของคนที่เขานิยามว่า 'ไอ่เด็กเวร' ก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปกันใหญ่
"ปลุกดีๆ ไม่เป็นหรือไง?"
"ยังไม่ชอบใส่เสื้อนอนเหมือนเดิมเลยนะจินนี่"
"เรียกให้มันดีๆ หน่อย ถึงนายจะไม่ชอบฉันแค่ไหน แต่ยังไงฉันก็ยังเป็นฮยองของนายอยู่ แล้วอีกอย่างนะ ฉันจะใส่หรือไม่ใส่เสื้อนอน มันก็เป็นเรื่องของฉัน"
"เจย์เดนให้มาเรียกไปซ้อมน่ะ"พอพูดจบอีกคนก็เดินออกไปในทันที สนิทที่ว่าคนบนเตียงยังไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเลย
"แล้วไอ่สิ่งที่ฉันพูดไปคือมันไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม?"จินอูได้แต่กรีดร้องภายในใจและลงความโกรธที่มีทั้งหมดกับหมอนข้างคู่ใจ
จินอูได้แต่แบกสังขารของตัวเองออกมาจากห้องทั้งอย่างนั้น เพราะว่าวันนี้เขาตื่นสายนิดหน่อยจึงไม่มีเวลาเหลือมากพอที่จะอาบน้ำหรือทำธุระอื่นๆ แล้ว เมื่อเปิดประตูห้องซ้อมออก เขาก็พบกับสมาชิกในทีมที่
เตรียมจะเดบิวต์ด้วยกันทั้งหมดสี่คน ถ้ารวมเขาก็จะกลายเป็นห้าคนพอดีอ่ะนะ
"วันนี้ฮยองตื่นสายนะครับ"เจย์เดน ลีดเดอร์ของทีมทักท้วงขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ทำเอาคนมาใหม่รู้สึกผิดในทันที
"ขอโทษที วันนี้นอนเพลินไปหน่อย"ถึงแม้อีกคนจะอายุน้อยมากกว่าเขาถึงสามปี แต่กลับมีบุคลิกและนิสัยที่เหมือนกับผู้ใหญ่จนน่าตกใจ ซึ่งแน่นอนว่าต่างกันโดยสิ้นเชิงกับแฝดคนน้องของเขา จอร์แดน
ไม่เพียงแต่คิด จินอูยังมองตาขวางใส่อีกฝ่ายที่ยื่นอยู่ห่างๆ อีกด้วย
"อะไร?"
"จอร์แดน"เมื่อเห็นว่าสีหน้าของคนทั้งคู่ดูเหมือนจะกระโจนเข้าใส่กันได้ทุกเมื่อ เจย์เดนจึงเป็นฝ่ายปรามน้องของตนก่อน"นี่ก็สายมากแล้ว ทุกคนมาเริ่มกันเถอะ"
พอเจย์เดนพูดจบ ทุกคนก็เดินเข้าบล็อกกิ้งของตนเองด้วยความเคยชิน นี่ก็ผ่านมาเกือบจะสามปีแล้วที่พวกเขาถูกเลือกให้มาอยู่ในทีมเตรียมเดบิวต์ แต่ความหวังที่ว่าจะได้เดบิวต์ในเร็ววันนั้น เหมือนจะเลือนรางลงไปทุกที ทุกวันเอาแต่ซ้อมและซ้อม
มีเพื่อนๆ มากมายที่ค่อยๆ หายไประหว่างการเดินทางสู่ความฝัน เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยย่อท้อ จนวันที่คัดเลือกทีมเตรียมเดบิวต์มาถึง ในที่สุดพวกเขาทั้งห้าคนก็ได้อยู่ในไลน์อัพ แต่ทว่าในตอนนี้ ภายห้วงความคิดที่ลึกที่สุดของทีมเตรียมเดบิวต์ พวกเขามีความรู้สึกกลัวและสิ้นหวังที่ไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้
"เอาล่ะ ทุกคนพักได้"ซอ ซึงฮยอน ผู้ที่มีอายุมากที่สุดของทีมเอ่ยขึ้น ในขณะที่ทุกคนกำลังตั้งใจซ้อมเต้นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ใจจะสิ้นหวังแต่ร่างกายกลับยังขยับอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพักกันเลยสักนิด
"ซึงฮยอนฮยอง"เจย์เดนที่อยากจะเอ่ยคำขัดผู้เป็นพี่ แต่กลับถูกซึงฮยอนดักทางไว้ก่อน
"นี่มันก็สายมากแล้ว ใกล้ถึงเวลาพักแล้วด้วย ทุกคนในทีมยังไม่ได้ทานข้าวเช้ากันเลยนะ ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงทีมเรา แต่การที่เอาแต่ดื้อซ้อมจนร่างพังก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นใช่ไหมล่ะ?"
เจย์เดนหยุดคิดสักพักแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำตอบของซึงฮยอน
"งั้นเอาตามที่ซึงฮยอนฮยองพูดเลยครับ"เจย์เดนไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เขาเพียงแค่เดินไปหยิบขวดน้ำของตัวเองและทรุดตัวนั่งลงกับพื้น จอร์แดนเมื่อเห็นอย่างนั้นจึงเดินถือกล่องข้าวไปให้แฝดของตน
"กินสิ เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก"ถึงจะพูดไปขนาดนั้นแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมาเลย"เมื่อคืนนี้มันแย่มากหรอ พวกเขาบอกว่าเราจะไม่ได้เดบิวต์หรือไง?"
"ก็ไม่ขนาดนั้น นายกินเถอะ ฉันไม่หิว"
ในขณะที่สองพี่น้องคุยกันด้วยสีหน้าตึงเครียด อีกฟากหนึ่งของห้องซ้อมกลับมีเสียงโอดครวญดังขึ้น เสียงนั้นเรียกความสนใจของทุกคนไปจนหมด
"นี่ฉันโดนลดอาหารอีกแล้วหรอเนี่ย บ้าจริง!"
"แล้วใครใช้ให้นายอ้วนเป็นหมูตอนเองล่ะ?"
"ปาร์ค จอร์แดน!!!"
จอร์แดนไม่ได้สนใจเสียงด่าของอีกฝ่าย เขาแค่อยากแหย่อีกคนเล่น เมื่อบรรลุเป้าหมายแล้ว หลังจากนั้นจึงหันมาสนใจกล่องข้าวของตัวเองต่อ เมื่อเห็นอีกคนตีมึน จินอูจึงได้แต่ฮึดฮัดแล้วบ่นถึงเรื่องกับข้าวของตัวเองต่อ
"แต่ฉันเบื่อไอ่ไข่ต้มนี่จริงๆ นะ ถ้าขืนยังให้ฉันกินไอ่นี่ต่อไปอีก ฉันคงได้อ้วกออกมาแน่ๆ"
"จินอูฮยองครับ"เจย์เดนที่เป็นคนพูดน้อย ทั้งวันแค่เรียกชื่อคนในทีม ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น แต่ทุกคนกลับเข้าใจความหมายที่เขาจะสื่อได้โดยที่ไม่ต้องถามเลยแม้แต่คำเดียว
"ก็เมเนเจอร์ฮยองไม่ได้อยู่นี่ ให้ฉันได้บ่นบ้างเถอะ ฉันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว"สิ้นเสียงโอดครวญของจินอูไปแค่เสี้ยววินาที ผู้มาใหม่ก็มาเยือนในทันที
"ทำไม? ทนไม่ได้ขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าไม่อยากกินขนาดนั้นก็ไม่ต้องกินก็ได้ หรือถ้านายอยากกินอะไรตามใจชอบก็ออกจากทีมไปเลยสิ"ห้องซ้อมของทีม
เตรียมเดบิวต์กลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้ง"การที่นายได้อยู่ในทีมนี้มันคงทำให้นายลำพองใจมากสินะ งั้นกลับไปอยู่ทีมเก่าของนายดีไหม ตอนนั้นนายก็ไม่เคยเห็นจะบ่นอะไรเลยนี่ หรือจะออกไปเลยดีล่ะ แค่ทีมขาดนายไปคนเดียวมันไม่ได้มีอะไรเสียหายหรอกนะ นายอย่าลืมว่าคนที่สามารถเข้ามาอยู่ทีมเดบิวต์ได้ ไม่ได้มีแค่นายคนเดียว นายออก เราก็แค่หาคนใหม่มาแทน"
ทุกคนต่างไม่มีใครกล้าพูดอะไรตอบกลับ จินอูที่โดนดุทำได้แค่ก้มหน้ารับ ไหล่ของเขาสั่นนิดๆ นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเขากำลังกลัวจนร้องไห้ออกมา
"แล้วนี่อะไร? ยังไม่ถึงเวลาพักแต่พวกนายกลับพักกันแล้ว คงไม่อยากเดบิวต์กันทั้งทีมแล้วสิท่า งั้นก็ไม่ต้องเดมันแล้ว!"
เมเนเจอร์เขวี้ยงสมุดบันทึกเล่มใหญ่ลงกับพื้นด้วยความแรงเป็นอย่างมาก เสียงที่เกิดจากการกระทบนั้นทำเอาสมาชิกทั้งทีมสะดุ้งตกใจไปตามๆ กัน เจย์เดนที่เห็นท่าไม่ดีจึงก้าวออกไปยืนข้างหน้าเมเนเจอร์
"ผมเป็นคนสั่งให้พักเองครับ"
"อ๋อ นายคิดว่านายโดนวางตำแหน่งให้เป็นลีดเดอร์แล้วจะสั่งอะไรทีมก็ได้แล้วงั้นสิ? ไม่ต้องทำไม่ต้องเคารพมันแล้วกฎของค่าย ดี ดีมาก พวกนายทุกคนวันนี้ห้ามเลิกซ้อมจนกว่าจะตีสาม!"
พอพูดจบก็เดินออกไปในทันที จินอูที่กลั้นเสียงร้องไห้ไว้จนหน้าแดง ในที่สุดก็ได้ร้องไห้ออกมาสักที ทำเอาทั้งพี่ทั้งน้องในทีมต้องมารุมปลอบกันให้วุ่น แต่เวลาเสียใจก็มีไม่มากนัก เวลาพักยิ่งแล้วใหญ่ เพราะภายในห้องซ้อมนั้นมีกล้องวงจรปิดที่จับตาดูพวกเขาอยู่ตลอดเวลา
ในที่สุดเวลาตีสามก็มาถึง ทุกคนที่ฝึกซ้อมกันมาทั้งวันตอนนีมีสภาพไม่ต่างจากซากศพมากนัก
"ทุกคน วันนี้ทำได้ดีมาก ขอบคุณนะครับ"เจย์เดนเอ่ยขึ้นทั้งที่ตัวเองยังหอบไม่หาย
"ขอบคุณอะไร ฉันสิที่ต้องขอบคุณนาย"ซึงฮยอนพูดไปพลางนวดหลังให้จินอูไปด้วย
"ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าร่างกายฉันได้พังไปแล้วจริงๆ ถ้าใครจะกลับหอก็ฝากแบกฉันกลับไปด้วยนะ"
ฮวัง จุนกอล เมนแร็ปของวงได้ทำการทรุดตัวลงนอนกลางพื้นห้องซ้อมไปแล้วเรียบร้อย
"นายว่า พวกเราจะได้เดบิวต์จริงๆ ไหม?"ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องอีกครั้งเมื่อจอนจินอูเอ่ยคำถามนั้นขึ้นมา
ซึงฮยอนลากตัวจินอูให้มานอนราบไปกับพื้นข้างๆ กันกับจุนกอล แล้วเจ้าตัวก็นอนลงเช่นเดียวกัน สองแฝดที่เห็นอย่างนั้น แม้จะไม่เข้าใจนัก แต่ก็ทำตามเหล่า
ฮยองของตน สิ่งที่พวกเขาเห็นนั้นไม่ใช่กลุ่มดาวที่ลอยอยู่เต็มท้องฟ้า แต่กลับกัน มันคือฝ้าเพดานสีขาวขุ่นที่เสื่อมสภาพไปตามการเวลา
"พูดตรงๆ เลยนะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน"
"นายคิดงั้นหรอ?"จินอูย้อนถามซึงฮยอน
"อืม"
"งั้นหรอ"จินอูตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับซึงฮยอนเลย เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ตราบใดที่พวกเขายังไม่ไล่พวกเราออก เราก็ยังมีหวังอยู่"คำให้กำลังใจของเจย์เดนนั้นได้เพียงความเงียบตอบกลับไป ทุกคนในที่นี้แม้จะมีหวัง แต่กลับไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยมันออกมาแล้ว
"แล้วถ้าฉันอยากออกก่อนล่ะ?"ทุกสายตาตกมาอยู่ที่
จินอูในทันที
"ไม่มีฮยอง ไม่มีผม ทีมของเราขาดใครไปไม่ได้หรอก เพราะทุกคนสำคัญ ผมจึงอยากรักษาทุกคนเอาไว้ ไม่ว่าเราจะเจออะไร เราจะผ่านมันไปด้วยกัน"เจย์เดนเอ่ยตอบในทันที
บรรยากาศภายในห้องซ้อมจู่ๆ ก็เหมือนกับว่าอุ่นขึ้นในชั่วพริบตา ทั้งที่ตอนนี้อุณหภูมิข้างนอกนั้นแทบจะติดลบแล้วเสียด้วยซ้ำ ฤดูหนาวที่อากาศหนาวเป็นพิเศษ ณ ที่แห่งนี้ ภายในใจของทุกคนกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"วันนี้พวกเราก็กลับไปนอนกันเถอะครับ พรุ่งนี้ยังต้องซ้อมต่ออีก เดี๋ยวจะลุกไม่ไหวกันเอาได้"
ท่ามกลางความเงียบที่ลอยอยู่เหนืออากาศ จอร์แดนก็ได้เอื้อนเอ่ยคำที่ทุกคนคิดออกมา
"ขอบคุณที่เรามีนายเป็นลีดเดอร์"
เจย์เดนไม่ได้พูดอะไรมากมาย เขาเพียงแค่ขานตอบรับภายในลำคอก็แค่นั้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
