ผู้ชายตัวเล็กเขาชื่อว่าเฟียอายุ13ปีเขานั้นกำลังนั่งเล่น..ที่อยู่ริมฝั่งแม่น้ำธรรมชาติตามป่าและเดินไปหาแม่เพื่อที่ ต้องการจะรู้ว่าศิลปะเงาเส้นสีดำคืออะไร เขาได้รีบเร่งฝีท้าวทันทีและมุ่งไปที่บ้านเพื่อไปหาแม่ของเขา.. "แม่คับผมอยากฟังเรื่องศิลปะเงาเส้นสีดำจังผมอยากรู้ ว่ามันเป็นยังไงแม่.."

...----------------...

...เด็กชายที่น่ารักร่าเริ่งเดินมาถามคุณแม่ด้วยความสงสัย...

คุณแม่ที่กำลังเย็บผ้าอยู่นั้น จึงเงยหน้ามามองลูกชายที่กำลังถามเขาด้วยความสงสัย..

"แม่ขอบอกเลยนะว่า!!..อย่าถามเรื่องนี้อีก"

ตัวเล็กได้แต่เอะใจว่าทำไมคุณแม่ถึงได้ว่าดุอะไรขนาดนี้..ตัวเล็กได้ก้มหน้าแล้วพูดขึ้นว่า"ผมอยากรู้จริงๆคับเห็นเพื่อนๆเล่าผ่านๆ ..แล้วผมอยากรู้ว่ามันเรื่องจริ--"

...****************...

ผู้เป็นแม่อยู่ๆได้เดือดขึ้นมาแล้วบอกว่า"อย่าไปฟังมันพูด!!!เรื่องแบบนี้อีก..แม่จะไม่เล่าอีกต่อไป!!"

ผู้เป็นลูกได้แต่ถอนหายใจอยู่สักพัก คุณแม่ได้ลุคขึ้นแล้วได้เดินออกไปทันที ทำให้ผู้เป็นลูกไม่รู้ว่า "ศิลปะเงาเส้นสีดำคืออะไรกันแน่"

ทำให้ตัวเล็กนั้นเอะใจอะไรบางอย่าง จึงได้มองไปรอบๆบ้าน..จึงสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างจึงเดินเข้าไปดู..เป็นรูปอะไรบางอย่างที่ คุมผ้าสีดำไว้เป็นรูปภาพขนาดยักษ์ ทำให้ คนตัวเล็กจ้องมองไปที่ผ้าคุมสีดำนั้น จึงนึกอะไรออกจึงดึงผ้าพื้นนั้นออกทันที..

...ตัวเล็กตกใจสุดขีดเกือบจะกรี๊ดดออกมา.....

เขาจึงนำมือตนเองปิดปากไว้พร้อมกับพูดในใจว่า...''นี่แม่เรา..เป็นคนวาดใช่มั้ย.." ทำให้เขานั้นเกิดความกลัวและรู้สึกใจคอไม่ดีกับรูปภาพสิ่งนี้เอามากๆและหวาดกลัวกับมัน จึงรีบวิ่งออกจุดนั้นและออกจากบ้านทันทีเพราะเขารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างจนเขาไม่อยากทราบแล้วว่าศิลปะเงาเส้นสีดำคืออะไรกันแน่แล้วปล่อยให้รูปนั้น..

...(อยู่อย่าง โดดเดี่ยวเดียวดาย)...

และหนูน้อยที่วิ่งออกมาจากบ้านนั้นทำให้ต้องหาอยู่ที่กินนอนตามป่านั้นไปและสงบจิตสงบใจก่อน ผู้เป็นแม่ที่เดินออกจากบ้านไปทำให้เห็นรูปภาพที่กำลังจ้องมองมาอยู่นั้น...เขาจึงรีบวิ่งเอาผ้าคุมมาคุมอย่างไว..แต่มันก็สายไปแล้ว..จนทำให้ผู้เป็นแม่นั้นอยู่ๆก็..กระอักเลือดออกมาเป็นสีดำ.. มีเงาดำที่อยู่หลังคุณแม่แล้วพูดขึ้นว่า.. " ขอบคุณจริงๆที่ลูกชายของเธอได้ปลดปล่อยฉันออกมา :)"

ผู้เป็นแม่นั้นได้แต่กระอักเลือดสีดำจนสิ้นลมหายใจทันทีก่อนจะได้ยินจบประโยค..

ฝันร้ายกำลังจะเกิดขึ้นและสิ่งร้ายๆนั้นกำลังจะเกิดขึ้น...

.

ในอีกไม่ช้า..

...--------------------------...

****ขออนุญาตเจ้าของรูปภาพด้วยนะคับ*

*เรื่องนี้อาจเป็นแนวเศร้าๆ เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าส่วนใหญ่ และอาจมีคำพิมพ์ที่น่ากลัว หรือหวาดกลัว*อาจจะพิมพ์ก็ขอโทษทุกท่านที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ..

เช้าอันแสนสดใสเวลาผ่านไปเหมือนโลกเปลี่ยนแปลงเขา เขานั้นอายุ14ปีแล้ว..ตัวเล็กนั้นได้เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้.. จน พระอาทิตย์นั้นได้สาดส่องเข้ามา ที่คนตัวเล็กนัันเขาได้แต่นอนคิดว่า.. "ทำไม..รูปภาพนั้นมันดูน่ากลัวดู..ไร้หนทาง ไร้ตัวตน..และทำไมมันดูโดดเดี่ยวจัง.." คนตัวเล็กได้แต่ถอนหายใจอยู่สักพัก..

ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาไร้หนทางจริงๆ.. คนตัวเล็กได้เลิกคิดจึงลุคออกจากที่นอน ที่เป็นกระทอมเล็กๆ เขาจึงมองไปรอบๆ "มีแต่ป่าเต็มไปหมด..เห้อ" เขานั้นลุคออกจากที่นอนเสร็จ จึงได้เดินออกไปและมุ่งไปหาทางเดินต่อ..แม้แต่..เขาจะอยู่ในป่าก็ตาม..เขาได้เดินไปเรื่อยๆและเรื่อยๆ..

เวลาผ่านไปเหมือนโกหก.. เขานั้นก็มาถึงหมู่บ้านแห่งนึง ที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายนัก.. อยู่ๆท้องเขาก็ร้องหิวขึ้นมา ทำให้เขาต้องคิดอีกว่า "คนพวกนี้จะให้อาหารน้ำกับเรารึเปล่า?แถมเราก็เป็นคนนอกด้วยสิ..ชั่งหน้าเบื่อจริงๆ..เอาไงเอากันถึงขนาดนี้แล้ว..สู้สิ!!" เขานั้นจึงเดินไปมุ่งหน้าไปทางหมูบ้านทันที..

เขาเดินมาสักพัก..มีคุณตาทันนึงกับผู้ชายอีกนึงคน.. คนตัวเล็กนั้นจึงมองแล้ว..คิดในใจว่า.."คุณตาคนนี้ดูมีอะไรพิเศษจัง..ส่วนอีกคนก็ดูอายุราวๆ15-16...อืม...เอาไงดี..จะทักดีมั้ยลองดู ก็แล้วกัน.." คนตัวเล็กได้เดินเข้าไปทักคุณตาทันที..คุณตาคนนั้นได้มองมาที่เขาแล้วพูดว่า "หนูมาที่นี่ได้ยังไงกัน..?" สิ้นสุดเสียงของคุณตา ตัวเขานั้นจึงโกหกไปว่า "อ๋อ!พอดีผมหลงทางอะคับก็เลยมาเจอหมู่บ้านแล้วผมก็หิวด้วยคับ" คุณตามองแล้วยิ้มแล้วพูด.. "ตาชื่อ ลายนะ..อีกคนหลานตาชื่อไนท์.." คนตัวเล็กจึงมอง..ชายร่างสูงทันทีก่อนจะหันไปมองคุณตาแล้วยิ้มไปให้คุณตา ตามมารยาทก็เท่านั้น คุณตาจึงพูดว่า "มาๆเข้ามาก่อนๆเดี๋ยวตาจะทำกับข้าวของกินให้นะเห็นหนูบอกหิวด้วย ตาก็หิวเหมือนกัน"

คนตัวเล็กนั้นจึงทำการขอบคุณ คุณตาเป็นอย่างสูง เขานั้นระหว่างเขารู้สึกว่าทำไมคนในหมู่บ้านดูจะชอบศิลปะกันจังเพราะตอนเขาเดินมานั้น ตามหน้าบ้านมีแต่สีน้ำเต็มไปหมดแถมเน้นแต่สีดำสะด้วยแถมวาดอะไรแปลกๆเขานั้นจึงนึกภาพอะไรในหัวนั้นได้...เขาเลิกคิดทันทีจนกระทั่ง คุณตาพูดขึ้น "นั่งกันก่อนเลยเดี๋ยวตาไปทำกับข้าวมาให้นะ" พูดเสร็จคุณตาได้เดินออกไปทันที เหลือแค่เขาอยู่กัน2คนกับไนท์ ไนท์นั่นมองมาที่คนร่างเล็กก่อนจะพูดว่า "ชื่ออะไรหรอเรา?" เขานั้นจึงตอบไปตามมารยาทว่า "เอ่อ..ชื่อ...เฟีย" คนร่างสูงนั้นได้พูดขึ้นว่า "อ๋อออ~งั่นเรามาเป็นเพื่อนกันป่ะละ" เขานั้นพึ่งจะอายุได้แค่14เองนะ!..เขานั้นได้คิดสักพักก่อนจะพูดว่า "อายุเท่าไหร่บอกหน่อยได้ไหม ขอโทษนะที่ผมต้องถามคุณ" คนร่างสูงได้พูดขึ้น "อายุ15-16แล้วเฟียละอายุเท่าไหร่?" เขานั้นจึงตอบความจริงแล้วพูดว่า "อายุ14เอง.." ร่างสูงนั้นแอบสะดุ้งตกใจนิดอายุก็ห่างกับเขาไม่เท่าไหร่จึงพูดว่า "อ๋องั้นเอาเถอะเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้แม้อายุจะน้อยกว่าก็ตาม..อายุมันเพียงแค่ตัวเลขอย่าไปสนใจเลย" ร่างเล็กรู้สึกเขาดูจริงจังมากๆกับการที่จะเป็นเพื่อน..แต่ยังไงก็เถอะเขาได้แต่ พูดได้คำเดียวว่า "ตกลง.."