—เคยมั้ยเวลาเป็นคนที่ถูกรักมันก็ดีนะแต่พอถูกรักจนคิดว่าหน้าจะถูกรักแบบนี้ตลอดไปแต่....พอเราเป็นคนที่สดใสมากๆกลับมีคนที่คิดว่าเราปรึกษาได้เราร่าเริงแจ่มใสไม่มีอะไรไห้สนใจมากแต่มีคนรักเยอะนะแค่เราไม่มีเซฟโซน...กับเรื่องความรักนี้ดีมากนะแต่เธอคนนั้นกลับ.เป็นคนที่กลัวความรักซะได้เธอคนนั้นเคยบอกไว้ว่าเรามีคนมากมาเข้ามาแต่เราไม่เคยจะมีใครที่จะเข้าใจเราเลย...อีกเรื่องที่หน้าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอคนนั้นเรียกได้ว่าหมดศรัทธาในความรักเลยก็ว่าได้ เรื่องเริ่มต้นตอนป.5เธอคนนั้นเคยเป็นเด็กที่สดใสมากๆๆเธอมาโรงเรียนแบบทุกวันที่มา.จนถึงวิชาที่เธอคนนั้นชอบมากๆนั้นคือวิชาพละ...วิชานั้นครูมักจะมาสอนบ้างไม่สอนบ้างและในวันนั้นครูไม่ได้เข้่สอนครูจึงฝากเพื่อนมาบอกว่าครูอนุญาตให้เล่นบอลเธอคนนั้นจึงเดินไปเอาบอลเพื่อที่จะเล่นกันเพื่อนพอดีกันคอนนั้นเธอเป็นคนที่หงุดหงิดง่ายเธอคนนั้นได้พลั่งปากพูดว่าเพื่อนไปหลังจากนั้นเพื่อนก็ร้องไห้ เธอคนนั้นพยามเข้าไปปลอบเพื่อน......พอคนอื่นรู้ว่าเพื่อนคนนั้นร้องไห้จึงรีบเข้ามาปลอบเพื่อนเราที่กำลังจะเข้าไปโดนเพื่อนหนึงพูดขึ้นมาว่า"พอเหอะแกทำมันร้องไห้มาบ่อยแล้วนะ"เธอคนนั้นที่กำลังจะอธิบายแต่กลับไม่มีใครฟังเลยเธอคนนั้นที่ไม่ไหวที่จะยื่นออยู่นะจุดนั้นแล้วจึงได้กล่าวคำขอโทษออกมาแบบปัดๆและเดินออกมา..ได้เดินตรงไปที่หื้องน้ำและระบายทุกอย่างออกมาเป็นน้ำตา มันจุกที่อกไม่รู้จะพูออะไรออกมา เธอคนนั้นเล่าว่าทำไมไม่มีใครจะฟังเธอเลย...,ขอแค่ฟังกันก็ยังดี นับจากนั้นเธอคนนั้ก็ไม่เคยที่จะเชื่อมั่นในความรักแม่แต่ในรูปแบบของมิตรภาพก็ตาม..จึงทำไห้เธอคนนั้นกลายเป็นคนที่กลัวความรักนับแต่นั้นมาก............,,ทุกคนคิดว่าการที่เป็นคนสดใสมากๆมันผิดหรือมันแน่รึเปล่าหรือการที่เราเป็นตัวเองมากๆเราผิดมั้ย...ณจุดนี้ขอบคุณที่อ่านเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งที่รักในการเป็นตัวเอง ขอบคุณค่ะ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
