สวัสดีครับ ผม เคน ทาดาชิ อายุ 15 ปี
เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล ทาดาชิ
และผมเป็นอัจฉริยะรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็น แฮ็คเกอร์ประดิษฐ์อุปกรณ์ ซ้อมรถ เช่น รถเก๋ง รถบรรทุก
รถมอเตอร์ไซค์ และหลายๆอย่าง
ตระกูล ทาดาชิ เป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในโลก
มีผู้คนที่หวังแต่ผลประโยชน์ จึงนำลูกสาวมาเสนอ
ผมก็ได้ปฏิเสธด้วยถ้อยคำที่สุภาพที่สุด
แต่พวกเขาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะ
เสนอลูกสาวแก่ผม
ผมจึงคิดว่า ถ้าเราออกจากตระกูลไปอาศัย
อยู่คนเดียวก็คงจะดี นั้นเป็นเพียงเเค่ความคิด
ผ่านไปนับวัน ยิ่งหนักขึ้นไปอีก จนผมทนไม่ไหว
กับความเอาแต่ใจของพวกผู้ใหญ่
พ่อแม่ผมก็เหมือนกัน
ผมจึงตัดสินใจที่จะไปอยู่คนเดียว
จะได้หนีพ้นจากเรื่องบ้าๆพวกนี้เสียที
‘ทำไมต้องหาคู่หมั้นให้เราด้วย
เราอยากหาคนที่เชื่อใจกว่านี้
ไม่ใช่จะหมั่นเอาผลประโยชน์แบบนี้’
นั้นเป็นสิ่งที่ผมพูดกับตัวเองตลอด
\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=
ตกเย็น ณ โต๊ะอาหาร หลังกินข้าวเสร็จ
“พ่อครับ แม่ครับ” เคนเรียกทั้งสองคน
ที่กำลังคุยกันอยู่
“มีอะไรรึป่าว ลูก” แม่ของเคนหรือ เอมิ ทาดาชิ
ถามกลับมา เพราะว่ากลัวลูกมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ
“นั้นสิ มีเรื่องอะไรบอกพ่อกับแม่ได้นะ” พ่อของเคนหรือ เร็น ทาดาชิ กล่าวเสริม
“ผมว่า...ผมจะไปอยู่คนเดียวที่ต่างพร็อวินซ์(หรือต่างจังหวัดนั้นแหละ//แอด)” เคนพูดด้วยเสียงที่เบา
แต่ก็ยังได้ยิน
“ท...ทำไมละ” เอมิถามลูกด้วยน้ำเสียงที่สั่น
“.....” เร็นไม่ได้พูดอะไร
‘หรือว่าพวกเราบังคับลูกมากเกินไป
จนลูกรำคาญ เลยอยากไปใช้ชีวิตคนเดียวสินะ’ ในใจก็เป็นห่วงแต่ไม่กล้าพูด (พูดง่ายๆเป็นพวกซึน//แอด)
“ผมขอระบายความในใจได้ไหมครับ” เคนพูดเสียงจริงจัง
“เอ่อ...ได้จ๊ะ” เอมิยังไม่รู้ตัว
“อืม” รู้ตัวอยู่แล้วว่าลูกจะพูดอะไร
“ผมอยู่ที่นี่ พ่อกับแม่ก็หาคู่หมั้นให้ผม
ทั้งๆที่ผมอยากหาคนที่จริงใจ
พวกผู้ใหญ่พอรู้ว่าคนจากตระกูลรวยๆ
กำลังหาคู่หมั้นให้ลูกชาย
ก็แห่กันมาเสนอลูกสาวให้ผม
ทั้งๆที่ผม...พยายามปฏิเสธด้วยถ้วยคำสุภาพที่สุด
เพื่อไม่ให้พวกเขาหน้าแตกกลับบ้าน
แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุดที่จะเสนอลูกสาวให้
คนที่มาเสนอลูกสาวให้มีเเต่พวกหวังจะได้ทรัพย์สิน
จากตระกูลเรา พ่อแม่ก็มัวแต่หาคู่หมั้นให้ผม
จนลืมสังเกตบุคลิกพวกเขา แล้วไม่ได้สังเกตว่าทำไมพวกเขาถึงเสนอลูกสาวให้ผมกันขนาดนั้น
ผม...เลยตัดปัญหาโดยการไปอยู่คนเดียว
ที่ต่างพร็อวินซ์” เคนร่ายยาวโดยจะเว้นหายใจ
เป็นบางช่วง
“😳😟” เอมิอึ้งจนพูดไม่ออก
“😳” เร็น ขนาดรู้เเล้วว่าจะพูดอะไรยังต้องอึ้ง
‘นี่เรา...บังคับลูก...จนต้องขอไปอยู่คนเดียวเลยหรอ” เอมิพูดในใจ
“เอ่ออ ลูก..แม่..แม่ขอโทษนะ” เอมิพูดเสียงเบา แต่เคนได้ยิน
“พ่อด้วย” เร็นพูดพร้อมหันหน้าไปทางอื่นไม่กล้ามองลูก
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ” เคนพูดปรอบ
“ลูก..ไม่ไปได้ไหม” เอมิถาม
“ไม่ได้ครับ ผมตัดสินใจแล้ว” เคนพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“นั้นสินะ” เอมิ พูดเสียงเบา
“แล้ว..จะไปตอนไหน” เร็นถามบ้าง
“พรุ่งนี้ครับ" เคน หันมาตอบพ่อ
“เร็วจัง งั้นเดี๋ยวเเม่จัดข้าวของให้นะ” เอมิพูดพร้อมรีบเดินเข้าบ้าน(ไม่รู้ว่าจะเรียกบ้านได้ไหม เหมือนคฤหาสน์มากกว่า//แอด)
************************
เพิ่งแต่ง555 อย่าถือสานะ
/>ติชมได้ครับ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
