เช้าวันที่อากาศสดใส ผูกนกบินออกไปหาอาหารมนุษย์เงินเดือนนออกเดินทางไปทำงาน.....

ณ. โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ห้องพักผู้ป่วย VVIP มีหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับอยู่ที่เตียงของทางโรงพยาบาล โดยมีชายหนุ่มรูปรางหน้าตาดีนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง ไม่นานหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกตัว

.......

"อื่มมม หิวน้ำจัง" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"เธอขาาา ฟื้นแล้วหรอ" ชายหนุ่มหยิบน้ำให้หญิงสาวดื่ม

"คุณเป็นใคร??? เข้ามาในห้องฉันได้ไง!!!" หญิงสาวพูดออกมาด้วยใบหน้าโกรธๆ

"นี้คุณจำสามีของตัวเองไม่ได้หรอ???"

"สามี!!! คุณจะบ้าหรอ ฉันไม่เคยมีแฟนนะ!!!" หญิงสาวพูดออกมาโดยความโมโห

"ไม่เอาหน่า เธอขาา จะแกล้ง พี่เล่นใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวลใจ

"เธอขาา อะไร ขนลุก ที่ฉันเป็นอะไรถึงมานอนโรงพยาบาลเนี้ย"

"แพรไหม นี้แพรไหมจำพี่ไม่ได้หรอครับ"

"........" หญิงสาวไปตอบได้แค่มองชายหนุ่มด้วยความเฉยชา

"เดี๋ยวแพรไหมรอพี่อยู่นี้ก่อนนะ พี่จะไปตามหมอมาตรวจหน่อย" ชายหนุ่มเดินออกไปตามหมอ

10 นาทีต่อมา คุณหมอก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชายหนุ่ม

"สวัสดีค่ะ เป็นอย่างไรบ้างคะ" คุณหมอสาวพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"เจ็บหัวนิดหน่อยค่ะ"

"คุณหมอครับภรรยาผมเธอจำผมไม่ได้เลยครับ" ชายหนุ่มบอกคุณหมอสาว

"อืม คนไข้ตอนนี้อายุเท่าไรแล้วคะ"

"ปีนี้ฉันอายุ 23 จะ 24 ปีแล้วค่ะ คุณหมอ" หยิงสาวตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"แต่ปีนี้เธอขาา อายุ 26 ปีแล้วนะครับ" ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าเข้งเคลียด

"....."

"หมอคิดว่าภรรยาของคุณความทรงจำเสื่อมค่ะ เนื่องจากสมองได้รับการกระทบกระเทือนจากการตกบันได"

"แล้วภรรยาผมความทรงจำจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ"

"หมอตอบไม่ได้ค่ะ แต่คุณสามีก็ค่อยๆ ฟื้นความทรงจำให้ภรรยานะคะ" คุณหมอตอบ

"ขอโทษนะคะ แล้วฉันจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่คะ" หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงถามขึ้น

"พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ" คุณหมอตอบและเดินออกจากห้องไป ทำให้บรรยากาศในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง หญิงสาวนั่งมองชายหนุ่มที่บอกว่าเขาเป็นสามีตนเองไม่วางตา

"เธอขาา หิวข้าวไหมครับ" ชายหนุ่มพูดขึ้น

"ฉันเป็นภรรยาคุณจริงหรอ??" หญิงสาวถามชายหนุ่มที่น่าตาจัดว่าดูดี ขาว สูง ตี๋ แถมมีลักยิ้มน้อยอีกด้วย นี้มันสเปกของเธอเลย

"ใช่ครับ เราสองคนคบกันและแต่งงานปีนี้เป็นปีที่ 3 แล้วครับ" ชายหนุ่มตอบหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม

"ฉันจะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้โกหก หลอกลวงฉัน"

"5555 พี่จะโกหกเธอทำไม เธอมีอะไรให้พี่ปลอกลอกหรอที่รัก มีแต่เธอนั้นแหละปลอกลอกพี่จนหมดตัว แต่พี่ก็ยอมให้เธอนี้น่า 555" ชายหนุ่มพูดไปหัวเราะไป

"ก็จริงอย่างที่คุณว่า ฉันไม่มีอะไรเลยนอกจากหนี้ 5555"

"ตอนนี้เธอขาา ไม่มีหนี้แล้วครับแล้วก็รวยด้วย"

"ฉันขอโทรศัพท์หน่อยได้ไหม"

"ได้ครับ" ชายหนุ่มส่งโทรศัพท์ให้หญิงสาว

"ขอบคุณค่ะ คุณไปซื้อข้าวให้ฉันหน่อยสิ"

"โอเค เธออยากกินอะไรล่ะ"

"ถ้าเป็นสามีฉันจริงคุณต้องรู้สิว่าฉันชอบกินอะไร"

"งั้นเดี่ยวพี่มานะครับ" ชายหนุ่มเดินออกห้องไป

หลังจากชายหนุ่มออกจากห้องไปหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์และได้ทำการโทรไปหาแม่ของตนเองทันที เพราะถาตัวเองมีผัว!!! เอ้ยสามีแล้วแม่ก็ต้องรู้สิ....

"ฮะโหล แพรไหมหรอลูก" ปลายสาวพูดขึ้น

"แม่คะ หนูมีสามีแล้วหรอคะแม่" หญิงสาวถามแม่ของตนทันที

"อะไรกันลูก นี้อย่าบอกนะว่าหนูตกบันไดแล้วความจำเสื่มนะ"

"ค่ะ หนูจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยคะแม่"

"โธ่ลูกแม่ ถ้าแม่ไม่ได้มาทำงานกับคุณพ่อ แม่จะรีบไปหาหนูเลยลูก"

"แม่ช่วยเล่าเรื่องของหนูให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้สิลูก"

"ผุ้ชายที่ดูดี ขาว สูง ตี๋ มีลักยิ้มน้อย เขาคือใครหรอค่ะแม่"

"ผู้ชายคนนั้นคือสามีของลูกไงจ๊ะ ชื่อณัฐ พ่อณัฐคบกันหนูได้เกือบ 2 ปี เขาก็ให้ครอบครัวมาสู่ขอหนูไงลูก หนูแต่งงานกับพ่อณัฐได้ครึ่งปีแล้วลูก"

"ไม่น่าเชื้อว่าลูกแม่จะขายออกด้วยนะคะ 5555"

"แล้วลูกเป็นไงบ้างลูก"

"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะแม่ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ"

"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ถ้าคุณพ่อทำงานเสร็จแม่จะไปหาลูกนะ"

"ค่ะแม่ รักแม่นะคะ"

"แม่ก็รักลูกนะ/พ่อก็รักลูกนะ" เสียงของพ่อก็พูดแทรกมา

"หนูก็รักพ่อค่ะ" วางสายไป

หลังจากวางสายจากแม่ไปหญิงสาวก็นั่งดูทีวีไม่นานชายหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้อง

"พี่ซื้อข้าวผัดไข่ ผัดคะน้าหมู แล้วก็โจ๊กมาให้" ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่เห็นใครก็พูดต่อ "เพื่อหมอไม่ให้กิน"

"แล้วหมอให้กินได้ไหม????"

"กินไม่ได้!!! กินได้แต่โจ๊ก"

"อ้าว แล้วซื้อมาทำไมเยอะแยะ" หญิงสาวถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

"ก็พี่กลัวเธอคิดว่าพี่ไม่ใช่สามีล่ะสิ ก็เธอขาบอกว่าถ้าเป็นสามีจะต้อง" ชายหนุ่มพูดไม่ทันจบหญิงสาวก็พูดขัดเสียก่อน

"เอาโจ๊กมาให้ฉันกินเถอะ หิวแล้ว"

"ได้ครับ" ชายหนุ่มรีบนำโจ๊กใส่ถ้วยและนำมาให้หญิงสาวทันที

..."ALin"...

เช้าวันต่อมาคุณหมอก็อนุญาตให้หญิงสาวกลับไปพักฟื้นบ้านได้ เพราะอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว มีเพียงความทรงจำที่หายไปที่ก็ต้องค่อยๆ ฟื้นฟูความทรงจำให้กับหญิงสาวเท่านั้น

"เธอขาา ก่อนกลับบ้านเราแวะกินข้าวก่อนไหมครับ" ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวข้างกายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

หญิงสาวมองใบหน้าของชายหนุ่มแล้วก็อดมองบนไม่ได้ "นี้คุณฉันรู้นะว่าคุณเป็นผัว!!! เฮ้ย!!!สามีฉัน แต่คุณเขาใจไหมฉันจำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับคุณและเรื่องของเรา คุณช่วยเปลี่ยนสรรพนามเรียกฉันหน่อยได้ไหม เรียกเธอคงเธอขา บอกตามตรงขนลุก!!!"

"แต่เมื่อก่อนเรา ก็..." ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็รีบพูดแทรกทันที

"ก็นั้นมันก็ที่ความทรงจำฉันจะหายไปไง ตอนนี้ฉันก็มองคุณไม่ต่างจากคนแปลกหน้าหรอกนะ"

ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วจึงพูดว่า "แล้วแพรไหมอยากให้พี่เรียกว่าอะไรล่ะ"

"เรียกอะไรก็ได้" หญิงสาวตอบ

"ที่รัก"

"ไม่ได้!!!" หญิงสาวรีบปฏิเสธทันที

"ไหนว่าเรียกอะไรก็ได้ไง"

"เอาคำอื่น ที่รักมันเลี้ยนไป!!!"

"เมียจ๋า"

"อยากตายหรอ!!!"

"แล้วจะให้พี่เรียกว่าอะไรล่ะ" ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยใบหน้าหงอยๆ

"ก็อะไรก็ได้ไงคะ!!!" หญิงสาวตอบ

"อีหนู"

"ขาเสี่ยยย บ้าหรอ!!! ฉันไม่ใช่อีหนูนะ"

"555 นึกว่าจะชอบ" ชายหนุ่มพูดไปหัวเราะไป

"งั้นคุณเรียกฉันว่า แพรหรือไหม หรือจะเรียกแพรไหมก็ได้"

"โอเคครับแพร แพรเองจะเรียกพี่ว่า สามี ผัวขา ที่รัก อะไรก็ได้ยกเว้นคุณมันดูห่างเหินเกินไป"

"อะไรก็ได้หรอ" หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่ซ้อนความสนุกไว้ไม่มิด

"ครับ" ชายหนุ่มรู้สึกขนลุกแปลกๆ

"ไอ้แก่!!!" หญิงสาวพูดขึ้นมาทันที

"เอ่อ...คงไม่ใช่เรียกพี่ใช่ไหมครับ"

"อ้าวไหนว่าเรียกอะไรก็ได้ไงคะ"

"แต่พี่ก็แก่กว่าแพรแค่ 1 ปีเองนะครับ" ชายหนุ่มพูดเสียงเบาด้วยความน้อยใจเมีย

"5555 หน้าจ๋อยเลย ฉันจะไปใจร้ายเรียกสามีแบบนั้นล่ะ ณัฐ!!!" หญิงสาวพูดไปหัวเราะไป

"ครับ แต่พี่อยากให้แพรแทนตัวเองว่า หนูหรือว่าแพรก็ได้ แทนตัวเองว่าฉันมันห่างเหินเกินไป"

"จะพยายามก็แล้วกัน" หญิงสาวตอบ

"ดีมากครับ"

"ณัฐ เราสองคนคบกันได้อย่างไงหรอ??"

"อ๋อ ตอนนั้นพี่กับแพรบังเอิร์นไปเที่ยวที่เดียวกัน ตอนนั้นพี่กับแพรไปเทียวบนดอย แต่มัวแต่ถ่ายรูปเราก็เลยตกรถที่จะลงไปด้านล่าง พวกเราเลยต้องไปขอพักกับชาวบ้าน แล้วเราก็เลยเป็นเพื่อนกัน เที่ยวด้วยกันจนถึงวันที่เราต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน"

"แล้วคบกันตอนไหนหรอ??"

"ก็หลังจากนั้น พวกเราก็นัดกันไปเที่ยวอีกหลายที่ จนวันหนึ่งที่พี่แน่ใจว่าพี่คิดกับแพรเกินคำว่าเพื่อน พี่ก็เลยสารภาพรักกับแพร"

"เราเลยคบกันหรอ???"

"ป่าวแพรบอกพี่ว่าไม่อยากเอาเพื่อนเป็นแฟน พี่ก็เลยนกเลย555"

"แล้วณัฐทำอย่างไงต่อล่ะ"

"พี่ก็เสียผู้เสียคนไปพักหนึ่งเลยล่ะ แต่พี่ก็อยากจะลองดูอีกครั้งถ้าแพรยังปฏิเสธเหมือนเดิมพี่ก็คงต้องตัดใจจากแพรจริง"

"ครั้งนี้ฉัน...เอ่อ แพรตกลงหรอ"

"ป่าวครั้งนี้แพรก็ตอบเหมือนเดิม"

"อ่าว!!! แล้วอะไรทำให้เราคบกันได้ล่ะ"

"ก็วันเกิดของลูกไก่เพื่อนแพรไง วันนั้นแพรเมามากเลย"

"อย่าบอกนะว่าฉันปล้ำคุณอ่าาา!!!"

"บ้าหรอ!!! วันนั้นแพรโทรมาหาพี่แล้วก็ด่าพี่ชุดใหญ่ไฟกระพริบเลย ว่าทำไมพี่ไม่ชวนไปเที่ยว ไม่โทรหา ไม่จีบแพรต่อ ตอนนั้นพี่งงมากเลยว่าแพรจะด่าพี่ทำไมในเมื่อแพรไม่ต้องการพี่แล้ว"

"แล้วไงต่อ??" หญิงสาวถามออกมาอย่างสนใจ

"แพรบอกพี่ว่าไม่อนุญาตให้พี่ไปจีบคนอื่นเด็ดขาด เพราะถ้าแพรรู้พี่ตายแน่!!! พี่เลยถามแพรไปว่า ถ้าไม่ให้พี่จีบคนอื่นแล้วแพรจะยอมเป็นแฟนกับพี่ไหม รู้ไหมแพรตอบพี่ว่าไง" ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวที่นั่งข้างๆตนเองบนรถ

"......" หญิงสาวส่ายหัวไปมา

"แพรบอกพี่ว่า ถ้าคบกับแพรแล้วถ้าพี่มีคนอื่น แพรจะไม่มีวันเลิกกับพี่ง่ายๆ เพราะถ้าพี่มีคนอื่น ลูกต้องกำพร้าพ่อ แม่"

"เพราะแพรฆ่าณัฐ!!! ส่วนแพรติดคุกใช่ไหม??" หญิงสาวถามชายหนุ่มทันที

"ใช่!!! แต่พี่ก็บอกกับแพรว่า พี่ไม่มีทางทำให้ลูกกำพร้าพ่อกับแม่แน่นอน แต่ถ้าลูกจะกำพร้า ต้องเป็นเพราะพี่ตายจากสาเหตุอื่น"

"เราเลยได้คบกันหรอ"

"ใช่ แต่ระหว่างที่เราคบกันก็มีทะเราะกันบ้างเป็นปกติของคู่รัก หลังจากที่เราคบกันแล้วเกือบๆ 2 ปี เราก็ตกลงแต่งงานกัน" ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้กับหญิงสาว

"เสียดายที่ฉัน เอ่อ!! แพรจำอะไรไม่ได้เลย" หญิงสาวพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด

"เรื่องความทรงจำของแพรถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะฟื้นความทรงจำของแพรให้กลับมาให้ได้"

"แล้วถ้ามันไม่กลับมาล่ะ??"

"ไม่กลับมาก็ไม่เป็นไร พี่จะจีบแพรใหม่ พี่จะทำให้แพรรักพี่อีกครั้ง" ชายหนุ่มยิ้มออกมาจนยาหยี

"อืม จีบแพรให้ติดล่ะ อ้อ!!!ถึงจะเป็นสามีแพร แต่เรื่องบนเตียงต้องงดอย่างไม่มีกำหนดตราบใดที่แพรจำไม่ได้หรือณัฐยังจีบแพรไม่ติด ก็ไม่ต้องหวังจะได้ทำ!!!"

"......" ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยใบหน้าหงอยๆ จะไม่ให้หงอยได้ไงล่ะ ก็เขาคิดว่าจะฟื้นฟูความทรงจำด้วยบทรักที่เร้าร้อนที่เคยทำกันอยู่ทุกคืน

"ณัฐ!!! ไม่ต้องทำหน้าหงอยเหมือนหมาที่เจ้าของทิ้งอย่างงั้นสิ"

"......." ก็เจ้าของทิ้งจริงๆนิ 'ชายหนุ่มคิด'

"ถ้าณัฐมีความต้องการ ณัฐก็ต้องช่วยตัวเองนะ หรือว่าถ้าณัฐกลัวเมื้อยมือ เดี๋ยวฉันจะซื้อจิมกระป๋องให้ก็ได้นะ"

"......" จิบกระป๋องมันจะเหมือนของจริงได้ไง 'ชายหนุ่มคิด'

"ณัฐ กำลังด่าแพรในใจอยู่ใช่ไหม!!!"

"ป่าว ใครจะกล้าด่าเมียตัวเองล่ะ" ชายหนุ่มตอบ

"อืม ณัฐแวะร้านก๋วยเตี๋ยวหลังมอให้หน่อยสิ อยากกินก๋วยเตี๋ยว"

"ครับ"

จากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถมาจอดที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหลังมอตามที่ภรรยาของตนเองบอกว่าอยากกิน

@ ร้านก๋วยเตี๋ยวหลังมอ

"รับอะไรดีครับ" พนักงานเดินมาจดออเดอร์

"เอาหมีเหลืองต้มย้ำ พิเศษลูกชิ้นหมู 1 ค่ะ" หญิงสาวสั่งพนักงาน

"ครับ แล้วคุณลูกค้าผู้ชายรับอะไรดีครับ"

"ผมเอาเหมือนภรรยาเลยครับ"

"ทวนออเดอร์นะครับ หมีเหลืองต้มย้ำ พิเศษลูกชิ้นหมู 2 ที่นะครับ"

"ครับ/ค่ะ" ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน

"รออาหารสักครู่นะครับ" พนักงานเดินออกไปเตรียมอาหาร หลังจากเตรียมอาหารเสร็จก็นำอาหารมาเสริฟให้กับทั้งคู่

"โอ้โห!!! หอมมาก" หญิงสาวพูดไปยิ้มไป

"กินเยอะๆนะแพร จะได้หายไวๆ"

"เอ้อ ณัฐทำงานอะไรหรอ??" หญิงสาวถามชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกัน

"พี่เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาที่มหาลัยคณะเศรษศาตร์"

"ว้าว เก่งนะเนี้ย" หญิสาวเอ่ยชมชายหนุ่ม

"กินเยอะๆ นะ อ่ะพี่ให้" ชายหนุ่มคีบลูกชิ้นให้กับหญิงสาวตรงหน้า

"ขอบคุณค่ะ"

หลังจากทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็เดินทางกลับบ้านทันที

@ บ้านของแพรไหมและอาจารย์ณัฐ

บ้านที่เป็นเรือนหอของทั้งคู่เป็นบ้านขนาดกลางสไตล์โมเดิลลอฟท์ 2 ชั้น รอบบ้านปลูกต้นไม้.....

"โอ้โห!!! นี้บ้านเราหรอณัฐ!!!" หญิงสาวเอ่ยถามชายหนุ่ม

"ใช่ นี้คือบ้านเรา" ชายหนุ่มตอบภรรยาสาวด้วยรอยยิ้ม

"เราเข้าบ้านกันเถอะ" หญิงสาวชวนชายหนุ่มเข้าบ้าน ทั้งคู่เดินเข้ามาด้านในบ้าน

"สวยจังเลยณัฐ" หญิงสาวพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

"บ้านนี้เป็นบ้านที่เราสองคนช่วยกันออกแบบเลยนะ บ้านหลังนี้ถึงถูกใจพวกเรา"

"หรอ เอ้อ!!! ณัฐแล้วห้องแพรอยู่ไหนหรอ???"

"ห้องเราอยู่ชั้น 2 ครับ มาเดี๋ยวพี่พาไปดู" ชายหนุ่มพูดไปด้วยก็จูงมือของภรรยาสาวไปด้วย

"ณัฐ!!! ห้องแพร!!! ไม่ใช่ห้องเรา!!!" หญิงสาวแย้งขึ้นมาทันที

"เราเป็นสามี ภรรยากันก็นอนห้องเดียวกันถูกแล้วนิครับ"

"แต่ตอนนี้แพรจำไม่ได้!!! เพราะฉะนั้นเราต้องแยกห้องกัน!!!"

ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วจึงพูดขึ้น "โอเคครับ แพรนอนห้องนอนใหญ่ของพวกเราแล้วกัน เดี๋ยวพี่นอนห้องรับแขกข้างๆ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ถึงแล้วห้องนี้คือห้องของเรา" ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาส่งที่หน้าห้อง

"โอเค ณัฐไปพักผ่อนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

"แพรก็เข้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปจีดห้องนอนก่อน" ชายหนุ่มพูดเสร็จหญิงสาวก็เข้าไปในห้องนอนทันที

...ALin...

หลังจากที่แพรไหมกลับมาพักฟื้นที่บ้านนี้ก็เป็นเวลา 1 อาทิตย์แล้วที่เธอได้แต่นั้งๆ นอนๆ อยู่บ้าน เพราะอาจารย์ณัฐหรือสามีของเธอไม่อนุญาติให้ตนเองไปทำงาน ในเมื่อสามีไม่อนุญาติให้ไปทำงาน เธอเลยโทรให้เพื่อน ๆ มาหาที่บ้านแทน.....

เวลา 10:30 น.

@ บ้านของแพรไหมกับอาจารย์ณัฐ

แพรไหมออกมานั่งเล่นที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้หน้าบ้าน....

"พี่ไหม!!! โทดทีนะพี่ น้องหลงทางอ่าา แล้วนี้พี่หญิงลี พี่พลอยยังไม่มาอีกหรอพี่" ลูกไก่ถามขึ้น

"ยังเลยลูกไก่ นี้พี่นัดพวกนาง 9 โมง ตอนนี้ 10:30 น. แล้วยังไม่มาเลย555"

"9 โมง ไม่มีอยู่จริงหรอกพี่555"

"นั้นสิ คงมาบ่ายนูนมั้ง เราเข้าบ้านกันดีกว่า" แพรไหมชวนลูกไก่เข้าไปในบ้าน

"พี่ไหม ความจำเสื่อมจริงหรอ??"

"ใช่!!! พี่จำอะไรเมื่อ 3 ปีก่อน ไม่ได้เลย"

"ไม่เป็นไรนะพี่ เดี๋ยวก็จำได้เนอะ" ลูกไก่จับมือของแพรไหมเพื่อให้กำลังใจ

"แล้วนี้กินข้าวมารึยัง??" แพรไหมถามออกมาด้วยรอยยิ้ม

"ข้าวเช้ากินแล้วค่ะ แต่กลางวันคงต้องฝากท้องกับพี่แล้วแหละ"

"ได้เลย วันนี้พี่เลี้ยงเอง"

"แล้วนี้พี่ณัฐไม่อยู่บ้านหรอพี่"

"ณัฐไปทำงานนะ น่าจะมีสอนทั้งวันมั้ง"

"อ๋อ"

"ลูกไก่ ณัฐเขาเป็นคนอย่างไงหรอ" แพรไหมเอ่ยถามน้องสาวรุ่นน้องของตนเอง

"ฮายยย!!! เพื่อนสาวโทดทีนะที่ฉันมาช้า พอดีต้องไปรับใยพลอยอ่าา รอนางแต่งตัวจนรากงอก!!!" หญิงลีหรือลีลาวดีพูดออกมาอย่างต้องการระบาย

"นี้ไอ้เพื่อนชั่ว!!! แกไม่โทรปลุกฉันนิ!!!" พลอยพูดออกมาอย่างกวนๆ

"หลัวก็มีป่ะ!!! ทำไมไม่ให้มันปลุกล่ะ!!!"

"555 พอแล้วพวกแกทะเราะกันเป็นเด็กน้อยไปได้" แพรไหมรีบห้ามทั้งคู่ทันที

"ซิ!!!!/ซิ!!!"

"เอ้อ นี้แกความจำเสื่อมจริงดิ!!!" หญิงลีถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"อืม!!!"

"แล้วหลัวฉันไปไหนล่ะ" พลอยพูดไปก็มองหารอบๆบ้าน

"......."

"พี่ณัฐไม่สอนค่ะ" ลูกไก่ตอบพลอย

"อ้อ หลัวพวกเรานี้ขยันจริงๆเลยเนอะไหม" พลอยพูดพร้อมยกมือมาคล้องแขนแพรไหม

"หลัวเพื่อนไม่ใช่หลัวแกค่ะ!!!" หญิงลีพูดขึ้น

"เอ้อ!!! พวกแกช่วยเล่าเรื่องของ ณัฐให้ฉันฟังหน่อยสิ"

"เอาตรงๆนะ ฉันไม่รู้ว่ะ!!!" หญิงลีบอกเพื่อนตามตรง

"ฉันก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกัน รู้อีกทีก็งานแต่งแกนั้นแหละ แต่เท่าที่ฉันดูพี่ณัฐก็ดูรักแกมากนะ" พลอยตอบเพื่อน

"....." แพรไหมหันไปมองลูกไก่

"น้องไม่รู้เรื่องเลยค่ะ ขนาดวันแต่งงานพี่น้องยังไม่รู้เลย"

"อ้อ ไม่เป็นไรหรอก"

"เอ้อ เพื่อนสาวหญิงอยากกินส้มตำ ไก่ย่างอ่าาา" หญิงลีพูดขึ้นด้วยสายตาวิ้งวิ้ง

"ฉันก็อยากกินเหมือนใยหญิงลีอ่าาา" พลอยพูดเสริมหญิงลีอีกคน

"ถ้าอยากกินก็สั่งเลยคร้าาาเพื่อนสาว เดี๋ยวมื้อนี้แพรไหมเลี้ยงเอง"

"ต้องอย่างงี้ดิเพื่อนหญิง" หญิงลีพูดจบก็รีบหยิบโทรศัพท์เปิดแอพหาร้านสั่งส้มตำทันที

"พี่หญิงลี น้องขอตำไทยไข่เค็มด้วยนะคะ" ลูกไก่รีบบอกหญิงลี

"โอเคจ้าคุณน้องเดี๋ยวพี่สั่งให้นร้าาา"

"แกสั่งหมีขาวมาด้วยล่ะ อ้อ!!! อย่าลืมข้าวเหนี้ยวไก่ย่างด้วยนะ" พลอยรีบสั่งหญิงลีอีกที

"คร้าาา ไม่ลืมจ้าา ไหมแกเอสอะไรไหม???" หญิงลีถามแพรไหม

"อืม งั้นเอาตำแตง ตำซั้ว ตำอะไรแกก็สั่งเลย ฉันกินได้หมดแหละ" แพรไหมตอบ

หลังจากที่สั่งอาหารได้ไม่นานอาหารก็มาส่ง ทั้ง 4 สาวก็พากันมานั่งตั้งวงนั่งกินส้มตำที่ใต้ต้นไม้หลังบ้านที่ลมพัดเย็นสบายเหมาะกับการนั่งกินส้มตำ ไก่ย่างกับเพื่อนฝูงที่สุด

"บ้านแกนี้ลมพัดเย็นสบายดีจัง" พลอยพูดขึ้น

"แกก็รีบแต่งงานกับหลัวดิ แล้วให้มันซื้อบ้านแบบอย่างของไหมดิ!!!!" ไม่ใช่ใครที่ไหนที่ตอบพลอยนั้นก็คือหญิงลีนั้นเอง

"ว่าที่สามีฉันเป็นแค่พนักงานตัวน้อยๆ คงต้องรออีกนานแหละ" พลอยตอบ

"พี่หญิงล่ะ มีแฟนยังคะ" ลูกไก่ถามขึ้น

"ลูกไก่จ๊ะ คานทองของพี่ไม่มีใครมาพังมันได้ง่ายๆหรอกคร้าาา" หญิงลีตอบรุ่นน้องของตนเอง

"ว่าแต่ใยไหมนี้เงียบเลยนะ" พลอยพูดไปก็มองเพื่อนสาวที่มัวแต่นั่งกินส้มตำโดยไม่สนใจเพื่อนๆ ที่นั่งข้าง ๆ

"ก็มันอร่อยนี้นา พวกแกก็รีบกินเถอะหมดก่อนไม่รู้ด้วยนะ"

หลังที่ทั้ง 4 สาวนั่งกินส้มตำ ไก่ย่างกันจนอิ่มก็นั่งพูดคุยกันจนเย็นถึงแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ระหวางที่ พลอย ลูกไก่และหญิงลี กำลังเดินไปที่รถ ณัฐดนัยหรือณัฐ สามีของแพรไหมก็เดินเข้ามาในบ้านพอดี

"พี่ณัฐหวัดดีคร้าาา" พลอยเอ่ยทักทายสามีของเพื่อน

"สวัสดีครับ"

"พึ่งเลิกงานหรอคะ พี่ณัฐ" ลูกไก่เอ่ยถามณัฐ

"ครับ จะกลับกันแล้วหรอครับ"

"คร้าา พวกเรากลับก่อนนะคะ"

"ขับรถกลับบ้านกันดีๆ นะครับ" ณัฐหันไปยิ้มให้กับภรรยาสาว และชูอาหารที่ตนเองแวะซื้อที่ตลาดให้ภรรยาดู "เราไปกินข้าวกันดีกว่าครับ พี่ซื้อกลับข้าวมาเยอะเลย"

"ณัฐขึ้นไปอาบน้ำก่อนหรือว่าณัฐจะกินข้าวก่อน" แพรไหมเอ่ยถามสามี

"กินก่อนก็ได้ครับ ว่าแต่วันนี้เพื่อนมาหาทำอะไรกันบ้างครับ" ณัฐเอ่ยถามภรรยาสาว

"ก็ไม่มีอะไร นั่งเล่นคุยกันตามประสาสาวๆ นั้นแหละ"

"ครับ แค่แพรมีความสุขพี่ก็ดีใจแล้วล่ะ"

"ณัฐ แพรขอไปทำงานได้ไหม แพรเบื่อไม่อยากอยู่บ้านแล้ว"

ณัฐมองภรรยาที่กำลังรอคำตอบของเขาอยู่อย่างมีความหวัง "อืม พี่ให้ไปก็ได้ครับ"

"ขอบคุณนะ"

หลังจากที่นั่งทานข้าวเย็นกันจนเสร็จแพรไหมก็ไล่ให้ณัฐขึ้นห้องไปอาบน้ำพักผ่อน ส่วนตนเองก็เก็บกวาดทำความสะอาด ล้างจานเสร็จเรียบร้อยก็ขึ้นห้องนอนไปอายน้ำพักผ่อน...

..."ALin"...