เมืองลอนดอน

— ณ ร้านชาวิเวียน

"ท่านไวท์เคาต์เยินยอมิเรียมเกินไปแล้วค่ะ"

เสียงหัวเราะขบขันของเหล่าสตรีและสุภาพบุรุษที่มาใช้บริการในร้านชากลางเมืองลอนดอน ที่นี่แม้จะอยู่ท่ามกลางเมือง แต่กลับมีต้นไม้และดอกไม้หายากมากมายประดับร้าน

เป็นร้านประจำของไวท์เคาต์เซอร์เรเดียน หรือ

ไวท์เคาต์ไซม่อน เซอร์เรเดียน

ในขณะนี้เขากำลังเกี้ยวมิส มิเรียม เวอร์ดอนนา เธอเป็นรายชื่อสาวที่7 หรือ8 ของไวท์เคาต์ที่ต้องการหาไวท์เคาต์เตส จุดประสงค์ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่เขาต้องการหาผู้สืบทอดตระกูลไวท์เคาต์เพียงเท่านั้น

ใช่ เขาไม่พร้อมที่จะมอบหัวใจให้ผู้ใดทั้งสิ้น

"มิสเวอร์ดอนนา"

"ว่าไงคะท่านไวท์เคาต์"

"คุณเคยนึกถึงการมีลูกโดยไร้ซึ่งรักหรือเปล่า?"

สีหน้าของมิสเวอร์ดอนนาเพียงชั่วครู่ ทำให้ไวท์เคาต์ได้รู้ว่าเธอคาดหวังรักแสนบริสุทธิ์จากเขา ดังนั้นก็ไม่มีเหตุผลให้ไวท์เคาต์อยู่เสวนากับเธออีกต่อไป

มันดูเป็นการกระทำที่โหดร้ายต่อหญิงสาวที่เพิ่งจะเริ่มฤดูกาลหาคู่ แต่อีกฝ่ายควรที่จะรับรู้ถึงเจตนารมณ์ของอีกฝ่าย เพื่อที่จะได้ทำใจว่าจะเกิดเหตุหรือเจอเหตุการแบบไหน ในชีวิตหลังจากแต่งงาน

"ผมขอตัวนะครับมิสเวอร์ดอนนา"

"เดี๋ยวสิคะไวท์เคาต์!"

ไม่ทันจะสิ้นเสียงเรียกของหญิงสาว ไวท์เคาต์ก็เดินหนีเธอโดยไม่ที่จะหวนคิดถึงความรู้สึก สำหรับไวท์เคาต์เวลานั้นมีค่ายิ่งกว่าเงินทองที่เขามีนับไม่ถ้วนซะอีก

"เหนื่อยชะมัด"

กุบกับ กุบกับ!!

เสียงควบม้าไม่ไกลพุ่งตรงมาที่ไวท์เคาต์ ม้าคงพยศไม่ก็เสียการควบคุมถึงทำให้พุ่งมาเร็วเช่นนั้นได้ ในขณะที่ไวท์เคาต์คิดเช่นนั้น ก็กวาดสายตามองว่ามีใครจะได้รับผลกระทบหรือไม่ ก็พบหญิงสาวคนหนึ่งพร้อมพี่เลี้ยง

แต่ภาพตรงหน้าเขาคือพี่เลี้ยงคนนั้น ผลักหญิงสาวมาอีกทางแทนที่จะพาเธอหลบ ไวท์เคาต์จึงดึงเธอมาไว้อีกฝั่ง เพื่อหลบจากการพุ่งปะทะของรถม้า

"กรี้ด!"

สิ่งหนึ่งที่ทำให้ไวท์เคาต์ไม่สนใจสตรี ก็คือเสียงอันแสนแสบแก้วหูของเหล่าสตรียามตกใจ

"เป็นอะไรหรือเปล่าเลดี้?"

"อ่า.. ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ"

เธอทำท่าลุกลี้ลุกลนและออกจากอ้อมแขนของไวท์เคาต์ทันทีที่รู้สึกตัว พี่เลี้ยงที่เห็นว่าเธอพบชายหนุ่มจึงเข้ามาขวางไว้

ธรรมเนียมที่1 ของฤดูกาลหาคู่

— สตรีที่ยังไม่มีการสมรสและหมั้นหมาย ห้ามอยู่กับบุรุษสองต่อสอง

เพราะธรรมเนียมเช่นนี้ ทำให้การที่บุรุษรึสตรีคนไหนที่ต้องการพบกัน จะมีพี่เลี้ยงของฝ่ายหญิงคอยประกบพวกเขาตลอดเวลา เป็นเรื่องที่น่าอึดอัด แต่เพื่อปกป้องเกียรติแล้ว เหล่าแม่ๆมักจะไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับลูกๆของตน

"มันเป็นเหตุฉุกเฉิน หวังว่าพี่เลี้ยงของคุณจะเข้าใจ"

"ขออภัยด้วยค่ะที่ฉันดูแลคุณหนูไม่ดี"

"ผมขอตัว ทีหลังระวังให้มากกว่านี้"

ไวท์เคาต์หันหลังกล่าวลาสตรีตรงหน้ากับพี่เลี้ยง ก่อนจะขึ้นควบม้าตามรถม้าที่เสียหลักไป คงไม่ดีหากไปชนใครต่อ อีกทั้งบริเวณนี้เป็นพื้นที่ร่วมดูแลกับดยุกเพอร์ซี่ คงจะเกิดเรื่องในสมาคมไม่ช้า

.

.

คฤหาสน์ ดยุกเพอร์ซี่

ไวท์เคาต์ควบม้าตามมาถึงหน้าคฤหาสน์ดยุกเพอร์ซี่ ที่พบว่ามีรถม้ามากมานที่ขนของเต็มคันรถ และข้ารับใช้กำลังหมกมุ่นกับการขนสัมภาระลง

"ไม่ต้องรีบ คืนนี้ฉันไม่คิดจะนอนที่บ้านหรอก"

เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งสีผิวน้ำผึ้งกำลังบอกกับข้ารับใช้ของเขาด้วยท่าทางติดตลก

"ของนายเองหรอเนี่ย"

ไวท์เคาต์อุทานใส่เพื่อนรักตรงหน้าจนดยุกหันมามอง

"ไวท์เคาต์มาเยี่ยมบ้านเพื่อนรักคนนี้ด้วยหรอ น่าประทับใจจริงๆ"

"เงียบปากนายไปเลย ท่านดยุก"

"ฮ่าฮ่า คิดถึงคำด่าของนายจริงๆ ไซม่อน"

"ฉันก็คิดถึงคำพูดกวนประสาทของนานเหมือนกันรูดิน"

"แล้วนายมายังไง คงไม่อยู่ๆคิดถึงละพุ่งมาใช่รึเปล่า?"

"อมสุนัขที่รัสเซียมาด้วยหรอ เปล่าหรอก ฉันตามรถม้าของนายมา เกือบชนฉันกับเลดี้ที่ร้านชาจนบาดเจ็บ"

ดยุกเพอร์ซี่เบิกตาโต ก่อนจะตะโกนเรียกพ่อบ้านมาสอบถามเกี่ยวกับสิ่งที่ไวท์เคาต์พูด และได้รับความจริงว่าถูกต้อง

"งั้นคืนนี้ไปบาร์วินเซนต์กัน ฉันเลี้ยงนายเอง"

"แน่นอน ฉันกะให้นายเลี้ยงตั้งแต่รู้ข่าวเรื่องที่ดยุกแห่งลอนดอนกำลังจะเข้าเมืองแล้วล่ะ"

"ฮ่าฮ่าา กลับบ้านไปแต่งตัวซะไวท์เคาต์ ฉันจะไปรับนายเอง"

"เจอกันดยุกเพอร์ซี่"

★☆★

จุดเริ่มต้นของการสร้างเรื่องนี้ คือคนเขียนติ่งป๋อจ้าน และเพิ่งดูBridgertonทั้งสองซีซั่นจบ เลยอยากมีงานเขียนป๋อจ้าน ที่มีภาพแวดล้อมและช่วงเวลาเหมือนกับซีรี่ย์Bridgerton หากใครเคยดูก็จะรู้สึกนึกภาพออกอยู่บ้าง หากใครที่ไม่เคยดู ถ้ากลัวนึกภาพสถานการณ์ต่างๆไม่ออก แนะนำให้ไปดูสักตอนสองตอนก่อนมาอ่าน Thank ü