Blue Sky

บทนำ

🦋Warning:เนื้อหาเรื่องนี้เขียนขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ขอให้ผู้อ่านทุกคนใช้วิจารณญาณในการอ่าน เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องสมมุติ ไม่ได้มีเจตนาพาดพิงบุคคลใดให้เสื่อมเสีย

18 ปีก่อน

ครอบครัว ศิริอัครวาณิช

คุณนาย กานต์พิชชา ศิริอัครวาณิช ภรรยาของคุณท่าน ศิระเดช ศิริอัครวาณิช

ได้ให้กำเนิดบุตรชายฝาแฝดที่น่ารักทั้งสองในครรภ์ครั้งที่สาม ครอบครัวศิริอัครวาณิชในเวลานั้นช่างอบอวลไปด้วยความสุข

แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องขึ้น ลูกชายฝาแฝดคนเล็กของบ้านได้หายตัวไปอย่างไร้ล่องลอย ในวัยเพียง 2 เดือน

คุณนาย กานต์พิชชา โศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก และ คอยเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถดูแล และ ตามหาลูกชายของเธอให้กลับมาสู่อ้อมกอดได้

ไม่ต่างจากคุณท่าน ศิระเดช ที่ถึงแม้จะเศร้าเสียใจมากแค่ไหน ณ ตอนนั้นเขาก็ไม่สามารถที่จะแสดงออกถึงความอ่อนแอให้ใครเห็นได้

เพราะเขาเป็นเสาหลักของครอบครัว เป็นผู้นำของศิริอัครวาณิช มีหน้าที่การงานที่ต้องทำ มีลูกน้องพนักงานหลายชีวิตที่ต้องรับผิดชอบ

เพื่อเป็นที่ยึดมั่นให้กับภรรยา และ ลูกๆ ที่รักทั้งสามที่ยังอยู่ของเขา

ถ้าหากเขาล้มไปอีกคน ตระกูลศิริอัครวาณิชก็จบสิ้นแล้ว เขาจึ่งไม่สามารถที่จะอ่อนแอได้

แต่เขาก็ยังคงหวัง หวังว่าลูกชายตัวน้อยของเขาจะยังมีชีวิตอยู่ และ สักวันหนึ่งจะได้กับมาอยู่ในอ้อมกอดของพ่อคนนี้

กลับมาหาครอบครัวกลับมาอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าอีกครั้ง

เมื่อถึงตอนนั้นครอบครัวที่เขารัก ก็คงจะมีความสุขมาก และ ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างนี้ อย่างที่เขาคอยเฝ้าภาวนาอยู่ทุกวัน

ใครๆ ต่างก็รับรู้ว่าทายาทคนเล็กของ ศิริอัครวาณิช หายตัวไปจนถึงตอนนี้แม้ว่าจะพยายามตามหาแค่ไหนก็ยังหาไม่พบ

คุณนาย กานต์พิชชา โศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมากจนเกิดล้มป่วยบ่อยครั้ง

นายท่าน ศิระเดช ทุกข์ใจเป็นอย่างมากที่เห็นภรรยาอันเป็นที่รักต้องเจ็บปวด

กานต์พิชชา ไม่ต้องการที่จะปิดบังใครว่าลูกของเธอหายตัวไป ไม่ต้องการที่จะลบเลือนลูกชายของเธอออกไปจาก ศิริอัครวาณิช

เธอยังคอยรอว่าสักวันหนึ่งเธอจะได้พบกับลูก ลูกน้อยอีกคนที่เธออยากดูแลเลี้ยงดูอยากกอดเขาให้มากกว่านี้ เหมือนกับแฝดพี่ที่น่ารักของเขา

เธอไม่กลัวว่าหากวันหนึ่งพอได้พบเจอเขาแล้ว เขาจะโกรธเกลียดเธอที่ไม่ได้เลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่

ไม่กลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับเธอในถานะแม่คนหนึ่ง หรือเขาจะเป็นยังไงเธอไม่เคยคิดที่จะกลัวเลย

สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดคือการที่เขาไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วต่างหาก กลัวว่าลูกตัวน้อยของเธอจะได้พบเจอกับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

ทารกน้อยในวัย2เดือนคนนั้น ผู้ที่ถูกพลัดพรากจากครอบครัวที่แสนอบอุ่น ถูกเลี้ยงดูจากยายแก่คนหนึ่งที่แสนใจดี

แต่เขาก็มักจะได้พบเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยเอาแต่ว่าร้าย และ ทุบตีเขาทุกครั้งที่ได้พบเจอกัน

คุณยายมักจะคอยบอกเขาเสมอ ว่าเขาเป็นเด็กที่คุณยายรับมาเลี้ยงดู เขามีพ่อมีแม่แต่คุณยายไม่รู้ได้ว่าเป็นใคร

แต่ในความรู้สึกนึกคิดของเขา คุณยายคือครอบครัวของเขาเป็นทั้งพ่อ และแม่ที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว

แต่เขาก็อดมักจะตั้งคำถามกับตัวเองอยู่เสมอ ว่าทำไมเขาถึงถูกทิ้งถึงไม่เป็นที่ต้องการ พ่อแม่เขาเป็นใคร แต่เขาก็ไม่เคยหวังที่จะได้พบกับพวกเขา

มันก็แค่ความรู้สึกในช่วงเวลาหนึ่ง ที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเอง

และแล้ววันนั้นโชคชะตาก็ได้เล่นตลกกับเขาอีกครั้ง วันที่คุณยายผู้แสนใจดีที่คอยเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กได้จากไป

เขาก็ได้รับรู้ว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายมากกว่าที่เขาคิด มากแค่ไหน...

🦋 TO BE CONTINUED 🦋

บทที่:I

เช้าวันจันทร์

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ส่องเข้ามาภายในห้องนอนผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิท

พร้อมกับเสียงของนาฬิกาที่แผดเสียงดังลั่น เพื่อปลุกคนที่อยู่ภายใต้ผ้าห่ม ให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา มาพบกับความเป็นจริงของโลกใบนี้

เจ้าของร่างกายสูงโปร่งหยัดกายลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียสะลึมสะลือ สักพักก็ลุกขึ้นเดินไปทำกิจวัตรประจำวันยามเช้าในห้องน้ำ เพื่อเริ่มต้นวันใหม่