เสียงที่ฟังดูวุ่นวายในสำนักของอาจารย์ฉวนเยว่ ศิษย์มากมายต่างพากันถกเถียงและอวดความฉลาดของตน หากมีก็แต่คุณชายหาญชิงเท่านั้นที่มีความสงบ เขาได้แต่มองคนอื่น ๆ ด้วยแววตาที่อ่อนโยน หาไม่เขาอาจจะเป็นบุรุษที่ถูกอบรมสั่งสอนมาให้เป็นเช่นนี้ก็เป็นได้

ในเวลาเดียวกันนั้น ก็ได้มีหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่ง กำลังพยายามเขียนในสิ่งที่ท่านอาจารย์ฉวนเยว่สอน แต่ด้วยเหตุที่ว่า นางไม่เคยร่ำเรียนมาก่อน มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะทำให้นางสามารถจดบันทึกเรื่องพวกนั้นได้ง่าย ๆ

"เจ้าเป็นใครกันน่ะ หา แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?" เสียงเอ่ยทักของชายผู้หนึ่งทำให้นางต้องรีบเก็บของที่แอบใช้เรียน ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้ทำอะไรอย่างไรแหละ

"ข้าชื่อ หลิวเถียนเถียน ข้ามาเออ ข้า ข้าแค่ผ่านมาน่ะ ข้าไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ นะ" น้ำเสียงและสีหน้าของนางบ่งบอกถึงความเฉลียวฉลาด นางหาได้กลัวสิ่งใดไม่ แต่ถึงอย่างไรนางก็เก็บซ่อนพิรุธของตัวเองไม่ได้อยู่ดี

"ข้าชื่อ ไท่เจียน นี่แม่นาง ข้าเตือนเจ้าอย่างหนึ่งนะ บริเวณนี้ เจ้าอย่าได้มาบ่อยนักเลย หญิงสาวชาวบ้านเช่นเจ้า หากใครรู้ว่าแอบลักลอบเข้ามา เจ้าจะรอดยากนะ รู้หรือเปล่า หือ ?"

หลิวเถียนเถียน ขวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเหตุอันใดกัน ทำไมสถานที่นี้จึงเป็นบริเวณหวงห้าม ขึ้นชื่อว่าสำนักสอน ผู้คนทุกหมู่ย่อมมีสิทธิ์ที่จะเข้ามาไม่ใช่หรือ

"นี่ เจ้ารีบไปเถอะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า เร็ว"

"ก็ได้ งั้นข้าไปก่อนนะ วันหลังข้าจะมาใหม่"

"อย่ามาอีกเลย เชื่อข้าเถอะ"

แม้จะยังค้างคาใจ ทว่าหญิงสาวธรรมดาเช่นหลิวเถียนเถียนก็มิอาจจะอยู่ต่อได้ นางจึงต้องจำยอมพาร่างกายของตัวเองเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความไม่เต็มใจ ส่วนไท่เจียนก็ได้มองดูนางจนลับสายตาแล้วจึงเข้าไปในสำนัก

"เจ้าหายไปไหนมาตั้งนาน ?" ครั้นพอเขานั่งลงคุณชายหาญชิงก็ได้มอบคำถามให้แก่เขา

"ข้าไปทำธุระแถวนี้นิดหน่อย คุณชายอย่าว่าอะไรข้าเลยนะ"

"เจ้าอยากไปที่ใด ข้าไม่เคยว่า แต่เหตุใดเจ้าไม่เคยบอกกล่าวข้าก่อน นึกอยากจะไปก็ไป อยากจะทำก็ทำ..."

"คุณชาย โปรดอภัยให้ข้าด้วย"

ที่แท้ ไท่เจียนก็เป็นคนรับใช้คนสนิทของคุณชายหาญชิง ทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย ทั้งสองมีจิตเมตตาชอบพากันช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอกว่า ด้วยเหตุนี้จึงมีผู้ที่ปรารถนาเป็นศัตรูกับคุณชายหาญชิงเพราะความอิจฉาริษยา โดยเฉพาะ เฉ้าเหลียนถัง ชายผู้มีความโหดร้าย ไม่สนใจผู้ใด

ในยามนี้ หลิวเถียนเถียน ได้กลับมาที่บ้านพร้อมกับความรู้สึกเสียดายที่ถูกขัดจังหวะในการเรียนในครั้งนี้ ในใจของนางก็คิดอยู่ว่า จะทำเช่นไรให้ตัวของนางสามารถเรียนรู้ได้เหมือนคนอื่น ๆ แต่ไม่ว่านางจะคิดเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางที่ความคิดนั้นจะเป็นจริงได้

"เถียนเถียน หลิวเถียนเถียน !" เสียงพยายามเรียกที่เล็กแต่ฟังดูลื่นหูของถานอัง ทำให้หลิวเถียนเถียน สามารถสลัดความคิดเดิม ๆ พวกนั้นออกไปได้

"ว่าไง มีอะไร ทำไมถึงได้ดูตระหนกเช่นนี้ล่ะ ?"

"เถียนเถียน เจ้าแอบไปที่สำนักของท่านอาจารย์ฉวนเยว่อีกแล้วใช่หรือไม่ เจ้าไปที่นั่นอีกทำไม ครั้งที่แล้วที่เกือบถูกน้ำร้อนสาด มันไม่ทำให้เจ้าเข็ดหลาบหรืออย่างไรกัน ?"

อาจจะเพราะนางเป็นห่วงสหายของตัวเอง นางจึงรู้สึกหวาดกลัวและระแวงกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น แต่สำหรับเถียนเถียน นางไม่เคยยอมแพ้อะไรทั้งนั้น

ในครานี้คงต้องอธิบายแล้วว่า เมืองโจวหนาน เป็นเมืองที่แบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน ชนชั้นธรรมดาทั่วไปจะมิสามารถเข้ารับการเรียนการสอนได้ ส่วนชนชั้นขุนนางขึ้นไปจะมีสิทธิ์ทุกอย่าง

กล่าวถึงในเรื่องของความสัมพันธ์ ห้ามทั้งสองชนชั้นนี้ยุ่งเกี่ยวกันโดยเด็ดขาด ยิ่งหากเป็นเรื่องราวของความรักแล้วล่ะก็ ประหนึ่งว่ากำลังฝันกันเลยล่ะ แม้สวรรค์จะบันดาลให้มารักกันได้ แต่ก็ต้องถูกสังคม จารีตประเพณีของเมืองโจวหนานลิขิตและห้ามเอาไว้อยู่ดี

ในยามนี้ เฉ้าเหลียนถังกำลังนั่งจิบเหล้าชั้นเลิศที่หามาได้ โดยที่เขานั้นกำลังคิดหาแผนการที่จะเล่นงานคุณชายหาญชิง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคิดเช่นนี้ขึ้นชื่อว่าศัตรู อย่างไรเสีย ความคิดนั้นย่อมมีมากกว่าหนึ่งครั้งอย่างแน่นอน

"เฉ้าเหลียนถัง" ทันทีที่เจ้าของชื่อได้ยินเสียงของผู้เรียกท่านนี้ เขาก็รีบลุกขึ้นยืนเพื่อแสดงความนอบน้อม แต่หากไม่ใช่ผู้อาวุโสที่เขาเคารพ เขาหากระทำเช่นนี้ไม่

"ท่านลุง เชิญนั่งก่อน"

ผู้อาวุโสทำตามที่เฉ้าเหลียนถังกล่าว ก่อนที่หลานชายของตนนั้นจะนั่งลง กล่าวคือ ผู้อาวุโสท่านนี้มีนามว่า ไป๋เจวี๋ย มีศักดิ์เป็นท่านลุงของเฉ้าเหลียนถัง

"ใยวันนี้เจ้าไม่ไปเรียนที่สำนักของท่านอาจารย์ฉวนเยว่ ?"

"ข้าไม่อยากจะไป ข้าคิดว่า ร่ำเรียนไปก็เท่านั้น สู้เอาเวลาไปยิงนกตกปลายังมีประโยชน์กว่า"

"เหตุใดเจ้าถึงคิดเช่นนั้น การร่ำเรียนจะทำให้ตัวของเจ้าในภายภาคหน้ามีความสุข อุดมไปด้วยความรู้มากมาย เปรียบดั่งต้นไม้ที่หมั่นให้ปุ๋ยให้น้ำ นานวันไปก็ออกดอกออกผลให้ได้กินกัน มีประโยชน์กว่าความสุขชั่วคราวที่ได้มาจากเบียดเบียนผู้อื่นเสียอีก"

ถึงแม้ว่าหูจะฟัง แต่ใจก็หาคิดทำตามที่ผู้เป็นท่านลุงกล่าวสั่งสอนตักเตือนไม่ เพราะคนเช่นนี้ดื้อดึงยิ่งกว่าสิ่งใด

เวลาผ่านไปหลายวัน ที่บ้านของใต้เท้าหยินฉือ คุณชายหาญชิงกำลังจะเดินหนีออกมาพร้อมกับไท่เจียนบ่าวผู้รับใช้คนสนิท เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ใต้เท้าหยินฉือผู้เป็นบิดา พยายามรบเร้าให้เขายอมตกลงปลงใจที่จะแต่งงานกับ เชียนเอ้อ บุตรสาวของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ แต่เพราะเขายังไม่พร้อมที่จะมอบหัวใจให้กับสตรีนางใด เขาจึงเลือกที่จะปฏิเสธและหนีออกมาเช่นนี้

"คุณชาย เหตุใดท่านถึงไม่ลองเปิดใจให้คุณหนูเชียนเอ้อดูสักหน่อย ไม่แน่พวกท่านอาจจะ..."

"ข้ายังไม่อยากเปิดใจให้ผู้ใดทั้งสิ้น" คุณชายหันไปตอบบ่าวรับใช้ของตนโดยที่อีกฝ่ายนั้นยังไม่ทันจะพูดจบ

"ถ้าอย่างนั้น ในตอนนี้ท่านกำลังคิดที่จะไปที่ใดกัน"

"ไปเรื่อย ๆ นั่นแหละ"

"คุณชาย นี่เราเดินมาใกล้เขตของชาวบ้านธรรมดาแล้วนะท่าน"

"แล้วยังไงล่ะ ?" คุณชายถามย้อนกลับไปอย่างใจเย็น ในขณะนั้นเองก็มีชายประมาณสามสี่คนได้มุ่งมาทางที่ทั้งสองยืนอยู่ คนพวกนั้นปิดหน้าเอาไว้พร้อมกับถือดาบเตรียมพร้อมที่จะฟันศัตรูให้ตายคาดาบนั้น

"คุณชายระวัง !!" เสียงที่เปล่งออกมาเพราะความตกใจของไท่เจียน ได้ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงของก้อนหินที่กระทบกับศีรษะของคน ก่อนที่เสียงครวญครางเพราะความเจ็บปวดจะดังขึ้นมา

ในครานั้นก็ได้ปรากฏตัวของหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งพร้อมกับตะกร้าใส่ผักของนาง เมื่อชายปริศนาผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาหาเพื่อที่จะโจมตีสตรีร่างบางเช่นหลิวเถียนเถียน ชายผู้นั้นก็พลันถูกทำให้สลบไสลโดยการกระโดดเตะของนาง

หลิวเถียนเถียนแม้นไม่มีแม่อบรมสั่งสอน แต่นางก็อ่อนโยนเห็นใจผู้อื่น ถึงไม่ได้ร่ำเรียนมีความรู้ ทว่านางก็เฉลียวฉลาด สามารถเอาตัวรอดได้ตลอด ไม่เว้นแม้แต่การต่อสู้

"พอแล้ว ๆ หยุดเถอะ ข้าขอร้องล่ะ"

"พาพวกของเจ้ากลับไปด้วย แล้วอย่าให้ข้าเจออีก"

"ได้ ๆ พวกข้าสัญญาว่าจะไม่มาให้พวกท่านเจออีก" ครั้นพูดจบ ทั้งสองคนก็ลากสหายที่สลบเพราะเท้าพิฆาตของหลิวเถียนเถียนกลับไปในสภาพที่ทุลักทุเล

"ขอบคุณท่านมากที่มาช่วยพวกเราไว้" ทันทีที่หลิวเถียนเถียนได้ยินคำกล่าวของคุณชายหาญชิง นางก็หันไปมองในทันที

ในครานั้นราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวจะถูกกำหนดให้หยุดเคลื่อนไหว สายตาของคุณชายไม่อาจยับยั้งตัวเองได้ เพราะดวงตาคู่นั้นอยากจะมองหญิงสาวชาวบ้านผู้นี้ไปนาน ๆ หลิวเถียนเถียนเอง ก็หาได้เคยจ้องชายใดนานถึงเพียงนี้ไม่

หากจ้องกันได้นานก็หาใช่เรื่องผิดแปลกอะไรไม่ แต่เป็นเพราะดวงตาทั้งสองฝ่ายที่กำลังประสานกันนั้น กำลังทำให้หัวใจของทั้งสองเกิดแสดงท่าทีอยากจะกระโดดออกมาจากทรวงอก แค่การสบตาเมื่อแรกพบจะทำให้หัวใจเต้นแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ

"นี่ ข้าจำเจ้าได้แล้ว" เสียงพูดของไท่เจียนทำให้ทั้งคู่หลุดออกมาจากภวังค์นั้น ก่อนที่หลิวเถียนเถียนและคุณชายหาญชิงจะหันไปมองไท่เจียน

"เจ้าเคยเจอนางด้วยอย่างนั้นเหรอ ?"

"ใช่ ท่านนั่นเอง บังเอิญมากเลยเนาะ" หลิวเถียนเถียนกล่าวย้ำถึงคำพูดของไท่เจียน

"ใช่แล้ว ๆ คุณชาย นี่คือหลิวเถียนเถียน ข้าเคยพบนางตอนที่นางแอบฟังท่านอาจารย์เยว่สอนเมื่อครั้งก่อน"

คุณชายหาญชิงขมวดคิ้วอย่างฉงนใจ เมื่อได้ยินไท่เจียนอธิบายความ และแล้วเขาก็พยักหน้า เพราะเขารู้คำตอบแล้วว่าเพราะเหตุใด การแต่งตัวของนางนั่นล่ะ คือสิ่งที่ทำให้เขาสามารถหาคำตอบได้

"หลิวเถียนเถียน นี่คือคุณชายหาญชิง"

"ข้ารู้แล้ว ชื่อเสียงของท่านเป็นที่เลื่องลือ ใครบ้างจะไม่รู้จัก ไท่เจียนข้าขอตัวก่อน"

"เดี๋ยวก่อน !!..." หลิวเถียนเถียนไม่รอให้คุณชายพูดไปมากกว่านี้ นางรีบวิ่งไปอีกทางจนลับตาของคุณชายหาญชิง ส่วนอีกฝ่ายนั้นก็ได้แต่มองตาม และแอบขอให้ได้พบเจอกับนางอีกสักครั้ง

นับตั้งแต่ที่คุณชายหาญชิงได้พบเจอกับหญิงสาวธรรมดา ผู้ที่ดูแข็งแกร่งเช่นหลิวเถียนเถียน เขาก็เอาแต่คะนึงหานางผู้นั้นอยู่ไม่จาง แม้แต่ไท่เจียนคนรับใช้ที่สนิทเองก็ยังสงสัย ว่าผู้เป็นนายของตนนั้นเป็นอะไรไป เหตุใดถึงได้เอาแต่ยิ้มเช้ายิ้มเย็นเช่นนี้

"ไท่เจียน"

"ขอรับ"

"พาข้าไปพบหลิวเถียนเถียนที" แววตาที่สื่อออกมาพร้อมกับเสียงพูดที่ฟังดูลื่นหูนั้น แสดงให้เห็นว่าคุณชายปรารถนาที่จะให้เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

"ไม่ได้นะคุณชาย ท่านก็รู้ว่ากฎของเมืองนี้เป็นอย่างไร อีกอย่างถ้าหากใต้เท้าทราบเข้า ข้าเกรงว่า..."

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าแค่อยากไปเห็นกับตาว่านางเป็นอย่างไรบ้างก็เท่านั้นเอง"

"คุณชายหาญ ท่านจะกังวลถึงเรื่องสตรีผู้นั้นไปใยเล่า"

ไท่เจียนนั้นทราบดีว่า ถ้าหากตามใจคุณชายหาญชิง จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ เพราะฉะนั้นเขาจึงเลือกที่จะขัดใจเพื่อไม่ให้เรื่องเลวร้ายเช่นนั้นเกิดขึ้น

"แต่ถ้าหากข้าไม่ได้พบหน้านาง ข้าต้องนอนไม่หลับอีกเป็นแน่ ไท่เจียน ข้าขอร้องล่ะ พาข้าไปหาหลิวเถียนเถียนที"

"คุณชาย..."

เห็นทีคุณชายหาญชิงคงจะสร้างความลำบากใจให้แก่ไท่เจียนอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน แต่จะว่าไปแล้วการที่คุณชายได้พบเจอกับหลิวเถียนเถียนมันก็ทำให้เขาเปลี่ยนไปกลายเป็นคนใจร้อนขึ้นมา แต่คงไม่ใช่กับทุกเรื่อง

และคงไม่ต่างอะไรกันกับหญิงสาวชาวบ้านผู้นั้น แม้ภายนอกจะไม่ได้แสดงออกมาว่ากำลังรู้สึกอย่างไร ทว่าภายในใจของนางนั้นกลับเต็มไปด้วยคำถามและปรารถนาเหมือนกับคุณชายหาญชิงไม่มีผิดเพี้ยน

"เถียนเถียน เราไปกันตลาดกันเถอะ" เสียงที่อ่อนนุ่มของฟ่านหยวนทำให้สหายรักของนางต้องหันไปมอง

"อะไรกัน เจ้ากับข้าเพิ่งจะไปเมื่อสองวันก่อนเองนะ"

"แต่ว่าข้ายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเลยนี่นา"

"ฟ่านหยวน เจ้าระงับความอยากของตัวเองบ้างก็ได้ ชาวบ้านธรรมดาเยี่ยงเราซื้ออะไรบ่อย ๆ มันคงไม่ดีหรอกนะ"

เมื่อได้ยินหลิวเถียนเถียนพูดเช่นนี้แล้ว ฟ่านหยวนก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ดูแล้วนางคงจะต้องยอมรับในสิ่งที่สหายของนางพูดแล้วล่ะ

"ข้าไม่ไปแล้วก็ได้ แต่ว่าเจ้าอย่าลืมล่ะ ว่าต้องพาพ่อของเจ้าไปพบหมอในวันพรุ่งนี้"

เป็นเพราะหลิวเถียนเถียนกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก นางเลยต้องอยู่กับพ่อผู้ซึ่งมีอาการป่วย เจ็บปวดตามประสาของผู้ที่ไม่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แต่เดิมนั้นครอบครัวของนางอยู่กันพร้อมหน้าอย่างมีความสุข จนกระทั่งพี่ชายของนางได้ถูกบังคับให้เข้าประจำการทางใต้และก็ได้สิ้นใจลง ณ ที่แห่งนั้น แม่ของนางที่ทำใจไม่ได้จึงตรอมใจตายตาม

ด้วยเหตุนี้ หลิวเถียนเถียนจึงจำต้องทำตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อที่ใครต่อใครจะได้ไม่ต้องเห็นถึงความอ่อนแอภายในใจของนาง

แม้ในขณะนี้คุณชายหาญชิงก็ยังคงพูดคุยกับไท่เจียนถึงเรื่องของหลิวเถียนเถียนอยู่ แม้ไม่ได้ไปพบหน้า ขอแค่ได้ฟังเรื่องราวของนาง เพียงแค่นั้นบุรุษที่เคยปิดใจเช่นคุณชายหาญชิงก็รู้สึกดีใจแล้ว

"นางน่ะ มักจะมาแอบฟังการสอนท่านอาจารย์ฉวนเยว่อยู่เป็นประจำ ยังไงพวกท่านก็จะได้พบเจอกันเองแหละ" ครั้นพูดจบ ไท่เจียนก็รีบปิดปากตัวเอง เหมือนว่าเขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ควรจะพูดเรื่องนี้ให้คุณชายหาญชิงฟัง ทว่ามันก็ไม่ทันเสียแล้ว

"เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว เจ้าเคยบอกข้าแล้วไม่ใช่เหรอ ?"

"เอ้า นี่ข้าพลาดไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ?"

เมื่อรู้ว่าหลิวเถียนเถียนชื่นชอบในการเรียน คุณชายจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบหนังสือทุกเล่มของเขาขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับมาหาไท่เจียน

"ข้ารบกวนเจ้าเอาเอาหนังสือพวกนี้ไปมอบให้นางที เผื่อว่านางอาจจะต้องใช้"

"คุณชาย ข้าว่าท่านอย่าสนใจนางเลยนะ มีหญิงชั้นสูงมากมายที่สนใจในตัวของคุณชาย แค่หญิงชาวบ้านคนเดียว อีกหน่อยท่านก็ลืม"

"แต่นางก็เป็นหญิงคนแรกที่ทำให้ข้าให้ความสนใจ" คุณชายพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว คนอย่างไท่เจียนจะทำอย่างไรได้ นอกเสียจากยอมก้มหน้ายอมรับ และก็ต้องหาทางทำตามที่คุณชายต้องการ หากใต้เท้าพ่อของคุณชายหาญชิงทราบเข้า หลังของเขาคงจะถูกเฆี่ยนจนลายเป็นแน่