ทุกคนต่างต้องการพลังงานมืดมาไว้ในกำมือ
ไม่ว่าจะเป็นการใช้ในด้านดี หรือว่าใช้ในด้านไม่ดี พลังงานมืดล้วนตอบสนองให้คนเขลา ที่หิวกระหายอยากจะได้มัน…
16 มกราคม 2022 ณ มหาวิทยาลัยโบย่า
“จอส นายไม่คิดหรอว่าการสอบในวันพรุ่งนี้แม่งโคตรยาก”
“จะกลัวอะไรวะ คริมสัน ก็แค่วิชาของอาจารย์แก่ๆ คนนึงนั่นแหละ”
จอส เด็กหนุ่มหน้าหล่อ เขาเป็นดาวดังของมหาวิทยาลัยโบย่า นิสัยดื้อ หัวรั้นและไม่ชอบฟังใคร ส่วนคริมสัน เขาเป็นเพื่อนกับจอสตั้งแต่เด็กๆ ใส่แว่นสายตา ผมฟูๆ หน่อย นิสัยชอบตามใจคนอื่นจนเกินเหตุ ทำให้ประสบปัญหาอยู่หลายครั้ง
“ติวเอาไว้ก็ดีนะหนุ่มๆ เดี๋ยวได้เสียดายทีหลัง”
ไวโอเลต หรือเวล สาวสวยในกลุ่มแก๊งเดียวกันกับจอสและคริมสัน ผมยาว หน้าตาดูดีใช้ได้ นิสัยชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ หัวดี มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่เสียดายที่เธอไม่มีความเชื่อมั่นในเพื่อนตัวเอง
“ไม่ต้องสนใจเธอหรอกน่า ก็แค่ยัยป้าหัวดีคนนึง”
จัสติน เด็กหนุ่มผิวเข้มวิ่งมากอดคอไวโอเลต เขาพูดและหัวเราะอย่างสนุกสนาน จัสตินมีนิสัยขี้เล่น ร่าเริง บ้าๆ บอๆ เป็นมิตรกับทุกคน ล่ะมั้งนะ
“นายเรียกใครว่าป้า… ห๊าาาา!!”
“อะโทษทีๆ”
จอสและคริมสันอมยิ้ม จากนั้นจอสก็พูดขึ้นว่า
“นี่ทุกคน เห็นว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาคณะเรานะ”
“จะบ้ารึเปล่า ใครเขาจะย้ายมาช่วงสอบกัน” จัสตินตอบ
“นั่นดิจอส อีกอย่างคณะของเราก็รู้ๆ อยู่ทำไมมีกันแค่4คน ไม่มีอะไรน่าสนใจให้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาหรอก” คริมสันตอบ
“ใจเย็นกันสิพวกชายฉกรรจ์ทั้งหลาย อาจจะมีเหตุผลที่ทำให้เธออยากย้ายมาก็ได้นะ”
“'เธอ' นักเรียนใหม่ที่จะย้ายมาเป็นผู้หญิงงั้นหรอ” จัสตินถามด้วยอารมณ์ตื่นเต้น
“ก็คงงั้น” ไวโอเลตตอบ
จัสติน วิ่งไปมารอบห้องของคณะพวกตนและกระโดด ทำท่าทางดีใจ คิดว่าเขาน่าจะเบื่อหน่ายกับไวโอเลตที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในคณะแล้ว
“ไอ้บ้าหญิงเอ๊ย…” คริมสันกุมขมับ
“แล้วนักเรียนใหม่จะย้ายมาพรุ่งนี้ใช่รึเปล่า เวล” จอสถาม
“ใช่แล้วล่ะ แล้วฉันก็เดาได้ว่านายจะต้องเตรียมการรับน้องเธอเป็นอย่างดี”
“ไม่หรอก มันกะทันหันเกินไป ก็แค่ถามอะไรเล็กๆ และแกล้งเล่าเรื่องปีศาจเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนี้ก็น่าจะพอนะ”
“เอาสิ ฉันก็ว่าน่าสนุกดี” คริมสันตอบ
ในขณะที่ทุกคนคุยเรื่องนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาคณะของพวกเขาในวันพรุ่งนี้ จัสตินก็เริ่มหอบเหนื่อย หลังจากวิ่งไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้
“กว่าจะเหนื่อยได้นะจัสติน ไปโดนตัวไหนมาล่ะ” จอสพูดติดตลกไปนั่น ไวโอเลตถอนหายใจและพูดว่า
“เอาเป็นว่า เจอกันที่ห้องคณะ 9โมงตรง ห้ามสายเด็ดขาด เข้าใจนะ?”
“ครับๆ” ทั้งสามหนุ่มตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันไป และได้แยกย้ายกันไปคนละทาง
16 มกราคม 2022 ณ บ้านในหมู่บ้านกรีนไฮด์
“แมดเดอลีน… เตรียมตัวเสร็จรึยังจ๊ะลูกรัก”
“ใกล้แล้วค่ะแม่”
แมดเดอลีน หญิงสาวผิวขาวซีด สูงไม่มากนัก แววตาสีม่วงดำ หน้าตาน่ารักเหมือนกับเด็กทั่วไป นิสัยดี ชอบเก็บตัว อ่อนต่อโลก มักจะชอบอยู่ที่บ้านเล่นกับสุนัขสีดำของเธอ
“หลังจากนี้ ก็คงไม่ได้เจอแกอีก2-3ปีสินะ วูดดี้” แมดเดอลีนพูดกับสุนัขของเธอที่ชื่อวูดดี้ และได้ทำการกอดก่อนลากันไป
“เป็นเด็กดีอยู่กับคนใช้ที่บ้านฉันไปนะ ฉันไปล่ะ” แมดบอกลาวูดดี้เสร็จ ก็ขึ้นรถและเดินทางไปมหาวิทยาลัยโบย่ากับแม่ของเธอ
ระหว่างการเดินทางแมดกับแม่ของเธอก็ได้คุยกันเรื่องมหาวิทยาลัยโบย่า
“ทำไมแม่ถึงให้หนูเรียนมหาฯลัยนี้หรอคะ?”
“มันเป็นสถานที่ที่กังขังวิญญาณอันดำมืดไว้… อะล้อเล่นหน่าลูก”
แมดและแม่ของเธอหัวเราะสนุกสนานกัน
“ก็แบบว่า มันเหมาะสำหรับลูกดีนะ แล้วมันมีคณะที่ลูกอยากเรียนพอดีเลยจ้ะ”
“จริงหรอคะ!? แล้วหนูจะสมัครเข้าคณะนั้นทางไหน?”
“ไม่ต้องห่วงไปนะแมดเดอลีน แม่สมัครไปให้เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะแม่” แมดเดอลีนยิ้มแป้นที่แม่รู้ใจตนขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ลูกหลับไปเลยก็ได้นะ เพราะน่าจะอีกยาว”
“เอาตามนั้นแล้วกันนะคุณแม่…” แมดเดอลีนหลับไปเป็นที่เรียบร้อย เพราะตอนที่ออกเดินทางมันก็สี่ทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลานอนของแมดพอดี จากกรีนไฮด์ ไปมหาวิทยาลัยโบย่า น่าจะไกลอยู่พอสมควร คงจะถึงกันตอนเช้ามืดนั่นแหละ
17 มกราคม 2022 เวลา 4:37 ณ ณ มหาวิทยาลัยโบย่า
“ตื่นได้แล้วจ้ะแมดเดอลีน” แม่ของเธอพยายามปลุกในสภาพที่นอนน้ำลายไหล
เธอตื่นขึ้นมาด้วยการอาการงัวเงีย ลืมตาไม่ค่อยขึ้นตามประสาเด็ก
“ถึงแล้วหรอคะคุณแม่?”
“ใช่แล้วล่ะ เปิดประตูรถออกไปดูสิ” แม่พูดชักชวน ทำให้แมดเดอลีนทำตามที่บอก ภาพที่เธอเห็นหลังจากเปิดประตูรถแล้ว คือ มหาวิทยาลัยโบย่าที่ดูน่าอัศจรรย์ ป้ายโรงเรียนตัวใหญ่อยู่ด้านหน้า
แต่ดูเงียบไปหน่อยเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดของมหาวิทยาลัย แต่เป็นเรื่องดีสำหรับแมดเดอลีน เพราะเธอไม่ชอบที่ที่คนมันวุ่นวาย
“หนูรู้สึกชอบที่นี่จัง” บรรยากาศ เสียงลม มันช่างทำให้รู้สึกสงบใจเสียจริง
“ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวแม่ช่วยลูกขนสัมภาระเสร็จก็จะกลับแล้ว”
“กลับเร็วจังเลย” แมดทำหน้าทำตาอ้อนผู้เป็นแม่เหมือนกับยังอยากให้อยู่ต่อ
“เอาหน่า แมดลูกรัก ลูกโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้แม่ช่วยเสมอไปนะ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ต้องสัญญาว่าจะมาเยี่ยมหนูปีละครั้งนะ”
“แม่สัญญาจ้ะ”
ทั้งสองในพูดสัญญากันและช่วยกันขนสัมภาระไปยังห้องของแมดเดอลีน
“ก่อนกลับแม่จะเตือนไว้สองอย่างเมื่ออยู่ที่นี่นะ… หนึ่ง:อย่าไว้ใจใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท อาจารย์หรือใครก็ตาม สอง:เมื่อดวงตาลูกเริ่มเห็นควันสีดำจางๆ ล่องลอยไปมา ให้ลูกท่องตามกระดาษที่แม่ใส่ไว้ให้นะ”
แมดเดอลีนอึ้งไปสักพักนึง แต่คงไม่มีเวลามาคิดแล้ว เธอได้แต่พยักหน้าตอบรับและลาแม่ของเธอ และเธอจะจำคำเตือนของแม่ไว้อย่างดี
ทุกคนต่างต้องการพลังงานมืดมาไว้ในกำมือ
ไม่ว่าจะเป็นการใช้ในด้านดี หรือว่าใช้ในด้านไม่ดี พลังงานมืดล้วนตอบสนองให้คนเขลา ที่หิวกระหายอยากจะได้มัน…
16 มกราคม 2022 ณ มหาวิทยาลัยโบย่า
“จอส นายไม่คิดหรอว่าการสอบในวันพรุ่งนี้แม่งโคตรยาก”
“จะกลัวอะไรวะ คริมสัน ก็แค่วิชาของอาจารย์แก่ๆ คนนึงนั่นแหละ”
จอส เด็กหนุ่มหน้าหล่อ เขาเป็นดาวดังของมหาวิทยาลัยโบย่า นิสัยดื้อ หัวรั้นและไม่ชอบฟังใคร ส่วนคริมสัน เขาเป็นเพื่อนกับจอสตั้งแต่เด็กๆ ใส่แว่นสายตา ผมฟูๆ หน่อย นิสัยชอบตามใจคนอื่นจนเกินเหตุ ทำให้ประสบปัญหาอยู่หลายครั้ง
“ติวเอาไว้ก็ดีนะหนุ่มๆ เดี๋ยวได้เสียดายทีหลัง”
ไวโอเลต หรือเวล สาวสวยในกลุ่มแก๊งเดียวกันกับจอสและคริมสัน ผมยาว หน้าตาดูดีใช้ได้ นิสัยชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ หัวดี มีความมั่นใจในตัวเองสูง แต่เสียดายที่เธอไม่มีความเชื่อมั่นในเพื่อนตัวเอง
“ไม่ต้องสนใจเธอหรอกน่า ก็แค่ยัยป้าหัวดีคนนึง”
จัสติน เด็กหนุ่มผิวเข้มวิ่งมากอดคอไวโอเลต เขาพูดและหัวเราะอย่างสนุกสนาน จัสตินมีนิสัยขี้เล่น ร่าเริง บ้าๆ บอๆ เป็นมิตรกับทุกคน ล่ะมั้งนะ
“นายเรียกใครว่าป้า… ห๊าาาา!!”
“อะโทษทีๆ”
จอสและคริมสันอมยิ้ม จากนั้นจอสก็พูดขึ้นว่า
“นี่ทุกคน เห็นว่าจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาชมรมเรานะ”
“จะบ้ารึเปล่า ใครเขาจะย้ายมาช่วงสอบกัน” จัสตินตอบ
“นั่นดิจอส อีกอย่างชมรมของเราก็รู้ๆ อยู่ทำไมมีกันแค่4คน ไม่มีอะไรน่าสนใจให้มีนักเรียนใหม่ย้ายมาหรอก” คริมสันตอบ
“ใจเย็นกันสิพวกชายฉกรรจ์ทั้งหลาย อาจจะมีเหตุผลที่ทำให้เธออยากย้ายมาก็ได้นะ”
“'เธอ' นักเรียนใหม่ที่จะย้ายมาเป็นผู้หญิงงั้นหรอ” จัสตินถามด้วยอารมณ์ตื่นเต้น
“ก็คงงั้น” ไวโอเลตตอบ
จัสติน วิ่งไปมารอบห้องของชมรมพวกตนและกระโดด ทำท่าทางดีใจ คิดว่าเขาน่าจะเบื่อหน่ายกับไวโอเลตที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในชมรมแล้ว
“ไอ้บ้าหญิงเอ๊ย…” คริมสันกุมขมับ
“แล้วนักเรียนใหม่จะย้ายมาพรุ่งนี้ใช่รึเปล่า เวล” จอสถาม
“ใช่แล้วล่ะ แล้วฉันก็เดาได้ว่านายจะต้องเตรียมการรับน้องเธอเป็นอย่างดี”
“ไม่หรอก มันกะทันหันเกินไป ก็แค่ถามอะไรเล็กๆ และแกล้งเล่าเรื่องปีศาจเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนี้ก็น่าจะพอนะ”
“เอาสิ ฉันก็ว่าน่าสนุกดี” คริมสันตอบ
ในขณะที่ทุกคนคุยเรื่องนักเรียนใหม่ที่จะเข้ามาชมรมของพวกเขาในวันพรุ่งนี้ จัสตินก็เริ่มหอบเหนื่อย หลังจากวิ่งไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้
“กว่าจะเหนื่อยได้นะจัสติน ไปโดนตัวไหนมาล่ะ” จอสพูดติดตลกไปนั่น ไวโอเลตถอนหายใจและพูดว่า
“เอาเป็นว่า เจอกันที่ห้องชมรม 9โมงตรง ห้ามสายเด็ดขาด เข้าใจนะ?”
“ครับๆ” ทั้งสามหนุ่มตอบพร้อมกันด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันไป และได้แยกย้ายกันไปคนละทาง
16 มกราคม 2022 ณ บ้านในหมู่บ้านกรีนไฮด์
“แมดเดอลีน… เตรียมตัวเสร็จรึยังจ๊ะลูกรัก”
“ใกล้แล้วค่ะแม่”
แมดเดอลีน หญิงสาวผิวขาวซีด สูงไม่มากนัก แววตาสีม่วงดำ หน้าตาน่ารักเหมือนกับเด็กทั่วไป นิสัยดี ชอบเก็บตัว อ่อนต่อโลก มักจะชอบอยู่ที่บ้านเล่นกับสุนัขสีดำของเธอ
“หลังจากนี้ ก็คงไม่ได้เจอแกอีก2-3ปีสินะ วูดดี้” แมดเดอลีนพูดกับสุนัขของเธอที่ชื่อวูดดี้ และได้ทำการกอดก่อนลากันไป
“เป็นเด็กดีอยู่กับคนใช้ที่บ้านฉันไปนะ ฉันไปล่ะ” แมดบอกลาวูดดี้เสร็จ ก็ขึ้นรถและเดินทางไปมหาวิทยาลัยโบย่ากับแม่ของเธอ
ระหว่างการเดินทางแมดกับแม่ของเธอก็ได้คุยกันเรื่องมหาวิทยาลัยโบย่า
“ทำไมแม่ถึงให้หนูเรียนมหาฯลัยนี้หรอคะ?”
“มันเป็นสถานที่ที่กังขังวิญญาณอันดำมืดไว้… อะล้อเล่นหน่าลูก”
แมดและแม่ของเธอหัวเราะสนุกสนานกัน
“ก็แบบว่า มันเหมาะสำหรับลูกดีนะ แล้วมันมีคณะที่ลูกอยากเรียนและชมรมอันน่ามหัศจรรย์พอดีเลยจ้ะ”
“จริงหรอคะ!? แล้วหนูจะสมัครเข้าคณะนั่นทางไหน?”
“ไม่ต้องห่วงไปนะแมดเดอลีน แม่สมัครไปให้เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะแม่” แมดเดอลีนยิ้มแป้นที่แม่รู้ใจตนขนาดนี้
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ลูกหลับไปเลยก็ได้นะ เพราะน่าจะอีกยาว”
“เอาตามนั้นแล้วกันนะคุณแม่…” แมดเดอลีนหลับไปเป็นที่เรียบร้อย เพราะตอนที่ออกเดินทางมันก็สี่ทุ่มแล้ว ซึ่งเป็นเวลานอนของแมดพอดี จากกรีนไฮด์ ไปมหาวิทยาลัยโบย่า น่าจะไกลอยู่พอสมควร คงจะถึงกันตอนเช้ามืดนั่นแหละ
17 มกราคม 2022 เวลา 4:37 ณ ณ มหาวิทยาลัยโบย่า
“ตื่นได้แล้วจ้ะแมดเดอลีน” แม่ของเธอพยายามปลุกในสภาพที่นอนน้ำลายไหล
เธอตื่นขึ้นมาด้วยการอาการงัวเงีย ลืมตาไม่ค่อยขึ้นตามประสาเด็ก
“ถึงแล้วหรอคะคุณแม่?”
“ใช่แล้วล่ะ เปิดประตูรถออกไปดูสิ” แม่พูดชักชวน ทำให้แมดเดอลีนทำตามที่บอก ภาพที่เธอเห็นหลังจากเปิดประตูรถแล้ว คือ มหาวิทยาลัยโบย่าที่ดูน่าอัศจรรย์ ป้ายโรงเรียนตัวใหญ่อยู่ด้านหน้า
แต่ดูเงียบไปหน่อยเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดของมหาวิทยาลัย แต่เป็นเรื่องดีสำหรับแมดเดอลีน เพราะเธอไม่ชอบที่ที่คนมันวุ่นวาย
“หนูรู้สึกชอบที่นี่จัง” บรรยากาศ เสียงลม มันช่างทำให้รู้สึกสงบใจเสียจริง
“ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวแม่ช่วยลูกขนสัมภาระเสร็จก็จะกลับแล้ว”
“กลับเร็วจังเลย” แมดทำหน้าทำตาอ้อนผู้เป็นแม่เหมือนกับยังอยากให้อยู่ต่อ
“เอาหน่า แมดลูกรัก ลูกโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้แม่ช่วยเสมอไปนะ”
“ก็ได้ค่ะ แต่ต้องสัญญาว่าจะมาเยี่ยมหนูปีละครั้งนะ”
“แม่สัญญาจ้ะ”
ทั้งสองในพูดสัญญากันและช่วยกันขนสัมภาระไปยังห้องของแมดเดอลีน
“ก่อนกลับแม่จะเตือนไว้สองอย่างเมื่ออยู่ที่นี่นะ… หนึ่ง:อย่าไว้ใจใคร แม้กระทั่งเพื่อนสนิท อาจารย์หรือใครก็ตาม สอง:เมื่อดวงตาลูกเริ่มเห็นควันสีดำจางๆ ล่องลอยไปมา ให้ลูกท่องตามกระดาษที่แม่ใส่ไว้ให้นะ”
แมดเดอลีนอึ้งไปสักพักนึง แต่คงไม่มีเวลามาคิดแล้ว เธอได้แต่พยักหน้าตอบรับและลาแม่ของเธอ และเธอจะจำคำเตือนของแม่ไว้อย่างดี
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแมดเดอลีน กรีมัวร์ เป็นนักเรียนใหม่ของมหาวิทยาลัยโบย่า ส่วนสูง157เซน น้ำหนัก45กิโลกรัม อายุ22ปี โดยส่วนตัวแล้วชอบเรื่องลี้ลับ เหนือธรรมชาติ และสุนัขค่ะ ส่วนคณะที่เรียน…”
เธอแนะนำตัวกับชมรมที่เธอนั้นได้เข้า นั่นก็คือชมรมเหนือธรรมชาติ ซึ่งมีกันอยู่4คน(อดีต)
“นี่พวกนาย”จัสตินเรียกเพื่อนๆมาปรึกษาและปล่อยให้แมดเดอลีนยืนงง
“อะไรวะ”จอสตอบ
“ฉันว่าเราแนะนำให้เธอไปอยู่ชมรมอื่นดีไหม?”
เพื่อนในกลุ่มต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ทำไม?”
“ฉันว่าเธอดูอ่อนต่อโลกมากนะ อีกอย่างกิจกรรมชมรมของพวกเรามันค่อนข้างที่จะ… ไม่เหมาะกับสาวน้อยสักเท่าไหร่” จัสตินตอบด้วยจิตใจที่กังวล
“เธอจะเข้าหรือไม่เข้านั้นให้เธอได้เป็นคนกำหนดเถอะ”ไวโอเลตตอบ
“นั่นดิ จะไปบังคับเธอไม่ได้หรอกนะ พ่อหนุ่ม”จอสก็เสริมด้วยอีกคน
คริมสันเองก็พยักหน้าเห็นด้วยตามเพื่อนๆ
“ม.. ม.. ไม่ได้บังคับสักหน่อย แค่เป็นห่วงเธอเท่านั้นเอง แต่เอาเถอะ ให้เธอเป็นคนกำหนดแล้วกัน”
จากนั้นเหล่าแก๊งก็ได้มานั่งสัมภาษณ์แมดเดอลีนต่อ ทั้งถามถึงเหตุผลว่าทำไมถึงอยากเข้าชมรมนี้? ชอบเรื่องพวกนี้มากแค่ไหน? แล้วถ้าเข้ามาแล้วเธอจะทำกิจกรรมชมรมได้ไหม?
คำถามเหล่านี้ แมดเดอลีนนั้นตอบได้อย่างง่ายดาย แต่คำตอบของแต่ละช้อนั้นทำเอาเหล่าแก๊งนี้ตกใจอยู่เหมือนกัน
อย่างคำถามแรก “ทำไมถึงอยากเข้าชมรมนี้?” เธอได้ให้คำตอบมาว่า “มันน่าสนใจและฉันอยากลองใช้มันด้วย”
คำถามที่สอง “ชอบเรื่องพวกนี้มากแค่ไหน?” เธอตอบ “มากที่สุด ถึงขนาดที่ฉันอยากจะร่ายเวทให้พวกเธอกลายเป็นกบเลยล่ะ”
คำถามที่สามซึ่งเป็นคำถามสุดท้าย เธอได้ตอบว่า “ได้แน่นอน เพราะเวทมนตร์นั้นเป็นเรื่องที่ต้องทุ้มสุดตัวเพื่อที่จะได้ครอบครองมันใช่ไหมล่ะ”
ถึงจะบอกอย่างงั้นก็เถอะ แต่แมดเดอลีนเองก็ไม่เข้าใจตัวเอเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้หลงใหลเรื่องพวกนี้แบบหัวปักหัวปำ บางทีเธออาจจะคิดว่าเป็นเพราะนามสกุลตัวเอง แต่นั่นมันก็แค่นามสกุล “ธรรมดาๆ”
“เป็นไง ให้ฉันร่วมชมรมพวกเธอได้ไหม?” แมดเดอลีนถามด้วยรอยยิ้มน่ารัก
“ถ้าใจเธอมันต้องการอย่างงั้น เราก็ยินดีต้อนรับ”ไวโอเลตตอบ พร้อมเดินไปกอดแมดเดอลีน จากนั้นก็เริ่มกล่าวแนะนำตัว
“สวัสดี ฉันไวโอเลต แกรมม่า เป็นหญิงที่สนใจเรื่องลี้ลับเหมือนกับเธอนั่นแหละ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“สวัสดีผม คริมสัน”
“จอส”
“ผมจัสตินครับ”
“ยินดีต้อนรับสู่ชมรมเหนือธรรมชาติ!” เหล่าแก๊งทั้ง4คนได้พูดพร้อมกัน พร้อมก้มศีรษะลงจากนอบน้อม
ลักษณะของห้องชมรม มีอยู่หลายมุมในห้อง แต่ส่วนใหญ่จัดเหมือนห้องสมุดโดยมีสมุดอยู่บนชั้นวางเป็นรอบๆ และมีขั้นบันไดให้เดินต่อขึ้นไปเรื่อยๆ
ชั้นล่างสุดจะเป็นที่ที่เหล่าแก๊งสัมภาษณ์แมดเดอลีน โดยชั้นนี้จะมีโซฟา ทีวี โต๊ะ เครื่องดื่ม อินเตอร์เน็ต สารพัดของเครื่องใช้
ส่วนด้านบนสุดจะเป็นหอดูดาว ซึ่งแต่ก่อนนั้นเอาไว้ใช้เป็นห้องประชุมของรุ่นพี่รุ่นก่อนๆ แต่ปัจจุบันไม่ได้ใช้ เพราะมันอยู่สูงเกินไปและเหล่าแก๊งก็ไม่เคยขึ้นไปด้วย
ห้องแต่งตัวอยู่ระหว่างชั้นบนและล่าง เป็นชั้นที่ดูไม่มีอะไรมาก มีแค่ห้องน้ำห้องแต่งตัวและห้องประชุมใหญ่
“ดูเป็นชมรมที่ดูสะดวกสบายดีนะ แต่ทำไมคนถึงน้อยจัง ทั้งๆที่เป็นชมรมที่น่าสนใจแท้ๆ” แมดเดอลีนกล่าวถาม
ไวโอเลตทำหน้าเจื่อนก่อนพูดว่า “คนอื่นๆน่ะ มองเรื่องเหนือธรรมชาตินั้นเป็นเรื่องตลก บ้างก็ว่าพวกเราที่เชื่อเรื่องพวกนี้เป็นพวกบ้าที่สติไม่ดีน่ะ”
“แต่ว่าพวกเรา ได้พบเจอเรื่องเหนือธรรมชาติมาจริงๆนะ!” ไวโอเลตเปล่งน้ำเสียงที่ดูไม่ออกเลยว่าโกหก ซึ่งแมดเดอลีนคิดว่า เพียงแค่น้ำเสียงก็สามารถดูได้แล้วว่าใครนั้นโกหกหรือไม่
“ไหนพวกเธอลองเล่าเหตุการณ์เหนือธรรมชาติให้ฉันฟังหน่อยสิ” แมดเดอลีนกล่าว
“ไอ้จอสเห็นหมาบินได้ เป็นซุปเปอร์ด็อกเลย” คริมสันกล่าวพร้อมกลั้นขำสุดชีวิต คนอื่นๆในแก๊งยกเว้นจอสก็เหมือนกัน แต่แมดเดอลีนนั้นแสดงท่าทีต่างจากพวกนั้น
“นั่นมันสุดยอดเลยนะ แล้วเรื่องของพวกเธอที่เหลือล่ะ?” ทุกคนต่างทยอยเล่าเรื่องราวที่ตนนั้นเจอมา ส่วนใหญ่ดูไม่ค่อยน่ากลัว “ทีนี้ตาเธอเล่าแล้วนะ แมด”ไวโอเลตกล่าว
ดูเหมือนคริมสันกับจัสตินจะยังติดใจกับหมาบินได้ของจอส “เรื่องของนายแม่งฮาสุดยอดเลยว่ะจอส”คริมสันกล่าว จัสตินไม่พูดอะไร เอาแต่หัวเราะอย่างเดียว
“เงียบกันหน่อยจ้าาา” เสียงไม่พอใจของไวโอเลตคนเดียวก็ทำเอาสามหนุ่มนั้นเงียบได้
“ขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะแบบว่า… น่ารำคาญขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นจะเล่าแล้วนะ ถึงฉันจะไม่ได้เจอมาจริงๆ แต่นี่เป็นเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมาในตระกูลหน่ะ…”
ปี 1692 สหรัฐอเมริกา
ไดัมีการล่าแม่มดกันเกิดขึ้นในเมืองแห่งหนึ่ง เนื่องจากมีเด็กสาวเกิดอาการชัก กรีดร้องโหยหวน ระหว่างนั้นพวกเธอได้มีการพูดคล้ายๆว่าเหมือนโดนเข็มแทงและเจ็บตามร่างกาย ในด้านความรู้ของคนสมัยนั้น ทั้งชีววิทยา การแพทย์และจิตวิทยา สรุปได้ว่า พวกเธอนั้นโดนคำสาปของแม่
ทางศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ ได้รับรู้เรื่องราว จึงได้ให้เด็กสาวที่บอกว่าโดนคำสาปของแม่มดมาชี้ตัวรายคน สรุปได้ว่ามีผู้ต้องสงสัย7ราย ซึ่งพวกเธอเหล่านี้เป็นเพื่อนกันและถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มด
แต่ทว่าผู้ที่ถูกแขวนคอนั้นกลับมีแค่6คนเท่านั้น เพราะ1ในนั้นได้ติดสินบนไว้กับบาทหลวง
ก่อนที่พวกเธอจะถูกแขวนคอและย่างสดทั้งเป็น พวกเธอได้สาปแช่งบาทหลวง เมือง และคนทรยศไว้ว่า
“ด้วยการจากไปของข้าพเจ้าในครั้งนี้ ข้าขอสาปแช่งให้เมืองนี้เจอแต่ความวิบัติ และถึงคนทรยศ ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหน พวกข้าก็จะตามหลอกหลอนเจ้าเรื่อยไป”
แมดเดอลีนเล่าจบ ทุกคนต่างพากันขนหัวลุก เพราะนี่ไม่ใช่แค่เรื่องเหนือธรรมชาติแล้ว แต่เป็นการฆาตกรรมสังหารหมู่
จากนั้น จู่ๆแมดเดอลีนก็ปวดหัวขึ้นมา พร้อมกับมีควันสีดำมาวนรอบตัวของเธอ ควันนั้นดูเหมือนจะเป็นรูปร่างคนสวมผ้าคลุมดำ มันพูดชื่อของแมดไปเรื่อยๆ
“แมดเดอลีน… แมดเดอลีน… แมดเดอลีน…”เสียงของมันเริ่มจะบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแมดเดอลีน กรีมัวร์ เป็นนักเรียนใหม่ของมหาวิทยาลัยโบย่า ส่วนสูง157เซน น้ำหนัก45กิโลกรัม อายุ22ปี โดยส่วนตัวแล้วชอบเรื่องลี้ลับ เหนือธรรมชาติ และสุนัขค่ะ ส่วนคณะที่เรียน…”
เธอแนะนำตัวกับชมรมที่เธอนั้นได้เข้า นั่นก็คือชมรมเหนือธรรมชาติ ซึ่งมีกันอยู่4คน (อดีต)
“นี่พวกนาย” จัสตินเรียกเพื่อนๆ มาปรึกษาและปล่อยให้แมดเดอลีนยืนงง
“อะไรวะ” จอสตอบ
“ฉันว่าเราแนะนำให้เธอไปอยู่ชมรมอื่นดีไหม?”
เพื่อนในกลุ่มต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ทำไม?”
“ฉันว่าเธอดูอ่อนต่อโลกมากนะ อีกอย่างกิจกรรมชมรมของพวกเรามันค่อนข้างที่จะ… ไม่เหมาะกับสาวน้อยสักเท่าไหร่” จัสตินตอบด้วยจิตใจที่กังวล
“เธอจะเข้าหรือไม่เข้านั้นให้เธอได้เป็นคนกำหนดเถอะ” ไวโอเลตตอบ
“นั่นดิ จะไปบังคับเธอไม่ได้หรอกนะ พ่อหนุ่ม” จอสก็เสริมด้วยอีกคน
คริมสันเองก็พยักหน้าเห็นด้วยตามเพื่อนๆ
“ม.. ม.. ไม่ได้บังคับสักหน่อย แค่เป็นห่วงเธอเท่านั้นเอง แต่เอาเถอะ ให้เธอเป็นคนกำหนดแล้วกัน”
จากนั้นเหล่าแก๊งก็ได้มานั่งสัมภาษณ์แมดเดอลีนต่อ ทั้งถามถึงเหตุผลว่าทำไมถึงอยากเข้าชมรมนี้? ชอบเรื่องพวกนี้มากแค่ไหน? แล้วถ้าเข้ามาแล้วเธอจะทำกิจกรรมชมรมได้ไหม?
คำถามเหล่านี้ แมดเดอลีนนั้นตอบได้อย่างง่ายดาย แต่คำตอบของแต่ละช้อนั้นทำเอาเหล่าแก๊งนี้ตกใจอยู่เหมือนกัน
อย่างคำถามแรก “ทำไมถึงอยากเข้าชมรมนี้?” เธอได้ให้คำตอบมาว่า “มันน่าสนใจและฉันอยากลองใช้มันด้วย”
คำถามที่สอง “ชอบเรื่องพวกนี้มากแค่ไหน?” เธอตอบ “มากที่สุด ถึงขนาดที่ฉันอยากจะร่ายเวทให้พวกเธอกลายเป็นกบเลยล่ะ”
คำถามที่สามซึ่งเป็นคำถามสุดท้าย เธอได้ตอบว่า “ได้แน่นอน เพราะเวทมนตร์นั้นเป็นเรื่องที่ต้องทุ้มสุดตัวเพื่อที่จะได้ครอบครองมันใช่ไหมล่ะ”
ถึงจะบอกอย่างงั้นก็เถอะ แต่แมดเดอลีนเองก็ไม่เข้าใจตัวเอเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้หลงใหลเรื่องพวกนี้แบบหัวปักหัวปำ บางทีเธออาจจะคิดว่าเป็นเพราะนามสกุลตัวเอง แต่นั่นมันก็แค่นามสกุล “ธรรมดาๆ”
“เป็นไง ให้ฉันร่วมชมรมพวกเธอได้ไหม?” แมดเดอลีนถามด้วยรอยยิ้มน่ารัก
“ถ้าใจเธอมันต้องการอย่างงั้น เราก็ยินดีต้อนรับ” ไวโอเลตตอบ พร้อมเดินไปกอดแมดเดอลีน จากนั้นก็เริ่มกล่าวแนะนำตัว
“สวัสดี ฉันไวโอเลต แกรมม่า เป็นหญิงที่สนใจเรื่องลี้ลับเหมือนกับเธอนั่นแหละ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“สวัสดีผม คริมสัน”
“จอส”
“ผมจัสตินครับ”
“ยินดีต้อนรับสู่ชมรมเหนือธรรมชาติ!” เหล่าแก๊งทั้ง4คนได้พูดพร้อมกัน พร้อมก้มศีรษะลงจากนอบน้อม
ลักษณะของห้องชมรม มีอยู่หลายมุมในห้อง แต่ส่วนใหญ่จัดเหมือนห้องสมุดโดยมีสมุดอยู่บนชั้นวางเป็นรอบๆ และมีขั้นบันไดให้เดินต่อขึ้นไปเรื่อยๆ
ชั้นล่างสุดจะเป็นที่ที่เหล่าแก๊งสัมภาษณ์แมดเดอลีน โดยชั้นนี้จะมีโซฟา ทีวี โต๊ะ เครื่องดื่ม อินเตอร์เน็ต สารพัดของเครื่องใช้
ส่วนด้านบนสุดจะเป็นหอดูดาว ซึ่งแต่ก่อนนั้นเอาไว้ใช้เป็นห้องประชุมของรุ่นพี่รุ่นก่อนๆ แต่ปัจจุบันไม่ได้ใช้ เพราะมันอยู่สูงเกินไปและเหล่าแก๊งก็ไม่เคยขึ้นไปด้วย
ห้องแต่งตัวอยู่ระหว่างชั้นบนและล่าง เป็นชั้นที่ดูไม่มีอะไรมาก มีแค่ห้องน้ำห้องแต่งตัวและห้องประชุมใหญ่
“ดูเป็นชมรมที่ดูสะดวกสบายดีนะ แต่ทำไมคนถึงน้อยจัง ทั้งๆ ที่เป็นชมรมที่น่าสนใจแท้ๆ” แมดเดอลีนกล่าวถาม
ไวโอเลตทำหน้าเจื่อนก่อนพูดว่า “คนอื่นๆ น่ะ มองเรื่องเหนือธรรมชาตินั้นเป็นเรื่องตลก บ้างก็ว่าพวกเราที่เชื่อเรื่องพวกนี้เป็นพวกบ้าที่สติไม่ดีน่ะ”
“แต่ว่าพวกเรา ได้พบเจอเรื่องเหนือธรรมชาติมาจริงๆ นะ!” ไวโอเลตเปล่งน้ำเสียงที่ดูไม่ออกเลยว่าโกหก ซึ่งแมดเดอลีนคิดว่า เพียงแค่น้ำเสียงก็สามารถดูได้แล้วว่าใครนั้นโกหกหรือไม่
“ไหนพวกเธอลองเล่าเหตุการณ์เหนือธรรมชาติให้ฉันฟังหน่อยสิ” แมดเดอลีนกล่าว
“ไอ้จอสเห็นหมาบินได้ เป็นซุปเปอร์ด็อกเลย” คริมสันกล่าวพร้อมกลั้นขำสุดชีวิต คนอื่นๆ ในแก๊งยกเว้นจอสก็เหมือนกัน แต่แมดเดอลีนนั้นแสดงท่าทีต่างจากพวกนั้น
“นั่นมันสุดยอดเลยนะ แล้วเรื่องของพวกเธอที่เหลือล่ะ?” ทุกคนต่างทยอยเล่าเรื่องราวที่ตนนั้นเจอมา ส่วนใหญ่ดูไม่ค่อยน่ากลัว “ทีนี้ตาเธอเล่าแล้วนะ แมด” ไวโอเลตกล่าว
ดูเหมือนคริมสันกับจัสตินจะยังติดใจกับหมาบินได้ของจอส “เรื่องของนายแม่งฮาสุดยอดเลยว่ะจอส” คริมสันกล่าว จัสตินไม่พูดอะไร เอาแต่หัวเราะอย่างเดียว
“เงียบกันหน่อยจ้าาา” เสียงไม่พอใจของไวโอเลตคนเดียวก็ทำเอาสามหนุ่มนั้นเงียบได้
“ขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าพวกเขาจะแบบว่า… น่ารำคาญขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นจะเล่าแล้วนะ ถึงฉันจะไม่ได้เจอมาจริงๆ แต่นี่เป็นเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมาในตระกูลหน่ะ…”
ปี 1692 สหรัฐอเมริกา
ไดัมีการล่าแม่มดกันเกิดขึ้นในเมืองแห่งหนึ่ง เนื่องจากมีเด็กสาวเกิดอาการชัก กรีดร้องโหยหวน ระหว่างนั้นพวกเธอได้มีการพูดคล้ายๆ ว่าเหมือนโดนเข็มแทงและเจ็บตามร่างกาย ในด้านความรู้ของคนสมัยนั้น ทั้งชีววิทยา การแพทย์และจิตวิทยา สรุปได้ว่า พวกเธอนั้นโดนคำสาปของแม่
ทางศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ ได้รับรู้เรื่องราว จึงได้ให้เด็กสาวที่บอกว่าโดนคำสาปของแม่มดมาชี้ตัวรายคน สรุปได้ว่ามีผู้ต้องสงสัย7ราย ซึ่งพวกเธอเหล่านี้เป็นเพื่อนกันและถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มด
แต่ทว่าผู้ที่ถูกแขวนคอนั้นกลับมีแค่6คนเท่านั้น เพราะ1ในนั้นได้ติดสินบนไว้กับบาทหลวง
ก่อนที่พวกเธอจะถูกแขวนคอและย่างสดทั้งเป็น พวกเธอได้สาปแช่งบาทหลวง เมือง และคนทรยศไว้ว่า
“ด้วยการจากไปของข้าพเจ้าในครั้งนี้ ข้าขอสาปแช่งให้เมืองนี้เจอแต่ความวิบัติ และถึงคนทรยศ ไม่ว่าจะนานสักแค่ไหน พวกข้าก็จะตามหลอกหลอนเจ้าเรื่อยไป”
แมดเดอลีนเล่าจบ ทุกคนต่างพากันขนหัวลุก เพราะนี่ไม่ใช่แค่เรื่องเหนือธรรมชาติแล้ว แต่เป็นการฆาตกรรมสังหารหมู่
จากนั้น จู่ๆ แมดเดอลีนก็ปวดหัวขึ้นมา พร้อมกับมีควันสีดำมาวนรอบตัวของเธอ ควันนั้นดูเหมือนจะเป็นรูปร่างคนสวมผ้าคลุมดำ มันพูดชื่อของแมดไปเรื่อยๆ
“แมดเดอลีน… แมดเดอลีน… แมดเดอลีน…” เสียงของมันเริ่มจะบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
