ผมนาย คุณย่าของผมตั้งชื่อให้ แต่พอผมเกิดมาก็มีผู้คนกล่าวหาว่าผมเป็นฆาตกร เพราะต้อนที่ผมเกิดมา
คุณพ่อของผมทานเกิดอุบัติเหตุ ทำให้คุณพ่อของผมทานเสียชีวิต ญาติทางคุณแม่พวกทานต่างกล่าวหาว่าผม เป็นตัวกาลกิณีต่อพวกเขา ญาติทางคุณแม่ต่างเกลียดผม ผมอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณย่าที่ต่างจังหวัด
ผมอยากให้ทุกคนจดจำชื่อของผมและเรื่องราวของผม สมุดบันทึกที่ผมกำลังเขียนอยู่นี้มีปริศนาซ่อนอยู่
พี่อ่านต่อสิ (เสียงชายหนุ่มที่บอกให้หญิงสาวอ่านบันทึกเล่มนั้นต่อ) "นี้วันบันทึกนี้มันขาดอ่ะพี่อ่านต่อไม่ได้หรอก" (เสียงหญิงสาวคนหนึ่งพูดออกมา)
"โธ่พี่" "ไหนดูซิขาดตรงไหน" (เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหาหญิงสาวตรงหน้า)
"มันขาดได้ไงอ่ะ" "ตอนผมหยิบมามันไม่เห็นขาดเลย"
(เสียงชายหนุ่มพูดขึ้น) "หรือว่ามันมีปริศนาในบันทึกเล่มนี้" (หญิงสาวนั่งงงแล้วเหลือบมองชั้นวางของเก่าๆ)
"พี่คิดว่ามันต้องเกี่ยวกับรูปภาพรูปนั้นแน่นอน"
"ไหนพี่ผมดูหน่อย" ( รูปเด็กชายและหญิงชราคนหนึ่ง)
"นี่พี่รู้ไหมรูปนั้นเป็นรูปของใคร" (ชายหนุ่มถามพี่สาวด้วยความสงสัย) "พี่จะไปรู้ได้ไงหรอวัน"
(อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น) ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ชาพาน้องมากินข้าวเร็วลูก" "ค่ะคุณแม่ครับคุณแม่"
(เด็กๆลงไปข้างล่างด้วยความสงสัย) "คุณแม่ครับ"
"ผมขอถามอะไรได้ไหมครับ" "ถามสิจ๊ะลูกจะถามอะไร" "รูปในลิ้นชักของคุณแม่นั่นรูปใครครับ"
(ผู้เป็นแม่ทำตะเกียบหล่น) "ลูกไปเจอได้ไงจ๊ะ"
"ไม่ใช่แค่รูปภาพนั้นนะครับ ผมเจอสมุดบันทึกด้วย"
"เจอ จะ เจอ สมุดบันทึก" (ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงติดขัด) "ใช่ค่ะ ชาอาจมันไปแล้ว" "ชาคิดว่ามันมีปริศนาอยู่ในนั้นค่ะ" (ผู้เป็นแม่ทุบโต๊ะเสียงดังก่อนที่จะขอโทษลูกทั้งสองของเธอ) "แม่ขอโทษจ้า"
"ทั้งสองคนเข้านอนได้แล้วจ้า" "แต่ผมยังไม่รู้เลยว่า"
"ตื่นเช้ามาเดี๋ยวแม่จะเล่าให้ฟังจ้ะ" (พูดตัดลูกของเธอ)
(ทั้งสองคนพยักหน้าก่อนที่จะเดินขึ้นห้องของพวกเขา)
...............(เสียงเปิดประตูดังขึ้น).....(เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินไปที่ไหนที่หนึ่ง) "พี่มาทำไม" "มากับพี่พี่จะพาไปที่ห้องนั้นอีกที" "แต่นั่นมันห้องคุณแม่นะครับ"
(พวกเธอสองคนค่อยๆย่องเข้าไปในห้องคุณแม่ของพวกเขา) (ในตอนที่พวกเธอเข้าไปในห้องของคุณแม่ไฟที่ปิดอยู่ก็เปิดขึ้น) " นี่ลูกๆมาทำอะไรที่นี่!!!"
(เสียงหญิงสาวขี้โกรธมาก) "พวกเรา"
"ผมกับพี่โดนดุทั้งคืนเลยครับ"
ตอนเช้า "เมือวานแม่ขอโทษนะจ๊ะ"
(ผู้เป็นแม่พูดไปและขับรถไป) ระหว่างทางพวกเธอเห็นร้านขายหนังสือเก่าๆ "แม่ค่ะเราไปร้านนั้นได้ไหมค่ะ" ผู้เป็นแม่หันมาแล้วบอกว่า "ได้จ๊ะ"
...----------------...
...หน้าร้านขายหนังสือเก่าๆแห่งหนึ่ง...
"แม่ค่ะเข้าไปได้แล้วค่ะ" เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปในร้าน
ผู้เป็นแม่พยักหน้าด้วยความเข้าใจ "ไปครับแม่"
"จ๊ะ"
...----------------...
ข้างในร้านบรรยากาศเย็น ไม่มีคนมีแต่คุณยายแก่ๆ
ที่ทำความสอาจอยูที่นั้น "สวัสดีจ๊ะ"
หญิงชราพูดขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ทั้ง 3 คน "สวัสดีค่ะ"
"ยายค่ะมีหนังสือเก่าไปไหมค่ะ" "มีจ๊ะ" "ตามยายมาสิจ๊ะ" "ไปกันค่ะแม่" "แม่กลัวนะ" "ไม่เป็นไรครับแม่"
"ก ก็ได้จ๊ะ" พวกเราสามคนตามคุณยายไปในห้องห้องหนึ่ง " ยายไม่ยอมให้ใครเข้ามาในนี้เลยจ๊ะ"
"ทำไมไม่ให้เข้าล่ะค่ะ?" เด็กสาวทำหน้าตางง ?
แล้วถ่ามีหญิงชรา "งงสิก็เพราะต้องเป็นที่ชื่อชาเท่า
นั้น ที่จะได้อ่านหนังสือนี้เพราะมันมีคำสาปอยู่ในนั้นจ๊ะ" "แปลว่าหนังสือเล่มนี้มีปริศนาหรอ"
"ถูกต้องแล้วจ๊ะ มันมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่อ่านมันได้
และถ้าหนูอ่านมันแล้วหนูต้องหาว่าปริศนานั้นคืออะไร
นะจ๊ะ" "หนูจะเอาไหมเล่มนี้"
เด็กหญิงลังเล "เอาค่ะ หนูเอาเล่มนี้ค่ะเท่าไรค่ะยาย"
"ยายไม่เอาหรอกจ้ะ" "ยายให้เลย"
"จริงหรอค่ะ" เด็กสาวถามด้วยความดีใจ "จริงสิจ๊ะ"
"ขอบคุณค่ะยาย" "กับได้ยังพี่" "ปะกับกันพี่ได้ของแล้ว" "แม่ครับตื่น เราจะกับบ้านแล้วนะครับ"
ผู้เป็นแม่ลืมตา " จ๊ะแม่ตื่นแล้วจ๊ะ"
...----------------...
ในรถ "ได้อะไรมาจ๊ะ" ผู้เป็นแม่ถามและยิ้มให้
"หนูหรอค่ะ หนูได้หนังสือเล่มเก่าเล่มหนึ่งค่ะแม่"
"ไหนแม่ดูสิ" "นี้ค่ะแม่" "วาวเก่าจริงด้วย"
พูดให้แม่ยื่นให้ลูกสาว " คะแม่" ผู้เป็นแม่พูดขึ้น
"ก็ของลูกไงจ๊ะ"
...----------------...
"ถึงบ้านแล้วครับพี่ชา" ชายหนุ่มปลุกพี่สาวให้ตื่น
"อื้อ อื้อ โอเค โอเค " ในบ้าน
"แม่ค่ะวันนี้ไม่กินข้าวนะคะ" " ทำล่ะจ๊ะ"
ผู้เป็นแม่ถามลูกด้วยความเป็นห่วง "หนูไม่หิวค่ะแม่"
"นะแม่ แม่คะ" ผู้เป็นแม่เริ่มใจอ่อน "ก็ได้จ๊ะ"
บนห้องของชา "ฉันจะอ่านเธอแล้วนะ"
"สวัสดีครับเจ้านาย" หญิงสาวตกใจกระโดดออกจากเตียง "หนังสือพูดได้" "นายเป็นใคร"
"ผมเป็น....ไม่ต้องรู้หรอกครับ
(หลังจากคืนนั้นที่ฉันได้ยินเสียงหนังสือพูดได้ ตอนนั้นความกังวลของฉันเริ่มผุดขึ้นมาเหมือนว่าจะเป็นคำสาปจริงๆ แต่ทำไมฉันต้องเป็นคนแก้ล่ะ ฉันก็สงสัยเหมือนทุกคนนั่นแหละ ว่าทำไม...)
"นี่ไงวิวมากินข้าวเร็ว " "ค่ะแม่" (ฉันได้หนังสือเล่มนี้มาแบบผิดๆ ที่จริงคุณยายเขาขายนะแต่ฉันก็อยากได้มันจริงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณยายถึงให้ฉันแบบนี้ แถมพูดในแง่มุมว่าฉันเป็นคนสาบมันต้องเป็นคนแก้ด้วยฉันคิดอยู่ตั้งนานจนกระทั่งแม่ของฉันเดินมาเรียกให้ไปทานข้าว อ๋อลืมบอกไปฉันชื่อวิวนะเป็นชื่อที่คุณยายตั้งให้ แต่ตอนนี้คุณยายไม่อยู่แล้วนะท่านไปแล้ว) ตู้ม "เอ๊ะเสียงอะไรนะ"
ฉันเดินไปดู แต่ฉันเห็นรูปเก่าๆที่ตกลงมาพอฉันเห็นรูปพวกนั้นฉันตกใจมากยิ่งไปหาคุณแม่ ฉันบอกให้คุณแม่มาดูสิ่งที่ฉันเห็น แต่พอคุณแม่มาคุณแม่ก็ไม่เห็นอะไรเลยรวมถึงฉันและน้องชายคู่ใส่ซื่อของฉัน
"รูปจ๊ะมันไม่มีอะไรจ้ะ กลับไปกินข้าวแล้วไปนอนนะจ๊ะ" คุณแม่ของฉันพูดแล้วก็ยิ้ม ฉันพูดตอบรับท่านไป
"ค่ะแม่ แต่หนูเห็นจริงๆนะคะ" "พี่ครับเชื่อแม่เถอะครับ
ผมว่าผมจะเข้านอนแล้วแหละเพราะผมอิ่มแล้ว"
(เพราะทุกคนไปหมดแล้วฉันหันมองรูปนั้นสงสัยว่าทำไมถึงหายไปได้ทั้งๆที่ฉันก็เห็นแต่ทำไมมันหายไปแล้วล่ะ) ตอนเช้า "พี่ครับตื่นได้แล้วครับจะไปโรงเรียนสายนะครับ พี่ครับพี่ครับตื่น"
"มีอะไรจ๊ะเด็กดื้อ" "ก็ผมปลุกพี่อยู่ไง พี่จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไร" "วันนี้ผมลืมบอกไปพี่ต้องเป็นคนทำอาหารนะแม่ไปทำงานแล้ว แม่ฟังให้พี่ทำอาหารให้ผมกินนะ" "เร็วๆผมหิวแล้ว"
(ฉันแบกขุมตาดำๆเดินเข้าห้องครัว โอ๊ยฉันจะบ้าตายฉันไม่อยากมีน้องชายเลย ทำไมแม่ต้องไม่ไม่อยู่ตอนนี้ด้วย) "พี่ทำเสร็จยัง" "OK แป๊บนึงฉันกำลังทำอยู่นี่ไง" (มันน้องหรือว่าเป็นเจ้านายวะ ทุกครั้งที่แม่ไม่อยู่มันไม่ชอบทำอาหารกินเองและใช้ข้ออ้างต่างๆนานาเพื่อให้ฉันทำให้กิน วันนี้ฉันเข้าเรียนคาบบ่ายนะจะนอนเข้าโรงเรียนคาบเช้าเรียนภาระด้วย"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
