[FIC NARUTO] โลกนี้มีอะไร
บทนำ
ไรท์จะขออนุญาตนำเนื้อเรื่องในอนิเมะมาแต่งควบคู่กันไปด้วยนะคะ ทั้งนี้จะมีการเสริมตัวละครใหม่ซึ่งเป็นตัวละครหลักเข้าไปด้วย
แต่ก็อาจจะไม่ได้นำเนื้อเรื่องมาทั้งหมด น่าจะมีการตัดบางช่วงบางตอนออกไปนะคะ
❗บทสนทนาและการบรรยายในตอนนี้จะมีเนื้อหาเกี่ยวกับการฆ่า และมีการกล่าวถึงเลือดจำนวนมาก
คาซึมิ
แต่มันยังไม่สิ้นเดือนเลยนะคะพี่
คาซึมิ
ฉันจะไปเอาเงินจากไหนมาให้
เด็กสาวเอ่ยพลางเดินนำหน้าผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาวของตน
นัยน์ตาสีหม่นเหม่อมองไปเบื้องหน้า ก่อนจะรับรู้ได้ว่าคำพูดก่อนหน้าของตนมีผลทำให้สถานการณ์มันแย่ลง
เส้นผมดำคลับด้านหลังถูกดึงอย่างแรง จนร่างบางเกือบหงายหลัง
เธอเอี้ยวตัวไปตามแรงดึงนั้น พร้อมทั้งพยายามดิ้นให้หลุดออกจากเงื้อมมือของพี่สาว
กระทั้งการกระทำที่ยื้อหยุดกันไปมาทำให้ผู้คนรอบด้านหันมาให้ความสนใจ
โคจิ
แกต้องเอาเงินมาให้ฉันสิ
โคจิ
เมื่อวันก่อนยังเห็นถือหนังสือมังงะเข้ามาในบ้านอยู่เลยนี่
โคจิ
คงจะเอาเงินไปซื้อไอ้ของพรรค์นั้นสินะ
คาซึมิ
ฉันจะเอาไปทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับพี่
โคจิ
แกอยากเห็นฉันโดนฆ่าตายรึไง
คาซึมิ
แล้วพี่จะไปเล่นมันทำไม
คาซึมิ
ไอ้การพนันนี่มันมีอะไรดีนักหนา
โคจิ
เอาเงินไปซื้อแต่ของไร้สาระ
โคจิ
มันต้องตบสั่งสอนซะแล้วมั้งแบบนี้
มือขาวซีดง้างขึ้นเหนือหัว ก่อนจะลงแรงทั้งหมดไปที่ใบหน้าขาวจนแว่นที่สวมใส่อยู่กระเด็นหลุดออกไปไกล
เด็กสาวนิ่งอึ้ง แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกกระทำเช่นนี้ แต่เธอก็ยังไม่ชินกับมันเสียที
โคจิ
แกอยากให้เรื่องนี้ถึงหูแม่หรอ
โคจิ
หนังสือทั้งหมดของแกได้ลงไปอยู่ในกองเพลิงแน่
อีกฝ่ายพูดอย่างสะใจ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้น้องสาวของตน พร้อมทั้งยื่นมือบางไปข้างหน้า
เพื่อรักษาสิ่งที่รักและเป็นความสุขเพียงหนึ่งเดียว เธอจึงจำยอมต้องควักเงินในกระเป๋าสตางค์ที่มีอยู่เพียงไม่กี่บาท ยื่นให้กับพี่สาวอย่างช่วยไม่ได้
ทั้งคู่กลับมาถึงบ้านเดี่ยวที่มีเพียงชั้นเดียวด้วยท่าทางต่างกันราวฟ้ากับเหว
คนหนึ่งยิ้มร่าพลางกระโดดโลดแล่นอย่างอารมณ์ดี ส่วนอีกคนหนึ่งซึ่งมีนัยน์ตาหม่นแสงกำลังเดินคอตกเข้าบ้านโดยไม่คิดที่จะพูดคุยกับใคร
เสียงกรี๊ดที่ดังมาจากในห้องครัวเรียกความสนใจจากเด็กสาวที่กำลังเดินเข้าห้องของตัวเองได้เป็นอย่างดี
คาซึมิวิ่งตรงไปทางที่มาของเสียง ก่อนจะผงะตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า
น้ำตาใสไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อพบว่าคนเป็นแม่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่ในห้องครัว
ร่างทั้งร่างถูกย้อมไปด้วยสีแดง ที่กลางร่างปรากฏเป็นมีดทำอาหารที่ปักคาอยู่บริเวณช่วงท้อง
มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ของพี่สาวที่ยังคงดังกลบความเงียบภายในตัวบ้าน
คาซึมิเองก็ตกอยู่ในความเศร้าไม่ต่างกัน ซึ่งเธอกำลังช๊อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่เป็นอันทำอะไร
เสียงแหบพร่าเอ่ยพึมพำกับตัวเอง พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
ในขณะนั้นเองที่หางตาของเธอเหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มๆของใครบางคงยืนหลบอยู่ที่หลังบานประตู
ในมือถืออาวุธสีดำสนิทที่ดูเหมือนจะเตรียมพร้อมสำหรับการคร่าชีวิตใครสักคนในทีนี่แล้ว
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่สติจะดับวูบไป
ในใจคิดเพียงแค่ว่า ทำไมคนที่ตายจะต้องเป็นเธอด้วย
ทำไมเธอถึงต้องเสียสละตัวเองเพื่อช่วยคนแบบนั้นกันนะ
ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิดเดียว..
ฟูยุ
เจ้านี่หลับนานจริงเชียว
เสียงงึมงำราวกับบ่นนั้นเรียกให้เด็กสาวที่หลับใหลอยู่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาเพื่อมองหาเสียงของผู้ที่รบกวนความสงบนี้
ฟูยุ
เจ้าชอบอ่านหนังสือหรอ
ทันทีที่ตั้งข้อสงสัย อีกฝ่ายก็รีบเปิดประเด็นอื่นมาโดยแทบจะทันที ไม่สนใจคำถามที่ถูกตั้งขึ้นมาก่อนหน้า
คาซึมิ
ฉันไม่เห็นตัวนายด้วยซ้ำ
คาซึมิ
แล้วฉันก็ไม่เข้าใจที่นายพูดด้วย
คาซึมิ
กำลังหมายถึงอะไรกันแน่...
ฟูยุ
นี่ยังไม่รู้ตัวหรอว่าตายแล้ว
ฟูยุ
โดนยิงเข้าที่หัวเลยนะ
มือบางยกขึ้นจับที่บริเวณศีรษะของตนเองอย่างแผ่วเบา ก่อนจะต้องรีบดึงมือออกมา เพราะความรู้สึกเจ็บแปล๊บนี่มันทรมานจนแทบทนไม่ไหวเลย
คาซึมิ
มันหมายความว่ายังไง
ฟูยุ
ยังมีลูกกระสุนฝังอยู่ในหัวเจ้า
คาซึมิ
ไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้
คาซึมิ
ทำไมถึงยังมายืนอยู่ตรงนี้ได้
ฟูยุ
ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร
ฟูยุ
ข้าขี้เกียจหาคำมาอธิบาย
ฟูยุ
คำถามก่อนหน้านี้ของข้า
ฟูยุ
เจ้าชอบอ่านหนังสือหรอ
ชายหนุ่มปริศนาพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
ก่อนที่เสียงนั้นจะเงียบหายไป เหลือไว้เพียงคาซึมิที่ยืนเคว้งอยู่ท่ามกลางความเงียบเหงา และข้างกายที่มีเพียงแสงสีขาวล้อมรอบตัวเธอ
คาซึมิ
นี่นายล้อฉันเล่นหรอ
ฟูยุ
ความสามารถของข้าคือการส่งเจ้าไปอยู่ในที่ๆเจ้าอยากไป
โลกนินจา
คนตัวเล็กเอ่ยพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะมองสำรวจไปรอบๆ พบเพียงป่ารกที่ขึ้นปกคลุมไปทั่วจนมองไม่เห็นวิสัยทัศน์ภายนอก
มือบางยกขึ้นจับปอยผมที่หล่นลงมาปรกใบหน้าสวยด้วยความสงสัย ก่อนจะนิ่งเงียบไปเมื่อรับรู้ได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
คาซึมิ
ทำไมผมฉันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?
เสียงที่ดังแว่วมาให้ได้ยินนั้นราวกับเป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัว และพร้อมที่จะสลายหายไปได้ทุกเมื่อราวกับฝุ่นละออง
ฟูยุ
(จงดีใจซะเถอะเจ้ามนุษย์เอ๋ย)
ฟูยุ
(ข้าได้มอบชีวิตให้กับเจ้าแล้ว)
ฟูยุ
(จะคิดทำสิ่งใดก็จงไตร่ตรองดูเสียให้รอบคอบ)
ฟูยุ
(อย่าให้เรื่องที่ตนตัดสินใจไปแล้วต้องกลายมาเป็นภัยในภายหลัง)
ฟูยุ
(อย่าได้ตายอย่างไร้ค่าอีกเลย)
คาซึมิ
ได้เกิดใหม่จริงๆหรอ
ฟูยุ
(ข้าจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง)
ฟูยุ
(ไปใช้ชีวิตต่อจากนี้ให้ดีเถอะ)
ฟูยุ
(แบบนั้นข้าถึงจะพอใจ)
คาซึมิ
แล้วที่นี่คือที่ไหน
คาซึมิ
ฉันรู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนกับโลกที่ฉันเคยอยู่
ฟูยุ
(เรื่องนี้ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วนะ)
ฟูยุ
(โลกที่เจ้าน่าจะชอบมัน)
ฟูยุ
(ข้าจะปรากฏตัวหากเจ้าต้องการ)
ฟูยุ
(ไปตามเส้นทางของเจ้าเสียเถอะ)
คาซึมิ
ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย
ฟูยุ
(เรื่องไร้สาระแบบนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก)
ฟูยุ
(เจ้าไม่คู่ควรที่จะเอ่ยนามของข้า)
คาซึมิ
เป็นคำพูดที่ฟังดูแรงจัง
ขาทั้งสองข้างหยุดกึก มันอ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่เมื่อพบว่าทางข้างหน้าคือสถานที่ใด
คาซึมิ
ถึงผู้ชายคนเมื่อกี้จะพูดแบบนั้น
คาซึมิ
แต่มันก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องจริงได้นี่นา
คาซึมิ
ฉันต้องฝันอยู่แน่ๆเลย
นัยน์ตาที่ยังคงหม่นแสงหลุกหลิกไปมาด้วยความประหม่า และเอ่ยบอกกับตัวเองอย่างคิดหนัก พลางสองขาก็ทำการก้าวเดินไปด้านหน้าอย่างไม่คิดลังเล
👤 : ในโลกของนินจา คนที่แหกกฎ
👤 : จะถูกตราหน้าว่าเป็นพวกสวะ
คาซึมิยืนอึ้งให้กับเหตุการณ์ที่กำลังประสบอยู่ตรงหน้า เธอยืนเหม่อลอย ไม่ขยับเขยื้อน หูสองข้างได้แต่แอบรับฟังบทสนทนานั้นอย่างเงียบๆ
คาคาชิ
คนที่ไม่เห็นความสำคัญของเพื่อน
คาคาชิ
เลวยิ่งกว่าสวะซะอีก
คาซึมิยังคงแอบอยู่อย่างนั้น ซึ่งเธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนนั้นได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอเข้าเสียแล้ว
คาคาชิ
การฝึกก็จบลงด้วยประการฉะนี้!
คาคาชิ
พรุ่งนี้ก็เตรียมรับภารกิจได้
นารูโตะ
ไชโย! ฉันเป็นนินจาแล้ว
เสียงกระตือรือร้นของนารูโตะเรียกความสนใจไปจากคาซึมิได้เป็นอย่างดี
เธอทำการสำรวจเด็กสามคนที่อยู่กับคาคาชิด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความชื่นชอบ
ก่อนจะต้องชะงักไปกับคำพูดของคาคาชิ
คาคาชิ
พวกเธอแยกย้ายกันไปพักเถอะ
คาคาชิ
พอดีว่าฉันมีเรื่องต้องไปจัดการ..
(คาซึมิ) : ทำไมถึงไม่เหมือนกับที่อ่านมาล่ะ
(คาซึมิ) : ถ้าตามในมังงะ คาคาชิ ซากุระ และซาสึเกะต้องเดินออกไปสามคนแล้วลืมนารูโตะไว้นี่
เด็กสาวคิดในใจ พลางย่นคิ้วเพื่อนึกถึงเนื้อเรื่องที่เธอเคยอ่าน แต่มันก็เป็นเวลานานมากแล้วที่เธออ่านเลยช่วงนั้นมา
คาซึมิ
เขารู้ตัวแล้วหรอว่าฉันอยู่ตรงนี้..
ในจังหวะที่กำลังคิดหาทางหนีทีไล่อยู่นั้น มันประจวบเหมาะกับที่นัยน์ตาสีเทาหม่นเผลอมองสบกับนัยน์ตาดุดันที่เต็มไปด้วยความระมัดระวังเข้าพอดี
ร่างทั้งร่างของคาคาชิหายไปในพริบตา ณ ที่ตรงนั้นปรากฏเพียงควันสีขาวลอยอยู่บริเวณรอบๆพื้นที่ว่างเปล่า
คาคาชิ
แอบลอบเข้ามาในหมู่บ้านแบบนี้
คาคาชิ
คงมีจุดประสงค์ที่ไม่ดีเท่าไหร่สินะ
อาวุธปลายแหลมที่ถูกเรียกว่า'คุไน'จ่อมาที่ลำคอทางด้านหลังของคาซึมิด้วยความเร็วจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว
แรงกดที่เพิ่มลงมานั้นรับรู้ได้ทันทีเลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดว่าเธอคือศัตรู และเขาไม่ลังเลเลยที่จะสังหารเธอเสียตรงนี้
เด็กสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะเอ่ยพูดบางสิ่งออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
คาซึมิ
ให้ฉันได้พบกับท่านโฮคาเงะรุ่นที่3
คาซึมิ
แล้วนายจะรู้ว่าฉันคือใคร
(คาซึมิ) : ทำไมฉันถึงได้พูดออกไปแบบนั้นล่ะ?
เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันอีกครั้งด้วยความสงสัย เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่พูดออกไปจะเป็นประโยคแบบนั้น
มันเป็นคำพูดที่เธอไม่ได้คิดจะพูดออกไปตั้งแต่แรก แต่จู่ๆปากมันก็ขยับออกไปเอง
(คาซึมิ) : มันยังไงกันแน่
• ภายในห้องทำงานของโฮคาเงะ
ซารุโทบิ
นัยน์ตาแบบนั้นมัน...
คาคาชิ
อะไรหรอครับท่านรุ่น3
ซารุโทบิ
เป็นคนของตระกูลซูงาฮาระ
ซารุโทบิ
ฉันจำได้ดีเลย นัยน์ตาแบบนั้นน่ะ
(คาซึมิ) : ตระกูลซูงาฮาระ? ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลย
คาคาชิ
เหมือนจะเคยได้ยินชื่อนั้นนะครับ
(คาซึมิ) : เอ๊ะ!? เคยได้ยินมาจากไหนกัน
(คาซึมิ) : จำไม่เห็นได้ว่าเคยอ่านเจอด้วย
ซารุโทบิ
แสดงว่าไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาจากตระกูลนี้สินะ
ซารุโทบิ
น่าสงสัยอยู่เหมือนกันที่จู่ๆเธอก็ปรากฏตัวมาแบบนี้
ซารุโทบิ
นึกว่าจะตายกันไปหมดแล้วซะอีก
คาคาชิ
ผมพอจะรู้เกี่ยวกับตระกูลซูงาฮาระมาบ้าง
ทั้งสองต่างมีสีหน้าที่เคร่งเครียด มีเพียงคาซึมิที่ไม่รู้ว่าควรจะคิดเรื่องไหนก่อนดี
ซารุโทบิ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน...
(คาซึมิ) : นี่มันหมายความว่ายังไง!
ซารุโทบิ
ตระกูลนี้เป็นอันตรายต่อหมู่บ้าน
ซารุโทบิ
ไม่ควรให้มีชีวิตหลงเหลืออยู่แม้แต่คนเดียว
คาคาชิ
แต่เหมือนเด็กคนนี้จะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลเลยนะครับ
คาคาชิที่ลอบสังเกตุอาการตื่นตระหนกของเด็กสาวนั้นรับรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังหวาดกลัว และยังดูตกใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่
ซารุโทบิ
ต้องห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด
ซารุโทบิ
เราต้องพาเด็กคนนี้ไปที่นั่น
ซารุโทบิ
ช่วยพาเธอไปได้มั้ย
ซารุโทบิ
สถานที่ซึ่งเป็นสุสานของตระกูลซูงาฮาระ
คาคาชิ
จะดีหรอครับถ้าให้เธอรู้เรื่องพวกนั้น
ซารุโทบิ
มันเป็นสิ่งที่ควรทำ
ซารุโทบิ
ถ้าได้รู้เรื่องราวทุกอย่างแล้ว
ซารุโทบิ
เด็กคนนั้นจะตัดสินใจยังไงมันก็อีกเรื่อง
ซารุโทบิ
กลับมาแล้วฉันจะให้คำตอบเธอเอง
ตระกูลซูงาฮาระ (พาร์ท 1)
❗เนื้อหาในตอนนี้จะมีการบรรยายถึงเลือดด้วยนะคะ
บรรยากาศอึมครึมที่เต็มไปด้วยไอหมอกสีดำส่งให้สถานที่แห่งนี้ดูน่ากลัวกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
บานประตูไม้ที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าคือปราการแน่นหนาที่มีมาช้านานตั้งแต่ในอดีต จนปัจจุบันมันปิดตัวลง และจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีใครสามารถล่วงล้ำเข้าไปได้แม้แต่คนเดียว
คาคาชิ
ที่นี่ถูกปิดผนึกไปหลายปีแล้ว
คาคาชิ
หลังจากที่ผู้นำคนล่าสุดได้ตายลง
คาคาชิ
ฉันไม่รู้ชื่อของเขาหรอก
คาคาชิ
ถ้าเธออยากรู้ก็เข้าไปดูเอง
คาคาชิ
เธอเป็นคนของตระกูลนี้
คาคาชิ
ก็น่าจะรู้อะไรบ้างสิ
คาซึมิ
แต่ฉันไม่รู้อะไรเลย..
คาคาชิ
ถ้าฉันคิดถูกเรื่องนี้...
คาคาชิ
เธอลองเดินไปยืนตรงหน้าประตูสิ
สองขาจัดการพาตัวเองเดินไปยืนตรงหน้าประตูไม้บานเก่าที่สภาพของมันจะพังแหล่ไม่พังแหล่
เธอในตอนนี้ที่ใบหน้าแทบจะสิงกับบานประตูอยู่รอมล่อ แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิดเดียว
คาซึมิ
ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่คะ?
คาคาชิ
ลองใช้เลือดของเธอดูสิ
คาซึมิ
แล้วถ้าไม่ได้ผลล่ะค่ะ
คาซึมิ
ฉันก็เสียเลือดไปฟรีๆน่ะสิ
คาคาชิ
สถานการณ์ในตอนนี้เธอจะมาเรื่องมากไม่ได้นะ
เด็กสาวถอดถอนหายใจ ก่อนจะมองบานประตูที่ยังคงปิดสนิท พร้อมทั้งหันใบหน้าไปหาคาคาชิที่รอเธอตัดสินใจ
คาคาชิ
ฉันอายุมากกว่าเธอนะ
คาคาชิ
พูดให้มันสุภาพหน่อย
คาซึมิ
แล้วแบบนี้ไม่สุภาพตรงไหน
คาคาชิเบี่ยงหน้าหนี ซึ่งท่าทางแบบนั้นมาพร้อมกับเสียงกลั้นหัวเราะที่อีกฝ่ายไม่ได้คิดจะปกปิดมันเลยสักนิด
คาซึมิ
อยากให้พูดเพราะไม่ใช่รึไง
คาคาชิ
อย่าอารมณ์เสียนักเลย
คาคาชิ
เอาตามที่เธอสะดวกเถอะ
คาคาชิ
แต่ถ้าฉันได้เป็นอาจารย์ของเธอเมื่อไหร่
คาคาชิ
ถึงตอนนั้นช่วยพูดเพราะๆด้วยนะ
อีกฝ่ายพูดพลางลอบยิ้มภายใต้หน้ากากผ้าที่ปิดใบหน้าของเขาไปกว่าครึ่ง
คาซึมิ
พูดเหมือนจะได้เป็นอาจารย์ของฉันจริงๆ
คาคาชิ
ฉันบอกเธอได้แค่ว่า...
คาคาชิ
เรื่องของอนาคตมันไม่แน่นอนหรอกนะ
คาคาชิเอ่ยบอกพลางส่งคุไนไปให้กับเด็กสาวตรงหน้า
ซึ่งเธอก็รับมันไปอย่างไม่ลังเล
นัยน์ตาเรียบเฉยดูไร้ซึ่งความรู้สึกใด มองตรงไปที่เด็กสาวที่กำลังใช้ปลายแหลมของอาวุธร้ายกรีดเข้าที่ฝ่ามือของตนเองด้วยใบหน้านิ่งสนิท ผิดกับก่อนหน้าที่ท่าทางของเธอดูไม่เห็นด้วยกับการใช้เลือดตัวเองในการสังเวย
เลือดสีแดงสดหยดลงบนพื้นหยดแล้วหยดเล่า
แผลนั้นดูท่าจะลึกเสียด้วยซ้ำ แต่เด็กสาวกลับไม่แสดงสีหน้าแห่งความเจ็บปวดออกมาเลยสักนิด
คาคาชิ
รู้ชื่อตัวเองรึเปล่า
ไร้ซึ่งคำตอบที่ต้องการ มีเพียงการกระทำแปลกๆที่สร้างความสงสัยให้กับคาคาชิไม่น้อย
เสียงเรียกนั้นขาดห้วง เมื่อพบว่าเด็กสาวกำลังใช้ฝ่ามือข้างขวาที่ชุ่มไปด้วยเลือดนั้นวางนาบไปกับบานประตูไม้สีซีด
อีกทั้งริมฝีปากบางที่กำลังเอ่ยพึมพำบางอย่างที่คาคาชิไม่สามารถจับใจความได้
คาคาชิ
นี่มันอะไรกันเนี่ย..
เขาตกอยู่ในห้วงแห่งความสงสัยกับการกระทำนั้นอยู่นาน ก่อนจะต้องแปลกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าประตูไม้บานนั้นกำลังปรากฏสัญลักษณ์บางอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน
คาคาชิ
สัญลักษณ์การผนึกหรอ?
คาคาชิหันไปตามเสียงนั้น ก่อนจะพบว่าเด็กสาวกำลังเหม่อมองบานประตูด้วยท่าทีที่ไม่สู้ดีนัก
คาคาชิ
ฉันคิดว่าควรจะพอแค่นี้
เธอเอ่ยบอกพลางหลับตาลงและพูดบางอย่างที่คาคาชิไม่เข้าใจ
คาคาชิ
ดูท่าจะไม่ไหวจริงๆแล้ว
คาคาชิ
ฉันจะคอยดูอยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน
คาคาชิบอกไปแบบนั้นเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่สบอารมณ์กับคำพูดของเขา
ก่อนจะชะงักไปเมื่อสังเกตุเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง
คาคาชิ
ทำไมตาของเธอถึงได้...
นัยน์ตาสีเทาหม่นในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือดในทันทีที่ปากบางเอ่ยพูดคำว่าปลดผนึก
การเปลี่ยนแปลงอื่นที่ตามมาทำเอาคาคาชินั่งไม่ติดที่
เส้นผมสีขาวเริ่มมีสีดำแซมจนเห็นได้ชัด
อีกทั้งนัยน์ตาเรียบเฉยที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือดนั่นยิ่งน่าเป็นห่วง
เลือดจำนวนมากไหลออกทั้งทางจมูก หู และดวงตาไร้แวว
ใบหน้าสวยเงยขึ้นราวกับกำลังรับสารจากสิ่งที่มองไม่เห็น เธอลืมตาโพลง พร้อมกับริมฝีปากที่เอาแต่พึมพำคาถาที่คาคาชิไม่อาจได้ยินได้
คาคาชิ
ต้องหยุดจริงๆแล้วคราวนี้
เด็กสาวกระอักเลือดสีเข้มออกมาเป็นจำนวนมาก และนั่นจึงทำให้คาคาชิเลิกที่จะลังเล
รีบรุดเข้าไปฉุดรั้งคนที่มีขนาดตัวเล็กกว่าตนเองมาไว้ในอ้อมแขนด้วยความเร็ว เพราะกลัวจะไม่ทันการเสียก่อน
คาคาชิ
ต้องพากลับไปที่หมู่บ้าน
คาคาชิ
ตอนนี้มันไม่ใช่เวลา--
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
