"จี เเกคิดว่าปีนี้ใครจะได้เป็นดาวโรงเรียนของเรากัน"

"ฉันคิดว่าน่าจาเป็นยัยไป๋เฟิงอี๋เเน่เลยเเหละ"

"เเต่ชั้นว่าพี่สาวหล่อนสวยกว่าเยอะเลยนะ,..."

เสียงซุบซิบจากข้างหลังทำฉันที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้น

"เเล้วไงละต่อให้ไป๋เฟิงฮว๋าจะสวยสดกว่ายังไงก็ไม่มีคนสนับสนุนหล่อนเลยคิดว่าใครจาได้กัน.."

"...ก็ต้องเป็นไป๋เฟิงอี๋อยู่เเล้ว..เพราะไป๋เฟิงฮว๋าไม่ได้เเม้เเต่เสสเซี่ยวความรักจากตกูลด้วยซ้ำ.."

"ก็ใช่ไงละ อีกอย่างนะไป๋เฟิงฮว๋าตอนนี้ก็น่าจะถูกขับออกจากตกูลเเล้วนิ"

เเละสิ่งที่พวกเธอพูดอยู่มันคือสถานะการเมื่อไม่นานมานี้... ฉันผิดอะไรนะทำไมท่านพ่อถึงเกลียดฉัน

ครึ้น!

"ดูเหมือน..วันนี้พายุจะเข้าเลย..."

อากาศเย็นจัง..

~ไป๋เฟิงฮว๋าอีกคน~

ในวันนั้น...ท่านเเม่ท่านช่างใจร้ายกับข้าเสียจริงดันมาสั่งเสียเช่นนั้นกับข้า.. ข้าจะเกลียดน้องก็ทำไม่ได้

...ทำไมท่านถึงฝากฝังให้ข้าทำตามใจเด็กคนนั้น...

ชีวิตของข้าตอนนี้มันไร้ค่าเหลือเกินชีวิต..ที่ไม่เคยเป็นของข้านับตั้งเเต่ผู้หญิงคนนั้นถือกำเนิด!

สายลมในวันนี้ช่างหนาวเย็นนัก...

เปรี้ยง!! ซู่ๆ!

"คุณหนู!,..คุณหนู ของข้า...อย่าตายนะ"

เสียง...ใครกัน

"นาย ท่าน!....ได้โปรดช่วยชีวิตนายของบ่าวด้วย..ฮึกๆ..นาย ท่าน"

"ใกล้จะตายเเล้วก็ปล่อยให้ตายๆไปซะ!"

เสียงใครอีกละทีนี้.... คำพูดที่น่าลังเกียจนั้นมันอะไรกัน!

"นายท่านข้าขอร้อง...ฮึกๆ. ถึงยังไงคุณหนูถือว่าเป็นบุตรของท่าน.."

เพี๊ยะ!

"หุบปากซะเจ้าทาสชั้นต่ำ ข้าเคยบอกไปเเล้วว่านางไม่ถือว่าเป็นลูกข้า!"

พรึบ!

'ท่านเเม่ๆข้าอยากไปเล่นด้านนอก'

'ไม่ได้นะเฟิงชิงลูก...อากาศข้างนอกเย็นมากเลยนะ'

'เเต่ข้าอยากออกไปเล่นนิคะ...'

นะ...นี่มัน คืออะไร!

'นายหญิงไม่ต้องห่วงเดี๋ยวข้าน้อยหนิงอี้จะดูเเลคุณหนูเองเพคะ'

'ฮ่าๆภรรยาข้า ลูกสาว ของเราก็อยู่เเต่ในห้องมานานให้นางออกไปเล่นเถอะ'

'ไม่ได้นะคะท่านพี่เกิดนางป่วยขึ้นมาจะทำไงคะ'

'น่านะ ให้นางวิ่งเล่นสักพักเถอะ'

'...ก็ได้ เพคะ...'

'เย้ไปกันเถอะ! หนิงอี้'

ภาพพวกนี้คืออะไรกัน!....

อ่าาา!... เจ็บ!เจ็บมากเลยอึก...

'นายหญิงทำใจดีๆไว้นะเพคะ!'

'ไปตามนายท่านมาเร็วเข้าท่านหมอด้วย!'

'...ท่านเเม่...'

ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะคลอด!.

พรึบ!

"เเต่ว่านายท่าน..ฮือๆ"

"เเคกๆ... อ่าา..หนิง อี้...ข้า หิวน้ำ"

"คุณหนู!..ฟื้นเเล้วฮึกๆ"

"ดี! ฟื้นเเล้วก็ไสหัวออกจากตกูลไป๋ซะเเกไม่ใช่ลูกชั้น.."

ผู้ชายตรงหน้าชี้นิ้วมาที่ชั้นก่อนจะชี้ไปที่ประตู

"เเล้วก็เอาของๆเเกออกจากบ้านนี้ให้หมดภายในวันนี้!"

"ตะ...เเต่ว่านายท่าน..คุณหนูจาเอาไปอย่างไร..."

เพี๊ยะ!

"สามหาวเป็นบ่าวกล้าเถียงนาย"

"ถึง..."

ฉันรีบยกมือปิดปากหนิงอี้ทันทีก่อนจาค่อยๆลุกขึ้น

"เอาเถอะหนิงอี้ข้าจะเอาของๆข้าออกไปให้หมดเอง...เเค่นี้สบายมาก"

"เเต่ว่าคุณหนู..."

"ดีที่อย่างน้อยเเกก็รู้ตัวอย่าลืมเอาทาสชั้นต่ำของเเกไปด้วย! สัญญาซื้อขายนั้นก็เป็นของเเก"

สถานะเฟิงชิงคนนี้ก็เหมือนชั้นสินะ...

"เเน่ว่าข้าจะไม่ให้ของๆข้าอยู่รกหูรกตาชายชราเยี่ยงท่าน"

"ข้าเป็นถึงพ่อเจ้าเจ้ากล้าพูดจาเยี่ยงนี้เเก่ข้าได้ไง!"

ชายตรงหน้ายกมือขึ้นเตรียมจะตบตี

"เเล้วข้าเรียกว่าท่านพ่อนะหรือ.."

"น่าสะอิดสะเอียนสิ้นดี! กับคนที่ปล่อยให้ลูกของตนเจ็บปวดทุกทรมานทั้งกายเเละใจมานานจนสิบปีไม่เรียก เดรัจฉานก็ดีเเค่ไหนเเล้ว!"

ฉันพูดก่อนจะง้าวมือขึ้นตบสวนกับชายตรงหน้าจนเซ

เเละพูดทิ้งท้าย

"ดูสิเเก่มากซะจนเเรงจายืนยังไม่มีน่าสมเพช!"

"คุณหนู..."

"พวกเเก....!"

เเบบนี้ต้องสักไม้จาได้หลับ

โป๊ก!

ไม่รอให้หนิงอี้พูดจบฉันรีบยื่นมือหยิบสำพาระที่เตรียมไว้ก่อนจะคว้ามือเธอวิ่งออกไป

ทันทีที่พ้นประตูเรือนสกุลไป๋ฉันก็เดินเตร่ๆไปทั่วพร้อมกับหนิงอี้

"ว้าววน้ำ!"

ฉันรีบวิ่งไปที่ธารน้ำก่อนจาช๊อกสุดขีด!

"เฮ้ยย! นี่ฉันเเต่งหน้าอย่างนี้เดินมาตลอดทางเลยหรออน่าอายย"

ไม่พูดปล่าวก่อนจะรีบล้างหน้าข้างธารน้ำใสทันที

เห้ออ~ เเบบนี้สิค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อยย

"คุณหนูทำอะไรหนะ!"

ฉันหันไปหาทางทิศของต้นเสียงก่อนจะสังเกตุเห็นหน้าของหนิงอี้

"โหหห นี่ที่นี้เขานิยมเเต่งหน้าทางเเป้งขาวจ๊วะปากเเดงอย่างนั้นหรออ!"

"คุณหนูทุกคนก็เเต่งเเบบนี้กันหมดนะคะ"

ฉันมองหน้าหนิงอี้ก่อนจะร้องครวนในใจ

ให้ตายเถอะหน้าชั้นได้พังเเน่ถ้าเเต่งเเบบนั้นทุกวัน

อัปลักษณ์สิ้นดีอ๊ากก~

"มาทางนี้คะคุณหนูเดี๋ยวบ่าวจะเเต่งให้ใหม่"

"มะ ไม่..ไม่เอา"

"ไม่ได้นะเพคะคุณหนูต้องเเต่ง"

"ฉันใช้เเค่ผ้าปิดก็พออ"

ฉันพูดเเล้วก็รีบค้นห่อผ้าที่สพายมาทันที

โห~ นี่มันเครื่องเงินเครื่องทองปิ่นหยกว้าววว!

ฉันรีบหยิบขึ้นมาลองกัดทีละชิ้นทดสอบทันที

"นี้มันทองเเท้!...อุป..เสียงดัง ไม่ได้..."

นี่ไงเจอละผ้า

"คุณหนู...ท่านเเน่ใจหรือว่าจะปิดหน้าไม่เเต่ง..."

"เเน่ สิ ตอนนี้ไปหาร้านเสื้อผ้ากัน"

"คุณหนู คงไม่ได้..."

"เเน่นอนสิว่าต้องขายเเรกเงินเพื่อตั้งต้นชีวิต"

ฉันพูดก่อนจะเดินมั่วไม่รู้ทิศ

"เเล้วก็นี้ข้าให้ "

ทันทีที่หนิงอี้เปิดกระดาษเเผ่นนั้นดูก็ตกใจสุดขีด

"คุณหนูท่านให้ข้าท่านไม่กลัวข้าหนีหรือ..."

"ถ้าจะหนีก็ไปเถอะจะไปไหนก็ได้เลยตอนนี้เจ้าเป็นอิสระหุๆ"

ฉันพูดยิ้มก่อนจะฮำเพลงเบาเเละจะเดินไปต่อ

เเต่เเล้วก็ต้องหยุดชะงัดหันกลับมา

"...ฮึกๆ..คุณหนูนับต่อจากนี้ข้าเป็นของท่าน...ข้าจะไม่ทิ้งท่านไปไหนทั้งนั้น...ฮึก..ที่ผ่านมามีเเค่ท่านที่รักเเละห่วงใยข้า..."

"เเละก็ดีกับข้าที่สุด...ฮึก...ให้ข้าได้ตามรับใช้ท่านต่อเถอะ..."

ไม่พูดปล่าวหนิงอี้ก้มหน้าหมอบลงกับพื้นฉันที่กลังจะปล่อยอะไรต่างๆผ่านไปรีบนั้งลงดึงตัวหนิงอี้ขึ้นทันที

"ทำเเบบนี้ไม่ได้นะพี่หนิงอี้พี่จะทำให้ข้าอายุสั้น...ถ้าท่านจะไปกับข้าก็ลุกขึ้น..."

ฉันพูดก่อนจะมองหนิงอี้ด้วยสายตาอ่อนโยน

"ฮึกก...คุณหนูที่เเสนดีของข้าเหตุใดนายท่านช่างใจร้ายนัก..."

"โอ๋ๆนะไปกันนะ.."

ฉันดึงหนิงอี้เข้ากอดก่อนจะรูบหัวเบาๆเป็นการปลอบใจ

"...ค่ะ คุณหนู.."

"เรียกเฟิงชิงก็พอคุณคุณนกอะไรฉันตอนนี้นะเเค่คนธรรมดา"

ฉันพูดจบก่อนจะจุงมือหนิงอี้เดินไปข้างหน้า

เอ๊ะ...เดียวนะ...

"คือพี่หนิงอี้...ข้าไปรู้ทางช่วยนำทางให้ข้าหน่อยสิ..เคหะ"

ฉันยิ้มเขิลก่อนจะหันหน้าไปหาหนิงอี้ที่กลังยิ้มอย่าปิติดีใจกับอะไรสักอย่างก่อนจะพูด

"ข้าน้อยดีใจเหลือเกิน..ในที่สุดคุณหนูก็ยิ้มออกมาอีกครั้งเเม้ข้าจะเห็นไม่ชัดเเต่ก็รู้...ข้าจะนำทางเองค่ะ!"

หนิงอี้ตอบด้วยน้ำเสียงกะตือรือร้น

"เออ..พี่หนิงอี้ตั้งเเต่เมื่อกี้ละ.. ทำไมมีเเต่คนจ้องข้าละ"

ฉันกระซิบถาม

"เพราะว่าการที่ท่านสวมผ้าปิดหน้าไว้อย่างนั้นมันเหมือนคนป่วยนะคะ"

หนิงอี้ตอบก่อนจะยิ้มเจือน

"ออ...สรุปข้าดูน่ากลัวสินะ..."

"ใช่ เจ้าค่ะ"

"อย่าเจ้าค่ะกันข้าสิ....เรียกเฟิงชิงก็พอ"

ฉันพูดก่อนจะหันซ้ายขวามองทาง

"หลีกทางเร็วเข้าท่านราชทูตเเดนปีศาจมา!!"

หะ!

"อ่าา!"

"โอ๊ย!! ว๊ายย!"

"หนีกันเร็วเข้า!"

กุบ! กับ!

เเย่เเล้วนั้นมัน!

ฉันรีบดึงพี่หนิงหนีทันที...เพราะรถม้าที่เข้ามาใกล้นั้นให้ความรู้สึกร้อนเเต่ภายในจนภายนอกมีความต้องการบางอย่างในรถ...

"คุณหนู!...ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ..."

หนิงอี้ถามอย่างเป็นห่วงก่อนจะค่อยพยุงร่างกายของฉันที่ตอนนี้รู้สึกร้อนรุ่มเเละมีความต้องการบางอย่าง

"หยุดรถ..."

น้ำเสียงเรียบเฉยด้านในพูด รถม้าก็ถูกหยุดทันทีก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะก้าวออกจากรถม้าที่ม้าลากเป็นอสูร

"...เจ้ามีชื่ออะไร..."

เขาถามเเต่ทุกครั้งที่เขาขยับก้าวเท้าเข้ามาเหมือนอารมณ์ความต้องการของฉันจะมากขี้น..

"....ยะ...หยุดตรงนั้นก่อน...ข้าไม่ไหวเเล้ว..."

เขาหยุดชะงัดก่อนที่จะเสกลูกไฟเล็กๆมายังตัวฉัน...

อ่าา..สบายขึ้น เยอะเลย..

ฉันคิดก่อนที่ตัวจะล้มลงเเต่ชายคนนั้นกลับรับทันก่อนจะอุ้มฉันที่ตอนนี้สติมีเเต่ไม่ครบ..

"ท่าน!...ได้โปรดไว้ชีวิตคุณหนูของข้าด้วย!.."

"หึ..."

เขาส่งเสียงเบาก่อนที่หนิงอี้จะล้มลงหมดสติต่อหน้าต่อตาฉันที่ทำไม่ได้เเม้เเต่ดิ้นขยับตัว

"พานางตามมา..."

"ครับ นายท่าน!"

ชายชุดเกราะดำเดินเข้ามาอุ้มหนิงอี้ขึ้นด้วยสองเเขนใหญ่ก่อนที่ฉันจะถูกอุ้มขึ้นรถม้าอสูรไปกับเขา..

ชายชุดเเดงหน้ากากสีทองนัยตาสีเเดงเลือดผิวซีดขาวมีเขาสีดำสองข้างบนหัวเส้นผมผมสีขาวยาวสหรวย

....โห่..ตอนนี้ฉันขอโทษนะพี่ชาย...เเต่อาการกำเริ่มอีกเเล้ววว

"ขอโทษนะ..."

ฉันพูดก่อนที่มือไม้จะค่อยๆเล่นซุกซนไปตามร่างกายของเขา

อะเฮือก~ พี่ชายผมจารับผิดชอบทีหลังเเต่ตอนนี้...

ฉันไม่รอช้ารีบตรงเข้าไปจูบประทับรอยเเดงที่ต้นคอขาวซีดของชายตรงหน้า

เขาถอดหน้ากากออกเผยให้เห็นใบหน้าเข้มขรึงดวงตาคมกริบเหมือนนกอินทรี

เขายิ้มมุมปากนิดๆมันยั่วยวนใจฉัน

น่ากินอะไรขนาดนี้นะ...

ฉันคิดก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าเขาเข้ามาก่อนที่จะประทับริมฝีปากอ่อนนุ่มสีเปลือกลี่จือของฉันลงบนริมฝีปากเรียวสวยของเขา...

"อ่าา...อยากได้ มาก...กว่านี้.."

ฉันพูดก่อนจะดันร่างผู้ชายตรงหน้าที่ตอนนี้ถูกฉันถึ่งดึงเสื้อผ้าท่อนบนจนหลุดลุ่ยลงพื้นรถก่อนจะขึ้น

นั้งบนตัวเขา

"...ข้าให้เจ้าได้มากกว่านี้อีก..หึ.."

พูดจบเขากับลุกขึ้นประทับจูบลงต้นไล่ลงมาจนหยุดอยู่บริเวณเนินอก

อ๊ากก! เเม่หนูจะตายเเล้ววเเงงงคุมตัวเองไม่ได้เลยย

กึก!

"ขออภัยครับนายท่านตอนนี้พวกเราได้มาถึงเรือนพักของท่านเเล้ว..."

เสียงด้านนอกพูดขึ้นก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงทันทีที่ผู้ชายคนนี้อุ้มฉันที่เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยนิดๆออกมาจากรถ.. เอ๊ะ!... เดียวนะเมื่อกี้ความต้องการของชั้นยังสูงอยู่เลยตอนนี้กลับเบาบางเเถมเสื้อผ้าเขาใส่เสร็จตอนไหนกัน..

ก่อนที่จะได้คิดอะไรมากไปกว่านี้อยู่ๆเปลือกตาก็หนักขึ้นก่อนที่จะค่อยๆหลับไปในอ้อมเเขนเเกล้ง